Αφιερωμένο με πολύ αγάπη σε όλους σας ! ❤️❤️🌹🌹🌹

Μια βόλτα στις δαιδαλώδης σκέψεις του Νταμιάνο..

Το φιλί της κεραυνός εν αιθρία μέσα στο πυκνό σκοτάδι που κατέκλυζε την ψυχή μου κι συνάμα την σάρκα που ήδη καιγόταν για το άγγιγμα της .

Ήθελα να την αισθανθώ ξανά κι ας είχαν περάσει τρεις μονάχα ημέρες από το πρώτο μου λάθος που ακόμη κλωτσούσε εσωτερικά μου γεννώντας ενοχές που ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί.

Χείλη κολασμένα που έσταζαν λάβα στο κορμί φάνταζαν επάνω στα δικά μου εξανεμίζονται μονομιάς φραγμούς κι λογική σαν ισχυρός ορμητικός τυφώνας.

Οι πνοες μας χόρευαν αντάμα κι γοργά έναν πρωτόγνωρο χορό εκείνου του αισθησιασμού κι του αχαλίνωτου πόθου που ξυπνά ανάμεσα σε δύο κορμιά που είναι πλασμένα το ένα για το άλλο κάπου είχα ακούσει να λένε.

Έτσι ακριβώς αισθάνομουν τούτη την ώρα πως κάθε είδους φραγμός που τόλμησα να θέσω εμπόδιο στον εαυτό μου είχε παρασυρθεί από την γλυκιά μυρωδιά κι γεύση των χειλιών της όπου σαν φιλούσες έχανες την αίσθηση χώρου κι χρόνου.

Τα μάτια της άλλη κολασμένη πρόκληση που δεν τολμούσες να αγνοήσεις σαν σε κοιτούσαν απευθείας στην ψυχή που έμοιαζε να την απορροφούν ολοσχερώς κυριολεκτικά.

Δεν ήξερα αν ήθελα πραγματικά να χαθώ στα φιλιά της η απλώς ήταν η ανδρική μου φύση που με παρέπεμπε να την διεκδικήσω εκ νέου σαν κεκτημένο μου αντικείμενο που κάποιος δόλιος τόλμησε να βάλει στο χέρι.

Έφταιγα φυσικά που την άφησα να φύγει με τον ανόητο γαλαζοαιματο όμως η καρδιά μου ήταν πλήρως αφοσιωμένη στην μια και μοναδική λαίδη Άννα όπου η καρδιά μου θεωρούσα πως είχε σφραγίσει έπειτα από την αλλόκοτη συνάντηση μας εκείνο το πρωί λίγο πριν από την μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου.

Είμασταν σε πόλεμο με τους Άγγλους για ακόμη μια φορά κι δυστυχώς ο στρατός μας είχε αποδυναμωθεί αισθητά από τις αλλεπάλληλες αρρώστιες τις κακουχίες και την πείνα που τον μάστιζε.

Ήταν χειμώνας το κρύο τσουχτερό κι οι στρατιώτες άλλοι εμφανώς καταπονημένοι πολεμώντας δια της βίας καθαρά για το γόητρο κι την σημαία κι άλλοι τραυματίες στην ανάρρωση.

Ενας από εκείνους τους τραυματίες ήμουν κι εγώ εκείνη την περίοδο έχοντας υποστεί μια παρολίγο θανάσιμη μαχαίρια πολύ κοντά στον δεξιό πνεύμονα έπειτα από μάχη σώμα με σώμα με έναν από τους καλύτερους ιππότες του βασιλιά Ερρίκου.

Εκείνο το πρωί αποφάσισα έπειτα από ημέρες που βρισκόμουν καθηλωμένος σε ένα κρεββάτι με φρικτούς πόνους κι δυσκολία στην αναπνοή μου κι με μια μάχη κρίσιμη όπου έμελε να δοθεί κι ο στρατηγός είχε κάνει ξεκάθαρο πως θα συμμετείχα θέλοντας κι μη παρακουοντας επιδεικτικά τις αντιρρήσεις των ιατρών.

"Ο αγγλικός στρατός κι η τιμή της πατρίδος ξεπερνουν τις οποίες ανθρώπινες σωματικές μας δυσκολίες.! Πάνω απο όλα το καθήκον..! " Φρόντιζε να επαναλαμβάνει σε όλους μας για όσες ημέρες βρισκόμασταν καθηλωμένοι πασχίζοντας να μας εμψυχώσει.

Ήμουν βέβαιος πως τούτη την φορά δεν θα ξεφευγα από τα αιματηρά δίχτυα του θανάτου όπου αδιακρίτως εσφιγγαν στον κλοιό τους ακόμη κι στρατηγούς όσο κι έμπειρους πολεμιστές οπότε αποφάσισα να βγω την ύστατη μου βόλτα στον καθαρό όσο γινόταν αέρα.

Βγαίνοντας αργά από την σκηνή όπου είχαμε στρατοπεδεύσει εισέπνευσα μια γερή τζούρα οξυγόνου γεμίζοντας τα πνευμόνια μου παρά τον ισχυρό πόνο που ακολούθησε κι μου έκοψε λίγο τα φτερά.

Περπάτησα ανάμεσα σε πλήθος από φαντάρους σκεπτικους κι σκυθρωπους όπου στα μάτια τους μπορούσα να διακρίνω ολοκάθαρα να φωλιάζει ο τρόμος του θανάτου που πλέον πλησίαζε απειλητικά κοντά μας αφού είμασταν σχεδόν βέβαιοι πως λόγο των απωλειών θα χάναμε την ύστατη μάχη.

Βάδισα αργά λίγο πιο πέρα από το στρατόπεδο δίχως να κοιτάζω πίσω μου βαδίζοντας ανάμεσα σε πυκνά χόρτα κι πανύψηλα δέντρα από το δάσος μερικά μέτρα μακριά όταν άκουσα για πρώτη φορά τις κραυγές της .

"Βοήθεια έχω παγιδευτεί με ακούει κανένας..;" Κραύγαζε μια γυναικεία απαλή σαν χάδι φωνή ομοιάζοντας με όαση στην μέση της καυτής ερήμου αφού ολόγυρα μου μπορούσα μονάχα να διακρίνω καπνούς αποκαιδια και θάνατο να μας περικυκλώνει αργά.

"Μα είναι πράγματι γυναικεία φωνή αυτή όπου αντηχεί στα αυτιά μου η κάποια προθανατια παραίσθηση ; Είναι δυνατόν να βρίσκεται τόσο κοντά σε στρατόπεδο μια κοπέλα..;" Μονολογούσα χαμένος σπεύδοντας οσο το δυνατόν γρηγορότερα προς την πηγή απ' όπου προερχόταν.

