6 εβδομάδες μετά, τέλη Μαΐου

Μαρία

Βγάζω το λευκό μου το τζιν από την ντουλάπα και το πετάω στο πάτωμα.

Ούτε αυτό μου κάνει.

Πιάνω το μαύρο παντελόνι το οποίο φορούσα σε καθημερινή βάση όλον τον χειμώνα και το δοκιμάζω.

Θέλω να κλάψω.

Δεν κουμπώνει γαμώτο.

ΔΕΝ ΚΟΥΜΠΩΝΕΙ

Πιάνω στα χέρια μου τα κολάν μου. Δεν μπορεί.. αυτά ελαστικά είναι.. τι στο καλό δεν θα με πιέζουν στην κοιλιά. Και ναι, έχω δίκιο δεν με πιέζουν. Τώρα το μόνο που μένει είναι να βρω με τι μπλούζες θα τα συνδυάζω. 

Ψάχνω μέσα στην ντουλάπα για μακριές, φαρδιές μπλούζες, κατά προτίμηση κοντομάνικες, διότι καλοκαίρι έρχεται, πού να πάω με τα ζιβάγκο?

Και ψάχνω..

Και ψάχνω..

Και βουρκώνω..

Γιατί να είναι όλες οι μπλούζες μου κοντές και στενές? Δεν είναι ότι δεν μου μπαίνουν, αλλά γαμώτο διαγράφεται η κοιλιά μου πια, δεν μπορώ να πηγαίνω στην σχολή και να φαίνεται το φουσκωματάκι.

Γαμώτο γαμώτο γαμώτο

Τι θα κάνω?

Πετάω τις μπλούζες στο πάτωμα.

Ανεβαίνω πάνω στην καρέκλα και ανοίγω το ντουλάπι με τα καλοκαιρινά. Κάτι θα βρω εδώ μέσα, τι στο καλό, μια φούστα, ένα αέρινο φόρεμα, κάτι.

Παγώνω

Θυμάμαι τον εαυτό μου πέρυσι τέτοιο καιρό που..

Ξεσπάω σε αναφιλητά

Δεν έχω ούτε μια φούστα, ούτε ένα φόρεμα. Ποτέ μου δεν φορούσα φορέματα, ποτέ. Το πρώτο μου το έβαλα στην γιορτή του, πριν έξι μήνες σχεδόν, τότε που του είπα ότι ήμουνα ερωτευμένη μαζί του και..

Κλαίω ακόμη πιο δυνατά.

Δεν μου το είχε πει πίσω. Δεν το ένιωθε. Και είμαι σίγουρη ότι..

Τα αναφιλητά μου δεν έχουν προηγούμενο.

"Μαράκι?" η φωνή του Μιχάλη ακούγεται ανήσυχη πίσω από την πόρτα του δωματίου μου.

Με απάτησε, μέχρι και εκείνο το βράδυ με απάτησε.

"Μαράκι σε ακούω να κλαις? Μωρό μου είσαι εντάξει?" 

"ΜΗΝ ΜΕ ΛΕΣ ΜΩΡΟ ΣΟΥ" του φωνάζω και κλαίω ακόμη περισσότερο.

Ο βλάκας

Κάθε μέρα μωρό του με αποκαλεί.

"Κορίτσι μου σε παρακαλώ τι-" ο Μιχάλης μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μου και παγώνει. "Τι έγινε γαμώτο? Γιατί κλαις? Και γιατί είσαι πάνω στην καρέκλα? Θες να πέσεις κάτω να χτυπήσεις και να έχουμε άλλα? Μαρία θες να πεθάνω? Αυτό θες?" κάνει την μία ερώτηση μετά την άλλη και με σηκώνει στην αγκαλιά του σε στυλ νύφης. 

Κλαίω ακόμη πιο πολύ.

Θα καταλάβει ότι πήρα ένα κιλό. 

Ναι τώρα που με αγκάλιασε θα το καταλάβει.

Και μόλις έκλεισα τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης. 

Στον ένατο μήνα πόσο θα ζυγίζω δηλαδή? 

"Μπορείς να ηρεμήσεις?" ο Μιχάλης κάθεται πάνω στο κρεβάτι μου με την πλάτη του στο ξύλο και με τοποθετεί ανάμεσα στα πόδια του. "Βάλε το προσωπάκι σου στο στήθος μου και ησύχασε μωρό μου" Νιώθω δυο μεγάλα χέρια να τυλίγονται γύρω από το κορμάκι μου. "Ηρέμησε ψυχή μου.. ηρέμησε.. εγώ είμαι εδώ" μου λέει με απαλή φωνή και με φιλάει στο μέτωπο.

Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και ανοίγω τα μάτια μου. Το βλέμμα μου καρφώνεται απευθείας στον κακό χαμό με τα ρούχα που έχουν καταλάβει το πάτωμα του δωματίου μου. 

Ξεκινάω να κλαίω και πάλι.

"Δεν.. δεν.. δεν.. δεν μου κάνει τίποτα.." οι λέξεις παρεμβάλλονται από τα αναφιλητά μου. "Η κοιλιά μου.. φαίνεται και.. δεν.. δεν έχω τίποτα"

Κλαίω ακόμη πιο δυνατά.

