η επόμενη μέρα

Μαρία

Ξαπλώνω στο πλάι και τοποθετώ το αριστερό μου χέρι για να σταθεροποιήσει το κεφάλι μου. 

Είναι κούκλος.

Είναι πανέμορφος.

Είναι το αγόρι μου.

"Μιχάλη.." του μιλάω με απαλή φωνή και τοποθετώ το ελεύθερο χέρι μου στα σπαστά μαύρα μαλλιά του. "Ξύπνα μωρό μου.. ξύπνα αγάπη μου.." 

Ως απάντηση το αγόρι μου μουγκρίζει ελαφρά και κουνιέται ελάχιστα. 

Τυλίγω μια τούφα μαλλιών στο δάχτυλο μου και την τραβάω ελαφριά.

Αχ τον λατρεύω.. και αυτόν και τις φωνούλες του.

"Ξύπνα αγοράκι μου όμορφο" κάνω ακόμη μια προσπάθεια και φιλάω πεταχτά τον γυμνό του ώμο. "Έχω ετοιμάσει τα πράγματα μας εδώ και ώρα.. ξύπνα για να πάμε κάτω να φάμε πρωινό και να κάνουμε check out από το ξενοδοχείο"

Ο Μιχάλης κουνάει αρνητικά το κεφάλι του. 

"Νωρίς είναι ακόμη ρε μωρό μου" μου λέει με κλειστά μάτια και ψάχνει στα τυφλά να με βρει με το χέρι του. "Πέσε και κοιμήσου να ξεκουραστείς.. έχουμε δρόμο μπροστά μας"

Χώνομαι απευθείας στην αγκαλιά του.

Μα δεν θέλω να κοιμηθώ.. θέλω να δω το σποράκι μας..

"Μου λείπει η μικρή μας πριγκίπισσα" του απαντώ με γλυκιά φωνή και ξαπλώνω πάνω στο γυμνό κορμί του. "Δεν θέλεις να την αγκαλιάσεις και εσύ? Μόνο εγώ δεν μπορώ μακριά της?" επίκληση στο συναίσθημα.. πάντα πετυχαίνει.  

Ο Μιχάλης χαμογελάει λοξά και τυλίγει τα χέρια του γύρω από το ντυμένο μου κορμί.

"Γκρινιάρα γυναίκα" ψιθυρίζει με την βραχνή αγουροξυπνημένη του φωνή και με μια απότομη κίνηση μας αναποδογυρίζει έτσι ώστε αυτός να βρίσκεται από πάνω μου. "Χρησιμοποιείς ανέντιμους τρόπους για να με αναγκάσεις να σηκωθώ από το κρεβάτι" προσθέτει και ανοίγει τα καταπράσινα μάτια του. "Με εκβιάζεις με το μωρό μας μωρό μου?" 

Τον κοιτάω σκανταλιάρικα.

Με κατάλαβε.

"Δεν γνώριζα ότι απαγορεύεται" ο τόνος μου είναι παιχνιδιάρικος, το βλέμμα μου επίσης. "Θα έκανα τα πάντα για το σποράκι μας να το ξέρεις" 

"Και εγώ θα έκανα τα πάντα για το σποράκι μας" μου απαντάει αμέσως ο Μιχάλης και ξεκινάει να τρίβει την- Ξεροκαταπίνω. "Όπως επίσης θα έκανα τα πάντα και για να βρεθώ μέσα σου" προσθέτει και γλιστράει το χέρι του κάτω από το λευκό φορεματάκι μου. 

Σφίγγω αμέσως το σώμα μου και προσπαθώ να τον απομακρύνω όπως όπως από πάνω μου.

"Μου έχει λείψει η μπέμπα" του παραπονιέμαι. 

Δεν θέλω να κάνουμε έρωτα, θέλω να πάμε στην Αθήνα.

"Και εμένα το πρωινό σεξ" μου απαντάει κοφτά το αγόρι μου και χουφτώνει με δύναμη τον ποπό μου. "Πονάς ακόμη?" με ρωτάει με απαλή φωνή. 

Κοιτάω τα πράσινα ματάκια του.

Με κοιτούν ακόμη πιο απαλά, ακόμη πιο ελπιδοφόρα.

"Εμ ναι λίγο" 

Χαμηλώνω αμέσως το βλέμμα μου. 

