Μιχάλης

Βγάζω το τζάκετ μου και το πετάω στην πολυθρόνα. 

Παίρνω θέση στον μεγάλο καναπέ και σταυρώνω τα πόδια μου.

Κοιτάω προς την πόρτα.

Τι στον πούτσο κάνουν τόση ώρα μέσα? 

Άντε να φύγει να τελειώνουμε, θέλω να της μιλήσω.

Κοιτάω και πάλι το τζάκετ μου.

Πάντα νευρίαζε όταν πετούσα τα ρούχα μου και τα παπούτσια μου δεξιά και αριστερά μες στο σπίτι της.

Γαμώ την καταδίκη μου γαμώ.

Σηκώνομαι αμέσως και μαζεύω το τζάκετ μου από την πολυθρόνα. 

Θα το κρεμάσω στον καλόγερο.

"Να μην ανησυχώ?" την ρωτάει ο μαλάκας της λίγο πριν βγει από την πόρτα. 

"Να μην ανησυχείς" του απαντάει το Μαράκι. "Με τον Μιχάλη έχουμε τελειώσει" προσθέτει και του δίνει ένα πεταχτό φιλί.

Σφίγγω δόντια και πετάω με δύναμη το τζάκετ στο πάτωμα. 

ΤΙ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ?

ΕΓΩ ΤΗΝ ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΗ

ΕΚΕΙΝΗ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ

ΔΕΝ.ΕΧΕΙ.ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ.ΤΙΠΟΤΑ.

Παρατηρώ τον Μήτσο που την φιλάει και με κοιτάει ταυτόχρονα.

Ο μαλάκας.. 

Εκείνος την χουφτώνει και εγώ πεθαίνω. 

Μα γιατί του το επιτρέπει στην τελική?

Μόνο εγώ θα έπρεπε να την αγγίζω!

Μόνο εγώ!

"Να προσέχεις" της λέει και καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου. Αν την αγγίξεις σε γάμησα, συμπληρώνει άηχα για να τον καταλάβω μόνο εγώ.

Χαμογελάω λοξά και του κάνω κωλοδάχτυλο. Είναι δική μου, του απαντώ και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος. 

"Θα προσέχω" του λέει η Μαρία και βγαίνει από την αγκαλιά του. 

Ευτυχώς

Αυτά τα 79 δευτερόλεπτα που διήρκησε η στενή αυτή επαφή, κόντεψα να πεθάνω από τον πόνο. 

"Και τώρα οι δυο μας" της λέω με το που μας αδειάσει την γωνιά ο παπάρας. 

Επιτέλους μόνοι!

Το Μαράκι γυρνάει αργά αργά το σωματάκι της και με κοιτάει. Τα καφέ της ματάκια καρφώνονται με παράπονο στα πράσινα δικά μου. Μόνο για ένα δευτερόλεπτο. Τόσο διαρκεί το συναίσθημα στο βλέμμα της, διότι αμέσως μετά υιοθετεί την γνωστή απάθεια των τελευταίων ημερών στο προσωπάκι της. 

"Γιατί ήρθες?" με ρωτάει και με προσπερνάει για να μπει μες στην κουζίνα. 

"Ήθελα να σου μιλήσω" της απαντώ και την παίρνω από πίσω.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένα σεξουαλικό υπονοούμενο στην τελευταία μου πρόταση. 

Δυστυχώς, το τονίζω αυτό. 

"Ε μίλα τότε" μου λέει εκείνη και σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της για να πάρει ένα μπουκάλι κρασί, το τιρμπουσόν και ένα ποτήρι από το ντουλάπι.

Χαμογελάω σαν χαζοχαρούμενο. 

Είναι κοντούλα.

Το κορμάκι της είναι πολύ μικροσκοπικό, ειδικά αν το συγκρίνεις με το δικό μου. Και ενώ γενικά δεν μου άρεσαν ποτέ οι κοντές γυναίκες, μαζί της δεν ξέρω τι έχω πάθει. Είναι ο τρόπος που χωράει στην αγκαλιά μου? Ιδέα δεν έχω.. απλά καταλαβαίνω ότι το κορμάκι της με καυλώνει.

Κοιτάζω τον φουσκωμένο καβάλο μου.

Άπειρα με καυλώνει.

"Μιχάλη δεν έχω όλη την μέρα μπροστά μου" η κοφτή φωνούλα της με βγάζει από τις σκέψεις μου. "Πες μου ευχαριστώ και έξω από την πόρτα" προσθέτει και με προσπερνάει και πάλι για να βγει από την κουζίνα.

Ευχαριστώ είπε?

Έξω από την πόρτα είπε?

