Μιχάλης

"Θα πεις τι θέλεις ή θα κάθεσαι να με κοιτάς για ώρα ακόμη?" με ρωτάει ο πατέρας μου και δεν με κοιτάει καν, το βλέμμα του είναι στραμμένο στα γραπτά που διορθώνει μπροστά του. 

"Περίμενε να έρθει και η μαμά" του απαντώ. "Θέλω να είναι και εκείνη μπροστά" 

Αν και είμαι σίγουρος, κάτι έχει ψιλιαστεί. Δεν είναι μόνο ότι έσκασα μύτη σήμερα στο σπίτι με το Μαράκι στο πλάι μου, η Αναστασία πάω στοίχημα το ψιλιάστηκε μέρες πριν, από όταν της ζήτησα τρία χιλιάρικα για το μονόπετρο.

"Μπορείς να το πεις σε εμένα και μετά να πας μέσα να το πεις και στην μάνα σου. Με εκνευρίζει που κάθεσαι μπροστά μου τόση ώρα χωρίς να μιλάς. Mου αποσπάς και την προσοχή. Διορθώνω τα γραπτά της Γ' Λυκείου, θες να κάνω κανένα λάθος?" 

Έλεος! Άνετα μπορούσε να τα δώσει σε κανέναν άλλον να τα διορθώσει. Δικό του είναι το φροντιστήριο, ότι θέλει κάνει στην τελική.

"Είπα θέλω να είναι και εκείνη μπροστά" του απαντώ κοφτά. Γιατί δεν λέει να το καταλάβει? Πόσες φορές πρέπει να το πω ακόμη?

"Μιχαλάκη αγόρι μου, σε αντίθεση με εσένα που απλά δουλεύεις κόσμο, κάποιοι δουλεύουν και στην πραγματικότητα. Ξέρεις.. δουλειά με λεφτά και κοινωνική καταξίωση. Πες μου πόσα θες και μην με πρήζεις καν για τον λόγο. Είμαι υποχρεωμένος να σε χαρτζιλικώνω μέχρι το πτυχίο, μην με εκνευρίζεις και άλλο" 

Σφίγγω δόντια.

Στενεύω μάτια.

Εκπνέω βαριά.

Άντε και γαμήσου Σπυράκο.

Την τύχη μου γαμώ, γιατί να έχω αυτόν για πατέρα?

Χάθηκε ο κόσμος να με γεννούσε κανένας άλλος?

"Ήρθα και εγώ!" στο γραφείο μπαίνει η μάνα μου και κλείνει την πόρτα πίσω της. "Μα τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή? Πόσο καιρό είχε να έρθει το κορίτσι στο σπίτι μας? Αχ μπουμπουκάκι μου.. το πόσο χάρηκα που σας είδα μαζί δεν περιγράφεται!"

Της χαμογελάω τρυφερά.

Όντως η Αναστασία χάρηκε πάρα πολύ.

Να δεις και εγώ πόσο χαρούμενος είμαι.. που είπα στην Μαρία μου ότι μετά την σχολή θα πάω στους γονείς μου και μου πρότεινε να έρθει μαζί μου. Πρώτη φορά στις πέντε μέρες που μένουμε στο ίδιο σπίτι μου ζήτησε να κάνουμε κάτι μαζί. Έστω και αυτό, που ήρθαμε στους δικούς μου, μου αρκεί. Είναι μια αρχή στην τελική, σωστά?

"Με ποια ήρθε?" την ρωτάει ο πατέρας μου και εξακολουθεί να διορθώνει τα γραπτά. Δεν νομίζω να με έχει κοιτάξει από την στιγμή που μπήκα στο γραφείο. Βασικά δεν με έχει κοιτάξει, τελεία. Είμαι σίγουρος.

"Με το Μαράκι!" αναφωνεί ενθουσιασμένη η Τασία. "Σπύρο μου να δεις η Λίζα πως έκανε με το που την είδε! Τσίριζε από την χαρά της η μπουμπού μας! Και την πήρε αμέσως από το χέρι να πάνε να της δείξει τις καινούριες της κούκλες! Τώρα που μιλάμε είναι στο δωμάτιο της και παίζουν"

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.  Θα γίνει υπέροχη μητέρα, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος. Και είμαι τόσο γαμημένα τυχερός που θα γεννήσει το μωρό μας, απλά ανυπομονώ να την δω με το σποράκι μας στην αγκαλιά της. Θα είναι οι δύο αδυναμίες μου.. θα είναι οι δύο μου αγάπες.

"Πάλι με την μικρή γλωσσού έμπλεξες?" με ρωτάει ο πατέρας μου με ξεκάθαρη ειρωνεία στην φωνή του. "Ήθελα να ήξερα τόσες κοπέλες υπάρχουν.. ψηλές.. ξανθές.. αδύνατες.. τι στο διάολο κάνεις με το κοριτσάκι?"

Καρφώνω αμέσως τα μάτια μου πάνω του και τον κοιτάω με το πιο δολοφονικό βλέμμα που διαθέτω. Θα τολμήσει αυτός να μιλήσει για την γυναίκα μου? Θέλει να τον σκοτώσω?

"Σπύρο σε παρακαλώ.." η απαλή φωνή της μάνας μου ηρεμεί κάπως την κατάσταση. "Μεγάλο παιδί είναι, ξέρει τι κάνει. Εξάλλου η Μαρία είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα και το βλέπω στα μάτια της.. τον αγαπάει τον γιο μας"

Η καρδιά μου χάνει αμέσως έναν χτύπο.

Ναι με αγαπάει. 

Δεν μπορεί.. με αγαπάει. 

Με αγαπάει ακόμη πάρα μα πάρα πολύ.

Τι και αν δεν μου το λέει?

Κάποια στιγμή θα το ακούσω ξανά.. 

Κάποια στιγμή θα είμαστε και πάλι μαζί..

Σωστά?

"Καλά παίξε λίγο ακόμη μαζί της και μετά θα σου γνωρίσει η μάνα σου-"

"Είναι έγκυος" τον διακόπτω. 

