Μιχάλης

"Έλα Μαρία! Υπομονή! Λίγο ακόμη έμεινε!"  

Κοιτάω τον κύριο Αναγνώστου. Έχει χώσει το κεφάλι του και τα χέρια του ανάμεσα στα πόδια της και ταυτόχρονα την παρακινεί να συνεχίσει. Υπό άλλες συνθήκες θα τον έβριζα αλλά..

"ΠΌΣΟ ΑΚΌΜΗ?" φωνάζει το κορίτσι μου. "ΕΦΤΆ ΏΡΕΣ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΔΩ! ΈΧΕΙ ΚΑΙ ΆΛΛΟ?"

Η καρδιά μου πάει να σπάσει. 

Από το άγχος μου? 

Από τον φόβο μου? 

Από την αγωνία μου?

"Ο πρώτος τοκετός μπορεί να διαρκέσει μέχρι και δώδεκα ώρες" 

Καρφώνω αμέσως το θυμωμένο βλέμμα μου στην βοηθό του γιατρού. 

Τώρα αυτή προσπαθεί να μας καθησυχάσει?

"ΠΟΣΟΟΟΟΟΟΟΟΟ?" φωνάζει το Μαράκι μου και τραβάει με δύναμη την μπλούζα μου από την λαιμόκοψη. "ΜΙΧΑΛΗ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.. ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ.. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΆΛΛΟ.. ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΩ.. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ" 

Την κοιτάω απευθείας μες στα κατακόκκινα από το κλάμα ματάκια της. 

Τι μπορώ να κάνω?

"Ψυχή μου όμορφη.." προσπαθώ να την ηρεμήσω και την φιλάω στα ροζ χειλάκια της. "Κάνε λίγη υπομονή μωρό μου.. ο γιατρός το είπε.. λίγο έμεινε.. και μετά θα δεις.. θα βγει η κόρη μας.. θα την δούμε.. θα την αγκαλιάσουμε.. θα την φιλήσουμε.. θα-"

"ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ" με διακόπτει και με διώχνει από πάνω της. Ωχ.. αρχίσαμε πάλι. "ΕΣΥ ΕΥΘΥΝΕΣΑΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΩ ΤΟΣΟ.. ΜΙΧΑΛΗ ΜΑ ΤΩ ΘΕΩ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΌΤΙ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙΣ ΞΑΝΆ.."

Η βοηθός του γιατρού με κοιτάει συμπονετικά και προσπαθεί να κρύψει ένα γελάκι. Θα σε αφήσει ξανά να είσαι σίγουρος, διαβάζω τα χείλη της. 

"Είμαστε έτοιμοι" ανακοινώνει αποφασιστικά ο γιατρός και κάνει νόημα στην ειδικευόμενη του. "Φώναξε τους νεογνολόγους σε δέκα να είναι εδώ.. ξεκινάμε!" 

Παγώνω

Νομίζω θα λιποθυμήσω. 

Τι ξεκινάμε?

Τώρα ξεκινάμε?

"Μαρία θέλω κάθε φορά που σου λέω τώρα να σπρώχνεις με όση περισσότερη δύναμη μπορείς" απαιτεί ο γιατρός. "Ναι κορίτσι μου?" 

Τον κοιτάζω με ένα δολοφονικό βλέμμα. Δεν φτάνει που έχει το κεφάλι του ανάμεσα στα μπούτια της, την αποκαλεί και κορίτσι του από πάνω? Με ποιο δικαίωμα στην τελική?

"ΔΕΝ ΕΧΩ ΆΛΛΗ ΔΥΝΑΜΗ" φωνάζει κλαίγοντας το μωρό μου. "ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ" 

Κοιτάζω το κουρασμένο προσωπάκι της και η καρδιά μου σφίγγεται. 

Τι μπορώ να κάνω για να μην πονάει τόσο γαμώ? 

"Λίγο έμεινε μωρό μου.." της ψιθυρίζω με απαλή φωνή και κλείνω το ιδρωμένο χεράκι της στο τρεμάμενο δικό μου. "Κάνε αυτό που σου λέει ο γιατρός για να βγάλει το κοριτσάκι μας και να μας το δώσει να το αγκαλιάσουμε" προσθέτω και την φιλάω τρυφερά στο μέτωπο. 

