δύο εβδομάδες μετά

Μαρία

"Εδώ δεξιά.. και μετά αριστερά.. και μετά για 650 μέτρα ευθεία" 

Η Κέλλυ με κοιτάει φευγαλέα.

"Το ξέρεις ότι τζάμπα πάμε έτσι?" με ρωτάει και αλλάζει ταχύτητες. "Αποκλείεται να βρούμε μαγειρίτσα μέσα Ιουνίου"

Κάνω αμέσως μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας.

"Το google έγραφε ότι αυτό το μαγαζί κάνει την καλύτερη σε όλη την Αττική! Αποκλείεται να μην έχουν το πιο δυνατό τους πιάτο!" 

Τοποθετώ το χέρι μου πάνω στην κοιλίτσα μου και την χαϊδεύω απαλά. Ναι μωρό μου.. ησύχασε.. σε λιγάκι θα φάμε μαγειρίτσα.. αφού μας μύρισε! Δεν θέλω να μου αναστατώνεσαι!

"Ναι, είναι το πιο δυνατό τους πιάτο.. δεν αντιλέγω.. αλλά για την Ανάσταση!" η φίλη μου ξεφυσάει βαριά. "Από τόσα εστιατόρια και από τόσες ταβέρνες έχουμε φάει άκυρο το τελευταίο δίωρο.. ακόμη να σου φύγει η όρεξη? Τι στο διάολο?"

Μουτρώνω απευθείας.

"Το νιώθω.. αυτή την φορά θα είμαστε τυχεροί.. θα πάμε και θα βρούμε μαγειρίτσα.. μπορείς να είσαι λίγο πιο αισιόδοξη?" την ρωτάω με μια φανερή ενόχληση στην φωνή μου.

Εντάξει και στην τελική πώς κάνει έτσι? 

Το βαφτιστήρι της ζήτησε την μαγειρίτσα.. όχι εγώ.

"Και τώρα που πάμε?" με ρωτάει και μου κάνει νόημα να τσεκάρω το google maps. 

Τα μάτια μου καρφώνονται αμέσως στην οθόνη του κινητού μου. 

Μιχάλης σας καλεί

 Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

"Ναι?" απαντώ στην κλήση του και χαζογελάω σαν μικρό κοριτσάκι. 

Τον αγαπώ.

"ΤΙ ΝΑΙ?" πετάγεται η Κέλλυ από δίπλα μου. "Χριστιανή μου πού στο διάολο να πάω, μου- ΜΟΥ ΚΆΝΕΙΣ ΠΛΆΚΑ?" η φίλη μου πατάει αμέσως alarm και σταματάει το αυτοκίνητο στην μέση του δρόμου.

Ω Θεέ μου, θα σκοτωθούμε.

"Μαράκι μου?" η φωνή του Μιχάλη ακούγεται πολύ γλυκιά μέσα από το ακουστικό.

Πριν προλάβω να του απαντήσω όμως, η Κέλλυ μου αρπάζει το κινητό από το χέρι και το τοποθετεί στο αυτί της. 

"Δεν μου λες ρε μελλοντικέ παπάρα.. εε.. πατέρα ήθελα να πω.. γιατί μας παίρνεις κάθε δέκα λεπτά τηλέφωνο? Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είμαστε στους δρόμους?"

Χαμογελάω διάπλατα.

Όλη μέρα σήμερα με καλεί κάθε τρεις και λιγάκι για να δει τι κάνουμε.. όχι εγώ με την Κέλλυ.. για αυτήν δεν τον νοιάζει.. αλλά για εμένα και το σποράκι μας. 

"Όχι δεν έχουμε βρει ακόμη μαγειρίτσα σε όλη την Αττική και αμφιβάλλω πολύ για το αν θα τα καταφέρουμε.. εσύ με το να μας ενοχλείς κάθε δέκα λεπτά όμως πώς στο διάολο μας βοηθάς ακριβώς?" η Κέλλυ ωρύεται στο τηλέφωνο.

Η καρδιά μου φτερουγίζει από ευτυχία.

