AEIDAN

Ang akala ko ay umalis na siya at pumasok ngunit pumasok siya ng kwarto at tila may hinahanap.

"Ah, Aeidan, napansin mo ba 'yong panali ko ng buhok?" Tanong niya sa akin kaya't napalingon ako saka tinignan siya nang nakangisi.

"Are you pertaining to this?" Saka ko itinaas ang kamay ko kung saan nasa pala-pulsuhan ko ang panali niya.

"B--Bakit na sa iyo 'yan?" Saka siya lumapit sa akin at balak niya sanang kuhanin ito ngunit pinakataas ko ang kamay ko kaya't hindi niya maabot.

"You don't remember, Lindzzy?" Nang-aasar na wika ko sa kanya. "You must have forgotten how did this thing end up in my pulse because of the pleasure I gave you last night," dagdag ko pa na ikinapula niya.

"P--Please Aeidan. Male-late na 'ko," wika niya sa akin ngunit bigla ko na lamang siyang hinapit papalapit da akin.

"You must have really went insane last night by the way I pleasured your tits and spot with my tongue, for you to easily forget how did I end up wearing this," pang-aasar na wika ko sa kanya. I felt his body trembled.

The real deal is that, this tie end up in my pulse as I fuck her from behind. I removed the tie of her hair and placed it in my pulse. I did enjoy banging her from behind while her hair was waving.

"Aeidan oras na," maiyak-iyak niyang wika sa akin.

Pinaseryoso ko ang mukha ko saka ko inilapit ang mukha niya sa akin. Malapit na malapit na halos wala na kaming pagitan at iisang hangin na lamang ang hinihinga.

"Mrs. Lindzzy Sebastian-- Ricafort, sa akin ka lang may karapatang matakot, umiyak, at kabahan. Ako lang ang may karapatan na magparamdam sa iyo ng mga bagay na iyon at wala ng iba. You belong to me, sa akin lang."

*****

She's been fucking my mind lately, kaya't ngayon may late class siya ay nagdesisyon ako na sunduin siya.

Nag-aabang lamang ako nang makita ko siyang naglalakad ngunit kasunod niya si Shawn. Tila nag-init agad ang ulo at laman ko kaya't nagdesisyon na lamang akong umuwi. Damn that stupid motherfucker San Joaquin!

******

"I love you, Mrs. Lindzzy Sebastian-- Ricafort. I love you, my dearest wife," pag-amin ko sa kanya dahil hindi ko na kayang itago pa. Hindi ko na kayang sarilihin ang nararamdaman ko dahil tila ako sasabog. It fucks my brain.

Ramdam na ramdam ko ang gulat niya. Ramdam na ramdam ko na hindi niya mapaniwalaan ang sinabi mo lalo na't halos kakasabi ko lamang sa kanya na hindi ako marunong magmahal.

Hindi ko rin alam kung anong klaseng kagaguhan ang pumasok sa isip ko. Basta isang araw ay naramdaman ko na lamang na tila ako ginagago ng nararamdaman ko. I'm craving for her, but not for her body. I'm wishing to be with her all the time, not to fuck her but for her attention. I'm dreaming of a family with her. My heart doesn't want to stop beating so fast whenever she's fucking around me. I tried searching for whatever am I feeling but all I saw were freaking diseases. When I hurted her and it also pains me to see her hurting, that was when I realized that I am really inlove with her... and not just with the thought of loving her. I love her, with or without flaws.

*****

"BAKIT kasi hindi mo dinahan-dahan ang pag-amin ng kasalanan mo? Isa ka palang malaking sira ulo," Saka ako inambahan ni Aeiryn ng suntok.

Matapos kong manggaling sa bar ni Darryl ay tumuloy ako sa condo ni kuya Aeignn. Nasakto na narito pala si Aeiryn dahil may inaasikaso silang trabaho.

"Didn't expect that she would leave without considering my explanation---"

"She was hurt. Anong gusto mo? Matapos malaman ng asawa mo lahat, gusto mo magiging okay lang siya at luluhod pa rin sa mga gusto mo? Bro, life doesn't work that way," iritado niyang pahayag sa akin.

Napatingin ako kay kuya Aeignn at matalim ang tingin na ibinigay niya sa akin. "How could you inherit being sadist, too?" Nakaramdam ako ng gulat sa sinabi niya sa akin.

"S--Sadista ka!?" Hindi makapaniwalang pahayag sa akin ni Aeiryn.