"Δεν φεύγω" της το ξεκαθαρίζω και την ακολουθώ σαν πιστός σκύλος στο σαλόνι. "Σήμερα ήρθα για να μιλήσουμε και αν χρειαστεί, θα μείνω όλο το βράδυ εδώ.. και μην μου βάλεις κρασί, θέλω να έχω καθαρό μυαλό όσο θα σου μιλάω"

Η Μαρία με κοιτάει φευγαλέα. "Για εμένα είναι το ποτήρι, εσύ αν θες να πιεις να πας αλλού" μου μιλάει απότομα και κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι μου. "Απλά αν μεθύσεις πάλι, μην έρθεις από εδώ, να χαρείς" 

Καρφώνω αμέσως το στεναχωρημένο μου βλέμμα πάνω της.

"Λυπάμαι πολύ" της ψιθυρίζω και κάθομαι στον μεγάλο καναπέ. "Δεν έπρεπε να είχα έρθει σπίτι σου σε αυτήν την κατάσταση, τουλάχιστον όχι μεθυσμένος, γιατί γενικά και πολύ το καθυστέρησα" της λέω την αλήθεια. Άργησα να την προσεγγίσω μετά τον χωρισμό μας. Άργησα πολύ.

"Μα χτες βγήκαν τα αποτελέσματα των εργασιών, πώς λες ότι το καθυστέρησες?"

Την κοιτάω καχύποπτος. 

Τώρα όντως κάνει πως δεν καταλαβαίνει?

"Δεν αναφέρομαι στη διπλωματική" της εξηγώ σε ήρεμο τόνο. "Αλλά μιας και το έφερε η κουβέντα.." παίρνω μια βαθιά ανάσα και την κοιτάω με όση περισσότερη τρυφερότητα διαθέτω μέσα μου. "Σε ευχαριστώ.. σε ευχαριστώ πολύ για αυτό που έκανες" 

Κανείς άλλος δεν θα έκανε κάτι τέτοιο για εμένα.

Μόνο το Μαράκι μου. 

Μόνο το κοριτσάκι μου.

"Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα" μου απαντάει εκείνη όσο πιο αδιάφορα μπορεί. "Μπορείς να πηγαίνεις τώρα" προσθέτει και μου δείχνει την πόρτα. "Και θα σε παρακαλούσα πολύ, να μην έρθεις ξανά στο σπίτι μου. Ούτε μεθυσμένος, ούτε νηφάλιος" 

Ξεροκαταπίνω

Κάτι στον τόνο της.. κάτι στο ύφος της..

Μα πώς μπορεί να είναι τόσο ψυχρή?

Πώς μπορεί να μου λέει να μην έρθω ξανά?

Εκείνη δεν θέλει να με έχει κοντά της?

Εγώ πεθαίνω μακριά της.

"Δεν το εννοείς" της απαντώ και βγάζω από την τσέπη μου τον καπνό. Αυτό μάλλον θα είναι πιο δύσκολο από ότι το υπολόγιζα. "Απλά είσαι ακόμη θυμωμένη μαζί μου, για όλα αυτά που έγιναν και-"

"Για όλα αυτά που μου έκανες" με διορθώνει το Μαράκι και κατεβάζει μονορούφι το ποτήρι με το κρασί. "Δεν έγιναν από μόνα τους, εσύ τα έκανες"

Την κοιτάω φευγαλέα. 

Εκείνη βάζει και άλλο κρασί στο ποτήρι και εγώ τοποθετώ ομοιόμορφα τον καπνό το λευκό χαρτάκι. 

"Έχεις δίκιο" παραδέχομαι. "Εγώ τα γάμησα όλα, σου ζητάω συγγνώμη" 

Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο τσιγάρο μπροστά μου. 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Τι σκατά τρέμω και δεν μπορώ να στρίψω?

"Δεν την δέχομαι την συγγνώμη σου"

Το Μαράκι σπάει την σιωπή λίγα λεπτά μετά. 

Σηκώνω αμέσως τα μάτια μου πάνω της.

"Σήκω και φύγε από το σπίτι μου και μην με ενοχλήσεις ποτέ ξανά" μου λέει και δεν με κοιτάζει καν. Τα ματάκια της είναι στραμμένα στο ποτήρι που κρατάει στα χεράκια της.

"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου" της υπενθυμίζω αυτό που μάλλον έχει ξεχάσει και πετάω με δύναμη το τσιγάρο στο τραπέζι μπροστά μου. "Πώς μου λες να μην σε ενοχλήσω ποτέ ξανά? Εγώ λιώνω για εσένα, εγώ πεθαίνω για εσένα και εσύ με διώχνεις? Μπορείς και με διώχνεις?" η φωνή μου διατηρείται σε χαμηλούς τόνους. Όχι δεν της φωνάζω, μέσα μου όμως βράζω. 

