λίγους μήνες μετά 

Μιχάλης

"Αυτά για σήμερα" τους ανακοινώνω την λήξη του μαθήματος και κλείνω τον μαρκαδόρο. "Έχετε να κάνετε κάποια ερώτηση?" τους ρωτάω και γυρνάω το σώμα μου προς το μέρος τους. 

Κοιτάω ένα προς ένα τα πρόσωπα τους. 

Θλίψη

Απαισιοδοξία 

Άγχος

Αυτά διακρίνω, αυτά νιώθουν. 

Σε πέντε μέρες δίνουν Πανελλήνιες.. οπότε είναι λογικό να αισθάνονται έτσι.

Δεν είναι όμως απαραίτητο. 

"Ξέρετε δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που ήμουνα εγώ στην θέση σας" τους λέω με απαλή φωνή και κάθομαι πάνω στην έδρα μου. "Θυμάμαι τον εαυτό μου λίγο πριν τις εξετάσεις.. δεν μπορούσα να ηρεμήσω" 

Δεν ήταν μόνο η πίεση που ένιωθα από τους καθηγητές μου.

Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι πίστευα πως έξι μαθήματα θα καθόριζαν την πορεία της ζωής μου. 

Χαμογελάω πικραμένα. 

Είχα και έναν Σπύρο να μου λέει ότι αν δεν περνούσα Ιατρική ούτε με την δεύτερη φορά.. το επόμενο έτος θα με έβρισκε κλειδωμένο μες στο σπίτι.

"Να θυμάστε ότι οι Πανελλήνιες δεν σηματοδοτούν το τέλος της ζωής σας, αλλά την αρχή. Είναι οι πρώτες εξετάσεις από τις πολλές που θα ακολουθήσουν μελλοντικά και θέλω να με πιστέψετε όταν σας λέω ότι εκείνες που έπονται είναι πιο σημαντικές" 

Βλέπω ένα χέρι να σηκώνεται αμέσως στον αέρα. 

Η Βικτωρία.. μια ψηλή.. ξανθιά γαλανομάτα που ποτέ της δεν μου έφερε γραπτό κάτω από 97. 

Της δίνω τον λόγο και αναστενάζω βαριά. 

Πρέπει να μάθει να ελέγχει το άγχος της.. διότι στα 17 μπορεί να είναι παραγωγικό.. αλλά στα 27 μπορεί να καταλήξει τοξικό. 

"Και με τα όνειρά μας? Τι γίνεται? Διότι κακά τα ψέματα οι εξετάσεις αυτές είναι το μοναδικό κλειδί μας για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οπότε αν δεν πετύχουμε την επόμενη εβδομάδα θα-"

"Μόνο μην μου πεις ότι η αποτυχία στις Πανελλήνιες συνεπάγεται την αποτυχία στην ζωή" την διακόπτω και αμέσως δαγκώνω την γλώσσα μου. Για ποια αποτυχία τους μιλάω? Τι μαλακίες λέω? "Βασικά.. δεν τίθεται καν το θέμα της αποτυχίας εδώ μέσα. Όλοι σας έναν χρόνο τώρα προσπαθείτε με πάθος, με πείσμα, με θέληση. Οπότε ότι βαθμούς και να μου φέρετε σε ένα μήνα το μόνο που δεν θα σας πω είναι ότι αποτύχατε. Διότι αποτυγχάνει εκείνος που δεν προσπαθεί. Όχι εκείνος που προσπαθεί και στο τέλος δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα" 

Επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Επιθυμία

Χαμογελάω λυπημένος. 

Οι 8 στους 12 μαθητές μου θέλουν Ιατρική. 

Οι υπόλοιποι 4 Φαρμακευτική. 

Και σας ρωτάω..

Το θέλουν πραγματικά?

Και αν ναι.. από που πηγάζει η επιθυμία αυτή?

"Δηλαδή δεν θα στεναχωρηθείτε αν τελικά γράψουμε 15,12,10.. ίσως και κάτω από την βάση?" η πολυαγαπημένη μου μαθήτρια παίρνει και πάλι τον λόγο. "Διότι αυτό θα έβλαπτε και την δική σας εικόνα.. ξέρετε.. του φροντιστηρίου" 

Στενεύω απευθείας τα μάτια μου και την κοιτάω σαν να είναι εξωγήινος. 

Τώρα αλήθεια τα πιστεύει αυτά που λέει? 

Ένα χρόνο τους καθοδηγώ και ακόμη να με καταλάβουν?

"Δεν γράφετε Πανελλήνιες για μένα αλλά για εσάς" της απαντώ απόλυτα και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. "Δεν θα μπείτε τον Σεπτέμβριο στις σχολές σας για κανέναν άλλον, παρά μόνο για εσάς. Και ναι δεν σου κρύβω ότι ένας μικρός βαθμός δεν θα με χαροποιούσε ιδιαίτερα αλλά όχι επειδή θα έβλαπτε την δική μου εικόνα.. αλίμονο. Αλλά γιατί θα στεναχωριόσασταν εσείς.. επειδή δεν θα χαμογελούσατε εσείς" Κάνω μια μικρή παύση και κοιτάω τα πρόσωπα τους ένα προς ένα. 

"Σας θεωρώ παιδιά μου" τους εξομολογούμαι την αλήθεια. Έναν χρόνο τώρα προσπαθούμε όλοι μαζί.. έχουμε γίνει οικογένεια πια. "Και όπως όλοι οι γονείς, έτσι και εγώ το μόνο που θέλω είναι να είστε ευτυχισμένοι στο τέλος της ημέρας. Οπότε δεν θα χαρώ με το να πετύχετε στις Πανελλήνιες.. όχι.. θα χαρώ με το να πετύχετε στην ζωή. Και πιστέψτε με.. το ένα με το άλλο δεν έχει καμία σχέση"

Χειροκρότημα

Τελειώνω την πρόταση μου και ακούω ένα θερμό χειροκρότημα.

Όχι από τους μαθητές μου, εκείνοι παραμένουν σιωπηλοί απέναντι μου και φαίνονται ξεκάθαρα προβληματισμένοι με τα όσα άκουσαν.

Γυρνάω αργά αργά το κεφάλι μου στο πλάι και..

"Είσαι ο καλύτερος καθηγητής που θα μπορούσαν να έχουν" μου λέει και αφήνει το καλλίγραμμο σώμα της να ξεκουραστεί στην κάσα της ορθάνοιχτης πόρτας. 

Την κοιτάω καχύποπτος. 

Πόση ώρα είναι εδώ?

"Παιδιά τα λέμε την Τρίτη" τους ανακοινώνω και τους κάνω νόημα να σηκωθούν. Να θυμηθώ μόνο να παραγγείλω καφέδες, κέικ και κρουασάν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια μέρα πριν δώσουν δεν σκοπεύω να τους κάνω μάθημα.. αλλά συζήτηση. Χρειάζονται ηρεμία, εμψύχωση και τόνωση. Ότι έμαθαν έμαθαν εξάλλου. 

"Κύριε Μιχάλη.." μου λέει η Βικτωρία λίγο πριν περάσει την πόρτα. Πάντα τελευταία φεύγει από το μάθημα. "Η κόρη σας είναι πολύ τυχερή που σας έχει για μπαμπά" προσθέτει και μου χαμογελάει γλυκά. 

Αμέσως νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου. 

Η Έλλη μου, η κόρη μου.

Την αγαπάω πολύ.

Και ελπίζω το ίδιο να αισθάνεται και εκείνη για εμένα.

"Εγώ θα έλεγα ότι και η κοπέλα σου είναι πολύ τυχερή πάντως" μου λέει η Τίνα με το που μείνουμε οι δυο μας και κλείνει την πόρτα της αίθουσας πίσω της. 

Ρολλάρω τα μάτια μου και βγάζω το κινητό μου μέσα από την τσέπη του τζιν μου. 

Πάντα με το που τελειώσω το μάθημα στέλνω μήνυμα στην καρδούλα μου.

Πάντα

"Άστο αυτό τώρα" συνεχίζει η μελαχρινή φιλόλογος του φροντιστηρίου και με μια απότομη κίνηση αρπάζει την συσκευή από τα χέρια μου. "Έχουμε μόνο ένα τέταρτο μέχρι να μπω για μάθημα και-"

"Και?" την διακόπτω και απομακρύνω αμέσως το χέρι της πάνω από το μπούτι μου. Σαν πολύ αέρα έχουμε πάρει εδώ μέσα. "Εγώ θα πρότεινα πάντως να πας να ρίξεις μια τελευταία ματιά στις εκθέσεις που έγραψαν τα παιδιά την Κυριακή που μας πέρασε. Ο Μάρκου δεν τα πήγε καθόλου καλά. Ίσως χρειαστεί να του κάνεις ιδιαίτερα του χρόνου" συμπληρώνω και τοποθετώ τα χέρια μου στους ώμους της για να την κρατήσω σε μια ασφαλή απόσταση. 

Ήθελα να ήξερα ποιος της έχει δώσει τόσα δικαιώματα. 

Στο αφεντικό της μιλάει στην τελική. 

Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο τυπική.

"Και εσύ ίσως χρειαστείς μια πιο ιδιαίτερη διασκέδαση" επιμένει και διώχνει τα χέρια μου από πάνω της. "Ο Χρήστος μου είπε ότι σήμερα κανονίσατε να βγείτε αντροπαρέα" Η Τίνα κολλάει το σώμα της πάνω στο δικό μου και ξεκινάει να χαϊδεύει το στήθος μου με τα λεπτά της δάχτυλα. "Καλό και το στριπτιτζάδικο δεν λέω, αλλά πολύ κλισέ βρε παιδί μου για bachelor party. Έχω αγοράσει κάτι κόκκινα δαντελωτά εσώρουχα, τι λες μωρό μου? Να σε περιμένω μετά στο σπίτι μου?"

Παίρνω την πιο κρύα έκφραση που διαθέτω και την καρφώνω έντονα στα μπλε της μάτια. 

Τόσα χρόνια της το λέω σχεδόν καθημερινά.

Πρώτον δεν απατάω το Μαράκι μου.

Δεύτερον δεν απατάω το Μαράκι μου.

Τρίτον δεν απατάω το Μαράκι μου.

Τι δεν καταλαβαίνει?

"Είμαστε φίλοι και συνάδελφοι" της απαντώ κοφτά και την διώχνω από πάνω μου. Κοιτάω φευγαλέα την κλειστή πόρτα της αίθουσας. Ώρα είναι να μπει κανείς και να έχουμε άλλα.

"Στα φιλικά θα με πηδήξεις" μου λέει η Τίνα με αισθησιακή φωνή και τοποθετεί το χέρι της πάνω στο-

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου. 

"Σε μια εβδομάδα παντρεύομαι γαμώ" της ψιθυρίζω με νεύρο και απομακρύνω το κουλό της πάνω από τον καβάλο μου. Μόνο η Μαρία μου με αγγίζει εκεί.. μόνο.

"Μην κολλάς σε ασήμαντες λεπτομέρειες" επιμένει και με μια απότομη κίνηση κολλάει και πάλι το σώμα της πάνω μου. 

Χαμηλώνω αμέσως το βλέμμα μου στο αβυσσαλέο ντεκολτέ της. Αυτό πιέζεται πάνω στο στήθος μου και.. 

Γαμώ γαμώ γαμώ.

Η πούτσα μου συσπάται.

"Το γεγονός ότι την αγαπάω σου λέει κάτι?" την ρωτάω και σηκώνω και πάλι τα μάτια μου πάνω στο πρόσωπο της. Και γαμώ την πουτάνα μου γαμώ, την αγαπάω πάρα μα πάρα πολύ για να διαλύσω αυτό που έχουμε για μια αρπαχτή με μια καυλωμένη συνάδελφο μου. 

Τι και αν είναι μουνάρα?

Στα παπάρια μου.

Το Μαράκι μου είναι σκέτη γλύκα. 

"Μην μπερδεύεις την αγάπη με το πάθος" η καυτή της ανάσα χαϊδεύει τα χείλη μου ενώ ταυτόχρονα το χέρι της τοποθετεί κάτι μέσα στην κωλότσεπη του μαύρου μου τζιν. "Θα σε περιμένω απόψε.. να το ξέρεις. Ότι ώρα και αν τελειώσετε με τα παιδιά.. εγώ θα σε περιμένω με ανοιχτά τα.. φώτα.. στο σπίτι μου" μου λέει με βραχνή φωνή και απομακρύνεται σιγά σιγά από πάνω μου. 

Επιτέλους!

Νόμιζα ότι θα με στρίμωχνε για πάντα.

"Δεν θα έρθω" της το ξεκαθαρίζω και ξεκινάω να μαζεύω τα πράγματα μου πάνω από την έδρα. 

"Δεν θα σταματήσω να σε διεκδικώ" την ακούω να λέει και παγώνω.

Μα καλά δεν την νοιάζει καθόλου το γεγονός ότι έχω γυναίκα και παιδί?

"Να σου θυμίσω ότι είμαι το αφεντικό σου?" την απειλώ ελάχιστα και γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος της. Εντάξει, δεν πίστευα ποτέ ότι θα χρησιμοποιούσα την θέση μου απέναντι σε άλλον καθηγητή εδώ μέσα, αλλά η τύπισσα δεν φαίνεται να το εμπεδώνει αλλιώς. 

"Να σου θυμίσω ότι ο πατέρας σου μου έκανε πενταετές συμβόλαιο πριν σου μεταβιβάσει το φροντιστήριο?" με ρωτάει και μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι της.

Την κοιτάω καχύποπτα.

Λες να την πηδούσε παπάρας?

Πάντως με την μάνα μου τα πάνε μια χαρά τον τελευταίο καιρό. 

"Τα συμβόλαια σπάνε" της απαντώ και βάζω τα γραπτά μέσα στην δερμάτινη τσάντα μου. Δώρο της Μαρίας μου για τα γενέθλια μου. Είναι η πιο τέλεια γυναίκα σε όλον τον κόσμο. 

"Είμαι καλή στην δουλειά μου" η Τίνα ανοίγει την πόρτα και λίγο πριν απομακρυνθεί τελείως από το οπτικό μου πεδίο προσθέτει "αλλά στις πίπες είμαι ακόμη καλύτερη" 

Γελάω

Γελάω πολύ

Γελάω δυνατά

Καμία πίπα δεν συγκρίνεται με αυτές που μου παίρνει το κορίτσι μου, καμία όμως. Η γυναίκα το έχει. Είναι θεά.. η δική μου μοναδική και παντοτινή θεά. Τι να τις κάνω τις άλλες?

"Πάντως εγώ μπορώ να στο επιβεβαιώσω" ακούω την βραχνή φωνή του Μαθηματικού μας και γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος του. "Η Τίνα είναι από τις γυναίκες που ξέρουν να τσιμπουκώνουν. Δεν χάνεις κάτι να την δοκιμάσεις" 

Ρολλάρω τα μάτια μου και ξεκινάω να περπατάω έξω από την αίθουσα διδασκαλίας. 

Ο Χρήστος αντικατέστησε τον παλιό μαθηματικό του φροντιστηρίου ο οποίος πήρε σύνταξη το προηγούμενο έτος. Έναν χρόνο έχει εδώ και τις πήρε όλες τις καθηγήτριες.. ελεύθερες παντρεμένες.. διότι όπως λέει και ο ίδιος.. και οι παντρεμένες έχουν ψυχή.. και μουνί επίσης. 

"Πολυγαμημένη μου φαίνεται.. δεν γουστάρω" του λέω και του κάνω νόημα να με ακολουθήσει στα γραφεία των καθηγητών. "Άσε που εγώ έχω το απόλυτο μου να με περιμένει στο σπίτι" προσθέτω και του κλείνω το μάτι. 

Τους την έχω γνωρίσει την Μαρία. Και σε αυτόν και στην υπόλοιπη παρέα που δημιουργήσαμε τους τελευταίους μήνες με τους άλλους συναδέλφους. Τα παιδιά το συμπαθούν πολύ το κορίτσι μου. Και τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Το Μαράκι μιλάει πάντα με πολύ καλά λόγια για τους νέους μου φίλους. 

Κρατάω την πόρτα και αφήνω τον Χρήστο να περάσει πρώτος μέσα. 

Καλά δεν τους συμπαθεί και όλους βέβαια.

"Λοιπόν αφεντικό" τον λόγο παίρνει ο Ηλίας. "Φρόντισε στις 11 να είσαι στο Babylon και χωρίς καθυστερήσεις. Τα κορίτσια δεν θα περιμένουν εμάς.. και πίστεψε με είμαι πολύ καυλωμένος για να χάσω έστω και ένα λεπτό από το show" 

Του κάνω αμέσως κωλοδάχτυλο και ξεκινάω να βάζω καφέ σε μια κούπα. 

Τον μαλάκα.. του έχω πει να μην με αποκαλεί αφεντικό.

"Μόνο κοιτάμε δεν αγγίζουμε" του υπενθυμίζω και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου. Ήταν ο όρος μου για να δεχτώ να κάνουμε το bachelor party σε στριπτιτζάδικο. Αυτός και ακόμη ένας.. να μην μάθει τίποτα το Μαράκι μου. Δεν γουστάρω να μαλώσουμε μια εβδομάδα πριν από τον γάμο μας.

"Εσύ πας για κρεμάλα" μου απαντάει ο Θανάσης, ένας από τους φυσικούς του φροντιστηρίου. "Εμείς γιατί να μην χουφτώσουμε λίγο?" 

"Τι μόνο θα χουφτώσουμε?" τον ρωτάει ο Χρήστος. "Εγώ μαλάκες έχω σκοπό να πηδήξω απόψε σας το ξεκαθαρίζω" 

"Κάθε βράδυ πηδάς" του υπενθυμίζω και αφήνω την κούπα με τον καφέ στον πάγκο.

"Ναι αλλά όχι πουτάνες" μου απαντάει και μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι. 

Χαμογελάω λοξά.

