"Yumi, you should stop, okay? Tama na, Yumi," mahinang alo ko sa kanya.

Nasa apartment niya ako ngayon at kasama siya. Naisipan ko lang ang bumisita dahil ilang araw na rin siyang hindi pumapasok ngunit hindi ko naman inaasahan na ito ang bubungad sa akin pagkapasok ko.

The moment I entered her apartment, I immediately heard the sound of her sobs coming from her room. Bigla akong ginapang ng kaba nang marinig ko ang bawat impit ng kanyang pag-iyak.

Humakbang ako papalapit sa pinto ng kwarto niya at hinawakan ang doorhandle upang buksan iyon. Maluwag akong napahinga nang maramdaman kong hindi iyon nakakandado kaya itinulak ko iyon papabukas.

On the corner of her bed near the lampshade that gives a melancholic ambiance of the room, I saw Yumi in her toes while trying to cover her face to stifle the sounds of her cry. I was stopped from going near her when I remembered the possible reason why she was like that.

Nathan...

Sa bawat tunog na ginagawa ng kanyang pag-iyak ay hindi ko maiwasan ang makaramdam ng takot. Takot maging para kay Yumi at takot maging para sa sarili ko.

"Yumi..." mababa ang tinig na tawag ko sa pangalan ng kaibigan ko.

Mabagal siyang nag-angat ng kanyang ulo upang tignan ako na nasa may pinto pa rin at nakatayong tinititigan siya. Sa madilim na kwarto niya at tanging ang kulay dilaw lamang na ilaw na nagmumula sa lampara sa loob ang nagbigay liwanag sa mukha niya.

Despite the dim light coming from the lamp, her face with her tears flowing across her face couldn't be hidden. Her eyes that was staring at me sparkled with an unshed tears on the corner of her eyes. I couldn't help myself but to feel pity for Yumi...

"P-Poresa..." garalgal ang boses na tawag niya sa akin.

Naramdaman kong parang may humawak sa puso ko para makaramdam ng sakit nang marinig ko ang boses ng kaibigan ko.

"Tell me what happened, Yumi, hmm? Come on, stop crying for your baby," I said as I look down at her belly.

Nagpilig siya ng kanyang ulo na animo'y umaayaw. Ang kaninang impit niyang iyak ay unti-unting lumakas hanggang sa maging hagulgol na iyon. Humakbang na ako papalapit sa kanya at kaagad na sumampa sa kama at niyakap siya.

Hindi ko alam kung paano ko gagawin ang damayan si Yumi. Wala akong alam kung paano ko maipaparamdam sa kanya na nasa tabi niya ako bilang isang kaibigan niya. All I know was that, being with her and hugging her might lessen her pain so I did.

"It's okay... It's fine, Yumi... Just cry..." ani ko sabay yakap sa kanya ng mahigpit.

I didn't know what was on my mind that day. Basta ang alam ko ay pagkagaling ko sa apartment ni Yumi nang umagang iyon ay dumiretso ako ng tungo sa campus para hanapin si Nathan.

Alam kong galit ako. Galit at naiinis ako dahil sa kinahinatnan ni Yumi dahil sa kanya. He shouldn't let my friend be like that. Ginusto niya ang gawin ang bagay na iyon at sino siya para takbuhan ng gano'n lang ang dapat na responsibilidad niya?

Nasa may department pa lang ako ng engineering nang mahagip ng mga mata ko si Nathan na may kasamang dalawang babae. Agad akong tinablan ng inis dahil sa gagong 'yon!

Mabilis akong naglakad patungo sa tatlo at tumigil isang metro ang layo mula sa kanila. Both of the girls looked at me like I was some kind of hindrance while Nathan stared at me with his irritating expression. Napaangat ako ng kilay ko at humakbang pa palapit sa gago.

"What do you want?" animo'y bagot na tanong niya sa akin.

Mapakla akong napatawa dahil sa tanong ng mokong sa akin. Tinignan ko muna ang dalawang babaing kasama niya bago ako magsalita.

"You're not scared of what might happen to her and the baby, are you?" tanong ko.

