μία εβδομάδα μετά

Μιχάλης

Κοιτάω την ώρα στο laptop μου, 16:18.

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Στρώνω το φούτερ.

Ξεσταυρώνω τα πόδια.

Ισιώνω την πλάτη στην καρέκλα.

Κοιτάω και πάλι την ώρα, 16:19.

Νομίζω έχω ιδρώσει. 

Γαμώ το κέρατο μου γαμώ, έπρεπε να είχα φέρει το άρωμα μαζί μου. 

Κοιτάω το laptop.. πολύ μακρυά είναι.. το φέρνω πιο κοντά μου.

Κολλάω και την άδεια καρέκλα στην δική μου.

Ω Θεέ μου, σε λίγο θα είναι εδώ, σε λίγο θα κάθεται δίπλα μου.

Κοιτάω και πάλι την ώρα, 16:20.

Δεν περνάει όμως η γαμημένη, γαμώ, δεν περνάει με τίποτα. 

Φυσάω. 

Ξεφυσάω.

Θα την δω, μετά από μια εβδομάδα θα την δω.

Νομίζω τρέμω.

"Ακόμη εδώ είσαι?" 

Στρέφω το πρόσωπο μου στην πόρτα του γραφείου μου και δυσανασχετώ σε δευτερόλεπτα. 

"Ναι" της απαντώ και ταυτόχρονα ευθυγραμμίζω τους φακέλους.

Αν δει έστω και έναν στραβά θα την πιάσει η γκρίνια. Και σήμερα την θέλω χαλαρή. Σήμερα που θα την δω μετά από μια εβδομάδα ακριβώς.

"Πώς και δεν έφυγες?" με ρωτάει η Βίκυ και μπαίνει μέσα στο γραφείο μου. "Παρασκευή σήμερα, δεν έχεις κανονίσει τίποτα?"

Την παρατηρώ που κλείνει την πόρτα πίσω της. 

Ω Θεέ μου, μπλέξαμε.

"Περιμένω μια φοιτήτρια για να δουλέψουμε την εργασία με τους βιολογικούς παράγοντες" την ενημερώνω και κοιτάω την ώρα. 16:24. Σε έξι λεπτά θα είναι δίπλα μου.

"Ποια φοιτήτρια?" απορεί η Βίκυ και μου σηκώνει τα φρύδια της όλο νόημα. 

Την κοιτάω καλύτερα.. στο πρόσωπο της διακρίνω.. ζήλια? 

Τι στον πούτσο?

"Την Μαρία Οικονόμου, από το δεύτερο έτος" 

Έχε χάρη που είναι ανώτερη μου και υπεύθυνη του εργαστηρίου. Πρέπει να τα έχω καλά μαζί της, δίνει αναφορά στον Χαραλαμπόπουλο για τα πάντα εδώ μέσα.

"Αχ το κοριτσάκι με τα στρογγυλά γυαλιά δεν λες?" Η Βίκυ κάθεται πάνω στο γραφείο μου και σταυρώνει προκλητικά τα πόδια της. "Εντάξει, είναι λες και μόλις τελείωσε το Γυμνάσιο, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα από εκείνη" προσθέτει με ξεκάθαρη ανακούφιση στην φωνή της.

Καρφώνω αμέσως τα μάτια μου στα δικά της.

Αυτοπεποίθηση, υπεροψία, ηλιθιότητα.

Αυτές οι τρεις λέξεις την χαρακτηρίζουν.

"Δεν πας?" Προσπαθώ με τρόπο να την διώξω. Δεν θέλω να την βρει εδώ η Μαρία μου. Δεν θέλω να καταλάβει ότι την έχω πηδήξει μια, δυο.. το πολύ είκοσι φορές. "Θα έρθει σε λίγο και-"

"Είμαστε ολομόναχοι στο εργαστήριο, έχουν φύγει όλοι" με διακόπτει η Βίκυ και- 

Ξεροκαταπίνω

Μόλις μου άνοιξε τα πόδια της. 

Και δεν φοράει καν εσώρουχο. 

"Θέλεις να κλειδώσεις την πόρτα?" με ρωτάει με αισθησιακή φωνή.