"Τώρα!" φωνάζει ο γυναικολόγος.

Και η Μαρία μου ουρλιάζει. 

Κλείνει τα ματάκια της και ουρλιάζει από τον πόνο. 

Δεν νομίζω να της τον χώσω ποτέ ξανά.. ή μάλλον όχι.. θα την πηδήξω αλλά με προφυλακτικό. Και όσον αφορά τα υπόλοιπα σποράκια που φανταζόμασταν να κάνουμε.. δεν ξέρω.. ας τα πάρουμε έτοιμα στην τελική. 

"Έλα Μαρία.. μια ακόμη φορά.. πιο δυνατά!" απαιτεί ο κύριος Αναγνώστου. 

Νιώθω το χέρι της κοπέλας μου να πιέζει με τρομερή δύναμη το δικό μου. Αυτό ήταν.. θα μείνω με ένα χέρι. Τουλάχιστον θα έχω το δεξί που είναι το καλό.. θα μπορώ να τον παίζω τις μέρες που θα έχει περίοδο.. γιατί όλα και όλα.. εγώ μες στα αίματα δεν πηδάω.

"Τελευταία φορά Μαρία!" ο κύριος Αναγνώστου της ζητάει και πάλι να σπρώξει. "Τελευταία φορά και μετά θα δεις την κόρη σου"

Στρέφω αμέσως το κεφάλι μου στο μέρος του. 

Θα δεις την κόρη σου..

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.

Θα δεις την κόρη σου..

Το σώμα μου τρέμει.

Θα δεις την κόρη σου..

Τα πόδια μου λυγίζουν.

Θα δεις την κόρη σου..

Τα μάτια μου βουρκώνουν.

Θα δεις την κόρη σου..

Τα χείλη μου τρεμοπαίζουν.

Θα δεις-

Κοιτάω καλύτερα.

Αίματα είναι αυτά?

Ακούω καλύτερα.

Κλάματα είναι αυτά?

"Αυτό ήταν.. την βλέπετε?" μας ρωτάει ο γιατρός και μας δείχνει ένα μικρό σωματάκι στο χέρι του. "Αυτή είναι η κόρη σας" 

Ξεροκαταπίνω

Κοιτάω δυο μικρά ποδαράκια.

Κοιτάω δυο μικρά χεράκια.

Κοιτάω ένα μικρό κεφαλάκι.

Η καρδιά μου δεν χτυπάει πια.

Αυτό το πλασματάκι είναι δικό μου?

"Λίγο φωνακλού μας βγήκε" συμπληρώνει ο γιατρός και δίνει το πλασματάκι σε μια άλλη γιατρό που είναι δίπλα του. "Σου την παραδίδω με apgar score εφτά.. την θέλω πίσω με καθαρό δεκάρι" 

Παγώνω

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ SCORE?

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΉΡΑΜΕ ΜΟΝΟ ΕΦΤΑ?

"Είναι καλά το σποράκι μας?" ρωτάει ξεψυχησμένα το κορίτσι μου. 

Καρφώνω αμέσως το τρομοκρατημένο βλέμμα μου στον γιατρό. 

Αν πει ότι δεν είναι καλά.. θα του κάνω μήνυση.

"Μόνο καλά?" ο κύριος Στέφανος χαμογελάει διάπλατα και χώνει το κεφάλι του και πάλι ανάμεσα στα πόδια του κοριτσιού μου. "Τέλεια είναι! Κάνατε το πιο ζωηρό και το πιο κλαψιάρικο μωρό που έχω ξεγεννήσει!"

Νομίζω η καρδιά μου μπήκε και πάλι στην θέση της.

Το σποράκι είναι καλά.

Το σποράκι είναι ζωηρό.

Το σποράκι είναι κλαψιάρικο.

Καλά το τελευταίο δεν με ενθουσιάζει και πάρα πολύ να σας πω την αλήθεια.

