η επόμενη μέρα

Μαρία

Ανοίγω το βιβλίο της Κυτταρικής Βιολογίας στην σελίδα 1015. Κεφάλαιο 16, ο κυτταρικός κύκλος. Διαβάζω την επικεφαλίδα του υποκεφαλαίου στο οποίο μείναμε χτες με τον Μιχάλη... 

Γονιμοποίηση

Ναι εκεί μείναμε.

Ο τρόπος με τον οποίο τα σώματά μας ήταν ένα.. οι καρδιές μας που χτυπούσαν συγχρονισμένες.. ω Θεέ μου. Θέλω να το κάνω ξανά. Ήταν όλο τέλειο. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Ούτε την διαδικασία, ούτε τον Μιχάλη. 

Ο Μιχάλης

Ο Μιχάλης μου

Ο γλυκός μου ήταν απίστευτα τρυφερός χτες το βράδυ. Όλη την ώρα με φιλούσε, με χάιδευε, πρόσεχε να μην με πονέσει. Ήθελε η πρώτη μου φορά να μου μείνει αξέχαστη. Και τα κατάφερε. Πάω στοίχημα ότι η βραδιά αυτή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Αλλά και στου Μιχάλη, ήταν οφθαλμοφανές το πόσο το απόλαυσε άλλωστε. 

Είμαι τυχερή.

Είμαι απίστευτα τυχερή που η πρώτη μου φορά ήταν με τον άνδρα με τον οποίο είμαι  αθεράπευτα ερωτευμένη.

Διότι δεν συμβαίνει με όλες τις κοπέλες αυτό. Έχω ακούσει ιστορίες από τα κορίτσια και οι πρώτες τους φορές δεν ήταν ιδανικές. Να για παράδειγμα η Κάτια το έκανε για πρώτη φορά με έναν μεγαλύτερο συμφοιτητή μας πέρυσι στο πάρτι υποδοχής των πρωτοετών του Βιολογικού, ο οποίος ήταν τέρμα μεθυσμένος και την επόμενη μέρα ξύπνησε στο κρεβάτι της και δεν θυμόταν τίποτα. 

Καημένη Κάτια.

Γιατί η Κέλλυ? Μπορεί με τον Χρήστο να είναι πολύ ερωτευμένη, αλλά το συγκεκριμένο αγόρι δεν της φέρεται καθόλου καλά. Ούτε την πρώτη τους φορά ήταν κύριος. Πρώτα το έκαναν και στο καπάκι της αποκάλυψε ότι έχει σχέση. 

Και σας ρωτάω.. πώς μπόρεσε το γουρούνι? Πώς μπορεί να έχει σχέση και ταυτόχρονα να πηγαίνει με άλλη? Πώς κοιμάται ήσυχος τα βράδια από την στιγμή που απατάει την κοπέλα του με την κολλητή μου? 

Μερικοί άνδρες.. απλά δεν είναι άνδρες! Και ο Χρήστος είναι ένας από αυτούς.. τους δειλούς, τους τιποτένιους τύπους.

Αλλά ευτυχώς το δικό μου το αγόρι δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Διότι ο Μιχάλης-

Παγώνω

Ισιώνω το κορμί μου στην καρέκλα και διορθώνω τα γυαλιά της μυωπίας μου. 

Ο Μιχάλης

Το αγόρι μου

Μέχρι και χτες το πρωί.. και το δικό του ματάκι έπαιζε. Η Λία ήταν ξεκάθαρη. Δεν κάνει για σχέσεις. Αν και.. εμένα μου το υποσχέθηκε. Μου το είπε ότι από εδώ και πέρα θα είμαστε μαζί. Δεν το φαντάστηκα.. έγινε όντως.. στα αλήθεια! 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Το είχα ξεχάσει. Τις είχα ξεχάσει. Τις φωτογραφίες και τις ιστορίες των θαυμαστριών του στο instagram τις ξέχασα χτες.. χτες που με φιλούσε τόσο τρυφερά.. χτες που μου έκανε έρωτα τόσο γλυκά.. χτες που.. 

Παγώνω

Χτες που μια ώρα μετά την ένωση μας, χτύπησε το κινητό του και σε πέντε λεπτά έγινε καπνός με την δικαιολογία ότι είχε κανονίσει με τους φίλους του και το ξέχασε. Δεν έμεινε να κοιμηθούμε αγκαλιά, προτίμησε τους κολλητούς του αντί για εμένα.. το κοριτσάκι του.