Έκλεισα σφικτά τα μάτια όταν η φωνή της έπαψε να αντηχεί ανάμεσα στα πυκνά δέντρα του δάσους όπου ο ήλιος έπαιζε κρυφτό κι πάσχιζα να προσανατολιστο με βάση όσα είχα ακούσει.

"Έλα κορίτσι μου μιλά ξανά φώναξε πως θα μπορέσω να σε βοηθήσω.."ψελλιζα σαν σε προσευχή όταν για πολλοστή φορά άκουσα την σαγηνευτική λαλιά της.

"Βοήθεια σας ικετεύω είμαι παγιδευμένη..!"

"Που βρίσκεσαι ακριβώς.. υπάρχει κάποιος που σε αναζητάει μέσα στο δάσος μην φοβάσαι..!" Αποκρίθηκα λαμβάνοντας ως απόκριση ένα ηχηρό γέλιο ανακούφισης για αρχή.

"Αχ θεέ μου ευτυχώς υπάρχεις..! Εδώ πλάι στην λίμνη έχω πιαστεί σε μια παγίδα..!" Αποκρίθηκε σχεδόν αμέσως ενώ μπορούσα να αφουγκραστω το τρέμουλο κι έναν πνιγμένο λυγμο στην χροιά της φωνής της ολοκάθαρα.

Σε μερικά δευτερόλεπτα βρέθηκα κοντά της υποβάλλοντας το
ευαίσθητο εαυτό μου σε ένα κυριολεκτικο μαρτύριο έως ότου φτάσω στο σημείο όπου αντίκρισα την πιο όμορφη αιθέρια γυναίκα που είχα ποτέ μου συναντήσει.

Βρισκόταν μπλεγμένη σε μια στρατιωτική παγίδα το κατάλευκο ντελικάτο πόδι της κι βρισκόταν πεσμένη στο έδαφος με τα μαύρα στιλπνά μαλλιά της βρεγμένα από την υπερπροσπάθεια η ίσως από την πτώση της στην παγωμένη λίμνη παραπλήσια.

Έχασα τα λογικά μου προς στιγμήν σαν την αντίκρισα μένοντας στήλη άλατος στο ίδιο ακριβώς σημείο ανάμεσα σε εκείνη κι στην βαθειά γαλάζια λίμνη που μας χώριζε.

Δεν γινόταν να μην θαυμάσεις ένα τέτοιο δημιούργημα της φύσης που ποτέ άλλοτε δεν είχα ευκαιρία να ατενισω έμοιαζε με νεράιδα των παραμυθιών κι όχι με πραγματική γυναίκα με σάρκα αίμα κι οστά.

"Γεια σου .. μπορείς σε παρακαλώ να με ελευθερώσεις από τούτο το φρικτό μαρτύριο προτού συστήθουμε ..;" Ρώτησε παιχνιδιάρικα γελώντας αχνά κι ας αντίκριζε μπροστά της έναν αγροίκο με στρατιωτική φορεσιά μαλλιά ατιμελητα κι μακριά που έφθαναν έως τους ώμους κατσαρά κι ατίθασα.

"Αυτό έχω σκοπό να κάνω μείνε ήσυχη ! Δεν φαντάζεσαι πόσο τυχερή είσαι που βρέθηκα εδώ πέρα ειδάλλως ίσως να μην άκουγε κανένας τις εκκλήσεις σου.." σχολίασα νευρικά κι αμήχανα καθώς έσκυβα ενώπιον της με δυσκολία ώστε να κόψω τα σχοινιά κι να την ελευθερώσω.

"Είσαι ο σωτήρας μου λοιπόν..δεν θέλω να φανταστώ το ενδεχόμενο να μην με άκουγε κανένας τρέμω στην ιδέα. Παρεμπιπτόντως είμαι η Άννα.." μουρμούρισε συνεχίζοντας καθ όλη την προσπάθεια μου .

Ομολογώ πως ποτέ δεν περίμενα να συναντήσω μια τόσο γοητευτική δεσποσυνη ειδικότερα κοντά σε ένα στρατιωτικό κατάλυμα. Αλλά χαίρομαι για την γνωριμία Άννα ονομάζομαι Νταμιάνο κι είμαι ένας απλός στρατιώτης του στέμματος.." αποκρίθηκα ταπεινά κόβοντας με προσοχή ακόμη κι το τελευταίο σχοινί από τον αστράγαλο της με χειρουργική ακρίβεια.
"Αυτό ήταν είσαι ελεύθερη.." αναφώνησα ενθουσιασμένος δίχως να είμαι έτοιμος για την θερμή αγκαλιά που με υποδέχθηκε στα άδυτα της.

"Σε ευχαριστώ Νταμιάνο σου χρωστάω ευγνωμοσύνη αιώνια ! Αν δεν ήσουν εσύ μπορεί..αχ θεέ μου.. μπορεί.." πάσχιζε με δυσκολία να αρθρώσει καθώς οι λυγμοι που με δυσκολία συγκρατούσε όση ώρα ήμουν πλάι της ξάφνου ξεχύνονταν ορμητικά απ' τα ποτάμια των ματιών της .

Τύλιξα τα χέρια μου προστατευτικά γύρω από τον κορμό της δίχως να μιλήσω κι ας ήξερα πως ήταν λάθος να ακουμπάω μια δεσποσυνη με τόσο απρεπη τρόπο ιδιαίτερα σε ένα μέρος τόσο ερημικό όμως δεν άντεχα να την ακούω να σπαραζει.

Το γυναικείο κλάμα πάντοτε ενεργοποιούσε έναν αόρατο συναγερμό μέσα στην ψυχή μου από παιδί γεννώντας πάντα στο νου μου την μοιραία νύχτα όπου αποχωρίστηκα βίαια την θετή μητέρα μου όπου σκότωσαν κι βασάνισαν μπροστά στα ίδια μου τα μάτια Άγγλοι κατακτητές.

Ποτέ μου δεν γνώρισα την βιολογική μου μητέρα κι ήταν μια πληγή όπου όσα χρόνια κι ας είχαν παρέλθει η ψυχή μου ποτέ δεν επουλωσε αφού πάντοτε παρέμενα ορφανός εσωτερικά μου.

Την δεδομένη στιγμή το κλάμα της έφερε στην επιφάνεια το κενό της ορφανιας όπου είχα βιώσει καταλύοντας τις άμυνες μου μονομιάς.

"Άννα με συγχωρείς νομίζω ξεπέρασα τα όρια .." μουρμούρισα ντροπιασμένος σκύβοντας ελαφρώς το κεφάλι μου με την ελπίδα να κρύψω τα αναψοκοκκινισμενα μάγουλα μου.

"Ζητάς συγνώμη που με παρηγορήσες σε μια τόσο δύσκολη στιγμή ενώ παράλληλα μου έσωσες τη ζωή; Ω θεέ μου είσαι τόσο γλυκός εκτός από όμορφος και γενναίος άνδρας.." τόλμησε να ξεστομίσει ναζιαρικα κόβοντας μου για ακόμη μια φορά την ανάσα .

