δύο μέρες μετά

Μιχάλης

"Χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση, απλά αρρώστησε η γραμματέας μου και ανέλαβα και τα δικά της καθήκοντα για σήμερα!" Ο μεσήλικας άντρας μπαίνει φουριόζος μέσα στο γραφείο του και κάθεται με φόρα στην καρέκλα του. "Και εσύ είσαι?" ρωτάει και κοιτάει χαρούμενα το κορίτσι μου. 

Ξεροκαταπίνω

Έγκυος λογικά.

"Μαρία Οικονόμου ονομάζομαι" η φωνή της ίσα που ακούγεται. "Μίλησα με την γραμματέα σας το Σάββατο το βράδυ και έκλεισα ένα επείγον ραντεβού" προσθέτει και χαμηλώνει το βλέμμα της. Παρατηρώ το κορμάκι της, είναι πολύ σφιγμένο.

Ω Θεέ μου, φοβάται.

Φοβάται πολύ.

"Χαίρω πολύ Μαρία! Εγώ ονομάζομαι Στέφανος Αναγνώστου" της απαντάει ο γιατρός και γυρνάει σε εμένα. "Και εσύ? Ποιος είσαι?"

Ξεροβήχω

"Μιχάλης Στεργίου" του απαντώ ξερά. Αν και δεν νομίζω ότι ήταν απαραίτητο αυτό. 

"Χαίρω πολύ Μιχάλη!" μου απαντάει με ενθουσιασμό. Απορώ που την βρίσκει τόση χαρά, εδώ εμείς είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε από την στεναχώρια μας. Ή μάλλον λάθος, η Μαρία είναι λυπημένη, εγώ είμαι απλά τρομοκρατημένος. Πολύ τρομοκρατημένος. "Μαρία, θα μου πεις γιατί είσαι σήμερα εδώ?" ο γιατρός απευθύνεται και πάλι στο κορίτσι μου.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω της. "Πριν.. λίγες μέρες.. έκανα ένα τεστ.. εγκυμοσύνης.. και βγήκε θετικό.." του απαντάει με τρεμάμενη φωνή. Παρατηρώ τα χέρια της, μπορώ να σας πω και με σιγουριά ότι δεν τρέμει μόνο η φωνή της. 

"Δεν χρειάζεται ούτε να φοβάσαι, ούτε να πανικοβάλλεσαι" της απαντάει ο κύριος Αναγνώστου και της χαμογελάει γλυκά.

Καγχάζω

Πώς να μην πανικοβάλλεται?

"Μπορείς να μου πεις πότε ήταν η τελευταία φορά που σου ήρθε περίοδος?" την ρωτάει και ξεκινάει να γράφει στον υπολογιστή του. 

Σιωπή

Η Μαρία δεν μιλάει. Την κοιτάζω φευγαλέα. Έχει κλείσει τα μάτια και δακρύζει.

"Δεν θυμάμαι" του λέει λίγα λεπτά μετά και σκουπίζει τα μάγουλά της με τα χέρια της. 

Σφίγγω δόντια και προσπαθώ να μην βρίσω. 

Όντως τώρα?

"Δεν πειράζει" Ο γιατρός βγάζει ένα χαρτομάντιλο και της το δίνει. "Αυτή την στιγμή είσαι αγχωμένη, πάω στοίχημα ότι όταν χαλαρώσεις, θα το θυμηθείς" 

"Υπάρχει περίπτωση το τεστ να κάνει λάθος?" τον ρωτάει καθώς σκουπίζεται. 

Μακάρι να κάνει λάθος. 

Θεέ μου, μακάρι.

"Τα περισσότερα τεστ που κυκλοφορούν στην αγορά είναι αρκετά ευαίσθητα, όχι όμως ειδικά" της απαντάει ο γυναικολόγος. Τώρα αυτό τι σημαίνει? "Καλό είναι να κάνουμε έναν υπέρηχο για να το επιβεβαιώσουμε, ωστόσο αν διανύεις τις πρώτες εβδομάδες της κύησης μπορεί και αυτό να μην μας βοηθήσει. Σε αυτήν την περίπτωση θα χρειαστεί να σου πάρουμε λίγο αίμα για εξέταση. Πριν περάσουμε όμως στο εξεταστήριο, μπορείς να θυμηθείς την ημερομηνία της ύποπτης επαφής?"

Η Μαρία με κοιτάει φευγαλέα. 

Μόνο για ένα δευτερόλεπτο είδα τα κόκκινα ματάκια της και αυτό έφτασε για να με κάνουν να λιώσω. 

Απλά δεν μπορώ να την βλέπω έτσι. 

Δεν θέλω να την βλέπω έτσι. 

Σπαράζει το μέσα μου.