Τον μαλάκα

Αλλά θα το βρει το Μαράκι του.. που θα πάει.

Και ύστερα δεν θα θέλει να τον χώνει πουθενά αλλού.

Ακριβώς ότι έπαθα και εγώ δηλαδή.

Έρωτα

Αγάπη 

Εμμονή

Και όλα αυτά για το κορίτσι μου.

"Λοιπόν μάγκες την κάνω" τους ανακοινώνω και παίρνω τον χαρτοφύλακα μου στο χέρι. "Θα τα πούμε σε λίγες ώρες" προσθέτω και κοιτάω το ρολόι στον καρπό μου. Με το χώσιμο της Τίνας και τους μαλάκες άργησα. Δεν θα προλάβω τα μαγαζιά ανοιχτά. 

"11 ακριβώς ούτε λεπτό παραπάνω" μου υπενθυμίζει ο Ηλίας λίγο πριν βγω από την πόρτα. 

Κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε. 

Πολύ ανυπόμονοι είναι.

"Έγινε" τους φωνάζω από τις σκάλες και κατεβαίνω τα σκαλοπάτια δυο δυο. 

Βιάζομαι να πάω στο κορίτσι μου. 

Βιάζομαι να πάω στο σπίτι μου.

Και επίσης βιάζομαι να προλάβω τον Imanoglou ανοιχτό. 

Τόσα χρόνια που ήμασταν μαζί με το Μαράκι μου μετρούσαμε καθημερινά και τα έσοδα και τα έξοδα στο σπίτι μας. Ειδικά από την στιγμή που ήρθε στον κόσμο το σποράκι μας, τα πράγματα ζόρισαν πολύ. Δεν της έκανα σχεδόν ποτέ δώρα. Και όταν της έπαιρνα κάτι, φρόντιζα να είναι οικονομικό. Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν.

Από την στιγμή που όλα τα κέρδη του φροντιστηρίου μπαίνουν πλέον στον λογαριασμό μου, ανασαίνουμε ξανά. Τουλάχιστον οικονομικά. Και το πήρα απόφαση. Από εδώ και πέρα θα της κάνω συνέχεια δώρα και θα της δίνω συνέχεια λουλούδια. Θέλω να ξέρει πόσο πολύτιμη είναι για εμένα. Διότι αυτή είναι η αλήθεια. Το Μαράκι μου είναι το μεγαλύτερο δώρο στην ζωή μου, το πιο ακριβό. Και θέλω να το ξέρει, θέλω να της το υπενθυμίζω συνέχεια. 

"Τα σκουλαρίκια sempre" λέω στην πωλήτρια με το που μπω στο κατάστημα. Τα έδειξα και στην Έλλη μου σήμερα το πρωί στο tablet και συμφώνησε με την επιλογή μου. Ελπίζω μόνο να αρέσουν και στην μαμά μας. 

"Μήπως θέλετε να κοιτάξουμε και κάτι άλλο?" με ρωτάει η κοκκινομάλλα πίσω από τον πάγκο.

Κοιτάζω το κοσμηματοπωλείο γύρω μου.

"Παιδική σειρά δεν έχετε ε?" Διότι δεν θέλω η μικρή μου πριγκίπισσα να μείνει παραπονεμένη. Και επειδή ο παππούς της τέσσερα χρόνια τώρα της έχει πάρει όλο το εργοστάσιο της Barbie, ο μπαμπάς της ανέλαβε τα κοσμήματα. 

Τα πιο πολύτιμα στολίδια, για τα πιο πολύτιμα στολίδια μου. 

Για το Μαράκι μου και για την Έλλη μου.

"Δυστυχώς όχι" μου απαντάει η πωλήτρια και μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω. "Για μικρότερες ηλικίες όμως μπορούμε να κοιτάξουμε κάτι πιο απλό. Ίσως δύο μικρά διαμαντάκια ή και πέρλες" προσθέτει και μου ανοίγει μπροστά μου δυο κουτιά με σκουλαρίκια. 

Τα κοιτάω εξεταστικά.. ένα προς ένα. 

Και χαμογελάω αχνά.

"Τα ροζ" της λέω και και της δείχνω δυο μικρά διαμαντάκια. Ότι πρέπει είναι για το κοριτσάκι μου. Ειδικά τώρα που η μαμά της την άφησε επιτέλους να τρυπήσει τα μικροσκοπικά αυτάκια της. 

Καλά.. την άφησε.. τρόπος τον λέγειν.. απλά η μικρή μου πριγκίπισσα έκλαιγε δυο μέρες συνεχόμενα και η Μαρία μου λύγισε. Δηλαδή εγώ την πίεσα. Αλλιώς ακόμη θα σπάραζε το ζουζούνι μου. Μα έλεος και αυτή.. γιατί στον πούτσο είναι τόσο αυστηρή με αυτά τα θέματα?

Βάζω το κλειδί στην μίζα και το γυρνάω. 

Λες να είναι τόσο αυστηρή και μαζί μου? 

Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο και ακολουθώ τον δρόμο για το σπίτι μου.

Διότι εγώ το έχω αποφασίσει. Θα χτυπήσω τατουάζ τα ονόματα των παιδιών μας όταν γεννηθούν και τα υπόλοιπα σποράκια μας. Στην πλάτη, στο στήθος, στο μπράτσο.. δεν έχω κατασταλάξει ακόμη το που αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το κάνω. 

Και το όνομα της Μαρίας μου θα χτυπήσω. 

Χαμογελάω πονηρά.

Και ξέρω ακριβώς που θα το κάνω. 

Τοποθετώ το χέρι μου με την ανθοδέσμη πίσω από την πλάτη μου και ανοίγω δειλά δειλά την πόρτα. Θέλω πρώτα να την δω, μετά να της πω ότι την αγαπάω, μετά να τρέξει στην αγκαλιά μου και έπειτα να δει τα λουλούδια. Λευκά τριαντάφυλλα της πήρα, είναι τα αγαπημένα της. 

"Μωρό μου?" αναφωνώ και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Συνήθως με το που με ακούει να μπαίνω στο σπίτι έρχεται απευθείας να με φιλήσει. "Μαράκι μου γύρισα καρδούλα μου, πού είσαι?" επιμένω και αφήνω τον χαρτοφύλακα μου στο πάτωμα. Βγάζω από μέσα το σακουλάκι με το κόσμημα και ξεκινάω να περπατάω προς το σαλόνι. 

Κανονικά θα φώναζα και το όνομα της Έλλης μου, διότι κακά τα ψέματα, δεν θέλω μόνο τα φιλιά της μεγάλης μου πριγκίπισσας αλλά και της μικρής. Όμως σήμερα λείπει. Εγώ ο ίδιος την άφησα το πρωί στους παππούδες της. Θα πάνε για τριήμερο στις Σπέτσες. Άρα.. 

Μμμ..

Έχουμε δυο μέρες και δυο βράδια να το κάνουμε όπου γουστάρουμε και όποτε γουστάρουμε με το κορίτσι μου. 

Μπαίνω μέσα στο καθιστικό και γλείφω απευθείας τα χείλη μου.

Την βρίσκω να κάθεται κουλουριασμένη στον καναπέ με μια κούπα στο χεράκι της και να κοιτάει τον πορτοκαλί ουρανό μέσα από την μεγάλη τζαμαρία. 

Εκεί θα της τον χώσω αρχικά. 

Πάνω στο παράθυρο.

Το αποφάσισα.

"Τι κάνει το μωρό μου?" την ρωτάω με απαλή φωνή και την πλησιάζω με την ανθοδέσμη πάντα πίσω από την πλάτη μου. 

Σιωπή

Η Μαρία μου δεν γυρνάει καν να με κοιτάξει και συνεχίζει να ρεμβάζει μέσα από το τζάμι.

Τι στον πούτσο?

"Έγινε κάτι?" απορώ και κάθομαι στον καναπέ δίπλα της. 

Μα καλά γιατί δεν έπεσε ακόμη στην αγκαλιά μου?

"Άργησες" μου λέει μετά από μια παρατεταμένη παύση και πίνει μια γουλιά από τον καφέ της. 

Α στο καλό.

Αυτό ήταν?

"Ναι και είχα λόγο" της απαντώ μες στην γλύκα και αποκαλύπτω την ανθοδέσμη που της  έκρυβα τόση ώρα. "Αυτά τα λουλούδια είναι για το λουλούδι μου" προσθέτω και τα ακουμπάω πάνω στα γυμνά της ποδαράκια. "Και αυτό το κόσμημα είναι για το κόσμημα μου" Αφήνω και την μικρή λευκή χάρτινη σακούλα πάνω της και την φιλάω τρυφερά στο ροζ μαγουλάκι της. "Πόσο μα πόσο μου έλειψες γαμώ" παραδέχομαι και ξεκινάω να την χαϊδεύω στο εσωτερικό του μηρού της. Και να σκεφτείτε ότι τελευταία φορά την είδα σήμερα το πρωί. Απλά δεν την χορταίνω, ποτέ και με την καμία. 

"Η Κέλλυ λέει ότι όταν ένας άνδρας ξεκινάει να σου κάνει δώρα σημαίνει ότι σε κερατώνει" μου απαντάει το Μαράκι μου και απομακρύνει το χέρι μου από πάνω της. 