Χτες του είπα ότι πρώτον θα γίνει για μία και μοναδική φορά από εκεί και πως δεν θα αναφερθούμε ποτέ ξανά στο γεγονός. Τώρα τι θέλει και μου το υπενθυμίζει? Με κάνει και ντρέπομαι. 

"Ψεύτρα" μου απαντάει αμέσως ο Μιχάλης και χώνει το πρόσωπο του στο βαθούλωμα του λαιμού μου. "Απλά δεν θες να χάσουμε άλλο χρόνο στο κρεβάτι.. δεν πονάς.. δεν ήμουνα άγριος χτες.. αντιθέτως.. το πήγα πολύ σιγά και-"

"Και μου υποσχέθηκες ότι δεν θα αναφερθείς ποτέ ξανά στο γεγονός και πως δεν θα το κάνουμε ποτέ ξανά από.. εκεί.. που.. κατάλαβες" τον διακόπτω και καρφώνω το ενοχικό μου βλέμμα στο λευκό ταβάνι. Θεέ μου.. πώς θα αντικρίσω ξανά το παιδί μου μετά από τα χτεσινοαπογευματινά γεγονότα?

"Ναι καλά που δεν θα σε πηδήξω ποτέ ξανά από κώλο" μου απαντάει αλαζονικά το αγόρι μου και ξεκινάει να ρουφάει το λεπτό δέρμα του λαιμού μου. Αν μου αφαιρέσει το make up που χρησιμοποίησα για να καλύψω τα σημάδια που μου έκανε χτες.. θα τον σκοτώσω. "Και μόνο στην σκέψη ότι στον χώνω ξανά από πίσω καυλώνω άπειρα. Τι λες μωρό μου? Το ψήνεις να στηθείς ξανά στα τέσσερα για τον Μιχάλη σου?"

Κλείνω τα μάτια μου και ξεφυσάω βαριά.

Το βρώμικο στόμα του μπορεί να σε εκνευρίσει σε απειροελάχιστα δευτερόλεπτα.

"Όχι" του το ξεκόβω. "Ποτέ ξανά από πίσω"

Τον ακούω να γελάει ελαφρά. 

"Με ερεθίζει όταν μου το παίζεις δύσκολη"

Ρολλάρω τα μάτια μου.

Μα δεν του το παίζω.

"Θέλω να φύγουμε για Αθήνα" το γυρνάω στο θέμα που με καίει. "Μίλησα το πρωί με την μαμά σου και μου είπε να ξεκινήσουμε όσο πιο νωρίς γίνεται.. θέλουν να πάνε για καφέ το απόγευμα με τους-"

"Στα παπάρια μου ο καφές του Σπυράκου" με διακόπτει ο Μιχάλης μου και απομακρύνει ελάχιστα το σώμα του από το δικό μου. Επιτέλους! "Και όσον αφορά το σποράκι μας είναι σε καλά χέρια.. η Αναστασία το προσέχει με τα μάτια της.. για αυτό τώρα.." Νιώθω δυο γεροδεμένα χέρια να γυρίζουν μπρούμυτα το σώμα μου στο στρώμα. "Στήσου μωρό μου για το μωρό σου"

Αναστενάζω λυπημένα.

Όχι πάλι.

Θέλω να δω το παιδί μου.

"Μιχάλη δεν-"

"Με αγαπάς?" με διακόπτει.

Νιώθω δυο σαρκώδη χείλη να φιλούν λαίμαργα την μισοντυμένη μου πλατούλα.

"Όσο δεν φαντάζεσαι" του απαντώ με δυσκολία. Γαμώτο.. έχω αρχίσει και υγραίνομαι. "Αλλά αγαπώ πολύ και το σποράκι μας.. που το έχουμε αφήσει μια μέρα μόνο του και που μπορεί να κλαίει και να του λείπουμε και να-"

Νιώθω ένα χέρι να πιέζει με δύναμη το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι.

Αδυνατώ να ολοκληρώσω την πρόταση μου. 

Αδυνατώ να πάρω ανάσα.

Γαμώτο.. και εγώ τον θέλω.. πολύ.. αλλά δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε την αγάπη μας στην Αθήνα? Δεν του έφτασαν οι τέσσερις φορές χτες? Θέλει και άλλη σήμερα?

