POV IVAR

Ik ren naar boven toe en kijk om me heen. Waar is ze nou? Ik ren paniekerig door naar de badkamer en jahoor, daar ligt Fleur op de grond met allemaal bloed op haar benen en een scheermesje naast haar op de grond. Ik pak haar telefoon op, die ook naast haar ligt, en druk op noodoproep. Ik bel 112. 'Wat is er gebeurd jongeman?'' ''Mijn vriendin ligt hier op de grond met allemaal bloed op haar benen. Ze ademt wel, maar heel zwak. Kom me helpen!!'' ''We komen eraan.'' Ze komen. Het komt allemaal goed.

POV FLEUR

Ik wordt wakker. Ik krijg mijn ogen niet open. Het lijkt wel of ze vast zitten geplakt  of zo. Mijn keel is droog. Ik wil schreeuwen hoe een erge dorst ik wel niet heb, maar mijn mond lijkt ook wel strak op elkaar geplakt. Ik probeer te bewegen, maar ook dat lukt niet. Het lijkt wel of mijn hele lichaam dood is. Het laatste wat ik mij herinner is dat ik een SMS kreeg van L&V. de rest weet ik niet meer. Niks. Dan hoor ik een stem: ‘’Ik mis je echt. Je moet terug komen.’’ Ik voel iets nats druppelen op mijn hand, maar kan niet plaatsen wie de stem is. Het komt me bekend voor, maar ik weet het echt niet. Ik probeer mijn ogen nog eens te openen, en nog eens, en nog eens. En dan opeens schieten ze open. ‘’Fl…fleu..fleur?’’ hoor ik dezelfde stem weer zeggen. Verbaast. En dan opeens herken ik deze persoon. Dit is Ivar. Nog steeds kan ik niet bewegen en niet praten. Hoe graag ik het ook wil. Dan drukt Ivar op een soort knop en komen er allemaal dokters binnen. Ze praten wat en gaan weer weg. Ivar huilt. Het enige wat ik kan doen is hem aanstaren en bekijken. Hij ziet er nog steeds hetzelfde uit, alleen zijn alle mooie glinsteringen uit zijn ogen weg, zijn haar hangt losjes om zijn hoofd en hij heeft hele grote wallen onder zijn ogen. Dan komt er een vrouwelijke dokter binnengelopen. Ze begint ook tegen me te praten.’’Goed dat je weer bij bent Fleur. Je kan nu nog niet praten en bewegen, maar in 3 dagen lukt dat praten wel weer en kleine bewegingen ook. Je kan je nek nu al bewegen. Deze jongen hier, die je sowieso zal herkennen, is elke dag de hele dag bij je geweest. Dit is Ivar, je vriendje. Heb je dorst?’’ JAAAA wil ik schreeuwen, maar dat kan niet, dus knik ik langzaam. Ik kan alleen maar staren.

-----3 dagen later-----

Daar komt Ivar weer. Ik wil hem zo veel zeggen. Hij loopt mijn kamer binnen in het ziekenhuis en ziet er al stukken beter uit. Hoe lang ben ik weggeweest? Niemand heeft me dat verteld. Alleen dat ik weg ben geweest. 2 dagen? Ik wil zo veel vragen. Ik probeer te schreeuwen en opeens komt er een hele schorre kreet uit mijn keel. En zo begin ik te praten. ‘’Ho..e.. *kuch* lan..lang.. ben ik weg ge…gewee..geweest?’’

‘’1 jaar, 6 maanden en 2 dagen. ‘’

WAT? HOE KON IK HEM DAT AANDOEN? Hij is hier elke dag geweest en ik lag daar maar te liggen. L&V ruined my life. ik probeer terug te praten, maar dat doet nog steeds erg veel pijn. Moet Ivar het weten van L&V? nee toch? Nee..

