🌹🌓Αφιερωμένο με αγάπη σε όλους σας..❤️🌹🎃🎃

Η σκοτεινή μαγική βραδια του Halloween εορταζόταν με λατρεία σε κάθε γωνιά της χώρας με υπερλαμπρούς χορούς μεταμφιεσμένων , οικογενειακά γέυματα γεμάτα εκπλήξεις και διάφορα κεράσματα και κάθε σπίτι στολιζοταν κατάλληλα ώστε να βρίσκεται στο κλίμα των ημερών.

Για τους Αμερικάνους αποτελούσε μια παράδοση χρόνων η νύχτα των Αγίων Πάντων όπου νεκροί και ζωντανοί κατά τον θρύλο έδιναν ραντεβού σε κάποιο αδιόρατο σημείο του κόσμου για να ενωθούν κι να διασκεδάσουν για μόνον ένα και μοναδικό βράδυ.

Άλλοτε πάλι βραδιές σαν την αποψινη φαντάζε ένα αχνό πέπλο τρόμου και ψυχεδέλικης σιωπής να έχει απλωθεί από άκρη σε άκρη σε κάθε πόλη χωριό και πολιτεία καθώς ακαθόριστες οντότητες εισέρχονταν στον κόσμο των ζώντων με άσχημες διαθέσεις.

Κανένας δεν γνώριζε την αληθινή σημασία όπως επίσης κι το παγανιστικό στοιχείο της συγκεκριμένης εορτής όπου θεσπίστηκε από αρχαιοτάτων χρόνων μέσω μαγικών τελετων όπου τελούνταν την συγκεκριμένη ημέρα σε ώρα προκαθορισμένη από γνωστές του αντικειμένου.

Οι θρύλοι πάντως ομιλούν για παράξενες μεταφυσικές επικλήσεις που διενεργούνται από μάγους συγκεκριμένη ώρα μετά τα μεσάνυχτα επιφέροντας μια σημαντική αλλοίωση στην ατμόσφαιρα που παγώνει την ψυχή ακόμη κι του πιο θαρραλέου.

Όποιος τέτοιες νύχτες επιλέγει να γιορτάσει η να μεταμφιεστεί έχει τύχει να βιώσει αλλόκοσμες συναντήσεις με πλάσματα τρομακτικά από άλλες διαστάσεις τα οποία δοκίμαζαν να τους βλάψουν κι από θαύμα βρισκόνται ζωντανοί ακόμη.

Μα παρόλα αυτά στα σχολεία και την λαϊκή τους παράδοση ο θρύλος της βραδιάς του Halloween παραμένει αλωβητος και με τα χρόνια προσελκυει ολοένα περισσότερους νέους και παιδιά στον μεταφυσικό του εορτασμό της αρχαιότερης παγανιστικής εορτής.

Παραδόξως οι ίδιοι κανόνες δεν ίσχυαν και στην δική τους ηρεμη πολη . Οπου μπορεί να είχε φορέσει τα καλά της καθώς ο δήμαρχος είχε φροντίσει να στολίσει με ομορφα πολυάριθμα λαμπιόνια αστερακια και μικροσκοπικές σκαλισμένες κολοκύθες τις πλατείες και τους δρόμους της μα δεν υπήρχε ίχνος ζωής ολόγυρα.

Οι δρόμοι ηταν δραματικά έρημοι μια τέτοια ημέρα και τα περισσότερα απο τα μαγαζιά είχαν κατεβάσει απο νωρίς τα ρολά τους ακόμη και τα πολυσύχναστα μπάρ της πόλης απόψε είχαν νεκρώσει.

Αυτό το αλλόκοτο κύμα φόβου ενός παλαιού θρύλου της πόλης με ταχύτητα φωτός είχε εξαπλωθεί ολόγυρα ομοιάζουντας με κάποια μορφή επιδημίας κυριέυοντας τους πάντες .

Κοπέλες στην ηλικία της Βιρτζίνια αρνούνταν να προσέλθουν στο μασκέ πάρτυ που διοργάνωνε το πανεπιστήμιο τους φοβισμένες πως ίσως ετούτη την μαγική βραδιά ο θρύλος ξυπνήσει από την λήθη του κι είναι μια από τις άτυχες υπάρξεις που θα παρασύρει στον βίαιο θάνατο.

Για την ίδια την Βιρτζίνια φυσικά όλα ετούτα τα μεταφυσικά σενάρια και οι δεισιδαιμονίες μιας μεσαιωνικής εποχής φαντάζαν αστεία ειδικά εν έτη 2023 όπου η ανθρωπότητα είχε κάνει άλματα μπροστά από τέτοιες παλαιές αστικές προλήψεις.

Δεν θεωρούσε πως υπήρχε τίποτα το μεταφυσικό να περιπλανιέται στην πόλη τους αναζητώντας θύματα για τον μακρύ και μακάβριο κατάλογο του όπως οι υπόλοιποι.

