μία εβδομάδα μετά

Μαρία

"Εγώ προτείνω να πάρετε την ροζ πάντως" λέει η Κέλλυ και αρπάζει ένα κριτσίνι από το τραπεζάκι. 

Κοιτάω την ώρα.. 21:01.

Λογικά μόλις θα τελείωσε το τελευταίο του μάθημα για σήμερα. 

"Εγώ πάντως σε συμβουλεύω να πάρετε κάτι πιο ουδέτερο" η Λία διαφωνεί. "Διότι αν το επόμενο είναι αγόρι? Τι θα κάνετε? Θα πάρετε άλλη ή θα κοιμάται στην ροζ κούνια?"

Ξεροκαταπίνω

Μα για να υπάρξει επόμενο πρέπει να κάνουμε έρωτα, όμως εμείς την τελευταία εβδομάδα μετά την Χαλκιδική.. 

Κοιτάω και πάλι το κινητό μου. 

Κανένα μήνυμα.. ούτε καν ότι τελείωσε.. ούτε καν αν θέλω να μου φέρει κάτι ερχόμενος στο σπίτι μας.

"Ο Μιχάλης τι λέει?" με ρωτάει αγανακτισμένη η Κέλλυ και τρώει και άλλο κριτσίνι. 

Τίποτα

Απολύτως τίποτα

Μα δεν τον βλέπω κιόλας την τελευταία εβδομάδα σχεδόν καθόλου για να μου πει κάτι. Τα πρωινά ξυπνάω μόνη μου χωρίς εκείνον στο πλευρό μου. Ο Μιχάλης σηκώνεται πολύ νωρίς και πάει κατευθείαν στο φροντιστήριο. Όλη την μέρα εκεί την βγάζει και στο σπίτι μας έρχεται πολύ αργά όταν εγώ έχω ήδη κοιμηθεί. Τουλάχιστον κοιμάται στο κρεβάτι μου μαζί μου.. τον νιώθω μερικές φορές να με αγκαλιάζει στον ύπνο μου.

"Σχετικά με τι?" απευθύνομαι στην ξανθιά κολλητή μου. 

Δεν θυμάμαι τι λέγαμε.

"Σχετικά με την κούνια!" φωνάζει η Κέλλυ. "Μα καλά.. συγκεντρώσου λίγο.. πού το έχεις το μυαλό σου?"

Πού το έχω ε?

Χαμογελάω πικραμένα.

Μία εβδομάδα έχει να με φιλήσει. Η τελευταία φορά ήταν εκείνο το πρωινό στην Χαλκιδική λίγο πριν βρω το αναθεματισμένο το κόκκινο κουτάκι στην βαλίτσα. Από τότε που πατήσαμε το πόδι μας και πάλι στην Αθήνα ακούμπησε τα χείλη του δυο φορές στην κοιλίτσα μου. 

Βουρκώνω

Μόνο δυο φορές.

Και μόνο στην κοιλίτσα μου.

"Μαράκι μου φαίνεσαι λιγάκι χλωμή" νιώθω το χέρι της Λίας στον ώμο μου. "Είσαι καλά?"

Όχι

Μα πώς να είμαι καλά? Ο Μιχάλης έχει αποστασιοποιηθεί τις τελευταίες μέρες.. το νιώθω. Μετά από εκείνο το όχι που του είπα με αποφεύγει. Σε όλη την διαδρομή μέχρι την Αθήνα ήταν σκεπτικός και νομίζω λιγάκι θλιμμένος.. για πόσο ακόμη θα μου το κρατάει?

"Λία φέρε νερό και εγώ θα πάρω τον Μιχάλη να τον ενημερώσω" η Κέλλυ με βάζει να ξαπλώσω στον καναπέ. "Είναι έτοιμη να λιποθυμήσει"

"Όχι εντάξει καλά είμαι" τις καθησυχάζω αν και.. τώρα που το ξανασκέφτομαι.. δεν είναι καθόλου κακή η ιδέα με το τηλέφωνο. Καθόλου όμως. 

"Άσε τις βλακείες" η Κέλλυ τοποθετεί το κινητό στο αυτί της. "Ο Μιχάλης μου ζήτησε να τον ειδοποιήσω αμέσως αν σου συμβεί το οτιδήποτε"

Η καρδιά μου χτυπάει λίγο πιο δυνατά.