Ο γλυκούλης μου.. από την στιγμή που του είπα ότι μου μύρισε μαγειρίτσα δεν σταμάτησε να με καλεί για να δει αν τελικά βρήκαμε. Ήθελε να φύγει και από το εργαστήριο για να πάει αυτός να ψάξει και να μου την φέρει στο σπίτι αλλά τον έβαλα να μου ορκιστεί ότι δεν θα αφήσει το πείραμα στην μέση. Όλο το εξάμηνο δούλευε για την σημερινή μέρα, κρίμα να πάει τόσος κόπος χαμένος. 

Εξάλλου..

Κοιτάω την Κέλλυ που φωνάζει στο αγόρι μου.

Μια χαρά να καταφέρνει και εκείνη.. εντάξει.. γκρινιάζει λίγο.. αλλά όλα καλά δεν γίνονται. 

"ΜΙΧΑΛΗ ΜΑ ΤΩ ΘΕΩ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ ΏΡΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΒΡΕΙ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙΣ. ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΎΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΓΙΑ GPS ΚΑΙ-" Η φίλη μου κοιτάει απορημένη το κινητό της. "Μου το έκλεισε ο μπάσταρδος" 

Στην λέξη μπάσταρδος βλέπω κόκκινα αστεράκια.

Η πίεση μου ανεβαίνει στα ύψη.

"Μην αποκαλείς τον πατέρα του μωρού μου με αυτόν τον τρόπο" απαιτώ και της αρπάζω το κινητό μου από τα χέρια της. "Απλά ο Μιχάλης ανησυχεί πολύ για εμένα και το σποράκι μας.. μας παίρνει συνέχεια γιατί του λείπουμε και-"

"Και είναι και παπάρας και είναι και ηλίθιος και είναι και σπαστικός" με διακόπτει η Κέλλυ. "Το έκλεισε πριν για να πάρει τώρα στο δικό μου! Αχ θα τον σκοτώσω!" Η φίλη μου κάνει στη  άκρη το αυτοκίνητο της και σταματάει για δεύτερη φορά τα τελευταία πέντε λεπτά. "Αν δεν σταματήσεις να μας καλείς θα πνίξω το παιδί σου στην κολυμπήθρα" λέει στον Μιχάλη με το που απαντήσει την κλήση του.

Παγώνω

Τι λέει η τρελή?

Τοποθετώ προστατευτικά τα χέρια μου στην κοιλίτσα μου. Εσύ σποράκι μου μην τα ακούς αυτά.. η νονά σου σε αγαπάει.. απλά αυτά τα λέει για να εκφοβίσει τον μπαμπά και να σταματήσει να παίρνει τηλέφωνο. Χαμογελάω αχνά. Μας αγαπάει πολύ ο μπαμπάς και του λείψαμε σήμερα.. να το ξέρεις.. 

"Εντάξει Μιχάλη.. όταν βρούμε μαγειρίτσα θα σε πάρουμε τηλέφωνο να στο πούμε.." η Κέλλυ σφίγγει απίστευτα πολύ το χέρι της στο τιμόνι. "Ναι.. και όταν την φάει θα σε πάρω εγώ να σε ενημερώσω.." προσθέτει και ανακάθεται εκνευρισμένη στην θέση της. "Ναι και όταν πάει για κατούρημα θα σου στείλω MMS. ΆΝΤΕ ΧΕΣΟΥ ΜΙΧΑΛΑΚΗ. ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΚΆΝΕΙ" φωνάζει και μου δίνει το κινητό της. "Πες του ένα γεια και κλείσ'το, δεν θα προλάβουμε ανοιχτό το γαμωμάγαζο και μετά θα χρειαστεί να πάμε σε αυτό στην Λαμία" 

Αναστενάζω βαριά και παίρνω το κινητό στο χέρι μου. 

Αχ και να είχαμε ένα τσουρεκάκι τώρα..

"Ναι?" μιλάω ξελιγωμένα στο ακουστικό. Μετά την μαγειρίτσα θα πάμε και για τσουρέκι. Διότι ένα επιδόρπιο πάντα χρειάζεται..