" Άννα μου απαγορεύεται να ακουμπάω μια δεσποινίς τόσο προκλητικά. Πρέπει να γυρίσω στο στρατωνα προτού αντιληφθούν την απουσία μου . Κι εσύ ; Έχεις έναν τρόπο να γυρίσεις πίσω στην πόλη θα είσαι ασφαλής ;" Ρώτησα απομακρύνουμενος αργά από την αγκαλιά της προτού η ορμητική διέγερση στο σώμα μου με προδώσει.

Ήδη το φουσκωμένο καβάλο μου ήταν αρκετό τόσο για να με ντροπιάσει ενώπιον της οσο κι για να της προκαλέσει τρόμο κι αποστροφή προς το πρόσωπο μου κι δεν το επιθυμούσα κάτι τέτοιο.

"Ήρθα έως εδώ για να βρω τον αδερφό μου Νταμιάνο είναι στρατηγός ..λένε πως είναι νεκρός όμως οι φήμες είναι συγκεχυμένες θα ήθελα σε παρακαλώ αφού εγώ δεν μπορώ να εισέλθω στο στρατόπεδο να μου επιβεβαιώσεις εσύ την είδηση.." μου αποκάλυψε διστακτικά υψώνοντας αργά το κεφάλι της ώστε να αντικρίσω στα υγρά της μάτια που αιχμαλώτισαν την ψυχή μου μέχρι τότε.

Η μάλλον έτσι νόμιζα έως ότου γνώρισα την πιο όμορφη εκδοχή της γυναικείας ανεξαρτησίας και γενναιότητας που φιλούσε τούτη την στιγμή τα χείλη μου όπου εκλιπαρούσα σιωπηρά να μην τελειώσει.

Η θύμηση της επεισοδιακής γνωριμίας μου με την Άννα ξάφνου σβήστηκαν μονομιας σαν η γλώσσα μου διαπέρασε το αμυντικό τείχος όπου είχε υψώσει συναντώντας την δική της.

"Βιρτζίνια.." ψέλλισα ζαλισμενος αφήνοντας το κορμί της να ξαπλώσει καταχαμα επάνω στα λεία βράχια του σπήλαιου ομοιάζοντας με αρχαία νύμφη των αρχαίων Ελλήνων που προστάτευε το σπήλαιο από τους εισβολείς.

Τα χέρια της με έσπρωχναν κι από την άλλη με τραβούσαν ολοένα πιο κοντά της επιβεβαιώνοντας με τον πλέον απολαυστικό πως ότι ζήσαμε στο κελάρι ήταν πέρα για πέρα αμοιβαίο.

Οι ματιές μας αντάμωσαν σε μια μικρή παύση όπου τα χείλη χώρισαν παραμένοντας μετέωρα κι παραπονεμένα να επιζητούν να ενωθούν ξανά.

Η ανάσα μου έπαψε να υφίσταται όπως εκείνη την πρώτη φορά που αντίκριζα την πανέμορφη Άννα δίχως βέβαια να τολμώ να βάλω με το νεανικό φτωχό μυαλό μου πως υπάρχουν γυναίκες όπου η φλόγα σε υγρή μορφή αναδύεται από το κορμί τους κι η ομορφιά τους μαγνητίζει τόσο το μυαλό όσο κι τις αισθήσεις .

Ηταν γεννημενη για να μαγεύει τα πλήθη με ένα της μόνο βλέμμα με ένα απλό νεύμα των χεριών της όλοι οι άνδρες υποκλίνονταν στο κάλλος της κι μετατρέπονταν αυτομάτως οικειοθελώς σε υποχείρια της .

Κάπως έτσι αισθάνομουν τούτη την στιγμή όπου τα μαγικά της μάτια βυθίζονταν στα δικά μου πως με έναν τρόπο μπορούσε να διαβάζει κάθε αμφιβολία κι φόβο στα μάτια μου κι να τα μετατρέπει σε σκέψεις σαγήνης πόθου κι άκρατου ερωτισμού μονομιάς.

"Νταμιάνο.. άφησε με ήσυχη ανήκω αλλού τώρα πια ..!"μουρμούρισε με έκδηλη απογοήτευση τόσο στο βλεμμα όσο κι στον χαμηλό τόνο της φωνής της προκαλώντας αυτομάτως μια αλλόκοτη ταραχή εσωτερικά μου όπου ξαφνικά μεταμορφώνονταν σε δίψα για διεκδίκηση .

" Δόθηκες κι σε εκείνον..; " Ρώτησα κοφτά σφίγγοντας τα δόντια ώστε να μην φωνάξω η εκδήλωσω την οργή που με διακατειχε εάν η απόκριση ήταν θετική.

"Φύγε απ' πάνω μου Νταμιάνο δεν σε αφορά η προσωπική μου ζωή από εδώ κι στο εξής..! Η σκοτεινή σου αγοραπωλησία έχει υπογραφεί πια από βασιλείς ακόμη κι εσένα τον ίδιο δεν πρόκειται να παρθεί πια πίσω..!"

"Πες μου να πάρει ο διάολος σε έκανε δική του ;" Ούρλιαξα εξοργισμένος δίχως να κουνήσω ούτε χιλιοστό από το τρεμάμενο κορμί της που ποθούσα κολασμένα.

" Γιατί σε νοιάζει τόσο ; Δώσε μου ένα λόγο αφού εσύ δεν βρήκες το θάρρος να με κρατήσεις κι να έναντιωθεις αυτομάτως στην ίδια την βασίλισσα. Γιατί σε ενοχλεί τόσο που θα καταλήξω;" Αποκρίθηκε εξίσου εξαγριωμένη με πριν απομακρυνόντας με δυσκολία τον κορμό μου από το στέρνο της βηματιζοντας με δυσκολία προς το βάθος με σκοπό να με αποφύγει.

"Δεν υπάρχει εξήγηση ..απλά ήθελα να ξέρω εάν σε σέβεται αυτός ο μοχθηρός κι δόλιος άνδρας..! " Ξεστομίσα με δυσκολία ντροπιασμένος που δυστυχώς είχε μόλις αντιληφθεί το ψέμα μου .

"Μοχθηρός ; Χα ..ας γελάσω λίγο μιλάς εσύ για κακία ; Για ασέβεια κι μοχθηρία από την στιγμή που αμαυρωσες τον γάμο μου καθαρά από εγωισμό..; Ήθελες να είσαι ο πρώτος έτσι δεν είναι να αισθάνεσαι κατακτητής τουλάχιστον σε μια γυναίκα αφού η Άννα σου έχει κλείσει μια για πάντα την δίοδο για το κορμί της ! " Φώναξε προκλητικά με ύφος κυνικό κι συνάμα αλαζονικό μα δεν προκάλεσε την οργή μου παραδόξως.