"Σου είπα ότι τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία" μου απαντάει και κατεβάζει μονορούφι και το τρίτο ποτήρι με το κρασί. "Σε παρακαλώ φύγε. Θέλω να βρω και πάλι την ηρεμία μου και να-"

"ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΕΓΩ ΤΗΝ ΔΙΚΉ ΜΟΥ!" την διακόπτω και σηκώνομαι απότομα όρθιος. "ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΩ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΕΣΑΙ ΌΤΙ ΜΕ ΘΕΣ ΑΚΌΜΗ? ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΌΤΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ?" την ρωτάω και με μια απότομη κίνηση την πιάνω από το μπράτσο της και την αναγκάζω να σηκωθεί όρθια. 

Το ξέρω, με αγαπάει ακόμη.

Γιατί δεν μου το λέει?

"ΑΥΤΟ ΘΕΣ?" πλέον είναι και εκείνη θυμωμένη, το βλέπω στα ματάκια της. "ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΗΡΘΕΣ ΞΑΝΆ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ? ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΕΙΣ ΓΙΑ ΑΚΌΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΆ?" φωνάζει και προσπαθεί να φύγει από το κράτημα μου. 

Όμως εγώ δεν την αφήνω, ποτέ ξανά δεν θα την αφήσω. 

Είμαι ερωτευμένος μαζί της και θα την διεκδικήσω. 

Μέχρι τέλους.

"Ε ΛΟΙΠΌΝ ΝΑΙ" συνεχίζει να προσπαθεί να απομακρυνθεί από πάνω μου. "ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΑΚΟΜΗ. ΣΕ ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΗ. ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΑΚΟΜΗ"

Παγώνω

Μου το είπε.

Μου το παραδέχτηκε.

Ακόμη με θέλει.

Ακόμη με αγαπάει.

Ακόμη με νοιάζεται.

Χαμογελάω διάπλατα.

Είναι η πιο τέλεια μέρα της ζωής μου.

"ΑΛΛΆ ΩΣ ΕΔΏ!" φωνάζει το Μαράκι μου και με σπρώχνει με δύναμη από πάνω της. Και εγώ ο ερωτοχτυπημένος πισωπατώ, χαλαρώνω το κράτημα μου γύρω από το χεράκι της και κάνω δυο βήματα μακριά της. "ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ, ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΤΟ ΛΕΝΕ? ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΗΣΥΧΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ!"

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" 

Γουρλώνω τα μάτια μου και την κοιτάω τρομοκρατημένος. 

"ΜΟΥ ΛΕΣ ΌΤΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΑΚΌΜΗ, ΣΟΥ ΛΕΩ ΌΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΊΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΆΡΤΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΠΑΚΙ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΣΟΥ?"

Τι στον πούτσο?

Εγώ δεν ζω χωρίς το Μαράκι.

Εκείνη έχει χάσει τον εαυτό της μακριά μου.

Γιατί την πουτάνα μου μέσα να ζούμε χώρια?

"Ναι ακριβώς αυτό σου ζητάω" μου απαντάει η Μαρία και παίρνει το μπουκάλι με το κρασί στα χέρια της. "Την πήρες την επιβεβαίωση σου, παραδέχτηκα ότι είμαι ηλίθια και πως μετά από ότι έγινε, εγώ συνεχίζω να σε αγαπάω. Τώρα σήκω και φύγε από το σπίτι μου" η φωνή της είναι σταθερή, σίγουρη και κοφτή.

Την παρατηρώ που περπατάει πάνω κάτω στο σαλόνι. Η Μαρία πίνει μερικές γουλιές αλκοόλ απευθείας από το μπουκάλι και δεν με κοιτάει καν. Το βλέμμα της είναι στραμμένο στο πούστικο το δάπεδο.

"Και αν σου έλεγα ότι και εγώ σε αγαπάω?" οι λέξεις φεύγουν χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά από το στόμα μου. Δεν ξέρω αν την αγαπάω, αλλά αυτό που νιώθω τι άλλο θα μπορούσε να είναι?

Η Μαρία παγώνει, σταματάει να περπατάει και στρέφει το βλέμμα της πάνω μου.

Έκπληξη και θυμό.

Αυτά διακρίνω στο προσωπάκι της.

"Είσαι αδίστακτος" μου απαντάει και κουνάει το κεφάλι της αποδοκιμαστικά. "Πραγματικά δεν έχεις κανένα όριο. Κυρίως ηθικό. Δεν ξέρεις που να σταματάς. Δεν δέχεσαι να χάνεις" προσθέτει και αρπάζει τα τσιγάρα της πάνω από το τραπεζάκι. 

Χαμογελάω λοξά.

Φυσικά και δεν γνωρίζω από όρια. 

Φυσικά και δεν σταματάω πουθενά.

Ειδικά αν πρόκειται να την χάσω.

Μα να χάσω εκείνη?

Τον έρωτα μου?

Απλά δεν το δέχομαι.

"Αλήθεια σου λέω, νιώθω πράγματα για εσένα" της λέω ακριβώς αυτό που αισθάνομαι με την ελπίδα να με πιστέψει. Και ίσως και να με συγχωρήσει. "Αγάπη είναι, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο.."