"Και εγώ το αγαπάω το σποράκι μας" τον ακούω να λέει από πίσω μου και ταυτόχρονα νιώθω το μαύρο μου καλσόν να σκίζεται. "Αλλά αυτήν την στιγμή θα αγαπήσω την μαμά του"

Σφίγγω δόντια. 

Θα μπορούσε απλά να μου το βγάλει με ήρεμες κινήσεις.

"Τι προτιμάς?" με ρωτάει το αγόρι μου. "Μουνί ή κώλο?"

Πνίγω ένα μουγκρητό στο μαξιλάρι. 

Να τον πνίξω.. αυτό προτιμάω.. 

Νιώθω το χέρι του στο κέντρο της θηλυκότητας μου. Ένα ρίγος εξαπλώνεται αμέσως σε όλο μου το κορμί. Ένα τρέμουλο καταλαμβάνει τα πόδια μου.

Γαμώτο

Ας τον πνίξω.. στα φιλιά πρώτα.. και μετά.. ας τον πνίξω και κανονικά. 

"Καλά αφού δεν μου λες τι θες.. θα αποφασίσω μόνος μου" 

Μα πώς να του πω? Εδώ με τα βίας ανασαίνω. Προσπαθώ να σηκώσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι για να του ζητήσω να γυρίσω και να τον αγκαλιάσω, αλλά το χέρι του εξακολουθεί να με πιέζει με δύναμη. 

Ύπουλε άνδρα.

Ύπουλε πανέμορφε άνδρα.

"Εντάξει.. κώλο λοιπόν" 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την κρατάω.

Δεν θα την κοιτάξω ποτέ ξανά στα μάτια την πριγκίπισσα μας. Θα καταλάβει τι κάναμε με τον μπαμπά της στην Θεσσαλονίκη. Και αν γίνει κάτι τέτοιο..

Ω Θεέ μου

Θα πεθάνω.

Θα πεθάνω από ντροπή.. σίγουρα.

Μιχάλης

Την φιλάω πεταχτά στο μάγουλο και τραβάω το χειρόφρενο.

"Πέρασες καλά στην Θεσσαλονίκη μωρό μου?" την ρωτάω με γλυκιά φωνή. 

Γιατί εγώ προσωπικά πέρασα γαμάτα.. μόνο αν εξαιρέσεις το σημείο που ο παπάρας ρωτούσε τι κάνει το παιδί μου και που το Μαράκι του έδειχνε τις φωτογραφίες της κόρης μου από το κινητό της.. όλα τα άλλα κομπλέ. Ειδικά το σημείο που την ξεπαρθένεψα και από πίσω.. ειδικά αυτό ήταν υπερκαυλωτικά τέλειο.

"Ναι μια χαρά ήταν άνοιξε την ασφάλεια τώρα" η Μαρία μου έχει τοποθετήσει το μικρό χεράκι της στο χερούλι της πόρτας και περιμένει με φοβερή ανυπομονησία να κατεβάσω τις ασφάλειες του αυτοκινήτου. 

Σαν σκυλάκι που περιμένει κόκκαλο κάνει.

Την λατρεύω.

"Μόνο αν μου πεις ότι με αγαπάς" της απαντώ και την φιλάω τρυφερά στον ώμο της.

Θέλω να το ακούω συνέχεια.

Έχω ανάγκη να μου το λέει συνέχεια.

"Ρε Μιχάλη!" το κορίτσι μου αναστενάζει βαριά. "Στα είκοσι μέτρα είναι το παιδί μας και εσύ έχεις όρεξη για παιχνίδια?" με ρωτάει και δεν με κοιτάει καν. Το βλέμμα της είναι καρφωμένο στο χερούλι της πόρτας.

"Ξενέρωτη" η λέξη φεύγει χωρίς να το καταλάβω από το στόμα μου και με μια κίνηση στα τυφλά της δίνω την δυνατότητα να βγει από το αυτοκίνητο.

"Το άκουσα αυτό" μου φωνάζει και κλείνει την πόρτα του συνοδηγού με δύναμη.

Χαμογελάω ύπουλα.

Κανονικά θα της έλεγα στα παπάρια μου αλλά..

"Αλήθεια λες?" Κλείνω και εγώ την πόρτα του οδηγού και κλειδώνω το αμάξι. "Και τώρα τι? Νιώθεις την ανάγκη να με τιμωρήσεις? Γουστάρεις να με δέσεις στο κρεβάτι και να με πηδήξεις σαν να μην υπάρχει αύριο?" κάνω την μια ερώτηση πίσω από την άλλη και την ακολουθώ ως την είσοδο του σπιτιού των γονιών μου.