Nakita kong mag-igting ang panga niya. But he just stared at me without a word after my question.

"Ano ang gusto mo, ha? Your girl's crying for I don't know what reason she has but I am certain that it is because of you. O kung hindi man ay konektado sa'yo 'yon—"

"It's not mine."

Napatigil ako nang marinig ko ang tatlong salitang iyon mula kay Nathan.

Ha?

"W-what? Ano ang ibig mong sabihin?" bigla akong nablanko nang itanong ko iyon sa lalaking kaharap ko.

Bigla ay hindi ko alam kung ano ang magiging reaksiyon ko sa sinabi niya sa akin.

"How should I deal with it when it's not for me to begin with?" his eyes welled up as his lower lip trembled.

Nakita kong maglihis siya ng kanyang tingin mula sa akin bago lumunok.

"What the hell are you talking about?!" mababa ngunit mariin na tanong ko.

Ano ba ang sinasabi niya?! He's not making any sense right now. I couldn't understand him at all. Walang sinasabi sa akin si Yumi tungkol dito tapos may nangyayaring—

"Go and ask her instead. Stop pestering my day, Poresa," aniya bago ako iwanang nakatunganga sa hallway.

Wala ako sa sarili ko buong klase. Lumilipad pa rin kase ang utak ko sa naging pag-uusap namin ni Nathan kanina. It's not that I don't really understand what he mean, but I just don't want to accept what he was trying to point out.

Umuwi ako ng bahay bandang ala singko ng hapon. Dumiretso lang ako at hindi na dumaan sa flower shop ni tita at basta na lang pumasok. Isinarado ko ang gate pati na rin ang pinto ng bahay bago magtungo sa kwarto ko.

I know that no one was there yet. Baka si tito ay nasa trabaho pa habang si tita naman ay nasa shop niya. And of course, Eunice's still at the campus by now.

Kagaya sa nakaugalian ko ay pumasok ako ng banyo sa loob ng kwarto ko para linisin ang katawan ko. Tinanggal ko ang necktie ng blouse ko bago ko isunod na hubarin ang puting blusa at ilagay iyon sa hanger. Sinunod ko na rin ang palda ko bago humakbang papalapit sa gripo at buksan iyon.

My mind was clouded about Yumi and Nathan that I forgot to met Samuel that day. I was too occupied about what did I just found out. I wasn't thinking about how did it happen. It was just too unreal given that the both of them couldn't even be separated.

Matapos kong sabunin ang katawan ko ay nagbanlaw na rin ako at tumayo. Kinuha ko ang kulay puting tuwalyang nakasabit sa pako at itinapis iyon sa katawan ko bago lumabas ng banyo.

But when I got myself out from the bathroom, my body automatically froze when I saw him sitting on my bed with only his red and faded boxer shorts on.

Biglang nangatal ang mga labi ko at nanlamig ang pareho kong mga palad nang dahan-dahan siyang lumingon sa akin habang may nakakakilabot na ngisi sa kanyang mga labi.

I felt that everything went in slow motion when his eyes diverted at me and gaze my body. Sa nanginginig kong mga kamay ay gano'n na lang ang higpit ng hawak ko sa dulo ng tuwalyang bumabalot sa akin.

"Kagaya ka nga ni Maddy, anak. Parehong-pareho kayo ng nanay mo," saad niya at tumayo mula sa kama.

Mabilis akong humakbang paatras nang makita kong humakbang siya ng isang beses. He titled his head and raised his brow seeing my reaction. Ngumisi siya sa akin at muling gumawa ng hakbang habang ako naman ay mas lalong umaatras.

"H-huwag kang lalapit sa akin..." nangangatal ang boses na sabi ko.

Ang kabog ng dibdib ko dahil sa pinaghalong takot at kaba ay pakiramdam ko mawawalan ako ng malay. Ramdam ko ang sakit ng bawat hampas no'n sa loob ng puso ko.