"Πού είναι?" ρωτάει κουρασμένα το κορίτσι μου. "Θέλω να την δω"

Της χαμογελάω γλυκά.

Εγώ την είδα.

"Την πήραν οι νεογνολόγοι να την εξετάσουν και σε δύο ώρες θα την έχετε πίσω καθαρή και υγιέστατη" της απαντάει αμέσως ο γιατρός. "Εμείς όμως δεν τελειώσαμε.. Μαρία θέλω να κάνεις λίγη υπομονή ακόμη.. ίσως πονέσεις λιγάκι στα ράμματα"

Σφίγγω απευθείας τα δόντια μου.

Και άλλο θα πονέσει? 

Πόσο πια?

"Εσύ την είδες?" με ρωτάει ήρεμα το κορίτσι μου και στρέφει το κάτωχρο προσωπάκι της στο δικό μου. 

"Ναι" της απαντώ αμέσως και την φιλάω γλυκά στο μέτωπο. "Είναι η πιο όμορφη πριγκίπισσα που έχω δει" 

Κλείνω απευθείας τα μάτια μου.

Το πλασματάκι εκείνο..

Το μικροσκοπικό εκείνο σωματάκι..

"Γιατί κλαις?" η φωνή της Μαρίας μου ακούγεται ανήσυχη. "Σίγουρα είναι όλα καλά? Μιχάλη μου λες αλήθεια?"

Ανοίγω απευθείας τα μάτια μου και σκουπίζω όπως όπως τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.

"Απλά είμαι.." 

Γαμώ το κέρατο μου γαμώ

Δεν μπορώ να ολοκληρώσω την πρόταση.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει η κατάλληλη λέξη κιόλας.

"Όλα καλά" την καθησυχάζω και την φιλάω τρυφερά στα χείλη. "Όλα καλά μωρό μου.. όλα καλά"

"Εμείς είμαστε έτοιμοι" μας ενημερώνει ο γιατρός και σηκώνεται από το καρεκλάκι του. Επιτέλους! Νόμιζα θα ήταν χωμένος ανάμεσα στα μπούτια της για μια ζωή. "Λοιπόν.. Μαρία.. θα ακολουθήσεις την νοσοκόμα.. θα σε πάει να κάνεις ένα μπανάκι.. να ξεκουραστείς λιγάκι.. θα σου πάρει και λίγο αίμα για κάτι τελευταίες εξετάσεις και σε δύο ώρες ραντεβού στο δωμάτιο να σου γνωρίσω την κόρη σου. Ναι κορίτσι μου?"

Άντε πάλι.

Αν δεν ήμουνα τέρμα χαρούμενος που σε δύο ώρες θα αγκαλιάσουμε το μικρό πλασματάκι, θα τον έριχνα κάτω τον παπάρα, εδώ ανάμεσα στα αίματα, και θα τον χτυπούσα μέχρι να ανακαλέσει τους χαρακτηρισμούς του.

"Εντάξει" του απαντάει κουρασμένα το κορίτσι μου.. το δικό μου το κορίτσι. "Εσύ τι θα κάνεις?" πλέον το Μαράκι απευθύνεται σε εμένα.

Την κοιτάω σαν να την ερωτεύομαι και πάλι από την αρχή. 

Ή μάλλον όχι σαν..

Το νιώθω.. την ερωτεύομαι και πάλι από την αρχή.. και πάλι πιο πολύ.

"Θα έρθω να σου τρίψω την πλατούλα" της απαντώ όσο πιο γλυκά μπορώ. 

Ίσως δεν της τρίψω μόνο την πλατούλα.

"Βασικά ο μπαμπάς θα περιμένει έξω με τους υπόλοιπους συγγενείς" πετάγεται μια νοσοκόμα από δίπλα. 

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές.

Εγώ δεν έσκασα εφτά χιλιάρικα για να μου λέει μια μαλακισμένη κοντόχοντρη που θα-

Παγώνω

Ο μπαμπάς είπε?

"Μιχάλη μου θα με περιμένεις στο δωμάτιο?" 