-----2 maanden later-----

Ik kan weer een beetje lopen. En praten. Ik heb alleen nog geen een zoen gehad van Ivar. Ik lig nog in het ziekenhuis en mijn benen zitten vol met littekens. Ik kan weer lopen!! Ik heb Ivar maar niks verteld over L&V (k ga hem anoniem noemen) Ik zie na bijna 2 jaar, nogsteeds, hoe ik hem leuk had kunnen vinden. Ik en Ivar hebben het er wel over gehad, dat een relatie nu misschien met mijn herstel en zo niet gaat werken. ‘’Fleur. Na bijna 2 jaar vraag ik me nog steeds af waarom je jezelf in je benen hebt gesneden. Is er iets dat ik niet weet?’’ ‘’Ik ben moe Ivar.’’ Ik draai mijn hoofd weg en ga liggen. Ik kan hem niks vertellen, of het wordt zijn dood. En mijn dood. ‘’Ivar?’’ ‘’Ja?’’ ‘’Waarom wil je geen relatie?’’ ‘’Je bent 2 jaar weg geweest Fleur. Ik weet niet of je de oude nog bent, en of ik je nog leuk vindt hoe je nu bent. Ik hou nog steeds van je, alleen ik weet niet of ik een relatie met je aankan. Het spijt me’’ Hij staat op hoor ik en loopt weg. Ik begin te huilen. Ik ben nog steeds verliefd op hem, maar dat is ook logisch, want voordat ik wegviel waren we een stel. Ik kan dit ook niet aan.. Hoe zou het met Leon zijn? En mijn moeder daarboven? Mijn vader? Iedereen die ik ken? Zou iedereen het weten?  Ik ben nu dus 18. Bijna 19. Maar ik ben nog gewoon de oude ik. Ik pak mijn telefoon en ik weet niet hoe, maar hij is opgeladen. Ivar. Ik unlock mijn telefoon en ik krijg gelijk heel veel, maar dan ook echt heel veel, berichten binnen. Ik open ze.

Anoniem:

HAHAHAhAhaa je bent in coma. Just what you needed.

Leon:

Ik wil je terug. Het spijt me voor alles.

Vader:

Ik ben helemaal clean van de drank. Kom astjeblieft weer bij me terug wonen.

Ik smeek het je. Het spijt me voor alles.

Ivar: (200 berichten)

Vandaag lig je nog steeds in coma, maar ik weet dat je het gaat redden. Ik heb het met niemand gedaan sinds je in coma ligt. Mijn hart ligt nog steeds en voor altijd bij jou.

.

.

.

.

.

ik besluit niemand terug te SMSen, behalve Ivar.

Check je eerste SMS. Mijn hart ligt nog steeds en voor altijd bij jou.

.

.

.

.

.

Ik en Ivar hebben elkaar niet zo vaak meer gezien, terwijl ik vandaag naar huis mag. Ik kan weer een beetje lopen. Terwijl ik mijn tas inpak om naar huis te gaan, het huis van mijn vader, want ik denk dat ik een te grote last ben voor Ivar, hoor ik geklop op de deur. Ik kijk achterom. Ivar. Hij loopt naar binnen en begroet me. ‘’Ga je mee naar huis?’’ ‘’Mag ik mee? Naar jouw huis?’’ ‘’Ja. Mijn ouders zijn er wel.’’ Ik kijk hem blij aan. Misschien vindt hij me toch nog leuk.

-----in de auto-----

We zitten ongemakkelijk in de auto, bijna bij zijn huis. Een paar dingen waren uit mijn geheugen verdwenen, maar komen nu weer terug, ik buiten ben. Hij stopt de auto. Ik stap uit. We zijn bij zijn huis. ‘’weetje zeker dat ik weer bij je mag komen wonen?’’ ‘’ja fleur.’’ We lopen naar zijn huis. Het is donker binnen. Ivar opent de deur en ik loop alvast naar binnen. Ik open de deur en…..

‘’SUPRISE’’ wordt er geroepen.

Het licht gaat aan. Mijn hele klas staat er. Inclusief 2 oudere mensen, die denk ik de ouders van Ivar zijn. Iedereen ziet er nog een beetje hetzelfde uit. Overal staat welkom thuis en welcome at home! Een party popper wordt over me heen geschoten en ik sla een hand voor mijn mond. De tranen komen in me op. Ik was alle goede dingen vergeten. Ik loop naar Ivar en knuffel hem heel stevig. Ik kijk hem glimlachend aan en hij mij. Dan doet hij iets wat mij totaal verbaast. Hij zoent me. Confetti wordt over ons heen gegooid. Ik hoor geklap en geroep. Dan sleurt Ivar me mee naar zijn ouders. ‘’Pap, mam, dit is mijn vriendin.’’ Vertelt  hij trots.

----------

hey guys.

nieuw hoofdstukje weer. dit is een extra lang hoofdstuk volgensmij, maar ik ben er opzich wel trots op.

xxh