ένας μήνας μετά

Μιχάλης

Ψάχνω στον πάγκο της κουζίνας.

Τίποτα

Ψάχνω στα ντουλάπια της κουζίνας.

Τίποτα

Ψάχνω μέσα στο ψυγείο.

Τίποτα.

Κοιτάω τον σωρό με τα ρούχα στο πάτωμα.

Κάπου εκεί μέσα θα είναι, δεν μπορεί.

Ψάχνω.. ψάχνω.. ψάχνω..

Και πάλι τίποτα.

ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΩ?

Ανεβάζω πίεση σε κλάσματα δευτερολέπτου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου για να ηρεμήσω. Αφού το θυμάμαι, τελευταία φορά πριν τρεις μέρες που βγήκα από το σπίτι πήγα στο σουπερμάρκετ και πήρα φίλτρα, καφέ και υλικά για τοστ. Πού στον πέοντα είναι τα ψώνια? 30 τετραγωνικά μέτρα είναι το στούντιο, πού στο διάολο μπορεί να χώθηκαν και δεν τα βρίσκω?

Ακούω το κινητό μου να δονείται πάνω στο τραπέζι.

Αδιαφορώ

Ο Νικολάκης θα είναι. Αυτός ή η μάνα μου. Αφού τους έχω πει..

ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΚΑΝΕΝΑΝ

 Τι δεν καταλαβαίνουν και συνεχίζουν να με πρήζουν?

Καρφώνω το βλέμμα μου στο λευκό ταβάνι και ξεκινάω να στρίβω τσιγάρο. Έτσι περνάνε οι μέρες μου τον τελευταίο μήνα. Με καφέ και τσιγάρο. Βέβαια πάω και στο εργαστήριο το πρωί, αν και δεν θέλω, αλλά είναι το μόνο μέρος που μπορεί να την πετύχω.

Κλείνω τα μάτια μου και φυσάω τον καπνό ψηλά.

Δεν την πέτυχα ούτε μια φορά. 

Δεν είναι μόνο ότι ζήτησε από τον Χαραλαμπόπουλο να βγει από την εργασία μας, αλλά απαίτησε να δουλεύει για τα άλλα projects αποκλειστικά από το σπίτι. Και ο άλλος ο παπάρας το δέχτηκε. Μα φυσικά! Όλο ότι θέλει το Μαράκι είναι!

Σφίγγω δόντια.

Εμένα δεν με σκέφτεται καθόλου?

Πού όχι μόνο δεν την βλέπω, αλλά μου έφερε και μια μαλακισμένη που μου την πέφτει συνέχεια. Έχω βαρεθεί να της λέω ότι είμαι ερωτευμένος με άλλη.

Το κινητό μου ξεκίνησε και πάλι να δονείται.

Αδιαφορώ

Η μάνα μου θα είναι, αυτή επιμένει συνήθως. Πριν τρεις μέρες ήρθε και μου άφησε φαγητά και λεφτά. Έξτρα λεφτά, τα οποία τα τραβάει από τον λογαριασμό της και δεν λέει τίποτα στον παπάρα. Τώρα τι θέλει? Αφού της είπα να έρχεται μια φορά την εβδομάδα. Δεν δέχομαι παραπάνω επισκέψεις.

Ανακατεύω κάτι ρούχα στο κρεβάτι και με λίγο κόπο βρίσκω μια κουβέρτα.

Γαμώτο σου για Μάρτης, σήμερα κάνει πουτσόκρυο ενώ πριν τρεις μέρες είχε 25 βαθμούς.

Τραβάω την κουβέρτα να σκεπαστώ.. όταν..

Χαμογελάω λοξά.

Εδώ ήταν.. ο καφές, τα φίλτρα και τα υλικά του τοστ ήταν ανάμεσα στις χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες. 

Μην με ρωτήσετε τι κάνουν τόσες χαρτοπετσέτες στο κρεβάτι μου. 

Έχω να πηδήξω πέντε εβδομάδες. 

Ευτυχώς που στο κινητό μου έχω και γυμνές φωτογραφίες της. 

Αυτές βλέπω και τελειώνω.

Ακούω το κουδούνι να χτυπάει.

Άντε πάλι.

Μου την πέφτει και η γειτόνισσα από απέναντι. 

Πόσα να αντέξω ο ταλαίπωρος? 