"Bakit? Ayaw mo pa rin? Nagawa na natin 'to dati, hindi ba? O huwag mong sabihin na..."  tumigil siya. Nakita kong tumigas ang panga niya at magdilim ang mga tingin niya sa akin. "Ginawa mo na kasama ang batang iyon?!" bigla siyang sumigaw at galit na ibinato ang maliit na bookshelf sa may banda ko.

Napasigaw ako.

"Ahhhh!" my body was trembling so bad when I felt the piece of the bookshelf hit my shoulder.

"Ginawa mo na?! Papatayin ko ang lalake mo, Poresa! Papatayin ko kung sino man ang gumalaw sa'yo maliban sa akin! Ako lang! Ako lang ang dapat!" ang ugat sa kanyang leeg maging sa kanyang sentido ay kitang-kita ko. Ang mukha niyang namumula sa galit ay mas pinapabilis no'n ang paghinga ko.

Ang maiinit na likido mula sa aking mga mata ay nagsimulang mag-unahan pababa sa aking pisngi.

"D-demonyo ka! Demonyo kang hayop ka! Wala akong amang kasing pesti mo!" naramdaman kong may tumilapon sa may hita ko kasabay ng kirot na agad bumalatay sa katawan ko.

"Anak kita! Anak ko kayo ng ina mo kaya pag-aari ko kayo! Katawan at kaluluwa niyo, akin lang! Akin lang, Poresa!"

I looked down on my legs and saw a knife-cut on the side of my right thigh. The red liquid started to flow down to the floor. I felt a drenching pain from my right thigh causing me to lose my balance and sat down on the floor.

It was my tears and blood that was hitting the floor of my room. Habang siya ay nagbabagang nakatingin sa akin. He's insane. He's a psycho. Baliw ang demonyong 'yan.

"Mahal ko si Samuel! Tao siya at ikaw ay hayop! Sinong ama ba ang gagawin 'yan sa anak niya?! Y-you ruined both my life and mama! You killed my mother because of your insanity! Potangina ka! Potangina kang hayop ka!"

Sa ilang segundo lang ay naramdaman kong hawak-hawak na niya ang buhok ko. Hinablot niya ang buhok at hinatak ako. Napasubsob ako sa sahig dahilan kung bakit nabitawan ko ang tuwalyang bumabalot sa katawan ko at malaglag iyon.

All I could do was scream and cry. Sigaw at iyak lang ang tanging nagagawa ko bilang pagprotesta sa ginagawa niya sa akin. Kagaya noon, tanging iyon lang ang nagagawa ko. Bigla siyang pumaibabaw sa akin na hindi ko nga namalayan kung paano at kailan niya nagawang tanggalin ang suot niyang shorts.

S-someone help me...

Please help me...

D-do help me...

S-Samuel...

"H-huwag! M-Mama! T-tulong, Ma... Tulungan mo ako, M-Mama..." kasabay ng isang malakas na sampal niya sa akin ay ang pangalawang beses niyang pagsira sa buhay ko.

Within a second that I lost control with the fabric that serves as the shield of my body, was his second devilish triumph which ruined my existence for the second time.

Sa nanghihina kong katawan ay pinilit kong abutin ang kutsilyong ibinato niya sa akin kanina. My hands were shaking as my tears continue flowing with my sobs lingered my room. As he keeps on pumping on top of me, I was trying so hard to reached the knife he thrown on me. Nang maabot iyon ng kaliwang kamay ko, pakiramdam ko ay bigla akong nabigyan ng pag-asa.

In a motion when I was holding the knife on my left hand, I immediately lifted my arm and pointed the knife on his bare back. In a tick of a clock, I gathered all of my strength and within a split of second, I buried the knife that I was holding on his back.

Kasabay ng pagbaon ko ng kutsilyo sa kanyang likod, ay ang pagmulat ng kanyang mga mata at pagbuka ng kanyang bibig na puno ng kulay pulang likidong tumulo pababa sa mukha ko.

Tears of grief, fear, heartaches, regrets, and... Happiness...

Killing... Is never been right. People condemn and never did concede the act but I... I was happy the moment my hand touched blood. When I washed my hand with blood, I was at ease. I felt like it was already ended.

The dejection and languor, finally, reached its ending...