δύο εβδομάδες μετά

Μαρία

"Αποκλείεται.. τόσο καιρό ήταν έγκυος δηλαδή?"

Κοιτάω τα κρουασάν μπροστά μου. 

Ποιο να πάρω? 

Αυτό με την λευκή ή αυτό με την μαύρη σοκολάτα?

"Φαντάζομαι πώς θα ένιωσε όταν το έμαθε.. δεν θα ήθελα με τίποτα να ήμουν στην θέση της.. καλύτερα να πέθαινα"

Τα αρπάζω και τα δύο.. μια ζωή την έχουμε στην τελική.

"Και εντάξει.. πες αυτή το ήθελε.. ο άτυχος ο πατέρας? Πού θα του ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι?"

"Τα κρουασάν και μια πίτσα" λέω στην κοπέλα που δουλεύει στο κυλικείο της σχολής.

"Ποιος λες να είναι?"

"Δεν ξέρω.. κανένα φυτό πάντως.. ποιος θα γυρνούσε να την κοιτάξει στην τελική? Δεν βλέπεις πώς είναι?"

"Και μια παγωμένη σοκολάτα" προσθέτω και ανοίγω το πορτοφόλι μου.

"Και τώρα πρέπει να μείνει μια ζωή μαζί της ε? Τον λυπάμαι.. και αυτόν και αυτήν μαζί"

"4,80 κοπελιά" μου λέει η ψηλή μαυρομάλλα.

"Ορίστε" της δίνω ένα πεντάευρω. "Είμαστε εντάξει" προσθέτω και παίρνω τα φαγητά στο χέρι μου. 

"Εγώ άλλο σκέφτομαι.. που τώρα θα αναγκαστεί να αφήσει την σχολή"

"Ε θα γυρίσει κάποια στιγμή να το πάρει το πτυχίο"

"Σιγά.. έτσι λένε όλες και ποτέ δεν επιστρέφουν.. αυτό ήταν.. από την επόμενη καθηγήτρια της Κυτταρικής Βιολογίας θα καταλήξει με μια κουτάλα στο ένα χέρι και ένα ξεσκονόπανο στο άλλο"

"Ας μην άνοιγε τα πόδια της"

"Ε μην ανησυχείς.. ειδικά τώρα με τα παραπανίσια κιλά δεν θα τα ανοίξει ποτέ ξανά.. μα καλά είδες τι πήρε να φάει?

Κοιτάω τα κρουασάν, την πίτσα και την παγωμένη σοκολάτα μπροστά μου. 

Θέλω να κλάψω.

Στην τελική μου μύρισαν τόσο έντονα όλα.. δεν φταίω εγώ.

"Τι κάνει η πιο όμορφη έγκυος?" με ρωτάει ο Νίκος και κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου. 

Τρώω μια τεράστια μπουκιά από την πίτσα μου και τον κοιτάω. 

"Πεινάει" του λέω με μπουκωμένο το στόμα. 

Τον ακούω να γελάει. 

"Έχει δίκιο ο Μιχάλης που λέει ότι τρως όλη την ώρα"

Παγώνω

Αυτά κάθεται και λέει στους φίλους του?

"Δεν φταίω εγώ.." του εξηγώ και αφήνω την πίτσα στο τραπέζι. "Το σποράκι"

Εντάξει.. μια οι συμφοιτήτριες μου με τις κακίες τους.. μια ο Νίκος με τον Μιχάλη.. 

Κοιτάω τα μπούτια μου.

Νομίζω έχουν μεγαλώσει.

"Τώρα γιατί βούρκωσες?" με ρωτάει ο Νίκος και τυλίγει τα χέρια του γύρω μου. "Είπα κάτι που σε ενόχλησε?"

"Τι τρέχει?" ακούω την Λία να ρωτάει ανήσυχη από πίσω μου. "Νίκο τι της έκανες?" Βλέπω μια ανθοδέσμη να προσγειώνεται με δύναμη πάνω στο τραπέζι και αμέσως μετά δυο λεπτά χέρια με βγάζουν από την αγκαλιά του Νίκου. "Όλα καλά?" με ρωτάει η κοκκινομάλλα κολλητή μου. Κοιτάω τα μάτια της.. κρύβουν γνήσιο ενδιαφέρον.

"Τι την ρωτάει ακριβώς και αυτήν? Χοντρή, κοντή και έγκυος. Συν το γεγονός ότι ο πατέρας είναι άφαντος.. πώς να είναι όλα καλά?"

Σκύβω το κεφάλι.

Εντάξει.. γνώμη τους είναι στην τελική.. αλλά πρέπει να την βροντοφωνάζουν? 

Δεν καταλαβαίνουν ότι πληγώνουν κόσμο?

"Λένε βλακείες" ψιθυρίζει η Λία στο αυτί μου. "Μην δίνεις σημασία και σήκωσε ψηλά το κεφάλι. Πρέπει να είσαι περήφανη για το σποράκι"

Κάτι στα λόγια της.. κάτι στον τόνο της.. κάτι στο χέρι της που με αναγκάζει να σηκώσω το πρόσωπο μου πάνω.. κάτι στο χαμόγελο της.. κάτι στα μάτια της που αστράφτουν.. 

"Σε ευχαριστώ" της λέω και της χαμογελώ ντροπαλά. Μου δίνει πολλή δύναμη.. τόσο καιρό και η Κέλλυ και η Λία με στηρίζουν απεριόριστα. Θα τους το χρωστάω για πάντα.

"Μην με ευχαριστείς και σταμάτα να κλαις.. μια ώρα σε έβαφα" η φίλη μου φυσάει το πρόσωπο μου. "Πώς θα βγούμε μετά την ορκωμοσία φωτογραφίες? Και μιας και το ανέφερα.. πού είναι ο απόφοιτος του Βιολογικού?"