Μα σίγουρα παραδεχόταν πως κάποιος διεστραμμένος ανθρώπινος νους κρυβόταν σίγουρα πίσω από τις τόσες αναρίθμητες ανεξήγητες εξαφανίσεις κι τους φόνους που μάστιζαν την περιοχή εδώ και χρόνια που η αστυνομία απέτυχε να εντοπίσει.

"Μα που κρύβονται ολοι μια νύχτα λαμπερή και όμορφη σαν αυτή ;
Μια φορά μονο τον χρόνο μπορούμε να κυκλοφορούμε μεταμφιεσμένοι με κάθε λογής στολή κι αμφίεση ζώντας σε ένα ολοζώντανο παραμύθι κι ολοι τους τρέμουν εναν απλό αστικό θρύλο..;" αναρωτιόταν απογοητευμένη απο την ανύπαρκτη κίνηση στους δρόμους και την υπερβολική στάση της τοπικής κοινωνίας.

Ξάφνου πάνω που το κρυο και η μοναξιά αρχισαν να την περικυκλώνουν εφιαλτικά αισθάνθηκε ενα θερμό άγγιγμα στον ώμο της σαν καλωσόρισμα απο την κολλητή της φίλη απο το νηπιαγωγείο Μέρεντιθ .

Η οποία δεν είχε αργήσει στο ραντεβού τους στην έρημη πλατεία όπως οι υπόλοιποι φιλοι της που την πλαισίωσαν ντυμένοι με διάφορες στολές εμπνευσμένες από την βικτωριανή εποχή όπως είχαν από κοινού συμφωνήσει διαλέγοντας ένα θεματικό ντύσιμο σαν τμήμα.

Η ίδια είχε επιλέξει να φορέσει ένα πανέμορφο μακρύ μεταξωτό γαλάζιο φόρεμα εποχής με ροζ τουνικ να κοσμούν τα φουσκωτά της μανίκια κι ένα υπέρλαμπρο σμαραγδένιο περιδέραιο εποχής που αποτελούσε οικογενειακό κειμήλιο της κόμισσας προγιαγιας της από την Αγγλία ολοκληρώνε την αριστοκρατική της αμφίεση.

" Χρόνια πολλά μικρή μου ! Η μήπως πρέπει να σε αποκαλώ ώριμη φιλενάδα πια αν κρίνω από την αμφίεση ;" αστειέυτηκε η υπερλαμπρη ξανθιά κολλητή της που ήδη είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον των ελαχίστων περαστικών που βρίσκονταν στο σημείο όπως κάθε φορά.

" Ω..έλα τώρα Μέρεντιθ έναν μονάχα χρόνο σε περνάω ποτε πρόλαβα να μεγαλώσω ! Κοψε το δούλεμα διότι απο οτι βλέπω ήδη άρχισες να καις καρδιές .. Σου το είχα πει πως ο κόκκινο βελούδο αγκαλιάζει υπέροχα το σώμα σου .." συνεχισε με τον δικό της μοναδικό τρόπο τα πειράγματα μεταξύ τους που δεν σταματούσαν ποτέ εως οτου σκάσουν και οι δύο σε δυνατά γέλια.

" Α.. σε ποιους αναφέρεσαι λες γι αυτούς εκεί τους ξενέρωτους ; Μου είναι ολοι τους παγερά αδιάφοροι Βίρτζι..και το ξέρεις εγώ μονάχα εναν επιθυμώ να με προσέξει. Κι.. εκείνος δυστυχώς εχει μάτια μονάχα για εσένα.." πρόφερε εμφανώς απογοητευμένη στρέφοντας δήθεν αδιάφορα το βλέμμα της μακριά για να κρύψει πόσο πολύ την πονούσε η απόρριψη απο τον μοναδικό νεαρό του πανεπιστημίου που την έλκυε.

Ήταν ο γόης του πανεπιστημίου και ολες οι ελέυθερες φοιτήτριες ακόμη και οι τελειόφοιτες της ψυχολογίας αναζητούσαν μια ευκαιρία να του πιάσουν κουβέντα η έστω να βρεθούν στο οπτικό του πεδίο δίχως να γνωρίζουν πως εκείνος είχε βάλει στο μάτι μια και μόνο τελειόφοιτη.

Δυστυχώς για την δική της περίπτωση αυτή η κοπέλα που είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του ακαταμάχητου Λίο δεν ήταν αλλη απο την Βιρτζίνια.
Την καλύτερη της φίλη και συνάμα άριστη μαθήτρια εκείνη που κέρδιζε συνεχώς τιμητικους επαίνους απ τους καθηγητές όσο η ίδια πάλευε να την ξεπεράσει σε απόδοση και ομορφιά.

Αρνιόταν να παραδεχτεί στον εαυτό της πως τις στιγμές που εκείνη βρισκόταν κοντά της αισθανόταν να χάνει σταδιακά την λάμψη και συνάμα την αξία της σαν ενα αστρο που ετοιμάζεται να δύσει την ίδια στιγμή που ενα αλλο ανατέλλει.