"Μωρό μου τι λες? Ποια κοιλιά σου? Το φουσκωματάκι δεν φαίνεται καν" ο Μιχάλης προσπαθεί να με παρηγορήσει. Με ψέματα. Όλο ψέματα λέει. Άλλωστε αυτό δεν έκανε πάντα?

"Μην.. μην μιλάς" απαιτώ και βγαίνω από την αγκαλιά του. "Δεν θέλω να μιλάς"

Σκουπίζω τα δάκρυα από το πρόσωπο μου.

"Εντάξει.. δεν θα μιλάω" υποχωρεί και τον ακούω που αναστενάζει βαριά.

Έτσι μπράβο.

Μετά από λίγα λεπτά τα αναφιλητά μου ηρεμούν και το οπτικό μου πεδίο ξεθολώνει. 

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου στο πάτωμα.

"Δεν έχω ρούχα" του ανακοινώνω.

Σιωπή

Συνεχίζω να κοιτάω τα παλιά ρουχαλάκια μου στο πάτωμα.

Άντε τώρα να τα μαζέψω.

"Τα τζιν που έχω δεν μου κουμπώνουν στην κοιλιά και οι μπλούζες μου είναι πολύ στενές και κοντές" Αν τις βάλω στην σχολή θα καταλάβει όλος ο κόσμος ότι είμαι έγκυος. Και αν γίνει αυτό, θα πεθάνω.

Και ξανά σιωπή

Ξεφυσάω βαριά

"Γιατί δεν μου απαντάς?" τον ρωτάω και γυρνάω να τον κοιτάξω. Ο Μιχάλης κάθεται αμίλητος στο κρεβάτι δίπλα μου και με κοιτάει αγανακτισμένος. "Μήπως δεν σε νοιάζει το γεγονός ότι δεν έχω τίποτα να φορέσω για να βγω από το σπίτι? Αλλά τι ρωτάω! Φυσικά και δεν σε νοιάζει! Εσένα θα αποκαλέσουν πουτάνα αν σκάσεις μύτη στο κυλικείο της σχολής με μια κοιλιά σαν την δική μου? Όχι βέβαια! Εμένα θα με δείχνουν με το δάχτυλο και θα λένε όλοι να η ηλίθια που πήγε και γκαστρώθηκε από τα 20 της" 

Τελειώνω την πρόταση μου και σηκώνομαι αμέσως όρθια από το κρεβάτι. 

Είμαι πολύ θυμωμένη.

Είχε δεν είχε με σύγχυσε πάλι.

"Τώρα μπορώ να μιλήσω?" με ρωτάει διστακτικά ο Μιχάλης. 

Του στενεύω τα μάτια μου και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. 

"Ακούω" τον προκαλώ τόσο με την φωνή μου όσο και με το βλέμμα μου. 

Να δω τι θα μου απαντήσει. 

Ο βλάκας

"Κατ'αρχήν μην αποκαλέσεις ποτέ ξανά τον εαυτό σου πουτάνα" μου λέει και περνάει νευρικά το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. 

Χαμογελάω λοξά.

"Και εγώ να μην το κάνω, ξέρεις τι θα πούνε οι συμφοιτητές μας στην σχολή όταν με δούνε με αυτήν την κοιλιά?" τον ρωτάω και του δείχνω το φουσκωματάκι.

Ο Μιχάλης καρφώνει αμέσως το βλέμμα του στην κοιλιά μου. 

"Πρώτον η κοιλιά σου δεν φαίνεται καν και δεύτερον-"

"ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΝ ΓΙΑΤΙ ΦΟΡΆΩ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΞΕΧΕΙΛΩΜΈΝΗ ΜΠΛΟΎΖΑ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΞΈΧΑΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ" 

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Δεν ξέρω τι με πιάνει κάθε φορά και ξεσπάω πάνω του. Βουρκώνω στην στιγμή. Θα με θεωρήσει υστερική και θα σηκωθεί να φύγει. Ναι αυτό θα γίνει. Θα με αφήσει μόνη μου με το σποράκι μας και μετά θα πάμε σε δικηγόρο και θα ζητήσει να μου το πάρει γιατί θα ισχυριστεί ότι είμαι μια τρελή που συνέχεια φωνάζει και..

Κλαίω 

Κλαίω και πάλι.

"Μαράκι μου.. μωρό μου τώρα τι έγινε και κλαις?" ο Μιχάλης με αναγκάζει να κάτσω και πάλι ανάμεσα στα πόδια του. "Αν στεναχωριέσαι για τα ρούχα θα πάμε τη  Δευτέρα στο εμπορικό να πάρουμε άλλα"

Ο βλάκας 

Ψέματα λέει.

Και θα του το αποδείξω.

"Την.. την Δευτέρα.. έχεις να πας.. στο.. στο.. εργαστήριο και.. και.. θα τελειώσεις πάλι.. πολύ.. πολύ.. αργά.. και εγώ.. εγώ.. δεν θέλω να.. να πάω μόνη μου για ψώνια.. και.. και.."

Απλά θέλω να πάμε μαζί. Την τελευταία φορά που βγήκαμε πριν μία εβδομάδα και πήγαμε σινεμά μου πήρε και doritos με λιωμένο κίτρινο τυρί. Αυτήν την φορά θα ζητήσω παγωτό.

