"Yumi?" tinapik ko ang likod niya nang makita ko siyang parang naduduwal na ewan.

Hindi niya ako nilingon at sumenyas lamang na bumalik ako sa pila. Nangunot ang noo ko dahil sa hitsura niya na mukhang may sakit at namumugto ang mga mata.

"Masama ba pakiramdam mo, Yumi?" nag-aalalang tanong ko.

Hindi ko talaga kase mapigilan dahil sa putla niya na animo'y sa kahit anong segundo ay bigla na lang mawawalan ng malay.

"I'm good, Poresa. Baka may nakain lang ako," mahinang sabi niya na muntik ko pang hindi marinig.

Sa pag-aalala ko ay umalis ako sa pila at marahan siyang hinatak paalis doon. Naglakad ako patungo sa madalas naming puwestuhan dito sa cafeteria at pinaghila siya ng upuan.

She looks sick. Parang may sakit talaga ngunit hindi ko naman alam kung bakit pati mata niya ay namumugto rin. Malabo naman yatang nag-away sila ni Nathan dahil hindi pa naman sila nag-aaway kahit no'n.

"Just stay here. Kukuha lang ako ng tubig," sabi ko sabay tayo at iniwan siya.

Dumiretso ako ng lakad papunta sa may water despenser at kumuha ng plastic bottle na naroon. Pinili ko ang mainit na tubig at pinatakan din ng malamig bago bumalik sa puwesto ni Yumi.

Tinatanaw ko siya habang naglalakad pabalik sa kanya. She was on her arms while leaning on the table. Mas binilisan ko pa ang lakad ko habang nakatingin lang sa kaibigan ko.

"Yumi, inom ka muna..." inilagay ko sa lamesa ang tubig na kinuha ko.

She lifted her chin and looked at me weakly.

"I want to go home, Poresa. Inaantok ako," halos bulong lang na aniya sa akin.

"Ihahatid na kita," ani ko.

Tumayo na ako at isinukbit ang bag ko sa kaliwang balikat ko bago kunin ang bag ni Yumi at ilagay din iyon sa kanan.

"Ako na magdadala. 'Di ka na makatayo ng maayos, eh," sabi ko sabay angkla ng kamay niya sa braso ko.

We were heading our way to the building of COED when Yumi suddenly stopped walking. I stopped as well and looked at her beside me.

"S-sandali lang..." awat niya sa akin.

Kaagad naman akong tumigil at hinawakan ang likod niya. We were probably standing for at least ten seconds on the hallway while the other students where busy coming and going when Yumi lost her consciousness.

"Yumi!" sigaw ko dahil sa pagkataranta.

I didn't know what to do. Basta hiwakan ko na lang siya sa likod niya at ginigising. It was a good thing that one of the students passing by stopped and helped me. Binuhat niya sa likuran niya ang kaibigan ko at mabilis na itinakbo sa clinic.

Humahangos akong tumigil sa loob at mabilis na ituro ang lalaking buhat-buhat ang kaibigan ko.

"Nawalan ho ng malay," agad na sabi ko habang mabibigat ang paghinga.

The nurse pull out a stretcher and made the boy who was carrying Yumi to laid my friend down. Nang maihiga na si Yumi sa stretcher ay tumingin sa amin ang babae.

"You two can go out. I'll call you when I'm done," she said.

Nagkatinginan kami ng lalaking kasama ko bago sabay na lumabas sa room. Nang nasa labas na kami ay agad ko siyang hinarap para magpasalamat.

"Ahm, ano, salamat nga pala sa tulong mo," I said. Thanking him for helping me bring Yumi to the clinic.

Nahihiya siyang ngumiti sa akin. I bet he was a sophomore based on his school ID. Educ student din kagaya ko ngunit hindi ko siya kilala.

"No, it's fine," he said while scratching the back of his head. Napangiti na rin lang ako. "By the way, Ian is the name," pakilala niya sa akin.

He extended his right arm towards me. Maybe if he didn't help me, it was among fifty of fifty percent is the chance whether I accept his hand or not.

"Forsythias," I said as I shook my hand with his and smiled a bit.

We did a chitchat for only minutes before he bid his goodbye and left me there. I was sitting on the waiting area while Yumi was still inside with a nurse. It didn't took too long before the woman in her white blouse and trousers came out to meet me.

Mabilis akong tumayo nang makita ko ang nurse na lumabas mula sa kwarto.

"How's my friend ho?" I asked immediately.

She didn't speak yet. Instead, she looked behind me as if searching for somebody with me. And when she found no one, she directed her gaze at me.