Πολλές φορές ερχόταν σε ρήξη με τα βαθύτερα συναισθήματα φθόνου οπου έτρεφε άθελα της για την παιδική της φίλη που παρά την ζήλεια της αγαπούσε τυφλά σαν αδερφή εως οτου αντιλήφθηκε το μυστικό ενδιαφέρον του Λιο για εκείνη κι μονομιάς άλλαξαν όλα .

Η μοίρα της επαιξε ασχημο παιχνίδι οταν σε εναν απο τους αγώνες της φοιτητικής ομάδας ετυχε να κρυφακούσει βαδίζοντας προς την έξοδο βιαστική μια συζήτηση του με τον κολλητό του στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου που αμέσως κατέκαψε και την παραμικρή της ελπίδα να τον κερδίσει.

" Ξεκολα ρε απο το σπασικλάκι ..δεν έχει μάτια για τίποτα παραπάνω απο τα βιβλία της .Εσύ είσαι γόης έχεις ολόκληρη λεγεωνα απο κοπέλες που θα επιθυμούσαν να είσαι το αγόρι τους χαραμίζεσαι Λιο .." του επεσήμαινε για πολλοστή φορά ανήσυχος ο καλύτερος του φίλος Μάρκο καθώς ετοιμάζονταν για τον σημαντικό αγώνα για την κατάκτηση του σχολικού κυπέλου.

" Ρε φίλε σου ζήτησε κανείς την γνώμη σου ; Οτι κι αν μου πεις εγώ θα παραμείνω κολλημένος με την Βιρτζίνια εως οτου την κερδίσω ..!" Να πάρει τα λόγια του στριφογυρίζαν μέρα και νύχτα βασανιστικά στο μυαλό της έκτοτε .

Έπλαθε διάφορα σενάρια κάποιες φορές ακόμη και μοχθηρά ώστε να απομακρύνει την κολλητή της πάση θυσία απο εκείνον ίσως ακόμη κι απο το Πανεπιστήμιο το ίδιο όμως αμέσως η ψυχή της πλημμύριζε ενοχές και μόνο στην σκέψη.

Έπειτα πέρασε το οδυνηρό στάδιο της μίμησης το οποίο δυστυχώς δεν την οδήγησε πουθενά πέραν απο μια μικρή πρόοδο στα μαθήματα και τις φετινές εξετάσεις σε σχέση με άλλες χρονιές.

Ομως και παλι δεν κατόρθωσε να την ξεπεράσει την απόδοση της Βιρτζίνια εκείνη τερμάτισε ξανά πρώτη με διαφορά από τους υπόλοιπους σπουδαστές στο τμήμα της.

Η ζήλεια της Μέρεντιθ άγγιξε δε το ζενίθ όταν ο πρύτανης του πανεπιστημίου μαγεμένος από την εργασία της επάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία των γυναικών του μεσαίωνα της , έκανε επίσημη πρόταση να την παρουσιάσει κι στο παγκόσμιο φόρουμ ψυχολογίας στην Νέα Υόρκη.

Φυσικά δέχθηκε με τεράστια χαρά κεντρίζοντας για μια ακόμη φορά το ενδιαφέρον τόσο των μαθητών όσο και καθηγητών όπου την θεωρούσαν μια λαμπρή ψυχολόγο προτού καν πάρει το πτυχίο της.

Συγκινημένη λοιπόν από την πρόταση του πρύτανη έλαβε μέρος στο παγκόσμιο φόρουμ ντυμένη στα λευκά με ελαφριά συστολή κι άγχος ενώπιον του ακροατηρίου που φυσικά μάγεψε με την παρουσία κι την τόσο σημαντική διατριβή της.

"Ο μεσαίωνας αποτελούσε πάντοτε μια σκοτεινή πτυχή της ιστορίας μας..για όλους μα εσύ κατόρθωσες μα αποδώσεις τόσο γλαφυρά τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των γυναικών. Ένιωσα σαν να ζούσα πραγματικά εκείνη την εποχή.. συγχαρητήρια..!" Της είχε εξομολογηθεί ενθουσιασμένη στο τέλος της εκδήλωσης μια εκ των επίτιμων γερουσιαστών συγκλονισμένη από το ταλέντο κι την ρητορική της ικανότητα.

Για ακόμη μια φορά ενώ βρισκόταν παρόν παριστάνοντας την υπερήφανη φίλη πλάι στο πλευρό της Σάρον όμως παρόλα αυτά η καρδιά της φλέγοταν βασανιστικά από τον πυρετό του φθόνου .

Έπειτα από εκείνη την μοναδική βραδιά αλλαξε ντύσιμο τρόπους μακιγιάζ ακόμη και χρώμα στα καταξανθα φυσικά μαλλιά της ώστε να μοιάσει έστω κι λίγο οπτικά στην αδιάφορη οπως η ίδια θεωρούσε εικόνα της Βιρτζίνια ομως και πάλι η σπάνια ομορφιά της αναδύονταν στην επιφάνεια .

