P.o.v Romano
Ik loop naar binnen en leg haar op de tafel. Haar vader kijkt haar na en schud zijn hoofd. 'Dit kan ik niet maken.' Zegt hij en tranen springen in zijn ogen. Daar ligt ze, op de tafel, roerloos. 'Het enige dat ze nog moest was liefde accepteren, dan was ze een mens geweest.' Fluisterd Ethanol, zo zacht dat het amper te horen is. 'Romano...' Hoor ik een zwak stemmetje. Ik kijk omhoog naar haar. Haar ogen staan half open. Ze komt overeind en begint te hoesten. 'Blijf nou liggen.' Zeg ik zacht. Ze schud haar hoofd. 'Ik moet eerst nog wat doen.' Zegt ze met moeite. Wat moet ze doen?