Τς

Αυτή η ηλίθια η νονά μας..

Γαμώ την καταδίκη μου γαμώ.

Πρέπει να βρει επειγόντως γκόμενο. 

Η έλλειψη σεξ δεν της κάνει καθόλου καλό.

"Η Κέλλυ είναι βλαμμένη" της υπενθυμίζω την άποψη μου για την κολλητή της και αγγίζω ξανά του απαλό δέρμα του μηρού της. Θέλω να της βάλω δάχτυλο. Τώρα όμως.

"Η Κέλλυ είναι ξύπνια" το Μαράκι μου μου αντιμιλάει και με σπρώχνει όπως όπως από δίπλα της. "Σε αντίθεση με εμένα δηλαδή που μια ζωή κοιμάμαι όρθια" συμπληρώνει με πικρία και σηκώνεται απότομα όρθια από τον καναπέ.

Παγώνω

Τώρα αυτό το ξέσπασμα γιατί?

Και τι εννοεί όταν λέει ότι κοιμάται όρθια?

"Έγινε κάτι?" ζητάω να μάθω και αφήνω την πλάτη μου να ακουμπήσει στην πλάτη του καναπέ μας. Κοιτάω το κορμάκι της και φτιάχνω ελαφρά τον τζιν μου στην περιοχή του καβάλου μου. Μου έχει σηκωθεί εδώ και λίγη ώρα.

Σιωπή

Περίεργη σιωπή

"Μπορείς να μου πεις τον λόγο που δεν με κοιτάς?" επιμένω από την στιγμή που ούτε μου μιλάει, ούτε με κοιτάει. Η Μαρία μου κάθεται με την πλατούλα της σε μένα και συνεχίζει να κοιτάει τον ουρανό μέσα από το κωλότζαμο. 

Πού στον πούτσο είναι το το τηλεχειριστήριο? 

Θέλω να κατεβάσω το παντζούρι. 

"Πού ήσουνα?" με ρωτάει το Μαράκι με απαλή φωνή.

"Στο φροντιστήριο?" της απαντώ το αυτονόητο και συνεχίζω να ψάχνω ανάμεσα στα μαξιλάρια για την ηλίθια την συσκευή. Θέλει δεν θέλει, θα την κάνω εγώ να με κοιτάξει. 

"Μόνος σου?" 

Εμ

Σταματάω όλες μου τις κινήσεις και γυρνάω να την κοιτάξω. 

Με δουλεύει?

"Συνήθως κάνω μάθημα σε μαθητές και όχι σε άδειες καρέκλες" της απαντώ με τον ίδιο τόνο που μου μιλάει και εκείνη. Με ειρωνεία δηλαδή.

"ΜΙΧΆΛΗ ΜΕ ΚΕΡΑΤΏΝΕΙΣ?" 

Παγώνω

Παγώνω 

Παγώνω

Η καρδιά μου παγώνει.

Η ανάσα μου παγώνει.

Το σώμα μου παγώνει.

Τι λέει?

"Δεν πας καλά" της απαντώ κοφτά και βγάζω τον καπνό και τα φιλτράκια μου μέσα από την τσέπη του τζιν μου. 

Πάλι

Παραληρεί πάλι. 

Εντάξει, από τότε που ξεκίνησε να κάνει το μεταπτυχιακό της, οι ώρες που περνάει μέσα στο σπίτι μόνη της με το σποράκι μας αυξήθηκαν. Και δεν λέω, το αγαπάει το κοριτσάκι μας, αλλά η Μαρία μου αγαπάει και την δουλειά της. Και έξι ώρες μάθημα την εβδομάδα δεν της φτάνουν.. τις θεωρεί λίγες. 

Και συνέχεια παραπονιέται ότι δεν κάνει τίποτα όλη μέρα. 

Και συνέχεια παραπονιέται ότι είναι κλεισμένη μέσα στο σπίτι. 

Και συνέχεια παραπονιέται ότι δουλεύω πολύ.

Και συνέχεια παραπονιέται ότι δεν με βλέπει καθόλου.

Αλλά αυτό που είπε τώρα παραπάει. 

Άντε να τελειώσει με το μεταπτυχιακό, να ξεκινήσει το διδακτορικό της στο εργαστήριο του Χαραλαμπόπουλου να ησυχάσουμε και οι υπόλοιποι μέσα σε αυτό το σπίτι.

"Σου έχω πει ότι δεν θέλω να καπνίζεις μέσα στο σπίτι" μου λέει και για πρώτη φορά από την στιγμή που μπήκα στο σαλόνι γυρνάει και με κοιτάει. 

Με δυο καφέ ματάκια.

Με δυο βουρκωμένα καφέ ματάκια.

"Έκλαιγες?" την ρωτάω και φυσάω τον καπνό στο πλάι. 

Η καρδιά μου σχίζεται στα δύο.

Τι στον πούτσο?

"Ε τι να κάνω και εγώ.. έμαθα ότι ο άνδρας που παντρεύομαι σε μία εβδομάδα με κερατώνει και ξεκίνησα να κλαίω" μου απαντάει και χαμογελάει ειρωνικά. 

Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά και προσπαθώ να συγκρατηθώ για να μην την βρίσω. 

Πρώτον της έχω πει ότι το υφάκι αυτό με εκνευρίζει. 

Και δεύτερον..

"Τώρα αυτό από που προέκυψε?" την ρωτάω με απαλή φωνή και τραβάω ακόμη μια τζούρα από το τσιγάρο μου. Οι φωνές δεν βοηθάνε. Θα της εξηγήσω με ηρεμία ότι παραλογίζεται και ύστερα με περισσότερη ηρεμία θα πάω να σκοτώσω αυτήν που της βάζει τις ηλίθιες σκέψεις στο πανέμορφο κεφαλάκι της. 

Μαλακισμένη Κέλλυ.

Ποτέ της δεν με συμπάθησε.

"Γιατί δεν μου έστειλες μήνυμα όταν τελείωσες από το μάθημα?" το Μαράκι αλλάζει θέμα και σταυρώνει τα χεράκια της κάτω από τα βυζάκια της. 

Την κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω με περιέργεια.

Με πολλή περιέργεια και με ακόμη περισσότερο πόθο.

Οι συνειρμοί που κάνει αυτό το κεφαλάκι μπορούν να με στείλουν αδιάβαστο.

"Μα σου έστειλα" της λέω και στρέφω το βλέμμα μου στο τασάκι μπροστά μου. "Μόλις έφυγαν τα παιδιά, έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη του τζιν μου και-"

Ω φακ

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ

Δεν πρόλαβα να πατήσω αποστολή.

Η άλλη η καυλωμένη μου πήρε το κινητό μέσα από τα χέρια και-

Στενεύω απευθείας τα μάτια μου. 

Πού στον πούτσο είναι το κινητό μου?

"Τι ψάχνεις?" με ρωτάει το κορίτσι μου με το που σηκωθώ όρθιος από τον καναπέ.

"Το κινητό μου" της λέω και ψάχνω μία προς μία τις τσέπες μου. 

"Μην κάνεις τον κόπο" μου απαντάει το μωρό μου και ξεκινάει να περπατάει πάνω κάτω στο σαλόνι μας. "Το έχει η πολυαγαπημένη σου συνάδελφος.. η εξαιρετική φιλόλογος Τίνα Μακρυγιάννη.. η οποία από ότι με πληροφόρησε πριν που απάντησε την κλήση μου στο κινητό σου.. δεν είναι μόνο μια συνεργάτης σου.. αλλά.."

Η Μαρία μου χαμογελάει πικραμένα. 

Και εγώ παγώνω.

Κρύος ιδρώτας με λούζει και..

"Τι έγινε Μίκυ? Θα πας σήμερα το βράδυ από το σπίτι της? Άκουσα καλά? ΘΑ ΠΑΣ ΣΉΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΆΔΥ ΣΤΟ ΓΑΜΗΜΈΝΟ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΗΣ?"

..κοιτάω το κόκκινο δαντελένιο στρινγκάκι στο χέρι μου και γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου. 

Η καριόλα

Μου το έχωσε πριν στην τσέπη.

Και εγώ ο μαλάκας ούτε που το κατάλαβα.

"Δικό της είναι αυτό?" με ρωτάει το Μαράκι μου και-

Σηκώνω αμέσως το βλέμμα μου πάνω της. 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Δεν γουστάρω ρε φίλε να μαλώσουμε μια εβδομάδα πριν από τον γάμο μας.

"Το ξέρεις ότι μου την πέφτει" της απαντώ όσο πιο αδιάφορα μπορώ και πετάω το γαμημένο το βρακί στο τραπεζάκι μπροστά μου. "Και φαντάζομαι το ξέρεις ότι δεν ενδίδω" προσθέτω και κάθομαι και πάλι στον καναπέ. 

Θέλω να με πιστέψει. 

Θέλω να με εμπιστεύεται. 

Εξάλλου την αγαπώ πολύ.

