Σήμερα ήταν η μέρα που η Meizy θα πήγαινε στην δισκογραφική εταιρεία.

\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\
Το τηλέφωνό της Meizy άρχιζε να χτυπά, ήταν ο Tim.

"Καλημέρα!" Είπε η Meizy με ένα αφηρημένο τόνο στη φωνή της .

"Καλημέρα! Σε ξύπνησα?" Την ρώτησε.

"Όχι, βασικά έχω ξυπνήσει εδώ και ώρες!" Του είπε ενώ βούρτσιζε τα μαλλιά της.

"Ώρες? Μα είναι 7:30!"

"Δεν μπορούσα να κοιμηθώ παραπάνω... Έχω άγχος για σήμερα!"

"Μα δεν χρειάζεται! Θα τα πας μια χαρά! Πιστεύω σε σένα!" Της είπε γλυκά προσπαθώντας να την δώσει κουράγιο.

"Σε ευχαριστώ! Η αλήθεια είναι ότι η υποστήριξη σου με βοηθάει πολύ!" Είπε με έναν τόνο ανακούφισης κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη.

"Θες να περάσω να σε πάρω?" Την ρώτησε.

"Όχι δεν χρειάζεται, θα περάσει η Mia! "

"Okay , ότι πεις... Δεν νομίζεις ότι σιγά σιγά πρέπει να ξαναδώσεις για δίπλωμα οδήγησης?" Την ρώτησε αλλάζοντας κουβέντα για να την κάνει να ξεχαστεί.

"Δεν το βρίσκω και πολύ καλή ιδέα... Εκτός αν θες να δεις έκτακτο δελτίο ειδήσεων με τίτλο: «Οι δρόμοι της Μανίλα βάφτηκαν με αίμα, ανάμεσα στους νεκρούς και η εικοσιτριάχρονη οδηγός » "
Είπε γελώντας ενώ ταυτόχρονα άκουγε και τον Tim να γελάει μέσα από το ακουστικό του τηλεφώνου.

"Τέλος πάντων, σε αφήνω να ετοιμαστείς! Πάρε με οπότε θες!"

"Εντάξει, θα σε πάρω! Θα τα πούμε μετά!" Είπε και η κλήση τους τερματίστηκε.

\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\

Ήταν πια 8:30 είχε περάσει μία ώρα... Από στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν η Mia.
Η Meizy , είχε ετοιμαστεί (ψυχολογικά κυρίως). Είχε φορέσει ζεστά και απλά ρούχα διότι είχε πια χειμωνιάσει, συν το ότι δεν ήθελε να δώσει λάθος εντύπωση. Φόρεσε απλά ένα λευκό παντελόνι με ένα γκρι πουλόβερ. 👇🏼

Ήρθε η Mia. H Meizy μπήκε στο αμάξι και η Mia ξεκίνησε το αμάξι.

"Πώς νιώθεις που από σήμερα θα δουλεύεις σε μία μεγάλη δισκογραφική εταιρεία?" Την ρώτησε η Mia γεμάτη ενθουσιασμό.

"Το λες , λες και θα δουλεύω μόνιμα! Για μερικές μέρες θα είμαι εκεί! Συν το ότι το βράδυ έχω να πάω και στη μπουτίκ! Κατά τα άλλα νιώθω αγχωμένη!"

"Δεν χρειάζεται! Θα τα πας μια χαρά!" Είπε στην Meizy και πήρε την στροφή που οδηγούσε στην είσοδο του μεγάλου κτιρίου της δισκογραφικής εταιρείας.

Η Meizy βγήκε από το αυτοκίνητο και στάθηκε μπροστά στην πόρτα.

"Το 'χεις! Μπες μέσα και δείξε τους ποια είσαι! Μην τους αφήσεις να σου πάρουν τον αέρα! Δυναμική όπως πάντα! Πιστεύω σε σένα!" Της είπε για να της δώσει κουράγιο.

"Σε ευχαριστώ..." Της είπε σαν ζόμπι απ'την τρομάρα της ως το να μπει μέσα.

"Σοβαρά? Εγώ έβγαλα ολόκληρο λόγο για να σε εμψυχώσω! Και συ απαντάς με ένα ξερό ευχαριστώ? Τέλος πάντων... Θα τα πας τέλεια!" Της είπε και ξεκίνησε το αυτοκίνητο φεύγοντας αφήνοντας την άφωνη.

" Ή τώρα ή ποτέ!" Είπε στον εαυτό της , πήρε μια βαθιά ανάσα και πέρασε το κατώφλι της εισόδου.

\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\

ΓΕΙΑ ΣΑΣ! ΤΙ ΜΟΥ ΚΆΝΕΤΕ? 😀

Βρίστε με ελευθέρα! Ξέρω ότι το θέλετε μετά από τόσο καιρό που έχω να ανεβάσω! Sorry not sorry! Απλά χρειαζόμουν ένα μικρό διάλειμμα από την συγγραφή... Σε όλους μας συμβαίνει μερικές φορές, σωστά?

Τέλος πάντων! Ξέρω ότι το συγκεκριμένο κεφάλαιο δεν είναι από τα πιο ενδιαφέροντα που έχω γράψει, αλλά μετά από τόσο καιρό είναι κάτι!!!

Ελπίζω να σας άρεσε έστω και λίγο! Όπως και να χει, αγαπημένοι μου αναγνώστες σας εύχομαι ένα όμορφο βράδυ! ( Ή πρωί 😅) Τέλος πάντων, όπως και να χει, θα τα ξαναπούμε σύντομα!!! 😘😘😘

(Λέξεις 559)