Φτιάχνω αμέσως το ροζ φόρεμα μου. 

Πρέπει να είμαι όμορφη.. τις φωτογραφίες από την αποφοίτηση του θα τις κοιτάει μια ζωή. 

"Έχει πάει να υπογράψει στην γραμματεία" τους ενημερώνω. "Σε λίγο θα έρθει και θα πάμε στην αίθουσα"

Εν τω μεταξύ θα πάω νωρίτερα να βρω θέση μπροστά μπροστά. Θέλω να τον θαυμάσω καθ'όλη την διάρκεια της τελετής. Μια φορά ορκίζεται. Και είμαι τόσο περήφανη που τα κατάφερε.. πτυχίο τον Ιούνιο.. στα τέσσερα χρόνια.. δεν είναι και λίγο. 

"Επιτέλους σας βρήκα!" αναφωνεί η Κέλλυ κουρασμένα και κάθεται με φόρα απέναντι μου. 

"Μα στο συνηθισμένο τραπέζι είμαστε" της απαντώ και κοιτάζω τον Φρανσουά στον τοίχο δίπλα μου. 

"Ναι αλλά δεν ξέρεις τι πέρασα μέχρι να έρθω στο κυλικείο! Έχεις ιδέα πόσο κόσμο έχει έξω? Λαοθάλασσα.. μα καλά.. πόσοι ορκίζονται Ιούνη μήνα στην τελική?"

"Για αυτό εγώ με τον Μήτσο θα το πάρουμε τον Οκτώβριο" της απαντάει ο Νίκος και φιλάει πεταχτά την Λία. "Για να αποφύγουμε την πολυκοσμία" προσθέτει και μου κλείνει το μάτι.

Κοιτάω το φουσκωματάκι.

Λες να μπορέσουμε να έρθουμε και τον Οκτώβριο μωρό μου? Ή θα βγεις νωρίτερα και θα κάτσουμε σπίτι οι δυο μας? Αν και.. το καλό που σου θέλω.. να έρθεις στην ώρα σου.. αρχές Νοέμβρη μας είπε ο κύριος Στέφανος να σε περιμένουμε.. ξέρεις πόσο χαρούμενος είναι ο μπαμπάς? Πώς και πώς σε περιμένει.

"Ήρθα και εγώ" 

Και ξαφνικά η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

"Τι κάνουν τα κορίτσια μου?" ρωτάει ο Μιχάλης και κάθεται στην άδεια καρέκλα δίπλα μου.

Καρφώνω αμέσως το βλέμμα μου πάνω του. Μπλε σκούρο κοστούμι, λευκό πουκάμισο, γαλάζια γραβάτα, καφέ σκαρπίνια και βλέμμα? Κόλαση. Με τα χίλια ζόρια αντιστέκομαι και δεν του ορμάω. Πάλι καλά που δεν με αγγίζει καθόλου από την Ζάκυνθο και μετά. Ούτε τυχαία. Διότι με ένα και μόνο του άγγιγμα.. 

Αναστατώνομαι 

Και μόνο στην σκέψη γίνομαι υγρή.

Και φοράω και ροζ φόρεμα.

Και πεθαίνω και από ντροπή.

"Είμαι και εγώ εδώ ρε μαλάκα δεν με βλέπεις?" τον ρωτάει ο Νίκος. "Μόνο τις άλλες είδες με το που μπήκες στο κυλικείο?"

Χαμογελάω αχνά

Δεν εννοούσε τις φίλες μου ο Μιχάλης.

"Στην κόρη μου και στο Μαράκι αναφερόμουν βασικά αλλά μιας και το είπες.. Κέλλυ.. Λία.. όλα καλά?

Παρατηρώ την παρέα μου μπροστά μου. Έχουν παγώσει.. όλοι τους.. ένας προς έναν.. και μία προς μία.. δεν μιλάνε και απλά κάθονται και μας κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια.

"Κορίτσι είναι?" η κοκκινομάλλα φίλη μου σπάει την σιωπή λίγες στιγμές μετά. 

Καρφώνουν όλοι τα μάτια τους στην κοιλίτσα μου.

Νομίζω έχω κοκκινίσει.

"Το πιο όμορφο κορίτσι μάλιστα" της απαντάει ο Μιχάλης και μου χαμογελάει τρυφερά. "Μετά από την μαμά της βασικά.. θα γίνει η πιο όμορφη κοπέλα στον κόσμο όλο" ψιθυρίζει την τελευταία πρόταση στο αυτί μου για να την ακούσω μόνο εγώ.

Η καρδιά μου χάνει αμέσως δέκα χτύπους στην σειρά.

Στρέφω το βλέμμα μου στο δικό του. 

Βαθύ πράσινο στο συνηθισμένο καφέ.

Απλά τον αγαπώ.

Απλά τον ευχαριστώ.

"Θεέ μου!" η Κέλλυ ζητωκραυγάζει. "Καλά πότε το μάθατε και σε εμάς δεν είπατε τίποτα? Μαράκι συγχαρητήρια μωρό μου" η ξανθιά φίλη μου μου δίνει το ένα φιλί μετά το άλλο.

"Ρε μαλάκα συγχαρητήρια" ο Νίκος ανταλλάσσει μια ανδρική χειραψία με τον Μιχάλη. "Ότι θέλει θα σε κάνει.. πρόσεχε"

Ο Μιχάλης χαμογελάει ευτυχισμένα.

"Λες να μην το ξέρω?" τον ρωτάει και κάθεται και πάλι στη καρέκλα δίπλα μου.

"Μωρό μου θέλω και εγώ ένα κοριτσάκι" η Λία του χαμογελάει υποχθόνια. 

Ο Νίκος πνίγεται με το σάλιο του.

"Τώρα αυτό πώς προέκυψε?" την ρωτάει και πίνει λίγο από την σοκολάτα μου. 