Νοιάζεται ακόμη δηλαδή?

"Έλα Μιχάλη.." η Κέλλυ περπατάει πάνω κάτω στο σαλόνι. "Όχι δεν είναι πολύ καλά.. ναι.. όχι όχι.. τίποτα το σοβαρό απλά σαν να ζαλίστηκε λίγο.. χλώμιασε κιόλας και τώρα η Λία της φέρνει λίγο νερό.. ε.. ναι.. μισό λεπτό.." η φίλη μου μου δίνει το κινητό. "Θέλει να σου μιλήσει" μου ψιθυρίζει.

Κοιτάω το κινητό στο χέρι της.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.

Ναι θα του μιλήσω.

Χαμογελάω διάπλατα.

Ναι θα ακούσω την φωνή του.

"Μιχάλη μου?" η φωνή βγαίνει με νάζι από μέσα μου. 

Απλά τον αγαπώ.

"Μαράκι είσαι καλά?" το αγόρι μου ακούγεται ανήσυχο. 

Ξεροκαταπίνω

"Ναι.. ναι.. καλά είμαι" καθόλου καλά δεν είμαι.

Πού πήγε το μου μετά το όνομα μου?

"Η Κέλλυ μου είπε ότι ζαλίστηκες λίγο.. τι νιώθεις ακριβώς?"

Ότι μου λείπεις?

"Ε.. είμαι λίγο αδύναμη.. τίποτα το τρομερό"

Πάντως αν έρθει νωρίτερα στο σπίτι θα νιώσω καλύτερα. 

"Έφαγες καλά σήμερα? Ήπιες αρκετό νερό? Μήπως ξέχασες να πάρεις τις βιταμίνες σου?" ο Μιχάλης κάνει την  μια ερώτηση μετά την άλλη και εγώ νιώθω σαν να μιλάω με τον κύριο Στέφανο στο τηλέφωνο και όχι μαζί του. Μα πού στο καλό πήγε η τρυφερότητα του?

"Όλα καλά" του απαντώ και χαμηλώνω το βλέμμα μου. "Τις πήρα τις βιταμίνες μου.. μην ανησυχείς"

Λες να είναι ακόμη πληγωμένος?

Στην τελική δεν του είπα ότι δεν θα τον παντρευτώ ποτέ.. απλά όχι τώρα.

"Ωραία" σπάει την σιωπή λίγα λεπτά μετά.

Πού το είδε το ωραία?

Χάλια είμαστε.

"Θα πω εγώ στην Κέλλυ να κάτσει να σε προσέχει και να-"

"Εσύ τι ώρα θα γυρίσεις?" τον διακόπτω. Με τις κολλητές μου κάθομαι μια εβδομάδα τώρα και όχι ότι παραπονιέμαι.. κάθε άλλο.. αν δεν είχα και αυτές θα ήμουνα εντελώς μόνη μου.. αλλά..

Αναστενάζω βαριά

Θέλω να τον δω.

Μου λείπει.

"Θα αργήσω" 

Εμ.. 

Δαγκώνω το χειλάκι μου.

Θέλω να κλάψω.

"Εσείς να κοιμηθείτε νωρίς να ξεκουραστείτε με το σποράκι μας γιατί αύριο θα πάμε το πρωί να πάρουμε την κούνια και τα υπόλοιπα πράγματα ναι?" τώρα η φωνή του ακούγεται γλυκιά. Τουλάχιστον το θυμάται ότι αύριο είχαμε πει να πάμε στα μαγαζιά. Πάλι καλά. 

"Εντάξει" του απαντώ ξεψυχισμένα. 

"Δώσε μου την Κέλλυ να της πω κάτι που θέλω και-"

"Με αγαπάς ακόμη?" 

Οι λέξεις φεύγουν χωρίς να το καταλάβω από το στόμα μου.. όμως ειλικρινά σας μιλάω δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή. Θέλω να ξέρω αν νιώθει ακόμη αγάπη για εμένα.. διότι μετά από εκείνο το όχι.. 

Γαμώτο

Γιατί γίναμε έτσι?