Αληθινή αγάπη θα είναι.

Το πιο πιθανό.

Η Μαρία ξεκινάει να γελάει δυνατά μπροστά μου. "Είσαι εγωιστής, δεν μπορείς να αγαπήσεις" μου απαντάει και φυσάει τον καπνό πάνω στο πρόσωπο μου.

Δεν μπορώ να αγαπήσω ε?

"Δείξε μου τότε" της ψιθυρίζω και καρφώνω το απεγνωσμένο βλέμμα μου στο θυμωμένο δικό της. "Δείξε μου πως νοιαζόμαστε, δείξε μου πως αγαπάμε" προσθέτω και κλείνω το πανέμορφο προσωπάκι της στα χέρια μου.

Την παρακαλάω τόσο με το βλέμμα μου όσο και με την φωνή μου.

Θέλω να μου μάθει να αγαπάω.

Και θέλω να μου το μάθει η Μαρία.

Η μικρή μου.

Το κοριτσάκι μου.

"Την είχες την ευκαιρία σου" μου απαντάει κοφτά και κοιτάει τα χείλη μου. "Την είχες και την έχασες"

Χαμογελάω αχνά και πλησιάζω ακόμη περισσότερο το στόμα μου στο δικό της.

"Τι πρέπει να κάνω για να με δεχτείς πίσω?" την ρωτάω με αισθησιακή φωνή.

Θα την φιλήσω.

Το νιώθω ότι το θέλει.

"Δεν.. δεν.. δεν επιστρέφω" η Μαρία τραυλίζει. "Δεν.. δεν.. δεν γυρνάω-"

Κολλάω τα χείλη μου στα δικά της και δεν την αφήνω να μου πει για ακόμη μια φορά εκείνο το πούστικο το όχι.

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

Νιώθω τα χείλη της πάνω στα δικά μου.

Ζω ένα όνειρο.

Το φιλί μας είναι τόσο απαλό, τόσο αθώο.

Όπως ακριβώς και το Μαράκι μου. 

Μπορεί να φοράει σέξι πιτζαμάκια, αλλά εμένα δεν με ξεγελάει.

Το γλυκό μου το κοριτσάκι είναι κάπου εκεί.

Το νιώθω, το αισθάνομαι.

Μπορεί να μην με φιλάει, αλλά με αφήνει να γευτώ τα ροζ χειλάκια της.

Τα λατρεύω.

Την λατρεύω.

"Άσε με να σου δείξω τον έρωτα μου για εσένα" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της. "Άσε με να σου ζητήσω συγγνώμη, όχι με την φωνή μου αλλά με το σώμα μου" προσθέτω και αγκαλιάζω όσο πιο σφιχτά μπορώ το αδύνατο κορμάκι της.

Ναι, θέλω να με αφήσει να της κάνω έρωτα.

Αφού δεν πιστεύει τα λόγια μου, θα το προσπαθήσω με το σώμα μου.

Και θα την πείσω, δεν μπορεί, θα την πείσω.

"Μη.." η φωνή της ίσα που ακούγεται.

Χαμογελάω λοξά και γλιστράω το χέρι μου μέσα από το σορτσάκι της πιτζάμας της. 

"Τι μη?" την ρωτάω και με μια απαλή κίνηση την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

"Δεν θέλω" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. 

Μόνο που τα χέρια της μου λένε το ακριβώς αντίθετο.

Τα λεπτά χεράκια της τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου καθώς την ξαπλώνω στον καναπέ.

"Λίγο μόνο" της απαντώ και ξεκινάω να φιλάω το δέρμα του λαιμού της. "Είμαι σκληρός από την ώρα που ήρθα" της αποκαλύπτω και παραμερίζω το εσώρουχο της.

Ναι από εκείνη την ώρα είμαι τέρμα καυλωμένος.

Καυλωμένος και ερεθισμένος για την πάρτη της και μόνο.

"Πάω στοίχημα ότι θα με πηδήξεις και μετά θα πας στην επόμενη"

Παγώνω 

Τα χείλη μου σταματούν να ρουφάν το απαλό δέρμα πάνω από την κλείδα της.

Το χέρι μου σταματάει να χαϊδεύει την υγρή περιοχή της.

"Μόνο εσύ υπάρχεις για εμένα" της το ξεκαθαρίζω και καρφώνω έντονα τα μάτια μου στα δικά της. "Εσύ και καμία άλλη" 

Ναι, μόνο το Μαράκι υπάρχει για εμένα.

Καμία άλλη.

Ποτέ ξανά.

"Ξέρεις πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό?" με ρωτάει με μάτια βουρκωμένα. 

Η καρδιά μου σπάει σε χίλια δυο κομμάτια.

Δεν είναι τα λόγια της, όχι.. το βλέμμα της είναι.