Δεν θα πήγαινα με καμία άλλη, της το έχω ξεκαθαρίσει χρόνια πριν. 

"Δεν είμαι και τόσο σίγουρη πλέον" μου απαντάει το κορίτσι μου και ρουφάει την μυτούλα της. 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου και ξεκινάω να στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο.

Πρέπει να ξεκινήσει να εργάζεται επειγόντως. 

Μόνο τότε θα ηρεμήσει. 

"Και τι σε έκανε να αλλάξεις γνώμη αυτήν την φορά?" την ρωτάω με απαλή φωνή. 

"Το γεγονός ότι όταν τελείωσες δεν μου έστειλες μήνυμα συν το γεγονός ότι σε κάλεσα και απάντησε η πουτάνα σου συν το γεγονός ότι έσκασες μύτη μια ώρα μετά στο σπίτι με λουλούδια και κόσμημα συν το γεγονός ότι μόλις έβγαλες από την τσέπη σου ένα δικό της εσώρουχο συν το γεγονός ότι-" η Μαρία μου διακόπτει την πρόταση της στην μέση και προσπαθεί να σταματήσει τα αναφιλητά της. 

Πούστη Δία γαμώ

Δεν γουστάρω να κλαίει.

Επίσης δεν γουστάρω να βρίζει. 

"Συν το γεγονός ότι?" την πιέζω να συνεχίσει με τις κατηγορίες της και σηκώνομαι όρθιος από τον καναπέ για να πάω να την αγκαλιάσω. 

Θέλω να την ηρεμήσω. 

Πληγώνομαι όταν πληγώνεται. 

Πονάω όταν πονάει.

"ΜΗΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΉΣΕΙΣ" μου φωνάζει λίγο πριν τα χέρια μου κλείσουν το μικροσκοπικό κορμάκι της στην αγκαλιά μου. 

Εμ

Τι είπε μόλις?

Μάλλον δεν θα άκουσα καλά.

"Είσαι η γυναίκα μου" της υπενθυμίζω με ηρεμία και κάνω ακόμη μια προσπάθεια να την αγκαλιάσω. "Και εγώ την γυναίκα μου θέλω να την αγγίζω συνέχεια" 

"ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ" Το κορίτσι μου συνεχίζει να φωνάζει και με μια απότομη κίνηση με σπρώχνει με δύναμη από κοντά της. "ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΣΟΥ. ΑΚΥΡΩΝΩ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ" 

Σφίγγω αμέσως τα δόντια μου.

Σφίγγω αμέσως τις γροθιές μου.

Εντάξει, τα παρακάλια έχουν και την γλύκα τους. 

Εντάξει, οι τσακωμοί έχουν και το πάθος τους.

Όμως όλα τα πράγματα έχουν και κάποια όρια. 

Και το Μαράκι μου φλερτάρει άσχημα με το να τα ξεπεράσει αυτήν την φορά.

"Μην λες μαλακίες" συνεχίζω να της μιλάω με ηρεμία και τραβάω μια βαθιά τζούρα από το τσιγάρο μου. "Πρώτον θα σε ακουμπάω όποτε γουστάρω, δεύτερον θα παντρευτούμε σε μια εβδομάδα και τρίτον δεν σε κερατώνω με την Τίνα" 

Εν τω μεταξύ πάλι καλά που δεν είναι η Έλλη στο σπίτι. Κάθε φορά που μαλώνουμε με την μαμά της έρχεται και παίρνει το μέρος μου. Α.. και κάθε φορά μου προτείνει να διώξουμε αυτήν την μαμά και να πάρουμε μια άλλη.. μια που θα με στεναχωρεί λιγότερο. 

"Και τέταρτον θα πηγαίνεις με τους φίλους σου στα στριπτιτζάδικα και εγώ θα κάθομαι στο σπίτι να σε περιμένω να γυρίσεις τις πρώτες πρωινές ώρες με τις παντόφλες στο χέρι" 

Πω ρε φίλε

Τι λέει πάλι?

"Και επίσης θα σε βοηθάω να ξεντυθείς και όταν θα βρίσκω ξένα εσώρουχα στις τσέπες σου και μελαχρινές τρίχες στο πουκάμισο σου θα μου λες ότι δεν με κερατώνεις με την Τίνα και πως παραλογίζομαι και πως κάνω λάθος που πιστεύω ότι πριν έρθεις στο σπίτι μας πέρασες από το δικό της για μια πίπα στα γρήγορα"

Πετάω αμέσως με δύναμη το τασάκι στον απέναντι τοίχο πάνω από τον καναπέ.

Ήταν ή αυτό ή το χέρι μου γύρω από τον θεσπέσιο λαιμό της. 

Και γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.. δεν γουστάρω να ξεσπάω πάνω της.

"Θες ψυχίατρο" της απαντώ κοφτά και ξεκινάω να περπατάω έξω από το σαλόνι. 

Όχι, αυτό το ξέσπασμα της δεν απορρέει από το γεγονός ότι όλη μέρα σήμερα έμεινε κλεισμένη μες στο σπίτι για να κανονίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες του γάμου μας.. όχι.. κάτι άλλο είναι.. και από την στιγμή που δεν κάθεται κάτω σαν ώριμη γυναίκα που είναι να το συζητήσουμε.. εγώ δεν έχω θέση εδώ μέσα. 

"Φεύγεις?" με ρωτάει η Μαρία μου. 

Την κοιτάω φευγαλέα ενώ ταυτόχρονα βάζω τον τζιν τζάκετ μου. 

"Θα πάω να πιω μια μπύρα απέναντι να ηρεμήσω" 

Μου αρέσει πάντως που ενώ με έχει εκνευρίσει άπειρα.. της δίνω και αναφορά.

Ότι θέλει με κάνει.

Από το μουνί της με σέρνει.

"Γιατί δεν λες την αλήθεια?" Η ειρωνεία στην φωνή της μου ανεβάζει την πίεση στα ύψη. "Η Τίνα ήταν ξεκάθαρη. Μου είπε ότι θα πας πρώτα σε στριπτιτζάδικο και μετά στο σπίτι της. Οπότε Μίκυ τα ξέρω όλα. Όλα μα όλα. Γύρισες στις παλιές καλές σου συνήθειες. Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε άλλο. Τελειώσαμε"

Τελειώσαμε

Τελειώσαμε

Τελειώσαμε

Μια λέξη, άπειρος πόνος.

Βέβαια άμα την βάλω κάτω και την γαμήσω ανάποδα, θα της πω εγώ τι τελειώσαμε ακριβώς.

"Λες μαλακίες" της απαντώ και ανοίγω την εξώπορτα. "Θα είμαι απέναντι στου Τάκη. Θα επιστρέψω όταν ηρεμήσω" προσθέτω και κάνω κίνηση να κλείσω την ξύλινη πόρτα όταν..

"Χαιρετίσματα στην τσούλα σου" 

Παγώνω

Για μια στιγμή παγώνω.

Χαμηλώνω αποκαρδιωμένος το βλέμμα μου.

Τώρα ειλικρινά τα πιστεύει αυτά που λέει?

Κλείνω την πόρτα τελείως και ξεκινάω να κατεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά στης πολυκατοικίας μας. 

Εντάξει, το μυαλό της κάνει συνέχεια παράλογα σενάρια. 

Και δεν λέω.. και εγώ αν την έπαιρνα τηλέφωνο και το σήκωνε κάποιος συνάδελφος της που ήξερα ότι της την πέφτει, θα γινόταν χαμός. Ειδικά αν έβρισκα και ένα αντρικό μποξεράκι στην τσάντα της, θα γινόμουν ταύρος σε υαλοπωλείο. 

Αλλά η Μαρία μου το ξέρει. 

Την αγαπάω πολύ. 

Δεν θα την απατούσα ποτέ μου. 

Έκανα ένα λάθος στο παρελθόν.

Ένα γαμημένο λάθος.

Και της έχω ζητήσει άπειρα συγγνώμη από τότε. 

Της είχα υποσχεθεί ότι θα έφτιαχνα τα πάντα. 

Και η αλήθεια είναι ότι το προσπάθησα και τα κατάφερα.

Έφτιαξα τα πάντα. 

Έφτιαξα μια υπέροχη οικογένεια μαζί της. 

Έφτιαξα έναν υπέροχο κόσμο για εκείνη και την κόρη μας.

Το δικό μας κόσμο.

Άλλωστε πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς?

Είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της και το γνωρίζει πολύ καλά αυτό.

Λίγο πριν ανοίξω την πόρτα της μπυραρίας, σταματάω τις κινήσεις μου και στρέφω το πρόσωπο μου στο μπαλκόνι του σπιτιού μας.

Σίγουρα το γνωρίζει?

Ξεφυσάω βαριά και περνάω ξανά τον δρόμο για να μπω στην πολυκατοικία που μένουμε. 

Θέλει να της το υπενθυμίζω συνέχεια.. το έχει ανάγκη.. το καταλαβαίνω. 

Από ανασφάλεια?

Από αμφιβολία?

Από ηλιθιότητα?

Πάντως εγώ την αγαπάω πολύ. 

Και δεν θέλω να φοβάται για τα συναισθήματα μου. 