Εισπνοή

Εκπνοή

Μιχάλη αγόρι μου μην ταραχτείς, πρέπει να είσαι ήρεμος.

"Βίκυ.." Σηκώνομαι όρθιος και κλείνω τα πόδια της. "Δεν νομίζω ότι αυτό μεταξύ μας μπορεί να συνεχιστεί" 

Γκόμενες τέλος, από εδώ και πέρα μόνο με το Μαράκι μου θα κάνω έρωτα.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι βέβαια να μου μιλήσει.. όμως..

Δεν χάνω την ελπίδα μου.

"Εγώ πάλι νομίζω ότι επιβάλλεται να συνεχιστεί" επιμένει η μελαχρινή τριαντάρα και τυλίγει τα πόδια της γύρω από την μέση μου. 

Πούστη Δία γαμώ.

Ευτυχώς που η πόρτα είναι κλειστή.

"Βίκυ κόψε, είμαι αλλού" της απαντώ κοφτά και με μια απότομη κίνηση απομακρύνομαι από κοντά της. "Γύρνα στον άνδρα σου, βρες άλλον γκόμενο, στα παπάρια μου. Με εμένα τέλος"

Ε δεν μπόρεσα να κρατηθώ, με σύγχυσε. 

Αμέσως η γυναίκα μπροστά μου ξεκινάει να γελάει δυνατά. 

"Τώρα που δουλεύουμε και μαζί? Τώρα θα σε αφήσω? Μιχάλη σύνελθε μωρό μου" μου λέει και προσπαθεί να με κλείσει και πάλι στην αγκαλιά της.

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ.

Τι ήθελα και την πήδηξα?

Άντε τώρα να ξεκολλήσει.

"Βικάκι γύρνα στον άνδρα σου μωρό μου, γύρνα στο παιδί σου και άσε με εμένα" της απαντώ και ανοίγω την πόρτα. "Είμαι αλλού" προσθέτω και της κάνω νόημα να φύγει. 

Η Βίκυ αμέσως αλλάζει έκφραση. Τα καφέ της μάτια με κοιτούν με οργή και το σαγόνι της σφίγγεται. "Δεν έχεις το δικαίωμα να το τελειώνεις" μου λέει και ξεκινάει να περπατάει προς το μέρος μου. "Δεν είσαι καν παντρεμένος, τι να πω και εγώ που απατάω τον άνδρα μου μαζί σου?" 

Καρφώνω αμέσως το θανατηφόρο βλέμμα μου στο θυμωμένο δικό της.

Εμ μου άνοιξε τα πόδια της, εμ μου ζητάει και τα ρέστα τώρα?

"Επιλογή σου που με άφησες να σε πηδήξω. Το ευχαριστήθηκες, το ευχαριστήθηκα.. τώρα όμως μου τελείωσε.. πάρ'το πρέφα και άσε με στην ησυχία μου" Την πιάνω από το μπράτσο και την αναγκάζω να βγει έξω από το γραφείο μου. "Και μην τολμήσεις να μπερδέψεις τα επαγγελματικά με τα προσωπικά, γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σε δώσω στεγνά στον κερατά σου. Συνεννοηθήκαμε?" την απειλώ στα ίσια. 

Αν τολμήσει να μου δημιουργήσει πρόβλημα με την πτυχιακή μου, θα την καρφώσω στον άνδρα της. Στα αρχίδια μου στην τελική.

Η Βίκυ μου χαμογελάει λοξά. 

"Δεν τελειώσαμε" μου απαντάει θυμωμένα και απελευθερώνει το χέρι της από το κράτημα μου. "Να είσαι σίγουρος ότι θα τα ξαναπούμε" μου λέει και μπαίνει στο απέναντι γραφείο. 

Την παρατηρώ να κλείνει με δύναμη την πόρτα του γραφείου της. 

Ξύδι

Γυρνάω το κεφάλι μου στο πλάι και-

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Η Μαρία..

Το Μαράκι μου..

Η πιο όμορφη κοπέλα στον κόσμο στέκεται όρθια στην είσοδο του εργαστηρίου και με κοιτάει. 