Παγώνω

Αυτήν ήταν δική μου.

"Τι πως προέκυψε?" η Λία πλέον ακούγεται θυμωμένη. "Θέλω να γίνω νέα μαμά.. θέλω να βγαίνουμε με την Μαρία και τα μωρά μας βόλτα μαζί"

"Θα σου πάρω ένα ψεύτικο στα γενέθλια σου να το βγάζεις όσες βόλτες θέλεις" της απαντάει κοφτά εκείνος και ανακάθεται αμήχανα στην θέση του. 

Καημένε Νίκο..

Έδωσες την λάθος απάντηση..

Στέρηση μεταμεσονύχτιων δραστηριοτήτων μυρίζομαι..

Αυτό και την μισοφαγωμένη πίτσα από πριν.

"Δικό του είναι?"

"Μου κάνεις πλάκα έτσι?"

"Γύρισε αυτός να την κοιτάξει?"

"Εδώ την πήδηξε κιόλας.. δεν άκουσες?"

"Πάω στοίχημα θα ήταν μεθυσμένος"

"Ναι σίγουρα.. δεν θυμάσαι τις προάλλες που εκείνη τον παρακαλούσε να της πει ότι την αγαπάει και αυτός της είπε ότι απλά την χρησιμοποιούσε για να περάσει το μάθημα?"

"Ναι ναι.. δίκιο έχεις.. μπορεί να το έκανε και επίτηδες για να τον τυλίξει"

"Σίγουρα αυτή το ήθελε μόνο.. μα καλά δεν βλέπεις? Αυτός καν δεν την αγγίζει"

"Πώς να θέλει να την αγγίξει? Του κατέστρεψε την ζωή"

Σκύβω και πάλι το κεφάλι.

Τοποθετώ τα χέρια μου στο φουσκωματάκι και το χαϊδεύω απαλά.

Δεν του καταστρέψαμε την ζωή μωρό μου.. μην τις ακούς αυτές..

Αν και τώρα που το σκέφτομαι..

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Λες όντως να του καταστρέψαμε την ζωή?

"Έλα εδώ" μου ψιθυρίζει ο Μιχάλης. Νιώθω αμέσως δύο γεροδεμένα χέρια να τυλίγονται γύρω από το κορμί μου. "Κάτσε πάνω μου"

Ξεροκαταπίνω

Πώς ακριβώς να κάτσω πάνω του? Διότι την τελευταία φορά που απαίτησε κάτι τέτοιο.. ε.. να.. ήμασταν γυμνοί.. εγώ τελείως.. εκείνος μόνο από κάτω.. και ήθελε να τον κοιτάω στα μάτια την ώρα που-

"Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί στην ζωή μου" η φωνή του δυνατή και καθαρή στέλνει ένα ρίγος σε όλο μου το σώμα.

Καρφώνω αμέσως τα μάτια μου στα δικά του.

Πράσινο στο καφέ

Σιγουριά στην μελαγχολία

"Το κοριτσάκι μας είναι το μικρό θαυματάκι που ποτέ δεν περίμενα να μου συμβεί.. που ποτέ δεν φανταζόμουν.. αλλά ξέρεις κάτι?" ο Μιχάλης τοποθετεί την παλάμη του στην κοιλίτσα μου και πλησιάζει τα σαρκώδη χείλη του στα δικά μου. "Το αγάπησα με το που το είδα στον υπέρηχο.. από την πρώτη κιόλας φορά η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο.. ναι.. δεν ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή στην ζωή μας και ναι.. αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα το άλλαζα.. αλλά ξέρεις τι το διαφορετικό θα έκανα?" Του κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. "Θα σε άφηνα επίτηδες έγκυο" η καυτή ανάσα του χαϊδεύει τα χείλη μου.

Λιώνω 

Σβήνω

Χάνομαι

Το κοριτσάκι μου θα έχει τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου.

"Και ξέρεις και τι άλλο?" ο Μιχάλης τοποθετεί μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου. 

"Τι?" τον ρωτάω με νάζι και τοποθετώ τα χέρια μου στο στήθος του.

Είμαι σίγουρη ότι οτιδήποτε και αν μου πει θα μου αρέσει.

Το βλέπω στα μάτια του.. τον ακούω στην φωνή του.

"Σε αγαπάω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο" με μια απαλή κίνηση με κολλάει πάνω στο στήθος του. "Και το σποράκι μας να μην υπήρχε.. και πάλι.. εγώ ο Μιχάλης Στεργίου λατρεύω εσένα την Μαρία Οικονόμου.. ήμουν χαμένος μέχρι να σε συναντήσω.. ήμουν μισός μέχρι να σε ερωτευτώ.. τον καιρό που ήμασταν μαζί.. σε σχέση εννοώ.. ξέρεις ότι έκανα πολλά λάθη.. τα μετάνιωσα όμως.. να είσαι σίγουρη.. και τώρα ξέρεις τι κάνω?"

Τον κοιτάω με βουρκωμένα ματάκια.

Ευτυχώς που με κρατάει στην αγκαλιά του γιατί θα γινόμουν ένα με το πάτωμα.

Και φοράω και ροζ φόρεμα.

Και πρέπει να βγω και όμορφη στις φωτογραφίες.

"Περιμένω" ο Μιχάλης με φιλάει τρυφερά στο μέτωπο. "Περιμένω να με εμπιστευτείς και πάλι.. περιμένω να μου πεις και πάλι ότι με αγαπάς.. περιμένω να σε ακούσω να με λες και πάλι μωρό σου" 

Αυτό ήταν δακρύζω.

Και δεν πρέπει να φοράω και αδιάβροχη μάσκαρα.