"Μαράκι μου.." η φωνή του είναι τόσο απαλή. 

Κλείνω τα μάτια μου. 

Απλά τον θέλω δίπλα μου.

"Είστε τα κορίτσια μου" προσθέτει  με περισσότερο δυναμισμό αυτήν την φορά. "Και εγώ τα κορίτσια μου τα λατρεύω. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό ναι?" 

Παγώνω

Η καρδιά μου παγώνει.

Το μέσα μου παγώνει.

Εγώ τον ρώτησα αν με αγαπάει.. όχι αν μας λατρεύει.

"Ναι" του ψιθυρίζω άψυχα. "Πάρε την Κέλλυ και καληνύχτα από εμένα.. να προσέχεις" Σηκώνομαι απότομα όρθια από τον καναπέ. "Θέλει να σου μιλήσει" λέω στην φίλη μου και της δίνω το κινητό της πίσω. Δεν περίμενα να ακούσω την καληνύχτα του.. διότι χωρίς εκείνον δεν θα είναι καλή.. και είμαι σίγουρη για αυτό.

"Πού πας?" με ρωτάει η Λία την στιγμή που βγαίνω έξω από το σαλόνι. 

Την κοιτάω φευγαλέα και συνεχίζω να περπατάω προς το δωμάτιο μου.

Πάω να κλάψω με την ησυχία μου.

Μιχάλης

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου και μπαίνω μέσα. Αφήνω το backpack στο πάτωμα και το τζιν τζάκετ μου στον καλόγερο. Τεντώνομαι και..

Σπίτι μου σπιτάκι μου

Κοιτάω το ρολόι στο χέρι.. η ώρα είναι περασμένες 12. Τέλεια.. με παίρνει να πιω μια μπύρα ακόμη. Περπατάω όσο πιο ήσυχα μπορώ.. και βγαίνω στο μπαλκόνι.. διότι.. εντάξει.. μαλακία μου να την ξυπνήσω.. θέλω να ξεκουράζονται με το σποράκι μας. Κοιτάω τον έναστρο ουρανό και αναστενάζω βαριά. Μαύρος, κατάμαυρος είναι.. όπως και η διάθεση μου.

Βγάζω τον καπνό από την τσέπη μου και ξεκινάω να στρίβω τσιγάρο. 

Εκείνο το όχι πόνεσε.

Πόνεσε πολύ.

Εντάξει δικαίωμα της στην τελική να μην θέλει να παντρευτούμε. Δεν έχω σκοπό να την πιέσω.. όχι μόνο στο θέμα του γάμου.. αλλά γενικά.. από εδώ και πέρα δεν θα την πιέσω για τίποτα άλλο. Δεν είναι ότι κουράστηκα να την διεκδικώ ή ότι βαρέθηκα να τρέχω από πίσω της.. έφταιξα στο παρελθόν και έχει όλα τα δίκια με το μέρος της να μην με θέλει πίσω στην ζωή της με τον τρόπο που την θέλω εγώ. Απλά.. 

Φυσάω τον καπνό ψηλά.

Πρέπει να προστατέψω με κάποιον τρόπο την καρδιά μου. 

Για αυτό από τότε που γυρίσαμε πίσω στην Αθήνα την βγάζω όλη μέρα στο φροντιστήριο. Δεν είναι ότι δεν θέλω να την βλέπω ή ότι δεν μου λείπει.. κάθε άλλο.. απλά κάθε φορά που κοιτάζω τα καφέ ματάκια της την ερωτεύομαι όλο και περισσότερο. Και από την στιγμή που άκουσα εκείνο το γαμημένο το όχι.. 

Τραβάω ακόμη μια τζούρα. 

Δεν μπορώ να δένομαι μαζί της κάθε μέρα όλο και περισσότερο χωρίς να ξέρω τι είμαστε και που πάμε. Το ξέρω ότι ζητάω πολλά.. ειδικά από την στιγμή που δεν με εμπιστεύεται.. αλλά μια συζήτηση για το αν είμαστε μαζί σε σχέση ή όχι νομίζω την δικαιούμαι. Μόνο που δεν θέλω την συγκεκριμένη κουβέντα να την ανοίξω εγώ. Φοβάμαι μήπως νιώσει πίεση και απομακρυνθεί ξανά από κοντά μου. Οπότε τι έκανα?