Μακάρι να πει ναι.

Μακάρι να με δέσει.

Κάτι κόκκινες χειροπέδες που παρήγγειλα τα Χριστούγεννα από το internet ακόμη δεν τις χρησιμοποιήσαμε.

"Η αλήθεια είναι ότι το τραβάει ο οργανισμός σου ένα δέσιμο βέβαια όχι στα πλαίσια του σεξουαλικού.. αλλά του ψυχιατρικού" μου απαντάει το Μαράκι μου και συνεχίζει να περπατάει με νεύρο μπροστά μου. 

Καρφώνω αμέσως το πεινασμένο μου βλέμμα στο πεταχτό κωλαράκι της και δαγκώνω το κάτω χείλος μου.

Είναι δικό μου. 

Και αυτό.. όπως και όλο της το κορμάκι.. είναι δικό μου.. μόνο δικό μου.. για πάντα δικό μου.

"Με καυλώνεις" της μιλάω πρόστυχα και της δίνω μια ξυλιά στο φρεσκογαμημένο ποπουδάκι της. Άπειρα με καυλώνει.

"ΜΙΧΑΛΗ" φωνάζει το μωρό μου και χτυπάει παρατεταμένα το κουδούνι. "Φρόντισε τώρα που θα είμαστε με την κόρη μας να τα κόψεις αυτά"

Στέκομαι πίσω της και χαμογελάω λοξά.

Μπροστά στην κόρη μας εννοείται.. κομμένες οι χειρονομίες.

Πίσω της όμως?

"Άσε με σου λέω!" Η πόρτα ανοίγει και η αδερφή μου εμφανίζεται μπροστά μας. "Άσε με να πάω να βρω την μαμά μου! Θέλω να την δω! Και αυτήν και τον μπαμπά και την μπέμπα!" 

Μένω απορημένος να κοιτάω την Λίζα να προσπαθεί να ξεφύγει από την αγκαλιά της Φλώρας. 

Τι γίνεται εδώ?

"Σε παρακαλώ κορίτσι μου όμορφο.." η Φλώρα προσπαθεί να την ηρεμήσει. "Κάτσε ήσυχη.. που θες να πας με τόσα άρρωστα παιδάκια? Θες να κολλήσεις και εσύ τίποτα και να τρέχουμε?"

Εμ..

Έχω ένα κακό προαίσθημα.

"Είναι μέσα οι υπόλοιποι?" ρωτάει το Μαράκι μου και κάνει μερικά βήματα για να μπει μες στο σπίτι. 

Την ακολουθώ.

Μόνο και να μην είναι αυτό που σκέφτομαι.

"Μαρία οι γονείς μου είναι στο νοσοκομείο με την μπέμπα και η Φλώρα δεν με αφήνει να πάω να τους δω!" της παραπονιέται η αδερφή μου και εξακολουθεί να προσπαθεί να ξεφύγει από την αγκαλιά της μεσήλικης γυναίκας. 

Αυτό ήταν.

Νομίζω η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει.

Νομίζω το αίμα μου πάγωσε στις φλέβες μου.

Νομίζω η ζωή έφυγε από το σώμα μου.

ΤΙ.ΕΠΑΘΕ.Η.ΚΟΡΗ.ΜΟΥ?

.

.

.

"Μιχάλη τρέχεις" μου λέει η γυναίκα μου από δίπλα.

Πατάω τέρμα το γκάζι. 

"Στα αρχίδια μου" της απαντώ μες στα νεύρα και βάζω έκτη. 

Θα τον σκοτώσω.. και τον Σπύρο και την μάνα μου μαζί.. σήμερα θα είναι η τελευταία τους μέρα πάνω στην γη.. σήμερα θα δουν έναν Μιχάλη που δεν έχουν δει ποτέ ξανά.. σήμερα το παιδί μου θα μείνει χωρίς παππούδες.. σήμερα η αδερφή μου θα μείνει χωρίς γονείς.