Ξέρω τι θα μου έλεγε.. ότι θα φροντίσει η Αναστασία να με γνωρίσει στην κόρη του βουλευτή του οποίου είναι γραμματέας. Του το έχω πει χίλιες φορές, στα αρχίδια μου το καλομαθημένο. 

"Τι είπες μωρό μου?" με ρωτάει η μάνα μου και ανακάθεται αμήχανα στην θέση της. 

Την κοιτάω φευγαλέα.

Έχει παγώσει.

"Είναι έγκυος" επαναλαμβάνω. Και είμαι τόσο γαμημένα χαρούμενος για αυτό. 

"Δικό σου είναι?" με ρωτάει ο Σπύρος και εξακολουθεί να διορθώνει ατάραχος τα γραπτά μπροστά του. 

Νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει στα ύψη. Η αδιαφορία του φταίει, μου την δίνει στα νεύρα. Μα καλά, δεν τον άγγιξε καθόλου αυτό που τους είπα?

"Ναι δικό μου είναι" του απαντώ.

Ο πατέρας μου κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. "Το πορτοφόλι μου είναι στην εσωτερική τσέπη από το σακάκι μου, έχει μέσα 600 με 700 ευρώ. Ελπίζω να σου φτάσουν" μου λέει και εξακολουθεί να διορθώνει τα γραπτά. 

Παγώνω

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Τι αίμα δεν ρέει πια στις φλέβες μου.

Τι μου προτείνει ακριβώς?

Εισπνοή

Εκπνοή

Μιχάλη πρέπει να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. 

Λεφτά θα του ζητήσεις στην τελική.. 

Βέβαια όχι για έκτρωση..

"Θα το κρατήσουμε" τους το ανακοινώνω. Δεν θα το κρατήσει μόνη της, αλλά θα το κρατήσουμε.. μαζί.

Ο πατέρας μου παγώνει και για πρώτη φορά από την ώρα που ήρθα σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάει. Το μαύρο των ματιών του συναντάει το πράσινο των δικών μου και..

Ξεροκαταπίνω

Δεν του άρεσε.

Αυτό που άκουσε δεν του άρεσε καθόλου.

"Όταν λες ότι θα το κρατήσετε τι εννοείς?" η φωνή του βγαίνει με θυμό από το στόμα του. "Ότι η μικρή ξεβράκωτη χωριάτισσα θα-"

"ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΟΎΤΕ ΞΕΒΡΆΚΩΤΗ ΟΎΤΕ ΧΩΡΙΆΤΙΣΣΑ" 

Ε δεν κρατιέμαι, φωνάζω. Σηκώνομαι αμέσως όρθιος και φωνάζω. Στην τελική δεν θα δεχτώ από κανέναν να προσβάλλει την μητέρα του παιδιού μου με αυτόν τον τρόπο. Και κυρίως από τον μπάσταρδο που θέλει να λέγεται και πατέρας μου.

"Α ΜΠΑ" ο Σπύρος σηκώνεται και εκείνος όρθιος. "ΜΉΠΩΣ ΈΧΕΙ ΚΑΜΊΑ ΤΕΡΆΣΤΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΊΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΈΡΩ? Ή ΜΉΠΩΣ ΤΟ ΠΕΡΤΟΥΛΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΓΆΛΟ ΑΣΤΙΚΌ ΚΈΝΤΡΟ?" 

"Σας παρακαλώ πολύ να ηρεμήσετε και οι δύο" επεμβαίνει η μάνα μου. "Να σας θυμίσω ότι η κοπέλα μας είναι στον πάνω όροφο και-"

"ΚΑΘΌΛΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΓΛΩΣΣΟΥ" την διακόπτει ο πατέρας μου. "ΟΠΩΣ ΚΑΘΌΛΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΚΑΣ ΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΊΑ ΔΕΝ ΞΈΡΕΙ ΝΑ ΒΆΖΕΙ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΌ! ΜΙΧΆΛΗ ΑΠΑΙΤΩ ΝΑ ΤΟ ΡΙΞΕΙ, ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΓΓΟΝΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΝΑ-"

"ΣΠΎΡΟ ΣΙΩΠΉ!" πλέον φωνάζει και η μάνα μου. "ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΤΟΥ ΛΕΣ? ΔΕΝ ΒΛΈΠΕΙΣ ΌΤΙ ΤΟΝ ΠΛΗΓΏΝΕΙΣ?" Η Αναστασία με πλησιάζει και τοποθετεί το χέρι της στον ώμο μου. "Σε παρακαλώ ζήτα αμέσως ένα συγγνώμη από τον γιο μας"

Καγχάζω

Καγχάζω και ταυτόχρονα βουρκώνω.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μου ζητήσει συγγνώμη, αν και στα αρχίδια μου για αυτό. Εμένα άλλο με νοιάζει.. που δεν υπάρχει περίπτωση να με βοηθήσει οικονομικά.. το βλέπω στα μάτια του. Δεν θα μου δώσει ούτε δουλειά ούτε λεφτά.

Γαμώ το στανιό μου γαμώ.

Είναι ένα τέρας.

"Ναι κλάψε κιόλας" με ειρωνεύεται ο πατέρας μου και ξεφυσάει βαριά. 

"Σπύρο κάτι σου ζήτησα" επιμένει η μάνα μου και τον κοιτάει βλοσυρά.

"Και εγώ του είχα ζητήσει Αναστασία να προσέχει ποιες πηδάει και να που καταλήξαμε" της απαντάει εκείνος και κάθεται με φόρα στην πολυθρόνα του.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καρφώνω το βλέμμα μου πάνω του. Θα το προσπαθήσω.. για την οικογένεια μου πρόκειται στην τελική. Θα το προσπαθήσω μέχρι τέλους.

"Με αγαπάει και την-"

"Τι? Την αγαπάς και εσύ?" με διακόπτει ο μαλάκας. "Ας γελάσω!" 

