η επόμενη μέρα

Μαρία

Λύγισα.

Λύγισα στο δωμάτιο μου το βράδυ που ήρθε μεθυσμένος σπίτι μου. Λύγισα στο σαλόνι χτες που ήρθε για να μου ζητήσει συγγνώμη. Λύγισα τα μεσάνυχτα στο μπάνιο όταν ήρθε χτυπημένος. Λύγισα στο κρεβάτι σήμερα τα ξημερώματα που με ξύπνησε για να μπει μέσα μου. Και μάλιστα την τελευταία φορά λύγισα δυο φορές.. συνεχόμενα. 

Κοιτάω το χτυπημένο του πρόσωπο. 

Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι. 

Σπαράζει το μέσα μου.

Όταν άνοιξα την πόρτα και τον είδα σε αυτήν την κατάσταση.. ω Θεέ μου. Απλά δεν το άντεξα. Ξέχασα οτιδήποτε μου έχει κάνει, κάθε του ψέμα, κάθε του δικαιολογία, κάθε του κοροϊδία και απλά του άνοιξα για ακόμη μια φορά την πόρτα του σπιτιού μου. Και όχι μόνο αυτή..

Μια τελευταία φορά, αυτό έλεγα ξανά και ξανά στο μπάνιο και αυτό εξακολουθούσα να επαναλαμβάνω από μέσα μου και στο κρεβάτι σήμερα το πρωί. 

Αυτό και κάτι ακόμη.. 

Το πόσο τρυφερός ήταν.. το πόσο δοτικός ήταν.. το πόσο γλυκός ήταν.. 

Ήταν μέσα μου και έτρεμα ολόκληρη.. με κρατούσε στην αγκαλιά του και έλιωνα σαν το κεράκι.. μου ψιθύριζε λόγια αγάπης και φτερούγιζε η καρδούλα μου.. μου έλεγε πόσο όμορφη είμαι και κοκκίνιζα.. κοκκίνιζα από ντροπή και από έρωτα ταυτόχρονα.. γιατί αυτό νιώθω για τον άνδρα αυτόν.. υπέρμετρο έρωτα.

Ξεκινάω να φιλάω μία μία τις πληγές στο πανέμορφο πρόσωπο του.. για τρίτη φορά από την στιγμή που ξύπνησα. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Είμαι αξιολύπητη.

Τον έπιασα στις τουαλέτες της σχολής με την πρώην κολλητή μου, έμαθα ότι ενώ ήμασταν μαζί είχε πάει και με άλλες και εγώ.. εγώ απλά..

Τον αγαπάω ακόμη. 

Τον περιποιούμαι ακόμη.

Τον προστατεύω ακόμη.

"Μην σταματάς.." μου λέει ο Μιχάλης με την αγουροξυπνημένη του φωνή την στιγμή που τα χείλη μου φιλούν την τελευταία του μικρή πληγή πάνω από το αριστερό του φρύδι.

Παρατηρώ τα μάτια του, είναι κλειστά.

Παρατηρώ τα χείλη του, χαμογελούν αχνά.

"Μου αρέσει να ξυπνάω με τα φιλιά σου.." προσθέτει λίγες στιγμές σιωπής μετά. "Παίρνουν τον πόνο από πάνω μου.." 

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

Είναι πολύ καλός στα λόγια. Πάντα ήταν. Ήξερε την κάθε στιγμή τι να πει και πως να το πει. Αυτό με έκανε να τον ερωτευτώ άλλωστε. Ο τρόπος που έλεγε ότι με θέλει, οι πράξεις που υποδείκνυαν ότι με ποθούσε. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Ήταν όλα ένα μέρος του σχεδίου του για να με κρατήσει κοντά του. Ήταν ξεκάθαρος άλλωστε, την ημέρα που τον παρακαλούσα να πει στην Κάτια τι νιώθει, τότε στο κυλικείο που του άνοιγα απροκάλυπτα την καρδιά μου μπροστά σε τόσο κόσμο, ήταν ξεκάθαρος. 

Ήθελε απλά να περάσει το μάθημα. 

Δεν με ερωτεύτηκε ποτέ, δεν με αγάπησε ποτέ. 

Κάθε φορά μετά τον έρωτα μας είμαι σίγουρη ότι έβγαινε με άλλες. Κάθε φορά που δεν απαντούσε στα μηνύματα μου, πάω στοίχημα ότι έκανε έρωτα σε άλλες. Κάθε φορά που ξενυχτούσα να τον σκέφτομαι, φιλούσε άλλες. Κόβω το κεφάλι μου.