Πράγματι αυτή η κοπέλα διέθετε κάτι σπάνιο σχεδόν μαγικό στην εμφάνιση της που έμοιαζε βγαλμένο απο κάποιο παραμύθι.

Τόσο τέλεια σμιλεμένα ηταν ολα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της οσο και το καλιγραμμο σώμα της που καμία αλλη κοπέλα της πολης δεν τολμούσε να συγκρίνει με το δικό της.

Τα γκριζογάλανα πολύτιμα πετράδια μάτια της σαν εστιαζαν στο πρόσωπο σου αιχμαλώτιζαν αθόρυβα την ψυχή σου .

Ενώ σαν ανοιγε εκείνα τα βελούδινα ροδαλά χείλη της να σου μιλήσει που ερχονταν σε πλήρη αντίθεση με το λευκό της δέρμα σε ανάγκαζε να την παρακολουθήσεις εκτασιασμένος ακόμη κι αν έλεγε την μεγαλύτερη ανοησία.

Χιονάτη την φώναζαν απο τα πρώτα χρόνια στο σχολείο κι έκτοτε αυτο το παρατσούκλι την ακολούθησε μέχρι το πανεπιστήμιο κι ισως κι για ολόκληρη την ζωή της μετέπειτα.

Δεν είχαν άδικο που την προσφωνουσαν με αυτό το προσωνύμιο αφού πραγματικά διέθετε μια ομοιότητα με την διάσημη ηρωίδα του Ντίσνεϋ ακόμη και στην συμπεριφορά.

Παραηταν λογική μα και συνεσταλμένη αν και το εκρυβε πολύ καλά πίσω απο το προσωπείο του δυναμισμού και της γνώσης που επιστράτευε πάντοτε για να αμυνθεί οταν αισθανόταν να απειλείται ακόμη και απο κάποιον φιλο.

"Μέρεντιθ..που στο καλό είσαι χαμένη ; Τι είδους σκέψεις σε εχουν απορροφήσει τόσο ώστε να με αγνοείς ; Σε ρωτησα κάτι μα φαίνεται πως σκόπιμα αποφεύγεις την απάντηση.." φρόντισε η Βιρτζίνια να την επαναφέρει στην συζήτηση τους που άφησε μετέωρη.

"Τι πράγμα ; Μύγα σε τσίμπησε φιλενάδα βραδιάτικα έλα πάμε μέσα να τα πιούμε γενέθλια έχω σήμερα το ξέχασες ; Σου έχω αγοράσει κι ένα δώρο για την επικείμενη αποφοίτηση σου που σκέφτηκα να σου το προσφέρω απόψε.." σχολίασε μουδιασμένα αλλάζοντας εύστοχα την συζήτηση αποφεύγοντας να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις για την φράση που αθελα της ξεστόμισε παγώνοντας το κλίμα ανάμεσα τους δίχως αιτία.

"Μην ανησυχείς μόλις μου το έδωσες και πίστεψε με ήταν δηλητήριωδες ! Πες μου πως μπόρεσες να μου κρύβεις τα αισθήματα σου για τον Λιο ενω παράλληλα με συμβουλευες να του δώσω μια ευκαιρία..; Τέτοια υποκρισία πια ; Γιατί ; " ξεσπασε εκτινάσοντας την γυαλιστερή μικροσκοπική σακούλα με το δώρο της στην παγωμένη άσφαλτο απαξιωτικά ζητώντας επιτακτικά μια εξήγηση στα αναπάντητα ερωτήματα που της έκαιγαν την ψυχή.

"Ξέχνα το αγάπη ..μου ξέφυγε μια βλακεία ! Δεν ισχύουν τα λεγόμενα μου. Σου ζητώ ολόψυχα συγνωμη εντάξει ; Ας το ξεχάσουμε σε παρακαλώ και έλα επιτέλους να μπούμε μέσα στο μαγαζί θα παγώσουμε εδω έξω.." πασχισε μαλακά να την εξευμενίσει δοκιμάζοντας να την αγκαλιάσει τρυφερά οπως έπραττε συνήθως μετά απο κάποιο καυγά τους μα σήμερα ειχε συγκρουστεί μετωπικά κιόλας με έναν αδιαπέραστο τοίχο .

Το σώμα της παρέμεινε άκαμπτο παρά την δικη της τρυφερότητα και ειλικρίνεια μήτε καν τα χέρια της δεν σήκωσε για να την τυλίξει οπως συνήθως τεντώνοντας το σχοινί ανάμεσα τους ολοένα.