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές.

Δεν κατάλαβα, δεν είμαι εγώ ικανός να αγαπήσω?

"Σπύρο μα τω Θεώ αν συνεχίσεις να τον προσβάλλεις θα-"

"Σταμάτα Αναστασία!" ο πατέρας μου τρίβει με μανία το πρόσωπο του. "Σταμάτα γιατί εσύ φταις που επέμενες να την καλούμε συνέχεια για φαγητό. Είδε το ορφανό την οικογένεια μας, είδε το σπίτι μας, είδε και την περιουσία μας και είπε να μείνει έγκυος για να τον τυλίξει τον μαλάκα"

"ΣΠΎΡΟ" η μάνα μου χτυπάει το χέρι της στο τραπέζι. "ΑΝ ΑΚΟΎΣΩ ΑΚΌΜΗ ΜΙΑ ΠΡΟΣΒΟΛΉ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΊΑ Ή ΤΟΝ ΜΙΧΆΛΗ ΘΑ-"

"Τι θα κάνεις? Θα με χωρίσεις?" την προκαλεί ο παπάρας. 

Η μάνα μου κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι της και χωρίς να του απαντήσει στρέφει το πρόσωπο της στο δικό μου.  "Το μικρό μου το μπουμπούκι θα γίνει μπαμπάς?" με ρωτάει με τρυφερότητα και τοποθετεί τα χέρια της στο πρόσωπο μου. "Το μικρό μου το αγοράκι θα κάνει οικογένεια?"

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Τα πόδια μου λυγίζουν.

Τα άκρα μου τρέμουν.

Χαμογελάω διάπλατα.

Ναι θα γίνω μπαμπάς.

Ναι θα κάνω οικογένεια.

"Και για να έχουμε το καλό ερώτημα.." ο Σπύρος πετάγεται και πάλι. "Τι θα τρώει αυτή η οικογένεια Μιχαλάκη? Τι θα την ταΐζεις μελλοντικέ πατέρα? Διότι φαντάζομαι ξέρεις ότι τα μωρά θέλουν χρήματα, δεν μεγαλώνουν με τον αέρα"

Χαμογελάω λοξά. 

Μου την δίνει αυτή η ειρωνεία.. τόσο γαμημένα πολύ.

"Το ξέρω ότι ένα παιδί θέλει χρήματα για να μεγαλώσει, δεν είμαι κανένας ανεύθυνος" του απαντώ κοφτά. 

"Αυτό άσε τους άλλους να το κρίνουν" 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Θέλω τόσο μα τόσο πολύ να τον σκοτώσω τον μαλάκα.

Έχε χάρη που οι προτεραιότητες μου είναι άλλες. 

"Θέλω δουλειά" του λέω και κάθομαι και πάλι κάτω στη πούστικη την καρέκλα του. "Θέλω να έρθω να δουλέψω μαζί σου"

"Ψυχή μου όμορφη.." η μάνα μου κάθεται στο χέρι της καρέκλας μου εξακολουθώντας να χαϊδεύει τον ώμο μου. "Ότι θέλεις μωρό μου.. ότι θέλεις θα το έχεις.. η οικογένεια σου θα σου σταθεί.. θέλω να είσαι σίγουρος ότι-"

"Εσύ έλεγες ότι θα προτιμούσες να κοιμάσαι σε παγκάκια παρά να έρθεις να δουλέψεις για εμένα" την διακόπτει ο παπάρας.

Ξεφυσάω βαριά.

Ναι το έλεγα και ναι το πίστευα. Αλλά το σποράκι και η Μαρία μου τι θα απογίνουν? Πρέπει να τους προστατέψω. Πρέπει να κάνω στην άκρη τον εγωισμό μου για να τους εξασφαλίσω τα απαραίτητα. Αυτό δεν θα έκανε κάθε σωστός πατέρας στην τελική?

"Σπύρο βρήκες και εσύ την ώρα τώρα να συνεχίσεις την ηλίθια κόντρα σας" του απαντάει η μάνα μου. "Μπουμπουκάκι μου όμορφο.. πάρε πρώτα το πτυχίο σου και μετά σε περιμένει μια θέση στο φροντιστήριο του πατέρα σου" η Αναστασία με φιλάει τρυφερά στο μέτωπο. "Και μην ανησυχείς.. μέχρι να τελειώσεις την σχολή.. εδώ είμαστε εμείς.. θα σε βοηθήσουμε σε ότι χρειαστείς"

Η καρδιά μου φτερουγίζει από ευτυχία. 

Κάτι είναι και αυτό.. η μάνα μου τουλάχιστον θα είναι δίπλα μου.

"Τι του λες?" ο πατέρας μου σηκώνεται αμέσως όρθιος από την πολυθρόνα του. "Θα κάθομαι εγώ να πληρώνω τα πηδήματα του με την κάθε τυχάρπαστη-"

"ΝΑΙ ΘΑ ΚΆΘΕΣΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ" η μάνα μου τον διακόπτει και σηκώνεται και εκείνη όρθια. "Σπύρο να χαρείς, έχω κάνει τόση μα τόση υπομονή μαζί σου που άλλη γυναίκα να ήταν στην θέση μου θα σε είχε αφήσει χρόνια τώρα. Έχω καταπιεί πολλά, έχω κάνει τα στραβά μάτια σε ακόμη περισσότερα. Αλλά ως εδώ. Κανόνισε να μπαίνει ένα ευκαταφρόνητο ποσό στον λογαριασμό του παιδιού κάθε μήνα αλλιώς θα δεις μια Αναστασία που δεν έχεις δει ποτέ ξανά"

"Με απειλείς?" την ρωτάει ο πατέρας μου και της στενεύει τα μάτια του. 

"Πάρ'το όπως θες! Δεν με νοιάζει! Το μόνο που θέλω είναι να σταθούμε στο παιδί μας όπως θα έκανε κάθε φυσιολογική οικογένεια!" 