"Μωρό μου είσαι εντάξει?" ο Μιχάλης ακούγεται ανήσυχος. "Όλα καλά με την τρελή? Σου έκανε τίποτα?" 

Χαμογελάω αχνά.

Νοιάζεται ο γλυκούλης..

"Όλα πάνε μια χαρά.." του λέω και ταυτόχρονα παίζω με μια τούφα από τα μαλλιά μου. 

"Δεν βρήκατε μαγειρίτσα ακόμη ε?" με ρωτάει με παράπονο.

"Τσου" του απαντώ. 

Εν τω μεταξύ από την στιγμή που άκουσα την βραχνή φωνή του.. δεν ξέρω.. η καρδιά μου.. χτυπάει πολύ δυνατά και.. αυτό.

"Μπορώ ακόμη να αφήσω τα ποντικάκια στην ησυχία τους και να έρθω να-"

"Να μείνεις εκεί που είσαι" τον μαλώνω με αυστηρή φωνή. "Θέλεις τόσος κόπος να πάει χαμένος?"

Τον ακούω να αναστενάζει βαριά. Είμαι σίγουρη ότι αυτήν την στιγμή περνάει νευρικά τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του. Τόσο καιρό είμαι ερωτευμένη μαζί του.. τον έχω μάθει πια.

"Προτιμώ να είμαι στους δρόμους και να ψάχνω το φαγητό που μύρισε στην γυναίκα μου" μου απαντάει. "Δεν με νοιάζει το πείραμα, θέλω απλά να είμαι μαζί σου"

Η καρδιά μου χάνει αμέσως έναν χτύπο.

Και ακόμη έναν.

Και άλλον έναν.

Εντάξει έλιωσα.

"Ένα βράδυ είναι.." η φωνή μου βγαίνει με νάζι από μέσα μου. "Θα περάσει.."

Ναι για ένα εικοσιτετράωρο πρέπει να μείνει στο εργαστήριο για να καταγράφει κάθε μισή ώρα τις μετρήσεις. Τι είναι ένα βράδυ μπροστά στην αιωνιότητα στην τελική?

 "Και αύριο το πρωί θα το περάσουμε μαζί?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή.

Χαμογελάω διάπλατα.

"Αφού στο υποσχέθηκα.. δεν θα διαβάσω.. και θα πάμε όπου θες" Αν και βρισκόμαστε μέσα σε εξεταστική περίοδο αλλά.. 

Του το υποσχέθηκα.

"Θέλω να μείνουμε όλη μέρα στο κρεβάτι" μου απαντάει με τρυφερότητα.

Και ξαφνικά η θερμοκρασία όλο και ανεβαίνει..

"Να μείνουμε στο κρεβάτι να κάνουμε τι ακριβώς?" τον ρωτάω κάπως αθώα.

"Ε ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΙ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟ SEX" πετάγεται η Κέλλυ και μου αρπάζει το τηλέφωνο από το αυτί. "Η φιλία μας Μαράκι έχει και κάποια όρια" μου λέει και τοποθετεί το κινητό στο αυτί της. "Και εσύ μην τολμήσεις να μας πάρεις την επόμενη μισή ώρα τηλέφωνο, δεν θα στο σηκώσω, στο δηλώνω" η Κέλλυ απειλεί τον Μιχάλη και του το κλείνει αμέσως μετά.

Κοιτάω καχύποπτα την κολλητή μου.

Η έλλειψη σεξ δεν της κάνει καθόλου καλό.

"Πολλά νεύρα έχεις τελευταία" η φωνή μου είναι πολύ ήρεμη, δεν θέλω να την τσιτώσω και άλλο. 

"Λες ε?" με ειρωνεύεται και βάζει και πάλι πρώτη. "Μήπως φταίει το γεγονός ότι με στέλνεις στις 11 το βράδυ για μαγειρίτσα? Ιούνη μήνα?"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Αλλού είναι το πρόβλημα.

"Με τον Χρήστο?" την ρωτάω. "Είχαμε καμία εξέλιξη?"

