η επόμενη μέρα

Μιχάλης

Τοποθετώ το κλειδί στην πόρτα και την ανοίγω.

Επιτέλους.. σπίτι!

Είναι το πρώτο βράδυ που περάσαμε χωριστά εδώ και καιρό και ήταν ότι χειρότερο μου έχει συμβεί από την στιγμή που μετακόμισα στο σπίτι της. Καλά.. δεν είναι ότι κοιμόμαστε και μαζί.. όχι ακόμη τουλάχιστον.. αλλά μου αρκεί το γεγονός ότι την φιλάω στο μέτωπο για καληνύχτα. Και αυτό χτες δεν έγινε οπότε..

"Μαράκι μου?" φωνάζω και αφήνω το backpack στον διάδρομο. 

Απλά μου έλειψε.. μου έλειψε τόσο μα τόσο πολύ.

Σιωπή

"Μαρία μου.. γύρισα κορίτσι μου όμορφο.. πού είσαι?" 

Μπαίνω στο σαλόνι. 

Τίποτα

Κοιτάω την πόρτα της κουζίνας.

Χαμογελάω λοξά

"Καλημέρα" της λέω πριν καν την δω. Σίγουρα εκεί θα είναι και θα τρώει πρωινό. Από τότε που μπήκε στον τρίτο μήνα δεν κάνει και τίποτα άλλο.. όλο τρώει. "Τι κάνουν οι αγάπες μου?" ρωτάω με το που μπω στον πλέον αγαπημένο της χώρο. 

Πάντως δίκιο είχα. Εδώ είναι και τρώει. Πάνω στο τραπέζι υπάρχει μια κόκκινη σούπα που αν μυρίζω καλά.. γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.. τραχανάς πρωινιάτικα? 

"Καλά είστε?" Στρέφω και πάλι το βλέμμα μου πάνω της. Φοράει κάτι ροζ πιτζαμάκια και κάθε φορά που σκύβει για να βάλει το κουτάλι στο στόμα της..

Ξεροκαταπίνω

Έχουν μεγαλώσει.. πολύ.

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ, γιατί να μην θέλει να ξεσκιστούμε στο πήδημα? Αυτή δεν έχει ανάγκες? Τι στον πούτσο? Ο γιατρός μου είπε ότι τώρα με την εγκυμοσύνη θα έχει περισσότερες ορέξεις. Αλλά και πέρα από αυτό..

Σηκώνω το βλέμμα μου στα καφέ ματάκια της. 

Δεν θέλει να γίνουμε και πάλι ένα? Να κάνουμε έρωτα.. όπως παλιά.. που την κρατούσα στην αγκαλιά μου και έτρεμε το κορμάκι της. Που τελείωνε και ήταν το πιο όμορφο πλάσμα που έχω δει στην ζωή μου.. τόσο γλυκιά.. και ταυτόχρονα τόσο αληθινή..

Η καρδιά μου σφίγγεται.

Θέλω να μπω και πάλι μέσα της.

"Μωρό μου όλα καλά?" την ρωτάω και πάλι. Τι στον πέοντα? Πέντε φορές την ρώτησα.. δεν με άκουσε?

Σιωπή

Η Μαρία μου δεν μου απαντάει, αλλά ούτε και με κοιτάει. Το βλέμμα της είναι καρφωμένο στην σούπα μπροστά της και.. τέλεια.. μόλις πήρε στο χεράκι της και ένα ροζ κεκάκι. Εν τω μεταξύ, είμαι σίγουρος, κάποια στιγμή θα σκάσει από το πολύ φαΐ. Μια σταλιά στομαχάκι έχει.. πού το βάζει στην τελική?

"Μαράκι τρέχει κάτι?" επιμένω με πιο γλυκιά φωνή αυτήν την φορά. 

Αν και δεν νομίζω να έκανα εγώ κάτι λάθος. Έπρεπε να μείνω στο εργαστήριο ένα βράδυ για το πείραμα. Την ρώτησα πόσες φορές αν έχει θέμα και ήταν απόλυτη, ήθελε να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα. 