"Sex and love were two different things, Aeidan. We fuck woman because it gives us pleasure, but we love them because it gives us the desirable feeling we've been searching for. If you really love your wife, you should've let her feel your sincerity," this was the longest explanation I ever heard from my brother.

"Siguro hinarabas mo ang pagpapaliwanag. Kayo ni kuya mga abnoy kayong pareho. Para kayong mga tanga na hindi alam ang gusto. Parehong sadista pero ang isa manloloko, ang isa naman ito naghahabol sa asawa. Nakakatakot kayong maging kapatid!" Saka tumayo si Aeiryn at tumungo sa kusina ng condo ni kuya Aeignn.

"Nagpaliwanag ako. Sinubukan ko naman pero hindi ko inaasahan ang magiging reaksyon niya. Lindzzy always obeys me, I didn't expect her to leave me like that," kuyom ang kamao na sagot ko.

"Honestly, I like your wife," napa-angat ang tingin ko sa kuya ko saka ko siya nakitang nakangisi. "She's innocent, she's sweet, she's naive, she's a real beauty, she's very timid, she never protested, she always do amen in everything you asked. She's someone I could easily handle in my palm. She's someone I want," konti na lamang ay susuntukin ko na ang kapatid ko sa naririnig kong sinasabi niya ngunit pinipigilan ko ang sarili ko. She's like my mom. They have the same way of thinking. "But I will never take her Aeidan, because her innocence is poisonous. Her innocence is something I could never deal with. She belongs to someon who loves her, and that will only be you. Instead of acting up, why don't you look for her?"

His words caught me off guard. He has huge points. "But she texted me not to look for her. She asked me not to track her. She asked me to give her the breathing space," I replied.

"Si Lindzzy!? Nagtext? Aeidan hindi ugali ni Lindzzy ang magtext!" Tila naalarma ako sa sinabing iyon ni Aeiryn na kakapasok lamang sa sala na may dalang juice.

"Track her location Aeiryn. Faster," utos ni kuya Aeignn dahil tila ako nagyelo sa narinig ko.

"We fucking heard from mom that your wife was being targetted by our enemies and yet you let her leave. Ang sarap mo nalang talagang saktan!" Sigaw sa akin ni Aeiryn habang walang tigil siya sa kakatipa sa laptop niya.

Hindi ako mapakali at lakad ako nang lakad pabalik-balik dahil napakatagal na ng oras na nakakalipas at hindi pa rin nila nata-track si Lindzzy.

"I will call mom---"

"Shut the fuck up, Aeidan!" Singhal sa akin ni Aeiryn. "I got it!"

Kapwa kami napadulog ni kuya Aeignn sa kanya at ganoon na lamang ang gulat namin sa nakita naming location niya.

"W--What is she doing there!? Damn!"

SOMEONE

"Ang tagal mo naman bago nakabalik. Kumusta ang resulta?" Tanong sa akin ng taong kakapasok lamang sa silid ko.

"I settled things with them. Kumusta si Lindzzy?" Tanong ko saka ko isinuot ang leather jacket ko.

"Doing just fine. She refused eating the foods we gave her," pagbabalita nito sa akin kaya't sunod-sunod akong napailing.

"You untied her?" Tanong kong muli.

"Yes I did. Honestly, I'm starting to pity her. Why does she have to get involved? She's nothing but an innocent soul," sagot sa akin nito.

"We can't do anything about it. We all want her, ang kaibahan lang natin sa kanila, they want Lindzzy to secure their spot, and us, we want Lindzzy para makabawi. We have different agendas," sagot ko sa kanya saka ako tumayo at lumabas ng silid ko.

"Hindi mo ba gagamutin iyang tama ng bala sa balikat mo?" Napalingon ako sa kanya at nakita kong nakasunod pala siya sa akin habang nakatingin siya sa balikat ko.

"I covered it with this jacket. Your eyes are the problem," iiling-iling na wika ko.

"Kapag na-infection iyan, huwag kang iiyak-iyak," tumatawang wika niya sa akin.

As if I will cry? Not in a century. Kailangan munang managot ng mga dapat managot. Kailangan munang masaktan ng mga dapat masaktan, at kailangan munang mabawian ng mga taong dapat mabawian.

LINDZZY

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko at muli ay bumungad sa akin ang isang blangkong silid. Hindi ko alam kung ilang araw o oras na ako dito. Hindi ko mawari dahil wala akong ka alam-alam.