Από τότε που η Κάτια είπε μπροστά σε όλο το κυλικείο για την σχέση της Κέλλυς και του Χρήστου, εκείνος της έκοψε μέχρι και την καλημέρα. Και η κολλητή μου αντί να το πάρει απόφαση ότι πάει τελείωσε, ξημεροβραδιάζεται στο instagram να παρακολουθεί τι κάνει το πρώην αγόρι της με την παντοτινή του σχέση. 

"Ναι, είχαμε" μου απαντάει και μου κάνει νόημα να ανοίξω και πάλι το google maps. "Χτες πήγανε με την Σοφία στο εξοχικό της στην Ύδρα για τριήμερο. Τα νέα μου τα πρόλαβε ο κολλητός του" 

Την κοιτάω φευγαλέα.

Είναι ξεκάθαρος στο πρόσωπο της.. ο πόνος.

Διότι πονάει, πονάει πολύ.

"Βρε κοριτσάκι μου.. μήπως να τον άφηνες ήσυχο στην σχέση του?" την ρωτάω και της λέω να στρίψει δεξιά. "Και εσύ βρες κάποιον άλλον.. δυο μέτρα κοπέλα είσαι.. καλλίγραμμη.. ξανθιά.. περπατάς και γυρνάνε κεφάλια.." της λέω την αλήθεια. Περπατάει και όλα τα ανδρικά βλέμματα είναι καρφωμένα πάνω της.

"Εγώ τον Χρήστο θέλω" η Κέλλυ είναι απόλυτη.

Σφίγγω τα δόντια μου και βρίζω μέσα από αυτά.

Αφού αυτός δεν την θέλει.. δεν λέει να το εμπεδώσει?

"Ο Δημήτρης σε κοιτάει με πόθο πάντως" της το αποκαλύπτω. 

Όντως την κοιτάει με λαγνεία. 

Αν και αυτό που κάνω δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό. Εγώ με τον Δημήτρη ήμασταν για λίγο καιρό μαζί.. περίπου δηλαδή.. και τώρα αυτός βγαίνει συνέχεια με άλλες και.. 

Εντάξει τι πειράζει?

Μόνος αυτός..

Μόνη αυτή..

Γιατί να μην το προσπαθήσουν?

"Μου λες να πηδηχτώ μαζί του?" 

Ξεροβήχω

Δεν εννοούσα αυτό ακριβώς, αλλά..

Τοποθετώ τα χέρια μου στο φουσκωματάκι.. μην ακούς ψυχή μου εσύ..

"Γιατί δεν βγαίνετε ένα ραντεβού.. πού ξέρεις.. μπορεί και να ταιριάξετε" της απαντώ χαρούμενα. Θα ήταν τέλειο να ήμασταν σε μια παρέα τρία ζευγάρια.. βέβαια εγώ με τον Μιχάλη δεν είμαστε ζευγάρι ακόμη.. 

Το προσπαθούμε πάντως.

"Δεν θα είσαι με τα καλά σου" η Κέλλυ ξεκινάει να γελάει δυνατά. "Δεν βγήκα μόλις από ένα ερωτικό τρίγωνο για να μπω σε ένα.. δεν ξέρω.. εσείς είστε ήδη ένα τρίγωνο.. οπότε.. αν μπω και εγώ.. θα γίνουμε.. τετράγωνο?"

Την κοιτάω με απορία.

Υπάρχει ερωτικό τετράγωνο?

"Τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά" την διαβεβαιώνω. "Δεν υπάρχει κανένα τρίγωνο πια. Ο Δημήτρης και εγώ είμαστε μόνο φίλοι. Αλλά πώς θα μπορούσαμε να είμαστε οτιδήποτε άλλο? Είμαι έγκυος στο σποράκι μας με τον Μιχάλη. Για εμένα υπάρχει μόνο αυτός πια"

Τοποθετώ τα χέρια μου πάνω στο φουσκωματάκι. 

Ψυχή μου εσύ..

Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι.. πάντα εκείνος υπήρχε μέσα στην καρδιά μου.. και μόνο εκείνος.