"Γιατί αυτό είμαι.. το μωρό σου.. και εσύ είσαι το δικό μου μωρό.. και μαζί θα κάνουμε ένα μικρό μωράκι.. και αν θέλεις.. με το που γεννηθεί αυτό μπορούμε να κάνουμε ακόμη ένα.. δεν ξέρω.. πόσα παιδιά έχεις ονειρευτεί να κάνεις?"

Ξεροκαταπίνω

Κοιτάω τα λαδί μάτια του.

Είναι τόσο όμορφα.. τόσο γλυκά.. τόσο τρυφερά..

Τοποθετώ το χέρι μου στην καρδιά του.. χτυπάει σαν τρελή.

"Έξι" παραδέχομαι και κρύβω το πρόσωπο μου στον λαιμό του.

Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Έχει ιδέα πόσα άτομα μας ακούν και μας παρακολουθούν ταυτόχρονα?

"Ε.. ε.. έξι?" τον νιώθω να παγώνει. "Πολλά δεν είναι?" ψιθυρίζει στο αυτί μου.

Χαμογελάω αχνά πάνω στο απαλό δέρμα του λαιμού του. 

"Κάποτε ήθελα δέκα.. αλλά μετά το σκέφτηκα καλύτερα και επειδή θέλω να κάνω και καριέρα ταυτόχρονα.. αν βάλεις τους αριθμούς βγαίνουν το πολύ έξι"

"Μίκυ αγόρι μου.." 

Το νιώθω ο Νίκος θα πει χαζομάρα.

"Σε βλέπω να αφήνεις και φροντιστήρια και ιδιαίτερα και τα πάντα όλα και να κάθεσαι να μεγαλώνεις έξι μικρές Μαρίες στο σπίτι.. πάλι καλά που το κορίτσι μας είναι έξυπνο και θα βγάζει αυτή λεφτά να έχετε να τρώτε και τίποτα"

Το πα δεν το πα? 

Χαζομάρα θα πετούσε.

Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι..

Δεν είναι και πολύ κακή η ιδέα.

"Εσύ δεν το βουλώνεις το στόμα σου ρε παπάρα?" του φωνάζει ο Μιχάλης. "Και σηκωθείτε να πάμε σιγά σιγά μέσα. Πρέπει να βρούμε και θέση για το Μαράκι. Δεν θέλω να κάτσει όρθια"

Σηκώνομαι απρόθυμα από την αγκαλιά του και στηρίζομαι και πάλι στα πόδια του. Μου είχε λείψει πάντως. Το σώμα του.. τα χέρια του.. η μυρωδιά του.. το απαλό δέρμα του..

"Αυτά θα τα πάρουμε μαζί μας?" με ρωτάει ο Μιχάλης και μου δείχνει τα κρουασάν στο τραπέζι. 

Κοιτάω τις ηλίθιες που πετούσαν τις κακίες τους πριν. 

"Όχι άστα" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Θα παχύνω και άλλο" 

Σκύβω και πάλι το κεφάλι.

Δεν θα με θέλει.. τώρα που θα πάρω κιλά με την εγκυμοσύνη θα τον απωθώ.

"Ε και? Θα τα χάσεις μετά. Αλλά και όλα να μην φύγουν.." νιώθω ένα ελαφρύ ζούληγμα στον ποπό μου. "Μου αρέσουν τα πιασίματα.. σου πάνε"

Σηκώνω και πάλι το κεφάλι ψηλά.

"Δηλαδή σου αρέσω έτσι όπως είμαι?" τον ρωτάω φανερά έκπληκτη και του δείχνω την κοιλίτσα μου. Είναι σίγουρα ο Μιχάλης αυτός μπροστά μου?

Τον παρατηρώ να γελάει μόνος του και να κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε.

"Βάλε τα κρουασάν μέσα στη τσάντα σου" μου λέει και συνεχίζει με τα χαχανητά του.

Επίσης.. σας έχω πει ότι έχει το ομορφότερο γέλιο σε όλον τον πλανήτη?

"Άντε πάμε" μας λέει η Κέλλυ και ακολουθεί την Λία και τον Νίκο έξω από το κυλικείο. 

"Α και σχετικά με αυτό που λέγαμε πριν.." ο Μιχάλης τοποθετεί το χέρι του στο μπράτσο μου και με σταματάει στην θέση μου. "Δεν μου αρέσεις απλά.." ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Με καυλώνεις όσο δεν δεν φαντάζεσαι.. για αυτό σου λέω.. γέννα πρώτα το σποράκι μας και μετά θα ξεσκιστούμε στο πήδημα.. όχι τίποτα άλλο.. πρέπει να κάνουμε και τα υπόλοιπα πέντε παιδιά που θέλεις.. και μην ανησυχείς.. θα μένω εγώ στο σπίτι να τα προσέχω αν χρειαστεί"

Παγώνω

Άκουσα καλά?

Τον καυλώνω είπε?

Θα μένει στο σπίτι με τα έξι παιδιά μας είπε?

"Πάμε μέσα στην αίθουσα τώρα" του απαντώ κοφτά και ξεκινάω να περπατάω με γοργό βήμα προς το αμφιθέατρο. Τουλάχιστον εκεί μέσα έχει κλιματιστικό και η θερμοκρασία δεν θα ξεπερνάει τους είκοσι βαθμούς. Ότι χρειάζομαι είναι αυτήν την στιγμή, διότι..

Γαμώτο

Είχε δεν είχε με άναψε πάλι..

.

.

.

Μιχάλης

"Συγχαρητήρια Μιχάλη μου!"

Κοιτάω φευγαλέα την Έρση.

"Ευχαριστώ" της απαντώ κοφτά και συνεχίζω να ψάχνω μέσα στο πλήθος το Μαράκι μου. 

"Καλή σταδιοδρομία σου εύχομαι! Να είσαι πάντα ευτυχισμένος και να έχεις ότι ποθείς"

"Και πάλι ευχαριστώ" 

Γαμώ.. γιατί να είναι τόσο κοντή? 