"Καλημέρα" μου λέει την στιγμή που σταματάω να δίνω γλυκά φιλάκια στις πληγές του για τέταρτη συνεχόμενη φορά. "Πώς κοιμήθηκες?" με ρωτάει με βραχνή φωνή και ανοίγει τα μάτια του. 

Τα πράσινα αυτά μάτια.

Πόσο τα έχω ερωτευτεί.

Πόσο τα έχω αγαπήσει.

Πόσο με έχουν πληγώσει.

"Καλά" του απαντώ και χαμηλώνω το βλέμμα μου στο γυμνό στήθος του. Είναι γεμάτο με μελανιές. "Εσύ? Πονάς ακόμη?" 

Απλά να μου πει όχι, αυτό θέλω. 

Να μην πονάει, δεν το αντέχω να πονάει.

"Αρκετά" μου λέει και μπλέκει τα δάχτυλα μας μεταξύ τους. "Αλλά όχι στο κορμί μου"

Καρφώνω αμέσως τα μάτια μου στα δικά του. 

"Αλλά?" τον ρωτάω τρομοκρατημένη.

Να δεις που το πρησμένο του μάτι τον πεθαίνει. 

Άραγε να έχω πιροξικάμη των 20 mg στο σπίτι?

"Πονάει η καρδούλα μου" μου απαντάει και μαλακώνει αμέσως το βλέμμα του. 

Ξεροκαταπίνω

Δεν νομίζω να θέλει παυσίπονο για αυτόν τον πόνο.

"Μαρία.." τα πράσινα μάτια του με κοιτούν με φόβο. "Το έχεις μετανιώσει?" 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Όλο το πρωί αυτό σκεφτόμουν. Το τι έκανα, το τι κάνω, το τι θα κάνω. Και η αλήθεια είναι πως.. δεν έχω ιδέα. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι συνέβη, για το τι συμβαίνει, για το τι μου συμβαίνει. Υποτίθεται είμαι με τον Δημήτρη. Μπορεί να μην έχουμε κανονική σχέση, αλλά εκείνος ήταν ξεκάθαρος προχθές το βράδυ που βγήκαμε για φαγητό. Θέλει αποκλειστικότητα. Και εγώ τι έκανα?

Παίρνω μια βαθιά εισπνοή.

Έρωτα με τον Μιχάλη, τέσσερις φορές. 

Και εκπνέω αργά.

Βασικά τρεισήμισι.

"Μωρό μου αν το έχεις μετανιώσει.." η φωνή του τρέμει. Το ίδιο και το χέρι του πάνω στο δικό μου.

"Δεν το έχω μετανιώσει" του λέω και αυτόματα βουρκώνω.

Και ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα.

Ότι δεν το έχω μετανιώσει.

"Τότε γιατί δεν με κοιτάς?" Ο Μιχάλης μετακινεί το σώμα του μέχρι αυτό να ακουμπήσει το δικό μου. "Γιατί δεν με αφήνεις να χαθώ μέσα σε αυτά τα καφέ ματάκια που τόσο μα τόσο πολύ έχω ερωτευτεί?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή και περνάει το χέρι του κάτω από την πλάτη μου. 

Χαμογελάω αχνά και κρύβω το πρόσωπο μου στο στήθος του. 

Μου λέει ξανά και ξανά ότι ερωτευμένος μαζί μου.. και τον πιστεύω. 

Ο έρωτας είναι κτητικός, εγωιστής και ζηλιάρης.

Όπως και ο Μιχάλης.

Βασικά ο Μιχάλης είναι ο έρωτας.

"Ντρέπομαι" παραδέχομαι και ξεκινάω να χαϊδεύω απαλά μια μεγάλη μελανιά που κοσμεί το γραμμωμένη του κοιλιά. Μακάρι να μπορούσα να την εξαφανίσω με ένα μου χάδι, με ένα μου φιλί. Δεν θέλω να πονάει, δεν το αντέχω.

"Γιατί ντρέπεσαι?" με ρωτάει με απαλή φωνή και με σφίγγει περισσότερο πάνω του. "Έχουμε κάνει πάρα πολλές φορές έρωτα μωρό μου.. ξέρω το κορμάκι σου πόντο πόντο.. δεν υπάρχει λόγος να με ντρέπεσαι"

Μα δεν ντρέπομαι εκείνον, όχι πια.

Αλλά εμένα.

Ειδικά μετά το χτεσινό βράδυ.