Ο Μιχάλης μου.

"Πώς τα πάτε?" με ρωτάει η Κέλλυ.

Της χαμογελώ γλυκά. 

"Όμορφα" της απαντώ και ξεκουράζω το κεφάλι μου στο κάθισμα. "Πολύ όμορφα βασικά.."

Τα μαθήματα τελείωσαν πριν μέρες λόγω της εξεταστικής και από τότε μένω συνέχεια σπίτι. Τα πρωινά που ο Μιχάλης μου είναι στο εργαστήριο διαβάζω για τα μαθήματα που δίνω και για τις εργασίες που κάνω με τον Χαραλαμπόπουλο. Διαβάζω και τον περιμένω..

Χαμογελάω διάπλατα.

Επιστρέφει όσο το δυνατόν πιο νωρίς γίνεται από την σχολή και πάντα με το που με δει με φιλάει ρουφηχτά. Πρώτα εμένα και μετά το σποράκι. Και αν δεν βγούμε για καμία βόλτα τα απογεύματα, τότε καθόμαστε σπίτι και μαγειρεύουμε, βλέπουμε ταινίες, κοιτάμε περιοδικά με παιδικές κούνιες και ρουχαλάκια.. είναι τόσα πολλά που πρέπει να πάρουμε! Τόσα όμως! 

"Το κάνετε?" η φωνή της Κέλλυς με βγάζει από τις σκέψεις μου. 

Ξεροκαταπίνω

"Όχι ακόμη.. δηλαδή κάτι πήγε να γίνει πριν δύο εβδομάδες αλλά.. ήρθατε εσείς και.."

Γιατί τραυλίζω?

"Α για αυτό με βρίζει από τότε ο Μιχάλης? Επειδή του χάλασα το πήδημα ε?" 

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

"ΡΕ ΚΕΛΛΥ" φωνάζω και πιέζω τα χέρια μου στην κοιλίτσα μου. "Σε ακούει το παιδί! Πρόσεξε λίγο τι λες!"

"Ναι εντάξει.." η φίλη μου παρκάρει έξω από την ταβέρνα. Επιτέλους φτάσαμε! "Πες τώρα.. γιατί δεν κάνετε σεξ? Αφού σας βλέπω.. όλη μέρα μες στα μέλια είστε"

Γυρνάω όλο μου το κεφάλι προς το μέρος της και την κοιτάω με ένα αυστηρό βλέμμα. "Πρώτον δεν κάνουμε σεξ αλλά έρωτα" την διορθώνω. "Και δεύτερον.." 

Αμέσως το πρόσωπο μου σκυθρωπιάζει. 

Δεν είναι ότι δεν θέλω, αντιθέτως, τον θέλω πααααααρα μα πάρα πολύ. Είναι οι ορμόνες? Είναι που όλη μέρα κυκλοφορεί χωρίς μπλούζα? Δεν ξέρω.. πάντως για ένα είμαι σίγουρη. 

Αυτήν την φορά θέλω να το πάμε πιο σιγά. Θέλω να το πάμε πιο σταθερά. Θέλω να χτίσουμε την σχέση μας ξανά από την αρχή. Θέλω να είμαι σίγουρη ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ και πάλι πριν του δοθώ ολοκληρωτικά για ακόμη μια φορά. Θέλω η σχέση μας να αποκτήσει γερές βάσεις. Θέλω να είμαστε μαζί και κανείς και τίποτα να μην μπορεί να μας χωρίσει. Ζητάω κάτι παράλογο?

"Το σποράκι μου θέλει μαγειρίτσα, πάμε?" την ρωτάω και ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού.

Νιώθω αμέσως το χέρι της Κέλλυς πάνω στο μπράτσο μου.

"Μην τον ταλαιπωρήσεις για πολύ ακόμη"

Γυρνάω και την κοιτάω.

Μπλε στο καφέ.

Τρυφερότητα στην απορία.