Σε αντίθετη περίπτωση εάν κάποιος τολμούσε να αναφερθεί έστω κι για αστείο στην Άννα θα ξεσπούσα την οργή μου ποικιλοτρόπως επάνω του κι όμως τούτη την στιγμή έχοντας απέναντι μου μια οργισμένη νύμφη του δάσους δεν τόλμησα να θυμώσω.

Να πάρει δεν είχε ιδέα πόσο σαγηνευτική ήταν η παρουσία της μήτε τα κάστανα ξέπλεκα μαλλιά της που χύνονταν βρεγμένα στους ώμους της μήτε τα μισάνοιχτα κατακόκκινα χείλη της απ' τα φιλιά μου με αποκορύφωμα το πανέμορφο σώμα της που με καλούσε να βυθιστω κι πάλι στα χαώδη βάθη του.

" Θεέ μου είσαι τόσο μαγευτικά όμορφη.." βρήκα το θάρρος να ξεστομίσω χαμένος στις σκέψεις κι τις αναμνήσεις της καυτής μας βραδιάς που όσο κι αν προσπάθησα να τις πολεμήσω κι να τις σβήσω μονομιάς ως ανεπιθύμητες κι συνάμα ενοχλητικές εκείνες επέμεναν να ξεπηδούν από κάθε μου σκέψη.

"Νταμιάνο ακούς τι λες ; Είσαι καλά ; Φέρεσαι αλλόκοτα..εμείς οι δυο είμαστε ξένοι δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα μας πια ! Να πας στην λαίδη σου να γυρεψεις πάθος..!" Συνέχισε απτόητη την επίθεση της έως ότου πλησίασα ξανά σαν υπνωτισμενος κοντά της επιθυμώντας ξανά τα χείλη της.

" Δεν με νοιάζει με ποια αναθεμάτισμενη ιδιότητα είσαι εδώ ..σε θέλω.." μουρμούρισα αγκαλιάζοντας σφικτά την λεπτή μέση της που έτρεμε ξανά ανάμεσα στα δάκτυλα μου ασταμάτητα.

"Δεν επιθυμώ εγώ όμως να με ακουμπάς ! Άσε με ! " Ψέλλισε απρόθυμα προτού την φιλήσω με τόση ορμή κι πάθος όσο δεν τολμούσα ποτέ να φανταστώ πως διαθέτω.

Η Άννα ποτέ δεν είχε ξεκλειδώσει από μέσα μου ένα παρόμοιο αρχέγονο ένστικτο με τούτο που αυτή η κολασμένη επαναστάτρια γεννούσε κι έπλαθε σύμφωνα με τα συμφέροντα κι τις κρυφές της προσδοκίες.

Ήταν γεννημένη για πάθος και έρωτα αυτό το θηλυκό το κορμί της το μαρτυρούσε σε κάθε κίνηση κι χάδι αναγεννιοταν κι συνάμα άνθιζε σαν ανοιξιάτικο λουλούδι του αγρού.

Ήταν αδύνατο να της αντισταθώ όσο κι αν τραβούσα νοητά τα χαλινάρια του κορμιού με σκοπό να το φρενάρω δεν ήταν εφικτό να τολμήσω να σκεφτώ πως θα την άγγιζε κάποιος άλλος εκτός από εμένα.

Η κτητική μου πλευρά είχε αναδυθεί από μια σκοτεινή γωνιά του εγώ μου που ποτέ άλλοτε δεν είχα εξερευνήσει μήτε γνώριζα αν υφίσταται μα κυριολεκτικά έπειτα από την εμφάνιση της με είχε μετατρέψει σε ένα άγνωστο άνδρα με επικίνδυνα ένστικτα.

Το σώμα της έπειτα από αρκετή ώρα επιτέλους χαλάρωσε ανάμεσα στα τρεμάμενα αμήχανα χέρια μου που εξερευνούσαν αχόρταγα το κορμί της σαν να ήταν η πρώτη κι συνάμα η ύστατη φορά που θα μου ανήκε.

Έπειτα εγώ ο ίδιος θα την παρέδιδα πίσω σε εκείνον τον εγωιστή θα την έκανε δική του αιώνια κι εγώ θα ξεμενα μόνος δίχως να αντικρίσω ποτέ ξανά το σπινθηροβόλο βλέμμα κι συνάμα να γευτώ τα καυτά φιλιά της .

Η σκέψη με αναστάτωσε περισσότερο από την ίδια την χημεία που τα κορμιά μας σχημάτιζαν ομως φάνταζε τρομακτικό να αποκτήσω τέτοιου είδους βλέψεις κι σκέψεις για μια γυναίκα πόσο μάλλον απαγορευμένη όπως η Βιρτζίνια.

Ανήκα στην Άννα κι όμως το κορμί με πολεμούσε με όλες τις σαρκικές δυνάμεις που κατείχε να μείνω πλάι στην γυναίκα αυτή λες κι μου είχε κάνει πράγματι μαγια.

Ξάπλωσα απαλά το σώμα της στον βράχο φιλώντας απαλά τον λαιμό κι το στέρνο της απολαμβάνοντας τα αχνά βογγητα που ξεγλιστρουσαν απο τα μισάνοιχτα χείλη της .

Ένιωθα πλήρης για μερικά λεπτά κι αυτό το συναίσθημα είχα χρόνια να το βιώσω η για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου ποτέ άλλοτε δεν το αισθάνθηκα όσο βρισκόμουν εν ζωή.

Η φωτιά στα σωθικά μου είχε γιγαντωθεί απειλώντας να με καταπιεί στην δίνη της αν δεν την έκανα δική μου εδώ κι τώρα για ακόμη μια σαρωτική ύστατη φορά προτού πούμε οριστικά αντίο.

"Είναι λάθος Νταμιάνο..πρέπει να τελειώσει εδώ το παιχνίδι σου !" Αναφώνησε θυμωμένη σπρώχνοντας το σώμα μου για ακόμη μια φορά μακριά απορρίπτοντας βιαια τα συναισθήματα με τα οποία είχε πλημμυρίσει την ψυχή κι το κορμί μου η επαφή μας.

Σηκώθηκε εκ νέου βηματιζοντας νευρικά πάνω κάτω με τα χέρια της σταυρωμένα στο στέρνο μπηγοντας τα νύχια στο δέρμα της ώστε να κρατηθεί μακριά αποδεικνύοντας μου περίτρανα πως για εκείνη φάνταζε δύσκολο να κρατηθεί μακριά.

"Δεν είναι παιχνίδι Βιρτζίνια..είναι πάνω από τις δυνάμεις μου κάτι σαρωτικό σαν θύελλα.." μουρμούρισα μορφαζοντας πονεμένα καθώς σηκώνομουν εκ νέου παραπατωντας να την πλησιάσω.