Σηκώνομαι αμέσως όρθια από την καρέκλα μου.

Πού πήγε? Δεν τον ρώτησα. Πού ήταν χτες? Δεν έχω και instagram να το τσεκάρω. Διότι όλο και κάποιο story θα ανέβασε.. είτε ο Μιχάλης.. είτε οι κολλη-

Ξεροκαταπίνω

Ποιοι είναι οι κολλητοί του?

Ούτε τα ονόματά τους δεν ξέρω. Ενώ αυτός τις δικές μου φίλες τις γνώρισε τις προάλλες στο κυλικείο της σχολής.

Ξεκινάω να βηματίζω σαν μανιακή πάνω κάτω στο δωμάτιό μου. 

Είμαι σε σχέση μαζί του και δεν ξέρω τίποτα για αυτόν. 

Ή μάλλον όχι, ξέρω κάτι. Ότι την Πέμπτη το βράδυ ήταν με την Έρση σε ένα club και χόρευαν απίστευτα κολλητά ο ένας με τον άλλον. Μια μέρα πριν τον έρωτα μας αυτός διασκέδαζε με την ξανθόψειρα στα καταγώγια. 

Νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει στα ύψη. 

Πάω στοίχημα ότι τον έλεγε και Μίκυ της.

Ο σφυγμός μου πάλλεται με απίστευτη δύναμη στις αρτηρίες των χεριών μου. 

Κοιτάζω το κινητό μου που είναι πάνω στο γραφείο μου. Δεν χτύπησε όλη μέρα σήμερα. Η ώρα έχει πάει πέντε το απόγευμα και δεν με θυμήθηκε κανείς. Και όταν λέω κανείς εννοώ τον Μιχάλη. Διότι οι κοπέλες γνωρίζουν ότι τα Σάββατα διαβάζω από τις 8 το πρωί μέχρι και τις 8 το βράδυ και αν με χρειαστούν επικοινωνούν ύστερα μαζί μου.

Να τον πάρω?

Και αν το κάνω να του πω τι?

Εγώ απλά θέλω να δω που είναι.. και με ποιους.. διότι αν είναι με ποιες.. με κάποιες συγκεκριμένα..

ΤΑ.ΝΕΥΡΑ.ΜΟΥ

Ανοίγω το laptop μου και πληκτρολογώ στο google δημιουργία λογαριασμού στο instagram. Η Κέλλυ λέει ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνεις πληροφορίες για κάποιον που σε ενδιαφέρει χωρίς καν να τον ρωτήσεις. Κάτι παραπάνω θα ξέρει. Τις εμπιστεύομαι εγώ τις κολλητές μου.

Γράφω τα στοιχεία μου.. πατάω δημιουργία λογαριασμού.. μου έρχεται ένα email επιβεβαίωσης.. ανοίγω το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο.. προσπερνάω ένα καινούριο εισερχόμενο από τον Χαραλαμπόπουλο που λογικά θα έχει να κάνει σχέση με την εργασία που θα δημοσιεύσουμε στο καλύτερο επιστημονικό περιοδικό της Ευρώπης την επόμενη εβδομάδα.. επιβεβαιώνω το αίτημα μου και..

Βουαλά!

Καλώς ήρθα στον κόσμο του instagram.

Κοιτάω την άδεια σελίδα. 

Και τώρα?

Πώς παρακολουθώ την ζωή των ατόμων για τους οποίους ενδιαφέρομαι να μάθω λεπτομέρειες χωρίς καν να τους ρωτήσω?

Πατάω στην αναζήτηση Μιχάλης Στεργίου.. και.. 500 αποτελέσματα μου βγάζει.. έλεος! Πόσοι Μιχαλάκιδες υπάρχουν πια? 

Ένας τρόπος υπάρχει. Αρπάζω το κινητό μου και πληκτρολογώ τον αριθμό της. Απ'εξω τον ξέρω άλλωστε.

"Δεν μπορεί.. κάποιος μου κάνει πλάκα.. απλά αποκλείεται.. είναι αδύνατον!" 