"Πριν πέντε εβδομάδες, περίπου, χρειάστηκε να πάρω το χάπι της επόμενης μέρας, έπειτα από ένα βράδυ που.." η πριγκίπισσα μου κοκκινίζει ολόκληρη και χαμηλώνει το βλέμμα της στα μπλεγμένα χεράκια της "..που ο Μιχάλης τελείωσε μέσα μου. Από εκεί και μετά υπήρξαν τέσσερις.. ή μάλλον πέντε επαφές που.. έγινε.. χωρίς.. προφυλακτικό.. όμως.." το Μαράκι δυσκολεύεται να τελειώσει την πρόταση της. "Εκείνες τις φορές τραβήχτηκε" προσθέτει και κλείνει τα ματάκια της.

Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ή μάλλον όχι, να γυρίσω τον χρόνο πίσω θέλω και να βάλω το γαμημένο το σκουφάκι. Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ, τι στον πούτσο σκεφτόμουν?Χαμογελάω πικραμένα. Ξέρω τι σκεφτόμουν. Ήθελα να μπω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μέσα της για να μην προλάβει να το σκεφτεί δεύτερη φορά και με διώξει από κοντά της. Δεν ήμουνα ηλίθιος, ανυπόμονος ήμουνα, ανυπόμονος και ερωτευμένος. Αν και.. 

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.

Ερωτευμένος είμαι ακόμη.

"Ξέρετε, το λεγόμενο τράβηγμα ή σε επιστημονικούς όρους η διακεκομμένη συνουσία δεν είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος αντισύλληψης. Αρκεί να σας πω ότι το ποσοστό αποτυχίας φτάνει έως και το 30%" 

Χαμογελάω λυπημένα.

Λες και εμείς να ανήκουμε σε αυτόν τον γαμημένο αριθμό?

"Πάμε μέσα να κάνουμε τον υπέρηχο?" προσθέτει ο γιατρός από την στιγμή που δεν μιλάει κανείς μας. Άλλωστε και τι να του πούμε? Το πόσο αγχωμένοι είμαστε? Το βλέπει και μόνος του.

"Μιχάλη καλό θα ήταν εσύ να περιμένεις εδώ" μου λέει ο κύριος Αναγνώστου με το που σηκωθώ από την καρέκλα.

Παγώνω

Γιατί να μην πάω μέσα?

Δεν είναι μόνο ότι θέλω να μάθω όσο πιο γρήγορα γίνεται αν τελικά είναι έγκυος, αλλά.. 

Κοιτάω την Μαρία μου.

Δεν θέλω να την αφήσω μόνη της.

"Θα περιμένεις εδώ?" το Μαράκι μου απευθύνει τον λόγο για δεύτερη φορά σήμερα. Η πρώτη ήταν όταν μου έστειλε μήνυμα το πρωί για να με ρωτήσει τι ώρα θα περνούσα να την πάρω από το σπίτι της για να έρθουμε στην κλινική. Από εκεί και μετά την βγάλαμε στην μούγκα. "Λοιπόν? Θα κάτσεις εδώ?" επιμένει το κορίτσι μου.

Καρφώνω έντονα τα μάτια μου στα δικά της.

Πράσινο στο καφέ.

Άγχος στο άγχος.

Φόβο στον φόβο.

"Εδώ θα μείνω, δεν φεύγω" 

Της το ξεκαθαρίζω, δεν πάω πουθενά.

Το Μαράκι μου γνέφει θετικά και ακολουθεί τον γυναικολόγο στο εξεταστήριο.

Με το που μείνω μόνος μου βγάζω τον καπνό και τα φιλτράκια και ξεκινάω να στρίβω τσιγάρο. Καλά, προφανώς και δεν θα καπνίσω εδώ μέσα, δεν είμαι κανένας μαλάκας, αλλά θέλω να το έχω έτοιμο για μετά, αφού βγούμε από την κλινική.

Κοιτάω το ιατρείο γύρω μου. Όλα στην πένα είναι, λευκό γραφείο, λευκές καρέκλες, τα πάντα όλα λευκά. Μόνο κάτι πολύχρωμες φωτογραφίες κρέμονται στους τοίχους με κάτι γυναίκες με τεράστιες κοιλιές. Το βλέμμα μου μένει παραπάνω σε μια συγκεκριμένα. Πολύ φουσκωμένη είναι, πώς μπορεί και αναπνέει? 

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. 

Άραγε και το Μαράκι.. αν.. λέμε τώρα.. σε περίπτωση που..

Ω Θεέ μου, έχω ιδρώσει.

Τόσο μεγάλη κοιλιά θα έχει? 

Μισή μερίδα άνθρωπος είναι, θα την τραβάει το βάρος μπροστά.

Ανακάθομαι στην καρέκλα και σταυρώνω τα πόδια μου.

Θέλω να καπνίσω.

Από την στιγμή που πήγα και την πήρα από το σπίτι της είμαι σε ένταση. Βασικά από το Σάββατο το βράδυ είμαι σε ένταση. Με το που μου είπε ότι έκανε ένα τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε θετικό, ζαλίστηκα. Δεν της απάντησα κάτι. Απλά μπήκα στο μπάνιο και ξεκίνησα να ρίχνω για ένα τέταρτο συνεχόμενα νερό στο πρόσωπο μου. Έπρεπε να συνέλθω, ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα.