Την κοιτάω με την άκρη του ματιού μου. Η μάνα μου υψώνει για πρώτη φορά στα 23 χρόνια της ζωής μου την φωνή της στον πατέρα μου. Και μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι το πιο περίεργο πράγμα που έχω δει.. την Αναστασία να απειλεί τον Σπύρο. 

"Νομίζεις ότι είσαι σε θέση να απειλείς εσύ εμένα?" ο πατέρας μου ακουμπάει τις γροθιές του στην ξύλινη επιφάνεια.

Η μάνα μου του χαρίζει ένα πρωτοφανές για εκείνη θυμωμένο βλέμμα. "Ναι το νομίζω" του απαντάει κοφτά. "Αν δεν θες να μάθει όλος ο κύκλος μας και όλη η κοσμική Αθήνα για τις εξωσυζυγικές σου σχέσεις, ναι το νομίζω" 

Η ανάσα μου κόβεται στην στιγμή.

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Γνωρίζει?

Η μάνα μου γνωρίζει για..?

Ξεροκαταπίνω, όχι μόνο εγώ, αλλά και ο Σπύρος. Ξεροκαταπίνει και χαμηλώνει αμέσως το βλέμμα του. "Μιχάλη φύγε σε παρακαλώ, θέλω να μιλήσω κατ ιδίαν με την μητέρα σου"  

Τον κοιτάω σαν να τον βλέπω πρώτη φορά.

Είπε σε παρακαλώ?

Ο πατέρας μου?

Σε εμένα?

"Μαμά θα είσαι εντάξει?" την ρωτάω και την κλείνω στην αγκαλιά μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω μια ανάγκη να την προστατέψω. Πρώτη φορά.. πρώτη φορά είναι σαν να θέλω να την κρύψω από τον πατέρα μου. 

"Ναι μωρό μου, μην ανησυχείς" μου ψιθυρίζει στο αυτί. "Πήγαινε στα κορίτσια εσύ.. και σε παρακαλώ μην φύγετε πριν ευχηθώ συγχαρητήρια στο Μαράκι. Ναι αγόρι μου όμορφο?"

Την κοιτάω με τρυφερότητα. 

"Ναι" της γνέφω θετικά. "Θα είμαι πάνω"

"Και Μιχάλη.." λίγο πριν βγω από το γραφείο, η ψιθυριστή φωνή του πατέρα μου με σταματάει. "Έλα την Κυριακή στο φροντιστήριο για επιτήρηση, έχουμε διαγώνισμα στην Φυσική, και μόλις τελειώσει θα.." τον παρατηρώ που ξεροβήχει. "Θα συζητήσουμε οι δυο μας για τα καθήκοντα σου" 

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Άκουσα καλά?

Είπε να πάω στο φροντιστήριο?

Είπε ότι θα συζητήσουμε για τα καθήκοντα μου?

Δηλαδή..?

Γουρλώνω τα μάτια μου στην συνειδητοποίηση.

Συμφώνησε

Ο μπάσταρδος συμφώνησε.

"Άντε πήγαινε στο κορίτσι σου" η Αναστασία μου χαμογελάει διάπλατα. "Θα της έχεις λείψει, είμαι σίγουρη" 

Χαμηλώνω το βλέμμα μου και βγαίνω από το γραφείο του πατέρα μου.

Εγώ δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

"Η Μαρία?" ρωτάω την Φλώρα την στιγμή που ανεβαίνω το πρώτο σκαλί. 

"Είναι με την αδερφή σας στο δωμάτιο της" μου απαντάει και χάνεται μέσα στην κουζίνα. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά. Μακάρι να μην άκουσε ούτε μια λέξη από όσα ειπώθηκαν στο γραφείο, δεν θέλω να αναστατώνεται στην κατάσταση της. Αλλά αποκλείεται.. τι στον πούτσο.. από ότι θυμάμαι μια χαρά ηχομόνωση έχει αυτό το σπίτι. 

"Δηλαδή εσύ τώρα έχεις ένα μωρό στην κοιλιά σου?" ακούω την φωνή της Λίζας πίσω από την ξύλινη πόρτα του δωματίου της. 

Παγώνω στην θέση μου. 

Της είπε για την εγκυμοσύνη της?

"Ναι μωρό μου.. ναι! Μέσα στην κοιλίτσα μου υπάρχει ένα μικρό μικρό σποράκι!" της απαντάει η Μαρία μου.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.

Το σώμα μου μουδιάζει.

Άκουσα καλά?

Χαίρεται? 

Εγώ νόμιζα ότι..

Βουρκώνω

"Σποράκι είναι?" η αδερφή μου ακούγεται έκπληκτη. "Δεν είναι μωρό δηλαδή?" 

Πνίγω ένα γελάκι.

"Όχι μωρό είναι.. απλά ο αδερφός σου με το που το είδε στον υπέρηχο είπε ότι μοιάζει σαν σποράκι και τώρα το λέω και εγώ έτσι"

"Και πώς χωράει ένα μωρό εκεί μέσα?" 

Ε δεν κρατιέμαι.. σπρώχνω ελάχιστα την πόρτα και τις παρατηρώ από την μικρή σχισμή. Τα κορίτσια μου κάθονται στο πάτωμα η μία απέναντι από την άλλη και ανάμεσα τους υπάρχουν κούκλες και μικροσκοπικά ρούχα. 

"Είναι ακόμη πολύ μικρούλι" της απαντάει η Μαρία μου με γλυκιά φωνή και βάζει μια ξανθιά κούκλα να κάτσει πάνω σε μια ροζ καρέκλα. "Θα μεγαλώσει όμως.. και σε λίγους μήνες θα είναι τοοοοοοσο μεγάλο που δεν θα χωράει πια μέσα στην κοιλιά μου και θα θέλει να βγει"

Χαμογελάω σαν μικρό παιδί.

Η φάτσα της.. η γλυκιά φατσούλα της όταν μιλάει στην Λίζα για το σποράκι μας..