"Αρκετά Νταμιάνο..τελείωσε ότι κι αν πήγε να γεννηθεί ανάμεσα μας.. φτάνει ότι κι αν πούμε δεν αξίζει στον Εδουάρδο αυτή η προδοσία..! " Επέμεινε να με απορρίπτει σθεναρά και με πείσμα δίχως διάκριση μήτε καν ίχνος συναισθηματισμού που φυσικά δεν θα επιδίωκα σε αντίθετη περίπτωση να γεννήσω όμως με εκείνη ήταν ανάγκη.

" Σε νοιάζει άραγε πραγματικά εκείνος η τα χρήματα του και το στέμμα που σου προσφέρει απορώ..! Η μήπως πρόλαβες να τον αγαπήσεις..πες μου ! Έχεις αισθήματα για τον Εδουάρδο ;" Προφερα σχεδόν ψιθυριστά με φωνή σβησμένη για πρώτη φορά σαν δειλός όμως όφειλα να παραδεχθω ακόμη κι στον πληγωμένο εγωισμό μου πως υπέφερα στην σκέψη πως μπορεί να ειναι ερωτευμένη κι συνάμα να ποθεί εκείνον.

Η όψη της σκοτείνιασε μονομιάς παρότι ακόμη στα συννεφιασμένα μάτια της μπορούσα να διακρίνω μια ελάχιστη σπίθα από το ειδύλλιο που ζήσαμε στο κελάρι μα δίχως να το πιστεύω την αντίκρισα να γνέφει καταφατικά.

"Ακριβώς Νταμιάνο ! Μπορεί να σου φανεί παράξενο ειδικά σε έναν άνδρα δίχως αισθήματα όπως εσύ όμως ήδη άρχισα να ερωτεύομαι τον Εδουάρδο.." αποκάλυψε χαμηλόφωνα σκύβοντας κάπως ενοχικά το κεφάλι της δίχως να με αφήνει να πιστέψω τα λεγόμενα της .

Η καρδιά μου ένιωσα πως σταμάτησε να πάλλεται ενώ περπατούσα κανονικά ομοιάζοντας σε ζωντανό νεκρό την δεδομένη στιγμή ενώ σταδιακά κι η αναπνοή μου βάραινε ενώ παράλληλα ένα απαλό μούδιασμα τύλιγε το κορμί μου .

"Αποκλείεται αυτό ! Δεν σε πιστεύω.." μούγκρισα οργισμένος δίχως να αναγνωρίζω τον εαυτό μου στιγμή που τολμούσα να ζητήσω τα ρέστα από την γυναίκα την οποία ο ίδιος έδωσα μάχη να διώξω από κοντά μου.

"Πρόβλημα δικό σου αυτό ! Λυπάμαι κι ήδη πολλές εξηγήσεις σου έδωσα για τον μνηστήρα μου ! Ανυπομονώ αυτή ενοχλητική καταιγίδα να κοπάσει επιτέλους ώστε να αποφύγω την φορτική παρουσία σου !" Αποκρίθηκε πλησιά αδιάφορη προς το μέρος μου βαδιζοντας αργά εως την άκρη του μισό σκοτεινού σπηλαίου ατενίζοντας μελαγχολικά την βροχή που έπεφτε ακατάπαυστα στο χώμα.

"Βιρτζίνια..λες ψέματα.." ίσα που πρόλαβα να ψέλλισω προτού όλα γύρω μου σκοτεινιάσουν κι ξάφνου νομίζοντας πως βάδιζα προς το μέρος της σαν αγέρωχος κουρσάρος από το πουθενά βρέθηκα σχεδόν παράλυτος στο πετρώδες έδαφος.

"Νταμιάνο ! Μα τι στο καλό σου συμβαίνει..; Δεν μπορείς να σταθείς καν στα πόδια σου !" Αναφώνησε σοκαρισμένη στρέφοντας επιτέλους την πολύτιμη προσοχή της προς το μέρος μου αφήνοντας για λίγο τουλάχιστον στην άκρη τον καλπάζοντα θυμό της εναντίον μου.

"Δεν .. ξέρω..μην ανησυχείς δεν θα έχω τίποτα.."

"Μα τι λες ..εσύ.. εσύ ω.. θεέ μου αιμορραγείς εδώ κι ώρες Νταμιάνο..!" Διαπίστωσε συγκλονισμένη τρέχοντας αμέσως στο πλευρό μου σαν διέκρινε τις μικρές κόκκινες κηλίδες που δέσποζαν στους βράχους ολόγυρα στα σημεία απ' όπου είχα βαδίσει.

Γονάτισε πλάι μου αναζητώντας την πηγή της αιμορραγίας ψιλαφιστα με τα ακροδακτυλα της ξυπνώντας εκ νέου την φλόγα που πάλευα να αναχαιτίσω στο κορμί μου.

"Έιμαι πολεμιστής Βιρτζίνια δεν με ανησυχούν τόσο επιπόλαια τραύματα..όφειλα να σώσω εσένα κι το έπραξα δεν χρειάζεται να ταράζεσαι.." προσπάθησα να την καθησυχάσω με φωνή τόσο απαλή όπως το θρόισμα των φύλλων στο αεράκι που κατέπληξε για ακόμη μια φορά εμένα το ίδιο.

"Στα πλευρά.. Ω θεέ μου είναι πληγή από ξίφος κι πολύ βαθεια ! Πως να σε βοηθήσω..; Μισό λεπτό το βρήκα..κράτα το μαντήλι μου με αυτό θα το τυλίξω αμέσως.." κραύγαζε ανήσυχη δίχως να ελέγχει καν τις αναπνοές μήτε τους χτύπους της καρδιάς της που αντηχούσε στα αυτιά μου ρυθμικά σαν τον ήχο της βροχής έξωθεν.

Ευθύς έβγαλε το μαντήλι που κάλυπτε το γυμνό στήθος της κι το τύλιξε γύρω από τον κορμό μου αδιαφορώντας για την γυμνή της ομορφιά που άφηνε εκτεθειμένη στο καυτό βλέμμα μου.

"Είσαι τόσο μοναδική.. σπάνια.. πανέμορφη.." μουρμούρισα ζαλισμενος απ' την σαγήνη που εξασκούσε η όψη κι η μυρωδιά της επάνω μου ακουμπώντας ευλαβικά σχεδόν τα χείλη μου στα δικά της δίχως να μου αντισταθεί.

"Νταμιάνο.." ψέλλισε αδύναμα εφάπτοντας τα χείλη της στα δικά μου σε μια προσπάθεια να με συνετίσει με λογικά μέσα την στιγμή που έχανα το μυαλό μου.

"Σςς..μια φορά ακόμη μονάχα..μην μου μας το αρνηθείς.." ψιθύρισα απαλά χαμένος στα φιλιά κι την ανυπέρβλητη γοητεία που του ασκούσε όμοια με μάγισσα της σαρκικής λαγνείας.