"Μιχάλη μου σε παρακαλώ" νιώθω το χέρι της Μαρίας μου να με αγγίζει ελαφρά στο μπράτσο. "Δεν θα κερδίσουμε σχεδόν τίποτα αν συνεχίσεις να οδηγάς σαν τρελός. Αντιθέτως αν γίνει κάποιο ατύχημα και-"

"Σου είπα να σταματήσεις να μιλάς" την διακόπτω με κοφτό τόνο και προσπερνάω πέντε αυτοκίνητα στην σειρά. Και να σταματήσει να κλαίει της είπα πριν αλλά.. 

Την κοιτάω φευγαλέα.

Γαμώ το κέρατο μου το τράγιο.

Έχει πλαντάξει στο κλάμα.

"Πάρε το κινητό μου και κάλεσε την μάνα μου" προσθέτω και ταυτόχρονα περνάω ένα φανάρι με βαθύ πορτοκαλί. "Ρώτα τους σε ποια πτέρυγα είναι και σε ποιον θάλαμο" 

Η Φλώρα ήταν ξεκάθαρη. Τα μεσάνυχτα το σποράκι μου έκλαιγε και δεν ησύχαζε με τίποτα. Δεν έτρωγε καθόλου και ανέπνεε με δυσκολία. Η Αναστασία την πήγε αμέσως στο νοσοκομείο και της έκαναν εισαγωγή. 

Σφίγγω τα χέρια μου στο τιμόνι.

Αν έπαθε κάτι το παιδί μου..

Αν πάθει κάτι το παιδί μου..

"Δεν απαντάει" μου λέει η Μαρία μου και ένα νέο κύμα αναφιλητών κάνει την εμφάνιση του. "Μιχάλη.. δεν.. δεν.. δεν.. δεν μπορώ να.. να ανασάνω και.."

Την ακούω να σπαράζει στο κλάμα και το μέσα μου σφίγγεται. Δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Να δώσω όλη μου την προσοχή στην οδήγηση για να φτάσουμε στο αναθεματισμένο το νοσοκομείο μια ώρα αρχύτερα ή να ξεκινήσω να την παρηγορώ? Και αυτή γιατί δεν είναι λίγο ψύχραιμη? Μάνα είναι στην τελική. Δεν βλέπει εμένα πόσο ώριμα αντιδράω?

"ΆΝΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΕΣ ΚΑΙ ΑΜΑΞΙ" προσπερνάω έναν νέο οδηγό με Ν και του κορνάρω συνεχόμενα. "ΜΑΘΕ ΝΑ ΟΔΗΓΑΣ ΓΙΑΤΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΡΑΔΙΚΙΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟ ΠΑΕΙ"

Έλεος με τον κάθε άσχετο που πιάνει ένα τιμόνι στα χέρια του και κόβει βόλτες στην Αθήνα. 

Μα τι πάει με 100? 

Δεν βλέπει ότι παρακωλύει την κυκλοφορία?

Γιατί δεν το γκαζώνει λίγο?

"Εδώ είμαστε" αναφωνώ την άφιξη μας στο νοσοκομείο και βγαίνω αμέσως από το αμάξι. Κοιτάω το ετοιμόρροπο κτήριο μπροστά στα μάτια μου. Αυτό το διατηρητέο εφημέρευε χτες? Και γιατί δεν την πήγαν σε καμία ιδιωτική κλινική στην τελική? 

"ΗΣτεργίουπουείναι?" ρωτάει το μωρό μου μια μεσήλικη κυρία με το που μπούμε μέσα στο νοσοκομείο. "Πρόκειταιγιαένακοριτσάκιδυόμισιμηνώνπουήρθεχτεςτοβράδυκαιτοκρατήσατεμέσα.Είναιμετηνγιαγιάτουκαιτονπαππούτου.Εμείςείμαστεοιγονείςτου"

Η νοσοκόμα κοιτά το κορίτσι μου με ανασηκωμένα τα φρύδια της.

Ανάθεμα και αν κατάλαβε τίποτα τόσο γρήγορα που μίλησε.

"Χτες έγινε εισαγωγή σε ένα βρέφος δυόμισι μηνών" επαναλαμβάνω πιο καθαρά και περνάω το χέρι μου γύρω από την λεπτή μεσούλα της γυναίκας μου. "Στεργίου λέγεται, μπορείτε να μας πείτε σε πιο δωμάτιο είναι?" προσθέτω και ταυτόχρονα χαϊδεύω καθησυχαστικά το κορίτσι μου.

Βρίσκεται σε ένταση.