Πουθενά δεν την βλέπω!

"Θα ήθελες να βγαίναμε για ένα ποτό αυτές τις μέρες?" 

Ειλικρινά τώρα? 

Συνεχίζει και μιλάει?

"Όχι το έχω κόψει" της λέω ψέματα και συνεχίζω να ψάχνω αγχωμένος το Μαράκι μου. Δεν έχω και το κινητό πάνω μου.. σκάω και με το τήβεννο.. έχω να την δω και μια ώρα.. πόσα να αντέξω πια?

"Γιατί?" με ρωτάει και πάλι η Έρση.

Τα νεύρα μου.

"Διότι συμπαραστέκομαι στην έγκυο κοπέλα μου" της απαντώ κοφτά και γυρνάω να την κοιτάξω. 

Η Έρση γουρλώνει αμέσως τα μάτια της.

"Μου κάνεις πλάκα? Πότε πρόλαβες? Εμείς δεν έχουμε πολύ καιρό που χωρίσαμε. Μου λες ψέματα.. έτσι δεν είναι?"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

"Μιχάλη συγχαρητήρια" ανάμεσα σε εμένα και την Έρση μπαίνει σφήνα η Κάτια. Α τέλεια.. αυτή μας έλειπε τώρα. "Σου εύχομαι κάθε επιτυχία.. τόσο επαγγελματική.. όσο και ερωτική.." προσθέτει και μου κλείνει το μάτι. 

Αναστενάζω βαριά.

Η Μαρία φταίει.. που από την πρώτη στιγμή την παρακαλούσα να βγάλουμε μια φωτογραφία με το φουσκωματάκι για να την ανεβάσω στο instagram και να σταματήσουν να μου την πέφτουν οι υπόλοιπες.. αλλά εκείνη συνεχίζει να αρνείται πεισματικά. Εγώ κάθε φορά τους λέω ότι η κοπέλα μου είναι έγκυος και ότι θα γίνω μπαμπάς.. αλλά αυτές δεν με πιστεύουν και συνεχίζουν να με φλερτάρουν. Ενώ αν έβλεπαν μια φωτογραφία..

"Σε ευχαριστώ πολύ αλλά η Μαρία είναι έγκυος" απαντώ στην Κάτια. "Και στάσου λίγο πιο μακριά μου.. την τελευταία φορά που μας είδε μαζί έκανε έναν μήνα να μου μιλήσει" Και βασικά αν δεν έμενε έγκυος.. δεν θα μου μιλούσε ακόμη.

"Την τελευταία φορά που μας είδε μαζί ήταν επειδή με είχες πηδήξει το προηγούμενο βράδυ" μου υπενθυμίζει η Κάτια με έναν ξεκάθαρο σαρκασμό στην φωνή της.

"ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ?" πετάγεται η Έρση από πίσω. 

Αυτή εδώ είναι ακόμη?

"Όλοι κάνουμε λάθη" απευθύνομαι και πάλι στην πρώην κολλητή της κοπέλας μου. "Το θέμα είναι να μην τα επαναλαμβάνουμε"

"Μιχαααααααααααααααααλη" 

Η φωνή της Λίζας είναι αυτή?

"Μιχαααααααααααααααααλη συγχαρητήρια"

Την βλέπω να τρέχει κατά πάνω μου και με μια απότομη κίνηση την σηκώνω στην αγκαλιά μου. 

"Η μαμά είπε ότι σήμερα τελείωσες την σχολή, αλήθεια είναι?" 

Κοιτάω τα ενθουσιασμένα πράσινα ματάκια της και της γνέφω θετικά. Λες και το σποράκι να πάρει τα μάτια μου?

"Ωραία.. θα με πας το Σάββατο στην θάλασσα?" 

Χαμογελάω διάπλατα και την σφίγγω ακόμη περισσότερο πάνω μου. 

Όλο χάρες ζητάει.

"Αν θέλει και η Μαρία ναι θα πάμε" της απαντώ χαρούμενα. 

"Θέλει"

Παγώνω

Η φωνή αυτή..

Το νάζι αυτό..

Αφήνω την Λίζα στο πάτωμα και γυρνάω το σώμα μου να την κοιτάξω. 

Είναι μια κούκλα. Το ροζ αυτό φόρεμα της πάει τρελά και επιτέλους φόρεσε κάτι που να αναδεικνύει την κοιλίτσα της. Πλέον όλοι ξέρουν ότι είναι έγκυος.. αργά ή γρήγορα θα το μάθαιναν έτσι και αλλιώς. Τώρα ένα πράγμα μένει μόνο..

"Μπουμπουκάκι μου συγχαρητήρια" ακούγεται η φωνή της μάνας μου από πίσω. 

Σφίγγω δόντια

Καλά δεν έβλεπε που έκανα έρωτα στην Μαρία με τα μάτια μου?

"Μόνο επιτυχίες σου εύχομαι από εδώ και πέρα" η Αναστασία με φιλάει όπου βρει. "Καλή σταδιοδρομία να έχεις.. να είσαι ευτυχισμένος και-"

"Έλα κόψε" με μια απότομη κίνηση την διώχνω από πάνω μου. "Και σταμάτα να κλαις μας βλέπει ο κόσμος" Μα πώς κάνει έτσι στην τελική? Απλά το πτυχίο μου πήρα.

"Καλά σου λέει Αναστασία.. μην κλαις.. έχουμε και γνωστούς στην αίθουσα" 

Α ήρθε και αυτός?

"Αχ Σπύρο.. είμαι τόσο μα τόσο συγκινημένη.. δεν το καταλαβαίνεις?"

Ο πατέρας μου με κοιτάει φευγαλέα. 

"Και πρέπει να γίνουμε θέαμα επειδή εσύ συγκινήθηκες?" τον παρατηρώ που αναστενάζει βαριά. "Τέλος πάντων.. συγχαρητήρια Μιχάλη"

Χαμογελάω λοξά.