Ξάπλωσε απαλά στο έδαφος κοντά μου προτού το σώμα μου καλύψει με πάθος το δικό της στο υγρό χώμα όπου αγκάλιαζε τα φλεγόμενα κορμιά μας.

Σαν χείμαρρος τα υγρά μαλλιά της πλέκονταν στα τρεμάμενα δάκτυλα μου κι η αίσθηση φάνταζε παραδεισένια σαν τα χείλη μου εξερευνούσαν κάθε πτυχή του σώματος όπου δεν θα είχε ξανά την τύχη να γευτεί.

Έμοιαζα με διψασμένο νομά που χάθηκε στα βάθη της ερήμου αναζητώντας απεγνωσμένα μια σταλαγματια νερό προτού συνεχίσει την μακρά διαδρομή του εκείνη την στιγμή μα δεν θα έκανα πίσω.

Σαν τα δάκτυλα μου απλώθηκαν στις παρυφές του στήθους της οι κραυγές της μονάχα έξαψη μπορούσαν να γεννήσουν στο κορμί μου κι μια φωτιά πρωτόγονη που με καλούσε να παραδώσω το σαρκιο μου ολοσχερώς να με κατακαψει.

Τα μάτια της ατενιζαν κάθε καυτό μας δευτερόλεπτο τα δικά μου αφήνοντας να διακρίνω ολοκάθαρα κι την δική της φλόγα που σιγοκαιγε μέσα της για μένα όσα ψέματα κι αν ξεστομιζε με ευκολία το στόμα της.

Αφαίρεσε βιαστικά το πουκάμισο μου φιλώντας απαλα το στέρνο μου έχοντας αποκτήσει την τέλεια οικειότητα μαζί μου πλέον κι έπειτα τα χέρια της κατηφόρισαν γοργά προς το εσωτερικό του παντελονιού μου .

Σαν με άγγιξε με ορμή η καρδιά μου κόντεψε να σταματήσει κι μια κραυγή ξέφυγε απ' τα χείλη μου αντηχοντας ολόγυρα στην σιωπή που μας πλαισίωνε.

"Δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο.." μουρμούρισα απαλά αφαιρώντας με αγριότητα σχεδόν το μισοφορι που είχε μείνει από το φόρεμα της ακουμπώντας την χαμηλά.

Η ανάσα της κόπηκε μπορούσα να το αφουγκραστω στα αυτιά μου συνδυασμένη με τους απαλούς αναστεναγμούς της που συντάραξαν το μέσα μου .

"Σε θέλω.." αρκούσε να ψιθυρίσει για αφήσω επιτέλους τον εαυτό μου ελεύθερο κι να εισχωρήσω μέσα της αργά και νοσταλγικά λες κι έπειτα από το ύστατο μας σμίξιμο ο κόσμος θα έπαυε να υπάρχει πια.

Τα κορμιά μας έμοιαζαν για ακόμη μια φορά πλασμένο για το άλλο αφού η ένωση φάνταζε ονειρική και συνάμα μαγευτικά συναισθήματα γεννούσε στην ψυχή.

Ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί τέτοια έλξη για μια γυναίκα μα απόψε οι αισθήσεις ξεπερνούσαν τα ανθρώπινα βατα όρια μου μαζί της μήτε καν στο κελάρι δεν είχα αισθανθεί να καίγομαι τόσο για το κορμί της .

Το σμίξιμο μας φάνταζε ορμητικός ανεμοστρόβιλος που στο πέρασμα του δεν άφηνε τίποτα όρθιο κι όμως η καρδιά και η σάρκα μου που ρημάζοταν δεν θα σταματούσε να διψάει να νιώσει ξανά αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα.

Ο ιδρώτας έλουζε τα κορμιά μας που είχαν μετατραπεί σε μια σάρκα παρομοίως κι οι πνοες μας βαθιές ανάθρες σαν τις κραυγές ευχαρίστησης κι συνάμα αποχαιρετισμού που ξέφευγαν απ' τα χείλη μας.

Κανείς μας δεν επιθυμούσε τούτη την ύστατη φορά την λύτρωση που προσφέρει ένας οργασμός μονάχα παρατειναμε την απόλαυση με κινήσεις απαλές σχεδόν ρομαντικές χωρίς να θέλουμε να χωρίσουμε.

Μα σαν ανέβηκε εκείνη από πάνω με περίσσιο θράσος όμοια με την πανέμορφη νύμφη του δάσους που ιππεύει το άλογο της το κορμί μου έπειτα απο μερικά απροσδιόριστα λεπτά με πρόδωσε ταυτόχρονα με το δικό της ενώ μια κραυγή απόγνωσης κι συνάμα ικανοποίησης γλίστρησε δίχως να την συγκρατήσω.

"Όχι ακόμη..σε ήθελα ξανά.." φώναξα αντικρίζοντας την ίδια ακριβώς επιθυμία στα γυαλιστερά από τα δάκρυα μάτια της .

"Ήταν η τελευταία μας φορά Νταμιάνο.." μουρμούρισε θλιμμένη ακουμπώντας το κεφάλι της απαλά στο στέρνο μου αποκαμωμενη εισπνέοντας το άρωμα μου αργά.

" Δεν ήθελα να σε πληγώσω.." αποκρίθηκα με ειλικρίνεια υψώνοντας ελαφρά το πρόσωπο της στο δικό μου ζητώντας της σιωπηρά να διακρίνει την αλήθεια μου έστω για μια φορά .

Δεν επιθυμούσα στην ζωή μου να είμαι ο αγροικος που την ξεπούλησε τόσο εύκολα αφού πρώτα δοκίμασε τους καρπούς του κορμιού της αδιαντροπα δίχως να την παντρευτεί.
Ήθελα η οργή της να ξεσπάσει σε τούτο το τελευταίο ερωτικό σμίξιμο υπό τους ήχους της βροχής κι έκτοτε η καρδία της να έμενε ελεύθερη να αγαπήσει τον Εδουάρδο.

Κι όμως κι μόνο στην σκέψη ανατριχιαζα συγκορμος και τα σωθικά μου πονούσαν λες και με τρυπούσαν στην κοιλιά με πυρωμένο σπαθί δίχως να αντιλαμβάνομαι την αιτία.

Έμεινε σιωπηλή ενώπιον της εξομολόγησης μου δίχως να επιτρέψει μήτε καν στα δάκρυα της να κυλήσουν ελεύθερα στα μάγουλα της αποδεικνύοντας περίτρανα για μια ακόμη φορά πως ο θυμός της είχε ριζώσει για τα καλά εσωτερικά κι δύσκολα θα έσβηνε.