Νιώθω το μικρό χεράκι του κοριτσιού μου να τρέμει πάνω στο στήθος μου.

"Ναι αγάπη μου ναι" της απαντώ και την φιλάω όσο πιο τρυφερά μπορώ.

Είναι η γυναίκα μου άλλωστε.

Είναι το απόλυτο μου.

"Λοιπόν.. ο μπαμπάς να περάσει έξω" η νοσοκόμα μου δείχνει την πόρτα της εξόδου από την αίθουσα του τοκετού.

Να το πάλι.

Ο μπαμπάς.

Τοποθετώ το χέρι στην καρδιά μου και ξεκινάω να απομακρύνομαι απρόθυμα από το κορίτσι μου. Τι στον πούτσο χτυπάει τόσο δυνατά? Θα πάθω τίποτα και θα μείνει το σποράκι χωρίς μπαμπά. 

Νομίζω κλαίω. 

Σποράκι

Μπαμπάς

Σποράκι

Μπαμπάς

"Λοιπόν?" με ρωτάει η μάνα μου με το που μπω στην αίθουσα της αναμονής. "Όλα καλά μωρό μου?"

Κοιτάω σαστισμένος το πλήθος απέναντι μου. Όλοι. Η Αναστασία, ο Σπύρος, ο Χαράλαμπος, η Αλίκη, η Κέλλυ και η Λία. Με κοιτούν όλοι με αγωνία, με κούραση και με ανυπομονησία. Ακόμη και ο παπάρας.. ακόμη και αυτός είναι όρθιος μπροστά μου και περιμένει να μιλήσω. 

"Είμαι μπαμπάς" τους ανακοινώνω και ανασηκώνω απαλά τους ώμους μου. "Έγινα μπαμπάς" επαναλαμβάνω και νιώθω τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι από τις άκρες των ματιών μου. Και τώρα που το λέω δυνατά, τώρα είναι που το συνειδητοποιώ κιόλας. 

Το κορίτσι μου με έκανε μπαμπά.

Το μωρό μου γέννησε το μωρό μας.

Είμαι ο πιο τυχερός άνδρας σε όλη την γη.. ο πιο τυχερός μαλάκας. Γιατί αυτό είμαι.. μαλάκας που δεν άφησα το Μαράκι μου έγκυο από την πρώτη φορά που το κάναμε.. που δεν την γκάστρωσα εκείνο το βράδυ έναν χρόνο πριν που την ξεπαρθένιασα στο σπίτι της. Τι στον πούτσο σκεφτόμουν?

"Συγχαρητήρια!" φωνάζουν όλοι και τρέχουν κατά πάνω μου να με φιλήσουν.

"Συγχαρητήρια Μιχάλη"

"Συγχαρητήρια αγόρι μου"

"Συγχαρητήρια πρωτευουσιάνε" 

Ακούω την μια ευχή μετά την άλλη και τους αφήνω όλους να με αγκαλιάσουν.

Καλά.. όχι και όλους.. για την ακρίβεια ένας συγκεκριμένα με το που με άκουσε να λέω ότι έγινα μπαμπάς έκατσε και πάλι κάτω.. στην άκρη.. σε εκείνη την καρέκλα στην γωνία.. έχει σκύψει και το κεφάλι και χαμογελάει διάπλατα.. πού και πού τον πιάνω να με κοιτάει φευγαλέα.. και αν διακρίνω καλά.. 

Περηφάνια βλέπω? 

Ή μήπως ικανοποίηση?

"Να το προσέχεις το δισέγγονο μου" μου ψιθυρίζει η γιαγιά Αλίκη στο αυτί. "Αλλά και το αγγόνι μου.. να μην το αφήσεις από τα μάτια σου.. ναι αγόρι μου?"

Την βγάζω από την αγκαλιά μου, την κοιτάω τρισευτυχισμένος και την αγκαλιάζω ξανά.

"Ποτέ" της υπόσχομαι και την φιλάω στο ροζιασμένο της μάγουλο. "Ποτέ δεν θα τις αφήσω"

Κλείνω τα μάτια μου και χαμογελάω διάπλατα.