Αλλά ούτε και για τις πράξεις μου. 

Οπότε κλείνω την πόρτα πίσω μου και τοποθετώ το τζάκετ μου και πάλι στον καλόγερο. 

Την ακούω που κλαίει. 

Είναι μέσα στο σαλόνι και πλαντάζει στο κλάμα. 

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ.

Τόσο καιρό καλά δεν τα πηγαίναμε?

Τι στον πούτσο έγινε σήμερα?

"Είσαι το απόλυτο μου" της υπενθυμίζω από την είσοδο του σαλονιού. 

Το Μαράκι μου με το που ακούσει την φωνή μου, τρομάζει και πετάγεται αμέσως πάνω. Με το που τα κόκκινα ματάκια της διασταυρωθούν με τα βουρκωμένα δικά μου, η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά. Γαμώ το κέρατο μου το τράγιο, απλά δεν το αντέχει το μέσα μου να είναι στεναχωρημένη. 

"Φύγε" μου ζητάει με απαλή φωνή και καλύπτει το υγρό προσωπάκι της με τις μικρές παλάμες της. 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

"Να φύγω να πάω πού?"

Εγώ δεν ζω στιγμή μακριά της.

"Θα σε περιμένουν τα παιδιά να πάτε στο στριπτιτζάδικο" μου απαντάει με παράπονο το Μαράκι και συνεχίζει να ρουφάει την μυτούλα της. 

Χαμογελάω πικραμένα. 

Έπρεπε να της είχα ζητήσει την άδεια. 

Αν και τώρα που το σκέφτομαι.. 

Σιγά μην με άφηνε.

"Δεν θα πάω" της το ξεκαθαρίζω και ξεκινάω να περπατάω προς το μέρος της. Εντάξει.. σιγά.. ας το κάνουν το bachelor μου χωρίς εμένα στην τελική.. δεν με νοιάζει. 

"Μιχάλη μην λες βλακείες" 

"Μα δεν λέω" της απαντώ και κάθομαι κοντά της στον καναπέ. Βέβαια αφήνω μια μικρή απόσταση να υπάρχει ανάμεσα μας. Αν την πλησιάσω τελείως θα φάω χαστούκι. Χίλια τα εκατό.

"Είναι οι φίλοι σου και-"

"Και εσύ είσαι η αγάπη μου" την διακόπτω και της δίνω λίγο χαρτί να σκουπιστεί. Με προσοχή πάντα να μην την ακουμπήσω. 

"Είναι το bachelor σου όμως και-"

"Μα εσύ είπες ότι δεν θα παντρευτούμε" της υπενθυμίζω ότι πριν λίγη ώρα τερμάτισε την σχέση μας και περιμένω να δω την αντίδραση της. Αν μου το επιβεβαιώσει, θα κατεβάσω κάτω το σορτσάκι της ροζ πιτζάμας της και της τις βρέξω στο λευκό πωπουδάκι της.

Με το που το ακούσει αυτό το Μαράκι μου, απελευθερώνει αμέσως το πανέμορφο προσωπάκι της από τα χεράκια της και γυρνάει να με κοιτάξει με ένα ξαφνιασμένο βλέμμα. 

"Και επειδή το είπα εγώ πριν, εσύ το δέχτηκες? Τόσο εύκολα? Συμφωνείς δηλαδή να χωρίσουμε?" Το κορίτσι μου κάνει την μια ερώτηση μετά την άλλη και με κοιτάει με δυο κουταβίσια ματάκια.

Χαμογελάω διάπλατα.

Ψυχή μου εσύ.

"Έλα εδώ" της λέω και με μια απότομη κίνηση την πιάνω από το μπράτσο της και την αναγκάζω να κάτσει πάνω μου. "Τι έπαθε το κορίτσι μου σήμερα?" την ρωτάω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το μικροσκοπικό κορμάκι της. "Τι έγινε μωρό μου και μαλώσαμε πριν?" 

"Να.." Η Μαρία μου ρουφάει την μυτούλα της και τρίβει το αγγελικό της προσωπάκι στο στήθος μου. "Ανησύχησα που άργησες και.. και σε πήρα τηλέφωνο.. και.. και το σήκωσε αυτή η.. η.. βλαμμένη.. η ηλίθια.. η πουτΆΟΥΤΣ" το κορίτσι μου ουρλιάζει και καρφώνει απότομα τα ματάκια της στα δικά μου. "Γιατί με τσίμπησες?"

Της δίνω ένα γλυκό φιλάκι στο μέτωπο της.

"Μην βρίζεις" της ζητάω και την αναγκάζω να ξεκουράσει και πάλι το κεφαλάκι της στο στήθος μου. "Εσύ είσαι αθώα μωρό μου.. και αυτό με τρελαίνει.. οπότε δεν θέλω να σε ακούω να βρίζεις.. δεν σου πάει"

Της δίνω ακόμη ένα φιλάκι στα μαλλάκια της αυτήν την φορά. 

Απλά την αγαπώ.

"Η Τίνα μου είπε ότι θα πάτε με τα παιδιά σε στριπτιτζάδικο για να κάνετε το bachelor σου και ότι αμέσως μετά θα πας στο σπίτι της για ένα πιο πριβέ σόου" η φωνή της Μαρίας μου βγαίνει με παράπονο από μέσα της. 

Κλείνω τα βλέφαρα μου και αναστενάζω βαριά.

"Το ξέρεις ότι μου την πέφτει σωστά?" την ρωτάω και πιέζω το σωματάκι της πάνω στο δικό μου. 

"Το ξέρω"

"Και το ξέρεις ότι όσο και αν προσπαθήσει, εγώ δεν θα λυγίσω σωστά?"

Σιωπή

Η Μαρία μου δεν απαντά.

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και την αναγκάζω να με κοιτάξει. 

Παράπονο

Ζήλια 

Φόβο

Αυτά διακρίνω στα καφέ ματάκια της. 

Αυτά νιώθει.

"Δεν πρόκειται να σε απατήσω ποτέ ξανά" της υπόσχομαι με σταθερή φωνή και την κοιτάω με ένα διαπεραστικό βλέμμα. Θέλω να καταλάβει ότι το εννοώ. "Ότι έγινε τότε ανήκει στο παρελθόν. Εμείς οι δύο θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί. Εσύ, εγώ και τα σποράκια μας σωστά?"

Το προσωπάκι της Μαρίας μου αμέσως μαλακώνει και μου γνέφει θετικά. 

"Σωστά" μου λέει και με φιλάει πεταχτά στο στήθος μου. 

"Και λίγο πιο χαμηλά να με φιλούσες πάντως δεν θα με πείραζε" της ψιθυρίζω παιχνιδιάρικα στο αυτάκι της. "Ο καυγάς μας πριν μου άνοιξε την όρεξη για σεξ"

Η Μαρία μου πνίγει ένα γελάκι και γλιστράει το χέρι της κάτω από το μακό μου. 

"Πότε δεν έχεις όρεξη για σεξ ακριβώς?" 

Την κοιτάω κατάματα.

Με κοροϊδεύει?

"Αφού είσαι η μικρή μου καύλα" της υπενθυμίζω και με μια απότομη κίνηση μας αναποδογυρίζω έτσι ώστε να είναι το μωρό μου από κάτω μου. Και επιτέλους.. τοποθέτησα τον εαυτό μου στην αγαπημένη μου θέση.. ανάμεσα στα πόδια της. "Και εγώ την μικρή μου καύλα την θέλω συνέχεια" προσθέτω και κατεβάζω το τιραντάκι της μόνο και μόνο για να απελευθερώσω το στήθος της. 

Και το Μαράκι μου το αγαπώ.

Και τα βυζάκια της τα αγαπώ.

Πολύ πολύ πολύ.

"Συγγνώμη για πριν" μου λέει με απαλή φωνή το κορίτσι μου και περνάει τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά μου. 

"Μμμ" την συγχωρώ και συνεχίζω να ρουφάω την δεξιά της ρόγα. 

Είναι τέλεια. 

Είναι δική μου.

"Ξέρεις κάτι με έπιασε πριν και-"

"Σου ήρθε περίοδος?" την ρωτάω και σηκώνω το πρόσωπο μου από το στήθος της. 

Αν μου πει ναι σήμερα που είμαι τόσο καυλωμένος, θα πεθάνω.

"Όχι" μου απαντάει ντροπαλά το κορίτσι μου.

"Ω Θεέ μου" αναστενάζω βαριά και τοποθετώ και πάλι το στόμα μου γύρω από την καφέ θηλή της. 

Με τρελαίνει που με ντρέπεται. 

Τόσες φορές έχουμε πηδηχτεί. 

Την έχω πάρει από κώλο. 

Την έχω πάρει στις τουαλέτες του νηπιαγωγείου όταν πήγαμε στη χριστουγεννιάτικη γιορτή της Έλλης μας.

Την έχω πάρει άπειρες φορές στο παλιό μου δωμάτιο κάθε Κυριακή που πάμε για φαγητό στους δικούς μας. 

Την έχω πάρει σε κάτι παιδικές χαρές. 