"Μίλησέ μου έστω τούτη την φορά ..δεν θα βρεθούμε ξανά . Σύντομα θα γίνεις βασίλισσα.. πρόκειται να γεννήσεις τους απόγονους παιδιά του ανόητου πρίγκιπα. Για αυτό έστω τώρα την ύστατη στιγμή επιθυμώ να μου αποκαλύψεις τι αισθάνεσαι για εμένα επακριβώς.." τόλμησα να την προκαλέσω πασχίζοντας να ησυχάσω τους εσωτερικούς μου δαίμονες που ούρλιαζαν σαν τα αγρίμια μες την νύχτα.

Τίναξε με φορά το κεφάλι της προς το μέρος μου καρφώνοντας τα δύο της οργισμένα ματιά στα δικα μου έτοιμη να υψώσει τα τείχη ανάμεσα μας οριστικά μπορούσα να το αισθανθώ βαθειά στην ψυχή μου.

"Σε μισώ Νταμιάνο ! Τίποτα άλλο δεν αισθάνομαι για εσένα παρά μόνο μίσος !" Εκτόξευσε όμοια με φαρμακερα βέλη τα λόγια της επιθυμώντας να με πληγώσει θανάσιμα η ακόμη κι τον ολοκληρωτικό μου αφανισμό κι πράγματι το πέτυχε.

Δεν είχα λογια να της ψέλλισω όσο βρισκόμουν γυμνός τόσο σωματικά όσο κι στην ψυχή μου που τόλμησε να εκφράσει μια φορά με ειλικρίνεια όσα είχε αισθανθεί λαμβάνοντας μια συντριπτική απόρριψη.

"Με.. μισείς... έπειτα από όλο αυτό θέλω να πω .." ψελλιζα έχοντας χάσει κυριολεκτικά τα λόγια κι συνάμα την αυτοκυριαρχία μου.

"Μα τι περίμενες ; Να πουλάς σαν τομάρι σε αγορά το κορμί κι την ψυχή μου αφού πρώτα φροντισες να με γευτείς. Να ξέρω πως τρέφεις αισθήματα και μάλιστα ετοιμάζεσαι να παντρευτείς την κόμισσα κι εγώ να σε έχω ερωτευτεί παράφορα..; Πες μου αυτό περίμενες ; " Ρωτούσε επιθετικά υψώνοντας πλέον πολεμικά τείχη ανάμεσα μας οριστικά κι αμετάκλητα σβήνοντας σαν χνάρια στην άμμο τις στιγμές που ζήσαμε απο τον νου της.

"Τίποτα απ' όλα αυτά .." αποκρίθηκα ταπεινωμένος για πρώτη κι τελευταία φορά στην ζωή μου από ένα θηλυκό που τόλμησε να ρίξει τις άμυνες κι να ρημάξει ολοσχερώς την αυστηρή ηθική μου.

" Η βροχή σιγα σιγά κοπάζει σε λιγάκι μπορούμε να γυρίσουμε πίσω..θα με περιμένει.." πρόφερε απαλά κρύβοντας την γύμνια της βιαστικά από το άγρυπνο καυτό βλέμμα μου κουρνιαζοντας σε μια γωνιά απέναντι μου αποκαμωμενη.

Κανείς μας δεν μίλησε έκτοτε αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο πιο βαθύ και συνάμα πληγωτικο να υπωθει ανάμεσα μας στα μάτια της θα παρέμενα ένα άξεστο κάθαρμα που την πούλησε ανανδρα σε έναν πρίγκηπα.

Όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα εάν παντρευόταν μαζί μου εφόσον δεν θα μπορούσε ποτέ να με αγαπήσει.
Είχα πράξει σωστά που την έδωσα σε έκεινον τουλάχιστον μέχρι να ξεδιαλυνω ποια μπορεί να ήταν η τελική ερμηνεία της κατάρας που θα με απελευθέρωνε ολοκληρωτικά.

Δεν είχα ξεχάσει πως παρά την ηδονή κι το πάθος που προέκυψε ανάμεσα μας υπήρχε ένας σκοπός όπου η ύπαρξη της εξυπηρετούσε κι κάποτε θα έπρεπε να εκπληρωθεί ακόμη κι αν χρειαζόταν να δολοφόνησω μια βασίλισσα όπου σύντομα θα γινόταν.

Με τρόμαξε η απότομη μεταβολή των σκέψεων μου έπειτα από τα λόγια της αφού μέχρι εκείνη την στιγμή είχα αρχίσει να πιστεύω πως διέθετα κι μια ρομαντική πλευρά κάπου μέσα στην σκληρή πανοπλία της αδιαπέραστης καρδιάς μου όμως σύντομα διαψεύστηκα.

Πλέον ένα ψυχρό στρώμα πάγου αγκάλιασε κάθε καυτή πτυχή του κορμιού μου που προ ολίγου φλέγοταν για το άγγιγμα της κι σταδιακά έφθασε κι στην καρδιά .

Δεν υπήρχε ίχνος συμπόνιας για εκείνη μέσα μου πλέον είχε γίνει απλώς μια ακόμη αποστολή της βασίλισσας που σαν σωστός ιππότης στο θέλημα της όφειλα να διεκπεραιώσω .

Τα μάτια όμως δεν έλεγαν να πάψουν να περιπλανονται ανέμελα στα σοκάκια του γαληνιού πρόσωπου καθώς είχε αποκοιμηθεί ακουμπισμένη απαλά στον βράχο πλάι της σαν μικρό κοριτσάκι.

Η μυστηριώδης νύχτα απλώθηκε ανάμεσα μας επιφέροντας μια πρόσκαιρη γαλήνη έως την πρωινή μας αναχώρηση.

***

" Νταμιάνο ξυπνά ήρθε η ώρα να φύγουμε επιτέλους από εδώ μέσα !" Η ανυπομονη φωνή της ήχησε στα αυτιά μου ξημερώματα λίγο πριν την ανατολή του ηλίου.

Ενα ενοχλητικό σκίρτημα πόνου διαπέρασε σαν αστραπή το στήθος μου στο άκουσμα της αδημονιας της μα σύντομα το έσβησα ως όφειλα με την παγερή λογική μου.

Αναδευτηκα ζαλισμενος ανοίγοντας τα μάτια μου να την αντικρίσω απέναντι μου πιο όμορφη από ποτέ με έναν χείμαρρο από υγρές μπούκλες ξεπλεκες να πλαισιώνουν το αγουροξυπνημενο πρόσωπο της.

"Βρήκα μια λίμνη εδώ πιο κάτω σε περίπτωση που χρειαστείς ένα μπάνιο προτού αναχωρήσουμε.." με πρόλαβε προτού ρωτήσω για την αλλαγή στην εμφάνιση της .

" Είμαι εντάξει εγώ .. πάω να λύσω το άλογο κι σε περιμένω.." αποκρίθηκα κοφτά προσπερνώντας την βιαστικά κι αδιάφορα όπως η ίδια μου είχε ζήτησει επανειλημμένα .