Με κοιτάει με τα δυο καφέ ματάκια της που τόσο μα τόσο πολύ έχω ερωτευτεί, που τόσο μα τόσο πολύ έχω αγαπήσει. 

Αλλά για μισό.. 

Δεν κοιτάει μόνο εμένα.. 

Ακολουθώ το βλέμμα της..

Αυτό εναλλάσσεται μεταξύ των ματιών μου και της κλειστής πόρτας από το γραφείο της Βίκυς.

Ξεροκαταπίνω

Πόση ώρα είναι εδώ?

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

Πούστη Δία γαμώ

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

Σφίγγω δόντια και βρίζω, βρίζω εμένα και την μαύρη μου την τύχη.

Το βλέπω στα μάτια της, τα άκουσε όλα.

ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ

"Να περάσω?" με ρωτάει και αμέσως καρφώνει τα καφέ ματάκια της έντονα στα δικά μου.

Χαμογελάω πικραμένα.

Το βλέμμα της είναι διαπεραστικό, είναι ψυχρό.

Γιατί με κοιτάει έτσι γαμώ?

Δεν καταλαβαίνει ότι με πονάει?

"Ναι.. ναι.. πέρασε" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. 

Αμέσως χαμηλώνω το βλέμμα μου και της κρατάω ανοιχτή την πόρτα για να μπει στο γραφείο μου. 

Ζαλίζομαι

Με το που περάσει από μπροστά μου, εισπνέω το άρωμα της και ζαλίζομαι.

Σπίτι.. μυρίζει σπίτι.. μυρίζει ζεστασιά.. μυρίζει Μαρία..

Η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Μου λείπει.

Μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ.

"Ε όχι εκεί.. κάτσε στην καρέκλα δίπλα μου" της λέω με το που πάει να κάτσει στην καρέκλα απέναντι μου. 

Αμέσως το Μαράκι αλλάζει έκφραση. 

"Γιατί?" απορεί.

"Για να κοιτάμε και οι δύο την οθόνη του laptop μου" της απαντώ με γλυκιά φωνή. 

Λιώνω μπροστά της. 

Λιώνω για την πάρτη της.

Η Μαρία μου γνέφει θετικά και κάθεται στην διπλανή καρέκλα από την δική μου.

Αμέσως ανεβάζω παλμούς.

Θα κάτσω κοντά της.

Μετά από μία εβδομάδα θα κάτσω δίπλα της.

Ω Θεέ μου

Μπορεί να την αγγίξω κιόλας.

Έτσι.. λίγο.. κατά λάθος.

"Θα έρθεις να ξεκινήσουμε?" η ψυχρή φωνή της με βγάζει από τις σκέψεις μου. 

Ξεροκαταπίνω

Συνειδητοποιώ ότι τόση ώρα στέκομαι όρθιος δίπλα στην πόρτα.

Γαμώ, θα με περάσει για κανέναν ηλίθιο. 

"Ναι.. να σου βάλω καφέ?" την ρωτάω με απαλή φωνή και ξεκινάω σιγά σιγά να περπατάω προς το μέρος της.

Με το που μου είπε ο Χαραλαμπόπουλος ότι στα πλαίσια της πτυχιακής μου θα πρέπει να συναντάω το Μαράκι μερικές ώρες την εβδομάδα και να κάνουμε εργασίες μαζί, πέταξα από την χαρά μου. Τον συμπάθησα κατευθείαν τον παπάρα. Και πήγα αμέσως να πάρω και καφετιέρα. Το μωρό μου δεν αντέχει λεπτό χωρίς καφέ φίλτρου με 15ml γάλα εβαπορέ και 3/4 της κουταλιάς του γλυκού ζάχαρη καστανή.

"Μόλις τον έφτιαξα" επιμένω από την στιγμή που δεν απαντάει.

"Βάλε μου" μου ζητάει κάπως αδιάφορα και ανοίγει τον πρώτο φάκελο.

Την παρατηρώ να τον διαβάζει.

Κοριτσάκι μου γλυκό..

Η καρδιά μου λιώνει.

Είναι όμορφη.. είναι πολλή όμορφη.