"Μιχάλη.." ο τόνος μου είναι αρκετά διστακτικός. "Δεν είμαστε μαζί.." 

Νομίζω ότι έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε. 

"Όχι, αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε και πάλι μια όμορφη σχέση" μου απαντάει εκείνος. "Θυμάσαι πόσο ευτυχισμένη ήσουν πλάι μου?" με ρωτάει με απαλή φωνή.

"Φυσικά και το θυμάμαι. Πόνο που η ευτυχία εκείνη ήταν μονόπλευρη. Και κυρίως πλασματικά φτιαγμένη" στην φωνή μου διακρίνει ξεκάθαρα κάποιος την πικρία.

"Ποιος σου είπε ότι δεν ήμουν και εγώ ευτυχισμένος δίπλα σου?"

Γελάω

"Αν ήσουν δεν θα με απατούσες" του απαντώ και ξεροκαταπίνω. Όταν το λέω φωναχτά με λυπάμαι ακόμη περισσότερο.. με συμπονώ ακόμη περισσότερο.

Νιώθω το σώμα του Μιχάλη να σφίγγεται κάτω από το δικό μου.

"Συγγνώμη" μου λέει και με το χέρι του με αναγκάζει να τον κοιτάξω. 

Πράσινο στο καφέ.

Ειλικρίνεια στο παράπονο.

"Αλήθεια σου ζητάω συγγνώμη" επαναλαμβάνει τα λόγια του και με μια απαλή κίνηση μας γυρνάει έτσι ώστε το γυμνό σώμα του να καλύπτει το δικό μου. "Μην λες ότι προσποιήθηκα την ευτυχία στο πλάι σου.. πονάω που το ακούω.. πονάω πολύ. Με έκανες να γελάω με την ψυχή μου, μαζί σου ξεχνούσα κάθε πόνο και κάθε στεναχώρια"

Κοιτάω τα λαδί ματάκια του.

Είναι βουρκωμένα.

"Ναι το παραδέχομαι, δεν φέρθηκα σωστά, δεν φέρθηκα τίμια. Άργησα όμως να σε ερωτευτώ, άργησα να αγαπήσω την ψυχούλα σου. Όμως μωρό μου το έκανα, τελικά σε ερωτεύτηκα τόσο μα τόσο πολύ που δεν αντέχω άλλο μακριά σου, υποφέρω" 

Τα λόγια του με βρίσκουν για ακόμη μια φορά αδύναμη μπροστά του, ευάλωτη στην αγκαλιά του. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου προκαλεί ο άνδρας αυτός. Ναι τον αγαπάω, αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Η αγάπη υποτίθεται σε κάνει πιο δυνατή. Εγώ όμως γιατί τρέμω από φόβο?

"Με πιστεύεις?" με ρωτάει ο Μιχάλης από την στιγμή που δεν απαντάω. "Με πιστεύεις που σου λέω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου?"

Τον κοιτάω έντονα στα μάτια.

Ναι, τον πιστεύω. 

Ο Μιχάλης διαβάζει το βλέμμα μου και αφήνει έναν βαθύ αναστεναγμό να βγει από μέσα του. "Ματάκια μου όμορφα.. σε ευχαριστώ" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. "Σε ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ.." προσθέτει και ενώνει τα μέτωπα μας. "Θα δεις.. Μαράκι μου.. αν δεχτείς την συγγνώμη μου και με συγχωρήσεις.. θα δεις.. θα ξεκινήσουμε από την αρχή.. θα δημιουργήσουμε ξανά κάτι όμορφο.. απλά.."  τα χέρια του αγκαλιάζουν το πρόσωπο μου. "Απλά μωρό μου συγχώρεσε με.. δώσε μου ακόμη μια ευκαιρία.. μόνο μία.. αυτό σου ζητάω.. μία ευκαιρία.. και θα δεις.. θα είμαστε ευτυχισμένοι μαζί.."

Θέλω να κλάψω. 

Κάτι στα λόγια του..

Κάτι στο βλέμμα του..

Κάτι στο άγγιγμα του..

Την πρώτη φορά που μου ζήτησε συγγνώμη, δεν με κοιτούσε καν στα μάτια. Τώρα όμως.. οι πράσινες χάντρες που λατρεύω με κοιτούν με διαπεραστική ειλικρίνεια. Αυτή την φορά το λέει και το εννοεί. Το νιώθω. 

"Θα με συγχωρέσεις?" με ρωτάει και ταυτόχρονα τοποθετεί τον εαυτό του ανάμεσα στα πόδια μου. "Θα με δεχτείς πίσω?" επιμένει και τον νιώθω να με γεμίζει. Απαλά και τρυφερά.

