Μαρία

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου και τοποθετώ τα χέρια μου στο πρόσωπο. 

"Είναι μεγάλο" του λέω και προσπαθώ να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς μου. 

Δεν πίστευα ποτέ στα 20 χρόνια της ζωής μου ότι θα το έλεγα αυτό. Κορόιδευα τις κοπέλες στα ρομαντικά βιβλία που έχω διαβάσει, οι οποίες γούρλωναν τα μάτια τους όταν το έβλεπαν. Θεωρούσα τραγικό το γεγονός ότι ρωτούσαν τους συντρόφους τους για το πως θα χωρέσει μέσα τους όλο αυτό, αλλά.. 

Πώς γαμώτο θα χωρέσει?

"Το ξέρω" μου απαντά ο Μιχάλης. "Θέλεις να ανοίξεις τα όμορφα ματάκια σου?" 

"Όχι" του απαντώ. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι πολύ. Δεν με έχει δει ποτέ ξανά άνδρας γυμνή και αυτήν την στιγμή φοράω μόνο το ροζ βρακάκι μου με την hello kitty και έχω κοκκινίσει ολόκληρη. 

"Είσαι πανέμορφη" προσπαθεί να με καθησυχάσει και τον νιώθω να απομακρύνει τα χέρια μου από το πρόσωπό μου.

Τον κοιτάω με αμηχανία.

Με κοιτάει με τρυφερότητα.

"Αλήθεια σου λέω, είσαι πολύ όμορφη. Το σώμα σου είναι απίστευτο, το δέρμα σου απαλό και η μυρωδιά σου μεθυστική" 

Του χαμογελάω συνεσταλμένα. "Αλήθεια λες?" τον ρωτάω για επιβεβαίωση. Ποτέ κανείς δεν μου έχει μιλήσει έτσι.. τρυφερά.. και γλυκά.

Είναι ο πρώτος. 

Είναι ο πρώτος μου.

Ο Μιχάλης μου γνέφει παιχνιδιάρικα και αφήνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου. "Ώρα να ξεφορτωθούμε και αυτό" μου λέει και αγγίζει την άκρη από το ροζ εσώρουχό μου. Το κατεβάζει με απαλές κινήσεις ενώ ταυτόχρονα αφήνει μικρά φιλάκια κατά μήκος του ποδιού μου.

Πλέον είμαι γυμνή, ολόγυμνη μπροστά του. Το τελευταίο ύφασμα που με προστάτευε αφαιρέθηκε με δεξιοτεχνία από πάνω μου και κατέληξε στο πάτωμα μαζί με τα υπόλοιπα ρούχα μας. Τα δικά μου και του Μιχάλη. Διότι και αυτός είναι γυμνός. Γυμνός και πανέμορφος μπροστά μου.

"Ξέρεις..." η φωνή μου ακούγεται διστακτική. Τον παρατηρώ που τοποθετεί στον εαυτό του το προφυλακτικό και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. "Εγώ.. δεν.."

Με κοιτάει με απορία.

"Εγώ ποτέ πριν..." ας μην με αφήσει να ολοκληρώσω την πρόταση μου. Σε παρακαλώ, δεν θα το αντέξω!

Μου χαμογελάει λοξά. "Το έχω καταλάβει" ψιθυρίζει και ανοίγει τα πόδια μου. "Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας το ήξερα" μου αποκαλύπτει κάτι για το οποίο θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί και τοποθετεί τον εαυτό του καλύτερα ανάμεσά τους. 

"Πώς?" τον ρωτάω και χαμηλώνω το βλέμμα μου. Ω Θεέ μου αυτό είναι πολύ ντροπιαστικό. "Από πού εννοώ?"