"Είσαι θυμωμένη?" δοκιμάζω και πάλι. "Μαζί μου?"

Σιωπή

Η Μαρία μου ούτε βλέφαρο δεν μου ρίχνει και απλά συνεχίζει να τρώει.

Μάλιστα

Εισπνοή από την μύτη.. εκπνοή από το στόμα. Ήρεμα Μιχάλη.. πάλι οι ορμόνες της θα κάνουν πάρτι λογικά. Ποιος ξέρει τι στον πούτσο σκέφτηκε σήμερα και κάνει μουτράκια. Μπορεί να θυμήθηκε κάτι που έγινε πριν από αιώνες και να ξεσπάει τώρα. 

Την τελευταία φορά που δεν μου μιλούσε ήταν επειδή ένας Χριστόφορος ήθελε να καταθέσει την αλήθεια σε μια δίκη και αυτό έβρισκε αντίθετη την γυναίκα του την Καλυψώ η οποία μόλις είχε γεννήσει..? Θα γεννούσε? Δεν ξέρω.. ειλικρινά σας μιλάω δεν γνωρίζω κανέναν Χριστόφορο και καμία Καλυψώ. Εγώ απλά πλήρωσα τα σπασμένα τους. 

"Θέλεις να πάμε καμία βόλτα? Η μέρα είναι υπέροχη.. μπορούμε να πάμε να περπατήσουμε στην Πλάκα και μετά να κάτσουμε στο Γιασεμί που σου αρέσει τόσο πολύ και να πιούμε σπιτική λεμονάδα. Τι λες μωρό μου?" κάνω ακόμη μια προσπάθεια και την πλησιάζω δειλά δειλά.

Βέβαια είμαι τόσο κουρασμένος που δεν θέλω να βγω από το σπίτι για κανέναν λόγο. Ιδανικά θα ήθελα να κάνω ένα ντουζάκι και να ξαπλώσω όλη μέρα στο κρεβάτι μαζί της. Με ή χωρίς σεξ, δεν με νοιάζει, απλά θέλω να κοιτάω τα ματάκια της και να φιλάω την κοιλίτσα της.

Σιωπή

Η Μαρία μου καταπίνει την τελευταία δαγκωματιά από το κεκάκι της και αδιαφορεί πλήρως για τις ερωτήσεις μου.

"Θα σου πάρω και σοκολατόπιτα με παγωτό" συμπληρώνω. 

Αν δεν λυγίσει και με αυτό..

Το κορίτσι μου σηκώνεται αμέσως όρθια από την καρέκλα. 

Την παρατηρώ φοβισμένος να ανοίγει το ψυγείο και να κοιτάει το εσωτερικό του.

Περνάω νευρικά το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου. Απλά κάτι τέτοιες στιγμές δεν ξέρω πώς στον πούτσο να αντιδράσω. Δεν θέλω να κάνω καμία λάθος κίνηση μαζί της. Θα πεθάνω αν με διώξει από κοντά της. 

Κοιτάω το φουσκωματάκι. 

Η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο δυνατά. 

Αν τους χάσω.. δεν θα το αντέξω. 

"Έκανα κάτι?" την ρωτάω διστακτικά. "Αν έφταιξα κάπου θα ήθελα να μου το πεις για να-"

Η Μαρία κλείνει με δύναμη την πόρτα του ψυγείου και ο εκκωφαντικός ήχος από τα μπουκάλια που τραντάζονται στο εσωτερικό του με κάνει να βρίζω μέσα από τα δόντια μου. Σίγουρα κάτι θα χύθηκε και σίγουρα θα πρέπει εγώ να το καθαρίσω.

Σφίγγω δόντια

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

"Το ξέρεις ότι σε λίγους μήνες θα γίνεις πατέρας?" με ρωτάει το κορίτσι μου και σταυρώνει τα χεράκια της κάτω από το στήθος της. 

"Εμ.. ναι?" η φωνή μου τρέμει. 