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαθιά. 

Πάντα λέω ότι θα είναι η τελευταία φορά, πάντα.

"Συγγνώμη" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. "Συγγνώμη για όλα"

Το εννοεί, το νιώθω. 

Κάτι στην χροιά της φωνής του..

Κάτι στον τρόπο με τον οποίο κατακτάει το κορμί μου..

Θα λυγίσω, το νιώθω.

"Με αγαπάς?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή και συνεχίζει να μπαινοβγαίνει μέσα μου.

"Όσο δεν φαντάζεσαι" του απαντώ και τον πιέζω ακόμη περισσότερο πάνω μου.

Του λέω την αλήθεια. 

Τον αγαπώ υπέρμετρα. 

Για τον Μιχάλη θα έδινα και την ζωή μου.

"Τότε συγχώρεσε με" μου λέει και βουρκώνω. 

Δεν είναι ότι δεν θέλω. 

Απλά δεν μπορώ. 

Κάτι με κρατάει πίσω, κάτι με κρατάει και δεν μπορώ να αφεθώ, να νιώσω και πάλι ασφάλεια στην αγκαλιά του. 

Τον εμπιστευόμουν με μάτια κλειστά και με ανοιχτή καρδιά.

Τον εμπιστευόμουν παλαιότερα.

Όχι όμως πια.

"Μαράκι μου μην κλαις" η απαλή φωνή του κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει. "Είμαι εδώ για εσένα.. μην κλαις μωρό μου.. σ'αγαπάω" 

Νιώθω τα χείλη του να φιλούν απαλά τα δικά μου.

Νιώθω τα χέρια του να με σφίγγουν περισσότερο στην αγκαλιά του. 

Νιώθω τα δάκρυα μου να τρέχουν ανεξέλεγκτα στα μάγουλα μου.

Δεν ξέρω αν με αγαπάει, δεν ξέρω αν είναι ικανός να αγαπήσει. 

Η αγάπη είναι ανιδιοτελής, είναι δυνατή, είναι σταθερή.

Και απλά δεν ξέρω αν η αγάπη είναι ο Μιχάλης. 

"Μωρό μου" τον νιώθω να αυξάνει τον ρυθμό του. "Δεν.. γαμώ.. δεν.. δεν μπορώ να κρατηθώ" ψιθυρίζει πάνω στο δέρμα του λαιμού μου.

Και εγώ δεν μπορώ να αφεθώ.

Είμαι σίγουρη.

"Μαράκι μου.." ο Μιχάλης τρέμει ολόκληρος. Το ιδρωμένο κορμί του κολλάει με δύναμη πάνω στο φοβισμένο δικό μου. Νιώθω την καρδιά του που χτυπάει σαν τρελή στο στήθος του. "Μωρό μου.. απλά εγώ.. γαμώ την πουτάνα μου γαμώ" Τον παρατηρώ που βγαίνει με μια απότομη κίνηση από μέσα μου και τελειώνει αναστενάζοντας πάνω στην κοιλιά μου. "Την πούστικη την τύχη μου γαμώ" συνεχίζει να βρίζει και αφήνει το βάρος του να πέσει πάνω στο κορμί μου. 

Χαμογελάω αχνά.

Το καταϊδρωμένο πρόσωπο του κρύβεται στο στήθος μου και τα χέρια του αγκαλιάζουν σφιχτά την μικρή μου μέση. "Συγγνώμη" μου λέει και δεν με κοιτάζει καν. Η γρήγορη αναπνοή του χαϊδεύει τόσο απαλά το δέρμα μου.

"Τώρα αυτό το συγγνώμη γιατί?" απορώ.

"Γιατί δεν το ευχαριστήθηκες" μου απαντάει και ξεκινάει να βρίζει μέσα από τα δόντια του.

Τοποθετώ τα χέρια μου στο πρόσωπο του και προσπαθώ να τον κάνω να με κοιτάξει. 

Μάταιος κόπος βέβαια.

"Μου άρεσε" τον διαβεβαιώνω. "Μου άρεσε πολύ, απλά δεν μπόρεσα να αφεθώ" 

"Δικαιολογίες" μουγκρίζει και μερικές στιγμές μετά σηκώνει από μόνος του το πρόσωπο του από το στήθος μου. "Απλά δεν μπορώ να ικανοποιήσω την κοπέλα με την οποία είμαι ερωτευμένος" ξεκινάει να γκρινιάζει και ταυτόχρονα με καθαρίζει με το σεντόνι. "Πρέπει να το πάρω απόφαση.. το δυνατό μου χαρτί.. πάει.. πουφ.. εξαφανίστηκε.."

