You can read this completely on Novelah/StoryOn/Finovel for free!

By reading The Salvation written by Magunthengtsismosa you are also helping the writer to earn points.

Sana po ay mag-enjoy kayo sa pagbabasa at sana ay matulungan niyo rin ako.

Paalala lang po pala, while starting on writing The Salvation, I am still an inexperienced writer so expect to see some loopholes in the story but I can vouch on myself that my writing style does improved every chapters.

•|||||||||||||||||||||||||||||•

Bonding

**   **   **   **

Almira's POV

"Glad you're now awake! Good morning, Joy." Auntie Andrea greeted me with a smile as I've entered the dinning area.

"Good morning din po." Nakangiti ko ring bati sa kaniya.

"Buti nalang maaga akong nagising para mag-prepare ng breakfast natin. Maaga ka palang nagigising..." She then said while still fixing the plates on the table.

"Ah...opo nasanay na po kasi ako sa ganitong oras ng gising."

"Uh...Auntie, bakit po hindi kayo nanguha ng katulong dito sa bahay niyo?" Dagdag tanong ko sa kaniya.

"I don't think I will need it anyway. Mas gusto kong ako ang gumawa ng mga bagay dito sa bahay kaysa humilata at gumastos lang araw-araw." She said as she pour the juice on our glasses.

Nanahimik kami ng ilang sandali habang kumakain nang biglang magsalita si Auntie.

"You want to visit Almira at the hospital right?" She asked me.

"Yes po, if you'll let me." I answered.

"Oh, silly you! Of course I will let you but I just want to ask a favor...if it's just okay with you?"

"As long as I can do it, Auntie then why not..."

"I want us to have some bond. We'll go on shopping later, kung okay lang sa'yo?" Sabi niya sa akin na may kasamang pagtatanong.

"Okay lang po sa akin. Pupuwede pa naman po tayong bumisita sa hospital after lunch." Nakangiti kong pagsangayon sa kaniya.

"That's great! Dalian na natin para marami tayong mabili!" She said with a hint of excitement.

I can't help but smile at sight of her, her eyes that twinkles because of so much happiness.

"That store! I really love their new styles! Let's go! We'll pick their best selling clothes, I know it will suit you!"

"Do you have any color of this design?"

"Do you have an extra small size of this dress?"

"It suits her right?"

"Turn around, darling!"

"So gorgeous, my dear!"

    That's what all Auntie Andrea said the whole time we're shopping, well actually...parang ako lang ang nagsho-shopping kasi dalawa palang ata yung sa kaniya pero nasa higit sampu na 'yong akin.

   
"Nakakapagod pala mag-shopping, Auntie." I blurted as we went out the recent boutique that we entered a while ago. Masyado na palang matagal noong huling namasyal ako sa mga mall dahil bahay at school at minsan ay bar lang ang punta ko.

"Masasanay ka rin, we'll do this more often now." She answered me with a wide smile.

"Anyways, are you hungry now?" She then asked me. Hindi pa ako nakakasagot ay tumunog na ang tiyan kong tila may nagrarambulan sa loob.

I smiled shyly at her because I know she heard it, "Sorry, nakakagutom din po kasi talaga aside from it's tiring." I explained.

    "That's okay. It's normal. So...saan mo gustong kumain tayo?" She once again asked me.

    "Kahit saan nalang po." I answered.

    "Wala akong alam na lugar  na kahit saan ang name." Pambabara niya sa akin.

    "Ah...sa fastfood nalang po."

    Ngumiwi siya ng kaunti sa akin pero ngumiti din agad, "it's not healthy yet minsan lang naman. Let's go to fastfood. What fastfood?" She joyfully asked me.

    "Jobillee! I mean Jollibee po HAHAHAHA!" Sinabayan din ako sa pagtawa ni Auntie Andrea bago kami mabilis na naglakad para puntahan ang puwesto ng Jollibee dito sa mall na pinuntahan namin.

    "Kumakain din po pala kayo sa mga ganitong kainan..." I started a conversation with her to ease the awkwardness.

    "Yes, of course. Kung hindi mo kasi naitatanong, your father and I tried having dates on cheap places including this food chain...to enjoy being simple for a moment. You see...our life isn't that free and normal...we owned lots of money and it cause for our lives to be always at risk."

    "This is my first eating here..." I shyly blurted out.

    "Oh...so you've never been here? I mean in any kind of cheap restaurants?" She curiously asked.

    Well it is true that this is my first time. She maybe think that...this is my first time because I can't afford it. But the truth is... I've never been here because I can't.

"Did you enjoy our first bonding?" Tanong sa akin ni Auntie Andrea habang naglalakad kami papuntang parking lot kung saan niya inilagay ang sasakyan niya kanina.