Όταν αποφάσισα να βγω έξω από το μπάνιο και να την αντιμετωπίσω, συνειδητοποίησα ότι είχε γίνει καπνός. Τόσα τηλέφωνα την πήρα, και το Σάββατο και την Κυριακή, δεν απάντησε σε κανένα. Χτες το βράδυ μόνο μου έστειλε μήνυμα αν θέλω να έρθω στον γυναικολόγο σήμερα μαζί της. Της απάντησα κατευθείαν θετικά.

Χαμογελάω πικραμένα.

Δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω μόνη της.

Δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω μόνη της.

"Μιχάλη έρχεσαι λίγο?" φωνάζει ο γιατρός μέσα από το δωμάτιο. 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά. 

Πριν μου απαγόρευσε την είσοδο. 

Τώρα γιατί με θέλει μέσα? 

Σπρώχνω διστακτικά την πόρτα και μπαίνω στο εξεταστήριο. 

Σκοτάδι, το απόλυτο σκοτάδι. 

Τι στον πούτσο? 

Πώς εξετάζει χωρίς αναμμένα τα φώτα?

"Η Μαρία σε ζήτησε" μου λέει ο κύριος Αναγνώστου και δεν με κοιτάει καν. Το βλέμμα του είναι στραμμένο σε μια οθόνη ενώ ταυτόχρονα το χέρι του-

ΠΑΓΩΝΩ

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΝΟΜΙΖΕΙ ΌΤΙ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΌΔΙΑ ΤΗΣ?

Θα του κάνω μήνυση.

Κανείς δεν αγγίζει την δική μου την γυναίκα.

ΚΑΝΕΙΣ

"Πλησίασε.. μην στέκεσαι στην πόρτα.. έχουμε να σου δείξουμε κάτι" οι λέξεις παρεμβάλλονται από μικρές παύσεις. Παίζει να είναι πολύ προσηλωμένος σε αυτό που βλέπει. "Να ξέρεις, δεν έβλεπα τίποτα διακοιλιακά, οπότε αναγκάστηκα να της κάνω και έναν διακολπικό υπέρηχο" 

Τι της έκανε? Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ωστόσο τον υπακούω και πλησιάζω το κορίτσι μου. Την παρατηρώ που κοιτάει την οθόνη με μάτια φοβισμένα. Θέλω τόσο μα τόσο πολύ να κλείσω το χεράκι της στο δικό μου, απλά.. 

Διστάζω

Αν δεν θέλει?

"Εδώ!" αναφωνεί χαρούμενος ο γιατρός. "Την βλέπεις αυτήν την κουκκίδα?" 

Κοιτάω προσηλωμένος την οθόνη. Στο κέντρο της υπάρχει ένα γκρι πράγμα με μια μαύρη βουλίτσα στην μέση. Σαν σπόρος είναι, σαν ένα μικρό σποράκι. 

"Συγχαρητήρια!" προσθέτει ο γιατρός. "Σε περίπου 35 εβδομάδες γεννάτε!"

Παγώνω

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Γεννάμε είπε?

Και οι δύο?

"Μαρία θα σου πάρω και λίγο αίμα για να επιβεβαιώσω την ηλικία της κύησης.. αλλά παιδιά μου σας το λέω σχεδόν με σιγουριά.. πριν πέντε εβδομάδες έγινε το θαυματάκι.. δημιουργήθηκε αυτή η μικρή κουκκίδα.. πώς σας φαίνεται?" 

Μένω στήλη άλατος να κοιτάω το σποράκι.

Περίεργο, περίεργο μου φαίνεται.

Αυτό το πράγμα θα γίνει άνθρωπος? 

Στρέφω το βλέμμα μου στο αγγελικό προσωπάκι της Μαρίας. Από τα βλέφαρα της τρέχουν ανεξέλεγκτα δάκρυα. Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ, είμαι σίγουρος ότι αυτά δεν είναι δάκρυα χαράς.. την τύχη μου μέσα.

"Όλα θα πάνε καλά" της ψιθυρίζω και ακουμπάω τα χείλη μου απαλά στο μέτωπο της. "Όλα θα πάνε καλά" επαναλαμβάνω.

Στην Μαρία?

Σε εμένα?

Ιδέα δεν έχω.

"Λοιπόν, Μαρία μου, η εξέταση τελείωσε" ο γιατρός σπάει την σιωπή λίγες στιγμές μετά και βγάζει το μηχάνημα μέσα από το κόλπο της κοπέλας μου. Εν τω μεταξύ τόση ώρα δεν τον ρώτησα, αυτό το πράγμα δεν μπορεί να βλάψει το σποράκι? 

"Εγώ με τον Μιχάλη θα περάσουμε στο γραφείο, εσύ ντύσου με την ησυχία σου και έλα να μας βρεις μέσα" προσθέτει χαρούμενα ο μεσήλικας άνδρας και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Δεν θέλω να την αφήσω μόνη της.

Ωστόσο κάνω την καρδιά μου πέτρα και υπακούω στην εντολή.