"Περιμένω Μέρεντιθ έστω και τώρα μια αναθεματισμένη εξήγηση ! Αν και στο μυαλό μου πίστεψε με εχω βρεί απαντήσεις σε πολλές απο τις απορίες μου . Εξαιτίας του μου ζητούσες να αφήσω πίσω μου αυτη την βαρετή και επικίνδυνη πόλη οπως ελεγες για να ανοίξω φτερά για κάπου αλλού η μήπως όχι ;
Ακόμη και την εμφάνιση σου άλλαξες ώστε να μου μοιάζεις..! Θεε μου πως υπήρξα τόσο τυφλή και δεν διέκρινα νωρίτερα τα σημάδια..!" Συνεχιζε να της φωνάζει καταμεσης του άδειου δρόμου κεντρίζοντας τα βλέμματα των λιγοστών θαμώνων του μπάρ στο οποίο είχαν δώσει ραντεβού .

"Άσε τα δράματα επιτέλους χιονάτη ! Δεν ζεις στο μαγικό σου παραμύθι οπου ο πρίγκηπας θα έρθει να σε σώσει απο την φρικτή σου κατάρα αλλα σε μια υπαρκτή πραγματικότητα η οποία επισκιάζει κάθε λογική.." ύψωσε κι εκείνη με την σειρά της φωνή αντι να απολογηθεί τιμια και να μιλήσει ανοιχτά ενώπιον της κοπελας οπου μαζί της είχε περάσει άσχημες και καλές στιγμές μαζί εκείνη με την ειρωνική της στάση εξωθούσε τα πράγματα δυστυχώς στα άκρα.

" Ποιος σου είπε πως περιμένω εναν χαζο αναθεματισμένο πρίγκηπα ώστε να είμαι ευτυχισμένη..; Ποτέ μου δεν κυνήγησα τον έρωτα μητε τις ανούσιες περιστασιακές σχέσεις που ολες οι δήθεν φυσιολογικές κοπέλες επιδιώκουν..! Τα λόγια σου δεν ευσταθούν...αν επιθυμείς να είσαι με τον Λίο μπορείς ελεύθερα δεν θα σε εμποδίσω..!"

"Οχι να πάρει γαμώτο δεν θα έχω ποτέ τον Λίο δικό μου και η αιτία εισαι εσύ !" Αναφώνησε πικραμένη εκτός εαυτού σταυρώνοντας παράλληλα τα χέρια της στο στήθος ανέκφραστη κι ας ατενιζε στο προσωπο της Βιρτζίνια τον πονο με την απογοήτευση να ανταγωνίζονται για το ποιο συναίσθημα θα κυριαρχούσε στην ψυχή της.

"Δεν το πιστεύω...πως μου μιλάς έτσι εσύ..σε θεωρούσα αδερφή μου οχι απλά φιλη...μα..φαίνεται έπαιξες πολύ καλά τον ρόλο της πιστής αφοσιωμενης κολλητής τόσα χρόνια. Ακόμη και οι ξένοι πίστεψαν πως με νοιάζεσαι .."
πρόφερε μελαγχολικά με διάφορες μικρές πάυσεις ανάμεσα στις προτάσεις βαστώντας μετα βίας τα δάκρυα και την οδύνη της στα βάθη της καρδιάς δίχως να τους επιτρέψει να προδώσουν πόσο άσχημα είχε πληγωθεί .

Πισωπάτησε απότομα κοιτώντας παραπονεμένα προς το μέρος της αναλογιζόμενη τι έπρεπε να κάνει πως να φερθεί τούτη την ωρα ομως μονάχα ένα αίσθημα φθονερο κράυγαζε απο τα βάθη της ψυχής της σαν παρορμηση.

"Βιρτζι...εγώ δεν..."

"Τίποτα.. μην πείς παραπάνω..! Δεν θέλω καμία αλλη εξήγηση γι απόψε ήδη η βραδιά μου καταστράφηκε.." ψιθύρισε θλιμμένη γνεφοντας παράλληλα να μην την πλησίασει περαιτέρω οσο εκείνη προσπαθούσε μάταια να την προσεγγίσει εκ νεου.

"Κορίτσι μου που πάς μέσα στην μάυρη νύχτα είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα . Γυρνα πίσω δεν πρέπει να κυκλοφορείς μέσα στην πόλη ολομόναχη τέτοια ωρα..υπάρχει κι εκείνος ο αναθεματισμένος θρύλος.." της φώναξε φανερά αιφνιδιασμένη απο τήν καθοριστική αποχώρηση της που σηματοδοτούσε αυτομάτως την άδοξη λήξη της βραδιάς και ισως μιας φιλίας.

Έτρεξε μερικά μέτρα ξοπίσω της παρά τα ψηλά μάυρα τακούνια που φορούσε προσπαθώντας με κάθε τρόπο να την σταματήσει προτού εισχωρήσει στο επικίνδυνο κατάλευκο χιονισμένο δάσος.

"Περίμενε παιδάκι μου τρελάθηκες βραδιάτικα ασε με να σου εξηγήσω..προσεχε θα χτυπήσεις Βιρτζίνια.." κραυγαζε ματαια βαδίζοντας ακριβώς πίσω της σαν σκιά με την ελπίδα τελικά να έβρισκαν μια λύση χωρίς να καυγαδισουν περαιτέρω.