Μα αν τις αφήσω, θα τις χάσω.

Και αν τις χάσω, θα χαθώ.

Και με αγαπάω υπερβολικά πολύ για να με χάσω.

Και τις αγαπάω υπερβολικά πολύ για τις χάσω.

Και την Μαρία μου.

Και την μικρή πριγκίπισσα μου.

Πολύ τις αγαπάω.

Πάρα πολύ.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

Γελάω

Τι στον πούτσο?

Μπαμπάς?

Έγινα μπαμπάς?

Γελάω από ευτυχία.

Ο Μιχάλης Στεργίου μπαμπάς.

Ο Μίκυ μπαμπάς.

Την τρέλα μου μέσα.

Έγινα μπαμπάς.

Και η συνειδητοποίηση γαμάει.

Έγινα μπαμπάς.

.

.

.

"Τι στο καλό?" ρωτάει το κορίτσι μου με το που ανοίξει η πόρτα του δωματίου της και μπει μέσα. "Ποιος τα έκανε όλα αυτά?"

Κοιτάω το δωμάτιο γύρω μου.

Ροζ μπαλόνια. 

Ροζ καρδούλες.

Ροζ αρκουδάκια.

Ροζ γλυκά.

Όλα ροζ και όλα για το μωρό μου.. για τα μωρά μου.

"Τα αρκουδάκια τα φέραμε εμείς" της λέει η Λία και την αγκαλιάζει σφιχτά. 

"Δεν έπρεπε" της απαντάει ντροπαλά η Μαρία μου.

"Τι δεν έπρεπε?" αναρωτιέται η Κέλλυ. "Με άδεια χέρια θα το υποδεχόμουν το βαφτιστήρι μου?" προσθέτει και την κλείνει στην αγκαλιά της.

"Έχεις και τα συγχαρητήρια του Νίκου και του Δημήτρη" μας ενημερώνει η Λία. "Ξεκίνησαν πριν λίγο από την Θεσσαλονίκη.. σε πέντε ώρες θα είναι εδώ"

Αμέσως η καρδιά μου σφίγγεται.

Δεν μπορούσαν να κάτσουν πάνω? Έπρεπε να έρθουν να μας ευχηθούν από κοντά? Εγώ θα ήμουνα εντάξει και με ένα συγχαρητήρια στην ομαδική στο messenger. Άντε και επειδή έχω και μεγάλη καρδιά θα τους έστελνα και μια φωτογραφία της κόρης μου. Τώρα τι στον πούτσο θέλουν και ξεσηκώνονται να έρθουν? Τόσες συνεντεύξεις για δουλειά έχουν να δώσουν μες στην εβδομάδα. Ας κάθονταν εκεί που είναι. Και ο Νίκος και ο Μήτσος.. 

Κυρίως ο Μήτσος.

"Λουλουδάκι μου όμορφο" σειρά τώρα παίρνει η γιαγιά της Μαρίας μου. "Μονάκριβη μου.. ψυχή μου όμορφη.. αγγόνα μου γλυκιά.." της μιλάει όσο πιο γλυκά μπορεί και την αγκαλιάζει θερμά.

"Εγγόνι όχι αγγόνα" 

Σφίγγω απευθείας τα δόντια μου. 

Αυτός τώρα τι θέλει και μιλάει?

"Σπύρο σε παρακαλώ" του λέει η μάνα μου και τοποθετεί καθησυχαστικά το χέρι της στον ώμο του. "Άσε την γυναίκα να ευχηθεί όπως αγαπάει στο κορίτσι μας" 

"Εγώ Αλίκη σου είπα να φέρναμε την καραμπίνα από το χωριό αλλά εσύ είπες ότι τώρα που ο γαμπρός μας έβαλε μυαλό δεν την χρειαζόμαστε" πετάγεται ο κυρ Μπάμπης από δίπλα. "Τι ήθελα και σε άκουγα άμυαλη γυναίκα? Δεν βλέπεις με ποιους πήγε και έμπλεξε η τσόνα μας?"