"Αυτά τα πράγματα φαίνονται" μου λέει και με το χέρι του με αναγκάζει να τον κοιτάξω. Το δέρμα μου καίει στο σημείο που με ακουμπά. "Και πίστεψε με, είναι το μεγαλύτερό σου ατού. Η αθωότητα σου, με τρελαίνει.. η αγνότητα σου, με διεγείρει.. για αυτό σου λέω" τα χείλη του μου χαρίζουν ένα γλυκό και παρατεταμένο φιλί. "Άσε με να σε κάνω δική μου, άσε με να μπω μέσα σου, και στο υπόσχομαι... θα είναι μαγικό" 

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

Κάτι στα λόγια του.. κάτι στο βλέμμα του.. κάτι στο άγγιγμα του.. κάτι στο φιλί του.. με κάνουν να θέλω να παραδοθώ. Ψυχή και σώμα, να του τα δώσω όλα. Τα πάντα. Θέλω να τα μοιραστώ με κάποιον. Θέλω να με μοιραστώ με κάποιον. Διότι αυτό πρόκειται να κάνω. Δεν θα είναι απλά ένα κοινότυπο σεξ μαζί του, όχι, θα είναι η ένωσή μας. Θα είμαστε ένα. 

Ένα σώμα.

Ένα συναίσθημα.

Μια καρδιά. 

"Πόσο μαγικό θα είναι?" τον ρωτάω με νάζι. Πρωτοφανές για εμένα. Πρώτη φορά μου βγήκε αυθόρμητα. Αλήθεια. 

Ο Μιχάλης μου χαμογελάει γλυκά. "Πολύπολύπολύπολύπολύπολύπολύμαγικό" η φωνή του ακούγεται παιχνιδιάρικη και τα χέρια του με κλείνουν στην μεγάλη του αγκαλιά. "Στο υπόσχομαι, θα είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το ανεπανάληπτο" μου λέει και μου χαρίζει ακόμη ένα τρυφερό φιλί στα χείλη.

Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω... νιώθω...

Ασφάλεια.

Ναι, αυτό νιώθω μαζί του. 

Έρωτα και ασφάλεια.

"Μην με πονέσεις" του λέω μόλις σπάσει το φιλί μας. 

Ο Μιχάλης μου γνέφει θετικά και τοποθετεί το χέρι του στην πιο ευαίσθητη περιοχή μου. "Έχεις.. κάνει.. ποτέ..?"

Τον κοιτάω με απορία.

"Μόνη σου? Με τα χέρια σου?" με ρωτάει τρυφερά και δαγκώνει το κάτω χείλος του. Νιώθω τα δάχτυλά του να μπαινοβγαίνουν με απαλές κινήσεις μέσα μου. 

"Το προσπάθησα" παραδέχομαι και προσπαθώ να χαλαρώσω το κορμί μου. Μάταια βέβαια. "Μετά το πρώτο μας φιλί" 

Τα πράσινα μάτια του καρφώνονται έντονα στα δικά μου. "Και?"

"Καιένιωσααμήχανακαιτοσταμάτησα"

Στρέφω το βλέμμα μου στο ταβάνι. 

Τι με ρωτάει και αυτός τώρα?

Νιώθω μια μεγαλύτερη πίεση στην είσοδο του κόλπου μου. Δεν είναι τα χέρια του όχι, κάτι άλλο είναι.

"Ο πρώτος σου οργασμός μου ανήκει λοιπόν" μου λέει και τοποθετεί τα χέρια του δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου. 

Το πρόσωπό του είναι σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου. 

Η καυτή του ανάσα χτυπάει ανελέητα τα χείλη μου.

Καρφώνω τα καφέ μου μάτια στα πράσινα δικά του και κρατάω την αναπνοή μου.

Ο πρώτος και ο τελευταίος οργασμός μου θέλω να του ανήκουν. Και όλοι οι υπόλοιποι στο μεσοδιάστημα. Τον Μιχάλη θέλω. Μόνο αυτόν και κανέναν άλλον.

"Χαλάρωσε" μου λέει και κάνει μικρές παλινδρομικές κινήσεις στην είσοδό μου. "Είσαι πολύ σφιγμένη πριγκίπισσα μου. Θα πονέσεις και δεν το θέλω. Για αυτό χαλάρωσε και αφέσου" 

Τοποθετώ τα χέρια μου γύρω από τον γυμνασμένο του κορμό. "Έχω ήδη αφεθεί" του λέω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. "Σε εσένα.. μόνο σε εσένα" παραδέχομαι και για πρώτη φορά στις τρεις εβδομάδες της γνωριμίας μας παίρνω την πρωτοβουλία και τον φιλάω πρώτη. Αγγίζω τα χείλη του με τα δικά μου και του δείχνω με ένα τρυφερό φιλί τι νιώθω, τι αισθάνομαι για αυτόν. Γιατί αισθάνομαι, πολύ και πολλά.