Απομακρύνθηκα εγώ.

Όχι ότι την άφησα τελείως μόνη της. Έβαλα την Κέλλυ να μου υποσχεθεί ότι θα είναι συνέχεια μαζί της όσο εγώ είμαι στο φροντιστήριο. Την τελευταία εβδομάδα αυτό λειτούργησε.. τι θα γίνει από εδώ και πέρα δεν ξέρω. Και μακάρι να ήξερα δηλαδή ή έστω να είχα μια διαίσθηση γιατί πραγματικά σας μιλάω..

Την αγαπάω.

Την αγαπάω όσο τίποτε άλλο.. και την Μαρία μου και το σποράκι μας. Και το μόνο που θέλω είναι να γίνουμε οικογένεια. Βέβαια δεν νομίζω το κορίτσι μου να το θέλει αυτό. Αν και τον τελευταίο μήνα που πηδιόμασταν συνέχεια μου έδωσε να καταλάβω ότι ίσως και να θέλει να είμαστε επιτέλους μαζί. Ωστόσο όταν την ρώτησα αν γουστάρει να παντρευτούμε..

Πίνω μονορούφι την υπόλοιπη μπύρα από το μπουκάλι.

Εκείνο το όχι με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. 

Και ποια είναι αυτή?

Δεν με θέλει.

Και δεν εννοώ ερωτικά.. ως άνδρας την ικανοποιώ και με το παραπάνω στο σεξ.. όμως το Μαράκι δεν με θέλει για σύντροφο.. για σχέση.. για να γίνουμε ζευγάρι.. πώς στον πούτσο το λένε? Για αυτό αρνήθηκε την πρόταση μου.. δεν βλέπει κανένα κοινό μέλλον στον ορίζοντα και για αυτό είμαι σίγουρος.

Σβήνω και το τελευταίο τσιγάρο στο τασάκι και μπαίνω ξανά μέσα στο σπίτι. Θα πάω να κάνω ένα ντουζάκι να χαλαρώσω και μετά θα πάω να ξαπλώσω κάτω από τα σκεπάσματα της και να την πάρω αγκαλιά. Κάθε βράδυ αυτό κάνω.. επιστρέφω όταν έχει κοιμηθεί.. και κάθε πρωί την κάνω πριν φύγει. 

Της δίνω χώρο.

Χώρο και χρόνο.

Και όταν αποφασίσει τι θέλει να-

Παγώνω στην θέση μου.

Αναφιλητά ακούγονται?

Τυλίγω βιαστικά μια πετσέτα γύρω από την λεκάνη μου και βγαίνω τρέχοντας από το μπάνιο.

Ναι αναφιλητά είναι και ακούγονται από το δωμάτιο της.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Τι στον πούτσο έπαθε?

"Μαράκι?" ανοίγω την πόρτα της χωρίς να χτυπήσω. "Μαράκι μου είσαι καλά?"

Το κορίτσι μου κάθεται κουλουριασμένη πάνω στο κρεβατάκι της και κλαίει δυνατά. 

Νομίζω θα πάθω καρδιακό.

"Μαρία μίλα μου μωρό μου.. τι έπαθες? Πονάς κάπου? Είδες πουθενά αίμα? Το σποράκι μας είναι καλά?" κάνω την μια ερώτηση μετά την άλλη και την πλησιάζω για να δω το οτιδήποτε.. κάποιο τραύμα.. κάποιο χτύπημα.. κάτι που να μου υποδεικνύει τον λόγο που πλαντάζει στο κλάμα. 

Σιωπή

Η Μαρία μου δεν μου απαντά και απλά συνεχίζει να κλαίει.

Σφίγγω δόντια 

"Μαρία ανησυχώ γαμώ" της λέω και κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα της. "Γιατί δεν μου μιλάς? Πες μου τουλάχιστον τον λόγο που είσαι έτσι για να δω αν μπορώ να σε βοηθήσω με κάποιον τρόπο να ηρεμήσεις"

Την παρατηρώ που ανασαίνει με δυσκολία.

Αν πάθει κάτι το σποράκι ή το κορίτσι μου..