Κουρασμένο

Παραιτημένο

Αυτό με πονάει, το συναίσθημα στο βλέμμα της.

"Στο υπόσχομαι" της λέω με απαλή φωνή. "Από εδώ και πέρα θα είμαι μόνο δικός σου" 

Μπορώ να το κάνω.

Λογικά

Αφού έτσι και αλλιώς εκείνη σκέφτομαι για να τελειώσω.

Απλά ας μου δώσει μια ευκαιρία να της αποδείξω ότι άλλαξα.

"Όχι άλλες υποσχέσεις" μου απαντάει και σκουπίζει μερικά δάκρυα από τα κόκκινα μαγουλάκια της. "Με κούρασαν τα μεγάλα λόγια, βαρέθηκα" Το κορίτσι μου βάζει δύναμη και με απομακρύνει από πάνω της. 

Ξεροκαταπίνω

Βαρέθηκε είπε?

Εμένα?

Τον έρωτα μου?

Την αγάπη μου?

Τι στον πούτσο βαρέθηκε ακριβώς?

"Μωρό μου έλα εδώ" Ανακάθομαι στον καναπέ και την παρακαλάω να κάτσει στα πόδια μου. "Έλα να μιλήσουμε, σε παρακαλώ, δεν αντέχω άλλο μακριά σου, υποφέρω και-"

"Και εγώ υποφέρω δίπλα σου" μου απαντάει το Μαράκι και τυλίγει τα χεράκια της γύρω από το σωματάκι της. Σαν να θέλει να προστατευτεί.. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Από εμένα? 

Από εμένα θέλει να προστατευτεί?

Εγώ είμαι ερωτευμένος μαζί της. 

Δεν θα της έκανα ποτέ κακό.

"Σε παρακαλώ Μιχάλη.." η φωνή της ίσα που ακούγεται. "Φύγε σε παρακαλώ, θέλω να μείνω μόνη μου" 

"Να φύγω να πάω που?" την ρωτάω παραδομένος. 

"Σπίτι σου"

Κοιτάω τα ματάκια της. 

Κλαίει

"Εσύ είσαι το σπίτι μου" της ψιθυρίζω. 

Μόνο μαζί της νιώθω ασφάλεια, μόνο μαζί της νιώθω ζεστασιά.

Ναι η Μαρία είναι το σπίτι μου.

Και είμαι σίγουρος για αυτό.

"Είμαι με τον Δημήτρη" η φωνή της είναι σταθερή και ήρεμη. "Εγώ την συνέχισα την ζωή μου, κάνε και εσύ το ίδιο" προσθέτει και μου γυρνάει την πλάτη της.

Αμέσως βλέπω κόκκινα λαμπάκια να αναβοσβήνουν στο οπτικό μου πεδίο.

Πάλι τον Μήτσο βάζει ανάμεσα μας?

Πάλι αυτόν τον παπάρα χρησιμοποιεί για να με διώξει?

"Για ποια ζωή μιλάς ακριβώς?" την ρωτάω με θυμό και σηκώνομαι απότομα όρθιος. "Που καπνίζεις, που πίνεις, που φοράς μαύρα δαντελωτά εσώρουχα, που παίρνεις πίπες στο σινεμά?" δεν της φωνάζω, όσο και αν βράζω μέσα μου, διατηρώ την φωνή μου σε χαμηλούς τόνους.

"Όλα στα λέει, ε?" απορεί το Μαράκι και δεν με κοιτάει καν. Το βλέμμα της είναι στραμμένο έξω από το παράθυρο στον μαύρο ουρανό. 

"Δεν θα έπρεπε?" την ρωτάω και την πλησιάζω από πίσω. 

"Προφανώς και όχι" μου απαντά αμέσως. "Δουλειά μου τι κάνω και με ποιον το κάνω"

Χαμογελάω πικραμένα.

"Με πληγώνεις που συνεχίζεις να βγαίνεις μαζί του" ψιθυρίζω στο αυτί της. "Με πληγώνεις πολύ"

"Αδιαφορώ" ο τόνος της κοφτός. Κοφτός και ψυχρός.

"Διαλύεται το μέσα μου" της απαντώ. 

Δεν μπορεί.. θα λυγίσει..

Τοποθετώ τα χέρια μου χαμηλά στην μέση της και την κρατάω σφιχτά. 

"Πονάει η καρδιά μου, ματώνει η ψυχή μου" επιμένω. 

Επιμένω γιατί την θέλω δική μου και μόνο δική μου.

Νιώθω την Μαρία να παγώνει στην αγκαλιά μου.

"Διαθέτεις και ψυχή?" ο τόνος της ειρωνικός, με σκοτώνει.

Κλείνω τα μάτια μου και κρύβω το πρόσωπο μου στα μαλλιά της.

"Ναι και σου ανήκει" 

Με πονάει η στάση της, πολύ.