Ωχ 

Ξεκίνησαν πάλι

Δύο ώρες τώρα πετάει ο ένας μπηχτές στον άλλον. Για να καταλάβετε για τι πράγμα σας μιλάω, την ώρα που συστήθηκαν για πρώτη φορά, ο πατέρας μου λίγο πριν δώσει το χέρι του στον κύριο Χαράλαμπο τον ρώτησε αν το έχει πλύνει πρώτα. Και ο κυρ Μπάμπης του απάντησε ότι την ώρα που τον ειδοποιήσαμε ότι γεννάμε άρμεγε την Μαριγούλα και δεν πρόλαβε να ξεβρωμιστεί. 

"Δεν κατάλαβα" ο πατέρας μου διώχνει όπως όπως το χέρι της Αναστασίας από πάνω του και ισιώνει το κορμί του. "Δεν σας πέφτουμε και λίγοι.. το αντίθετο θα έλεγα. Ξέρετε από τι οικογένεια καταγόμαστε εμείς κύριε Χαράλαμπε?"

"Όχι και ούτε με νοιάζει" του απαντάει εκείνος και ταυτόχρονα βοηθάει την Μαρία μου να ξαπλώσει στο κρεβάτι της. "Τσόνα μου συγχαρητήρια.." λέει και φιλάει την εγγονή του στο μέτωπο. "Όσο μεγαλώνεις μοιάζεις όλο και περισσότερο στην μητέρα σου.. ξέρεις πόσο περήφανη θα ήταν για εσένα τώρα?"

"Φυσικά και θα ήταν περήφανη" πετάγεται και πάλι ο πατέρας μου. "Δεν είναι και λίγο που η κόρης της κατάφερε να τυλίξει το αγόρι μας.. που κατάφερε να μπει στο σπίτι μας.. μόνο και μόνο να σκεφτεί κανείς τι λεφτά τους έχω δώσει μέχρι στιγμής για να.. άσε με Αναστασία.. τι έλεγα.. α ναι.. το νοσοκομείο από μόνο του εφτά χιλιάρικα κόστισε.. να μην μιλήσω για τις κούνιες.. τα καρότσια.. τα παιχνίδια.. τα.. άσε με είπα Αναστασία"

Κοιτάω αποκαρδιωμένος την Μαρία μου.

Δεν της αξίζει.. όχι.. μόλις φέραμε στον κόσμο το σποράκι μας.. δεν θέλω να κάθεται και να ακούει τον πατέρα μου να γκρινιάζει.

"Πάμε έξω" του ζητάω με σταθερή φωνή. 

Η σημερινή μέρα εξάλλου είναι μέρα χαράς και ευτυχίας.

Δεν γουστάρω να μας την χαλάσει.

Καθόλου δεν το κάνω.

"ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΛΕΦΤΆ" του απαντάει μες στα νεύρα ο κυρ Μπάμπης. "ΞΈΡΕΙΣ ΡΕ ΛΟΡΔΕ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ΤΙ ΠΕΡΙΟΥΣΊΑ ΈΧΕΙ Η ΑΓΓΟΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΙΛΑΣ ΚΑΙ ΑΠΌ ΠΆΝΩ?"

Η Μαρία μου με κοιτάει έντρομη και μου κάνει νόημα να πάρω τον πατέρα μου από το δωμάτιο. 

"Α ΜΠΑ?" τον ειρωνεύεται ο Σπύρος. "ΚΑΜΙΑ ΑΓΕΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΤΕΤΣΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ?"

Θα τον σκότωνα.

Αν δεν είχα γυναίκα και παιδί να φροντίσω, θα τον σκότωνα επιτόπου.

"ΣΉΚΩ ΝΑ ΦΎΓΟΥΜΕ ΤΏΡΑ" απαιτώ και τον σέρνω έξω από το δωμάτιο. "Εγώ επιστρέφω σε λίγο" ενημερώνω τους υπόλοιπους και κλείνω την πόρτα πίσω μου. 