Φαντάζομαι τι θα άκουγε όλο το βράδυ χτες από την Αναστασία για να μου πει αυτήν την μικρή λεξούλα.

"Σε ευχαριστώ" του απαντώ και δίνω στην μάνα μου το κινητό μου. "Βγάζεις μια φωτογραφία?"

"Εννοείται" μου απαντάει και μου κάνει νόημα να σταθώ κατάλληλα.

"Μισό λεπτό.." της λέω και γυρνάω στο Μαράκι μου. Τόση ώρα μόνη της την άφησα. "Θέλεις να..?" της κάνω νόημα να έρθει να ποζάρουμε μαζί.

Την παρατηρώ που κοκκινίζει.

Είναι τέλεια, την αγαπώ.

"Δεν θα είναι αμήχανο?" με ρωτάει ωστόσο στέκεται δίπλα μου.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου στο προσωπάκι της. 

"Γιατί να είναι αμήχανο?" την ρωτάω και ακουμπάω το χέρι μου στο φουσκωματάκι. 

Την νιώθω να παγώνει.

"Μιχάλη.." ο τόνος της είναι προειδοποιητικός. "Αν δεν το κατάλαβαν πριν όλοι.. τώρα με αυτήν την κίνηση θα γίνει ευρέως γνωστό"

Ανασηκώνω ελαφρά τους ώμους μου.

"Ας γίνει.. τι πειράζει?"

Με κοιτάει φευγαλέα. 

"Καλά" υποχωρεί σχετικά εύκολα και χαμογελάει γλυκά στην κάμερα.

Γυρνάω και εγώ το πρόσωπο μου ευθεία.. μόνο για μια στιγμή όμως.. απλά δεν μπορώ.. είναι δίπλα μου και ταυτόχρονα είναι μακριά μου.. κοιτάζω και πάλι το προσωπάκι της.. 

Αν την φιλούσα?

"Μιχάλη εδώ αγόρι μου.. κοίτα με" ακούω την Αναστασία να λέει.

Η Μαρία με κοιτάει φευγαλέα. 

"Συμβαίνει κάτι?" με ρωτάει και με κοιτάει ξανά.

Ξεροκαταπίνω

Θα το προσπαθήσω.

"Μήπως θα μπορούσα να..?" 

Κοιτάω τα ροζ χειλάκια της.

"Μιχάλη.."

Χαμηλώνω το κεφάλι μου.

"Μια φορά ορκίζομαι και.."

Τα χείλη μου χαϊδεύουν τα δικά της.

"Μιχάλη.." 

Αναστεναγμός ήταν αυτός?

Νομίζω μου σηκώθηκε.

"Τι μωρό μου?" την ρωτάω και την φιλάω απαλά.

Νιώθω τα χειλάκια της να ανοίγουν ελαφρά. 

"Και άλλο" με παρακαλάει.

Σειρά μου να αναστενάξω.

Δεν το σκέφτομαι και δεύτερη φορά.. χώνω την γλώσσα μου αμέσως μέσα στο στόμα της και σε κλάσματα του δευτερολέπτου το φιλί μας παίρνει άλλη διάσταση.. γίνεται πιο παθιασμένο και.. έχει περάσει και τόσος καιρός.. και νομίζω ότι..

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Γιατί δεν θέλει να την φιλάω κάθε μέρα?

"Αχ Μιχάλη.." το κορίτσι μου λιώνει στην αγκαλιά μου.

Με τρελαίνει. 

Η Μαρία με τρελαίνει.

"Σε αγαπάω" της ψιθυρίζω και συνεχίζω να την φιλάω. "Σε αγαπάω πολύ" 

"Σας βλέπουν και μικρά παιδιά" ακούγεται η σπαστική φωνή του Σπύρου. 

"Αχ άστους.. δεν βλέπεις πόσο ωραίοι είναι μαζί?" του απαντάει η μάνα μου. 

Αλλά τι να το κάνω?

Η Μαρία ήδη ντράπηκε, ήδη κοκκίνισε, ήδη απομακρύνθηκε από κοντά μου.

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ

"Είσαι καλά?" την ρωτάω. 

Έχει χαμηλώσει το βλέμμα της και δεν με κοιτάει καν.

"Ναι όλα μια χαρά" η φωνή της τρέμει. 

Δεν με πείθει και πολύ.

"Λοιπόν.. έχουμε κλείσει τραπέζι στο Thalassa.. πάμε?" η μάνα μου σηκώνει την Λίζα στην αγκαλιά της. Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και την κοιτάω απορημένος. Τι εννοεί? "Ο μπαμπάς σου αποφάσισε να γιορτάσει το πτυχίο σου.. έχει καλέσει και μερικούς φίλους και συνεργάτες"

Παγώνω

Ο παπάρας χάρηκε στα αλήθεια δηλαδή?

"Έχω ήδη ειδοποιήσει τον Δημήτρη και τον Νίκο και μας περιμένουν εκεί με δυο κοπέλες" προσθέτει η Αναστασία. "Εσύ μπουμπούκι μου πάρε το Μαράκι και ελάτε με το αμάξι σου ναι?"

Κοιτάω διστακτικά την Μαρία δίπλα μου.

"Αν δεν θέλεις.." θα πεθάνω.

"Θέλω" μου απαντάει με σιγουριά. Ωστόσο και πάλι δεν με κοιτάει. Και εκτός αυτού τα μαγουλάκια της είναι ακόμη κατακόκκινα. Τι στον πούτσο? Τόσο πολύ ντράπηκε? 

