P.o.v Romano
We hebben de hele route niks gezegt. Als we bij mijn huis zijn is ze nog steeds stil. 'Dit is mijn huis.' Zeg ik om het ijs te breken. Ze knikt en kijkt een beetje rond. Dan lopen we naar boven. 'Waar slaap ik?' Vraagt ze. Ik wijs naar mijn tweepersoonsbed. Ze kijkt me aan. 'Ik slaap daar.' Zeg ik terwijl ik wijs naar het bankje. Rosalie schud haar hoofd. 'Jij slaapt in het bed en ik op de bank. Ik heb daar veel minder last van.' Ik knik. 'ROSALIE EN ROMANO TIJD OM TE ETEN!' Roept mijn moeder. Ik zie Rosalie slikken. Shit.