Ένα απλό μπλε τζιν φοράει και ένα απλό λευκό ζιβάγκο και είναι η πιο ωραία γυναίκα που έχω δει στην ζωή μου.

"Ορίστε" της λέω και πλησιάζω το γραφείο. 

Το Μαράκι απλώνει το χέρι της για να πάρει την κούπα από το χέρι μου. 

"Σε ευχαριστώ" μου λέει και σηκώνει το βλέμμα της στο δικό μου.

Και τότε το νιώθω.

Και τότε χάνομαι.

Χάνομαι μέσα της.

Χάνομαι στα ματάκια της.

Τα έχω ερωτευτεί τόσο βαθιά που..

Με κοιτάνε και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.

Το σώμα μου ιδρώνει.

Τα χέρια μου τρέμουν.

Ρίχνω τον καφέ πάνω της.

"ΡΕ ΜΙΧΑΛΗ" φωνάζει η Μαρία και αμέσως σηκώνεται όρθια. 

Παγώνω

Τι έκανα ο μαλάκας?

"Συ.. συγγνώμη" της λέω και προσπαθώ να.. τι προσπαθώ να κάνω ακριβώς?

"Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!" φωνάζει η Μαρία με το που την ακουμπήσω και σηκώνει ελάχιστα την μπλούζα της προς τα πάνω. "Καίεικαίεικαίειπολύγαμώτο!"

Παρατηρώ την επίπεδη κοιλίτσα της.

Θέλω να την φιλήσω.

"Ήταν το αγαπημένο μου μπλουζάκι!" το Μαράκι συνεχίζει να φωνάζει και εγώ συνεχίζω να κοιτάω το γυμνό δερματάκι της. 

Θέλω να την αγκαλιάσω.

"Θα σου πάρω άλλη" της απαντώ και σηκώνω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της.

Ω γαμώτο, είναι εξαγριωμένη.

"Δεν θέλω να μου πάρεις τίποτα!" μου απαντάει μες στα νεύρα και βγάζει μια μπλούζα μέσα από την τσάντα της. "Πάω στο μπάνιο να αλλάξω. Μέχρι να γυρίσω φρόντισε να έχεις κάτσει κάτω και να έχεις ξεκινήσει να δουλεύεις!" 

Την παρατηρώ που βγαίνει από το γραφείο μου.

Σωριάζομαι στην καρέκλα μου και αναστενάζω βαριά.

Πάλι σκατά τα έκανα.

Στα πρώτα πέντε λεπτά την νευρίασα.

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ.

Γιατί τα κάνω όλα λάθος?

"Ξεκίνησες?" με ρωτάει με το που επιστρέψει. 

Κοιτάω το μαύρο κοντομάνικο που φόρεσε. 

"Θα κρυώσεις" την προειδοποιώ. 

Τέλη Φεβρουαρίου έχουμε, πουτσόκρυο κάνει.

Και επίσης.. γιατί κυκλοφορεί με ένα μπλουζάκι μες στην τσάντα της?

"Να μην σε νοιάζει τι θα κάνω!" μου απαντάει με νεύρο και κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου. "Τι έκανες μέχρι στιγμής?" με ρωτάει και κοιτάει την οθόνη του laptop μου.

Χαμογελάω λοξά. 

Για φόντο έχω βάλει μια φωτογραφία μας που φιλιόμαστε. 

Δεν μπορεί, θα την δει και θα γλυκάνει.

"Συγγνώμη δεν ξεκίνησες καν?" προσθέτει μες στα νεύρα και ανοίγει το αρχείο από το drive. 

Παγώνω

Δεν θα το σχολιάσει?

"Λοιπόν, έκανες την αναζήτηση στην PubMed?" με ρωτάει και ταυτόχρονα ανοίγει τον δεύτερο φάκελο μπροστά της. 

Συγγνώμη τι ακριβώς κάνει?

Έχουμε να βρεθούμε μια εβδομάδα, και πιο συγκεκριμένα από τότε που με έπιασε με την Κάτια στο σπίτι του Μήτσου, και τώρα που με βλέπει κάνει λες και δεν έγινε ποτέ τίποτα?