Ο Μιχάλης αφήνει ένα βογκητό να βγει από μέσα του, ωστόσο δεν σπάει το φιλί μας. Αντιθέτως το βαθαίνει και με μια απαλή κίνηση γλιστράει περισσότερο μέσα μου και-

Παγώνω

Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και την κρατάω.

Μπήγω τα νύχια μου μέσα στο δέρμα του.

Όλο μου το σώμα σφίγγεται.

Με μαχαίρωσαν.

Ναι, σίγουρα με μαχαίρωσαν. Δεν μπορεί να συνέβη κάτι άλλο. Το αποκλείω.

"Η..ρε..μη..σε" συλλαβίζει το μελαχρινό αγόρι πάνω στα χείλη μου. Δεν απομακρύνεται, όμως. Το στόμα του απορροφάει όλα μου τα ουρλιαχτά και όλες μου τις τσιρίδες.

Τόσο πολύ πονάνε όλες οι κοπέλες?

"Σσσσς μωρό μου, ηρέμησε" ο Μιχάλης σταματάει κάθε του κίνηση μέσα μου. Παγώνει ολόκληρος. "Το ξέρω.. το ξέρω ότι πονάει πριγκίπισσα μου, αλλά πίστεψέ με, τώρα την αρχή είναι που δεν υποφέρεται, μετά ο πόνος θα φύγει και στην θέση του θα έρθει η απόλαυση" μου λέει και ενώνει τα μέτωπα μας. 

Ποιος πόνος? 

Αυτό δεν είναι πόνος, αυτό είναι μαρτύριο. 

Κινέζικο βασανιστήριο για την ακρίβεια. 

"Δεν.. δεν.. δεν νιώθω καλά. Καθόλου καλά. Θέλω να σταματήσει" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του και σφίγγω ακόμη περισσότερο το κράτημα μου γύρω του.

"Θέλεις να βγω?"

"ΌΧΙ" του απαντώ αμέσως. Παρόλο που πονάει, παρόλο που δεν υποφέρεται.. μου.. μου.. μου αρέσει.. πολύ.. που είμαστε έτσι ένα και.. και αυτό.

"Θα μου πεις εσύ πότε να ξεκινήσω και πάλι να κουνιέμαι" ο Μιχάλης με φιλάει τρυφερά. "Ναι πριγκίπισσα?" 

Του γνέφω θετικά και βαθαίνω το φιλί μας.

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου. Και πάω στοίχημα ότι και ο Μιχάλης το αντιλαμβάνεται. 

Μα πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί?

Είμαστε ένα σώμα, μαζί, δύο κορμιά, ιδρωμένα και ενωμένα. 

Είμαι ερωτευμένη μαζί του. 

Και μπορεί να μην ξέρω τι νιώθει για εμένα, αλλά από τις κινήσεις του το καταλαβαίνω.

Είναι τρυφερός, γλυκός, στοργικός. 

Με νοιάζεται, ανησυχεί για μένα, με φροντίζει.

Περιμένει μέχρι να νιώσω καλύτερα και υπομένει τον σωματικό πόνο που και ο ίδιος νιώθει, σίγουρα. Διότι ποιος άντρας αντέχει να είναι στάσιμος μέσα σε μια κοπέλα και να μην κάνει παλινδρομικές κινήσεις? 

"Εντάξει" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του και ανοίγω τα μάτια μου. "Μπορείς.. να συνεχίσεις"

Με το που διασταυρωθούν τα βλέμματά μας η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει. Τα μάτια του, έχουν πάρει μια περίεργη σκούρα πράσινη απόχρωση που δεν έχω δει ξανά. Ο πόθος και η λαχτάρα φαίνονται ξεκάθαρα στο βλέμμα του. Όλο το πρόσωπό του φωνάζει προσμονή.. και ανυπομονησία. 

Γιατί ανυπομονεί όμως?

Για να ολοκληρωθεί ο έρωτας μας? Το πιο λογικό.

"Πριγκίπισσα μου" η φωνή του ακούγεται απαλή. Ο Μιχάλης ενώνει και πάλι τα μέτωπα μας χωρίς όμως να κλείσει τα μάτια του αυτήν την φορά. "Είσαι ένα όνειρο" μου λέει και με κοιτάει βαθιά μες στα μάτια. 