"Σε αγαπάει ο Μιχάλης. Και ναι είναι μεγάλος μαλάκας.. αλλά τόσο καιρό είναι δίπλα σου και σε στηρίζει. Δώσε του μια ευκαιρία.. την αξίζει άλλωστε... σωστά?"

Η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά.

Το σώμα μου ξεκινάει να τρέμει.

Την αξίζει?

.

.

.

Η Κέλλυ ανοίγει την πόρτα και μου κάνει νόημα να μπω μέσα.

Τρώω ακόμη μια μπουκιά από το τσουρέκι μου.

Ουφ! 

Επιτέλους σπίτι! 

"Πολύ κουραστική ήταν η βόλτα μας" της λέω και δαγκώνω για ακόμη μια φορά την αφράτη αμαρτία.

Η φίλη μου με κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα. 

"Με δουλεύεις?" με ρωτάει και πετάει με νεύρο την τσάντα της στο πάτωμα. "Πού αντί να παραπονιέμαι εγώ το κάνεις εσύ?"

Ρολλάρω τα μάτια μου και ξαπλώνω με φόρα στον καναπέ στο σαλόνι. 

Πολύ γκρίνια ρε παιδί μου..

Στην τελική..

"Εσύ γιατί παραπονιέσαι?"

 Ίσα ίσα.. δέθηκε λίγο παραπάνω με το βαφτιστήρι της. 

"Μήπως γιατί όταν βρήκαμε μαγαζί που είχε μαγειρίτσα Ιούνη μήνα δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα γύρισες και είπες ότι τελικά θέλεις τσουρέκι?" η φίλη μου βγάζει καπνούς από τα αυτιά της.

Της χαμογελάω γλυκά.

"Όχι εγώ.." της λέω και τοποθετώ το χέρι μου στο φουσκωματάκι. "Το σποράκι.." προσθέτω και τρώω ακόμη μια μπουκιά από τσουρεκάκι μου. Το τρίτο είναι. Ευτυχώς που στην τσάντα μου έχω και άλλα δύο για ώρα ανάγκης.

"Αχ δεν βγάζω άκρη μαζί σου!" μου απαντάει η φίλη μου και ξαπλώνει στον απέναντι καναπέ. "Τι θα κάνουμε? Βάζουμε να δούμε καμία ταινία?" 

Της γνέφω θετικά και ταυτόχρονα ανοίγω την οθόνη του κινητού μου που μόλις δονήθηκε πάνω στο τραπεζάκι. Βλέπω το όνομα του αγοριού μου και.. 

Χαμογελάω σαν ερωτοχτυπημένη έφηβη.

<<Τι κάνετε? Γυρίσατε σπίτι? Εντάξει? Το έφαγες το τσουρέκι? Μήπως θες και κάτι άλλο? Αν η ηλίθια ξανθιά δεν θέλει να βγει ξανά έξω, πες μου και θα πω στην Αναστασία να σου φέρει ότι τραβάει η όρεξη σου>>

Η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

<<Σε αγαπάω.. χαλάρωσε>> πληκτρολογώ γρήγορα και πατάω αποστολή.

Απλά πρέπει να ηρεμήσει.. είναι το πρώτο βράδυ εδώ και πόσο καιρό που το περνάμε χώρια και ναι είναι λίγο περίεργο και για εμένα.. όμως πρέπει να χαλαρώσει.

<<Και εγώ σε αγαπάω πολύ>> μου στέλνει δέκα καρδούλες στην σειρά. <<Θα μου στείλεις όταν φας το τσουρέκι? Θα μου πεις πριν κοιμηθείς?>> 

Αναστενάζω βαριά.

Θέλει να ξέρει κάθε λεπτό που είμαι και τι κάνω. Δεν λέω.. είναι πολύ γλυκό.. όμως..

"Μαράκι.. το κουδούνι.. περιμένεις κανέναν?" με ρωτάει η φίλη μου.

Αμέσως το πρόσωπο μου αστράφτει από χαρά. Οι πίτσες! Έφτασαν! Παρήγγειλα μέσω e-food καθώς ερχόμασταν.