Είναι και ψηλή ξανθιά με αναλογίες 90-60-90. Υπό άλλες συνθήκες θα την είχα ήδη πηδήξει καμία δεκαριά φορές, αλλά είπαμε.. από εδώ και πέρα θα κάνω έρωτα μόνο με το Μαράκι.. το κοριτσάκι μου..

Χαμογελάω πικραμένα.

Ούτε να με βλέπει δεν θέλει. 

Πριν λίγες μέρες κανόνισαν για καφέ με τον Νίκο, την Λία, τον Δημήτρη και την Κέλλυ. Και ο κολλητός μου είχε την φαεινή ιδέα να σκάσω μύτη απροειδοποίητα για να τα βρω όχι μόνο μαζί της αλλά και με τον Μήτσο. Και εγώ συμφώνησα.. τουλάχιστον στο θέμα της Μαρίας.

Τραβάω ακόμη μια τζούρα από το τσιγάρο μου.

Τι το ήθελα και πήγα?

Το Μαράκι με το που μπήκα στο μαγαζί και με είδε, άλλαξε αμέσως έκφραση. Δεν πρόλαβα καν να κάτσω στο τραπέζι τους. Η Κέλλυ και η Λία την πήραν αμέσως σηκωτή και έφυγαν. Ούτε γεια δεν πρόλαβα να της πω. 

Με το που μείναμε οι τρεις μας, ο Μητσάκος ξεκίνησε να φωνάζει ότι δεν σέβομαι τα θέλω της, ότι μου είπε να την αφήσω ήσυχη αλλά εγώ δεν το κάνω και όλο κάτι τέτοιες μαλακίες. Πλακωθήκαμε στο ξύλο και σηκώθηκα και έφυγα.

Εγώ δεν σέβομαι την επιθυμία της?

Πού έναν μήνα τώρα δεν την έχω πάρει ούτε ένα τηλέφωνο? Πού δεν της έχω στείλει ούτε ένα μήνυμα? Πού δεν χτύπησα ούτε μια γαμημένη φορά το κουδούνι της?

Αναστενάζω βαριά.

Μόνο τις ημέρες που μου λείπει πολύ και δεν μπορώ να βρω ηρεμία, πάω κάτω από το σπίτι της και καπνίζω μέχρι το ξημέρωμα. Δεν την ενόχλησα ούτε μια φορά, δεν την πίεσα καθόλου. Κάθομαι πάντα ήσυχος ήσυχος μες στο αμάξι και καπνίζω. Θέλω μόνο να την νιώθω κοντά μου.. αυτό με ηρεμεί.. κάπως.

Το κουδούνι συνεχίζει να χτυπάει.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Δεν την γλιτώνει.

Θα την βρίσω.

Πάνω της θα ξεσπάσω.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω προς την πόρτα.

"ΣΤΟ ΕΧΩ ΠΕΙ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΣΕ ΓΑΜΑΩ" φτύνω τις λέξεις μία προς μία και ανοίγω την πόρτα.

"Μην ανησυχείς, δεν είσαι ο τύπος μου" μου απαντά ο Νικολάκης και με ένα μεγάλο βήμα μπαίνει μέσα στον ιδιωτικό μου χώρο. 

Ω Θεέ μου

Καλύτερα να ήταν η φοιτήτρια από απέναντι.

"Ρε μαλάκα τι βρωμάει εδώ μέσα? Πέθανε κανείς?" ρωτάει ο ηλίθιος και βγάζει το μπουφάν του.

Α ΘΑ ΚΑΤΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ

"Κάτι υλικά του τοστ, χάλασαν" τον πληροφορώ και ξαπλώνω βαριεστημένα στο κρεβάτι μου. 

Πάω στοίχημα θα φύγει βράδυ από εδώ μέσα.

"Ρε Μίκυ το ξερό σου το κεφάλι γαμώ! Τι δουλειά έχει το παστίτσιο κάτω από το κρεβάτι?" 

Του γυρνάω την πλάτη μου και κοιτάω τον τοίχο. 

Με κουράζει.

"Αυτό βρωμάει! Όχι τα υλικά του τοστ! Πω ρε φίλε! Άνοιξε και κανένα παράθυρο, θα πεθάνουμε!" προσθέτει και αν ακούω καλά ανοίγει την μπαλκονόπορτα.

Κουκουλώνομαι ολόκληρος με την κουβέρτα μου.

Κάνει απίστευτο κρύο.