"Αυτά λες σε όλες?" με ρωτάει και προσπαθεί να φύγει από κοντά μου. 

Δεν την αφήνω όμως. 

Γλιστράω το χέρι μου στην κοιλίτσα της και κολλάω την πλάτη της πάνω στο στήθος μου. 

"Σε πολλές τα έχω πει, ναι, αλλά πρώτη φορά τα εννοώ" 

Ξεκάθαρες κουβέντες πια.

Απλά ελπίζω να με πιστέψει. 

Θέλω να με πιστέψει, το έχω ανάγκη.

"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου" συνεχίζω από την στιγμή που δεν απαντάει. 

Και μετά σιωπή

Για ώρα.

Λες να το σκέφτεται?

"Φύγε.." η φωνή της ακούγεται αβέβαιη. 

Χαμογελάω λοξά.

Δεν θέλει να φύγω.

Θέλει να την παρακαλέσω.

"Σκύψε" ψιθυρίζω στο αυτάκι της. 

"Μιχάλη.." την νιώθω να λιώνει στα χέρια μου. "Σε.. σε.. παρακαλώ.." 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει όλο και πιο δυνατά. 

"Με πιστεύεις όταν σου λέω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου?" την ρωτάω με αισθησιακή φωνή και ταυτόχρονα κατεβάζω το φερμουάρ από το τζιν μου. 

"Ό.. ό.. όχι" τραυλίζει. 

Γιατί τραυλίζει?

"Μπορώ να στο δείξω τότε.. με το σώμα μου ξέρεις.." προσθέτω και της τον τρίβω ελάχιστα στο κωλαράκι της πάνω από το σατέν ροζ ύφασμα της πιτζάμας της.

Το Μαράκι παίρνει μια βαθιά αναπνοή και την κρατάει.

"Φύ..γε.." Με διώχνει με τα λόγια της. 

Παραμερίζω το εσώρουχο της και την χαϊδεύω απαλά.

Το σώμα της όμως μου λέει άλλα.

Στάζει το κοριτσάκι μου, στάζει για εμένα.

"Άσε με να σου δείξω τι νιώθω.. άσε με να σε αγαπήσω.. το έχω τόσο πολύ ανάγκη" την παρακαλάω και γλιστράω δυο δάχτυλά μέσα της.

"Γαμώτο!" φωνάζει το μωρό μου και τοποθετεί τα χεράκια της στο παράθυρο. "Μια τελευταία φορά" μου λέει σκύβοντας. 

Τελευταία φορά είπε?

Χαμογελάω λοξά και με μια απαλή κίνηση γλιστράω μέσα της.

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά.

"Εδώ ανήκω, μέσα σου" της λέω με απαλή φωνή.

Νιώθω την ευχαρίστηση να απλώνεται σε όλο μου το σώμα.

Νιώθω την ηδονή να κατακλύζει όλο μου το κορμί.

Με τόσες έχω πάει, με καμία η καρδιά μου δεν χτυπούσε τόσο δυνατά.

Τόσες έχω πηδήξει, με καμία δεν έτρεμε το σώμα μου.

"Μια τελευταία φορά" ψιθυρίζει το κορίτσι μου. 

Όχι σε εμένα λογικά, αλλά στον εαυτό της.

Χαμογελάω λοξά και ανοίγω τα μάτια μου.

"Εμείς μωρό μου δεν θα τελειώσουμε ποτέ" της το ξεκαθαρίζω και κοιτάω το σημείο που ενώνονται τα σώματα μας.

Πρώτη φορά με αφήνει να την παίρνω από πίσω.

Πρώτη φορά την πηδάω και δεν κοιτάω το προσωπάκι της. 

Εντάξει δεν λέω, μου αρέσει και αυτή η στάση αλλά..

Κοιτάω την αντανάκλαση της απίστευτης φατσούλας της μέσα από το παράθυρο.

Τα ματάκια της είναι ερμητικά κλειστά και τα χειλάκια της μισάνοιχτα.

"Είσαι πανέμορφη" της ψιθυρίζω και τοποθετώ το χέρι μου στο στήθος της μόνο και μόνο για να σηκώσω το κορμάκι της και να το κολλήσω στο δικό μου. 

Στην αλλαγή της στάσης μας, το Μαράκι μου βογκάει δυνατά. "Μιχάλη..." αναστενάζει το όνομα μου και εγώ ως απάντηση σφίγγω το κράτημα μου γύρω της. "Πιο.. πιο.. γρήγορα.. τε-"

Την πρόταση της διακόπτει ο ήχος κλήσης του κινητού της. 

Ξαφνικά στο σαλόνι ακούγεται ο Αργυρός που τραγουδάει ότι θα είναι λιώμα και ότι θα σκέφτεται εκείνη ακόμα.

Και εγώ παγώνω

Που πήγε ο Γιαννάκης ο Τiersen και το πιάνο του?