Είμαι τρελά ερωτευμένος με αυτήν την γυναίκα.. 

Τόσο που η καρδιά μου δεν το αντέχει.. 

Τόσο που το σώμα μου πονάει..

"Και πώς μπήκε εκεί μέσα?" η Λίζα δείχνει πραγματικά να απορεί.

Αμέσως το χαμόγελο σβήνει από τα χείλη μου.

"Γεια σας" η βροντερή φωνή μου δεν αφήνει την Μαρία μου να της απαντήσει. Ε δεν θέλω η αδερφή μου να μάθει για αυτά.. δεν θα της χρειαστούν κιόλας.. είπαμε.. δεν θα αποκτήσει ποτέ μα ποτέ αγόρι.. τέλος.

"Μιχάλη!" η Λίζα τρέχει γρήγορα προς το μέρος μου. "Ήρθες να παίξεις μαζί μας?"

Την σηκώνω αμέσως στην αγκαλιά μου.

"Ήρθα να δω τι κάνει το κορίτσι μου" της απαντώ και καρφώνω το βλέμμα μου στην Μαρία μου. Θέλω να καταλάβει ότι αναφέρομαι σε εκείνη.

"Καλά είμαι" μου απαντάει η αδερφή μου και τυλίγει τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό μου. 

Παρατηρώ το Μαράκι μου.. με το που διασταυρωθούν τα βλέμματα μας το γλυκό προσωπάκι της σκυθρωπιάζει στην στιγμή. Χαμηλώνει τα καφέ ματάκια της και πλέον αυτά δεν κοιτούν εμένα αλλά τις πούστικες τις κούκλες.

Σφίγγω δόντια.

Γαμώ το στανιό μου γαμώ

Γιατί συννεφιάζει με το που με βλέπει? 

Τόσο πολύ δεν το αντέχει?

Τόσο πολύ δεν με αντέχει?

"Λιζάκι μπορείς να μας αφήσεις για λίγο μόνους με την Μαρία?" την ρωτάω με απαλή φωνή. 

"Όχι!" γκρινιάζει εκείνη.

"Λίζα σε ζήτησε η Φλώρα στην κουζίνα, είναι ώρα για τον χυμό σου" βρίσκω την πρώτη πιστευτή δικαιολογία και της την λέω. 

Θέλω απλά να μείνω μόνος μαζί της. Στο σπίτι πέντε μέρες τώρα κλείνεται συνέχεια στο δωμάτιο της και δεν με αφήνει ούτε την πόρτα της να χτυπήσω. 

"Καλά" η αδερφή μου υποχωρεί. "Απλά μην χαλάσεις τις κούκλες! Μία ώρα το φτιάχναμε το σπίτι τους.. μην το διαλύσεις!" μου λέει και βγαίνει από το δωμάτιο της.

"Σε ζάλισε με την φλυαρία της?" ρωτάω την Μαρία μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου. 

"Όχι όλα καλά" η φωνή της ίσα που ακούγεται.

Μάλιστα

"Μίλησα στους γονείς μου για εμάς" της ανακοινώνω και κάθομαι στο πάτωμα δίπλα της.

"Δεν υπάρχει εμάς Μιχάλη" μου αντιλέγει και τοποθετεί το κορμάκι της λίγο πιο μακριά μου. "Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές.. δεν είμαστε μαζί και ούτε πρόκειται"

Χαμογελάω πικραμένα.

Κάθε φορά που μου το υπενθυμίζει με πονάει όλο και πιο πολύ.

"Εντάξει ότι θέλεις" συμφωνώ με μισή καρδιά. Απλά δεν θέλω να της πάω κόντρα. "Δεν θα είμαστε μαζί.. το κατάλαβα"

"Ωραία" μου απαντάει εκείνη και τοποθετεί τα χεράκια της κάτω από τα ποδαράκια της. 

Έτρεμαν, πρόλαβα και τα είδα. 

Έτρεμαν όμως γιατί?

"Είσαι θυμωμένη μαζί μου για κάτι?" την ρωτάω με απαλή φωνή. Δεν το αντέχω να μου είναι ψυχρή.. δεν το αντέχω καθόλου όμως.

"Όχι" μου ψιθυρίζει και δεν με κοιτάει καν. Το βλέμμα της είναι στραμμένο στο πάτωμα.

Σφίγγω δόντια.

"Πώς όχι? Αφού σε βλέπω.. μου μιλάς με δυσκολία.. με κοιτάς με δυσκολία.. με αγγίζεις με δυσκολία.."

Σιωπή

Η Μαρία δεν με κοιτάει, αλλά ούτε και μου απαντάει.

Αναστενάζω ελαφρά.

Αυτή η κατάσταση μεταξύ μας δεν υποφέρεται πια.

"Εγώ σε αγαπάω, μην μου θυμώνεις, σε παρακαλώ" η φωνή μου ακούγεται γλυκιά και το χέρι μου προσπαθεί δειλά δειλά να βρει το δικό της.

Με το που τα δάχτυλά μου αγγίξουν το απαλό δέρμα του χεριού της, η Μαρία μου παγώνει. "Μιχάλη.." η φωνή της ακούγεται ικετευτική. Γιατί με παρακαλάει ακριβώς? "Δεν.. δεν.. άστο καλύτερα.." προσθέτει και απομακρύνει το χεράκι της από το δικό μου. 

Η καρδιά μου σπάει. 

Τι να αφήσω ακριβώς?

Την αγάπη μου για εκείνη?

"Εσύ με αγαπάς?" 

Δεν κρατιέμαι και την ρωτάω. Θέλω απλά να την ακούσω να μου το λέει. Θέλω απλά να μου δώσει μια μικρή ελπίδα. Νιώθω ότι αποφάσισα να ακολουθήσω έναν δρόμο που οδηγεί σε αδιέξοδο. 