Την έχω πάρει στο γραφείο μου στο φροντιστήριο.

Την έχω πάρει παντού και από παντού και ακόμη με ντρέπεται. 

Αυτή η γυναίκα θα είναι ο θάνατος μου. 

Τέλος

"Βασικά δεν νομίζω να μου έρθει κιόλας στο άμεσο μέλλον" ακούω την απαλή φωνούλα της και ξεκινάω να χαϊδεύω την ευαίσθητη περιοχή της πάνω από το ροζ σατέν πιτζαμάκι της. 

Καλύτερα

Δεν την αντέχω τις δύσκολες μέρες του μήνα.

Κάνει σαν υστερική.

"Δεν θα με ρωτήσεις γιατί?" επιμένει το Μαράκι μου από την στιγμή που δεν αντιδράω σε αυτό που μου είπε. 

"Όχι" της απαντώ κοφτά και αφαιρώ το σορτσάκι της πιτζάμας από πάνω της. "Και βασικά μην μιλάς, θέλω να σε γαμήσω" της μιλάω πρόστυχα παρόλο που ξέρω ότι θα γκρινιάξει. Δεν με νοιάζει όμως, αντιθέτως με ανάβει κιόλας. 

"Ρε Μιχάλη πρόσεξε λίγο τι λες!" με επιπλήττει το κορίτσι μου. Τι σας έλεγα? "Σε ακούει και το παιδί" προσθέτει μέσα από τα δόντια της. 

Την κοιτάω φευγαλέα και χαμηλώνω το πρόσωπο μου ανάμεσα στα μπούτια της.

"Το παιδί είναι στις Σπέτσες" της υπενθυμίζω αν και της έχω πει ότι δεν γουστάρω να αναφερόμαστε στην Έλλη μας κάθε φορά που το κάνουμε. Με εκνευρίζει. 

"Όχι αυτό το παιδί" επιμένει το μωρό μου και με αναγκάζει να σηκώσω το πρόσωπο μου προς το μέρος της. "Αλλά αυτό το παιδί" Η Μαρία μου τοποθετεί το μικρό της χεράκι πάνω στην επίπεδη κοιλίτσα της και..

Ξεροκαταπίνω.

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Κρύος ιδρώτας με λούζει.

"Τι.. τι εννοείς?" την ρωτάω και καρφώνω το θολό μου βλέμμα στο.. εμ.. 

"Είμαι έγκυος" η φωνή της Μαρίας μου είναι πολύ γλυκιά. 

Κοιτάω την κοιλίτσα της. 

Τα δάκρυα φεύγουν ποτάμι από τα μάτια μου και προσγειώνονται πάνω στο λευκό δερματάκι της. 

"Αλήθεια λες?" την ρωτάω και κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου. 

Ω Θεέ μου, θα γίνω μπαμπάς.

Για δεύτερη φορά, θα γίνω μπαμπάς.

"Ξέχασα να κάνω την τελευταία μου ένεση και.." ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και τα καρφώνω έντονα στα γλυκά δικά της. "Συγγνώμη" σπεύδει να ζητήσει το μωρό μου την στιγμή που διασταυρώνονται τα βλέμματα μας. 

Μα γιατί ζητάει συγγνώμη?

Θέλω σαν τρελός να φέρει και ένα δεύτερο παιδάκι στον κόσμο.

Εξάλλου καιρός ήταν.. έχει να μείνει άλλες τέσσερις φορές έγκυος.

"Με κάνεις πολύ ευτυχισμένο" της εξομολογούμαι και ξεκινάω να φιλάω την επίπεδη κοιλίτσα της. "Πολύ" φιλί "πολύ" φιλί "πολύ" φιλί.

Καλώς να έρθεις στον κόσμο σποράκι νούμερο δύο.. εγώ είμαι ο μπαμπάς σου.. και σε αγαπάω πολύ.. πολύ.. πολύ.. να το ξέρεις αυτό.. ναι μωρό μου?

"Δηλαδή εμείς τώρα είμαστε καλά?" με ρωτάει φοβισμένα το Μαράκι μου. 

Την κοιτάω φευγαλέα και της κλείνω το μάτι. 

"Εννοείται" την καθησυχάζω και κρύβω το πρόσωπο μου στην επίπεδη κοιλίτσα της. "Ειδικά τώρα που κατάλαβα και τον λόγο για τον οποίο ξέσπασες πριν" Το μόνο κακό με την Μαρία μου στις εγκυμοσύνες της είναι οι συναισθηματικές της διακυμάνσεις. 

Αναπνέω? 

Φταίω

Δεν αναπνέω?

Πάλι φταίω

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και εκπνέω βαριά.

Υπομονή Μιχάλη, υπομονή αγόρι μου.

Αυτή και άλλες τέσσερις φορές μείνανε.

Θα επιβιώσεις.

Μάλλον δηλαδή

"Μιχάλη?" με ρωτάει το μωρό μου μετά από μια μεγάλη στιγμή σιωπής.

"Τι καρδιά μου?"

"Σε αγαπάω" μου λέει το Μαράκι μου με απαλή φωνή. "Σε αγαπάω πολύ" 

Χαμογελάω διάπλατα πάνω στην κοιλίτσα της.. χαμογελάω ευτυχισμένα. 

"Το ξέρω" της απαντώ και την φιλάω τρυφερά. 

Και δεν το λέω με έπαρση, αλλά με σιγουριά. 

Διότι το πιστεύω όταν μου το λέει.. το πιστεύω το Μαράκι μου όταν μου λέει ότι με αγαπάει. 

Και κάθε φορά το σώμα μου αντιδράει με τον ίδιο τρόπο.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.

Η ανάσα μου βαθαίνει.

Το κορμί μου τρέμει.

Γαμώ την τρέλα μου γαμώ.

Τι έχω κάνει για να αξίζω έναν τέτοιον άγγελο δίπλα μου?

Διότι αυτό είναι. 

Το Μαράκι μου είναι ο άγγελος μου. 

Το Μαράκι μου είναι η αγάπη μου. 

Το Μαράκι μου είναι ο έρωτας μου.

Το Μαράκι μου είναι η ζωή μου.

Το Μαράκι μου θα είναι ο θάνατος μου.

Διότι μαζί θα είμαστε.. μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.

Χαμογελάω λοξά.

Και θα απαιτήσω μάλιστα να είμαστε μαζί και μετά από αυτόν.

Ναι.. το Μαράκι μου θα είναι για πάντα μαζί μου.. θα είναι για πάντα δίπλα μου.

Και εγώ υπόσχομαι να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι ευτυχισμένη. 

Γιατί μόνο τότε θα χαμογελάω, όταν χαμογελάει και εκείνη. 

Γιατί μόνο τότε θα ανασαίνω, όταν ανασαίνει και εκείνη. 

Γιατί μόνο τότε θα με αγαπάω, όταν με αγαπάει και εκείνη.

(τρεις ώρες μετά)

Αφήνω τον αναπτήρα μου στο κομοδίνο και ταυτόχρονα ένα σύννεφο καπνού απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα. Κοιτάω το μωρό μου που κοιμάται ήσυχα πάνω στο γυμνό στήθος μου και τραβάω ακόμη μια τζούρα. Ευτυχώς που την πήρε απευθείας ο ύπνος αμέσως μόλις την πήρα εγώ.. δεν γουστάρω να την ακούω να γκρινιάζει για το γεγονός ότι καπνίζω. Προτιμώ να την ακούω να βογκάει από ευχαρίστηση όταν της το χώνω. Εξάλλου θα έπρεπε να το είχε εμπεδώσει τόσα χρόνια που είμαστε μαζί.. πάντα κάνω ένα τσιγάρο μετά το σεξ.. πάντα. 

Και αν μετρήσω πόσες φορές πηδηχτήκαμε πριν.. για να δω.. μια στο σαλόνι στον καναπέ που της έκανα έρωτα.. μια στην ντουλάπα στο χολ που την γάμησα στα όρθια.. μια πίπα που μου πήρε όταν πήγα να πιω νερό στην κουζίνα αμέσως μετά.. και μια φορά που την πήρα από κώλο εδώ στο κρεβάτι μας.. ναι τέσσερα τσιγάρα δικαιούμαι.. ούτε ένα λιγότερο. 

Ακούω το κινητό της πριγκίπισσας μου να δονείται πάνω στο κομοδίνο και κοιτάω να δω ποιος την καλεί. Ο Νίκος. Χμ.. εμένα θα παίρνει αλλά δεν θα του το σηκώνει η άλλη η καριόλα. Αλλά ναι.. μόνο στην γυναίκα μου ξέρει να κάνει τα παιχνίδια της. Την επόμενη φορά όμως που θα μας ανακατέψει, θα την απολύσω. Στα παπάρια μου το γράφω το γεγονός ότι είναι καλή στην δουλειά της. Θα βρω άλλη φιλόλογο στην τελική.

"Ναι" ψιθυρίζω στον κολλητό μου και με μια απαλή κίνηση απομακρύνω το γυμνό μωρό μου από πάνω μου. Μόνο να μην ξυπνήσει. Μόνο αυτό δεν θέλω. 