Γελάω

Ώρες ώρες συμπεριφέρεται σαν μικρό παιδάκι. Σαν ένα πεντάχρονο που θέλει διαρκώς την επιβεβαίωση, που αναζητεί διαρκώς την αποδοχή και την αγάπη από τον περίγυρο του. 

"Είσαι τέλειος" παραδέχομαι με γλυκιά φωνή και ανασηκώνω την πλάτη μου από το στρώμα. "Για αυτό και σε ερωτεύτηκα άλλωστε" προσθέτω και του δίνω ένα ρουφηχτό φιλί στα χείλη. 

Ο Μιχάλης ξαφνιάζεται σε αυτήν μου την κίνηση. Πάει καιρός άλλωστε από την τελευταία φορά που πήρα την πρωτοβουλία και τον φίλησα πρώτη. 

"Αυτό σημαίνει ότι με συγχωρείς?" με ρωτάει αμέσως μετά.

Καρφώνω έντονα τα μάτια μου στα δικά του.

Το βλέμμα του κρύβει ελπίδα. 

Ελπίδα και αβεβαιότητα.

"Το κουδούνι" του λέω την στιγμή που ακούω το θυροτηλέφωνο να χτυπάει.

"Άστο αυτό τώρα" που απαντάει εκείνος και με μια απότομη κίνηση με ρίχνει και πάλι πίσω στο κρεβάτι. "Πες μου, με συγχωρείς?" επιμένει και με κοιτάει με προσμονή.

Ξεροκαταπίνω

"Δεν.." 

Γαμώτο, αυτό είναι δύσκολο.

"Δεν ξέρω" του λέω και τον σπρώχνω με δύναμη από πάνω μου.

"Γιατί δεν ξέρεις?" το χέρι του Μιχάλη κρατάει με δύναμη το δικό μου και με εμποδίζει από το να σηκωθώ από το κρεβάτι. 

"Απλά μην με πιέζεις" του απαντώ και προσπαθώ να απελευθερωθώ από το κράτημα του. "Θέλω χρόνο" του λέω και αμέσως μετά ο Μιχάλης γουρλώνει τα μάτια του και με αφήνει.

"Και άλλο χρόνο?" με ρωτάει εκνευρισμένος και σηκώνεται και αυτός από το κρεβάτι. Πλέον είμαστε όρθιοι ο ένας απέναντι από τον άλλον. "Ένας μήνας πάει που χωρίσαμε, πόσο θα σου πάρει ακόμη?" 

Ξεφυσάω βαριά.

Του γυρνάω την πλάτη μου και ντύνω το γυμνό κορμί μου με μια λευκή ρόμπα.

"Δεν ξέρω" του απαντώ και βγαίνω έξω από το δωμάτιο μου. "Θα δούμε.. θα δείξει.. τι να σου πω.." του μιλάω από τον διάδρομο.

Μα γιατί με πιέζει τόσο?

Μα γιατί δεν μου αφήνει χώρο και χρόνο να σκεφτώ?

Πώς αλλιώς θα συμφιλιωθώ με την ιδέα του να τον συγχωρήσω?

"Ναι" απαντώ θυμωμένη στο θυροτηλέφωνο. 

Το παιδί με τα διαφημιστικά φυλλάδια θα την πληρώσει πάλι.

"Ο Δημήτρης είμαι, άνοιξε" 

Παγώνω

Μου πέφτει το λευκό ακουστικό από το χέρι.

Τον ξέχασα τελείως αυτόν.

"Βασικά γάμα το, μόλις βγήκε κάποιος από τη  πολυκατοικία, ανεβαίνω μωρό μου"

Πού ανεβαίνει?

Εδώ?

Στο σπίτι μου?

"Μιχάλη!" φωνάζω και τρέχω μέσα στο δωμάτιο μου. Τον βρίσκω να καπνίζει με μανία την μια τζούρα μετά την άλλη και να περπατάει γυμνός πάνω κάτω στο δωμάτιο μου. "Μην βγεις από το δωμάτιο μου, σε παρακαλώ"

"Γιατί?" με ρωτάει φανερά εκνευρισμένος και με κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα. "Φοβάσαι μην με βρει εδώ ο γκομενάκος σου και σε σχολάσει μια ώρα αρχύτερα?" ο τόνος του ακούγεται επιθετικός.