Ρολλάρω τα μάτια μου. "Λία κόψε τις ειρωνείες.. θέλω την βοήθεια σου" 

"Προφανώς.. για να με παίρνεις τηλέφωνο.. εσύ.. το Σάββατο το απόγευμα.. που διαβάζεις δίχως σταματημό.. ναι.. χρειάζεσαι την βοήθεια μου.. σίγουρα" ο τόνος της φωνής της ακούγεται παιχνιδιάρικος. Χαμογελάει, κόβω το κεφάλι μου. 

"Θέλω να ακολουθήσω μερικά άτομα στο instagram και δεν ξέρω πως" της λέω. 

Σιωπή

Για πολλή ώρα, παρατεταμένη σιωπή.

Λες να χάλασε? Κοιτάω ύποπτα την ολοκαίνουρια συσκευή μου. Καλά λέει ο κυρ Μπάμπης ότι όλα αυτά είναι κινέζικα. 

"Έκανες instagram?" 

Όχι εντάξει, τελικά δεν χάλασε το κινητό μου.

"Εμ.. ναι" της απαντώ διστακτικά και με το δάχτυλό μου παίζω με μια τούφα από τα σκούρα καστανά μαλλιά μου. "Μπορείς να μου πεις πώς θα-"

"Δώσε μου το όνομά σου και τον κωδικό σου, να μπω να σου προσθέσω όλους μας τους γνωστούς"

Παγώνω

Θέλει τον κωδικό μου?

"Και εννοείται μετά θα τον αλλάξεις"  προσθέτει και ξεφυσάω βαριά.  Δεν είναι ότι δεν εμπιστεύομαι την Λία.. σε όλες μου τις κολλητές έχω τυφλή εμπιστοσύνη.. απλά.. δεν.. αν της πω τον κωδικό.."Ακόμη? Θέλω να πάω να κάνω νύχια" 

"Μιχάληςφορέβερ" της λέω και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. "Με λατινικούς χαρακτήρες και όλα μικρά" 

"Μουσίτσαααααα" η Λία γελάει μέσα από το ακουστικό. "Κατάλαβα.. θα ακολουθήσω και τις θαυμάστριες του λοιπόν.. και αυτές που δεν ξέρεις" 

Νιώθω το αίμα μου να βράζει μες στις φλέβες μου. 

Αυτό σημαίνει ότι εκτός από την Βανέσα και την Έρση έχει και άλλες? 

Πού δεν ξέρω?

Τι θα γίνει πια με την πάρτη του?

"Μην αργείς, θέλω και να διαβάσω" της λέω και πάω να της το κλείσω. 

"Ναι, είμαι σίγουρη ότι αυτό θα κάνεις σήμερα" την ακούω να λέει πριν πατήσω το κόκκινο κουμπάκι. 

Ηλίθια κοκκινομάλλα. 

Την λατρεύω.

Μισή ώρα μετά και ακόμη να με πάρει. Έχω φάει μισό κιλό πατατάκια από την αγωνία μου και έχω πιει και δύο λίτρα νερό. Την επόμενη φορά να θυμηθώ να πάρω αυτά με την ρίγανη από το σούπερ μάρκετ. Δεν κάνουμε δουλειά με το αλάτι, καθόλου όμως. 

Νιώθω το κινητό μου να τρίζει στην πίσω τσέπη του τζιν μου. Μήνυμα από την Λία. <<Όλα εντάξει, απλά σήμερα θα σου έρχονται συνέχεια μηνύματα αποδοχής. Άλλαξα και την φωτογραφία προφίλ σου. Τουλίπες για φώτο προφίλ στο instagram έχει μόνο η θεία μου η Ευτέρπη. Έλεος! Και ανέβασα και μια δικιά σου με μαγιό από τις διακοπές μας το καλοκαίρι. Δες και την ιστορία του Μιχάλη, μόλις ανέβασε μία! Καλώς ήρθες στον κόσμο του instagram, σε φιλώ!>>

Μου πέφτει το κινητό από τα χέρια.

ΑΝΕΒΑΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ ΜΟΥ ΜΕ ΜΑΓΙΟ ΣΤΟ INSTAGRAM?

Πώς τόλμησε?

Θέλει να πεθάνω από την ντροπή μου?

Μπαίνω αμέσως στην εφαρμογή για να δω ποια φωτογραφία επέλεξε να ανεβάσει η ξεροκέφαλη κοκκινομά-

Ξεροκαταπίνω

Σε αυτήν φαίνεται ολόκληρο το ποπουδάκι μου. 