Ξεκινάει να κουνιέται μέσα μου με αργές κινήσεις και μορφάζω από τον πόνο. Δεν είναι τόσο έντονος όσο ήταν προηγουμένως. Ωστόσο υπάρχει. Είναι εκεί και δεν με αφήνει να το απολαύσω. 

"Θα περάσει" ο Μιχάλης με καθησυχάζει με ένα γλυκό φιλί. "Θα περάσει και θα ζήσουμε το απόλυτο" 

Δεν ξέρω τι με κάνει να λιώνω περισσότερο.

Τα λόγια του?

Το βλέμμα του?

Το φιλί του?

Η αγκαλιά του?

Ειλικρινά απορώ.

"Είναι καλύτερα τώρα" του λέω και πάλι ψιθυριστά και νιώθω το σώμα μου να χαλαρώνει στα χέρια του. "Ο πόνος πέρασε.. σχεδόν"

Ο Μιχάλης μου χαμογελάει λοξά. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σου πάει το νάζι" μου λέει και φιλάει πεταχτά την μύτη μου. "Είσαι το κοριτσάκι μου" προσθέτει και ξεκινάει να μπαινοβγαίνει με μεγαλύτερη ταχύτητα μέσα μου.

Η καρδιά μου χάνει δέκα χτύπους στην σειρά. 

Άκουσα καλά?

Με είπε κοριτσάκι του?

Με θεωρεί το κοριτσάκι του?

Του χαμογελάω διάπλατα. 

Του χαμογελάω ευτυχισμένα.

"Πιο γρήγορα" τον προτρέπω να αυξήσει και άλλο τον ρυθμό του. Το παρατηρώ στο πρόσωπο του. Το έχει ανάγκη. 

Και εγώ το χρειάζομαι όμως, κακά τα ψέματα. 

Θέλω να νιώσω την ολοκλήρωση. 

Θέλω να νιώσω την ανακούφιση.

Τα θέλω όλα, και τα θέλω μαζί του.

"Είσαι πανέμορφη" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου και ύστερα μου κλέβει την ανάσα με ένα βαθύ φιλί του. 

Νιώθω κάτι χαμηλά στην κοιλιά μου να με ενοχλεί.. σαν να μαζεύεται ένας κόμπος? Ένα βάρος? Ότι και αν είναι, ζητάει λύτρωση. Νιώθω πως θέλει να φύγει από εκεί. Να με εγκαταλείψει. 

"Αφέσου" η φωνή του ακούγεται απαλή. "Είναι μαγικό, αρκεί να το νιώσεις" 

Τα λόγια του πυροδοτούν κάτι που δεν ήξερα ότι υπάρχει μέσα μου. Ένα τρέμουλο στα πόδια μου, ένας κόμπος στο στομάχι μου, μια ταχυπαλμία στις φλέβες μου. Η ευχαρίστηση με άλλες λέξεις. Η ηδονή με σωματικές εκδηλώσεις. 

"Είσαι ότι πιο όμορφο έχω δει" 

Μες στη ζάλη μου, η φωνή του ακούγεται αγγελική. Και είναι ακριβώς αυτό που θέλω για να σταματήσει η καρδιά μου να χτυπάει και το σώμα μου να τρέμει.

Είναι όντως μαγικό. 

Αν και πιστεύω ότι η λέξη αυτή είναι λίγη για να περιγράψει αυτό που μόλις ένιωσα.. το απόλυτο.

Ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά και αυτά διασταυρώνονται με τις πράσινες χάντρες που ερωτεύτηκα και που συνεχίζω να ερωτεύομαι ακόμη, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Το βλέμμα μου γυαλίζει, είμαι σίγουρη. Και το δικό του είναι θολό. Τα βλέφαρα του είναι ελάχιστα κλειστά και η αναπνοή του όσο πάει και βαθαίνει περισσότερο. Η καυτή του ανάσα χτυπάει στο πρόσωπο μου και με ζεσταίνει. 

"Θα.. θα.. τελειώσω" προφέρει τις λέξεις με δυσκολία. "Είμαι πολύ.. πολύ.. κοντά" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου και αμέσως μετά τοποθετεί το πρόσωπό του στο βαθούλωμα του λαιμού μου. 