Με τρεις μπάλες μάλιστα.

Μια μαύρη σοκολάτα, μια coockies και μια bueno.

"Θα πάρω άδεια" μου λέει και τυλίγει τα χέρια του και πάλι γύρω από το κορμάκι μου. "Θα στείλω email στον Χαραλαμπόπουλο και θα του πω ότι αρρώστησα και ότι δεν μπορώ να πάω" 

Τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου. 

"Και τι αρρώστια θα πεις ότι έχεις?" τον ρωτάω καχύποπτη και σκουπίζω την μύτη μου στο μπλουζάκι του. 

Ο Μιχάλης μου χαμογελάει λοξά. 

"Θα του πω ότι με πονάει η καρδούλα μου για ένα πανέμορφο κοριτσάκι και πως πρέπει να πάω επειγόντως στον καρδιολόγο" μου απαντάει με παιχνιδιάρικη διάθεση και με κολλάει με δύναμη πάνω στο σώμα του. 

Η καρδιά μου χάνει αμέσως έναν χτύπο.

"Είσαι βλάκας" του ψιθυρίζω.

Χαμογελάω αχνά. 

Ένας πανέμορφος βλάκας βασικά, αυτό είναι.

"Για αυτό έκλαιγε το κορίτσι μου? Για τα ρούχα?" με ρωτάει και με φιλάει στο μέτωπο.

Αμέσως η διάθεση μου συννεφιάζει. Δυο εβδομάδες έχει να με φιλήσει στα χείλη. Την τελευταία φορά ήταν η μητέρα του και η Λίζα μπροστά και τόλμησε να με φιλήσει στο στόμα. Τα άκουσε για τα καλά. Και από τότε δεν επιχείρησε να με φιλήσει ξανά. Τον κοιτάω φευγαλέα. Λες για αυτό να μην έκανε κίνηση από τότε?

"Ναι για τα ρούχα" του απαντώ και ξεκινάω να παίζω με τα κορδόνια από την μαύρη φόρμα του. Μάλλον υπήρξα λίγο σκληρή μαζί του. 

Αμέσως ο Μιχάλης τσιτώνεται.

"Μη.. σε.. σε παρακαλώ.. Μαράκι.. μη.." μου λέει μέσα από τα δόντια του και απομακρύνει τα χέρια μου από την κοιλιά του. "Ά... ά.. άστα αυτά καλύτερα"

Σηκώνω αμέσως το βλέμμα μου πάνω του.

"Τι έγινε?" απορώ. Το πρόσωπο του σκλήρυνε στην στιγμή. 

"Τίποτα" μου απαντάει και σηκώνεται όρθιος. "Θέλεις να σε βοηθήσω να μαζέψουμε τα ρούχα?" Τον κοιτάω εξεταστικά. Ο Μιχάλης αποφεύγει να με κοιτάξει και ανασαίνει όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο γρήγορα. Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία. Τώρα τι έπαθε?

"Αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις.." 

Δεν είναι μόνο ότι με πονάει λιγάκι η μέση μου.. 

Τον κοιτάω που διπλώνει ένα ένα τα μπλουζάκια μου. 

Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί. 

Μιλάμε.. γελάμε.. παίζουμε επιτραπέζια.. βλέπουμε ταινίες.. μαγειρεύουμε.. τρώμε.. πάμε βόλτες.. 

Μέχρι και στο κολυμβητήριο μαζί πάμε! 

Παντού μαζί!

Χαμογελάω σαν χαζοχαρούμενο. 

Τώρα τον γνωρίζω..

Τώρα τον μαθαίνω. 

Και ένα έχω να σας πω..

Ο πατέρας του παιδιού μου είναι ο πιο υπέροχος άνδρας του κόσμου όλου.

Είμαι σίγουρη για αυτό.

"Αυτό εδώ? Τι δουλειά έχει κάτω από το κρεβάτι?" με ρωτάει. Στο χέρι του κρατάει-

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

"Φέρ'το εδώ!" του λέω και με μια απότομη κίνηση του παίρνω τον δονητή από το χέρι. 

Η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο δυνατά. 

"Μαράκι μου.." ο Μιχάλης με κοιτάει με ένα σκανταλιάρικο βλέμμα. "Μην μου πεις.."

Χώνω το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι.

"Μωρό μου.. τον χρησιμοποιείς..?" με ρωτάει. 

Γαμώτο!

Γιατί επιμένει?

"ΌΧΙ" του λέω ένα μικρούλι.. τόσο δα ψεματάκι.. κακό είναι?

"Τότε γιατί είναι κάτω από το κρεβάτι σου?" με ρωτάει ο Μιχάλης και με μια απότομη κίνηση μου παίρνει το μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι μου. 

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. 

Το σώμα μου τρέμει.

Το πρόσωπο μου κοκκινίζει.

"Εμμ.. ήθελε να τον δει η Κέλλυ.. μια μέρα που ήρθε εδώ.. και.. τον έβγαλα από το κουτί και.. θα παράπεσε" τραυλίζω και χώνομαι κάτω από το ροζ σεντόνι μου. Οι κόκκινες καρδούλες θα με προστατέψουν, είμαι σίγουρη.