"Βγες" μου λέει η Μαρία και προσπαθεί να απομακρυνθεί από κοντά μου.

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" την ρωτάω έντρομος. 

Ε όχι να σταματήσουμε να πηδιόμαστε για να μιλήσει στο κινητό.

"Είπα βγες, με παίρνει ο Δημήτρης"  

Στο άκουσμα του ονόματος του ανεβάζω πίεση.

"Στα παπάρια μου, κάτσε να ολοκληρώσουμε" της απαντώ κοφτά και την πιέζω περισσότερο πάνω μου. 

Δεν μπορώ να καταλάβω πόση δύναμη βάζω.

Όλο μου το κορμί είναι σφιγμένο.

Όλο μου το σώμα βρίσκεται σε ένταση.

Απλά θέλω να κάτσει εδώ.

Θέλω να μείνει μαζί μου.

"Με.. με πονάς" παραπονιέται το Μαράκι και παλεύει να φύγει από κοντά μου.

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ!

"ΕΣΥ ΜΕ ΠΟΝΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!" της φωνάζω την αλήθεια και την αφήνω ελεύθερη. "ΕΊΜΑΙ ΜΈΣΑ ΣΟΥ, ΣΟΥ ΔΕΊΧΝΩ ΜΕ ΤΟ ΣΏΜΑ ΜΟΥ ΤΙ ΝΙΩΘΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ, ΤΟ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΜΑΛΆΚΑ ΣΟΥ?"

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕΙ

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΛΥΠΗΘΕΙ

"Ντύσου" μου λέει το Μαράκι αδιαφορώντας για το ξέσπασμα μου και αρπάζει το κινητό της πάνω από το τραπέζι. "Έλα Δημήτρη.." 

Εισπνοή

Εκπνοή

Τι την παίρνει και αυτός?

Έλεγχο της κάνει?

Αφού δεν έχουν σχέση!

"Όχι.. δηλαδή ναι.." συνεχίζει να μιλάει ξέπνοη στο τηλέφωνο όσο εγώ κουμπώνομαι. "Έχει ένα δεκάλεπτο που έφυγε.. ναι.. εντάξει.. ναι με την Κέλλυ.. έγινε.. σε φιλώ" του λέει και του το κλείνει. 

Επιτέλους! 

"Πρέπει να φύγεις" πλέον απευθύνεται σε εμένα.

Παγώνω

Πριν λίγο ήμουνα μέσα της και..

"Με κοροϊδεύεις?" την ρωτάω και προσπαθώ να διασταυρώσω τα βλέμματα μας. 

Μάταια όμως, διότι το Μαράκι ούτε βλέφαρο δεν μου ρίχνει.

"Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί" μου λέει με τρεμάμενη φωνή και προσπαθεί να ανάψει τσιγάρο.

Παρατηρώ τα χέρια της. 

Τρέμουν και αυτά.

"Αυτό δεν το χρειάζεσαι" Κάνω ένα βήμα πιο κοντά της και της παίρνω το σβηστό τσιγάρο από το στόμα της. "Κοίταξε με" την προστάζω και τοποθετώ τα χέρια μου στα ροζ μάγουλα της.

Και το κάνει.

Και με κοιτάει.

Με κοιτάει έντονα.

Και θυμωμένα.

"Και? Τι χρειάζομαι?" με ειρωνεύεται. "Εσένα?"

"Ναι εμένα!" της απαντώ αμέσως. "Εμένα χρειάζεσαι που να σε πάρει ο διάολος! Εμένα! Διότι και εγώ χρειάζομαι εσένα!" ψιθυρίζω φωναχτά πάνω στα χειλάκια της και προσπαθώ να την πείσω. 

Ίσως και να την φιλήσω.

Ίσως

"Δεν θα με πάρει ο διάολος" μου λέει και προσπαθεί να φύγει από το κράτημα μου. "Ο Δημήτρης θα με πάρει, για αυτό ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!" φωνάζει. 

Φωνάζει και με διαλύει. 

Τα λόγια της με διαλύουν. 

Για ακόμη μια φορά τον αναφέρει και πληγώνομαι.. 

Τόσο γαμημένα πολύ.

"Αυτόν θες?" την ρωτάω και την αφήνω από το κράτημα μου. 

Είμαι αδύναμος, μπροστά της νιώθω αδύναμος.

"Δεν θέλω εσένα" μου απαντάει και ξεκινάει να περπατάει έξω από το σαλόνι. 

"Εγώ όμως σε θέλω" της λέω με απαλή φωνή και την ακολουθώ. 

Πάντα θα την ακολουθώ. 

Όπου και αν πάει, ότι και αν κάνει, εγώ θα την παίρνω από πίσω.

"Μην έρθεις στο σπίτι μου ποτέ ξανά" η φωνή της είναι παγερή. "Και τώρα δρόμο" προσθέτει και ανοίγει την εξώπορτα. 