Δεν χάνω άλλο χρόνο, θα την διαγράψω μετά, τώρα προέχουν άλλα ζητήματα. Πατάω το στρογγυλό εικονίδιο με τις ιστορίες.. και αφού περάσουν κάτι κώλοι, κάτι εκτεθειμένα στήθη, κάτι μακαρονάδες και κάτι καφέδες έρχεται η ιστορία που με ενδιαφέρει. 

mike_ster__

Το αγόρι μου

Χαμογελάω σαν χαζή, δεν ξέρω γιατί, απλά.. νιώθω ότι.. ότι..

Κοιτάω καλύτερα την ιστορία.

Δεν νιώθω.

Το σώμα μου παγώνει.

Τα άκρα μου μουδιάζουν.

Στην οθόνη μου εμφανίζονται πέντε αχνιστοί καφέδες και από τα ονόματα στην οθόνη καταλαβαίνω ότι.. είναι για καφέ.. με τους φίλους του και με.. 

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου.

Χτες κάναμε για πρώτη φορά έρωτα και σήμερα βγαίνει για καφέ με την Έρση?

Δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά. Πληκτρολογώ αμέσως τον αριθμό του. Θέλω να φύγει από εκεί, από δίπλα της. Θέλω να έρθει εδώ, να μείνουμε οι δυο μας, να με αγκαλιάσει, να με φιλήσει, να μου κάνει και πάλι έρωτα. 

Τον θέλω δικό μου, μόνο δικό μου. 

"Πριγκίπισσα?" ρωτάει αμέσως με το που το σηκώσει. "Είσαι καλά? Δεν με έχεις πάρει ποτέ ξανά τηλέφωνο, σου συμβαίνει κάτι?"  

Χαμογελάω γλυκά.

Από τον τόνο της φωνής του καταλαβαίνω ότι ανησυχεί. Ανησυχεί όντως για εμένα.

Από το βάθος ακούγεται μια γυναικεία φωνή να τον αποκαλεί Μίκυ.

Το χαμόγελο σβήνει αμέσως από το πρόσωπό μου.

"Έχεις δουλειά? Σε ενοχλώ?" τον ρωτάω κάπως απότομα και κάθομαι με φόρα στην καρέκλα μου. Πρέπει με κάποιον τρόπο να τον απομακρύνω από δίπλα της. 

"Όχι μωρό μου, καθόλου. Για καφέ είμαι με τα παιδιά" και την Έρση παιδί την αποκαλεί?

"Έλεγα μήπως κάναμε μάθημα" οι λέξεις φεύγουν χωρίς να το σκεφτώ από το στόμα μου. Ελπίζω αυτή να θεωρείται καλή δικαιολογία. 

Σιωπή

Δεν μιλάει

Λες να το σκέφτεται?

Λες να προτιμάει την Έρση από την Κυτταρική Βιολογία?

"Έλεγα να κάναμε σήμερα και μια τέταρτη ώρα για αυτήν την εβδομάδα για να προχωρήσουμε στην ύλη και να τελειώσουμε πριν τα Χριστούγεννα το βιβλίο" του εξηγώ από την στιγμή που δεν απαντάει. Αν προτιμάει την Έρση θα πεθάνω. 

"Θέλεις να έρθω τώρα? Από το σπίτι σου? Για να διαβάσουμε Κυτταρική Βιολογία?" η φωνή του ακούγεται παιχνιδιάρικη. Και αν δεν κάνω λάθος.. προσπαθεί να μην γελάσει? Τι φάση?

"Αν δεν έχεις κάτι  καλύτερο να κάνεις..." του λέω με νάζι. Επιστρατεύω τα μεγάλα μέσα. 

Πλέον τον ακούω να γελάει. Είναι ξεκάθαρο, γελάει δυνατά. "Σε ένα τέταρτο είμαι σπίτι σου" μου λέει και αμέσως μετά μου το κλείνει.

Μένω να κοιτάω το κινητό στα χέρια μου. Αλήθεια θα έρθει? Όντως τα κατάφερα?

Χορεύω νοητά τον χορό της κοιλιάς και τρέχω στην ντουλάπα μου να αλλάξω. Με μπλε τζιν και λευκό ζιβάγκο με είδε χτες. Σήμερα θέλω κάτι διαφορετικό. Κοιτάζω τα ρούχα στην ντουλάπα μου. Δεν έχω τίποτα σε φόρεμα ή φούστα. Αναστενάζω βαριά και παίρνω ένα μαύρο στενό τζιν και ένα σιέλ ζιβάγκο. Να θυμηθώ να πάω για ψώνια από Δευτέρα. Πρέπει να ανανεώσω την γκαρνταρόμπα μου.