"Λέμε και ψεματάκια τώρα?" επιμένει ο Μιχάλης και χώνεται και αυτός κάτω από τα σκεπάσματα μου. 

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

Δικό του κρεβάτι δεν έχει να πάει να ξαπλώσει? Να ένα υπέρδιπλο στο διπλανό δωμάτιο. Τι σκατά θέλει στο δικό μου?

"Φύγε" του ζητάω και του γυρνάω την πλάτη μου. "Θέλω να μείνω μόνη μου" 

Νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από την φουσκωμένη κοιλίτσα μου. 

"Ποιον σκέφτεσαι?" με ρωτάει και με κολλάει το στήθος του. 

"Κανέναν" του απαντώ και κλείνω με δύναμη τα μάτια μου.

Η όλη συζήτηση με αναστατώνει.

"Δηλαδή το κάνεις και δεν σκέφτεσαι κανέναν για να τελειώσεις?" 

Ξεροκαταπίνω

"Μι.. Μι.. Μιχάλη" αναστενάζω βαριά. "Σε παρακαλώ.. πάρε το σκληρό αυτό πράγμα από πάνω μου.. δεν.. δεν.."

Ω Θεέ μου

Δεν θα μπορέσω να κρατηθώ.

"Ποιο πράγμα? Δεν σε καταλαβαίνω" μου λέει και δαγκώνει το αυτάκι μου.

Σφίγγω τα δόντια μου.

"Αυτό.. αυτό που μόλις ακούμπησες πάνω στον ποπό μου.." 

Γαμώτο

Η γνωστή υγρασία ανάμεσα στα μπούτια μου μόλις έκανε την εμφάνιση της.

"Θέλεις να μου δείξεις με το χέρι σου τι εννοείς ακριβώς?" η βραχνή φωνή του ερεθίζει κάθε κύτταρο του κορμιού μου. 

Εισπνοή

Εκπνοή

Πρέπει να συγκρατηθείς Μαρία.

Δεν πρέπει να μπερδέψεις την κατάσταση μεταξύ σας.

"Μιχάλη.. την.. την στύση σου εννοώ.. γαμώτο.. απλά φύγε από πίσω μου"

Νιώθω το χέρι του να μαλάσσει με απαλές κινήσεις το στήθος μου.

"Ποια στύση μου?" ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Δεν καταλαβαίνω.. μήπως.. μήπως μπορείς να μου δείξεις με το χεράκι σου?"

Βουρκώνω

Μα γιατί δεν με λυπάται?

"Τόσες γκόμενες έχεις να πας να πηδήξεις.. εμένα γιατί με βασανίζεις?" 

Αυτό θα τον αποθαρρύνει σίγουρα.

"Ορίστε?" με ρωτάει και αμέσως παγώνει. Και να που είχα δίκιο. "Ποιες γκόμενες?" επιμένει και με μια απαλή κίνηση με γυρνάει να τον κοιτάξω.

Καφέ στο πράσινο.

Αγάπη στην αγάπη.

"Όλες αυτές οι γυναίκες που ακόμη σε περιτριγυρίζουν" του εξηγώ και χαμηλώνω το βλέμμα μου. "Η Βίκυ, η Κάτια, η Βανέσα, η Έρση, η Ζένια, η-"

"Του τελευταίους τρεις μήνες δεν πήδηξα καμία άλλη" μου εξομολογείται.

Τον κοιτάω σαν να τον βλέπω πρώτη φορά.

Καμία καμία?

"Τραβάω μαλακία για να τελειώσω και πάντα σκέφτομαι εσένα" προσθέτει και έρχεται από πάνω μου. 

Η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

Άκουσα καλά?

"Τα ματάκια μου σκέφτεσαι?" οι λέξεις φεύγουν χωρίς να το καταλάβω από το στόμα μου.

Ω Θεέ μου

Κάποιος να μου το βουλώσει.

"Για την ακρίβεια τα βυζάκια σου" μου απαντάει και γλιστράει τα χέρια του κάτω από την μπλούζα μου. "Που τώρα με την εγκυμοσύνη έχουν μεγαλώσει και.." ο Μιχάλης τα κλείνει στις παλάμες του και μουγκρίζει βαριά. "Μπορώ να σου βγάλω την μπλούζα?" με ρωτάει με απαλή φωνή.

Ξεροκαταπίνω

Αν τον αφήσω να μου βγάλει την μπλούζα τότε θα..

Τον κοιτάω με παράπονο.

Γαμώτο είμαι πολύ πολύ πολύ ερεθισμένη.

"Αν σου πω ναι.. δεν.. δεν θα το μπερδέψουμε.. αυτό μεταξύ μας.. ε?" 

Ο Μιχάλης κλείνει για μια στιγμή τα μάτια του. 

"Δεν θα το μπερδέψουμε" συμφωνεί και τα ανοίγει ξανά.

"Τότε να μου την βγάλεις" του δίνω την άδεια και-

Πότε πρόλαβε να μου βγάλει το κολάν?