Λίγο προτού βαδίσει απερίσκεπτα στο σκοτεινό πέτρινο μονοπάτι που το αγκάλιαζαν αρμονικά δημιουργώντας μια φυσική καμάρα τα χιονισμένα γερμενα απο το βάρος έλατα σταμάτησε έπειτα απο τις απανωτές εκκλήσεις και στράφηκε αργά προς το μέρος της.

"Μην ανησυχείς για εμένα θα είμαι μια χαρά ! Χρειάζομαι λίγο χρόνο μονάχη μου απόψε αυτό είναι ολο ! Θα τα πούμε αλλη στιγμή Μερεντιθ ..καληνύχτα.." προφερε φανερά απογοητευμένη εισχωρόντας δίχως ιχνος φόβου στο ίδιο απόκρημνο σκοτεινό δάσος οπου γεννήθηκε πριν είκοσι εννέα ολόκληρα χρόνια.

Η Μερεντιθ έμεινε ξοπίσω απορημένη παρατηρώντας την φιλη της να απομακρύνεται και σταδιακά η φιγούρα της σαν σκιά να σβήνει απο τον ορίζοντα δειλιάζοντας να τολμήσει να την ακολουθήσει παρά την αγωνία που της κατέτρωγε τα σπλάχνα μαζί με τις ενοχές που κατόρθωσε να καταστρέφει το βράδυ τους.

"Εύχομαι να είσαι καλά αύριο το πρωί Βιρτζίνια και η ανατολή του ήλιου να σε βρεί σώα και αβλαβή στο κρεββάτι σου.
Όμως μια νύχτα σαν κι αυτη όταν οι άλλοι γιορτάζουν και χορεύουν εκείνος ο τρομακτικός άνδρας .. ίσως βρει τελικά την ευκαιρία να ξετρυπώσει απο το πουθενά με ολέθριες συνέπειες.." μουρμουριζε φοβισμένη γυρίζοντας βιαστικά προς το ερηπωμένο κέντρο οπου και οι λιγοστοί διαβάτες λογο του κρύου είχαν απομακρυνθεί.

Έριξε μια ακόμη προχειρη ματιά προς την ορμητική βουνοπλαγιά την οποία βάδιζε αποφασιστικά η φίλη της αψηφώντας όλες τις προειδοποιήσεις και τους αστικούς θρύλους που πλανιούνταν ακόμη στην ατμόσφαιρα .

Ευχήθηκε ενδόμυχα να έβρισκε το ίδιο θάρρος να την ακολουθήσει μα δεν επιθυμούσε να ρισκάρει την ζωή της για ενα απλό πείσμα γι αυτό με κεφάλι σκυμμένο κίνησε για το πάρτι που είχαν αφήσει στην μέση προτού να κινδυνέυσει κι η ίδια.

Το κρύο καθώς βάδιζε ολομόναχη στο χιονισμένο δάσος φάνταζε ολοένα πιο τσουχτερό οσο συνεχίζε την τυφλή σχεδόν ανάβαση στο βουνό που απο παιδί είχε ορίσει ως το προσωπικό της ορμητηριο.

Στο τέρμα του λόφου είχε ανακαλύψει τυχαία σε μια σχολική εκδρομή ενα ξέφωτο με θέα εναν παλιό πέτρινο πύργο χτισμένο ακριβώς απέναντι της στην άκρη του γκρεμού κυριολεκτικά .

Τα απόκρημνα βράχια αγκάλιαζαν αρμονικά το σκοτεινό και επιβλητικό πέτρινο κτισμα άλλου αιώνα με τα αμέτρητα παράθυρα που σχημάτιζαν ενα αρχαίο πολεμικό έμβλημα στο βιτρό τους .

Κάποτε λέγεται πως ανήκε σε εναν πολύ δυνατό και δύστροπο ιππότη οπου κατόρθωσε με την εξυπνάδα και το κάλλος του να εισέλθει στον στενό αυστηρό κυκλο των ευγενών της βασίλισσας της Αγγλίας .

Παρά την τρομακτική του όψη αυτος ο εγκαταλειμμένος πύργος γεννουσε πάντοτε στην καρδιά της αυτη την παράδοξη ασυγκράτητη επιθυμία να εξερευνήσει τα μυστικά που φυλουσε στο κουφάρι του , για πανω απο δύο αιώνες να ταξιδέψει πίσω στο παρελθόν και να μάθει πως ζουσαν οι ανθρωποι τοτε.

Αγαπούσε την ιστορία πάντοτε και αναζητούσε με μανία στην κεντρική βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου κάποιες πηγές για το συγκεκριμένο οίκημα που δυστυχώς για εκείνη παρέμεναν ελειπείς και ασαφής.