Η Μαρία μου σηκώνει αμέσως το βλέμμα της στο πρόσωπο μου. Με το που τα καφέ ματάκια που λατρεύω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο συναντήσουν τα δικά μου, η καρδιά μου χάνει δέκα χτύπους στην σειρά. Το νιώθω, το βλέπω στο βλέμμα της. Με αγαπάει. Γιατί γαμώτο δεν μου το λέει κιόλας?

"Ήθελα να σου δώσω αυτό" σπάει την σιωπή λίγες στιγμές μετά και βγάζει από την τσάντα της ένα μικρό βιβλιαράκι.

"Τι είναι αυτό?" την ρωτάω.

"Είναι τα χρήματα που μου άφησαν οι γονείς μου.. ξέρεις.. μετά που.." την βλέπω που δυσκολεύεται να μιλήσει. "Τόσο καιρό τα χρησιμοποιούσα για τις σπουδές μου, τώρα όμως οι προτεραιότητες είναι άλλες" 

Καρφώνω αμέσως τα μάτια μου στα δικά της. 

Τι εννοεί?

"Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μερικά από αυτά για τα πρώτα έξοδα του μωρού.. για το νοσοκομείο.. για το σπίτι.. για-"

"Εγώ χρήματα από την γυναίκα μου δεν παίρνω" της το ξεκαθαρίζω και της δίνω το βιβλιαράκι πίσω. 

"Μιχάλη δεν είμαστε μαζί και-"

"Μπορείς να σταματήσεις να το λες αυτό ξανά και ξανά και ξανά?" την διακόπτω και πάλι. Είχα δεν είχα νευρίασα. Η πίεση μου είναι στον Θεό. "Δεν το καταλαβαίνεις ότι με πληγώνεις?" την ρωτάω και την καρφώνω έντονα στα μάτια της.

Η Μαρία μου με κοιτάει με παράπονο. "Απλά.. να.." το βλέμμα της σκυθρωπιάζει. 

Περιμένω.. 

Περιμένω.. 

Και τίποτα..

Το κορίτσι μου δεν ολοκληρώνει ποτέ την πρόταση της.

"Το επαναλαμβάνεις συνέχεια για να πείσεις εμένα ή τον εαυτό σου?" της μιλάω χωρίς υπεκφυγές. 

Στην τελική, το νιώθω, κρατιέται. Με τα χίλια ζόρια κρατιέται..

Και γαμώ το στανιό μου γαμώ.. δεν καταλαβαίνω το γιατί..

Όχι, δεν το καταλαβαίνω.

Σιωπή

Και πάλι σιωπή.

Αναστενάζω βαριά.

"Τι άλλο μπορώ να κάνω? Μου λες?" την ρωτάω αγανακτισμένος και σηκώνομαι όρθιος. "Από την πρώτη στιγμή είμαι δίπλα σου, από την αρχή σε στηρίζω, μέχρι και βοήθεια από τον πατέρα μου ζήτησα. Μέχρι και στα πόδια του έπεσα να του ζητήσω δουλειά για να μην σας λείψει ποτέ τίποτα. Μετακόμισα στο σπίτι σου για να σε βοηθάω σε ότι χρειάζεσαι, έρχομαι στον γιατρό μαζί σου για να σου κρατάω το χέρι. Συμφωνώ συνέχεια σε ότι και αν μου λες.. κάνω συνέχεια ότι θέλεις. Αλλά πραγματικά σου μιλάω δεν το αντέχω να μου είσαι ψυχρή.. δεν υποφέρεται να με κοιτάς συνέχεια με μίσος.. μπορείς σε παρακαλώ πολύ να-"

"Σε αγαπάω" με διακόπτει. 

Παγώνω

Με αγαπάει είπε?

"Σε αγαπάω πάρα πολύ"

Παρατηρώ τα ματάκια της.. έχουν βουρκώσει.

"Αν δεν θέλεις να τα κάνεις όλα αυτά.. δεν είσαι υποχρεωμένος.. να ξέρεις.. μπορείς πολύ απλά να φύγεις.. θα το μεγαλώσω μόνη μου"

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Την πιάνω από τα μπράτσα της και την αναγκάζω να σηκωθεί όρθια.

Αυτό κατάλαβε?

"Να φύγω να πάω πού? Μακριά από το σποράκι μας? Μακριά από εσένα?" την ρωτάω και κολλάω με δύναμη το σωματάκι της στο δικό μου. "Μακριά από την οικογένεια μου?" επιμένω. Επιμένω γιατί μακριά της δεν ζω, γιατί μακριά της δεν αναπνέω.

"Δεν είμαστε οικογένεια" μου απαντάει και σκουπίζει τα δάκρυα από τα μαγουλάκια της. 

"Όχι, αλλά αν μας δώσεις μια ευκαιρία μπορούμε να γίνουμε"

"Πόσες ευκαιρίες ακόμη?" 

Με ρωτάει? 

Ή απορεί?

"Μια τελευταία" την παρακαλάω. "Μόνο ακόμη μία και.." πλησιάζω τα χείλη μου στα ροζ δικά της. "Και θα το δεις μωρό μου.. θα το δεις.. από εδώ και πέρα θα τα κάνω όλα σωστά.. ούτε ένα λάθος.. στο υπόσχομαι.. ούτε ένα μικρό λαθάκι δεν θα κάνω από εδώ και στο εξής"

Η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά.

Το σώμα μου τρέμει.

Θα την φιλήσω..

Δεν με απομακρύνει από κοντά της.. άρα θέλει να την φιλήσω..

Νομίζω έχω ιδρώσει.

Έχει περάσει και τόσος καιρός που..

"Δεν μπορώ.." ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. "Όχι χωρίς εμπιστοσύνη τουλάχιστον" προσθέτει και ξεκινάει να παίζει με τα κορδόνια από το φούτερ μου.

Αυτό σημαίνει ότι..

Χαμογελάω διάπλατα.

Έχω ελπίδες?

"Τι μπορώ να κάνω για να με εμπιστευτείς ξανά?" την ρωτάω και χωρίς να απομακρύνω το πρόσωπο μου από το δικό της την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

"Δεν ξέρω.." μου απαντάει με νάζι και τυλίγει τα ποδαράκια της γύρω από την μέση μου.