"Μαράκι τα βρακάκια σου με τρελαίνουν μωρό μου.. με στέλνουν αδιάβαστο" μου λέει και απομακρύνει το κόκκινο εσώρουχο με την hello kitty. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ μου έχει λείψει το μουνάκι σου"

Παγώνω

"Ρε Μιχάλη!" γκρινιάζω και του τραβάω τα μαλλιά. "Άμα χρησιμοποιήσεις αυτήν την λέξη ξανά θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα"

"Εγώ μπορώ να σου βάλω κάτι άλλο στο στόμα?" με ρωτάει και ταυτόχρονα με κοιτάει με ένα πρόστυχο βλέμμα.

Θα τον σκοτώσω.

Πρώτα θα τον αφήσω να μου κάνει έρωτα και μετά θα τον σκοτώσω.

"Βγάλε μου την μπλούζα τώρα" τον διατάζω και κοιτάω το λευκό ταβάνι.

Χαμογελάω αχνά.

Τόσο καιρό δεν πήγε με καμία άλλη.

Καμία καμία

"Ότι θέλει το κορίτσι μου" μου λέει και με μια απαλή κίνηση αφαιρεί το λαδί ύφασμα από πάνω μου. 

Τον ακούω να βογκάει δυνατά.

"Είναι αληθινά?" ρωτάει.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου πάνω του.

Ο Μιχάλης κοιτάει λαίμαργα το στήθος μου και ταυτόχρονα δαγκώνει τα χείλη του.

"Πονάνε" του παραπονιέμαι. "Είναι πρησμένα και με ενοχλούν"

"Να τα κάνω μάκια να περάσουν?" η φωνή του ακούγεται παιχνιδιάρικη.

Χαμογελάω διάπλατα. 

Ο παιχνιδιάρης Μιχάλης μου αρέσει πολύ.

"Πρώτα να δώσεις ένα φιλάκι στο σποράκι" του ζητάω με γλυκιά φωνή. Δεν την φίλησε ποτέ την κοιλιά μου, αλλά ούτε και της μίλησε. Μια δυο φορές μόνο την χάιδεψε φευγαλέα. 

Τον παρατηρώ να κοιτάει φοβισμένος το φουσκωματάκι μου.

Μα γιατί φοβάται ακριβώς?

"Είχες δίκιο πριν που είπες ότι μεγάλωσε" μου λέει και αμέσως το βλέμμα του μαλακώνει. "Είναι ξεκάθαρο πια" 

Τοποθετώ τα χέρια μου στα μάγουλά του και χαϊδεύω απαλά το φρεσκοξυρισμένο δέρμα του. 

"Θα γίνεις ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου" του ψιθυρίζω με τρυφερότητα. Αυτό του έχει λείψει, η τρυφερότητα. Δεν του την έμαθε η οικογένεια του, οπότε θα του την μάθουμε εμείς.. εγώ και το σποράκι μας.

"Πες το πάλι" μου λέει και ξεκινάει να δίνει γλυκά φιλάκια στην κοιλίτσα μου. 

Λιώνω

Σβήνω 

Χάνομαι

"Θα γίνεις ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου" επαναλαμβάνω και κλείνω τα μάτια μου. "Ο πιο δοτικός.. ο πιο τρυφερός.. ο πιο γλυκός.. το σποράκι μας θα είναι πολύ πολύ τυχερό"

Νιώθω το στόμα του να χαμογελάει διάπλατα πάνω στο δέρμα μου. 

"Μαράκι με αγαπάς?" με ρωτάει ανυπόμονα και τα χείλη του κατεβαίνουν όλο και πιο χαμηλά.

"Όσο δεν φαντάζεσαι" του απαντώ και αφήνομαι στην αίσθηση των φιλιών του. Την υπέροχη αυτή αίσθηση. 

Αναστενάζω βαριά.

Το στόμα του κάνει θαύματα.

Η γλώσσα του με ταξιδεύει.

Τα χείλη του με μαγεύουν.

Με στέλνει στον έβδομο ουρανό.

Ναι, είμαι σίγουρη. 

Ο Μιχάλης με στέλνει στα ουράνια.

Μιχάλης

Τις λατρεύω. 

Αυτές τις μικρές, αθώες φωνούλες τις αγαπάω.

"Μιχάλη.." το κορίτσι μου αναστενάζει βαριά και ταυτόχρονα τραβάει τα μαλλιά μου. "Αχ Μιχάλη αυτό.. ήταν.."

Χαμογελάω λοξά.

Και που να δεις και το επόμενο πώς θα είναι.

"Σου άρεσε?" την ρωτάω και φιλάω ξανά το φουσκωματάκι. 

Εσύ σποράκι κοιμήσου, τώρα ο μπαμπάς θα αγαπήσει για ακόμη μια φορά την μαμά. Και μην ανησυχείς μικρούλι, θα της αλλάξουμε γνώμη, θα το δεις. Κάποια στιγμή θα γίνουμε η πιο όμορφη οικογένεια.

"Πολύ" παραδέχεται το κορίτσι μου και κρύβει το προσωπάκι της με τα μικροσκοπικά χεράκια της.

Χαμογελάω ευτυχισμένα. 

Για αυτό γεννήθηκα, για να προσκυνάω αυτήν την γυναίκα.