Μήτε όνομα το του παράξενου ευγενή ιππότη μπορεσε ποτέ της να ανακαλύψει κι ας ειχε αναζητήσει σε ολα τα τοπικά βιβλία ακόμη και στο διαδίκτυο περισσότερες λεπτομέρειες.

Μονάχα μια αχνή απεικόνιση του με μορφή ασπρόμαυρου πορτρέτου ζωγραφισμένου εξ ολοκλήρου στο χέρι με κάρβουνο μπορεσε να ατενίσει τυχαία σε μια απο τις τελευταίες αναζητήσεις και η ανασα της κόπηκε .

Έκτός απο μια γοητευτική ανδρική ρωμαλεα φιγούρα αντικριζε ενώπιον της εναν ανδρα γνώριμο που για κάποιο παράξενο λογο ονειρευόταν απο μικρό παιδι .

Εμφανιζόταν πάντοτε μέσα σε απο ένα ολολευκο σύννεφο καπνού φορώντας μια βαριά σιδερένια πανοπλία καβάλα στο άλογο του τα μάυρα μαλλιά του γύαλιζαν παράξενα υπο το φώς της πανσελήνου όπου φωταγωγούσε τον νυχτερινό ουρανό .

Τα μάτια του ομοιαζαν με αναμμένα κάρβουνα τέτοια λάμψη εξεπεμπαν σαν εστιαζαν στο πρόσωπο σου.

Πυκνά σκούρα γενια σαν σκιές εκρύβαν περίτεχνα το αγριωπό ανέκφραστο πρόσωπο του και τα χείλη του παρέμεναν σφιγμένα σαν μια λεπτή άσπρη γραμμή θυμού δίχως να μορφάζει μητε να μιλά.

"Τι θέλεις απο εμένα γιατί με επισκέπτεσαι;" ρωτούσα σχεδόν εμμονικά σε κάθε μυστική μας συναντηση σε καποια γωνιά του ονείρου .
Οπου το παρελθόν επιζητούσε επίμονα να αιχμαλωτίσει το απρόβλεπτο μέλλον και το παρόν μετατρέπονταν σε ενα μπερδεμένο κουβάρι απο στιγμές.

Ποτέ του δεν μιλούσε μονάχα ατενιζε συνοφρυωμενος το προσωπο μου για μερικά δευτερόλεπτα κι έπειτα χανόταν ξανά μεταμορφωμένος σε ολοζώντανο σκοτάδι οπου σταδιακά τον τύλιγε σαν πέπλο που τον τραβούσε ξανά στην άβυσσο.

Κανείς δεν γνώριζε για την επαφή της με αυτον τον αλλόκοτο μεταφυσικό επισκέπτη μονάχα η ίδια οπου οσο κι αν προσπαθησε δεν κατόρθωσε να ξεκολλησει το μυαλό της απο εκείνη την μελαγχολική μορφή εκείνου του αγνώστου άνδρα.

Σαν εφτασε στην άκρη του γνωριμου βράχου κοντοσταθηκε για μερικά δευτερόλεπτα ανοίγοντας τα χέρια της απαλά αφήνοντας τον ορμητικο παγωμένο άνεμο να διαπεράσει το κορμί της με φόρα χαρίζοντας της μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας.

Απόλαυσε την θέα του φωταγωγημένου πύργου απο μακριά ταξιδεύοντας με το μυαλό της πίσω στο χρόνο .
Τότε που στην περιοχη εκτος απο εναν ανόητο αστικό θρύλο πλανιόταν κι εκείνος ο γοητευτικός νεαρός αναζητώντας ίσως την αγάπη.

Με το μυαλό της επλαθε την ψηλή αγέρωχη φιγούρα του να βαδίζει απο την μια πλευρά του κάστρου στην αλλη αποφασιστικά βαστώντας τις ασπίδες του και τα αιχμηρά βέλη του ανα χείρας .

Σχεδόν μπορούσε να αφουγκραστεί τα στιβαρά βήματα του ξοπίσω της κι μια ελαφριά ανατριχίλα διαπέρασε την σάρκα της στο δευτερόλεπτο .

"Ποιος ήσουν ; Θα ήθελα πολυ να μάθω περισσότερα για την ζωή σου μα φαντάζει αδύνατον οσο κι αν εχω διαβάσει ..έλα δείξε μου εσύ τι πρεπει να γνωρίζω για σένα.. γιατί επιμένεις να με επισκέπτεσαι..;" μονολογούσε σαν τρελή σε μια σκιά η μάλλον πνεύμα καθότι είχαν παρέλθει δύο σχεδόν αιώνες απο την γέννηση του μια χιονισμένη χριστουγεννιάτικη νύχτα ακριβώς οπως η ίδια.

Αισθάνθηκε ενα ελαφρύ άγγιγμα σαν θρόισμα του ανέμου στον ώμο της και ευθύς τινάχτηκε τρομαγμένη προς τα πίσω .