Ελπίζω μόνο αυτήν να είναι η σωστή απάντηση. 

"Και το ξέρεις ότι σε λίγους μήνες εδώ μέσα θα κυκλοφορεί ένα μωρό?" με ρωτάει και πάλι. 

Την κοιτάω απορημένος. 

Το βλέμμα της πετάει σπίθες και από τα αυτιά της βγαίνει καπνός. 

Τι στον πούτσο?

"Γιατί είσαι θυμωμένη?" απαντάω με ερώτηση.

"ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΚΑΤΙ. ΜΙΧΑΛΗ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΣΕ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΘΑ ΜΠΟΥΣΟΥΛΑΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ? ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ?" 

Μάλιστα

Τώρα γιατί φωνάζει?

Εισπνοή

Εκπνοή

Οι ορμόνες Μιχάλη.. 

Οι ορμόνες αγόρι μου..

"Το ξέρω μωρό μου" της απαντώ με ηρεμία και κάνω ένα βήμα πιο κοντά της. "Το σποράκι μας θα ξεκινήσει να μπουσουλάει πολύ πολύ νωρίς" Να θυμηθώ μόνο να πάρω προστατευτικά για τις πρίζες και τις γωνίες. 

"ΩΡΑΙΑ" η Μαρία μου κάνει ένα βήμα πιο μακριά μου. "ΑΦΟΥ ΤΟ ΞΈΡΕΙΣ ΛΟΙΠΌΝ ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΣΑ ΠΟΛΎ ΝΑ ΠΕΙΣ ΣΤΙΣ ΓΚΌΜΕΝΕΣ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΈΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΙΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΛΛΟΥ, ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΉ, ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ, ΣΤΟ ΦΡΟΝΤΗΣΤΉΡΙΟ, ΣΤΑ ΠΑΡΚΑ, ΣΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ.. ΌΧΙ ΌΜΩΣ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ"

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Ποιες γκόμενες?

Ποια πάρκα?

Ποια ξενοδοχεία?

"Και να ξέρεις.." η Μαρία μου με προσπερνάει και βγαίνει έξω από την κουζίνα. "Εμείς οι δυο τελειώσαμε"

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Αυτό ήταν

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Το σώμα μου τρέμει.

Το μέσα μου πονάει.

"Τι τελειώσαμε?" αναρωτιέμαι φωναχτά και γυρνάω να την κοιτάξω. "Γιατί τελειώσαμε?"

"Πάνω στο γραφείο σου υπάρχουν κάτι γραπτά Βιολογίας" μου απαντάει το κορίτσι μου και απομακρύνεται από κοντά μου. "Η Τίνα είχε την καλοσύνη να σου τα φέρει χτες μιας και τα ξέχασες στο φροντιστήριο. Ελπίζω αυτήν να ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ήρθε στο σπίτι μας.. διότι Μίκυ αν την ξαναδώ εδώ μέσα.." η Μαρία μου γυρνάει το κεφάλι της και λίγο πριν μπει στο δωμάτιο της μου χαρίζει ένα δολοφονικό βλέμμα. "Απλά πήδα την κάπου αλλού" προσθέτει και κλείνει με δύναμη την πόρτα πίσω της.

Μάλιστα

Τίνα.. γραπτά Βιολογίας.. πάνω στο γραφείο μου.. τα έφερε χτες.. η Μαρία την είδε..

Ωχ Θεέ μου

Πάω στοίχημα τι θα φορούσε.

Κλείνω τα μάτια μου και τρίβω με μανία το πρόσωπο μου.

Δηλαδή τι έχω κάνει και με τιμωρείς με αυτόν τον τρόπο?

Τι γαμώ την πουτάνα μου?

"Μαρία.." χτυπάω απαλά την πόρτα του δωματίου της.

Σιωπή

"Μαρία μπορώ να σου πω?" 

Θέλω να της εξηγήσω. 

Ναι η Τίνα μου την πέφτει, όχι δεν ενδίδω. 

"Μαρία.. μπορώ να περάσω μέσα?" 