Τρέμω ολόκληρος.

Θα πεθάνω.

"Απλά.. να.." το κορίτσι μου αποφάσισε να μιλήσει. "Δεν.. δεν.. θέλω να.. να τρέχεις.. πολύ.. με το αμάξι και.."

Την κοιτάω με απορία.

Τώρα αυτό που κολλάει?

"Γιατί αν πάθεις κάτι εσύ.. ή εγώ.. το σποράκι μας.. θα.. θα μείνει μόνο του και.." η Μαρία μου κλαίει και πάλι πιο δυνατά από πριν.

Η καρδιά μου παγώνει.

Το αίμα μου επίσης.

Μου είχε πει κάποια στιγμή για το ατύχημα των γονιών της.. και..

Την κλείνω αμέσως στην αγκαλιά μου.

"Νομίζεις μωρό μου ότι θα συμβεί σε εμάς το ίδιο που συνέβη στους δικούς σου?" την ρωτάω και κλείνω τα μάτια μου. Δεν θέλω να φοβάται. Δεν θέλω να ανησυχεί. Θέλω να είναι ευτυχισμένη.

"Είδα.. είδα.. έναν εφιάλτη.. που.. που έτρεχες με το αυτοκίνητο και.. και.. και ήμουν και εγώ.. μέσα και.. το σποράκι μας.. έμεινε μόνο του και.." το Μαράκι μου τοποθετεί το προσωπάκι της στο γυμνό στήθος μου και κλαίει γοερά.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Τι μπορώ να κάνω για να μην βλέπει τέτοιους εφιάλτες?

"Ησύχασε" της ψιθυρίζω και ξεκινάω να χαϊδεύω την πλατούλα της. "Ησύχασε μωρό μου.. ησύχασε άγγελε μου.. ησύχασε.." Ανακάθομαι στο κρεβάτι και την κολλάω όσο περισσότερο μπορώ πάνω στο σώμα μου. "Δεν θα τρέχω μωρό μου.. δεν θα τρέχω καθόλου με το αυτοκίνητο στο υπόσχομαι.." της λέω και την φιλάω στο μέτωπο. 

"Και.. όταν.. πίνεις?" με ρωτάει και συνεχίζει να κλαίει.

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ.

Διαλύεται το μέσα μου όταν την βλέπω στεναχωρημένη.

"Δεν θα πίνω.. και αν το κάνω θα παίρνω ταξί μετά" με βλέπω να γυρνάω με ταξί κάθε βράδυ μετά το φροντιστήριο.

"Και.. και αν.. πάθεις.. κάτι?"

Παγώνω

Τι να πάθω?

"Και να σας αφήσω μόνες σας?" την ρωτάω και την αναγκάζω να με κοιτάξει. 

Με το που τα καφέ ματάκια που αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο διασταυρωθούν με τα πράσινα δικά μου.. η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει. Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ. Με κοιτάει με δυο ματάκια κατακόκκινα από το κλάμα.. πρησμένα και δυστυχώς για την καρδιά μου.. πολύ.. πολύ φοβισμένα. 

"Πρόσεξε πολύ καλά αυτά που θα σου πω" της λέω με απαλή φωνή και φιλάω πεταχτά τα ροζ χειλάκια της. "Εγώ.. ο Μιχάλης Στεργίου.. ο Μιχάλης σου.. σου υπόσχομαι μωρό μου ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να προστατεύω εσένα και το σποράκι μας μια ζωή.. θα είμαι εδώ.. δίπλα σας.. για πάντα.. δεν θα σας αφήσω ποτέ.. και για κανέναν λόγο.. θα σας προσέχω.. θα σας φροντίζω.. θα σας αγαπώ.. κάθε μέρα.. κάθε νύχτα.. θα είμαι μαζί σας.. και όταν.. πολύ μετά στη ζωή μας.. όταν θα έχουμε κάνει πολλά πολλά σποράκια.. και θα έχουν το ένα το άλλο.. μόνο τότε θα δεχτώ να κλείσουμε τα ματάκια μας μαζί.. πρώτα εσύ.. και μετά εγώ.. πρώτα θα με αποχαιρετήσεις εσύ.. και μετά θα σε ακολουθήσω και εγώ.. γιατί μαζί θα είμαστε και στην ζωή.. και στον θάνατο.. πάντα και παντού μαζί.. στο υπόσχομαι ομορφιά μου.. στο υπόσχο-"

Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρόταση μου.. το κορίτσι μου συνθλίβει τα υγρά από το κλάμα χειλάκια της στα δικά μου και με μια απότομη κίνηση με ρίχνει πίσω έως ότου η πλάτη μου ακουμπήσει στο στρώμα. 