"Where's her boyfriend? He left?" bagkus ay balik na tanong nito sa akin.

Umangat naman ang kilay ko sa tanong niya. What's the point of asking that when I am with no one.

"Kumusta si Yumi?" ulit na tanong ko.

She turned her head on the side where the door was and looked back at me.

"Did she mentioned to you that she's pregnant?" tanong niyang nagpanganga sa akin ng husto.

W-wait...

"What?!" I asked, surprised.

The woman in front of me tilted her head side by side. Her eyes turned into slit upon seeing my reaction.

P-pregnant? W-who?

Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan sa nalaman ko. All I thought was Yumi was just sick but pregnant? Oh my god...

"You're friend's pregnant for almost a month, Miss," she repeated in a more clearer way.

Pakiramdam ko ay bigla akong nablanko dahil sa sinabi ng nurse sa akin. I know that it wasn't me who's pregnant but, even if it wasn't me, i-it was just too impossible to think...

"I don't know if this is just my hunch but..." she trailed off.

Mas nangunot pa ang noo ko dahil sa sinasabi niya. I was still in daze with what she said and now, she's spitting something again that I was too certain that has importance.

"Bakit? Hunch about what?" hindi makapaghintay na tanong ko.

Her face turned into serious that made my heart beats one by one with too much bang.

"You're friend's suffering mentally. I am not sure with this but based on her looks, it's not the look of a pregnant woman who's having a healthy relationship both physical and mental aspects. Kung magpapatuloy 'yan, I am sorry to say but there's a huge possibility of losing."

Yumi's pregnant...

I was looking at the sky while I was swaying the swing in the park. I just can't let the thought of Yumi's pregnancy slip on my head. Matapos kong tawagan si Nathan na nasa clinic ng NSC si Yumi kanina ay hindi rin nagtagal ay umalis na ako dahil may klase pa ako sa isa sa mga major subjects ko.

Ang tunog ng tricycle at maging ng mga taxi ay hindi ko magawang bigyan ng pansin. She didn't tell me anything about it. Kaya hindi ko talaga maiwasan ang magtaka kung bakit. I thought Yumi and Nathan are doing fine but what the nurse told me earlier bothered me a lot.

Inayos ko na ang mga librong dala ko at kinuha ang bag ko mula sa hita ko. Akmang tatayo na ako nang biglang tumunog ang selpon ko. Tinignan ko iyon at nakitang numero iyon ni Tita Hilda.

Pinindot ko ang kulay berde na nasa selpon ko para sagutin iyon. The moment I answered Tita's call, I instantly heard her nagging voice.

"Aba't nasaan ka na, ha?!" she yelled on the phone. Awtomatiko kong inilayo sa tainga ko iyon dahil sa lakas ng sigaw niya sa kabilang linya.

Here we go again...

"Naglalakad pa ho, Tita—" naputol ang sasabihin ko dahil sa sigaw niya ulit.

"Ano'ng oras na at wala ka pa rito?! Bukas pa ang shop! Ano ba ang gusto mo, ha?! Ako pa ang magsara no'n?!" galit na sigaw niya sa akin.

Napatingin ako sa relong nasa kamay ko. It was already six-thirty. Kaya pala galit na galit na naman siya.

"Dadaanan ko ho, Tita, para isara," bagkus ay sabi ko na lang.

"Bilisan mo at kanina pa naghihintay sa'yo rito si Papa!" sabi niyang nagpatigil ng paghinga ko.

S-sino raw?

"T-Tita Hilda..." utal na tawag ko sa kausap ko sa kabila.

"Bakit ba?! Dalian mo na, Poresa, at hindi ka nahihiya kay Papa, ano ka ba?!" huling sinabi niya bago patayin ang tawag.

Imbis na umalis at magmadali pauwi ay bumalik ako paupo sa duyan.

I don't want to go home. I don't want to see his face. I don't want to look at him even for second. Dahil pakiramdam ko kapag ginawa ko 'yon, pakiramdam ko ay tinatapon ko ang hirap ni Mama.

If it wasn't just because of him, I'm probably not an orphan. Wala sana ako sa puder ni Tita Hilda. Hindi sana ako ngayon naghihirap. O kung naghihirap man, I know myself that I will be okay with that. Na hindi iyon kaso sa akin dahil kasama ko si Mama.

If it wasn't because of his libido.

If it wasn't because of his greed.

If it wasn't...

Kung hindi marahil sa kanya ay kaya kong tanggapin si Samuel...