P.o.v Romano
'Romano kan ik je even spreken.' Vraagt Ethanol. Ik kijk naar Rosalie en ze knikt, terwijl ze haar lijnen weer wegwerkt. Ik loop een stukje met hem mee en hij kijkt of we ver genoeg zijn. 'Okay. Rosalie krijgt gevoelens, maar ze is een robot. Toch?' Ik knik, niet wetend waar dit heen gaat. 'Ze geeft niet toe aan haar gevoelens. Als ze dat wel doet zal ze mens worden. Ze heeft al toegegeven aan verdriet, maar ze moet aan alle gevoelens toegeven.' Ik kijk hem aan. 'Dus zo voelt het als je domme vriend iets slims zegt.' Zeg ik plagend. 'We mogen haar alleen niet helpen. Ze moet het zelf doen.' Zegt hij nadat we uitgelachen.