"Μαράκι μου.." η φωνή μου ακούγεται γλυκιά. "Άσε με να βλέπω την φατσούλα σου την όμορφη μωρό μου.. θέλω να σε κοιτάω στα μάτια όσο θα σου κάνω έρωτα" 

Και ναι, επιτέλους, μετά από τρεις μήνες θα κάνουμε και πάλι έρωτα, θα μπω και πάλι μέσα της. Απλά ανυπομονώ, ανυπομονώ να την νιώσω ξανά, ανυπομονώ να την ευχαριστήσω ξανά. 

"Είσαι το κορίτσι μου" της λέω και κατεβάζω την φόρμα μου. 

Γαμώ είμαι πέτρα. 

Εδώ και πολλή ώρα είμαι απίστευτα σκληρός.

"Και εσύ είσαι το αγόρι μου" μου απαντάει λίγες στιγμές μετά.

Γαμώ την καρδιά μου γαμώ.

"Πώς με είπες?" την ρωτάω και της τον τρίβω ελάχιστα στην περιοχή της. 

Θα είναι στενή.. το διαισθάνομαι. 

"Αγόρι μου?" με ρωτάει? Δεν ξέρει?

"Ξανά" της ζητάω και σπρώχνω ελάχιστα τον εαυτό μου μέσα της. 

Μόνο λίγο το κεφαλάκι..

"Μιχάλη.." η ψυχή μου αναστενάζει. 

"Τι είναι μωρό μου?" 

Πιέζω λίγο ακόμη το μόριο μου μέσα της και..

"Το κουδούνι" 

Κλείνω τα μάτια μου και βογκάω δυνατά. 

Λιώνω

Την αισθάνομαι γύρω μου και λιώνω.

"Μιχάλη το κουδούνι χτυπάει"

"Η καρδιά μου να δεις πως χτυπάει" Βρίσκω στα τυφλά το χεράκι της και το τοποθετώ στο στήθος μου. "Άγγιξε με.. νιώσε με"

Θέλω να κλάψω από την συγκίνηση.

Είμαι ολόκληρος μέσα της.. μετά από τόσο καιρό.

Είναι ένα όνειρο.

Το πιο ζεστό όνειρο όλου του κόσμου.

"Μιχάλη βγες το κουδούνι χτυπάει εδώ και ώρα"

Αλήθεια τώρα?

"Μαράκι άστο να χτυπάει" της λέω και τραβιέμαι ελάχιστα προς τα έξω μόνο και μόνο για να μπω και πάλι με μια απαλή κίνηση. Θέλω να κατακτήσω το κορμάκι της με τον πιο γλυκό τρόπο. Το αξίζει άλλωστε.

"ΜΙΧΆΛΗ ΒΓΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ" 

Σταματάω κάθε μου κίνηση.

Ποια κορίτσια?

"Μαράκι τι λες?" Ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάω. "Κάνουμε έρωτα"

Το κορίτσι μου με κοιτάει με παράπονο. 

"Το ξέρω.." μου απαντάει και χαμηλώνει το βλέμμα της. "Θα μπορούσαμε να το σταματήσουμε και-"

"ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΉΣΟΥΜΕ?" γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. "ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΠΕΘΆΝΕΙΣ?"

Το κουδούνι χτυπάει σαν τρελό.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Η ξανθιά θα τα ακούσει.

"Αν το αφήναμε για το βραδάκι?" με ρωτάει με μια γλυκιά φωνούλα.

Η καρδιά μου σπάει σε χίλια δυο κομμάτια.

Θέλω να κλάψω.

Κάνω μια κίνηση για να βγω, αλλά..

Έχω να την νιώσω τόσο καιρό.

"Δεν μπορώ" παραδέχομαι και γλιστράω ξανά μέσα της. 

Μα είναι αδύνατον ένας ερωτευμένος άνδρας να σταματήσει να κάνει έρωτα στο κορίτσι του.

ΑΔΥΝΑΤΟΝ

"Σε παρακαλώ.." μου λέει το Μαράκι και με φιλάει πεταχτά στο μέτωπο.

Αυτό ήταν.

Με σκότωσε.

"Πήγαινε άνοιξε" της λέω και ξαπλώνω στο κρεβάτι δίπλα της.

"Και εσύ?" με ρωτάει και σηκώνεται όρθια από το κρεβάτι. 

Κλείνω τα μάτια μου και ξεφυσάω βαριά.

"Πέντε λεπτά να μου πέσει και θα έρθω" 

Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι..

Μήπως να τον έπαιζα λίγο?

"Έχουν έρθει και τα αγόρια, μην αργήσεις" μου απαντάει το Μαράκι και ακούω την πόρτα του δωματίου της να ανοίγει και να κλείνει.

Παγώνω

Αυτό σημαίνει ότι στο σπίτι μου ήρθε και ο Μητσάκος?

Μου πέφτει κατευθείαν.

Θα τον σκοτώσω, αν τον πιάσω να χαϊδεύει και πάλι την κοιλιά της, θα τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια. Το παιδί είναι δικό μου, τι δεν καταλαβαίνει? Αποκλείεται η Μαρία μου να είχε αμφιβολίες και να με έβαζε σε αυτήν την διαδικασία.. της ερχόμενης πατρότητας. Αν πίστευε έστω και λίγο ότι το σποράκι είναι του παπάρα, θα αντιδρούσε διαφορετικά. Το ξέρω εγώ το κορίτσι μου. Και κατά βάθος το ξέρει και ο Μητσάκος. Τι στον πούτσο θέλει και ανακατεύεται? 