"Σου έστειλα κάποια μηνύματα" προσπερνάω την ερώτηση για την εργασία και μπαίνω στο θέμα που με καίει. "Τα διάβασες?" την ρωτάω και κολλάω την καρέκλα μου ακόμη περισσότερο στην δικιά της. 

Είμαι σίγουρος ότι τα διάβασε. Αν και δεν υπάρχει διαβάστηκε στα sms για να επιβεβαιωθώ,  αλλά τι να κάνω? Με μπλόκαρε και από το Facebook και από το Instagram. Πού να της έστελνα ότι την αγαπάω?

"Μπορείς να μου πεις ποιες λέξεις κλειδιά χρησιμοποίησες στην αναζήτηση?" το Μαράκι αποφεύγει την ερώτηση μου και τραβάει την καρέκλα της πιο μακριά από την δική μου.

Χαμογελάω πικραμένα.

Πονάει

Η αδιαφορία της με πονάει, τόσο γαμημένα πολύ.

"Τα λουλούδια μου τα πήρες?" επιμένω.

Επιμένω γιατί την αγαπάω. 

Άπειρα την αγαπάω. 

Γιατί δεν το καταλαβαίνει γαμώ?

"Ο Χαραλαμπόπουλος μου είπε ότι θα αναλάβεις το κομμάτι της αναζήτησης στην ξένη βιβλιογραφία και πως εγώ θα συγκεντρώσω τα στοιχεία από τους φακέλους. Τι ακριβώς έχεις κάνει μέχρι στιγμής?"

Ξεροκαταπίνω

Ότι χρήματα είχα στην άκρη έγιναν δυο ενοίκια και εφτά ανθοδέσμες. 

Δεν μπορεί να μην της άγγιξε η κίνηση. 

Ξέρει και πόσο ακριβές είναι οι γαμημένες, ξέρει και την οικονομική μου κατάσταση.

"Τα λουλούδια τα πέταξα και τα μηνύματα τα διέγραψα" μου απαντάει με νεύρο από την στιγμή που δεν μιλάω και γυρνάει να με κοιτάξει. 

Παγώνω

Το βλέμμα της ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. 

Μίσος, οργή, θυμό. 

Αυτά διακρίνω πιο έντονα.

"Μπορείς να συγκεντρωθείς σε παρακαλώ? Θέλω να τελειώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται" συμπληρώνει και γυρνάει και πάλι το πρόσωπο της στην οθόνη του laptop.

Η καρδιά μου χάνει αμέσως έναν χτύπο.

Τα πέταξε είπε?

Η ψυχή μου ματώνει.

Τα διέγραψε είπε?

"Πες μου τι έχεις κάνει μέχρι στιγμής" ο τόνος της είναι απαιτητικός.

Παρατηρώ το σωματάκι της. 

Είναι σφιγμένο.

Το κέρατο μου μέσα.

Τόσο πολύ την ενοχλεί που είναι δίπλα μου?

"Λάθη, αμέτρητα λάθη έχω κάνει μέχρι στιγμής και τα έχω μετανιώσει όλα, ένα προς ένα" της απαντώ και κάνω κίνηση να κλείσω το λεπτό χεράκι της μέσα στο δικό μου. 

"ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ" Η Μαρία με μια απότομη κίνηση σηκώνεται αμέσως όρθια από την καρέκλα της. "ΣΤΟ ΕΧΩ ΠΕΙ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΣΕΒΑΣΤΕΙΣ?" με ρωτάει και καρφώνει έντονα τα μάτια της στα δικά μου.

Παγώνω

Τώρα τι ξέσπασμα ήταν αυτό?

Εγώ ούτε καν πρόλαβα να την ακουμπήσω. 

Γιατί αντέδρασε έτσι?

"Ησύχασε" την παρακαλάω. "Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση, συγγνώμη" 

Χαμηλώνω αμέσως το βλέμμα μου.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ντράπηκα.

Κάτι στα μάτια της.. κάτι στο ύφος της.. 

Ντράπηκα πολύ.