Του στενεύω τα μάτια μου.

Τώρα γιατί με προσβάλλει?

"Ο Δημήτρης δεν φταίει σε τίποτα" του φωνάζω ψιθυριστά. Εκείνη την στιγμή ακούγεται το κουδούνι που χτυπάει. 

Γαμώτο! 

Πώς τα έχω κάνει έτσι?

"Κάτσε εδώ και μην βγάλεις άχνα. Θα τον διώξω και μετά θα μιλήσουμε" του λέω και χωρίς να περιμένω απάντηση βγαίνω από το δωμάτιο μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Δεν το ζω αυτό.

Δεν με αναγνωρίζω πια.

Μα να έχω τον έναν να χτυπάει με μανία την πόρτα του σπιτιού μου και τον άλλον κλεισμένο μέσα στο δωμάτιο μου?

Εγώ αυτά τα κατακρίνω.

Εγώ αυτά τα θεωρώ ανηθικότητες.

Εγώ αυτά-

Παγώνω

Παγώνω στην συνειδητοποίηση.

Ποια είμαι?

"Καλημέρα" μου λέει ο Δημήτρης με το που του ανοίξω την πόρτα. "Τι καλημέρα δηλαδή, τέσσερις το απόγευμα έχει πάει" προσθέτει και με φιλάει πεταχτά στα χείλη.

Αυτά που λίγα λεπτά πριν φιλούσε ο Μιχάλης.

Θέλω να κλάψω.

Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

"Είχες πει θα με έπαιρνες τηλέφωνο?" τον ρωτάω και τοποθετώ το σώμα μου μπροστά του για να τον εμποδίσω από το να μπει μες στο σπίτι μου.

Νιώθω τόσο φτηνή, σε σημείο που πονάει.

"Δέκα φορές σε πήρα μωρό μου, δεν το σήκωσες ποτέ" μου λέει και τοποθετεί τα χέρια του στο πρόσωπο μου. "Θα με αφήσεις να περάσω?" 

Αυτό ήταν.

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά.

Θα το τελειώσω μαζί του. Απλά δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι και με τους δύο. Βέβαια δεν έχω σχέση ούτε με τον Δημήτρη, ούτε και με τον Μιχάλη. Απλά δεν μπορώ να αντέξω τον κακό χαμό των τελευταίων ημερών. Το ένα βράδυ κοιμάμαι με τον έναν και το επόμενο με τον άλλον. Δεν είμαι εγώ αυτού του είδους η κοπέλα. Πώς στο διάολο τα κατάφερα και έμπλεξα έτσι?

"Δημήτρη.." Θα του πω να φύγει τώρα και να συναντηθούμε μετά για να του εξηγήσω τον λόγο που θέλω να το τελειώσω μαζί του. "Δημήτρη σε παρακαλώ.." κάνω μια προειδοποιητική εισαγωγή και ανοίγω τα μάτια μου για να τον κοιτάξω. "Μπορείς απλά να-" 

Παγώνω

Τον κοιτάω καλύτερα στο πρόσωπο του.

Στο χτυπημένο πρόσωπο μου.

Θέλω να κλάψω. 

Δεν πίστεψα ποτέ μα ποτέ ότι θα τσακώνονταν εξαιτίας μου.

Δεν πίστεψα ποτέ μα ποτέ ότι τον Μιχάλη θα τον ενοχλούσε η σχέση μου με τον Δημήτρη.

Δεν πίστεψα ποτέ ότι θα βρισκόμουν στην θέση που είμαι τώρα.

"Πες μου μωρό μου.. τι θέλεις?" 

Ο Δημήτρης με κοιτάει ανήσυχος και εγώ εκείνον με τύψεις.

"Να ξεκουμπιστείς από το σπίτι της και να μας αφήσεις να πηδηχτούμε με την ηρεμία μας" 

Παγώνω

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Εγώ του είπα να κάτσει μέσα στο δωμάτιο και να μην βγει.

Τι στο διάολο νομίζει ότι κάνει?

Παρατηρώ τον Δημήτρη που χάνει σε δευτερόλεπτα το χρώμα του προσώπου του. 

"Να σου εξηγήσω.." τον παρακαλάω ψιθυριστά.

"Τι να του εξηγήσεις?" πετάγεται και πάλι από πίσω μου ο Μιχάλης. "Κοιμήθηκα εδώ, πηδηχτήκαμε τέσσερις φορές και θα το κάναμε και πέμπτη αν δεν μας διέκοπτε"

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου.