Patuloy ko pa rin iniisip kung anong nangyayari, kung bakit ako narito, kung bakit at ano ang dahilan? Gulong-gulo na ang isip ko. Hindi ko maapuhap ang tamang kasagutan sa mga tanong ko.

Muli ay naglandas nanaman ang masaganang luha sa mga mata ko. If only I stayed with him in our house and hear more of his explanation, wala siguro ako dito ngayon. That was the first time I turned my back at him, at ito na agad ang kinahantungan. Disobedience will really get me nowhere.

Wala na ang pagkakatali ko kaya't pumasok ako sa banyo na narito sa loob ng silid at tinignan ko ang bintana. Halos mapadasal ako at makapagpasalamat sa Nasa Itaas nang makita ko na jalousy ito na madali ko lamang mai-aalis.

Kinuha ko ang timba at binaligtad ang pagkakatayo nito upang malaya kong mapagtungtungan.

Nang maalis ko na ang mga jalousy ay naghanap ako ng makakapitan ko upang mailusot ko ang sarili ko at nagtagumpay naman ako.

"Lindzzy?" Dinig kong tinig sa silid na iyon na ikinakaba ko. "Nasa banyo ka ba?"

Tuluyan na akong lumabas at nagtatakbo kahit pa wala akong sapin sa paa. Madamo at masukal ang daang nilalakbay ko. Kulang ang salitang takot sa nararamdaman ko. Kulang ang salitang kaba sa panginginig ng tuhod ko ngayon.

"Aeidan... please.... save.... me...." hihingal-hingal na hiling ko. Tila nauubusan na ako ng pag-asa dahil hindi matapos-tapos ang sukal na daan na nilalakbay ko.

Takbo lamang ako nang takbo habang umiiyak. Nanlalambot na rin ako dahil wala pa akong inilalaman sa tiyan ko.

"Bakit.... kailangan... pa sa akin.... mangyari ang ganito?" Tanong ko habang nakatuon ang mga mata ko sa kalangitan. Napasandal ako sa isang puno at sandaling nagpahinga. "Kinuha Mo sa akin ang mga magulang ko, pero wala Kang narinig na kahit anong sumbat sa akin, dahil naniniwala ako sa mga plano Mo, ngunit bakit hanggang ngayon nahihirapan ako? Wala ba akong karapatang sumaya?" Pagkausap ko sa Kanya habang patuloy na umiiyak.

"LINDZZYYYYYYYY!" Nag-eecho ang tinig na iyon sa pandinig ko kaya't tila ako naalarma. Muli ay umalis ako sa pagkakasandal sa puno at nagsimula nanaman tumakbo. Wala na akong pakialam kung iilang sugat na ang natatamo ko sa paa dahil sa matatalim na bato at mga tuyong sanga ng puno. Ang mahalaga sa akin ay makalayo at makatakas sa mga taong nagnanais sa akin ngayon.

Gustong gusto nang bumigay ng mga tuhod ko. Gustong gusto ko na rin sumuko dahil wala na akong lakas pa para tumakbo.

"Aeidan...." ito na lang ang mga salitang lumalabas sa mga labi ko. Ito na lamang ang natitira kong pag-asa. Ang sagipin ng nag-iisang taong inaasahan ko.

Sana malaman mo na naghihintay ako sa'yo. Sana malaman mo na umaasa akong ililigtas mo 'ko. Aeidan please....

"Lindzzy," tila na ako lalong nawalan ng pag-asa nang marinig ko ang tinig na iyon na halos nasa likod ko na lamang, at hindi nga ako nagkamali dahil paglingon ko ay siya na ang nasa likod ko.

"A--Anong nagawa ko sa'yo? A--Anong nagawa ko para ikulong mo 'ko?" Nanghihina kong wika. Napaupo na lamang ako sa lupa dahil alam kong wala na, tapos na, hanggang dito na lamang talaga.

"Wala kang nagawa sa akin. Kailangan lamang kita para makabawi sa taong dapat naming mabawian," sagot niya sa akin. Halos hindi maproseso ng utak ko na siya ang nasa harap ko ngayon. Akala ko rin ay dahil lamang sa gamot na ipina-amoy sa akin kaya't inakala ko lamang na siya ang dumukot sa akin, ngunit tama pala lahat nang nakita ko.

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

"B--Bakit ako, Jice? B--Bakit kailangan ako ang gamitin mo upang makabawi? B--Bakit Jice?"

--

NYENYE. 😝