Νιώθω τις κινήσεις του να γίνονται όλο και πιο γρήγορες. 

Το σώμα του σφίγγεται πάνω στο δικό μου.

Αγκαλιάζω ακόμη πιο σφιχτά το κορμί του. 

Νιώθω το δέρμα του ιδρωμένο κάτω από το ζεστό δικό μου. 

"Μαράκι μου" φωνάζει στο αυτί μου. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από το κορμί μου και με μια δυνατή κίνηση κολλάει τα σώματά μας ακόμη περισσότερο, αν αυτό ήταν δυνατόν. "Είσαι.. είσαι.. γαμώ την πουτάνα μου γαμώ, είσαι απίστευτη" βρίζει δυνατά και τον νιώθω να συσπάται μέσα μου. Οι αναστεναγμοί του δεν έχουν προηγούμενο. Τα βογκητά του προκαλούν ένα ρίγος σε όλο μου το κορμί. 

Άραγε και εγώ έτσι αναστέναζα πριν?

Ξεροκαταπίνω

Μπορεί ναι.. μπορεί και..

Σίγουρα ναι.

"Μωρό μου" ο Μιχάλης κάνει μια τελευταία κίνηση και μένει βαθιά μέσα μου. "Γαμώ" φωνάζει και ρίχνει όλο του το βάρος πάνω μου.

Μου αρέσει.

Η στενή αυτή επαφή μας με ξετρελαίνει.

Θέλω να είμαστε όλη μέρα έτσι. Γίνεται?

"Κοριτσάκι μου" ψιθυρίζει και πάλι και νιώθω ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλό μου. Ξαφνικά ο Μιχάλης στηρίζεται στα χέρια του και με μια απαλή κίνηση βγαίνει από μέσα μου. Σε αυτήν την κίνηση μορφάζω από τον πόνο και αμέσως νιώθω δύο μεγάλα χέρια να αγκαλιάζουν το πρόσωπό μου. "Πονάς?" με ρωτάει με ξεκάθαρη ανησυχία στον τόνο του. "Ακόμη και τώρα πονάς πολύ? Θεέ μου, Μαρία, συγγνώμη μωρό μου, πω ρε πούστη μου.. έπρεπε να βγω πιο σιγά, πιο μετά.. δεν ξέρω.. συγγνώμη.. συγγνώμη αν σε πόνεσα. Χίλια συγγνώμη" 

"Μην βρίζεις" τον επιπλήττω και ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά. "Δεν μου αρέσει να σε ακούω να βρίζεις" 

Τα βλέμματα μας κλειδώνουν στην στιγμή.

"Ότι και να μου ζητήσεις με τόσο νάζι, να είσαι σίγουρη ότι θα το κάνω" μου λέει και με κοιτάει με έναν σκανταλιάρικο τρόπο.

Του χαμογελάω ντροπαλά. 

Δεν είμαι ναζιάρα. Δεν μου βγήκε ποτέ ξανά στο παρελθόν αυτός ο τρόπος προφοράς των λέξεων από το στόμα μου. Είναι κάτι ξένο για εμένα και κάπως αμήχανο. Ναι, σίγουρα αμήχανο.

"Σου άρεσε?" με ρωτάει ο Μιχάλης και ξαπλώνει στο κρεβάτι δίπλα μου. 

Το βλέμμα μου πέφτει αμέσως στο κόκκινο από το αίμα προφυλακτικό. 

Ξεροκαταπίνω

"Μην ντρέπεσαι" μου λέει και το αφαιρεί από πάνω του. Το πετάει στο πάτωμα και σηκώνεται από το κρεβάτι. "Είναι λίγο αιματάκι μόνο και είναι φυσιολογικό" μου λέει και ψάχνει τις τσέπες από το τζιν τζάκετ του. 

"Δεν ντρέπομαι" του λέω και κουκουλώνομαι κάτω από τα σκεπάσματα. 

Θεέ μου πεθαίνω από ντροπή.

"Έχεις κοκκινίσει ολόκληρη" η φωνή του ακούγεται απαλή κάτω από το πάπλωμα. Έχω καλύψει μέχρι και το κεφάλι μου. "Είσαι γλυκούλα" προσθέτει.