Με το που συμμαζέψω και το τελευταίο πατατάκι που έπεσε πριν στο πάτωμα ακούω το κουδούνι να χτυπάει και τρέχω αμέσως να ανοίξω.

"Γεια" του λέω και τον κοιτάω με υπέρμετρη χαρά. 

Ο Μιχάλης μένει να με κοιτάει με ένα απροσδιόριστο, σκανταλιάρικο βλέμμα. "Γεια" μου λέει και μου χαμογελάει λοξά. "Ήταν ανοιχτά κάτω"

Του γνέφω θετικά και του κάνω νόημα να μπει μέσα στο σπίτι. Περνάει από μπροστά μου χωρίς να σπάσει την έντονη οπτική μας επαφή και χωρίς όμως να κάνει κίνηση να με φιλήσει. Μα γιατί δεν συνθλίβει τα σαρκώδη χείλη του στα δικά μου?

Εγώ πεθαίνω για ένα του φιλί. Αυτός όχι?

Εμένα μου έλειψε πάρα πολύ από χτες. Αυτουνού δεν του έλειψα καθόλου?

"Πάμε μέσα?" με ρωτάει και τοποθετεί τον τζάκετ του στον καλόγερο. 

Του κάνω νόημα να με ακολουθήσει στο δωμάτιο μου. "Έφτιαξα και καφέδες" τον ενημερώνω και του δείχνω τις δύο κούπες με νες που υπάρχουν πάνω στο γραφείο μου. 

Ο Μιχάλης μου χαμογελάει λοξά και κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου. Δεν την κολλάει όμως σαν τις προηγούμενες φορές πάνω στην δικιά μου. Διατηρεί μια μικρή απόσταση και εγώ μένω να κοιτάω το μικρό χάσμα ανάμεσα μας. Μα γιατί είναι τόσο κρύος σήμερα? Χτες ήταν πολύ στοργικός, πολύ δοτικός. Τι συνέβη τώρα?

"Σε ευχαριστώ πολύ, αλλά μόλις ήπια. Ήμουνα για καφέ με τα παιδιά όταν με πήρες τηλέφωνο. Στο είπα"

Τον κοιτάζω φευγαλέα. 

Είναι απόμακρος.

Πολύ

"Α ωραία" προσπαθώ να φανώ αδιάφορη. Αν και μέσα μου βράζω, θέλω να δείξω χαρακτήρα. "Ελπίζω να μην σου δημιούργησα κάποιο πρόβλημα, ξέρεις.. που σε ειδοποίησα τελευταία στιγμή και σε σήκωσα από την παρέα σου" του λέω και δεν τον κοιτάω καν. Τα μάτια μου είναι στραμμένα στο βιβλίο της Βιολογίας. 

Σιωπή

Παρατεταμένη σιωπή

"Όχι, κανένα πρόβλημα" μου απαντά απότομα έπειτα από ένα πεντάλεπτο. 

Ξεροκαταπίνω

Γιατί είναι έτσι σήμερα?

Εγώ νόμιζα ότι με το που θα με έβλεπε, θα έπεφτε αμέσως στην αγκαλιά μου, θα με φιλούσε σαν να μην υπήρχε αύριο και ότι θα πέφταμε απευθείας στο κρεβάτι. Γιατί δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά? 

"Ξεκινάμε?" με ρωτάει από την στιγμή που δεν του λέω το πλάνο του σημερινού μαθήματος. 

Ξεροβήχω και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην γονιμοποίηση. Βέβαια και το συγκεκριμένο κεφάλαιο δεν με βοηθάει, καθόλου όμως.  

"Ναι, λοιπόν, μείναμε στην γονιμοποίηση χτες" του λέω και η φωνή μου σπάει στο τέλος.

"Ναι, εκεί είχαμε μείνει, το θυμάμαι και εγώ" 

Τον κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου. Κάθεται φαρδύς πλατύς στην καρέκλα και με κοιτάει επίμονα. 