Κάνω δύο βήματα και..

Ε δεν αντέχω..

Λίγο πριν βγω από το εξεταστήριο γυρνάω και την κοιτάω.

Το κορίτσι μου εξακολουθεί να είναι ξαπλωμένο στην καρέκλα. Παρατηρώ το βλέμμα της.. είναι καρφωμένο στο σποράκι. Παρατηρώ το στήθος της.. δεν αναπνέει.

"Όλα καλά θα πάνε" της λέω με απαλή φωνή μόνο και μόνο για να μην πάρω καμία απάντηση. 

Η καρδιά μου σφίγγεται. Δεν μου αρέσει να την βλέπω έτσι. Δεν θέλω να είναι φοβισμένη. Δεν είναι μόνη της στην τελική. Είμαι και εγώ δίπλα της. Εξάλλου.. μαζί δεν το δημιουργήσαμε το σποράκι?

"Πόσο χρονών είσαι?" με ρωτάει ο γιατρός με το που κάτσω στην προηγούμενη θέση μου. 

"23" του απαντώ κοφτά και μπλέκω τα χέρια μου μεταξύ τους. 

Να δεις που με κατακρίνει. 

Να δεις που με θεωρεί ανεύθυνο. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Ακριβώς σαν τον πατέρα μου.

"Έχω και εγώ έναν γιο, τον Μάνο, που είναι στην ηλικία σου!" αναφωνεί χαρούμενα και ρίχνει το σώμα του πίσω στην καρέκλα. "Και τι δεν θα έδινα να ερχόταν να μου πει ότι θα γίνει πατέρας! Ξέρεις αυτή είναι η καλύτερη ηλικία! Και εγώ στα 24 τον έκανα! Όταν το έμαθα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αλλά όταν τον κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου.. δεν μπορώ να σου περιγράψω το πως ένιωσα" μου λέει και συγκινείται. "Θα με καταλάβεις όμως σε οχτώ μήνες" προσθέτει και μου κλείνει το μάτι.

Του χαμογελάω διάπλατα.

Κάτι στα λόγια του..

Κάτι στο βλέμμα του..

Μου δίνει θάρρος. Μου δίνει το θάρρος που χρειάζομαι για να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Τυχερός ο Μάνος που τον έχει για πατέρα, και τι δεν θα έδινα να τα άκουγα αυτά από τον δικό μου. Αμέσως συννεφιάζω στην σκέψη. Άραγε πώς θα το πάρουν οι γονείς μου?

"Έλα κοπέλα μου!" φωνάζει ο γιατρός με το που το κορίτσι μου μπει και πάλι στο γραφείο. 

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου στο πλάι και την κοιτάω. Αυτό το τζιν που φοράει είναι πολύ στενό. Λες να κάνει κακό στο σποράκι? Μπορεί να το πιέζει.. δεν ξέρω. Μόλις φύγουμε από εδώ θα της πω να μην το βάλει ξανά.

"Κάτσε να συζητήσουμε λίγο για το πως θα κινηθούμε από εδώ και πέρα" προσθέτει ο κύριος Αναγνώστου και βγάζει δυο βιβλία και κάτι φυλλάδια από το συρτάρι του. "Αυτά θα στα δώσω να τα μελετήσεις στο σπίτι, στο πρώτο βιβλίο θα διαβάσεις περισσότερες πληροφορίες για την εγκυμοσύνη και στο δεύτερο θα πάρεις μια ιδέα περί φυσιολογικού τοκετού και καισαρικής. Όμως σήμερα δεν θα σταθώ σε αυτά.. έχουμε καιρό μπροστά μας. Τώρα θέλω να σου επιστήσω την προσοχή σχετικά με τις έξεις και τις συνήθειες μια εγκυμονούσας. Αρχικά, να σου πω ότι αν καπνίζεις καλό θα ήταν-"

"Ποια είναι η διαδικασία της άμβλωσης?" τον διακόπτει η Μαρία.

Ξεροκαταπίνω

Το αίμα παγώνει στις φλέβες μου.

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

"Ποια άμβλωση?" αναρωτιέμαι φωναχτά και γυρνάω απότομα το κεφάλι μου να την κοιτάξω. 

Το βλέμμα της, ψυχρό και απαθές, είναι καρφωμένο σε αυτό του γιατρού.

Δεν μπορεί..

Αποκλείεται να ρώτησε κάτι τέτοιο..

"Δεν ήξερα ότι ενδιαφέρεστε για κάτι τέτοιο" της απαντάει ο γιατρός και μου χαμογελάει αμήχανα. "Και για να λύσω την απορία σου, η διαδικασία της έκτρωσης εξαρτάται από την εβδομάδα της κύησης. Στην δική σου περίπτωση, δυστυχώς δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι το λεγόμενο χάπι της άμβλωσης θα λειτουργήσει. Κανονικά το συστήνω μέχρι και την πέμπτη εβδομάδα της κύησης, όμως υπολογίζω ότι για λίγες μόνο μέρες έχουμε υπερβεί το όριο αυτό. Αν επιθυμείς να τερματίσεις την κύηση, τότε θα-"

"Εμένα με ρώτησες?" διακόπτω τον γιατρό και γυρνάω και πάλι το πρόσωπο μου προς το μέρος της. Η Μαρία μου ρίχνει ένα φευγαλέο βλέμμα και του κάνει νόημα να συνεχίσει. "Όχι γαμώτο! Απάντησε μου!" επιμένω και την πιάνω από το μπράτσο της. 