"Μπορείς να μου πεις πότε έγινε όλος αυτός ο κακός χαμός? Η μάνα σου μου είπε ότι καθάρισε πριν τρεις μέρες"

Έχω αρχίσει και φορτώνω άσχημα.

Γιατί μιλάει με την μάνα μου?

Δεν μπορεί πολύ απλά να κοιτάξει την γαμημένη του την δουλειά?

"Ρε Μιχάλη.. ρε αγόρι μου.. κοίτα με λίγο" ο Νίκος με παρακαλάει. 

Τοποθετώ το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι.

Τον βαριέμαι.

"Ρε μαλάκα σαν πεντάχρονο κάνεις" μου λέει και αναστενάζει βαριά.

Τον ακούω να συμμαζεύει και χαμογελάω σαν μικρό παιδάκι.

Αυτό μου το έλεγε και το Μαράκι μου.

Συνέχεια φώναζε ότι κάνω σαν μωρό. 

Ήμουν το δικό της μωρό.

Μόνο δικός της ήμουν.

Περίπου δηλαδή.

"Έλα, κάπως συμμάζεψα" νιώθω ένα χέρι να με σκουντάει στον ώμο. "Σήκω και ντύσου να πάμε καμία βόλτα"

Έλεος

Ποιος του είπε ότι θέλω να πάω βόλτα?

Βγάζω το χέρι μου μέσα από την κουβέρτα και του κάνω κωλοδάχτυλο. Έπειτα το βάζω ξανά μέσα.

"Δεν κερδίζεις κάτι με το να κάθεσαι όλη μέρα μες στο σπίτι και να καπνίζεις"

Εμένα μου αρέσει και θα το κάνω.

Ποιο είναι το πρόβλημα του στην τελική?

"Ούτε το να μην τρως βοηθάει κάπου"

Μα δεν πεινάω, μου έχει κοπεί η όρεξη.

Τι στον πούτσο επιμένει?

"Από πότε έχεις να κάνεις μπάνιο?" με ρωτάει μετά από μια μικρή παύση.

Νομίζω τελευταία φορά έκανα πριν τρεις μέρες.

Ίσως τέσσερις.

Δεν θυμάμαι.

"Γυμναστήριο γιατί δεν πας? Εσύ δεν ζούσες χωρίς αυτό"

Αλλάζουν οι καιροί.

Τώρα δεν ζω χωρίς την Μαρία.

"Έλα σήκω να πάμε να πιούμε μια μπύρα" μου λέει και νιώθω την κουβέρτα να απομακρύνεται από το σώμα μου.

Σηκώνω αμέσως την πλάτη μου από το στρώμα και του τραβάω την κουβέρτα μέσα από τα χέρια. 

"Εσύ γκόμενα δεν έχεις για να βγεις?" τον ρωτάω και κουκουλώνομαι και πάλι. "Σάββατο βράδυ είναι, βγάλ'την για φαγητό και μετά για πήδημα"

Τουλάχιστον εγώ αυτό θα έκανα. 

Αν ήμουνα με το Μαράκι μου.

Η καρδιά μου πονάει.

Αν..

Πονάει πολύ.

"Είναι εδώ και τρεις μέρες με την δικιά σου, κοιμάται σπίτι της"

Παγώνω

Μου κόβεται το αίμα.

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

"ΈΠΑΘΕ ΚΑΤΙ Η ΜΑΡΊΑ?" τον ρωτάω και σηκώνομαι απότομα όρθιος από το κρεβάτι. 

Γιατί κοιμάται η φίλη της στο σπίτι της? 

Κάτι κακό θα της συνέβη, δεν μπορεί.

"ΠΕΣ ΡΕ, ΤΙ ΞΈΡΕΙΣ?" τον  ρωτάω και ταυτόχρονα βάζω τα παπούτσια μου. 

Θα πάω να δω αν είναι καλά, στα αρχίδια μου που δεν θέλει να την πλησιάζω. 

"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΗΡΕΜΗΣΕ, ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ!" μου απαντάει ο Νίκος και με βάζει και πάλι να κάτσω στο κρεβάτι μου. 

Τον κοιτάω καχύποπτα.

"Τότε γιατί-"

"Η Λία μου είπε ότι ήθελαν να κάνουν sleepover οι τρεις κολλητές μαζί, τίποτα το ανησυχητικό"

Τρεις μέρες sleepover?

Τι στον πούτσο?