Η πούτσα μου σκληραίνει.

Θέλω να την πάρω εδώ και τώρα.

"Αν δεν ξέρεις εσύ τότε ποιος ξέρει?" με μια απαλή κίνηση την ξαπλώνω πάνω στο κρεβάτι της Λίζας. 

Το αποφάσισα, θα προσπαθήσω να μπω μέσα της. 

Ίσως.. ίσως αν μαλακώσει το σώμα της.. μετά να μαλακώσει και η καρδούλα της.

"Δώσε μου χρόνο" μου ζητάει με γλυκιά φωνή.

Γαμώ τις καύλες μου γαμώ

Θα τελειώσω μέσα στο παντελόνι μου.

"Πόσο χρόνο?" επιμένω και γλιστράω το χέρι μου κάτω από το μπλουζάκι της. Τα δάχτυλά μου βρίσκουν το ένα βυζάκι της και.. 

Το τζιν μου θα σκιστεί.

Έχουν μεγαλώσει, έστω και λίγο έχουν μεγαλώσει.

"Μιχάλη.." το κορίτσι μου αναστενάζει το όνομα μου και με πιέζει πάνω της. "Μη.." με παρακαλάει με την φωνούλα της. Το σωματάκι της όμως μου λέει άλλα. Η ρώγα της είναι πολύ σκληρή. Θέλω να την πιπιλίσω. Αν και ακόμη περισσότερο θέλω να..

"Μπορώ να σε φιλήσω?" την ρωτάω και χαϊδεύω τα χειλάκια της με τα δικά μου.

Μόνο και μου πει όχι..

"Σου ζήτησα χρόνο και.." 

"Λίγο μόνο" την παρακαλάω. "Θέλω να σε νιώσω"

Η Μαρία παίρνει μια βαθιά ανάσα και την κρατάει. 

"Μόνο θα με φιλήσεις?" με ρωτάει με την χαρακτηριστική αθώα της φωνούλα. 

Σφίγγω δόντια και προσπαθώ να ηρεμήσω την ενδόμυχη ανάγκη μου να μην την γαμήσω άγρια. 

Απλά με τρελαίνει.. 

Η αθωότητα της με ερεθίζει απίστευτα πολύ.

"Αν με αφήσεις μπορώ να μπω και μέσα σου" της απαντώ και σφίγγω το βυζάκι της στην παλάμη μου.

"Αχ Μιχάλη πονάει.. μη!" 

Παγώνω

"Τι πονάει?"

"Το στήθος μου έχει πρηστεί"

Αφήνω ένα απαλό μουγκρητό να βγει από μέσα μου.

Εδώ είμαστε.

"Μπορώ να το δω?"  την ρωτάω και κάνω κίνηση να σηκώσω το ροζ μπλουζάκι της. 

"Τι? Όχι! Τρελάθηκες? Εδώ είπαμε μόνο να με φιλήσεις και-"

Δεν την αφήνω να συνεχίσει την πρόταση της και συνθλίβω τα χείλη μου στα δικά της. Μου έδωσε την άδεια να την φιλήσω σωστά? Ε λοιπόν δεν χάνω άλλο χρόνο.. δεν θέλω να χάσω άλλο χρόνο μαζί της.

"Αχ Μιχάλη.." το κορίτσι μου αναστενάζει το όνομα μου και τυλίγει τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό μου. 

Θα με πεθάνει.

Η γυναίκα αυτή θα είναι το τέλος μου.

"Πες μου ότι με αγαπάς" της ζητάω και απομακρύνω ελάχιστα τα χείλη μου από τα δικά της. 

Η Μαρία μου βογκάει ελαφρά.

"Όχι τώρα" μου απαντάει και χώνει την γλώσσα της στην δική μου.

Αμέσως το φιλί μας παίρνει άλλη διάσταση.. γίνεται πιο έντονο και πιο παθιασμένο. Μουγκρίζω σε ένδειξη ευχαρίστησης και την χουφτώνω όπου βρω. Την θέλω δική μου, και την θέλω τώρα.

"ΜΙΧΆΛΗΗΗΗΗ" 

Παγώνω

Η φωνή της Λίζας ήταν αυτή?

"ΡΕ ΜΙΧΑΛΗ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΛΑΣΕΙΣ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΗΣ BARBIE. ΤΌΣΗ ΏΡΑ ΤΟ ΦΤΙΑΧΝΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ. ΓΙΑΤΊ ΤΟ ΧΆΛΑΣΕΣ?"

Η Μαρία μου με σπρώχνει όπως όπως από πάνω της. 

Γαμώ το στανιό μου γαμώ.

Τώρα βρήκε?

"Μπουμπού μου με ρώτησες πριν για το πώς μπήκε το μωρό μέσα στην κοιλιά της Μαρίας?" Σηκώνομαι αμέσως από το κρεβάτι και κοιτάω την μάνα μου. Στέκεται όρθια δίπλα στην πόρτα και μας κοιτάει με ξεκάθαρη ευτυχία στα μάτια της. 

"Δεν πιστεύω να της απάντησες"της γρυλίζω και βοηθάω το Μαράκι να σηκωθεί και εκείνη από το κρεβάτι. 

"Της είπα ότι θα της εξηγήσει ο αδερφός της το πως και το γιατί" μου λέει η μάνα μου και μας πλησιάζει. 

Κοιτάω την Λίζα.

"Το έφερε ο πελαργός" της λέω κοφτά.

"Αχ δεν θα βάλεις ποτέ μυαλό" μου απαντάει η Αναστασία και κλείνει την Μαρία στην αγκαλιά της. "Κορίτσι μου όμορφο.. γλυκό μου λουλουδάκι.. συγχαρητήρια.. συγχαρητήρια κοπέλα μου.. εύχομαι να πάνε όλα καλά" 

Σφίγγω δόντια.

"Θα την πνίξεις" γρυλίζω και την σκουντάω για να την αφήσει.