Τι στο καλό νομίζει ότι λέει?

"ΕΙΣΑΙ ΘΡΑΣΥΤΑΤΟΣ" του φωνάζω και γυρνάω απότομα το σώμα μου για να τον αντικρίσω. "ΕΙΣΑΙ ΕΓΩΙΣΤΗΣ! ΕΊΣΑΙ.. ΕΊΣΑΙ.." 

Παγώνω

Είναι γυμνός.

Τελείως γυμνός.

"Ο σάκος μου είναι στο σαλόνι και το τζιν μαζί με το εσώρουχο μου είναι βρεγμένα μες στην μπανιέρα" μου απαντάει τέρμα χαλαρός και αφήνει ένα σύννεφο καπνού να βγει από το στόμα του. "Ξέρεις Μητσάκο αγόρι μου.. εκεί την πήδηξα αρχικά χτες.. καταλαβαίνεις.." αφήνει να εννοηθεί και του κλείνει συνωμοτικά το μάτι. 

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές.

Είναι απαράδεκτος.

Είναι ανώριμος.

Χαμογελάω λοξά.

Και εγώ είμαι ηλίθια.

Μου αρέσει κιόλας που πριν λίγη ώρα ήθελα και χρόνο για να συμφιλιωθώ με την ιδέα του να τον συγχωρήσω. 

"Άσε με να τον σπάσω στο ξύλο και στο υπόσχομαι δεν θα σε ενοχλήσει ξανά" γρυλίζει από πίσω μου ο Δημήτρης και κάνει ένα αποφασιστικό βήμα πιο κοντά στον Μιχάλη.

"Για έλα" ο Μιχάλης τον προκαλεί. "Αλλά πριν πιαστούμε στα χέρια, πες μας Μητσάκο, πώς και αποφάσισες να χωθείς στο Μαράκι? Ήταν μήπως επειδή γούσταρες την Έρση και εγώ της την έπεσα?" 

Για μισό..

Τι υπονοεί?

"Ναι για αυτό ήταν" του απαντάει ο Δημήτρης και πετάει στο πάτωμα το τζάκετ του. "Την γούσταρα και εσύ τα έφτιαξες μαζί της για να περάσεις Ζωολογία. Παράλληλα. Ταυτόχρονα με το Μαράκι, τα είχες και με την Έρση"

"Τι πράγμα?" ρωτάω ξεψυχισμένα και απλώνω το χέρι μου στο μπράτσο του Δημήτρη. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να τον σταματήσω από το να μαλώσουν ή αν απλά θέλω από κάπου να κρατηθώ. 

Νιώθω ότι θα καταρρεύσω.

Το αίμα παγώνει στις φλέβες μου.

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Προσπαθώ να πάρω ανάσα, το προσπαθώ πολύ πραγματικά, απλά.. δεν μπορώ. 

"Μαρία διώξε αυτόν τον παπάρα από το σπίτι σου και άσε με να σου τα πω όλα" Ο Μιχάλης κάνει ένα βήμα προς το μέρος μας και παίρνει το χέρι μου πάνω από το μπράτσο του Δημήτρη. "Αν με αφήσεις να σου μιλήσω, θα στα πω όλα μωρό μου, όλα, δεν θα σου κρύψω τίποτα, τέρμα τα ψέματα. Μόνο αλήθειες πια" προσθέτει και κλείνει το πρόσωπο μου ανάμεσα στα χέρια του.

Θέλω να κλάψω.

Ή να ουρλιάξω.

Δεν είμαι σίγουρη ούτε για αυτό πια.

"ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΞΑΝΑ" φωνάζει ο Δημήτρης και τον σπρώχνει με δύναμη από πάνω μου. 

Ο Μιχάλης κάνει ένα βήμα προς τα πίσω παραπατώντας. 

"ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ?" πλέον φωνάζει και ο Μιχάλης. Βρίσκει ξανά τον δυναμισμό του και πλησιάζει απειλητικά τον Δημήτρη. 

"ΆΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΉΣΟΥ ΠΑΛΙΟΑΡΧ-"

"ΑΡΚΕΤΑ" φωνάζω και σκουπίζω βιαστικά τα δάκρυα από τα μάγουλα μου. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και στρέφω το βλέμμα μου πάνω στον Δημήτρη. "Φύγε σε παρακαλώ πολύ" 

Ας φύγει τώρα, να τελειώσει αναίμακτα η τυχαία αυτή συνάντηση και θα τον συναντήσω αύριο να μιλήσουμε.