Έχω αρχίσει να φορτώνω άσχημα. Τι ηλίθια σκέψη πέρασε από το μυαλό της γαμώ? Δεν είναι μόνο ότι το σποράκι είναι και δικό μου.. όχι. Απλά αν κάνει έκτρωση.. η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.. το σώμα μου ιδρώνει.

Φοβάμαι

Αν κάνει έκτρωση φοβάμαι ότι θα την χάσω μια για πάντα. Αυτό σκέφτομαι από χτες, ότι μια έκτρωση θα στιγματίσει για πάντα την σχέση μας. Μια πιθανή άμβλωση, είμαι σίγουρος, θα μας χωρίσει για πάντα. Ενώ αν το κρατήσουμε.. η ελπίδα γεννιέται ξανά μέσα μου.. θα με συγχωρήσει. Τι στον πούτσο.. ένα παιδί θα έχουμε μαζί.. κάποια στιγμή θα γίνουμε οικογένεια. Το σποράκι, η Μαρία μου και εγώ. Αργά ή γρήγορα θα γίνουμε οικογένεια, σωστά?

"Μπορείς να σταματήσεις να μιλάς και να αφήσεις τον γιατρό να συνεχίσει?" με ρωτάει έξαλλο το Μαράκι και τραβάει απότομα το χέρι της από το κράτημα μου. "Και επίσης αν θυμάμαι καλά σου έχω πει να μην με αγγίζεις!" προσθέτει με ακόμη μεγαλύτερη οργή στην φωνή της.

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Πριν λίγο είδαμε το μικρό θαυματάκι που κάναμε μαζί και τώρα μου λέει να μην την αγγίζω?

Θα με πεθάνει.

Η γυναίκα αυτή θα με πεθάνει.

"Συνεχίστε γιατρέ" του λέει η Μαρία και γυρνάει να τον κοιτάξει.

Σφίγγω δόντια και προσπαθώ να ηρεμήσω. 

"Η διαδικασία είναι απλή και καθόλου επικίνδυνη. Λίγες ώρες πριν την επέμβαση συνήθως τοποθετούμε ενδοκολπικά δύο χαπάκια-"

"Πάμε να φύγουμε!" τον διακόπτω και σηκώνομαι απότομα όρθιος. Ε δεν μπόρεσα να ηρεμήσω. Πώς στον πέοντα να τα καταφέρω όταν τον ακούω να λέει ότι θα εξαφανίσει το σποράκι? 

"Μιχάλη τι κάνεις?" με ρωτάει η Μαρία και με πιέζει να κάτσω στην θέση μου. Α τώρα με αγγίζει ε? "Σε παρακαλώ δεν τελειώσαμε"

"Εγώ σε παρακαλώ" της απαντώ και βγάζω το πορτοφόλι μου. "Κύριε Αναγνώστου σας ευχαριστούμε πολύ, θα σας πάρουμε τηλέφωνο να κλείσουμε το επόμενο ραντεβού" του λέω και αφήνω ένα πορτοκαλί χαρτονόμισμα στο γραφείο του. "Πάμε" λέω στην Μαρία και παίρνω το μπουφάν της στο χέρι μου. 

"Πού πάμε?" με ρωτάει έντρομη.

"Κάπου να μιλήσουμε" 

Κλείνω το μικρό χεράκι της στο δικό μου και την τραβάω έξω από το γραφείο. Σε όλη την διαδρομή μέχρι το αυτοκίνητο προπορεύομαι και το Μαράκι με ακολουθεί προσπαθώντας να ξεφύγει από το κράτημα μου. 

Ω μωρό μου

Δεν στα είπανε καλά.

"Μιχάλη, σε παρακαλώ!" φωνάζει η Μαρία από πίσω μου. "Άφησε με!"

Ποτέ, ποτέ δεν θα την αφήσω. 

Ειδικά τώρα που θα γίνει η μητέρα του παιδιού μου.

"Δεν είναι ότι μπορώ να πάω και πουθενά! Σε παρακαλώ σταμάτα να τρέχεις και άσε το χέρι μου! Στην τελική δεν σου έχω πει ότι δεν θέλω να με ακουμπάς?" 

Χαμογελάω λοξά.

Να μην ακουμπάω την γυναίκα μου?

Σε ποιο ουράνιο και τόξο?

"Με θεωρείς άχρηστο?" την ρωτάω με το που φτάσουμε στο αυτοκίνητο και γυρνάω απότομα να την κοιτάξω. 

Η Μαρία παγώνει. 