Καθώς αλλο ενα κύμα πιο παγερού αέρα κύκλωσε την λεπτή σιλουέτα της ανεμιζοντας την λευκό μακρύ φόρεμα της στο περασμα του μοιάζοντας σαν ψίθυρος στα αυτιά της.

"Μου ανήκεις..." αισθάνθηκε πως κάποια αόρατη χαμηλή φωνή ψιθύρισε πλαι της δίχως να μπορεί να διακρίνει κανέναν παρά τις επίμονες προσπάθειες της και τον τρόμο που σταδιακά αντικατέστησε την ψυχική ηρεμία που πάσχιζε να ανακτήσει.

"Ποιος είναι εκει ; Δεν είναι αστείο καθόλου αυτό που κάνεις..! Δειλέ !" Φώναξε μεσα στην σιωπή της νύχτας με την φωνή της να πλανιέται ολόγυρα στην ατμόσφαιρα σαν αντίλαλος προτού για ακόμη μια φορά λάβει μιαν απόκριση απο το πουθενά .

" Φοβάσαι ; Δεν έπρεπε να περπατάς μονάχη τέτοια ώρα στο δάσος όπως όλα τα λογικά κορίτσια της ηλικίας σου .
Η δική σου μοίρα όμως είναι σφραγισμένη..έρχεται η στιγμή της εκπλήρωσης επιτέλους.." ακουσε ολοκάθαρα πλέον μια ανδρικη βαριά φωνή να μιλάει αινιγματικά αρχίζοντας να αισθάνεται πως σταδιακά εχανε τα λογικά της.

"Ποιος είσαι να πάρει ..αφησε με ήσυχη ! Δεν εχω όρεξη για βαρετά βραδυνά παιχνίδια .." ψέλλισε τρομαγμένη βαδίζοντας γοργά την κατηφορική διαδρομή που οδηγούσε στο φωταγωγημένο κέντρο της πόλης που φαινόταν απο μακριά να οσο κι αν έτρεχε εκείνο έμοιαζε να απομακρύνεται λες και πρωταγωνιστούσε ξανά σε καποιο παραξενο όνειρο απο τα συνηθισμένα.

Ο παγερός αέρας την ακολουθούσε σε κάθε βήμα σαν σκιά το ίδιο και η αίσθηση πως κάποιος την παρακολουθούσε απο μακριά που δεν έπαυε να ηχεί σαν εσωτερικός συναγερμος στους αντενες του κορμιού της κι εκείνη πάλευε να ξεφύγει απο εναν αόρατο εχθρό.

Ενα χέρι στιβαρό ακουμπούσε τον καρπό της τραβώντας την προς τα πίσω σαν να προσπαθούσε να την εγκλωβίσει καταμεσής του χιονισμένου δάσους ώστε να την ελέγξει.

"Ω θεε μου αρχισα να τρελαίνομαι πραγματικά ! Ησύχασε Βιρτζίνια δεν κινδυνεύεις απο κανέναν.." παρηγορούσε ματαια τον εαυτο της λαχανιασμένη σταματώντας για μερικές ανάσες σε ενα μικρό ξύλινο κιοσκι που καποιος είχε χτίσει ενδιάμεσα στην πόλη και το δάσος σαν μικρό διαχωριστικό.

Ξάφνου διέκρινε μια σκοτεινή γρήγορη ανδρική φιγούρα να περιφέρεται μέσα απο τα δέντρα βαστώντας στα χέρια του ένα αρχαίο οπλο που έμοιαζε με δορη .

Σοκαρισμένη από ότι αντίκριζε έτριψε τα μάτια της με την ελπίδα να ξεθολώσουν κι να σταματήσουν να αντικρίζουν τον συγκεκριμένο άνδρα μα σαν τα ανοιξε εκ νέου συνεχιζε να εστιάζει σε εκείνον τον άγνωστο.

Η καρδιά της κοντεψε να σταματήσει τόσο γρήγορα που χτυπούσε ταυτόχρονα ο παγωμένος εγκέφαλος της εδωσε εντολή στα άκρα της να κινηθούν κι δίχως καν να το αντιληφθεί βρέθηκε να τρέχει ξανά να σωθεί απο μια σκιά ισως κι ενα φάντασμα.

"Ω θεε μου..." επαναλάμβανε κάθε τόσο πασχίζοντας να ανασανει απο την υπεπροσπάθεια που κατεβαλε να φθάσει στην πολη ξανά εγκαίρως προτού ο άγνωστος την εντοπίσει κι της κάνει κακο.

Στην σκέψη της ξάφνου τρυπωσαν με μορφή εφιάλτη τα λόγια της μητέρας της προτού αποχωρήσει απο το σπίτι το αποψινό βράδυ.

"Κινδυνεύεις κόρη μου ο άνδρας αυτός υπάρχει δεν είναι ενας ανόητος θρύλος ! Αν βρεθεί στο δρόμο σου η ζωή σου θα ανατραπεί μια για πάντα.."...