"Ωραία, μην με ακουμπάς και θα τα πάμε μια χαρά" μου λέει και κάθεται και πάλι κάτω. "Πες μου τώρα τι θα κάνουμε σήμερα"

Την κοιτάω φοβισμένος.

Θέλω να της πω ότι θα έρθουν τα παιδιά, δηλαδή ο Νίκος και η Λία, στο καινούριο μου σπίτι. Και αν θέλει να έρθει και εκείνη, είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Και αν δεν νιώθει άνετα, ας πει και στην ηλίθια ξανθιά φίλη της να έρθει και εκείνη μαζί.

"Ξέρεις.. αν δεν έχεις κανονίσει τίποτα το βράδυ θα μπορούσες-"

"Έχω κανονίσει" με διακόπτει και ξεκινάει να πληκτρολογεί στο laptop μου.

Παγώνω

"Με ποιον?" την ρωτάω χωρίς δεύτερη σκέψη.

"Να μην σε νοιάζει" ο τόνος της είναι κοφτός. "Έλα τώρα να ασχοληθούμε με την εργασία γιατί δεν σκοπεύω να περάσω όλο μου το απόγευμα μαζί σου"

Τι λέει γαμώ?

Εγώ περίμενα όλη την εβδομάδα για την σημερινή μας συνάντηση. Ανυπομονούσα να την δω. Χτες το βράδυ με έπιασε ταχυκαρδία από το άγχος μου και δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Και εκείνη θέλει να φύγει όσο το δυνατόν νωρίτερα γίνεται από κοντά μου?

Γιατί είναι τόσο σκληρή γαμώ?

"Αυτό σου ανήκει" η φωνή μου ακούγεται απαλή. 

Βγάζω από την τσέπη μου το βραχιόλι της και το ακουμπάω διστακτικά πάνω στην ξύλινη έδρα. 

Είναι η τελευταία μου κίνηση.. αν δεν λυγίσει και με αυτό.. πραγματικά.. δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

"Ποιο?" με ρωτάει η Μαρία και γυρνάει αργά αργά το κεφάλι της προς το κόσμημα. Μόλις τα ματάκια της αντικρίσουν το ασημένιο βραχιόλι, όλο το σώμα της παγώνει. "Πού το βρήκες?" με ρωτάει και σηκώνει το βλέμμα της πάνω μου.

Παρατηρώ τα καφέ ματάκια που αγαπάω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.. έχουν βουρκώσει.

"Ψυχή μου όμορφη.." της ψιθυρίζω και σηκώνω τα χέρια μου για να μαζέψω τα δάκρυα από τα μαγουλάκια της. "Στο είχα υποσχεθεί.. όταν θα το χάνεις.. πάντα θα το βρίσκω και θα στο επιστρέφω. Ήταν την μέρα που κάναμε για πρώτη φορά έρωτα αγάπη μου. Το θυμάσαι?" την ρωτάω και αγγίζω τα ροζ χειλάκια της με τα δικά μου. 

Την φιλάω απαλά και όλο μου το σώμα παίρνει φωτιά.

Η καρδιά μου χτυπάει και πάλι σαν τρελή.

Η ανάσα μου κόβεται.

Μόνο να με αφήσει να επιστρέψω σε εκείνη.

Μόνο να με συγχωρήσει και θα είμαι ευτυχισμένος.

"Το θυμάμαι" μου απαντάει και με μια απαλή κίνηση με απομακρύνει από πάνω της. 

Στην έλλειψη της επαφής μας η καρδιά μου διαμαρτύρεται.

"Όπως θυμάμαι και που μια ώρα μετά έφυγες και με άφησες μόνη μου με την δικαιολογία ότι είχες κανονίσει με τους φίλους σου και το ξέχασες" προσθέτει και με κοιτάει στα μάτια. 

Ξεροκαταπίνω

Με διαβάζει.

Με διαβάζει όσο περιμένει μια απάντηση.

Μια απάντηση που ήδη γνωρίζει.

"Συγγνώμη" της λέω και χαμηλώνω το βλέμμα μου. 

Δεν θα της πω ότι μια ώρα μετά την πρώτη μας φορά την άφησα για να πάω να πηδήξω την Έρση, λογικά το έχει καταλάβει.