"Τώρα αυτό πώς σου ήρθε?"

Σφίγγω δόντια.

Γιατί δεν μου απάντησε με ένα όχι?

"ΤΙ ΠΩΣ ΜΟΥ ΉΡΘΕ ΓΑΜΏ? ΤΙ ΠΩΣ?" φωνάζω και την αρπάζω από το μπράτσο της. "ΕΣΥ ΔΕΝ ΡΩΤΗΣΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΤΡΩΣΗΣ? ΠΟΙΟΣ Ο ΛΌΓΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ? ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΕ ΘΕΩΡΕΙΣ ΑΧΡΗΣΤΟ! ΌΠΩΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΣΥ, ΜΕ ΘΕΩΡΕΙΣ ΑΝΙΚΑΝΟ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΩ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΥΘΥΝΗ!" 

Η πίεση μου έχει ανέβει στα ουράνια.

Το αίμα μου βράζει.

Αυτό είναι, με θεωρεί άχρηστο. 

Η μόνη γυναίκα που αγαπάω με θεωρεί ακατάλληλο για πατέρα του παιδιού της.

"Τι λες?" η Μαρία με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. "Αυτό νομίζεις? Ότι δεν θέλω να το κρατήσουμε γιατί δεν σε θεωρώ ικανό να μεγαλώσεις ένα παιδί?" 

Της γνέφω θετικά, αυτό νομίζω στην τελική. 

"Δεν πας καλά" μου λέει και με μια απότομη κίνηση τραβάει το χέρι της από το κράτημα μου. Δεν προβάλω αντίσταση, δεν θέλω κιόλας, ειδικά στην κατάσταση της. Απλά κάνω δυο βήματα πίσω και ανάβω το τσιγάρο που έστριψα πριν στο ιατρείο. "Το παθητικό κάπνισμα ξέρεις κάνει κακό.. " μου δείχνει το τσιγάρο που ξεκουράζεται ανάμεσα στα χείλη μου.

"Νόμιζα δεν θες να το κρατήσουμε" της απαντώ και κάνω ακόμη δυο βήματα πιο μακριά της. Εντάξει μαλακία μου να καπνίζω μπροστά της, αλλά πραγματικά με εκνεύρισε και θέλω να να ηρεμήσω. Θα είναι το τελευταίο που κάνω μπροστά της όμως, το υπόσχομαι στον εαυτό μου.

"Δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι μπορούμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί μαζί?" 

Με ρωτάει? 

Απορεί? 

Δεν ξέρω.

"Ναι, είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να γίνουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια" της απαντώ και φυσάω τον καπνό στο πλάι.

"ΔΕΝ.ΕΙΜΑΣΤΕ.ΚΑΝ.ΜΑΖΙ" μου αντιλέγει υψώνοντας την φωνή της.

Ειλικρινά τώρα?

"Για το καλό του παιδιού μας μπορούμε να-"

"Για το καλό του παιδιού μας ή για το καλό το δικό σου?" με ρωτάει και μου ανασηκώνει τα φρύδια της όλο νόημα. 

Την καρφώνω έντονα στα μάτια.

Πράσινο στο καφέ.

Και για τα δύο.

"Είδες?" με ρωτάει η Μαρία. "Η σιωπή σου προς απάντηση μου" προσθέτει και συνεχίζει να με κοιτάει με νόημα. "Δεν με ρώτησες καν αν είναι δικό σου" ψιθυρίζει την τελευταία πρόταση.

Η ανάσα μου κόβεται.

Η καρδιά μου σπάει.

Οχτώ λέξεις.

Οχτώ μαχαιριές.

Και πόνεσαν όλες, η μία περισσότερο από την άλλη.

"Δικό μου είναι" της απαντώ κοφτά. Χαμηλώνω το βλέμμα μου και σβήνω το μισοτελειωμένο τσιγάρο με το πόδι μου. "Δεν μπορεί να είναι του Μήτσου" όχι το αποκλείω.

"Δεν μπορεί ή δεν θες?" 

Σηκώνω αμέσως τα μάτια μου στα δικά της. 

"Και δικό του να ήταν, πάλι εμένα θα φώναζε μπαμπά" της το ξεκαθαρίζω. Είμαι σίγουρος άλλωστε, ο Δημήτρης αν άκουγε για παιδί θα γινόταν καπνός. Και εγώ θα ήμουν κάτι παραπάνω από πρόθυμος να την βοηθήσω να το μεγαλώσουμε.

"Θέλεις τόσο πολύ να είμαστε και πάλι μαζί που είσαι ικανός για τα πάντα" μου απαντάει και κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. "Δεν βλέπεις αντικειμενικά την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και-"

"Σε αγαπάω και με αγαπάς" την διακόπτω και με δύο μεγάλα βήματα κλείνω την απόσταση που υπάρχει μεταξύ μας. "Ναι δεν αντιλέγω, θα είναι λίγο δύσκολα ειδικά στην αρχή, αλλά μετά θα-"

"Λίγο δύσκολα?" με ρωτάει η Μαρία και απομακρύνει τα χέρια μου από το πρόσωπο της. Ούτε για δύο δευτερόλεπτα δεν με άφησε να την αγγίξω. "Μόνο λίγο?" επιμένει. "Δεν έχουμε πάρει καν τα πτυχία μας, να μην αναφέρω ότι δεν έχουμε καν δουλειά και-"

"Το ξέρεις ότι σε λίγους μήνες τελειώνω με την σχολή!" την διακόπτω και κάνω ακόμη μια προσπάθεια να την αγκαλιάσω.