"Δεν με πείθεις" του απαντώ και του κάνω νόημα να μου δώσει το κινητό του. Θέλω να μπω στο προφίλ της να δω την όμορφη φάτσα της. Μόνο τότε θα καταλάβω αν όντως είναι καλά.

"Δεν έχει ανεβάσει τίποτα καινούριο την τελευταία εβδομάδα, μην κάνεις τον κόπο" μου λέει και ξεκινάει να στρίβει τσιγάρο.

Παγώνω

Η Μαρία? 

Δεν ανέβασε τίποτα?

Καλά δεν είναι και πολύ ενεργή στα social media, αλλά ποτέ δεν έχουν περάσει τόσες μέρες χωρίς να ανεβάσει κάτι.

"Θα πας να κάνεις ένα μπάνιο τώρα για να πάμε έξω?" με ρωτάει ο Νίκος και κάθεται στην καρέκλα απέναντί μου.

Τον κοιτάω με μισό μάτι.

"Όχι" του λέω και ξαπλώνω και πάλι στο κρεβάτι. "Σήκω και φύγε, δεν έχω την όρεξη σου" προσθέτω και κουκουλώνομαι και πάλι με την κουβέρτα.

Απλά δεν θέλω κανέναν τους.

Το μόνο άτομο που μπορεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα είναι το Μαράκι μου.

Χαμογελάω πικραμένα.

Αποκλείεται να έρθει να με βρει εκείνη. Και εγώ δεν τολμάω να πάω να την βρω. Μου ζήτησε απόσταση και οφείλω να το σεβαστώ. Οπότε τι κάνουμε?

Αναστενάζω βαριά.

Περιμένουμε για ένα θαύμα.

Ένα μικρό θαυματάκι θέλω, τίποτε άλλο.

"Να ανοίξω?" η σπαστική φωνή του Νίκου με βγάζει από τις σκέψεις μου. 

Ακούω το κουδούνι να χτυπάει συνεχόμενα και ρολλάρω τα μάτια μου.

"Όχι, η φοιτήτρια από απέναντι θα είναι" του το ξεκόβω. 

Δεν γουστάρω τα ψεύτικα νάζια της. 

Ανακατεύομαι

"Πω ρε μαλάκα, σύνελθε" μου απαντάει και από ότι ακούω ανοίγει τελικά την πόρτα. 

Θα τον σκοτώσω.

"Α! Δεν ήξερα ότι θα είσαι εδώ!" ακούω την φωνή της ηλίθιας γκόμενας του μέσα από την κουβέρτα. "Γιατί δεν μου το είπες?" 

Βάζω το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι. 

Δεν θέλω να τους ακούω.

Θέλω να φύγουν.

"Βασικά ρε μωρό μου σε έπαιρνα τηλέφωνο αλλά μου έβγαζε ότι το έχεις κλειστό" της απαντάει ο κολλητός μου.

Σφίγγω τα δόντια μου και τα χέρια μου σε γροθιές.

Σπίτι μου βρήκαν να έρθουν Σάββατο βράδυ? 

Χάθηκαν τα καλά εστιατόρια και τα cozy μπαράκια?

Το μόνο που μένει είναι να πηδηχτούν και μπροστά μου.

"Ωχ! Μάλλον έμεινα από μπαταρία" ακούγεται η σπαστική φωνή της Λίας.

ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΣ

"Εσείς κορίτσια? Όλα καλά?" ρωτάει ο Νίκος.

Για μισό..

Σε ποιες αναφέρεται?

"Ναι όλα καλά" τώρα ακούγεται η φωνή της ηλίθιας ξανθιάς. 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Είπε κορίτσια πριν?

"Εσύ Μαρία? Πώς είσαι?" ρωτάει ο Νίκος.

Παγώνω

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Η ανάσα μου κόβεται.

"Εεεε καλά" ψιθυρίζει η φωνή που αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Θέλω να κλάψω.

Βγάζω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και πετάω την κουβέρτα από πάνω μου.

Σηκώνω αμέσως την πλάτη μου από το κρεβάτι και-

"Μαρία?" την ρωτάω με το που την αντικρίσω. 

Δεν μπορεί.. έχω παραισθήσεις.

"Γεια" μου απαντάει εκείνη και χαμηλώνει αμέσως το βλέμμα της. 

Ανεβάζω παλμούς.

Από την συγκίνηση?

Από την έκπληξη?

Από το άγχος?