Γαμώ την καρδιά μου γαμώ

"Πρόσεξε.. την.. την.. κοιλίτσα σου" της λέω ανάμεσα στο φιλί μας και τοποθετώ τα χέρια μου στην μεσούλα της για να την σταθεροποιήσω. "Μήπως.. είναι.. καλύτερο.. να-"

"Μιλάς πολύ" μου λέει και προτού προλάβω να της απαντήσω.. εκείνη χώνει την γλώσσα της στο στόμα μου και βαθαίνει το φιλί μας. 

Όλο το σώμα μου σφίγγεται.

Μαζί του και η καρδιά μου.

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ.

Μου σηκώθηκε.

Αν και αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα.. αλλά έχω μια εβδομάδα να χύσω και φοβάμαι μήπως-

Παγώνω

"Τι.. τι κάνεις?" την ρωτάω την ώρα που η πετσέτα απομακρύνεται από το σώμα μου. 

"Σε αγαπάω" μου απαντάει χαλαρά και χαμηλώνει το κεφαλάκι της στο-

Καρφώνω αμέσως το βλέμμα μου στο ταβάνι.

Δεν μπορεί.

Απλά αποκλείεται. 

Δεν νομίζω να μου πάρει πίπ-"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"

Κλείνω απευθείας τα μάτια μου.

Μόλις τον έβαλε στο στοματάκι της.

Όλον.. τον έβαλε στο ζεστό και υγρό στοματάκι της και εγώ.. ω Θεέ μου.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. 

Η ανάσα μου βαθαίνει.

Το σώμα μου τρέμει.

"Συνέχισε" την παρακαλάω και τοποθετώ τα χέρια μου στο κεφαλάκι της. "Είσαι τέλεια μωρό μου.. είσαι θεά.. απλά.. μην.. μην σταματάς"

Μου τον γλείφει.. μου τον ρουφάει.. μου τον γαμάει με το στόμα της. Είναι η καλύτερη πίπα της ζωή μου. Ναι.. η καλύτερη. Ο τρόπος με τον οποίο παίζει με τα αρχίδια μου.. η γλώσσα της.. ο ρυθμός της.. το χεράκι της.. μαλάκα μου.. γιατί στον πέοντα δεν την έβαζα με το ζόρι να με τσιμπουκώνει παλαιότερα? Η κοπέλα γαμάει.. γαμάει τρελά με το στόμα της.. γαμάει τρελά το σώμα μου.. γαμάει ακόμη πιο τρελά την καρδιά μου.

"Σου αρέσει?" η φωνή της βγαίνει με τόσο νάζι από το στοματάκι της. 

"Γαμώ το φελέκι μου γαμώ" ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και την κοιτάω μαγεμένος. 

Το Μαράκι έχει καρφωμένο το βλέμμα της στο δικό μου και.. 

Ξεροκαταπίνω

Πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο πρόστυχη και ναζιάρα ταυτόχρονα?

"Σε αγαπώ.. συνέχισε" την παρακαλάω με βραχνή φωνή και χαϊδεύω το υγρό μαγουλάκι της. 

Νιώθω την ευχαρίστηση να χτίζεται χαμηλά στην σπονδυλική μου στήλη.

"Είσαι τόσο τέλεια γαμώ.." από αύριο θα την αναγκάζω να μου τον ρουφάει πρωί μεσημέρι βράδυ. "Θα.. θα.. τελειώσω.."

Νιώθω την ηδονή να ζητάει απελευθέρωση.

Κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω.

"Μαράκι.. λίγο.. λίγο.. πιο.. ω Θεέ μου" αναστενάζω δυνατά. "Έτσι.. συνέχισε.. με.. με αυτόν τον ρυθμό.. και.. Μαράκι.. μωρό μου.. θα.. γαμώ.." 