"Πόσο καιρό το έχεις?" ευτυχώς δεν συνεχίζει με το προηγούμενο θέμα και τοποθετεί το βραχιόλι στο χέρι της.

"Από τότε που-" ξεροκαταπίνω. Όσο πάει γίνεται και χειρότερο. "Από τότε που μας έπιασες με την Κάτια στις τουαλέτες της σχολής" της ψιθυρίζω ενοχικά.

Σιγά μην με συγχωρήσει. 

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" φωνάζει και σηκώνεται αμέσως από την καρέκλα. 

Καρφώνω αμέσως το βλέμμα μου πάνω της.

"ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΝ ΚΙΝΗΣΗ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΩΣΕΙΣ?" με ρωτάει και με κοιτάει με οργή. "ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙΣ, ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕΣ ΝΑ ΈΡΧΕΣΑΙ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΌΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΌΤΙ ΔΗΘΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΌΤΙ ΔΗΘΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΆΛΙ ΜΑΖΙ? ΕΙΧΕΣ ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΏΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΩΣΕΙΣ, ΕΧΑΝΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗ?"

Παγώνω

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Δεν πιστεύει το σ'αγαπώ μου?

Δεν πιστεύει ότι θέλω να είμαστε και πάλι μαζί?

Δεν πιστεύει την συγγνώμη μου?

"ΣΕ ΑΓΑΠΆΩ ΓΑΜΏΤΟ! ΣΕ ΑΓΑΠΆΩ!" της απαντώ στον ίδιο τόνο και σηκώνομαι και εγώ όρθιος. "ΔΕΝ ΣΤΟ ΈΔΩΣΑ ΝΩΡΊΤΕΡΑ ΓΙΑΤΊ ΠΟΛΎ ΑΠΛΆ ΠΕΡΊΜΕΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΆΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΉ ΓΙΑ ΝΑ-"

"ΓΙΑ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ΑΚΌΜΗ ΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ, ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΞΑΝΆ ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΝΑ ΜΟΥ ΕΠΙΣΤΡΈΨΕΙΣ ΤΟ ΒΡΑΧΙΌΛΙ ΚΑΙ ΕΓΏ ΝΑ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΉΣΩ!" με διακόπτει και γελάει ελαφρώς. "ΤΌΣΟ ΧΑΖΉ ΝΟΜΊΖΕΙΣ ΌΤΙ ΕΊΜΑΙ! ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΊΣ ΌΤΙ ΕΠΕΙΔΉ ΜΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕΣ ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ ΕΓΏ ΘΑ ΛΥΓΙΣΩ!" προσθέτει και ξεκινάει να μαζεύει τα πράγματα της.

Παγώνω και πάλι.

Τι κάνει?

Θα φύγει?

"Δεν τελειώσαμε την εργασία, πού πας?" την ρωτάω έντρομος. 

Δεν θέλω αυτή μας η συνάντηση να έχει την συγκεκριμένη κατάληξη, πού νομίζει ότι πάει?

"Ναι ωραία εργασία κάναμε!" με ειρωνεύεται το κορίτσι μου. "Που είκοσι λεπτά είμαι εδώ και το μόνο που κάνεις είναι να με εκνευρίζεις!"

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ, γιατί δεν λέει να το εμπεδώσει?

"Το μόνο που κάνω είναι να σε αγαπάω" της απαντώ και κάνω κίνηση να την πιάσω από το μπράτσο της. "Βέβαια δεν μπορώ να το διαχειριστώ και-"

"ΜΗΝ.ΜΕ.ΑΚΟΥΜΠΑΣ" φωνάζει το κορίτσι μου και με σπρώχνει με δύναμη από πάνω της.

Ξαφνιάζομαι

Ξαφνιάζομαι και πισωπατώ. 

"Θα πω στον Χαραλαμπόπουλο να με βγάλει από την εργασία" μου ανακοινώνει αποφασιστικά και φοράει το παλτό της.

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

"Και εγώ πώς θα σε βλέπω?" απορώ. 

Τουλάχιστον ας μου ανοίγει κάθε φορά που χτυπάω το κουδούνι του σπιτιού της.