Την νιώθω τόση ώρα που είναι έτοιμη να καταρρεύσει.

"Στο 208 στον δεύτερο όροφο" μας απαντάει η νοσοκόμα και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρόταση της η Μαρία μου εκσφενδονίζεται από κοντά μου και ξεκινάει να ανεβαίνει τα σκαλιά δυο δυο. 

Την ακολουθώ με κομμένη την ανάσα μου. 

Γιατί πάει τόσο γρήγορα?

Και γιατί δεν προσέχει που πατάει? 

Πριν λίγο σκόνταψε.

Θέλει να πάθει τίποτα και να πεθάνω εγώ μετά?

Διότι αν συμβεί το οτιδήποτε τόσο στην γυναίκα μου όσο και στο παιδί μου..

"204, 205, 206, 207" Το Μαράκι σταματάει μπροστά από μια κλειστή πόρτα. "208! Εδώ είναι Μιχάλη μπαίνω!" μου λέει και χωρίς να χτυπήσει ανοίγει διάπλατα την πόρτα. "Ω Θεέ μου.. μωρό μου.. μικρή μου.. πριγκίπισσα μου.. λουλουδάκι μου.. μπουμπουκάκι μου.." Το κορίτσι μου τρέχει προς την κούνια που υπάρχει μέσα στο δωμάτιο και παίρνει στα χέρια της την κόρη μας. 

Με το που δω το σποράκι μου να κοιμάται ήσυχο στην αγκαλιά της Μαρίας μου αφήνω αμέσως μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα να βγει από μέσα μου. 

Είναι καλά.

Είναι ζωντανό.

Είναι δικό μου.

"Είχατε καλό δρόμο?" με ρωτάει η μάνα μου και για πρώτη φορά από την στιγμή που μπήκα στο αναθεματισμένο το δωμάτιο γυρνάω να την κοιτάξω. 

Κάθεται μαζεμένη σε μια άκρη στο κρεβάτι και κοιτάει με τρυφερότητα την Μαρία μου να φιλάει και να χαϊδεύει το σποράκι όπου βρει. 

"Αν νομίζεις ότι υπάρχει περίπτωση να σου αφήσω ξανά το παιδί μου για να το προσέξεις είσαι βαθιά γελασμένη" της το ξεκαθαρίζω ότι αυτήν ήταν η τελευταία φορά που την κράτησε και πλησιάζω την γυναίκα μου και την κόρη μου. "Τι κάνει η μεγαλύτερη αγάπη του μπαμπά?" ρωτάω με απαλή φωνή το μωρό μου και το παίρνω από την αγκαλιά της Μαρίας μου. 

"Πρόσεξε να μην την ξυπνήσεις" πετάγεται από δίπλα η μάνα μου. "Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι.. είναι πολύ κουρασμένη"

Την κοιτάω φευγαλέα με το πιο δολοφονικό βλέμμα που διαθέτω. 

Θα μου κάνει και υποδείξεις τώρα?

"Τι έπαθε η μικρή μου πριγκίπισσα?" ζητάω να μάθω και αφήνω ένα γλυκό φιλάκι στο κεφαλάκι του μωρού μου. Μικρή μου ζουζούνα.. από εδώ και πέρα θα σε παίρνουμε μαζί μας.. πάντα και παντού.. θα είσαι με την μαμά και τον μπαμπά.. ναι ψυχή μου όμορφη?

"Βρογχιολίτιδα είπαν οι γιατροί" μου απαντάει η Αναστασία. 

Κοιτάω σαστισμένος το σποράκι. 

Θα γίνει καλά?

"Τι είναι αυτό?" ρωτάω και την δίνω στην μαμά της. 

Το κορίτσι μου δεν αντέχει ούτε πέντε λεπτά χωρίς να έχει το κοριτσάκι μας στην αγκαλιά της.

"Λοίμωξη του αναπνευστικού" με πληροφορεί η Μαρία μου. Αλίμονο.. θα απορούσα αν δεν το ήξερε. "Είναι πολύ συχνή σε αυτές τις ηλικίες.. εγώ πάθαινα συνέχεια μικρή"

Κοιτάω την μικρή μου πριγκίπισσα στην αγκαλιά της μεγάλης μου πριγκίπισσας. 

Είναι ίδιες.

Είναι ολόιδιες βασικά.. στα πάντα.

"Έχει πυρετό?" ρωτάω την μάνα μου. 