Δεν ξέρω γιατί, αλλά η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Είναι εδώ, στο σπίτι μου.

Είναι εδώ, μπροστά μου.

"Πώς και από εδώ?" τις ρωτάει ο Νίκος. 

Εγώ δεν μιλάω, απλά την κοιτάω.

Έχει αδυνατίσει πολύ. 

Ωστόσο παραμένει πανέμορφη.

"Περνούσαμε τυχαία από κάτω και μας είπε η Λία ότι αυτό είναι το καινούριο σπίτι του Μιχάλη" του απαντάει η Κέλλυ. "Οπότε πήραμε μερικά γλυκά και είπαμε να ανέβουμε για να του ευχηθούμε καλορίζικο!"

Δεν με πείθει, για άλλον λόγο ήρθαν, αλλά ειλικρινά σας το λέω, στα αρχίδια μου.

Εμένα μου φτάνει που την βλέπω.

Βέβαια εκείνη κοιτάει όλη την ώρα το πάτωμα, αλλά.. δεν πειράζει.

Και που ήρθε, εμένα μου αρκεί.

"Μιχάλη να κάτσουν?" με ρωτάει ο Νίκος.

Φοράει ένα φαρδύ τζιν και ένα ροζ ζιβάγκο. 

Το μπουφάν της είναι και αυτό ροζ.

Αναρωτιέμαι αν φοράει και το ροζ βρακάκι με την hello kitty. 

Της πηγαίνει πολύ.

"Μάλιστα" μιλάει και πάλι ο παπάρας. "Βγάλτε μπουφάν και καθίστε" 

Παρατηρώ την Κέλλυ που κάθεται σε ένα σκαμπό, την Λία σε μια καρέκλα δίπλα της και τον παπάρα που αφήνει τα γλυκά στην κουζίνα.

"Εεεμ" το Μαράκι κοιτάει γύρω της για ακόμη μια καρέκλα.

"Δεν έχω άλλη" την ενημερώνω. "Μπορείς να κάτσεις στο κρεβάτι δίπλα μου" 

Αμέσως την βλέπω να παγώνει.

Γαμώ το κέρατο μου γαμώ

Την έφερα σε δύσκολη θέση!

Μπράβο Μιχάλη, συγχαρητήρια.

Πάλι θα τα γαμήσεις όλα.

"Βασικά.." της λέω και σηκώνομαι όρθιος. "Κάτσε εσύ στο κρεβάτι και θα κάτσω εγώ στο πάτωμα" προσθέτω και ξεκινάω να μαζεύω τα ρούχα από το κρεβάτι. Παίρνω και τις χαρτοπετσέτες και την κουβέρτα και τα πετάω όλα μαζί στο μπαλκόνι. 

Είμαι γρήγορος στο συμμάζεμα.. ευτυχώς.

"Συγγνώμη που ήρθαμε απροειδοποίητα" μου λέει το Μαράκι με απαλή φωνή και κάθεται στην μια άκρη του κρεβατιού. "Και δεν χρειάζεται να κάτσεις στο πάτωμα, θα κρυώσεις" 

Την κοιτάω διστακτικά. 

Νοιάζεται όντως για εμένα?

"Μην ζητάς συγγνώμη" της απαντώ και κάθομαι στην άλλη άκρη του κρεβατιού. "Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη στο σπίτι μου, μπορείς να έρχεσαι όποτε θέλεις" προσθέτω με γλυκιά φωνή.

Την καρφώνω απροκάλυπτα με τα μάτια μου.

Η Μαρία με κοιτάει φευγαλέα και με πιάνει να την τσεκάρω.

Κοκκινίζω

Το κορίτσι μου χαμηλώνει αμέσως το βλέμμα της.

"Ορίστε" λέει ο Νίκος και αφήνει στο τραπέζι μπροστά μας τα γλυκά, κάτι τεράστια κοκ είναι. "Για εσένα Μίκυ μου δεν έχει γλυκό, φάε πρώτα κανονικό φαγητό και τα λέμε μετά"

Παρατηρώ το Μαράκι.

Σηκώνει απευθείας το κεφαλάκι της και κοιτάει τον Νίκο. 

"Δεν τρώει?" τον ρωτάει έντρομη.

Η ελπίδα χτίζεται μέσα μου.

Δεν μπορεί, με αγαπάει ακόμη.

"Δίπλα σου είναι, ρώτα τον" της απαντάει ο κολλητός μου.