Ξεφυσάω βαριά και ξεκινάω να περπατάω με νευρικό βήμα προς το δωμάτιο με τα νεογέννητα. 

"Μπορείς να μου πεις τι στον πούτσο σε έχει πιάσει σήμερα και θες να μου γαμήσεις την ωραιότερη μέρα της ζωής μου?" δεν κρατιέμαι και τον ρωτάω. Κανονικά θα αδιαφορούσα, αλλά.. απλά δεν μπορώ. Όχι σήμερα. 

"Πού πήγες και έμπλεξες?" με ρωτάει αγανακτισμένος και με ακολουθεί. "Δεν είδες για τι οικογένεια πρόκειται? Πώς θες να αντιδράσω στην τελική?"

Χώνω τα χέρια μου βαθιά στις τσέπες του τζιν μου για να μην μου ξεφύγουν και του τραβήξω μπουνιά. 

"Μια χαρά οικογένεια μου φαίνεται εμένα" του απαντώ κοφτά. 

Σίγουρα πάντως είναι καλύτερη από την δική μας. 

"Ναι δυο βλάχοι και ένα ορφανό" ειρωνεύεται ο Σπύρος από πίσω μου. "Άφραγκοι κιόλας" 

Θυμήσου Μιχάλη, τον έχεις ανάγκη.

"Αυτή που αποκαλείς ορφανό είναι η μάνα του παιδιού μου για αυτό θα σε παρακαλούσα πολύ να μιλάς καλύτερα" απαιτώ και σταματάω το βήμα μου μπροστά από την τζαμαρία. 

Και ξαφνικά στο οπτικό μου πεδίο μπαίνουν μωρά.. πολλά μωρά.. πάρα πολλά μωρά..

Στενεύω αμέσως τα μάτια μου.

Πού στον πούτσο είναι το δικό μου?

"Μην μου θυμίζεις ότι δεν ξέρεις πως φοριέται το προφυλακτικό να χαρείς" μου απαντάει εκείνος και στέκεται δίπλα μου. 

"Ας μου το μάθαινες εσύ" του υπενθυμίζω ότι ποτέ του δεν νοιάστηκε να με συμβουλεύσει για τίποτα και συνεχίζω να ψάχνω για την πριγκίπισσα μου. 

Μα πόσα μωρά γεννήθηκαν σήμερα στην τελική?

"Είχα άλλες δουλειές, δεν προλάβαινα να ασχοληθώ και μαζί σου"

Χαμογελάω πικραμένα.

"Για να μου ρίχνεις ξύλο όμως.. έβρισκες χρόνο που και που" οι λέξεις φεύγουν χωρίς να το σκεφτώ από το στόμα μου. Δεν έχω αναφερθεί ποτέ ξανά σε αυτά τα γεγονότα. Όχι από την τελευταία φορά που.. 

Συννεφιάζω απευθείας.

Δεν θέλω να θυμάμαι.

"Το δεύτερο στην πρώτη σειρά" ο Σπύρος μου δείχνει ένα μικρό πλασματάκι μέσα σε μια κούνια. "Η κόρη σου" προσθέτει και τοποθετεί το χέρι του στον ώμο μου. 

Παγώνω

Δεν το κάνει συχνά.

Δεν με αγγίζει συχνά.

Βασικά έχω χρόνια ολόκληρα να νιώσω το άγγιγμα του.

"Μην σηκώσεις ποτέ το χέρι σου πάνω της" η φωνή του ίσα που ακούγεται. "Θα το μετανιώνεις μια ζωή" 

Παγώνω και πάλι.

Η ανάσα μου κόβεται στην στιγμή.

Άκουσα καλά?

Το μετάνιωσε δηλαδή?

"Δεν το 'χα σκοπό" του απαντώ και γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι για να τον κοιτάξω.

Πάντως ένα συγγνώμη ποτέ του δεν μου ζήτησε.