Όλο το σώμα μου σφίγγεται.

Η καρδιά μου πάει να σπάσει.

"Τε.. τελειώνΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ"

Γαμώ την καταδίκη μου γαμώ

Χύνω 

Χύνω στο στόμα της.

Η απόλαυση που νιώθω δεν υπάρχει.

Η ηδονή κατακλύζει το κορμί μου όλο.

"Δεν.. δεν.."

Δεν υπάρχεις.. θέλω να της πω.. αλλά δεν μπορώ.. δεν έχω ανάσα.. μου έχει κοπεί.

"Εμ Μιχάλη μου?" η φωνή της ακούγεται πιο ναζιάρα από ποτέ. "Τα κατάπια.. δεν πειράζει ε?"

Σφίγγω δόντια και τρίβω με μανία το πρόσωπο μου.

"Θα με πεθάνεις" 

Η γυναίκα αυτή θα είναι το τέλος μου.

Τέλος

"Με καυλώνεις τόσο μα τόσο πολύ" προσθέτω και ανασηκώνω την πλάτη μου από το στρώμα. 

Άντε τώρα να μου πέσει.. 

Παίρνω την πετσέτα από το πάτωμα και καλύπτω την γύμνια μου. 

"Έλα εδώ" της δείχνω το στήθος μου. "Ξάπλωσε πάνω μου" 

Η Μαρία μου με κοιτάει ντροπαλά και τοποθετεί το προσωπάκι της στο κορμί μου με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε η κοιλίτσα της να ακουμπάει στην δική μου. 

Βλέπω το φουσκωματάκι και χαμογελάω διάπλατα.

Βλέπω το χεράκι της πάνω στην καρδιά μου και χαμογελάω γλυκά. 

Βλέπω τα ματάκια της που με κοιτούν με αγάπη και χαμογελάω ευτυχισμένα.

"Είσαι η θεά μου" της λέω με τρυφερότητα και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σωματάκι της. "Είσαι το απόλυτο μου μωρό μου" 

"Επειδή.. κάναμε ότι κάναμε?" με ρωτάει ντροπαλά το Μαράκι μου. "Για αυτό είμαι η θεά σου?"

Παρατηρώ τα μαγουλάκια της.. έχουν κοκκινίσει.

Απλά την λατρεύω.

"Δεν κάναμε.. εσύ μου έκανες" της απαντώ και κλείνω τα μάτια μου. "Βασικά μου πήρες πίπα.. μπορείς πολύ απλά να το πεις με το όνομα του και να μην-ΆΟΥΤΣ"

Τι κάνει η τρελή?

Μόλις με τσίμπησε στο-

"Αν πεις ξανά αυτήν την λέξη θα-"

"Πίπα" την προκαλώ και την κοιτάω με τον πιο παιχνιδιάρικο τρόπο που διαθέτω. 

Η Μαρία μου με κοιτά θυμωμένη.

"Μιχάλη θα-"

"Πίπα πίπα πίπα πίπα πίπα πί-"

"Άμα το πεις άλλη μια φορά δεν θα σου πάρω ποτέ ξανά"

Παγώνω

Με απειλεί?

Τολμάει και-

Κοιτάω το αυστηρό βλέμμα της. 

"Εντάξει δεν θα το πω ποτέ ξανά" 

Σκύβω το κεφάλι.

Ότι θέλει με κάνει.

"Έτσι μπράβο" μου λέει και μου δίνει ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο. 

Την κοιτάω με την άκρη του ματιού μου. 

Τώρα δηλαδή που βρισκόμαστε?

"Είχες δύσκολη μέρα στην δουλειά?" με ρωτάει και ξεκουράζει το κεφαλάκι της και πάλι στο στήθος μου.

Κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω στο ξύλο του κρεβατιού.

"Πολύ" της απαντώ. "Ο Σπύρος με ταλαιπωρεί.. αλλά δεν βαριέσαι.." 

Τα λεφτά να μπαίνουν κάθε μήνα και εγώ αντέχω τα πάντα. 

"Και τις προηγούμενες μέρες?" με ρωτάει το Μαράκι μου.