Το Μαράκι γυρνάει δειλά δειλά και με κοιτάει. 

Τα καφέ της ματάκια καρφώνονται στα δικά μου και..

Νιώθω το σώμα μου να τρέμει.

Την αγαπάω πολύ.

"Μιχάλη.." το όνομα μου ακούγεται τόσο εύηχο όταν βγαίνει από το στοματάκι της.

Πεθαίνω λέμε.

Έτσι αναστέναζε και όταν κάναμε έρωτα, όταν τελείωνε γύρω μου και το κορμάκι της έλιωνε στην αγκαλιά μου. 

Ήταν τόσο όμορφα. 

Ήμασταν ένα. 

Η Μαρία με κοιτάει και κοκκινίζει ολόκληρη.

Είμαι σίγουρος ότι διάβασε την σκέψη μου.

Χαμογελάω αχνά.

Την αγαπάω πάρα πολύ.

"Φάε έστω το γλυκό, για εσένα τα πήραμε" μου λέει και στρέφει το βλέμμα της στο πιάτο μπροστά της. 

Παρατηρώ τα χεράκια της, τρέμουν.

Η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

Μικρή μου..

Κοριτσάκι μου γλυκό..

"Άντε καλά" μου λέει ο Νίκος. "Φάε αυτό και μετά θα βγούμε έξω να φας και τίποτα κανονικό"

Αδιαφορώ για τον παπάρα και συνεχίζω να κοιτάω την Μαρία μου.

Είναι κομμένη.

Το πρόσωπο της είναι χλωμό και τα ζυγωματικά της προεξέχουν.

Αποδεικτικό στοιχείο ότι έχει αδυνατίσει πάρα πολύ. 

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ.

Και έχει και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. 

Πάω στοίχημα δεν κοιμάται.

Για αυτό πήγανε οι κάργιες να κάνουν sleepover στο σπίτι της? 

Για να μου την κρατάνε ξάγρυπνη?

"Ρε μαλάκα έλεος πια!" φωνάζει ο Νίκος. "Ούτε το γλυκό δεν τρως? Τι θα γίνει με την πάρτη σου ρε πούστη μου?" 

Τον κοιτάω φευγαλέα. 

Κάθεται στην καρέκλα με την Λία στην αγκαλιά του και φωνάζει εξαγριωμένος.

Στα αρχίδια μου τι λέει.

Η Μαρία με κοιτάει εξεταστικά. 

Της χαμογελάω τρυφερά.

"Γαμώτο!" βρίζει από μέσα της και αφήνει το γλυκό της στο τραπεζάκι. Μετακινείται στο κρεβάτι μέχρι να κάτσει δίπλα μου. 

Την κοιτάζω όσο πιο γλυκά μπορώ. 

Θέλω να την αγκαλιάσω.

"Άνοιξε το στόμα σου" μου λέει και πλέον στο οπτικό μου πεδίο υπάρχει ένα πιρουνάκι με κοκ. 

Υπακούω αμέσως στα λόγια της και τρώω το γλυκό μου.

Είναι τέλειο να με φροντίζει.

Θέλω να την παντρευτώ.

"Εμείς μήπως να πηγαίναμε?" ρωτάει η Κέλλυ και την παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου να σηκώνεται όρθια.

Παγώνω

Τι από τώρα θα φύγουν?

Ούτε μια ώρα δεν έχουν.

"Μην φύγεις.." την παρακαλάω και κάνω κίνηση να πιάσω το χέρι της.

Μου έχει λείψει τόσο πολύ.

Το κορίτσι μου ακολουθεί την κίνηση μου με το βλέμμα της και λίγο πριν την ακουμπήσω τραβάει το χέρι της μακριά μου.

"Η Μαρία θα κάτσει" η φωνή της Λίας ακούγεται αποφασιστική.

Το Μαράκι παίρνει μια βαθιά ανάσα και σηκώνεται όρθια. "Μήπως να το αφήναμε για κάποια άλλη στιγμή που θα-"

"Όχι.. τώρα" την διακόπτει η Κέλλυ και ανοίγει την πόρτα. "Μιχάλη χάρηκα που τα είπαμε.. τι είπαμε δηλαδή.. τέλος πάντων.. εις το επανιδείν" προσθέτει και παίρνει την κοκκινομάλλα φίλη της και βγαίνουν έξω από την γκαρσονιέρα μου.