"Πάμε" της λέω και ακουμπάω διστακτικά το χέρι μου στην μεσούλα της. "Έχω παρκάρει στον πίσω δρόμο"

Εν τω μεταξύ δεν ξέρω.. κάνω καλά που την ακουμπάω? Δεν κάνω? Θέλει? Δεν θέλει? Την ενοχλεί? Δεν την ενοχλεί? Μήπως θεωρεί ότι την πιέζω? Ειλικρινά δεν ξέρω που βρισκόμαστε.. ειδικά μετά την φάση το κυλικείο και το φιλί μας προηγουμένως.

"Ξέρεις κάτι?" με ρωτάει και με κοιτάει φευγαλέα.

Ωχ

"Τι?"

"Και εγώ σε αγαπάω"

Σταματάω αμέσως να περπατάω.

Άκουσα καλά?

Μου είπε ότι με αγαπάει?

Δεν είναι ότι δεν μου το έχει πει ξανά.. απλά τις τελευταίες εβδομάδες ήταν πολύ ψυχρή μαζί μου και δεν ήθελε καν να την ακουμπάω όχι να την φιλάω και-

"Έρχεσαι?" φωνάζει από δέκα μέτρα πιο μπροστά.

Δεν είχα ιδέα ότι τόση ώρα την παρατηρούσα που περπατούσε.

Χαμογελάω διάπλατα και τρέχω κοντά της.

Μάλλον κάτι θα έκανα καλά..

.

.

.

(το ίδιο βράδυ)

"Έλα πέρνα" της κάνω νόημα να μπει στο σπίτι με το που ανοίξω την πόρτα.

"Ε μπες εσύ πρώτος"

Την κοιτάω φευγαλέα.

"Βασικά οι κυρίες προηγούνται"

Βασικά θέλω να δω το ποπουδάκι της.

"Βασικά.." η Μαρία αναστενάζει βαριά. "Εντάξει" υποχωρεί και μπαίνει μέσα.

Κοιτάω το κωλαράκι της.

Να δω εγώ πότε θα μπω εκεί μέσα.

"Ωραία ήταν σήμερα" μου λέει και βγάζει τα παπούτσια της.

Κλείνω την πόρτα πίσω μου.

"Ναι πολύ ωραία ήταν" της απαντώ.

"Το φαγητό ήταν εξαίσιο" 

Τώρα εγώ να συμφωνήσω μαζί της? Ούτε μπουκιά δεν έφαγα. Όχι ότι δεν ήθελα.. αλλά δεν πρόλαβα. Κάποια κατασπάραξε και το δικό μου το πιάτο.

"Ναι" συμφωνώ τελικά.

"Και μετά το μέρος που πήγαμε για καφέ με τα παιδιά ήταν πολύ όμορφο" 

Την παρατηρώ να περπατάει προς το δωμάτιο της.

"Τέλειο ήταν" συμφωνώ και πάλι. Άμα της άρεσε τόσο πολύ να την πάω ξανά αύριο. "Το μέρος που πήγαμε για ποτό σου άρεσε?" 

Η Μαρία σταματάει λίγο πριν μπει μέσα στο δωμάτιο της και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Εεε.. ναι.. ήταν πολύ ωραίο.."

Της χαμογελάω γλυκά. Της ζήτησα να χορέψουμε, δέχτηκε και την φίλησα και δυο φορές. Σαν να γυρίσαμε από το πρώτο μας ραντεβού νιώθω. Τόσο πολύ χτυπάει η καρδιά μου.

"Άμα θέλεις πάμε και αύριο" την εμποδίζω και πάλι από το να μπει μέσα στο δωμάτιο της.

"Μιχάλη.." η Μαρία γυρνάει και με κοιτάει ξανά. Παρατηρώ τα καφέ ματάκια της.. με κοιτούν με παράπονο. "Απλά.." Την κοιτάω με το πιο τρυφερό βλέμμα που διαθέτω. "Καληνύχτα"

Χαμηλώνω αποκαρδιωμένος το βλέμμα μου.

"Καληνύχτα" της ψιθυρίζω και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου.

Αφού ανταποκρίθηκε στο φιλί μου και τις τρεις φορές που φιληθήκαμε συνολικά σήμερα.. τώρα γιατί αντιδράει έτσι? Εντάξει δεν περίμενα και να μου ζητήσει να κάνουμε έρωτα.. αλλά μια ταινία θα μπορούσαμε να την δούμε πριν κοιμηθούμε.. έτσι.. μαζί.. αγκαλιασμένοι κάτω από το ροζ σεντονάκι που της αρέσει..

Αναστενάζω βαριά

Θα της έφτιαχνα και ποπ κορν με βούτυρο που είναι τα αγαπημένα της.

Κοιτάω την κλειστή πόρτα του δωματίου μου.

Εντάξει 24 χρονών άντρας είμαι στην τελική.. μπορώ να της το προτείνω και εγώ.. γιατί να περιμένω από εκείνη? Και αν στην τελική με απορρίψει.. συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

Σηκώνομαι αμέσως από το κρεβάτι μου και την στιγμή που ανοίγω την πόρτα-

"Εεεμ" η Μαρία μου χαμηλώνει αμέσως το βλέμμα της. "Ενοχλώ?"

Παγώνω στην θέση μου.

Θα χτυπούσε την πόρτα μου?

"Καθόλου" της απαντώ με γλυκιά φωνή.

"Να.. το.. το.. φερμουάρ.. δεν.." την παρατηρώ που ξεροβήχει. "Θα μπορούσες.. μήπως.. να..?"

Γιατί τραυλίζει?

"Ναι γύρνα" της λέω και εκείνη αμέσως υπακούει.

Το επόμενο δευτερόλεπτο παρατηρώ την μικρή πλατούλα της. Πόσο θα ήθελα να την ξάπλωνα στο στρώμα μου και να-

"Θα μου το κατεβάσεις?" με ρωτάει διστακτικά.

Αν μου το ανεβάσεις..