"Ναι, και είναι τόσο καλά τα πράγματα στην Ελλάδα που την μια μέρα θα ορκιστείς και την επόμενη θα πιάσεις δουλειά!" μου λέει και απομακρύνεται και πάλι από κοντά μου.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

Σφίγγω δόντια

Θα μπορούσα άνετα να την αναγκάσω να παραμείνει για ώρες στην αγκαλιά μου γαμώ, αλλά..

Τα νεύρα μου

Δεν θέλω να την πιέσω στην κατάσταση της.

"Δεν είναι τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζεις" προσπαθώ να την πείσω για το αντίθετο. "Εντάξει, δεν θα μας τρέχουν τα χρήματα από τα μπατζάκια, αλλά πίστεψε με, τα αναγκαία μπορώ να-"

"Τα αναγκαία δεν μπορούσες να μου τα παρέχεις όταν ήμασταν οι δυο μας, θα μας τα παρέχεις τώρα που θα είμαστε τρεις?" με διακόπτει και πάλι. "Διότι τα χρήματα θα βρεθούν, είμαι σίγουρη, η αφοσίωση όμως? Η πίστη? Η εμπιστοσύνη?" με ρωτάει η Μαρία με νεύρο.

Η καρδιά μου σφίγγεται.

Αυτά θέλει?

Αφοσίωση, πίστη και εμπιστοσύνη?

"Για αυτό σου λέω.." το κορίτσι μου ξεκινάει να περπατάει προς την πόρτα του συνοδηγού. "Δεν είμαστε έτοιμοι να γίνουμε γονείς" μου ανακοινώνει και κάθεται στην θέση της.

Σηκώνω το χέρι στο ύψος της καρδιάς μου.

Πονάει

Πονάει πολύ.

"Δεν με εμπιστεύεσαι?" την ρωτάω και ταυτόχρονα κλείνω την πόρτα του οδηγού πίσω μου.

"Όχι" η απάντηση έρχεται ευθύς αμέσως.

Ξεροκαταπίνω

"Τι μπορώ να κάνω για να με εμπιστευτείς?" η φωνή μου ακούγεται παραιτημένη. 

Κάθε άλλο όμως, παρά παραίτηση δηλώνω.

"Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι" μου απαντάει η Μαρία. "Δεν θα το κρατήσω" 

Κλείνω τα μάτια μου με δύναμη.

Αυτό το παιδί το θέλω.

Το θέλω πάρα πολύ.

"Σου πάει η καρδιά να το ρίξεις?" την ρωτάω. Η Μαρία που γνωρίζω εγώ, η Μαρία που ερωτεύτηκα, η Μαρία που αγάπησα δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Ποια είναι αυτή η γυναίκα δίπλα μου?

"Κάτι σε ρώτησα" επιμένω από την στιγμή που δεν απαντάει.

Ώρα τώρα έχει πέσει σιωπή.

Περίεργη σιωπή.

"Δεν.. δεν μπορώ.. να.. να το κρατήσω.. μόνη μου" 

Παγώνω

Για μισό..

Αν ακούω καλά..

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου.

"Μωρό μου κλαις?" την ρωτάω. Γυρίζω το πρόσωπο μου προς το μέρος της και.. ω Θεέ μου. Η πριγκίπισσα μου έχει κλείσει την όμορφη φατσούλα της στα χεράκια της και.. σπαράζει το μέσα μου. Δεν μπορώ να την βλέπω να κλαίει, απλά δεν υποφέρεται. 

"Ησύχασε καρδιά μου.. ησύχασε" την παρακαλάω και τυλίγω τα χεράκια μου γύρω από το κορμάκι της. "Μην κλαις ψυχή μου.. σε παρακαλώ.. μην κλαις.. εγώ είμαι εδώ.. είμαι δίπλα σου.. δεν θα σε αφήσω ποτέ.. δεν θα σας αφήσω ποτέ.. δεν θα φύγω ποτέ από κοντά σας.. απλά μην κλαις.. δεν αντέχω να σε ακούω να κλαις.." 

Νομίζω έχω βουρκώσει..

Τι νομίζω δηλαδή..

Είμαι σίγουρος.

"Απλά.. απλά.. φοβάμαι.. και.." η Μαρία αδυνατεί να τελειώσει την πρόταση της. Τα αναφιλητά της δυναμώνουν και πραγματικά με σκοτώνουν.