Σιωπή 

Και πάλι σιωπή

Τοποθετώ το χέρι μου στο χερούλι και το κατεβάζω διστακτικά. Τουλάχιστον δεν έχει κλειδώσει. Κάτι είναι και αυτό. Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο της και την βρίσκω ξαπλωμένη στο κρεβάτι της με το μαξιλάρι πάνω από το κεφαλάκι της. 

Το στομάχι μου δένεται κόμπος.

Θα σκάσουν.

"Συγγνώμη που σε ενοχλώ" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Μήπως μπορείς να-"

"ΒΓΕΣ.. ΤΩΡΑ.. ΕΞΩ.. ΑΠΟ ΤΟ.. ΔΩΜΑ.. ΤΙΟ.. ΜΟΥ"

Παγώνω

"Μαράκι κλαις?"

Κάνω δυο βήματα και κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα της.

Σίγουρα κλαίει.

Και εγώ σίγουρα πονάω.

"Μωρό μου.. σε παρακαλώ.. βγάλε το προσωπάκι σου κάτω από το μαξιλάρι.. και κοίταξε με" 

Με την Τίνα στην τελική δεν τρέχει τίποτα. 

Πώς θα μπορούσε άλλωστε?

Η κοπέλα μου είναι έγκυος στο παιδί μου, αλλά και το σποράκι να μην υπήρχε.. πλέον η καρδιά μου χτυπάει μόνο για το κοριτσάκι μου.

"Μαράκι μου.. αν με αφήσεις να σου εξηγήσω.." τοποθετώ το χέρι μου στην μεσούλα της. "Τότε θα καταλάβεις ότι-"

"ΜΗΝ ΜΕ.. ΑΚΟΥ.. ΜΠΑΣ.. ΘΕΛΩ.. ΝΑ ΜΕΙ..ΝΩ ΜΟ.. ΝΗ ΜΟΥ" 

Μάλιστα

Μαζεύω αμέσως το χέρι μου.

Συνεχίζει και να φωνάζει και να κλαίει.

"Πάντως με την Τίνα είμαστε μόνο συνάδελφοι"

Ξεκινάω να της εξηγώ παρόλο που δεν θέλει. Απαιτώ να κάτσει να λύσουμε την παρεξήγηση. Τι στο διάολο? Γιατί να χαλάσουν όλα τώρα? Μια χαρά δεν τα πηγαίναμε μέχρι χτες?

"Ξεκίνησε να μου την πέφτει από την πρώτη στιγμή που πήγα στο φροντιστήριο, όμως εγώ-"

"Πήδα όποια θες.. δικαίωμα σου είναι στην τελική"

Η πικρία στην φωνή της με κάνει να ελπίζω.

Η επιλογή των λέξεων της όμως..

Πονάω

"Εγώ εσένα θέλω.." 

Χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα. 

Και την θέλω πολύ γαμώτο.. πάρα πολύ.

"Εγώ όμως δεν θέλω να κάνουμε έρωτα οπότε το πιο λογικό είναι εσύ να θες να πας με άλλες.. και εντάξει.. δικαίωμα σου.. ορμές έχεις.. θέλεις να κάνεις σεξ.. και η Τίνα είναι πολύ ωραία.. ψηλή.. μελαχρινή.. με σωματάρα.. όχι σαν εμένα.. που στρογγύλεψα.. και τώρα πάει.. η επίπεδη κοιλιά μου εξαφανίστηκε οπότε λογικό είναι να μην σε ανάβω.. αλλά και αδύνατη που ήμουν κάποτε και τότε.. δεν.. δεν σου ήμουνα αρκετή.. με απατούσες συνέχεια και.."

Η καρδιά μου χάνει δέκα χτύπους στην σειρά.

Το σώμα μου παγώνει.

Το αίμα δεν ρέει πια στις φλέβες μου.

Τοποθετώ τους αγκώνες μου πάνω στα γόνατα μου και κλείνω το πρόσωπο μου στις παλάμες μου.

Δεν με εμπιστεύεται. 