"Να πας να πάρεις το κινητό σου από την Τίνα" μου λέει ο Νίκος με το που ακούσει την φωνή μου. "Πριν καταλάβει η Μαρία ότι το έχει αυτή"

"Άργησες Νικολάκη, άργησες" του απαντώ και τυλίγω το σεντόνι γύρω από την μέση μου. "Το έμαθε και έγινε ο κακός χαμός εδώ μέσα" 

"Για αυτό δεν πήγες στο bachelor?" με ρωτάει ο κολλητός μου. "Σε έβαλε τιμωρία το Μαράκι σου?" 

Ρολλάρω τα μάτια μου και βγαίνω έξω από το δωμάτιο μας. 

"Σύρε και γαμήσου παπάρα" τον βρίζω ψιθυρίζοντας και κλείνω την πόρτα για να μην ξυπνήσει το κορίτσι μου. "Και εσύ που έμαθες για το party? Σε πήρε ο Χρήστος να με καρφώσει?" 

"Για να μου κάνει παράπονα με πήρε βασικά" μου απαντάει γελώντας μέσα από το ακουστικό ο εδώ-και-κάτι-χρόνια μόνιμος κάτοικος της Θεσσαλονίκης. "Σε έχει βάλει λέει μέσα στο βρακί της" 

"Ναι και γουστάρω τρελά" παραδέχομαι και ανοίγω το laptop μου πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Πρέπει να μετακομίσουμε σε μεγαλύτερο σπίτι τώρα που το σκέφτομαι. Σε εννέα μήνες δεν θα χωράμε με τίποτα εδώ μέσα. "Λοιπόν με πήρες για το χρονοδιάγραμμα? Το έχεις έτοιμο?"

"Ναι στο έστειλα στο email" Ανοίγω το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και μπαίνω αμέσως στα εισερχόμενα. "Μιχάλη.. είσαι.. είσαι σίγουρος ρε μαλάκα?" η φωνή του Νίκου ακούγεται φοβισμένη. 

"Γιατί να μην είμαι?" απορώ. 

"Ποιος θα ήθελε έναν ανάπηρο στο διδακτικό προσωπικό του?" 

Χαμηλώνω αμέσως το βλέμμα μου στο πληκτρολόγιο και αναστενάζω βαριά. 

Κάθε φορά η ίδια ερώτηση.

Κάθε φορά το ίδιο παράπονο.

"Θα περπατήσεις ξανά" του υπενθυμίζω. "Οι γιατροί είπαν ότι-"

"Οι γιατροί είναι μαλάκες και το μόνο που ξέρουν είναι να δίνουν ψεύτικες ελπίδες και να παίρνουν φακελάκια" με διακόπτει ο κολλητός μου. "Για αυτό κόψε τις πίπες" 

Και μετά σιωπή.. για ώρα. 

Παρατεταμένη.. αμήχανη σιωπή.

"Θύμισε μου μόλις σταθείς ξανά να στα πόδια σου να σου χώσω μια κλωτσιά στα αρχίδια" αποφασίζω να του πω τι σκέφτομαι κάθε φορά που τον πιάνει η απαισιοδοξία του. 

"Θύμισε μου μόλις σταθώ ξανά στα πόδια μου να πάμε να κάνουμε ένα bachelor party έτσι για το γαμώτο.. εσύ.. εγώ.. και η φωτογραφία του Μήτσου.. και ας μην παντρεύεται κανείς εκείνη την περίοδο.. τι λες το ψήνεις?" 

Χαμογελάω λοξά.

Αυτός είναι ο παλιός καλός κολλητός μου, ακριβώς αυτός. 

"Δεν πιστεύω να λες τέτοιες μαλακίες στα παιδιά τώρα που θα πιάσεις δουλειά στο παράρτημα στην Θεσσαλονίκη.. ξέρεις.. για πουτάνες και για στριπτιτζάδικα.. θα μας κυνηγάν με τις πέτρες οι γονείς τους" 

Ακούω τον μαλάκα να γελάει με την ψυχή του μέσα από το ακουστικό. 

"Ξέρεις πολύ θα το ήθελα" μου απαντάει ανάμεσα στα χαχανητά του. "Όμως δυστυχώς για εμένα εκεί τριγύρω θα βρίσκεται και η Λία, οπότε θα περιοριστώ στο να μεταλαμπαδεύσω μόνο τις γνώσεις μου σχετικά με την Βιολογία και όχι σχετικά με τα κωλόμπαρα" 

Μαλάκα μου..

Πάλι καλά που προσέλαβα και την ηλίθια κοκκινομάλλα δηλαδή. 

"Λοιπόν σε κλείνω για να τσεκάρω το αρχείο που μου έστειλες" του λέω και ανοίγω το αντίστοιχο email. "Αν διορθώσω τίποτα, θα σε ενημερώσω"

"Ότι πεις αφεντικό" 

"Άι στο διάολο μαλάκα" 

Και αυτός αφεντικό με αποκαλεί?

Προτιμώ χίλιες φορές το κουμπάρε. 

Εξάλλου δεν θα μας παντρέψει μόνο η Λία αλλά και αυτός.. σε μία εβδομάδα από τώρα θα είμαστε και επίσημα κουμπάροι. 

"Καλά καλά" ο Νίκος υποχωρεί. "Λοιπόν σε αφήνω τώρα γιατί θα με βγάλει βόλτα η φλογερή κοκκινομάλλα μου" 

Χαμογελάω διάπλατα. 

Ευτυχώς που έχει και την Λία.

Και ευτυχώς που τον αγαπάει τόσο μα τόσο πολύ.

Τον έχει στηρίξει πολύ από το ατύχημα και μετά. Αν και στην αρχή ο κολλητός μου δεν ήθελε να συνεχίσουν να είναι μαζί.. ένιωθε ότι την κρατάει πίσω.. ότι θα της στερήσει πολλές ζωντανές στιγμές.. και όλο κάτι τέτοιες μαλακίες έλεγε δηλαδή.. αλλά εντάξει.. η Λία επέμεινε και μάλιστα σήμερα είναι και τεσσάρων μηνών έγκυος.

https://youtu.be/062BTHF7tpA

Κοιτάω την φωτογραφία που έχω για φόντο στο laptop μου. 

Το Μαράκι μου, το σποράκι μας και εγώ. 

Είμαστε στην παραλία και παίζουμε με την άμμο και οι τρεις μαζί. 

Κοιτάω έντονα την επίπεδη κοιλιά της μεγάλης μου πριγκίπισσας. 

Δηλαδή εδώ μέσα θα μεγαλώσει ακόμη ένα σποράκι?

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου. 

Προσμονή

Ανυπομονησία

Αγωνία

Αυτά νιώθω, αυτά αισθάνομαι.

Ίσως και λίγο ελπίδα.. λίγο μόνο. 

Σηκώνομαι από την καρέκλα και ανοίγω το ψυγείο να πάρω μια παγωμένη μπύρα. 

Λες να πάρει τα μάτια μου?

Διότι θα ήθελα πολύ ένα πρασινομάτικο μωρό να μπουσουλάει ανάμεσα μας. 

Πετάω το καπάκι στα σκουπίδια και αφήνω το σώμα μου να ακουμπήσει πίσω στον πάγκο της κουζίνας. 

Και τα καφέ ματάκια της Έλλης μου.. δεν λέω.. υπέροχα είναι.. απλά..

Καρφώνω έντονα το βλέμμα μου στο laptop μου. 

Πάλι καλά που είναι καφέ δηλαδή.

Κάθομαι και πάλι στην προηγούμενη θέση μου και μπαίνω για ακόμη μια φορά στα εισερχόμενα. 

Είχα πει θα το έσβηνα.

Ούτε που ξέρω γιατί το κρατάω ακόμη.

Μπαίνω στον κατάλληλο φάκελο.. βρίσκω εκείνο.. το γαμημένο το email που θα μπορούσε να μου στερήσει την.. 

Κουνάω αμέσως το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά για να διώξω τις κακές σκέψεις. 

Πάει αυτό, πέρασε.

Πατάω διπλό κλικ πάνω του και.. 

Μια τελευταία φορά θα το διαβάσω.

Μια

Και μετά θα το διαγράψω.

Εξάλλου δεν έχει καμία σημασία πλέον.

Καμία όμως

Είναι απλά μια λέξη.

Μια αδιάφορη, μια ηλίθια, μια γαμημένη λέξη.

Η οποία στέκεται δίπλα στην λέξη αποτέλεσμα και νομίζει ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία.

Καγχάζω

Καμία σημασία δεν έχει. 

Όχι για εμένα τουλάχιστον.

Ασύμβατο

Και μετά διαγραφή

Αυτό ήταν

Τέλος

κορίτσια σε αυτό το σημείο της ιστορίας μας.. στο τελευταίο κεφάλαιο λίγο πριν τον επίλογο θα ήθελα να σας συστήσω τον Μίκυ της καρδιάς μας.. τον Μιχάλης που όλες αγαπήσαμε.. άλλες λίγο λιγότερο.. άλλες πάλι λίγο περισσότερο..

σας υπεραγαπώ

~AngryCupcake