"Κατά τη γονιμοποίηση λοιπόν το σπερματοζωάριο προσδένεται σε έναν υποδοχέα στην επιφάνεια του ωαρίου και συγχωνεύεται στην κυτταροπλασματική μεμβράνη, ξεκινώντας την ανάπτυξη ενός νέου διπλοειδούς οργανισμού που φέρει-"

"Σε πείραξε που βγήκα για καφέ με την Έρση?" με διακόπτει με απαλή φωνή.

"Θα έπρεπε?" τον ρωτάω και γυρνάω απότομα το βλέμμα μου προς το μέρος του. 

Ο Μιχάλης μου χαμογελά λοξά. "Εμένα πάντως μια φορά με ενόχλησε που ανέβασες την συγκεκριμένη φωτογραφία στο instagram. Δεν θέλω να παίζουν μαλακία κάτι αγάμητα αρσενικά κοιτώντας την κωλάρα σου" 

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. 

Ποιοι να το κάνουν αυτό και γιατί?

"Αλλά στο θέμα μας" προσθέτει μετά από μια μικρή παύση. "Σε ενοχλεί η παρέα μου με την Έρση?" με ρωτάει και με κοιτάει έντονα μες στα μάτια.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου και του γνέφω θετικά. 

Αφού με ενοχλεί, δεν έπρεπε να το παραδεχτώ?

"Ήμουνα σίγουρος! Έλα εδώ, μωρό μου" μου λέει και με μια απαλή κίνηση με βάζει να κάτσω στα πόδια του. Μου αρέσει όταν το κάνει αυτό. Με τρελαίνει να κάθομαι πάνω του. "Δεν σου κρύβω ότι με την Έρση δεν ήμασταν απλοί φίλοι" μου παραδέχεται και τυλίγει τα χέρια του γύρω από τον κορμό μου. "Αλλά από χτες κάποια πραγματάκια άλλαξαν στην ζωή μου, σωστά?" με ρωτάει με παιχνιδιάρικη φωνή και με φιλάει πεταχτά στο μάγουλο. 

Του γνέφω θετικά και με μια διστακτική κίνηση τυλίγω και εγώ τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. "Είμαστε μαζί, έτσι?" ζητάω την επιβεβαίωση. Την έχω ανάγκη. 

"Εννοείται πως είμαστε μαζί πριγκίπισσα! Και εννοείται πως το ξέκοψα με όλες τις προηγούμενες.. ας το πούμε.. συναναστροφές μου.. από εδώ και πέρα μόνο μαζί σου" 

"Και για καφέ μαζί της γιατί βγήκες?" 

"Άσχετα από τις δύο.. τρεις.. πέντε φορές που βρεθήκαμε.. ερωτικά.. κάνουμε καλή παρέα.. όχι μόνο οι δυο μας.. όλοι μαζί και με τα παιδιά" 

Τον κοιτάω δύσπιστα στα πράσινα μάτια του. Είναι φυσιολογικό να παραμένεις φίλος και να κάνεις παρέα με κάποιον που έκανες περιστασιακά σεξ παλαιότερα?

"Αλήθεια σου λέω" ο Μιχάλης με κλείνει ακόμη πιο σφιχτά στην αγκαλιά του. "Δεν έχεις να φοβάσαι κανέναν και τίποτα. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς μωρό μου" τα χείλη του βρίσκουν με μεγάλη ευκολία τον λαιμό μου. "Από εδώ και πέρα θα είμαστε μαζί.. οι δυο μας" το ένα του χέρι τοποθετείται πάνω στο αριστερό μου στήθος και -

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου.

Το κάνει τόσο μα τόσο καλά.

"Είσαι δική μου" μου ψιθυρίζει με αισθησιακή φωνή και αμέσως μετά δαγκώνει τον λοβό του αυτιού μου. "Και εγώ δικός σου" προσθέτει και πλέον το χέρι του γλιστράει κάτω από το μπλουζάκι μου και χαϊδεύει λαίμαργα την γυμνή κοιλιά μου.

Αφήνω έναν βαθύ αναστεναγμό να βγει με ευκολία από μέσα μου.

"Άγγιξε με" μου λέει και δαγκώνει το κάτω χείλος μου με δύναμη. "Σε παρακαλώ, το έχω ανάγκη" 

Τοποθετώ τα χέρια μου πάνω στο πανέμορφο πρόσωπό του και ξεκινάω να χαϊδεύω απαλά το κόντρα ξυρισμένο μουτράκι του. Το λατρεύω. Τον λατρεύω.