<<Ναι θα σου στείλω για καληνύχτα>> γράφω ακόμη ένα μήνυμα και σηκώνομαι από τον καναπέ για να πάω να ανοίξω. 

Κάνω δύο βήματα και..

Γυρνάω και πάλι πίσω.

Το τσουρέκι μου ξέχασα.. δυο μπουκιές έμειναν.. κρίμα να πάνε χαμένες.

"Μισό λεπτό!" φωνάζω και ξεκινάω να περπατάω γρήγορα προς την εξώπορτα. Αμάν και αυτός ο ντελιβεράς.. πολύ ανυπόμονος μας βγήκε! Τοποθετώ το χέρι μου στο πόμολο της πόρτας και..

Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία.

"Γεια σας" 

Κοιτάω την κοπέλα μπροστά μου. Μαύρα μαλλιά, μπλε μάτια, ψεύτικες βλεφαρίδες, κόκκινα χείλη με υαλουρονικό, ένα μαύρο θεόστενο φόρεμα που τελειώνει λίγο κάτω από τον καβάλο, δυο μαύρες δωδεκάποντες γόβες και ένα αβυσσαλέο ντεκολτέ. 

"Εμ.. εδώ μένει ο Μιχάλης Στεργίου?" με ρωτάει και κοιτάει το κουδούνι. 

"Εδώ μένει" της λέω την αλήθεια και καταπίνω το τσουρέκι που είχα στο στόμα μου. 

Βέβαια όχι για πολύ ακόμη..

"Αχ Λίζα εσύ?" με ρωτάει το ξέκωλο και χτυπάει ελαφρά το χέρι της στο μέτωπο της.

Και το νύχι κατακόκκινο..

Μάλιστα

"Μου έχει μιλήσει ο Μιχάλης για εσένα.. μου έχει πει ότι έχει μια μικρότερη αδερφή όμως νόμιζα ότι.. ξέρεις.. είσαι πολύ μικρότερη.. ενώ εσύ.." η μελαχρινή καλλονή καρφώνει αμέσως τα μάτια της στην κοιλιά μου. "Δεν μου είχε πει ότι θα γίνει θείος! Ω Θεέ μου! Μα πόσο αγενής πια? Με έναν πόνο σου εύχομαι!" 

Σφίγγω δόντια.

Δηλαδή η κυρία μπροστά μου γνωρίζει για την Λίζα, αλλά για το παιδί που περιμένει ο Μίκυ έχει πλήρη άγνοια?

"Σε ευχαριστώ πολύ να είσαι καλά" της απαντώ μες στα νεύρα και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. "Και εσύ είσαι?" την ρωτάω καχύποπτη. 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Θα τον σκοτώσω.

Θα τον σκοτώσω και θα μεγαλώσω το σποράκι μόνη μου.

"Εγώ είμαι η Τίνα.." μου απαντάει η μελαχρινή μες στην τρελή χαρά. "Χαίρω πολύ Λιζάκι" προσθέτει και μου δίνει το χέρι της.

Το κοιτάω που αιωρείται μπροστά μου. 

"Όταν λες Τίνα?" 

Σηκώνω και πάλι το βλέμμα μου στο πρόσωπο της. 

Εγώ αυτό το χέρι δεν το αγγίζω, πού ξέρω πού το είχε πριν?

"Είμαι συνάδελφος του Μιχάλη στο φροντιστήριο" η κοπέλα μπροστά μου μαζεύει το χέρι της όπως όπως. "Διδάσκω έκθεση και αρχαία" 

Χαμογελάω λοξά

Ώστε για αυτό τόση επιμονή να δουλέψει στο φροντιστήριο ο μπαμπάς σποράκι μου.. από την στιγμή που υπάρχουν τέτοιες συναδέλφισσες..

"Και ήρθες στο σπίτι του στις 12 το βράδυ ντυμένη με αυτόν τον τρόπο, διότι..?" την ρωτάω με ειρωνεία.

Θα του πάρω το παιδί και θα το βλέπει κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα.