Αμέσως η έκφραση του Δημήτρη σκληραίνει. "Διώχνεις εμένα και κρατάς αυτόν?" 

"Σου είπε ή δεν σου είπε να μας αδειάσεις την γωνιά?" τον ρωτάει ο Μιχάλης τέρμα εριστικά.

Τον κοιτάω με έναν δολοφονικό τρόπο.

Όλη τη μέρα χτες μπορούσε να μου πει, μπορούσε να μου εξηγήσει. 

Και αντί αυτού προτίμησε να με πηδήξει τέσσερις φορές, όπως άλλωστε δήλωσε και περήφανα πριν στον Δημήτρη, και να μου ζητήσει άλλες τόσες συγγνώμη. 

Τι να το κάνω μόνο στα λόγια? 

Από πράξεις?

"Έξω και οι δυο" τους ανακοινώνω και ανοίγω την πόρτα.

Ακούγομαι ήρεμη, μέσα μου όμως βράζω.

"Τι πράγμα?" απορεί ο Μιχάλης. "Εγώ να φύγω να πάω πού? Εσύ είσαι το σπίτι μου Μαράκι. Μόνο εσύ μωρό μου και-"

"Τα ίδια λέει σε όλες" τον διακόπτει ο Δημήτρης.

Η καρδιά μου σπάει σε χίλια δυο κομματάκια.

Δεν το ζω αυτό, όχι δεν το ζω.

"ΕΞΩ" ωρύομαι και ξεκινάω να τους σπρώχνω προς την πόρτα. "ΘΈΛΩ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ, ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ" συνεχίζω να φωνάζω και να μαζεύω τα πράγματα του Μιχάλη από το σπίτι μου. 

"Μωρό μου.." ο μελαχρινός πρασινομάτης αδιαφορεί για την επιθυμία μου και προσπαθεί να με κλείσει στην αγκαλιά του. "Άσε να φύγει ο Δημήτρης και μετά εμείς οι δύο μπορούμε να-"

"ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ. ΤΕΛΕΙΑ" του λέω και τον σπρώχνω όπως όπως έξω από την πόρτα. 

Δεν με νοιάζει που είναι γυμνός. 

Δεν με νοιάζει τίποτα πια. 

"Θέλω να φύγετε και οι δυο και να με αφήσετε στην ηρεμία μου" τους παρακαλάω για μια τελευταία φορά και πετάω τον σάκο του Μιχάλη πάνω του. 

"Σε παρακαλώ μωρό μου, ήμασταν τόσο μα τόσο καλά πριν έρθει ο μαλάκας και-"

Του κλείνω για ακόμη μια φορά την πόρτα στα μούτρα. 

Δεν με νοιάζει να ακούσω τι έχει να μου πει.

Δεν με νοιάζει που ο Δημήτρης τον κατηγορεί ότι τα ίδια λέει σε όλες.

Δεν με νοιάζει τίποτα πια.

Η μάλλον κάτι με νοιάζει.

Αφήνω το σώμα μου να γλιστρήσει πάνω στην ξύλινη πόρτα έως ότου γίνω ένα με το πάτωμα.

Πώς κατέληξα εδώ?

Μόνη?

Και στον πάτο?

Κοιτάζω τον άδειο καρπό μου.

Μέχρι και αυτό έχασα.

Το τελευταίο δώρο των γονιών μου. 

Έχασα και το βραχιόλι, έχασα και τον εαυτό μου.

Σκουπίζω τα δάκρυα από το πρόσωπο μου και προσπαθώ να βρω τις ανάσες μου.

Αν ήταν εδώ η μαμά μου..

Αν ήταν εδώ ο μπαμπάς μου..

Βουρκώνω και πάλι.

Νιώθω μόνη, νιώθω μπερδεμένη.

Εκείνη θα ήξερε να μου πει τι να κάνω. 

Εκείνη πάντα μου έδινε τις καλύτερες συμβουλές.

Εκείνη πάντα ήταν περήφανη για εμένα.

Κοιτάω την λευκή σατέν ρόμπα που καλύπτει το σώμα μου. 

Αν με έβλεπε τώρα.. 

Θα ντρεπόταν για την κόρη της.

Είμαι σίγουρη.

Νιώθω ένα νέο κύμα δακρύων να εγκαταλείπει τα μάτια μου.

Πόσο δύσκολο είναι να σηκωθεί κανείς?

Ειδικά όταν έχει πιάσει πάτο? 

Φαντάζομαι θα το μάθω σύντομα.

Πρέπει να το μάθω σύντομα.