Και μετά σιωπή.

Αμήχανη σιωπή.

Εγώ είμαι κουκουλωμένη κάτω από το πάπλωμα και ο Μιχάλης-

Για μισό.

Μυρίζω κάτι άσχημο. 

Κάτι πολύ γνώριμο και άσχημο.

"Καπνίζεις?" τον ρωτάω και με μια απότομη κίνηση ξεσκεπάζομαι. Τον βλέπω που έχει ανοίξει το παράθυρο του δωματίου μου, στέκεται όρθιος μόνο με το εσώρουχό του πίσω από αυτό και καπνίζει την μια τζούρα μετά την άλλη κοιτώντας τον σκοτεινό ουρανό.

"Από τα 18 μου" μου απαντάει και γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου. "Τελικά σου άρεσε?" με ρωτάει και φυσάει τον καπνό στο πλάι. 

Του στενεύω αμέσως τα μάτια μου. "Κανείς δεν καπνίζει μέσα στο σπίτι μου και κυρίως μέσα στο δωμάτιό μου" του λέω με ένα αυστηρό υφάκι και σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι μου. Σε αυτήν την κίνηση πονάω, υπερβολικά πολύ, αλλά είμαι τόσο θυμωμένη μαζί του αυτήν την στιγμή που αυτό δεν με εμποδίζει από το να τον πλησιάσω με γοργό βήμα και να προσπαθήσω να του πάρω τον θάνατο μέσα από τα χέρια. 

Όμως ο Μιχάλης έχει άλλα σχέδια. Χρησιμοποιεί το ύψος του εναντίον μου και σηκώνει το χέρι του ψηλά για να μην μπορώ να το φτάσω. "Πάντα κάνω ένα τσιγάρο μετά το σεξ" μου λέει και τα μάτια του καρφώνονται πάνω μου. Όχι όμως στα μάτια μου. Αλλά στο σώμα μου, στο γυμνό σώμα μου. 

Και τότε το συνειδητοποιώ. 

Δεν φοράω τίποτα. 

Είμαι εντελώς εκτεθειμένη μπροστά του. 

Χαμηλώνω το βλέμμα μου ντροπαλά και ξεροκαταπίνω. "Σε παρακαλώ σβήσ'το.. με.. με ενοχλεί ο καπνός.. πολύ" τον εκλιπαρώ. Μισώ το κάπνισμα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Με ενοχλεί η μυρωδιά και μου προκαλεί αναγούλα.

Σιωπή

Άβολη σιωπή

Μα γιατί δεν απαντάει? 

Και γιατί δεν το σβήνει? Εξακολουθώ να εισπνέω αυτήν την απαίσια μυρωδιά.

Στρέφω απότομα το βλέμμα μου πάνω του και-

Παγώνω

Ο Μιχάλης είναι ακίνητος απέναντι μου, με το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι του, και κοιτάει το γυμνό σώμα μου με υπέρμετρο πόθο. Τα πράσινα μάτια του είναι και πάλι πολύ σκούρα, σχεδόν λαδί και το πρόσωπο του σφιγμένο. Βασικά, τώρα που το παρατηρώ, όλος σφιγμένος είναι. Όλο του το σώμα.

"Τρέχει κάτι?" τον ρωτάω και πισωπατάω για να βρω τα γυαλιά μου και να φορέσω τα ρούχα μου. 

"Αν δεν σε είχα μόλις ξεπαρθενιάσει, θα σε γαμούσα και δεύτερη φορά σαν να μην υπήρχε αύριο" 

Παγώνω

Τοποθετώ με μια βιαστική κίνηση τα δύο στρογγυλά τζάμια στο πρόσωπό μου και γυρνάω απότομα να τον κοιτάξω. "Με τρομάζεις" του λέω την αλήθεια. Με τρομάζει πολύ. Πριν ήταν τόσο τρυφερός, τόσο στοργικός, τόσο γλυκός. Και τώρα μου μιλάει τόσο πρόστυχα που με κάνει να αναρωτιέμαι.. 