"Ακόμη χειρότερα"

"Για αυτό φεύγεις νωρίς το πρωί και γυρνάς τόσο αργά? Ή μήπως με αποφεύγεις?"

Παγώνω

Παγώνω 

Παγώνω

Το κατάλαβε ε?

"Μαράκι εγώ δεν-"

"Ναι"

"Τι ναι?" την ρωτάω και ανοίγω τα μάτια μου.

"Ναι θέλω να σε παντρευτώ αλλά όχι τώρα.. θέλω να περάσουμε πρώτα λίγο χρόνο μαζί.. αγαπημένοι και ήρεμοι.. και μετά.. όταν θα είμαστε και οι δύο σίγουροι ότι η σχέση μας είναι δυνατή και πως τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει.. τότε θα-"

"Η σχέση μας?" απορώ και την κοιτάω με το πιο απελπισμένο βλέμμα που διαθέτω. 

Το νιώθω.

Θα το πει.

"Εμείς οι δύο" μου απαντάει το Μαράκι και με κοιτάει με τρυφερότητα. "Ξέρεις.. σε σχέση.. ζευγάρι.. και.. κατάλαβες?" 

Την κοιτάω παιχνιδιάρικα.

"Τώρα? Τώρα είμαστε μαζί?"

Πες ναι

"Δεν θες?" με ρωτάει φοβισμένη και γουρλώνει τα ματάκια της.

Η πούτσα μου σκλήρυνε και πάλι.

"Σαν τρελός" της απαντώ και συνθλίβω τα χείλη μου στα δικά της. "Σαν τρελός θέλω.. σαν τρελός σε θέλω.. σαν τρελός σε αγαπώ"

Η γυναίκα αυτή θα με στείλει αδιάβαστο. 

Η γυναίκα αυτή θα με στείλει στο τρελοκομείο.

"Και εγώ σε αγαπάω πολύ" μου λέει και τυλίγει τα ποδαράκια της γύρω από την μέση μου. 

"Πόσο πολύ?" την ρωτάω με νάζι και της τον τρίβω πάνω από τα ρούχα. 

"Τόσο πολύ που αυτές τις μέρες που δεν σε έβλεπα.." το κορίτσι μου χαμηλώνει το παραπονεμένο βλέμμα της. "Έκλαιγα κάθε μέρα γιατί μου έλειπες και-"

"Ποτέ ξανά" την διακόπτω και κάνω στην άκρη το ροζ βρακάκι της. "Ποτέ ξανά δεν θα κλάψεις ναι?" 

Την γεμίζω απαλά.

"Αχ Μιχάλη μου" το κορίτσι μου αναστενάζει βαριά. "Δεν ξέρω.. αν με αφήσεις εγώ θα-"

"Ποτέ ξανά" επαναλαμβάνω και βγαίνω από μέσα της μόνο και μόνο για να μπω και πάλι. "Ποτέ ξανά δεν θα σε αφήσω μόνη σου ναι?"

Μα τι έκανα ο μαλάκας?

Τόσες μέρες το κορίτσι μου υπέφερε στο σπίτι μόνο του. 

Τόσες μέρες που εγώ της έδινα χώρο εκείνη υπέφερε πολύ και..

Δεν θα την αφήσω ποτέ ξανά.

Ποτέ

Κοιτάω το αγγελικό προσωπάκι της.

Είναι η πριγκίπισσα μου.

Είναι η αγάπη μου.

Είναι ο έρωτας μου.

Και εγώ είμαι αιχμάλωτος της.

Και εγώ είμαι δικός της.

Για πάντα.

Θα είμαι μαζί της για πάντα.

Θα κάνω τα πάντα.

Θα κάνω ότι χρειαστεί.

Ότι χρειαστεί για να είμαστε μαζί.

Η Μαρία μου και εγώ.

Εγώ και η Μαρία μου.

Κοιτάω φευγαλέα την κοιλίτσα της.

Χαμογελάω γλυκά.

Και το σποράκι μας.

Η μπέμπα μας.

Το κοριτσάκι μας.

Το κοριτσάκι μου.

Το παιδί μου.

Το δικό μου παιδί.

Η ζωή μου.

Η οικογένεια μου.

Τα πάντα για την οικογένεια μου.

Τα πάντα για τα πάντα μου