"Γεια σας" τους χαιρετώ κοφτά με το που μπω στο σαλόνι. Όλοι εδώ είναι.. η Κέλλυ, η Λία, ο Νίκος και ο-

Σφίγγω δόντια.

Αυτήν την φορά δεν χαϊδεύει μόνο την κοιλιά της.. όχι.. αλλά της μιλάει κιόλας.. ο πούστης.

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές.

"Τι κάνει το ζουζουνάκι? Τι κάνει το μικρούλι? Τι κάνει το μωρό μου?" ο παπάρας κάνει την μια ερώτηση μετά την άλλη.

"Καλά είναι, ευτυχώς ήσυχο" του απαντάει η Μαρία και καταβροχθίζει ένα κοκάκι. 

Παγώνω

Πού το βρήκε?

"Ο γιατρός μας είπε να προσέχουμε τι τρως" της υπενθυμίζω και κάθομαι στην πολυθρόνα απέναντι τους. Μέχρι και σε διατροφολόγο πήγαμε και για να της βγάλει πρόγραμμα. Τώρα αυτές οι παρασπονδίες γιατί?

"Έλα ρε μαλάκα.. ησύχασε.. έγκυος είναι" πετάγεται ο Νίκος και ανοίγει ένα σακουλάκι με πατατάκια. 

"Τα κοκάκια τα φέραμε εμείς και τα ταρτάκια ο Δημήτρης" με ενημερώνει η κοκκινομάλλα γκόμενα του και ανοίγει και το δεύτερο κουτί με τα γλυκά. 

"Και εγώ έφερα την monopoly!" αναφωνεί η Κέλλυ χαρούμενα. "Τι λέτε? Το ψήνετε να παίξουμε? Και βλέπουμε μετά την ταινία" 

Α θα κάτσουν όλο το βράδυ δηλαδή.

Κατάλαβα

Θα τον παίξω πριν κοιμηθώ.

Μόνος μου.

"Τι ταινία φέρατε?" ρωτάει το κορίτσι μου και παίρνει το κουτί με τα κοκάκια στα χέρια της. 

"Ει δεν στα παίρνει κανείς! Για εσένα τα φέραμε! Μην τρως τόσο γρήγορα! Θα πάθετε τίποτα!" της απαντάει ο Δημήτρης και ακουμπάει και πάλι το γαμημένο το χέρι του στην κοιλιά της. 

Η πίεση μου ανεβαίνει στα ύψη.

Το νευρικό μου σύστημα κλονίζεται.

Πάντα αυτό κάνει, έρχεται σπίτι μας, τρώει το φαγητό μας, πίνει το νερό μας, χαϊδεύει την κοιλιά μας..

Θέλω να του σπάσω τα μούτρα.

"Μεγάλωσε λίγο ή μου φαίνεται?" ρωτάει ο παπάρας ενθουσιασμένος και σκύβει ελάχιστα για να-

Παγώνω

Την φίλησε.

Φίλησε την κοιλιά της.

Την κοιλίτσα αυτή που πριν λίγα λεπτά φιλούσα εγώ.

"Ναι έγινε ένα μικρό φουσκωματάκι" του απαντάει η Μαρία και τρώει το.. για να θυμηθώ.. το έκτο κοκάκι? "Αυτό συζητούσαμε και πριν με τον Μιχάλη" προσθέτει με γλυκιά φωνή. "Βέβαια αυτός δεν το κατάλαβε στην αρχή αλλά μετά-"

"Δεν κατάλαβε ότι μεγάλωσε η κοιλίτσα σου?" την διακόπτει ο παπάρας και με κοιτάει φευγαλέα. "Τι στο καλό, καθόλου δεν τον νοιάζει?"

Σηκώνομαι αμέσως όρθιος.

Μια μπουνιά.

Μόνο μία θα του δώσω.

"Τι έπαθες?" με ρωτάει το κορίτσι μου. "Γιατί σηκώθηκες όρθιος?" 

Κοιτάω τα καφέ ματάκια της.

Λιώνω

Λιώνω για την πάρτη τους γαμώ.

"Θέλω να καπνίσω" της λέω και της δείχνω την μπαλκονόπορτα. 

Απλά δεν γουστάρω να κάνω φασαρίες μπροστά της. Αν και τώρα που το σκέφτομαι ξανά.. ούτε από πίσω της. Κομμένες οι ανώριμες και οι παρορμητικές κινήσεις. Κομμένες μαχαίρι.

"Μιχάλη.." η Μαρία μου με κοιτάει με παράπονο. "Κάτι έχουμε πει.."

Κάνω δυο βήματα και σκύβω για να φιλήσω το κεφαλάκι της. 

"Το έχω μειώσει" την διαβεβαιώνω και την φιλάω και στο ροζ μαγουλάκι της. 