Για αυτό της το ξέσπασμα δεν ευθύνονται οι ορμόνες της εγκυμοσύνης. Καμία σχέση. Απλά δεν με εμπιστεύεται. Πρέπει να το αποδεχτώ. Έχει περάσει τόσος καιρός. Χωρίσαμε εξαιτίας μου ναι, έφταιξα ναι, όμως τώρα έχω αλλάξει. Γιατί δεν μπορεί να το δει? Είμαι συνέχεια δίπλα της, την στηρίζω, την βοηθάω, την αγαπάω.. τι άλλο να κάνω πια για να με εμπιστευτεί και πάλι?

"Μπορείς να με αφήσεις μόνη μου?" η απαλή φωνή της δίνει και πάλι ζωή στο μέσα μου.

Αναρωτιέμαι αν έχει καταλάβει πόσο πολύ την έχω αγαπήσει.. πόσο πολύ την έχω ερωτευτεί..

Και που μέρα με την μέρα την αγαπάω όλο και πιο πολύ.. την ερωτεύομαι όλο και περισσότερο..

"Δεν πήδηξα ούτε την Τίνα.. ούτε και καμία άλλη" κάνω μια τελευταία προσπάθεια να της εξηγήσω.

Σηκώνω τα μάτια μου πάνω της και την κοιτάω με το πιο έντονο βλέμμα που διαθέτω.

Πράσινο στο καφέ

Απελπισία στην ψυχρότητα

"Δεν με νοιάζει καμία άλλη γυναίκα" η φωνή μου ακούγεται ικετευτική. "Εδώ και πολύ καιρό είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Ναι.. στο παρελθόν δεν σου ήμουν πιστός.. όμως τώρα έχω αλλάξει. Γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια να το καταλάβεις? Σε αγαπάω πολύ. Άσχετα από το σποράκι μας, εγώ, ο Μιχάλης Στεργίου θέλω εσένα, την Μαρία Οικονόμου"

Τελειώνω την εξομολόγηση μου και της χαμογελάω τρυφερά.

Απλά ας με πιστέψει.

Απλά ας με εμπιστευτεί.

Και το ορκίζομαι στο σποράκι μας ότι δεν θα την απογοητεύσω.. ποτέ ξανά.

"Όταν αποφασίσαμε ότι θα κρατήσουμε το μωρό.." το κορίτσι μου σκουπίζει τα ματάκια της και ανακάθεται στο κρεβατάκι της. "Είχαμε πει ότι εμείς οι δυο τελειώσαμε και πως η σχέση μας θα είναι τυπική και-"

"Σε αγαπάω" την διακόπτω. "Το καταλαβαίνεις?"

Την αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ που πονάω.. πονάω πολύ.

Γιατί δεν μπορεί να απαλύνει έστω και λίγο τον πόνο μου?

Απλά ας μου πει κάτι να έχω να ελπίζω.

"Δεν σε εμπιστεύομαι" η Μαρία καρφώνει τα κατακόκκινα ματάκια της στα βουρκωμένα δικά μου. "Καθόλου δεν σε εμπιστεύομαι.. το καταλαβαίνεις?"

Χαμογελάω πικραμένα

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου.

"Το καταλαβαίνω" της απαντώ και σκύβω το κεφάλι.

Μάλλον κάτι δεν έκανα καλά τόσο καιρό.

"Από εμένα έχεις το ελεύθερο να πας με όποια θέλεις" 

Τα λόγια της μαχαίρι στην καρδιά μου.

Πονάω

Πονάω πολύ

"Απλά να μην φέρεις καμία εδώ. Χτες η Τίνα χτύπησε το κουδούνι στις 12. Φαντάσου να είχε γεννηθεί το σποράκι και να ξυπνούσε. Αλλά και μετά.. όταν θα μεγαλώσει.. αν δει καμία προκλητικά ντυμένη νυχτιάτικα στο σπίτι μας.. τι θα του πω? Από εδώ η φίλη του μπαμπά?"