Ποιο είναι το πραγματικό του πρόσωπο? Αυτό πριν? Ή αυτό τώρα? Ή είναι απλά κυκλοθυμικός? Ή είναι απλά με τις ώρες του και τις ορέξεις του? Για να μην πω τις καύ.. αυτό τέλος πάντων και χρειαστεί να πιω μισό λίτρο αγιασμό από την Ιερά Μονή του Αγίου Στεφάνου στα Μετέωρα. 

"Συγγνώμη" μου λέει για χιλιοστή φορά από τότε που τον γνώρισα και πετάει αμέσως το τσιγάρο του έξω από το παράθυρο. "Συγγνώμη μωρό μου, δεν το ήθελα" απολογείται και με το που το κλείσει, έρχεται προς το μέρος μου και με παίρνει μια σφιχτή αγκαλιά. "Απλά.. έχω συνηθίσει σε άλλου είδους.. συνευρέσεις.. και.. εντάξει.. μαζί σου είναι διαφορετικά.." ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Θα σε σέβομαι, στο υπόσχομαι" 

"Όταν λες διαφορετικά?" τον ρωτάω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το γυμνό κορμί του. 

"Άουτς" παραπονιέται ελάχιστα και μου γυρνάει την πλάτη του. "Πόσες γρατζουνιές μου έκανες?" ζητάει να μάθει για τα σημάδια μου στο δέρμα του. 

Του χαμογελάω απολογητικά. "Όχι πολλά" ψεύδομαι. Η πλάτη του είναι γεμάτη πληγές. 

"Είσαι κακή ψεύτρα" μου ανακοινώνει και γυρνάει απότομα προς το μέρος μου. "Δεν το έχεις καθόλου μωρό μου, πίστεψέ με" 

"Το ξέρω" του απαντώ και μαζεύω τα ρούχα μου από το πάτωμα. "Αλλά το δουλεύω" του λέω και του κλείνω το μάτι. Παίρνω στα χέρια μου το ροζ εσώρουχό μου και το φοράω βιαστικά. 

"Είναι χαριτωμένο" μου λέει με γλυκιά φωνή. "Και το εσώρουχο και οι τριχούλες" 

Τον κοιτάω δύσπιστη. 

Πρώτη φορά βλέπει κοπέλα με τρίχες στο εφηβαίο και ροζ βρακάκι με στάμπα hello kitty?

"Όλες οι γυναίκες έχουν" του απαντώ και περνάω το λευκό μου ζιβάγκο πάνω από το κεφάλι μου. "Ανήκουν στα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλλου και βγαίνουν στην εφηβεία"

"Απλά οι περισσότερες το ξυρίζουν ή το αποτριχώνουν"

Παγώνω

Τι εννοεί?

Ξυράφι?

Εκεί κάτω?

"Δεν.." ξεροκαταπίνω. "Δεν το ήξερα" παραδέχομαι και χαμηλώνω το βλέμμα μου. Ποιος να μου το πει άλλωστε? Μαμά δεν έχω, η γιαγιά μου δεν ασχολείται με αυτά, μάλλον, και οι κοπέλες-

Γαμώτο!

Έπρεπε να είχα ρωτήσει τα κορίτσια. Αυτές θα ξέρουν. Σίγουρα.

"Δεν πειράζει" μου λέει και με φιλάει πεταχτά στο μάγουλο. "Σου είπα μου αρέσουν.. και οι τριχούλες και η hello kitty" 

Τον κοιτάζω σαν να έχει βγάλει δυο κεφάλια. 

"Το εννοείς?"

Ο Μιχάλης κάθεται στο κρεβάτι μου και με αναγκάζει να καθίσω στα πόδια του. Το γυμνό δέρμα των γλουτών μου έρχεται σε επαφή με την περιοχή του καβάλου του και.. ξεροκαταπίνω. Τόσο γρήγορα σκληραίνουν όλοι οι άνδρες?

"Είσαι πολύ αθώα" μου λέει και τυλίγει τα χέρια του γύρω μου. "Δεν σε έχει αγγίξει κανείς πριν από εμένα και αυτό με τρελαίνει. Είσαι εύπλαστη στα χέρια μου και πίστεψε με μωρό μου. Αυτό είναι κάτι που θα το εκμεταλλευτώ. Να είσαι σίγουρη.. όλα εγώ θα στα μάθω" 

Τον κοιτάω μες στα μάτια και το στομάχι μου δένεται κόμπος. 