"Γιατί δεν λες να καταλάβεις ότι τελειώσαμε?" με ρωτάει και παίρνει την τσάντα της στο χέρι. 

Χαμογελάω λοξά.

"Γιατί δεν λες να καταλάβεις ότι σε αγαπάω?" 

Ερώτηση στην ερώτηση.

Ένταση στην ένταση. 

Παρατηρώ το Μαράκι, με κοιτάει αινιγματικά.

"Με αγαπάς πολύ?" με ρωτάει και σταυρώνει τα χέρια της στο στήθος της.

Η καρδιά μου χάνει δέκα χτύπους στην σειρά.

Η ελπίδα χτίζεται και πάλι μέσα μου.

"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο" της λέω την αλήθεια.

Δεν την αγαπάω απλά. 

Είναι λίγη αυτή η λέξη μπροστά σε αυτό που νιώθω.

Για το κορίτσι μου θα πέθαινα.

Το Μαράκι κάνει δυο βήματα προς το μέρος μου και καρφώνει έντονα τα ματάκια της στα δικά μου.

Καφέ στο πράσινο.

Αποφασιστικότητα στην προσμονή.

"Αν με αγαπάς τόσο όσο λες.. άφησε με στην ησυχία μου" η φωνή της είναι τόσο κοφτή όσο ποτέ άλλοτε.

Και εγώ νιώθω τόσο συντετριμμένος όσο ποτέ άλλοτε.

"Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό" την παρακαλάω. 

Νιώθω τον αέρα να λιγοστεύει μέσα μου.

Οι ανάσες μου γίνονται ακανόνιστες.

Είμαι χαμένος.

Αν με αφήσει, είμαι χαμένος.

"Εσύ μας έφερες σε αυτήν την κατάσταση" η Μαρία ανοίγει την πόρτα του γραφείου μου. "Γίνε άνδρας και ανέλαβε τις ευθύνες σου. Σταμάτα με τους παλιμπαιδισμούς και σεβάσου την επιθυμία μου" 

"Η οποία είναι?" την ρωτάω και ταυτόχρονα πονάω. 

Πονάω πολύ.

Δεν θέλω να με αφήσει.

"Να μην σε δω ποτέ ξανά" μου απαντάει και με κοιτάει μες στα μάτια.

Η καρδιά μου μόλις έσπασε σε χίλια δυο κομμάτια.

Τα μάτια μου μόλις βούρκωσαν.

Δεν μπορεί.. δεν μπορεί να μην με θέλει πια..

"Δεν με αγαπάς πια?" την ρωτάω και ταυτόχρονα σκουπίζω τα μάγουλα μου.

Είμαι αξιολύπητος.

Είμαι αξιολύπητος και είμαι και απίστευτα ερωτευμένος μαζί της.

Η Μαρία κλείνει για μια στιγμή τα μάτια της.

Για κάποιο λόγο το νιώθω.. το τέλος είναι κοντά..

Θα παραιτηθεί..

Θα με αφήσει μόνο μου..

"Αντίο Μιχάλη" μου λέει με το που τα ανοίξει ξανά. "Αντίο" επαναλαμβάνει και βγαίνει από το γραφείο μου.

Μένω να κοιτάω την κλειστή πόρτα μπροστά μου.

Κενό

Αυτό νιώθω.

Χωρίς εκείνη νιώθω ένα κενό.

Περιμένω καρτερικά να ανοίξει η πόρτα ξανά.

Κάποια στιγμή, θα γυρίσει.

Δεν μπορεί θα γυρίσει.

Ήταν απλά ένα λάθος.

Ήμουν απλά ένας ηλίθιος.

Αφού το ξέρει, μακριά της κάνω μαλακίες.

Γιατί δεν επιστρέφει?

Δεν θέλει να μου δείξει πώς αγαπάμε?

Εγώ θέλω εκείνη να το κάνει.

Το Μαράκι μου.

Το κορίτσι μου.

Το πιο αθώο κορίτσι του κόσμου όλου.

Ο κόσμος μου όλος, η Μαρία μου.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Πάλι σκατά τα έκανα.