"Σας αφήνω και εγώ" μου λέει ο Νίκος και μου κλείνει το μάτι του.

Ελπίζω μόνο να μην το είδε το Μαράκι αυτό, διότι δεν θέλω να αισθανθεί άσχημα.

"Πάρε τηλέφωνο όταν μπορέσεις να πάμε για καμία μπύρα" προσθέτει και για μια στιγμή παγώνει. Κουνάει αμέσως αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. "Βασικά θα σε πάρω εγώ. Τα λέμε!" Ο Νίκος κλείνει την πόρτα πίσω του και πλέον είμαι μόνος μου με την Μαρία στο κρεβάτι μου.

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Τα μάτια μου αστράφτουν.

Λες να με έχει συγχωρήσει?

Χαμογελάω διάπλατα. 

Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο, το αποκλείω. 

Απλά έκατσε και σκέφτηκε και πλέον είναι έτοιμη να με δεχτεί πίσω.

"Θέλεις λίγο ακόμη κοκ?" με ρωτάει μετά από μια παρατεταμένη σιωπή.

Της κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.

Δεν θέλω γλυκό, εκείνη θέλω.

"Έχεις αδυνατίσει αρκετά" μου λέει και χαμηλώνει το βλέμμα της στο σώμα μου. 

Παγώνω

Λες να μην της αρέσω έτσι?

Αρπάζω το κοκ και το τρώω με δυο μεγάλες μπουκιές. 

Αύριο θα πάω και στο γυμναστήριο.

"Ήρεμα!" μου λέει η Μαρία καθώς πνίγομαι με το κοκ στο στόμα μου. "Παραμένεις ένα αχόρταγο πιγκάκι! Φάε λίγο πιο σιγά! Θα πάθεις τίποτα!" συμπληρώνει και γελάει ελαφρά.

Στον γνωστό αυτό χαρακτηρισμό η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Άκουσα καλά?

Με είπε πιγκάκι?

Απλά την αγαπώ.

"Μου έλειψες" της λέω και κάθομαι λίγο πιο κοντά της. 

Αμέσως η Μαρία μου σηκώνεται όρθια.

"Να σου βάλω νερό?" με ρωτάει και περπατάει προς την κουζίνα.

Παγώνω

Τώρα τι έπαθε?

Ούτε καν την ακούμπησα.

"Όχι δεν θέλω" της λέω και εκείνη σταματάει τον βηματισμό της.

"Α εντάξει τότε" μου απαντάει και γυρνάει να με κοιτάξει.

Την κοιτάω και εγώ.

Με κοιτάει και εκείνη.

Σιωπή

Αμήχανη σιωπή

"Αυτά.." η Μαρία προσπαθεί να ανοίξει συζήτηση. 

Την καρφώνω έντονα στα μάτια. 

Πες το

Σου έλειψα

Και εμένα μου έλειψε άπειρα.

"Λοιπόν.." την βοηθάω και σηκώνομαι και εγώ όρθιος. "Ο λόγος που ήρθες?" την ρωτάω διστακτικά.

"Αν ενοχλώ να φύγω" μου λέει και παίρνει το μπουφάν της στα χέρια της.

Αμέσως αγχώνομαι.

"ΌΧΙ" φωνάζω και το παίρνω από τα χέρια της. "Δεν ενοχλείς, μην το ξαναπείς αυτό"

Το Μαράκι μου γνέφει θετικά. 

Της χαμογελάω γλυκά.

Χαμηλώνει το βλέμμα της.

Κάνω ένα βήμα πιο κοντά της.

Και μετά σιωπή.

Ξανά αμήχανη σιωπή.

Ξεφυσάω βαριά

Τώρα τι να της πω?

Τι να την ρωτήσω και να μην την κάνω να νιώσει άβολα?

"Μαράκι, αν αισθάνεσαι κάπως αμήχανα, θέλω να ξέρεις ότι-"

"Είμαι έγκυος"

Πα..

Παγώ..

Παγώνω?

"Μιχάλη, είμαι έγκυος" επαναλαμβάνει και τυλίγει τα χεράκια της γύρω από το κορμάκι της.

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπά.

Η ανάσα μου κόβεται.

Νομίζω έχω ιδρώσει. 

Και ο ιδρώτας είναι κρύος, πολύ κρύος.

Την κοιτάω καλύτερα.

Όταν λέει ότι είναι έγκυος.. τι εννοεί?