"Ελπίζω μόνο να μην κρατήσεις κακία σε αυτό το παιδί" μου λέει και καρφώνει το προβληματισμένο βλέμμα του στο σποράκι μου. "Στο κάτω κάτω της γραφής δεν ευθύνεται αυτό για την λανθασμένη απόφαση σου να πηδήξεις για την πλάκα σου μια κατώτερη σου, να την αφήσεις έγκυο και μετά να αναγκαστείς να την παντρευτείς και από πάνω"

Στενεύω τα μάτια μου και τον κοιτάω καχύποπτος.

Δεν νομίζω ότι αναφέρεται σε εμένα και το κορίτσι μου.

"Την Μαρία την αγαπάω" του το ξεκαθαρίζω για χιλιοστή φορά. "Και πίστεψε με η μικρή μου πριγκίπισσα είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμαι θυμωμένος μαζί της" προσθέτω και γυρνάω και πάλι το βλέμμα μου στο σποράκι μου.

Είναι το πιο όμορφο μωρό από όλα. 

Η πιο κούκλα.. η πιο γλυκιά.. η πιο ζωηρή.. 

Χαμογελάω διάπλατα. 

Είναι ροζ.

Μέχρι και το παιδί που γέννησε το Μαράκι μου.. είναι και αυτό ροζ.

"Γιατί γελάς?" με ρωτάει ο Σπύρος. 

Παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου ότι με κοιτάει με ξεκάθαρη περιέργεια στο βλέμμα του.

"Γιατί είμαι ευτυχισμένος" του απαντώ με ειλικρίνεια. 

Είμαι τέρμα ευτυχισμένος.

Είμαι φουλ ευτυχισμένος.

"Ίσως να το προσπαθούσες και εσύ" του προτείνω και ανασηκώνω απαλά τους ώμους μου. "Θα δεις είναι το πιο τέλειο συναίσθημα στον κόσμο" 

Κοιτάω τα ροζ μαγουλάκια.

Κοιτάω τα ροζ χειλάκια.

Κοιτάω τα ροζ δαχτυλάκια.

Είναι και γαμώ τα συναισθήματα βασικά.

"Δεν νομίζω ότι μπορώ να.. ξέρεις.. στην ηλικία μου" μου απαντάει ο Σπύρος έπειτα από λίγες στιγμές σιωπής. 

Καγχάζω

Σοβαρά τώρα?

"Κοίτα δίπλα σου" του λέω και παρατηρώ μια νοσοκόμα να βγάζει την μικρή μου πριγκίπισσα έξω από το δωμάτιο των νεογνών. "Η Αναστασία σε λατρεύει" προσθέτω και του κάνω νόημα ότι πάω στο δωμάτιο του κοριτσιού μου.

Θα αγκαλιάσω την κόρη μου.

Μαλάκα μου.. γελάνε μέχρι και τα μουστάκια που δεν έχω.

"Και εσύ?" με ρωτάει λίγο πριν απομακρυνθώ τελείως από κοντά του. "Με λατρεύεις και εσύ?"

Σταματάω αμέσως τον βηματισμό μου.

Ελπίδα ήταν αυτό που άκουσα?

"Όχι" του απαντώ σκληρά και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Αλλά μπορεί και να το κάνω μελλοντικά.. ποιος ξέρει?" 

Ο Σπύρος χαμογελάει λοξά και χαμηλώνει αμέσως το βλέμμα του. 

"Πες στην Μαρία συγχαρητήρια από μένα" μου λέει και μου κάνει νόημα ότι θα φύγει από το νοσοκομείο. 

Του νεύω θετικά και του γυρνάω την πλάτη μου για να πάω στην πηγή της ευτυχίας μου.. στο Μαράκι μου.. στην οικογένεια μου..

"Α και Μιχάλη" η βραχνή φωνή του πατέρα μου με σταματάει για ακόμη μια φορά στην θέση μου. "Η κόρη σου είναι μια κούκλα.. να σου ζήσει" 

Παγώνω

Ευχή ήταν αυτή?

Για μένα?

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και τον αναζητώ με το βλέμμα μου. 

Πουθενά

Εξαφανίστηκε

Τι στον πούτσο?

Τι στον πούτσο ήταν αυτό?