Και όσο πάει γίνεται και χειρότερο.

Συνεχίζει να μιλάει και συνεχίζει να με πληγώνει.

Και εντάξει, η καρδιά μου ας γαμηθεί. Το μεγαλύτερο κακό είναι ότι όλα αυτά δεν μου τα λέει επειδή είναι νευριασμένη. Αντιθέτως, είναι ήρεμη και συνειδητοποιημένη. Έχει σκεφτεί και προφανώς έχει αποφασίσει το μέλλον μας. Και για τους δυο μας.

"Εντάξει όπως θες" συμφωνώ μαζί της και σηκώνομαι όρθιος.

Στην τελική μπορώ να κάνω και αλλιώς?

Αφού δεν με εμπιστεύεται.

"Πάω να κάνω ένα ντουζάκι και να ξαπλώσω" την ενημερώνω και της γυρνάω την πλάτη μου. Δεν θέλω να με δει και πάλι να κλαίω. Του έχω γαμήσει την μάνα τελευταία. "Θέλεις να σου φέρω κάτι πριν κοιμηθώ?"

Κοιμηθώ.. τρόπος του λέγειν.. απλά θα κλείσω τα μάτια μου και θα σκέφτομαι τι στον πούτσο έχω κάνει τόσο λάθος που δεν μπορεί να μας δώσει ακόμη μια γαμημένη ευκαιρία.

"Όχι είμαι εντάξει" μου απαντάει. 

Γνέφω θετικά παρόλο που δεν μπορεί να με δει και ξεκινάω να περπατάω προς την έξοδο του δωματίου της. Λίγο πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου..

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ.

Γυρνάω και την κοιτάω.

Κλαίει

Κλαίει άηχα

Τώρα εγώ να πάω να την αγκαλιάσω και να της υποσχεθώ ότι θα την αγαπάω για πάντα?

Μου κάνει νόημα να κλείσω την πόρτα.

Ξεροβήχω 

Όπως διατάξει.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και κλειδώνω την πόρτα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και βογκάω δυνατά. Τι στον πούτσο να κάνω τώρα? Στην ζωή μου μέχρι στιγμής πάντα είχα ένα πλάνο. Δρούσα βάσει σχεδίου και κάθε φορά που πήγαινε κάτι στραβά, είχα και εναλλακτική λύση. Ποτέ δεν αποτύγχανα, ποτέ μα ποτέ. Και απλά από τότε που γνώρισα την Μαρία μου.. 

Σηκώνομαι και ξεκλειδώνω την πόρτα. 

Εντάξει μαλακία μου.. μπορεί κάτι να χρειαστεί. 

Ξεντύνομαι και ξαπλώνω και πάλι στο κρεβάτι μου. 

Εδώ θα έπρεπε να κοιμόμαστε κάθε βράδυ.. μαζί. 

Το κορίτσι μου, το σποράκι μας και εγώ.

Οι τρεις μας.. η οικογένεια μας.

Κοιτάω τον λευκό τοίχο που χωρίζει τα δωμάτια μας. 

Και εντάξει αυτόν να τον γκρεμίσουμε.. τον άλλον τον τοίχο όμως.. εκείνον που έχει υψώσει ανάμεσα μας? 

Τι τον κάνουμε?

Χαμογελάω πικραμένα

Αν δεν με εμπιστευτεί και πάλι.. δεν γίνεται τίποτα. 

Δηλαδή και ζευγάρι να γίνουμε.. τι να το κάνω αν μαλώνουμε κάθε φορά που η κάθε Τίνα μας χτυπήσει την πόρτα?

Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι οτιδήποτε και αν κάνω.. η όποια προσπάθεια μου πέφτει στο κενό. Και απλά δεν ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω να επιμένω ή αν πρέπει να παραιτηθώ. Προφανώς και δεν εννοώ να σταματήσω να την αγαπάω.. αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Απλά να.. 

Τοποθετώ το χέρι στην καρδιά μου.

Πονάει η απόρριψη.

Πονάει τόσο γαμημένα πολύ.