Ωστόσο δεν παίρνω στιγμή το βλέμμα μου από τα κορίτσια μου.

Απλά τις αγαπώ.

"Όχι" μου απαντά το Μαράκι ενώ ταυτόχρονα φιλάει το μέτωπο της. 

"Της έδωσαν αντιπυρετικό και έπεσε" πετάγεται από δίπλα η Αναστασία. "Το πρωί έφαγε κιόλας.. τις έδωσαν και κάτι εισπνοές και τώρα αναπνέει με ευκολία"

Κοιτάω το μικρό ροζ σποράκι.

Τι έπαθες το βράδυ μωρό μου?

"Ωραία" λέω και καθαρίζω τον λαιμό μου. "Σηκωθείτε να φύγουμε να πάμε στο σπίτι μας" 

Πρώτον θέλω να καπνίσω και δεύτερον να σκοτώσω τους γονείς μου.

Ακούς εκεί.. όλο το βράδυ το παιδί μου υπέφερε και δεν μας είπαν τίποτα.

"Βασικά μας είπαν ότι θα μείνουμε λίγες μέρες.." μου απαντάει η μάνα μου και με εμποδίζει από το να συνεχίσω να μαζεύω τα πράγματα της μικρής. 

Παγώνω

Σαν πόσες μέρες δηλαδή?

Κοιτάω το δωμάτιο γύρω μου.

Δύο κρεβάτια.. παλιά.

Μια κούνια.. παλιά.

Ένα τραπέζι.. παλιό.

Δυο καρέκλες.. παλιές.

Εδώ μέσα θα μείνει το παιδί μου?

"Σηκωθείτε να φύγουμε, θα πάμε σε ιδιωτικό" τους ανακοινώνω. Εγώ δεν αφήνω την κόρη μου να μείνει εδώ μέσα τελεία και παύλα.

"Μιχάλη σε παρακαλώ.." η μάνα μου σηκώνεται όρθια από το κρεβάτι. "Το νοσοκομείο είναι πανεπιστημιακό.. έχει τους καλύτερους καθηγητές και γιατρούς.. μην κάνεις σαν τον πατέρα σου να χαρείς.."

Την παρατηρώ να τρίβει κουρασμένη το πρόσωπο της. 

Τι εννοεί όταν λέει ότι κάνω σαν τον Σπύρο?

Εγώ δεν έχω καμία σχέση μαζί του.

"Πού είναι?" την ρωτάω και κάνω νόημα στην Μαρία μου ότι θα έρθω σε λιγάκι. "Θέλω να του πω δυο λογάκια".. και να του χώσω δυο μπουνιές.. ο παπάρας.

"Μοιράζει φακελάκια δεξιά και αριστερά στους γιατρούς και τις νοσοκόμες για να δώσουν περισσότερη προσοχή στο παιδί" η μάνα μου ακούγεται λυπημένη. "Μέχρι και στον τεχνικό που της έβγαλε την ακτινογραφία έδωσε 200 ευρώ.. Μιχάλη.. με έχει κάνει ρεζίλι.. δεν έχω το κουράγιο να βγω από το δωμάτιο.. όταν ήρθαμε στα επείγοντα το βράδυ φώναζε σαν τρελός για να εξετάσουν αμέσως την μικρή.. λίγο ακόμη και θα χτυπούσε τον ειδικευόμενο γιατρό.. η ασφάλεια του νοσοκομείου τον σταμάτησε παιδί μου.. δεν τον έχω δει να κάνει ποτέ ξανά έτσι"

Κοιτάω την Αναστασία σαν να έχει βγάλει δεύτερο κεφάλι.

Σίγουρα για τον Σπύρο μιλάμε?

Τον μαλάκα τον πατέρα μου?

"Εμ.. Μιχάλη μου δεν πας έξω να τον βρεις και να του μιλήσεις?" η Μαρία μου ακούγεται τρομοκρατημένη. 

Τα καφέ ματάκια της με κοιτούν με φόβο. 

Τα διαβάζω.

Πλέον έχω μάθει να την διαβάζω.

Το ίδιο αναρωτιόμαστε.

Τι του συμβαίνει.

Το ίδιο φοβόμαστε. 

Αν πρέπει να φοβόμαστε.

Αναθεματισμένε πατέρα.

Τι στον πούτσο τον έπιασε πάλι?