Αυτό σημαίνει ότι εμείς οι δύο θα συνεχίσουμε να..??

Η καρδιά μου χτυπάει και πάλι σαν τρελή.

Τα χέρια μου ξεκινούν να τρέμουν, από χαρά και από ευτυχία.

"Είσαι υπέροχος" του λέω και το εννοώ. Είναι τέλειος. Και εγώ είμαι τόσο μα τόσο τυχερή που τον γνώρισα.

"Όχι περισσότερο από εσένα" μου απαντάει και κρύβει το πρόσωπό του στο ντυμένο πλέον στήθος μου. "Από σήμερα θα είμαστε μαζί" μου λέει και δεν με κοιτάει καν.

Καλύτερα κιόλας.

Νιώθω τα μάγουλά μου να παίρνουν φωτιά. 

Η θερμοκρασία του σώματός μου ανεβαίνει επικίνδυνα πολύ.

Έχω πυρετό, είμαι σίγουρη.

Σχέση? Μου ζητάει σχέση?

Άκουσα καλά?

"Όταν λες μαζί?" 

"Θα δεις" μου απαντάει αμέσως και ξεκινάει να μου χαρίζει μικρά φιλάκια πάνω από το βαμβακερό ύφασμα. "Θα είσαι ευτυχισμένη δίπλα μου, στο υπόσχομαι"

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

Τι έκανα για να αξίζω έναν τέτοιον άνδρα?

Παίρνω το πρόσωπο του στα χέρια μου και τον αναγκάζω να με κοιτάξει. 

Τα μάτια του με κοιτούν γλυκά. 

Τα δικά μου τον κοιτούν με έρωτα. 

Αλλά δεν θα του το πω, όχι ακόμη. Δεν θέλω να τον τρομάξω. Θα έρθει η στιγμή μας, το πιστεύω. Θα έρθει η μέρα εκείνη που θα του πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, ότι λιώνω για αυτόν, ότι χάνομαι στο βλέμμα του, ότι μεθάω με το άρωμά του και θα μου το ανταποδώσει. 

Είμαι σίγουρη.

"Και κάτι ακόμη" μου λέει και με φιλάει πεταχτά στα χείλη. "Κάτι ξέχασες το πρωί στις τουαλέτες, θυμάσαι?"

Τον κοιτάω με απορία. 

"Ξεχασιάρα γυναίκα" 

Με μια απαλή κίνηση ο Μιχάλης με αναγκάζει να σταθώ στα πόδια μου. Πάει στο τζάκετ του και από τις τσέπες του βγάζει ένα κόσμημα. Το κοιτάω καλύτερα. Είναι το βραχιόλι της μαμάς μου. 

"Είναι σημαντικό για εσένα ε?" με ρωτάει και κάθεται δίπλα μου. Του γνέφω θετικά. "Το φαντάστηκα. Είδα την κορώνα και την καρδιά που κρέμονται και υπέθεσα ότι κάτι ιδιαίτερο θα συμβόλιζαν" Με μια απαλή κίνηση μου το φοράει στον καρπό μου. "Ορίστε πριγκίπισσα μου" 

Χαμογελάω πικραμένα.

Πριγκίπισσα μου με έλεγε ο μπαμπάς μου. Για αυτό και η κορώνα.

Καρδούλα μου με έλεγε η μαμά μου. Για αυτό και η καρδιά.

"Σε ευχαριστώ που το μάζεψες" Μα πού είχα το ηλίθιο μυαλό μου? Πώς τόλμησα να το ξεχάσω? Πώς?

Ο Μιχάλης με φιλάει τρυφερά στον ώμο μου. "Πάντα όταν θα το χάνεις, θα το βρίσκω και θα στο επιστρέφω" η φωνή του ακούγεται απαλή. "Πάντα.. στο υπόσχομαι" 

Γυρνάω και τον κοιτάω. 

Κάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα που βρίσκομαι δίπλα του, τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο. Όλο και πιο βαθιά. 

Και αυτό είναι τέλειο. 

Ο έρωτας είναι τέλειος.

Ειδικά όταν έχει το πρόσωπο του Μιχάλη.

Του χαμογελάω γλυκά και κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου. 

Είμαι ευτυχισμένη, δίπλα του, είμαι τρισευτυχισμένη.