"Opo...sobra... thank you for this wonderful day, Auntie." Sagot ko sa kaniya.

"Oh, don't mention it." Sabi niya habang malamyang ikinumpas ang kamay niya.

Umikot na si Auntie sa kabilang side ng sasakyan niya, sa driver's seat...at ako naman ay astang papasok na sa loob ng front seat nang makaramdam ako ng pagkahilo.

Ipinikit ko saglit ang aking mga mata para sandaling pakiramdam ang aking sarili ngunit nang akmang imumulat ko na ito ay hindi ko na magawa at nanginig ang aking mga tuhod na tila ba kandilang nauupos at ang pagbagsak ko at pagsigaw nalang ni Auntie Andrea ang huling namalayan ko.

~~  ~~  ~~

"Uhm...uhm..." Pabiling-biling sa kaliwa't kanan ang aking ulo. Ang sakit...pero gusto ko nang imulat ang mga mata ko.

"Mira?" Boses ng isang lalaki ang nagpamulagat sa akin.

Oh my gosh! Parang dejavu! Nangyari na 'to dati eh!

"Mira? Are you awake?" Si Baste ba ito? Bakit parang ang lambing ng boses... hindi siya ganito...medyo malamig ang boses niya eh...

"I know you're awake now. What do you need? Are you hurt?" Malambing at puno ng pag-aalala ang tono ng boses niya.

Iminulat ko nang dahan-dahan ang mga mata ko at isang gwapong mukha ang bumungad sa akin na pagmamay-ari ng hambog na si Mr. Dean Gabriel Rivera. Gamit ang kanang hintuturo at gitnang daliri ko ay itinulak ko palayo ang mukha niya sa akin.

"Aray naman! Wala kang utang na loob ah...ako na nga nagbantay sa'yo dito eh kahit ihing-ihi na ako." Masyadong eksaheradong pagrereklamo niya.

"Wow, Astig! Ang OA mo ah!" At inirapan ko pa siya.

"Mukha ka namang walang sakit, ang taray mo eh...siguro diagnosed ka as sobrang sungit na kailangan na ng operasyon kaya ka dinala dito ng tita mo." Pagdadaldal pa nito. Gezzz! Mas babae pa siya sa kadaldalan kaysa sa akin.

"Lalaki ka ba talaga?" Tanong ko sa kaniya.

"Oo naman! Bakit tingin mo ba babae ako?!"

"Medyo." Kibit-balikat na sagot ko sa kaniya.

"Medyo?! Putek! Gusto mo lang siguro ng kiss galing sa akin noh? Hanep ka ah... pinagnanasaan mo siguro ako noh?! Alam ko na agad eh...unang kita palang natin the other day...yung tinginan mo sa akin eh parang gusto mo na akong kanin--" natigil siya sa kadadaldal ng puro kawalanghiyaan dahil binato ko sa kaniya ang isang unan ko.

"Aray! Kanina ka pa ah! Pasalamat ka nandiyan ka ngayon sa hospital bed kundi..."

"Kundi ano?"

"Kundi...nasa bahay tayo ngayon."

"You a**hole! Ang baboy mo ah! I'm not like your 'so-die-hard-fan' na kahit one night stand eh papatol sa'yo!" Nakakainis na 'tong lalaking ito ah. Pinipikon niya ako... kagigising ko palang.

"Ouch! My ego!" He said while holding his chest and head. He looks so crazy...far from that heartthrob look kahapon pero nandito pa rin ang kayabangan, natural na ata sa kaniya 'yon, anyways.

"Durog na ba?"

"Grabe ka naman sa akin, pang*t." What?! What did he call me?! Pang*t?! Ako?!

"Ouch...my head!" At sinapo ko ang ulo na para bang sobrang nasasaktan ako.

"Oyy! Sh*t! Saan ang masakit?!" Then he moved closer to me. Gotcha! I pulled his hair harder than he can imagine.

"Not my hair! Ahh! Ouch! You brat!" Puro reklamo lang siya but I still continued pulling his hair.

Nahinto lang ako dahil sa malakas na tunog mula sa cellphone niya.

"Pasalamat ka..." Sabi ko pa sa kaniya at iminuwestra niyang manahimik ako. Ngumiti lang ako nang nakakaloko kaya napabuntong hininga nalang siya bago magpasyang lumabas ng silid ko.

Ako naman ay dahan-dahang tumayo mula sa higaan at pumunta sa sofa kung saan nakita ko roon ang damit ko. Tinanggal ko ang hospital gown na suot ko at ipinalit ang mga damit ko.

Ayoko dito sa hospital, I look like I'm so sick. Nahimatay lang naman ako kanina eh probably because of so much tired. But I'm totally fine now. Gagala nalang muna ako saglit sa labas.

To be continued...