Εξήλθε από το μαγευτικό σπήλαιο όμοια κυριολεκτικά με κάποια οντότητα του δάσους αφού η ομορφια της ξεπερνούσε κάθε πιθανή φαντασία μα η έκφραση του χλωμου προσώπου της πρόδιδε εσωτερικό πόνο και κενό.

Δεν επέστρεφε με χαρά κοντά σε κάποιον που αγαπούσε και ανυπομονούσε να δει μα περισσότερο θύμιζε κατάδικο που περιμένει αργά και σιωπηλά το τέλος του.

Την βοήθησα να ανέβει στο άλογο παλεύοντας να τραβήξω τα μάτια μου απ' το σκυθρωπο πρόσωπο της που μαγνητίζε ολοένα πιο πολύ μα απέφυγε εύκολα το εξεταστικό βλέμμα μου κι ας διέκρινα ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στα μάγουλα της.

Ακουμπούσε ελάχιστα στο κορμί μου τόσο όσο χρειαζόταν για να διατηρήσει την ισορροπία κι την υπερηφάνεια της αλώβητη έως ότου καταλήξει ξανά στην αγκαλιά του πρίγκηπα της κι όμως η ένταση μέσα μου όσο πλησιάζαμε αυξανόταν ολοένα.

Το στομάχι μου ανακατευόταν τα μηνυγγια μου σφυροκοπουσαν και το στήθος μου πλαισίωνε ένα κενό χαοτικό που μου έσκιζε τα σωθικά.

Φθάνοντας στο κατώφλι των πανέμορφων βασιλικών ανακτόρων την άκουσα να αναστενάζει απαλά και ήταν εμφανές πλέον πως αισθανόταν δυσφορία όσο πλησιάζαμε προς τους παραταγμενους φρουρούς.

Σταμάτησα προς στιγμήν λίγα χιλιόμετρα από το δάσος που περικυκλώνε τα ανάκτορα στρέφοντας το βλέμμα μου προς το σκυθρωπο αγχωμενο πρόσωπο της .

" Δεν αισθάνεσαι καλά ; Αν εσύ το επιθυμείς μπορείς να ακυρώσεις οποιαδήποτε συμφωνία.." τόλμησα να την παροτρύνω ο ατιμος ενώ λίγες ημέρες πριν ο ίδιος την είχα σπρώξει στην αγκαλιά του.

" Μα τι ανοησίες είναι αυτές που ξεστομιζεις ; Έχασες το μυαλό σου παντελώς ; Βασίλισσα πρόκειται να με κάνει ο Εδουάρδο γιατί να ακυρώσω μια τέτοια τύχη για έναν τιποτένιο μήπως σαν εσένα ; " Πρόφερε με περίσσια ειρωνεία κι κυνισμό κατεβαίνοντας από το άλογο επιδεικτικά βαδίζοντας πεζή την υπόλοιπη διαδρομή .

"Αν νομίζεις πως οι προσβολές σου με αγγίζουν είσαι γελασμενη βασίλισσα μου .." καγχασα καλύπτοντας βιαστικά την απόσταση που μας χώριζε με δύο δρασκελιες παίρνοντας θέση πλάι της αγέρωχος .

" Δεν με αφορούν τα αισθήματα σου ! " Πρόσθεσε κοφτά για ακόμη μια φορά δίχως να ρίξει ούτε βλέμμα προς το μέρος μου.

"Όταν μου δόθηκες με ευκολία στην σπηλιά σε αφορούσαν να σου θυμίσω.." ξεστομισα προκαλώντας της πανικό αφού τα μάτια της στράφηκαν αστραπιαία προς το μέρος μου ορθανοιχτα.

" Ήθελα να είμαι έμπειρη την πρώτη νύχτα του βασιλικού μου γάμου κι εσύ μου έδωσες το καλύτερο μάθημα. Σε ευχαριστώ.." πρόσθεσε ξεχειλιζοντας το ποτήρι της οργής που μετά βίας πλέον συγκρατούσα .

Μα προτού καν προλάβω να απαντήσω στην τεράστια προσβολή που έθιξε τον ανδρισμό και την υπόληψη μου παραπάνω από όσο μπορούσα να σηκώσω ο πρίγκηπας σπάζοντας όλα τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς έτρεξε έντρομος προς το μέρος μας.

"Βιρτζίνια αγαπημένη μου ! Γύρισες σώα! Δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου εάν παθαίνες το παραμικρό..!" Κραύγασε ανακουφισμένος τρέχοντας προς το μέρος της σαν γλοιώδης ερωτοχτυπημενος.

Άνοιξε την αγκαλιά της η υποκριτρια και αμέσως έσπευσε να τον κλείσει στο εσωτερικό της παριστάνοντας την ευτυχισμένη που βρισκόταν ξανά στο πλευρό του .

" Εδουάρδο αγάπη μου ..δεν μπορείς να φανταστείς τι δύσκολες ώρες πέρασα ! " Μουρμούριζε κρυμμένη στην αγκαλιά του ενώ τα μάτια της φευγαλέα αναζήτησαν το πρόσωπο μου διαβάζοντας προσεκτικά τις αντιδράσεις μου.

"Με συγχωρείτε που διακόπτω την όμορφη στιγμή σας όμως πλέον η αποστολή μου ολοκληρώθηκε κι είναι ώρα να ασχοληθώ με τον επικείμενο γάμο μου..!" Φρόντισα να ξεστομισω καθαρίζοντας πρωτίστως τον λαιμό μου προκαλώντας την αστραπιαία αντίδραση του κορμιού της που τινάχτηκε ολόκληρο κυριολεκτικά στο άκουσμα των λόγων μου .

Ο πρίγκηπας με πλησίασε αργά χτυπώντας φιλικά τον ώμο μου σε ένδειξης ευγνωμοσύνης χαμογελώντας τρυφερά στην πανέμορφη μέλλουσα σύζυγο του που κυριολεκτικά είχε χάσει τα λογια όσο κι το χρώμα της .

"Σε ευχαριστώ από καρδιάς για την ανδρεία που υπέδειξες ενάντια σε εκείνα τα κτήνη ! Θα σου είμαι πάντοτε υπόχρεος για την καλοσύνη που έπραξες για την μνηστή μου . Θα ήθελα να μείνεις να σου κάνω το τραπέζι απόψε κι έπειτα να αναχωρήσεις .." μου ανακοίνωσε με έναν ζεστό ανθρώπινο τόνο ξεχνώντας προφανώς την βασιλική του καταγωγή ενώπιον του δράματος που βίωσε.

"Κάποια άλλη φορά υψηλότατε .. προτιμώ να... Βιρτζίνια! " Οι φράσεις μου έμειναν μετέωρες στα χείλη καθώς αντίκρισα απέναντι μου την λεπτή αδύναμη φιγούρα της να σωριάζεται καταχαμα στο χώμα μονομιας κατακρυμνιζοντας ολοσχερώς τα αισθήματα μου ...