Αγγίζω το μεταλλικό φερμουάρ και το κατεβάζω αργά αργά. Όσο περισσότερο δέρμα αποκαλύπτεται τόσο πιο σκληρός γίνομαι. Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ. Με βλέπω να βαράω μαλακία μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

"Λίγο πιο γρήγορα?" ζητάει το Μαράκι.

Παρατηρώ το απαλό δέρμα της. 

Για μισό..

Ανατρίχιασε μόλις?

"Έτοιμη" της λέω και αμέσως το μάτι μου πέφτει στο κρεμ βρακάκι της. Κάτι μου λέει ότι από μπροστά θα έχει την hello kitty. Όπως και επίσης ότι θα ξεκινήσω να τον παίζω σήμερα και θα σταματήσω μεθαύριο.

"Μιχάλη.." το μωρό μου γυρνάει και με κοιτάει ντροπαλά. Κάτι στον τόνο της..

Ώπα

"Ναι?" την ρωτάω και με ένα μικρό βήμα κλείνω την ελάχιστη απόσταση μεταξύ μας. 

Η Μαρία με κοιτάει φευγαλέα.

"Να.. θέλω.. να.."

Ξεροκαταπίνω

Το νιώθω

"Τι θέλεις?" την πιέζω.

Έλα.. 

"Βασικά.." την βλέπω που διστάζει.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Πες το..

Ξέρω που το πας..

"Βασικά τίποτα" μου λέει και ξεκινάει να τρέχει μέσα στο δωμάτιο της.

Παγώνω

Τι βασικά τίποτα?

Αυτή δεν ήταν έτοιμη να μου πει να την φιλήσω.. να την αγγίξω.. να την αγκαλιάσω..?

Σε μια στιγμή μάλιστα πίστεψα ότι θα μου ζητούσε να της κάνω έρωτα κιόλας.

Κοιτάω τον φουσκωμένο καβάλο μου.

Πέντε λεπτά δώσε μου να κάνω ένα τσιγάρο και μετά θα κάνουμε μαζί πάρτι ηδονής.

Κλείνω την πόρτα πίσω μου και ανοίγω το παράθυρο. 

Μόνο μια ευκαιρία να μου δώσει.. μόνο μία για να δει ότι μπορούμε να είμαστε και πάλι μαζί και αγαπημένοι. Έχω αλλάξει.. τόσους μήνες της το αποδεικνύω καθημερινά. Πόσο χρόνο θέλει ακόμη για να με εμπιστευτεί ξανά? 

Αφήνω ένα σύννεφο καπνού να βγει από το στόμα μου.

Αλλά θα επιμείνω. Δεν εγκαταλείπω. Δεν έχω μάθει ποτέ να χάνω.. αν και αυτό.. δεν είναι θέμα εγωισμού αλλά αγάπης. Πώς αφήνεις ελεύθερο έναν άνθρωπο που αγαπάς? Ποτέ δεν το κατάλαβα. 

"Βασικά θέλω να κάνουμε έρωτα"

Μου πέφτει το τσιγάρο από το στόμα.

Αν δεν ονειρεύομαι τότε..

Γυρνάω αμέσως το σώμα μου και την κοιτάω. 

Είναι εδώ.. είναι στο δωμάτιο μου.. είναι μπροστά μου. Και το θέμα είναι το πώς είναι.. διότι.. 

Κοιτάω το σωματάκι της. 

Πότε τα πήρε αυτά τα ροζ δαντελένια εσώρουχα? 

"Μαρία.." μου έχει σηκωθεί.

"Αν δεν θέλεις τότε θα-"

Βγάζω αμέσως την μπλούζα μου. 

"Θα είμαι τρυφερός.. θα είμαι γλυκός.. θα είμαι ο Μιχάλης σου" της υπόσχομαι και την κλείνω στην αγκαλιά μου. "Εσύ μωρό μου είσαι σίγουρη για αυτό?"

Κοιτάω έντονα τα καφέ ματάκια της. 

Γιατί εγώ πεθαίνω να μπω μέσα της.

"Πιο σίγουρη από ποτέ" μου λέει και συνθλίβει τα χείλη της στα δικά μου.

Αναστενάζω βαριά.

Την στιγμή αυτή.. την γαμημένη αυτήν την στιγμή.. την φανταζόμουν εδώ και πολύ καιρό.

"Και αύριο?" την ρωτάω φοβισμένος και την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

Αν μου πει να το ξεχάσουμε..

"Αύριο θα το κάνουμε και πάλι"

Την ξαπλώνω προσεκτικά στο στρώμα μου και την κοιτάω σαστισμένος.

Τι είπε?

"Μαράκι.. δεν.. δεν.." 

Αν μου κάνει πλάκα θέλω να την ρωτήσω αλλά δεν μπορώ.. τραυλίζω.

Τι στον πούτσο?

Το κορίτσι μου σηκώνει την πλατούλα της από το κρεβάτι και με φιλάει γλυκά στα χείλη.

"Μου έχεις λείψει" ψιθυρίζει με γλυκιά φωνή.

Θέλω να της κάνω και τα έξι παιδιά σήμερα.

Μα τι λέω?

Είναι ήδη έγκυος.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Μόλις γεννηθεί η κόρη μας.. θα της κάνω έρωτα κάθε μέρα όλη μέρα.

Δεν θα πηγαίνω στην δουλειά. 

Ούτε το κορίτσι μου θα πάει ποτέ ξανά στην σχολή.

Όλη μέρα στο σπίτι θα είμαστε και θα κάνουμε παιδάκια.

Και τώρα που το σκέφτομαι.. δεν μου φτάνουν τα έξι.

Δέκα θέλω

Ή μάλλον όχι..

Δεκαπέντε

Ναι τα θέλω όλα και τα θέλω μαζί της.

Όλα

Τα πάντα

Με την Μαρία μου

Την αγάπη μου

Τον έρωτα μου

Την γυναίκα της ζωή μου

Την γυναίκα μου