Τέλος

"Εε.. ξέχασε χτες τα γραπτά στο γραφείο του και.. είπα να του τα φέρω.. μήπως θέλει να ξεκινήσει να τα διορθώνει.. ξέρεις.." μου απαντά μες στην αμηχανία και προσπαθεί να κατεβάσει το φόρεμα της πιο χαμηλά. "Εσύ είσαι σίγουρα η αδερφή του?" με ρωτάει και με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα.

Χαμογελάω πικραμένα

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.. ποτέ. 

"Ναι η Λίζα" της απαντώ και παίρνω την στοίβα με τα χαρτιά από το χέρι της. "Ο Μιχάλης δεν είναι εδώ.. θα του το πω όταν γυρίσει ότι πέρασες. Σε ευχαριστώ εκ μέρους του και συγγνώμη για τον κόπο" 

Η Τίνα χαμογελάει διάπλατα.

"Κανένας κόπος ειλικρινά.. μήπως θα μπορούσα να περάσω μέσα να τον περιμένω?"

"Όχι" της απαντώ κοφτά και της κλείνω την πόρτα στα μούτρα.

Ε δεν θα βάλω μες στο σπίτι μου την γκόμενα του, αυτό πάει πολύ.

"Ποιος ήταν?" με ρωτάει η Κέλλυ με το που μπω στο σαλόνι. 

Αφήνω τα γραπτά στο γραφείο του και ξεφυσάω βαριά.

"Η επιστροφή στην πραγματικότητα" της απαντώ αινιγματικά.

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Μέχρι και την διεύθυνση του σπιτιού μας της έχει δώσει? Τόσο θράσος πια? Αλλά τι λέω! Για τον Μιχάλη μιλάμε.. που την μια στιγμή με φιλούσε με πάθος στις τουαλέτες της σχολής και ένα τέταρτο μετά του έπαιρνε πίπα η Κάτια.

"Με κοροϊδεύεις?" η Κέλλυ αναρωτιέται.

Εγώ εκείνη.. όχι.

Ο Μιχάλης εμένα.. ναι.

"Μου βάζεις ένα ποτήρι νερό? Πόνεσε λιγάκι η μέση μου" της λέω ένα ψέμα που πάντα πιάνει. Η Κέλλυ τρέχει στην κουζίνα να μου φέρει νερό και εγώ αρπάζω το κινητό μου στα χέρια μου. Το φωτάκι του messenger αναβοσβήνει ώρα τώρα.

<<Ναι θα σου στείλω για καληνύχτα>> διαβάζω το τελευταίο μήνυμα που του έστειλα.

<<Θα περιμένω ομορφιά μου.. θα περιμένω..>> μου έχει απαντήσει εδώ και δέκα λεπτά.

Χαμογελάω πικραμένα

<<Καληνύχτα>> του στέλνω.

Καληνύχτα και άντε γαμήσου.

Που θες να γίνεις και πατέρας. 

Μου αρέσει που ήθελα να χτίσω και μια γερή σχέση μαζί του.

Ο βλάκας

Αλλά τι περίμενα?

Πέντε πέντε δεν τις είχε από πάντα?

Τώρα θα άλλαζε?

Για το σποράκι μας?

"Είσαι καλά?" με ρωτάει η φίλη μου και αφήνει το ποτήρι στο τραπεζάκι μπροστά μου. "Αναστατωμένη μου φαίνεσαι. Να πάρω τον Μιχάλη?" 

Της κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

Μπορεί στο εργαστήριο να του κρατάει συντροφιά η Βίκυ σήμερα το βράδυ.. να τον διακόψω? Αμαρτία! Είναι και παντρεμένη η γυναίκα.. πλέον περιμένει και ο Μιχάλης παιδί.. θα δυσκολεύονται να βρουν κοινές ώρες για σεξ. Και σήμερα είναι η κατάλληλη ευκαιρία. Ας μην τους την χαλάσω.

Νιώθω το αίμα να βράζει στις φλέβες μου. 

Νιώθω το κεφάλι μου να βουίζει. 

Ο βλάκας

Τον αγαπάω κιόλας..

Τόσο ηλίθια είμαι..

Τόσο όμως..