Μου ζήτησε να το κόψω τελείως. Της είπα ότι μου είναι αρκετά δύσκολο όμως από την στιγμή που με παρακάλεσε θα το προσπαθήσω. Προς το παρών είμαι στην φάση που απλά το έχω μειώσει. Ελπίζω να τα καταφέρω.. όχι ότι το θέλω.. απλά.. της το υποσχέθηκα. Το υποσχέθηκα στο κορίτσι μου.

"Ξέρεις ότι με το που γεννηθεί το παιδί θα κάνουμε τεστ DNA έτσι?" 

Τον κοιτάω φευγαλέα και φυσάω τον καπνό ψηλά.

"Μου το έχεις πει χίλιες φορές από τότε που έμαθες ότι είναι έγκυος" του απαντώ και συνεχίζω να καπνίζω. Τα αρχίδια μου έχει πρήξει βασικά.

"Απλά δεν θέλω να το ξεχάσεις" προσθέτει και ακούω το χαρακτηριστικό κλικ του αναπτήρα. 

"Και εγώ δεν θέλω να ξεχάσεις ότι το παιδί είναι δικό μου" 

Κλείνω τα μάτια μου και τραβάω ακόμη μια τζούρα.

Όπως και η μητέρα του. 

Δική μου είναι.

"Αυτό θα το ξέρουμε με σιγουριά σε έξι μήνες" μου λέει με βραχνή φωνή.

Χαμογελάω λοξά.

Παπάρας είναι. Παπάρας και ζηλιάρης. Τι θέλει και ασχολείται στην τελική? Ο Νίκος μου είπε ότι κάθε βράδυ πηδάει και άλλη. Ποιος λογικός άνθρωπος που πιστεύει ότι έχει αφήσει έγκυο μια κοπέλα δεν ασχολείται μαζί της και ταυτόχρονα γαμάει ότι κινείται? Αλλά φυσικά.. μόνο όταν είμαι μπροστά εγώ ενδιαφέρεται για την εγκυμοσύνη της Μαρίας. Δεν θέλει να είναι ο πατέρας, απλά τον νοιάζει να με πικάρει.

"Πάω στην γυναίκα μου" τον ενημερώνω και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι. 

"Δεν είστε μαζί" 

Τον κοιτάω φευγαλέα.

Τώρα κανονικά θα του έλεγα για το γλειφομούνι πριν αλλά..

Χαμογελάω λοξά

Δεν χρειάζεται να τα ξέρει όλα.

"Monopoly τελικά?" ρωτάω την τετράδα με το που επιστρέψω στο σαλόνι. 

"Ναι απλά είπαμε να παίξουμε σε ομάδες διότι είμαστε έξι άτομα. Θα γίνει χαμός. Ο κάθε ένας θα περιμένει μισή ώρα για να ρίξει τα ζάρια" η κοκκινομάλλα δεν βάζει γλώσσα μέσα.

"Σε ομάδες λοιπόν" συμφωνώ και κάθομαι στο πάτωμα πίσω από το Μαράκι μου. "Ποιο πιόνι θέλεις να έχουμε?" την ρωτάω και την κλείνω στην αγκαλιά μου. 

"Θα είμαστε μαζί?" η Μαρία με κοιτάει ντροπαλά.

Την φιλάω στο μάγουλο.

"Για πάντα" της ψιθυρίζω στο αυτάκι της για να το ακούσει μόνο εκείνη. 

Την νιώθω αμέσως να χαλαρώνει στην αγκαλιά μου.

"Το καπέλο" μου λέει και τοποθετεί το ασημένιο πιόνι στην αφετηρία. 

Βάζω τις παλάμες μου στην κοιλιά της και την χαϊδεύω με τρυφερότητα. 

"Ότι θέλει η αγάπη μου" της απαντώ και την φιλάω και πάλι στο μάγουλο. "Ότι θέλουν οι αγάπες μου" διορθώνω την πρόταση μου και πιέζω ελάχιστα τα χέρια μου στην φουσκωμένη κοιλίτσα της. 

Η Μαρία μου γυρνάει το προσωπάκι της στο πλάι. 

Αμέσως τα καφέ ματάκια της καρφώνονται στα πράσινα δικά μου. 

Της χαμογελάω γλυκά.

Με φιλάει πεταχτά.

Παγώνω

Τα χείλη της ακούμπησαν στιγμιαία τα δικά μου και..

"Ρίξε πρώτος τα ζάρια" μου λέει και με φιλάει και πάλι στο στόμα.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.

Πιέζω την πλατούλα της στο στήθος μου.

Θέλω τόσο γαμημένα πολύ να με νιώσει.. να καταλάβει τι μου προκαλεί..

Ρίχνω το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού της και εισπνέω βαθιά το μεθυστικό άρωμα της.

Σπίτι

Ζεστασιά

Μαρία

Αυτό μυρίζω, αυτό νιώθω.

"Σ'αγαπάω" της ψιθυρίζω και την κολλάω όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται πάνω μου. "Σ'αγαπάω πολύ"

Το κορίτσι μου τοποθετεί τα χεράκια της πάνω στα δικά μου. Με αυτόν τον τρόπο αγγίζουμε και οι δύο το σποράκι μας. 

"Και εμείς σε αγαπάμε.. μπαμπά" 

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Το αίμα μου παγώνει.

Αυτό ήταν.

Έλιωσα