"Όχι εκεί" μου λέει και με το χέρι του κατευθύνει το δικό μου λίγο πιο κάτω.. στο στήθος του αρχικά.. και ύστερα ακόμη πιο κάτω.. στους γυμνασμένους κοιλιακούς του και ύστερα λίγο ακόμη πιο κάτω στον-

Ξεροκαταπίνω

"Εκεί.. εκεί εννοούσες?" τον ρωτάω και με διστακτικές κινήσεις ξεκινάω να τον χαϊδεύω απαλά πάνω από το τζιν ύφασμα του.. στην περιοχή του καβάλου του.. που από κάτω υπάρχει κάτι σκληρό.. πολύ σκληρό και..

Υγραίνομαι στην στιγμή.

"Χτες δεν με ακούμπησες" μου λέει σχεδόν με παράπονο χωρίς όμως να σπάσει το απολαυστικό φιλί μας. 

Τα χέρια του Μιχάλη εξακολουθούν να μαλάσσουν τα στήθη μου κάτω από το σιέλ ζιβάγκο μου, ενώ ταυτόχρονα το ένα δικό μου χαϊδεύει όλο και πιο έντονα την στύση του πάνω από το τζιν του. 

"Βάλε το χέρι σου από μέσα και παίξε μαζί του" η βραχνή φωνή του Μιχάλη παγώνει το κορμί μου στην στιγμή.

"Πώς να το κάνω αυτό?" τον ρωτάω πάνω στα χείλη του.

Ο Μιχάλης αφήνει ένα μουγκρητό να βγει από μέσα του. "Τόσο αθώα" ψιθυρίζει και με μια αστραπιαία κίνηση ξεκουμπώνει το παντελόνι του. "Θα τελειώσω επιτόπου, μα τω Θεώ" προσθέτει και ανασηκώνεται ελαφρά με εμένα στην αγκαλιά του για να κατεβάσει το τζιν του και το εσώρουχο του, μόνο τόσο όσο χρειάζεται. 

Τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια. Όχι τον Μιχάλη.. δηλαδή.. βασικά.. δεν κοιτάζω το πρόσωπό του εννοώ.. αλλά ένα άλλο μέρος του σώματός του.. το οποίο έχει σηκωθεί.. και έχει σκληρύνει.. πολύ... πάρα πολύ.. πολύ πολύ βασικά.. 

"Έτσι" μου λέει και με το χέρι του καθοδηγεί το δικό μου να τυλιχτεί γύρω του. "Γαμώτηνπουτάναμουγαμώ" ο Μιχάλης μου δείχνει πως να ανεβοκατεβάζω το χέρι μου κατά μήκος του.. μήκους του, και κλείνει αμέσως τα μάτια του. "Μαράκι θα με πεθάνεις" μου λέει με αισθησιακή φωνή και ρίχνει προς τα πίσω το κεφάλι του. 

Γιατί θα τον πεθάνω ακριβώς?

Λες να μην του αρέσει?

Να μην το κάνω καλά?

Είναι η πρώτη μου φορά και ομολογώ πως.. με έπιασε κάπως απροετοίμαστη. Έπρεπε να είχα δει προηγουμένως κάποιο editorial στο youtube ή σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό. Ναι, σίγουρα έπρεπε.

"Αν δεν σου αρέσει μπορούμε να-"

"Με καυλώνεις τόσο μα τόσο πολύ" φωνάζει και ανοίγει απότομα τα μάτια του. "Η αγνότητα σου.. μαλάκα μου.. θα με στείλει" τα πράσινα μάτια του διασταυρώνονται αμέσως με τα δικά μου. 

Λαδί στο καφέ.

"Δεν σου έχω πει να μην μιλάς άσχημα?" τον επιπλήττω με έναν αυστηρό τόνο στην φωνή μου. 

Μόνο που αντί ο Μιχάλης να δείξει στοιχεία μετάνοιας, αφήνει ένα βογκητό να βγει από μέσα του και με σηκώνει με βιαστικές κινήσεις από πάνω του. "Αυτό το δασκαλίστικο υφάκι με ανάβει" μου λέει και ξεφορτώνεται όπως όπως το μαύρο τζιν από πάνω μου. Μένει για μια στιγμή να κοιτάζει το βρακάκι μου. "Μπλε γατάκι σήμερα" μου λέει και με βάζει να κάτσω στην καρέκλα πάνω του. 