"Μην φοβάσαι" της ψιθυρίζω και την κλείνω ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά μου. "Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι.. εγώ είμαι εδώ.. εγώ είμαι δίπλα σου.. θα δεις.. δεν θα σας αφήσω ούτε στιγμή.. θα ζω για να σας υπηρετώ.." 

Ναι αυτό θα κάνω. Από εδώ και πέρα κάθε μέρα της ζωής μου θα την φτιάχνω με γνώμονα τα θέλω τους και με βάση τις ανάγκες τους. Η Μαρία μου και το σποράκι θα είναι οι προτεραιότητες μου. Δεν το υπόσχομαι στο κορίτσι μου, αλλά στον εαυτό μου.

"Μιχάλη.. εγώ δεν.." το Μαράκι μου προσπαθεί να βγει από την αγκαλιά μου. "Εγώ.. δεν.. δεν θέλω να το ρίξω.." παραδέχεται και προσπαθεί να ηρεμήσει.

Η καρδιά μου ξεκινάει και πάλι να χτυπάει.

Θα γίνουμε οικογένεια.

Είμαι σίγουρος.

"Ούτε εγώ το θέλω" της απαντώ και την φιλάω και πάλι στο μέτωπο. "Θέλω πολύ να το κρατήσουμε" 

Το Μαράκι σκουπίζει τα μαγουλάκια της και ρουφάει την μυτούλα της.

Χαμογελάω σαν μικρό παιδί. 

Είναι πανέμορφη.

Ακόμη και τώρα, που κλαίει και οδύρεται είναι μια κούκλα.

"Για να το κρατήσουμε όμως.. θα πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά πρώτα.. πρέπει να συζητήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.." μου ψιθυρίζει.

Παρατηρώ τα κόκκινα από το κλάμα ματάκια της. 

"Ότι θέλει η καρδούλα μου" της λέω και πλησιάζω τα χείλη μου στα ροζ δικά της.

Πεθαίνω να την φιλήσω.

Απλά δεν αντέχω άλλο.

"Πες το πάλι.." μου λέει με νάζι.

"Ποιο?" ψιθυρίζω πάνω στα χειλάκια της. 

Με καυλώνει όταν το παίζει ναζιάρα. 

Της πάει τρελά.

"Αυτό που είπες πριν.." μου απαντάει και δεν με κοιτάει καν. Τα χεράκια της τώρα παίζουν με τα κορδόνια από το ροζ φούτερ της.

"Ότι είσαι η καρδούλα μου?" την ρωτάω με παιχνιδιάρικη φωνή και την πιέζω ακόμη περισσότερο πάνω μου.

"Όχι.." μου απαντάει και κουνάει αρνητικά το κεφαλάκι της. "Να.. αυτό.. που είπες πριν.."

Την κοιτάω με απορία.

"Πολλά είπα πριν.." της απαντώ και χαϊδεύω απαλά τα χειλάκια της με τα δικά μου.

Μόνο να μου δώσει την άδεια και θα της κλέψω την ανάσα με το φιλί μου.

"Εγώ λέω για αυτό.. που.. που είπες ότι δεν θα μας αφήσεις ποτέ?" με ρωτάει και δειλά δειλά σηκώνει τα κατακόκκινα ματάκια της στα δικά μου.

Ψυχή μου όμορφη..

"Ποτέ δεν θα σας αφήσω" της το υπόσχομαι. "Ποτέ.."

Το Μαράκι χαμογελάει ελαφρά. 

"Ωραία.." μου λέει και απομακρύνει το προσωπάκι της από το δικό μου. 

Η καρδιά μου χάνει αμέσως έναν χτύπο.

Ήμουνα έτοιμος να την φιλήσω.

Γιατί τραβήχτηκε?

"Πάμε?" με ρωτάει και ανακάθεται στην θέση της. "Έχουμε πολλά να πούμε.." συμπληρώνει και κοιτάει τον δρόμο μπροστά της.

Την κοιτάω απορημένος.

Τώρα γιατί ψυχράθηκε?

"Ναι πάμε" συμφωνώ και γυρνάω το κλειδί στην μίζα. Βγαίνω από το parking της κλινικής και την κοιτάω φευγαλέα. Το βλέμμα της σκοτείνιασε. Γαμώτο τι έπαθε? "Σπίτι σου ή σπίτι μου?" την ρωτάω καθώς μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο.

"Καλύτερα σε μια καφετέρια.. ξέρεις.. σε ουδέτερο έδαφος" μου απαντάει με τρεμάμενη φωνή. Την παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου. Το Μαράκι έχει τοποθετήσει το χεράκι της πάνω στην επίπεδη κοιλίτσα της και την χαϊδεύει ελαφρά.

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει..

Η εικόνα αυτή..

Η ζεστασιά που εκπέμπει αυτή η εικόνα..

Λιώνω ολόκληρος..

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ..

Πρέπει να συγκεντρωθώ στην οδήγηση.. αλλιώς θα τρακάρω.

Και μετά.. ποιος θα μεγαλώσει το παιδί μου?

Χαμογελάω σαν χαζοχαρούμενο.

Το παιδί μου