Όμως η μάνα μου αδιαφορεί.

"Καλώς ήρθες στην οικογένεια μας Μαρία μου" της λέει και την πιέζει με ακόμη περισσότερη δύναμη πάνω της. "Καλώς ήρθες στο σπίτι μας" 

Φυσάω

Ξεφυσάω

Αν πάθει κάτι το σποράκι ή το Μαράκι..

Η καρδιά μου σφίγγεται.

"ΡΕ ΜΑΝΑ ΆΦΗΣΕ ΤΗΝ ΓΑΜΏ" 

Πόση υπομονή να κάνω πια.

"Γιατί φωνάζεις μπουμπουκάκι μου?" με ρωτάει η Αναστασία και αφήνει την Μαρία ελεύθερη. Επιτέλους! "Θέλω να συγχαρώ την κόρη μου, δεν μπορώ?"

Στο άκουσμα της συγκεκριμένης αυτής λέξης το κορίτσι μου παγώνει. 

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ

"Μην με λες μπουμπουκάκι" απαιτώ. Σε λίγους μήνες θα γίνω πατέρας, ακόμη έτσι θα με προσφωνεί? 

"Για εμένα θα είσαι πάντα το μικρό μου μπουμπούκι" μου απαντάει η μάνα μου και σηκώνει την Λίζα στην αγκαλιά της. "Και εσύ θα είσαι πάντα η μικρή μου μπουμπού" 

Ρολλάρω τα μάτια μου και κλείνω την Μαρία μου στην αγκαλιά μου.

Ευτυχώς δεν προβάλλει καμία αντίσταση. 

Πάλι καλά

"Εμείς θα σας αφήσουμε.." λέω στην μάνα μου. "Έχουμε κανονίσει" 

Η Μαρία με κοιτάει με απορία. "Πότε κανονίσαμε?" 

Της χαμογελάω γλυκά.

"Πριν λίγο πάνω στο κρεβάτι" ψιθυρίζω πάνω στα χειλάκια της και την φιλάω πεταχτά.

Το κορίτσι μου κοιτάζει φευγαλέα την μαμά μου και κοκκινίζει ολόκληρη. "Μιχάλη.. δεν.."

"Να πας και στο γραφείο του πατέρα σου πριν φύγετε.. θέλει να ευχηθεί στην Μαρία συγχαρητήρια" μας ανακοινώνει η Αναστασία. 

Ορίστε? Δεν θα είναι με τα καλά της. Να της πει τίποτα ο παπάρας, να ταραχτεί το Μαράκι και μετά εμένα να με πιάσει ταχυκαρδία μήπως και πάθει τίποτα το σποράκι μας.

"Ναι εντάξει" της λέω ψέματα και παίρνω το μωρό μου και βγαίνουμε έξω από το δωμάτιο της αδερφής μου.

"Τι έχουμε κανονίσει?" με ρωτάει το κορίτσι μου και με αναγκάζει να σταματήσω να περπατάω προς τις σκάλες.

Την κοιτάω τρυφερά.

"Να.. έλεγα.. να πηγαίναμε κάπου να.." την κλείνω στην αγκαλιά μου. "Αφήσαμε ένα φιλί στην μέση" 

Η Μαρία μου χαμηλώνει αμέσως το βλέμμα της.

"Σου ζήτησα χρόνο" μου λέει.

Την φιλάω στο μέτωπο.

"Και τι? Μέχρι να με εμπιστευτείς ξανά.. δεν θα σε φιλάω καθόλου?" την ρωτάω με νάζι.

"Καθόλου" μου απαντά αμέσως.

Χαμογελάω λοξά.

"Καλά εντάξει" συμφωνώ μαζί της και της δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χειλάκια της. 

"ΜΙΧΑΛΗ" η Μαρία μου φωνάζει.

"Τι?" Την φιλάω ξανά.

"Δεν συννενοούμαστε" μου λέει και ξεκινάει να κατεβαίνει με νεύρο τις σκάλες.

"Πρόσεχε!" φωνάζω από πίσω της. "Πιο σιγά! Δεν θέλω να πάθει τίποτα το σποράκι!"

Της έχω πει να μην κάνει απότομες κινήσεις.. ο γιατρός επισήμανε ότι το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης είναι κρίσιμο.. τι δεν καταλαβαίνει?

"Πού θα πάμε?" με ρωτάει και φοράει το μπουφάν της. 

"Εσύ που θέλεις να πάμε?" την βοηθάω να κουμπώσει το φερμουάρ της.

Η Μαρία με κοιτάει φευγαλέα. 

"Για βάφλα" μου λέει και χαμηλώνει το βλέμμα της. 

Χαμογελάω διάπλατα.

Μου αρέσει που ντρέπεται.

Είναι πολύ γλυκούλα.

"Με σοκολάτα και παγωτό?" την ρωτάω και της ανοίγω την πόρτα. 

"Εσύ στην δικιά σου βάλε ότι θες, εγώ την δική μου την φαντάζομαι με ένα προφιτερόλ από πάνω" 

Η καρδιά μου φτερουγίζει από ευτυχία.

Δεν είναι μόνο ότι συμφώνησε να πάμε να φάμε οι δυο μας γλυκό έπειτα από κάτι μήνες.

Δεν είναι μόνο ότι μου είπε ότι με αγαπάει.

Δεν είναι μόνο ότι με φίλησε.

Δεν είναι μόνο ότι μου ζήτησε χρόνο για να με εμπιστευτεί ξανά.

Την κοιτάω που περπατάει μπροστά μου. 

Μου έδωσε την ελπίδα..

Μου την έδωσε την γαμημένη και το ορκίζομαι στο σποράκι μας..

Δεν θα το απογοητεύσω το κορίτσι μου ποτέ ξανά..

Ποτέ

σας συστήνω τον Δημήτρη μας..

σε τόσα κεφάλαια μας απασχόλησε άλλωστε..

ελπίζω να σας αρέσει..

~AngryCupcake