Τοποθετώ τα πόδια μου δεξιά και αριστερά από τον κορμό του και στηρίζω τα χέρια μου στους ώμους του. "Δεν θα βγάλουμε το εσώρουχο?" τον ρωτάω και δεν τον κοιτάω καν. Ντρέπομαι λίγο. Βασικά πολύ. Πάρα πολύ.

Ο Μιχάλης σκίζει μια ασημένια συσκευασία με τα δόντια του. "Όχι" μου λέει και τοποθετεί την προστασία πάνω του. "Μου αρέσει, οπότε σήμερα θα το κρατήσουμε" 

Να θυμηθώ να πάρω καμία ντουζίνα από την λαϊκή των Τρικάλων την επόμενη φορά που θα πάω στο χωριό. 

Ο Μιχάλης με μια απαλή κίνηση παραμερίζει το εσώρουχο μου και με ευκολία με αναγκάζει να γλιστρήσω πάνω του. "Είσαι πολύ στενή γαμώ" μου λέει και κλείνει αμέσως τα μάτια του. Τα χέρια του με βοηθούν να ανεβοκατεβαίνω πάνω του στον ρυθμό που θέλει. "Μωρό μου είσαι κόλαση" 

Χαμογελάω διάπλατα.

Του προσφέρω ευχαρίστηση. 

Δεν με κάνει μόνο εμένα να νιώθω καλά, θέλει και αυτός την επαφή μαζί μου. Την επιδιώκει.

Πλησιάζω τα χείλη μου στον λαιμό του και ξεκινάω να τον γλείφω και να τον δαγκώνω ελαφρά.

"Μόνο πιπιλιές μην μου κάνεις" μου λέει και γλιστράει τα χέρια του στον ποπό μου. "Τις απεχθάνομαι" με ενημερώνει και ζουλάει με δύναμη το δέρμα μου εκεί.

Και εγώ τον υπακούω. Πάντα θα τον υπακούω. Είναι το αγόρι μου άλλωστε. Οφείλω να σέβομαι τις επιθυμίες του. 

"Είσαι πανέμορφος" του ψιθυρίζω στο αυτί του και ύστερα δαγκώνω το απαλό δέρμα του λοβού του. "Και είσαι όλος δικός μου" 

Ο Μιχάλης αφήνει έναν βαθύ αναστεναγμό να βγει από μέσα του. "Ε.. Ε.. Μαράκι μου" το όνομά μου ακούγεται τόσο τέλειο όταν βγαίνει από τα χείλη του. "Μωρό μου εσύ είσαι μια πριγκίπισσα" μου λέει και με μια απότομη κίνηση με αναγκάζει να σταματήσω να κινούμαι πάνω του. 

"Τι κάνεις?" τον ρωτάω με έκπληξη με το που ο Μιχάλης σηκωθεί όρθιος με εμένα πάνω του. 

"Θα σε πηδή-" το μελαχρινό αγόρι ξεροβήχει και με μια απότομη κίνηση ρίχνει τα βιβλία μου στο πάτωμα. "Θα σου κάνω έρωτα πάνω στο γραφείο κοριτσάκι μου" 

Χαμογελάω ντροπαλά και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον κορμό του.

Κρατήθηκε. Σεβάστηκε το γεγονός ότι με ενοχλεί το βρώμικο στόμα του και έβαλε την επιθυμία μου πάνω από την δική μου.

Είναι ή δεν είναι ο τέλειος άνδρας?

Ο Μιχάλης με σφίγγει στην αγκαλιά του και ξεκινάει να μπαινοβγαίνει με μεγάλη ταχύτητα μέσα μου. 

Η απόλαυση που μου προσφέρει..

Η υπέρμετρη ηδονή..

Είναι ο τέλειος άνδρας. 

Είναι πασιφανές.

Και εγώ πλέον είμαι αιχμάλωτη του.

Δική του.

Μόνο δική του.

Για πάντα δική του.

"Πριγκίπισσα" ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Είσαι μια οπτασία"

Τα γλυκά λόγια του με κάνουν να τον ερωτεύομαι ακόμη περισσότερο. 

Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.

Όλο και πιο βαθιά.

Ναι, δεν υπάρχει γυρισμός. 

Η καρδιά μου του ανήκει.

Το σώμα μου του ανήκει.

Η ψυχή μου του ανήκει.

Όλα.

Είναι δικά του.

Και μόνο δικά του.