Κοιτάζω την πόρτα. 

Κοιτάζω και την αναψοκοκκινισμένη φατσούλα της.

"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, μην κλαις" κάνω ακόμη μια προσπάθεια και πάω να μαζέψω τα δάκρυα από τα μαγουλάκια της.

Τόση ώρα κλαίει άηχα.

Πρώτη φορά την βλέπω να το κάνει και σπαράζει το μέσα μου.

"Το μπουφάν σου μην ξεχάσεις" μου απαντάει και απομακρύνει το προσωπάκι της από το χέρι μου.

Πονάω

Πονάω πολύ

"Αν μου δώσεις μια ευκαιρία ακόμη.. θα στο αποδείξω.. θα δεις.." της λέω καθώς μαζεύω ηττημένα το τζάκετ μου από το πάτωμα. "Έχω αλλάξει"

Η Μαρία μου χαμογελάει λοξά.

"Αν σου δώσω μια ευκαιρία ακόμη θα είμαι ηλίθια" μου απαντάει και με σπρώχνει να βγω έξω από το σπίτι της. "Και να ξέρεις, και εγώ έχω αλλάξει" προσθέτει και με κοιτάει. 

Καφέ στο πράσινο.

Θυμός στην απόγνωση.

"Είμαι τόσο μα τόσο ερωτευμένος μαζί σου, που απλά-"

Μου κλείνει με δύναμη την πόρτα στα μούτρα.

"Που απλά μακριά σου δεν ζω.. απλά μακριά σου δεν υπάρχω" της ψιθυρίζω πίσω από το ξύλο.

Δεν με ακούει το ξέρω. 

Όχι επειδή ψιθυρίζω. 

Και να το φώναζα καμία διαφορά δεν θα είχε.

Δεν θέλει να με ακούσει, επιλέγει να μην με ακούσει.

Αναστενάζω βαριά και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου.

Δίκιο έχει. 

Καταλαβαίνω τον θυμό της, αλλά..

Τόσος καιρός πέρασε.. ένας μήνας σχεδόν από τότε που χωρίσαμε.. ακόμη να το ξεπεράσει?

Εντάξει, της φέρθηκα σαν μαλάκας. 

Όμως τώρα την θέλω πίσω.

Είμαι ερωτευμένος μαζί της. 

Και εκείνη με αγαπάει.

Γιατί στον πούτσο το κάνει τόσο δύσκολο?

Αφού της ζήτησα και συγγνώμη.

Τι παραπάνω θέλει?

Φαντάζομαι πρέπει να το προσπαθήσω και άλλο.

Δεν θα εγκαταλείψω. 

Και η επιμονή μου αυτή δεν έχει να κάνει σχέση με το γεγονός ότι δεν θέλω να χάσω.. γενικά και αόριστα..

Ούτε καν.

Απλά δεν θέλω να την χάσω.

"Βρε.. βρε.. βρε.." 

Μπαίνω στο σπίτι μου και πετάω το τζάκετ μου στο πάτωμα.

"Τι?" τον ρωτάω απότομα και γυρνάω να τον κοιτάξω.

Κάθεται στον μεγάλο καναπέ και καπνίζει. 

Χόρτο

Αν κρίνω καλά από την μυρωδιά.

"Την άγγιξες?" με ρωτάει και δεν με κοιτάει καν. 

Το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο πάτωμα.

Χαμογελάω λοξά. 

Και αν την άγγιξα τι? 

Το κορίτσι μου είναι.

Θα με κάνει ντα?

Ο Μητσάκος?

"Ναι" του απαντώ φουλ μες στην αυτοπεποίθηση. 

Τι μπορεί να μου κάνει?

Το χειρότερο σενάριο είναι να μου κλάσει τα αρχίδια. 

Στα παπάρια μου στην τελική.

Ο κολλητός μου γυρνάει αργά αργά το κεφάλι του προς το μέρος μου.

"Την έχεις γαμήσει" μου λέει και με κοιτάει με ένα παγωμένο βλέμμα. 

Του το ανταποδίδω.

"Την έχεις γαμήσει τόσο μα τόσο άσχημα.. Μίκυ"

Του χαμογελάω λοξά.

"Το έκανα, αλλά μας διέκοψες" του απαντώ μες στην αλαζονεία. 

Αμέσως ο Μητσάκος σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι και σηκώνεται όρθιος. 

"Σήμερα πέθανες" μου λέει και ξεκινάει να περπατάει απειλητικά προς το μέρος μου.

Και εγώ κάθομαι ακίνητος στην θέση μου και τον περιμένω.

Τον περιμένω να έρθει.

Τι θα μου κάνει στην τελική?

Κολλητοί είμαστε... τέσσερα χρόνια τώρα.

Θα μαλώσουμε για μια γκόμενα?

Χαμογελάω λοξά.

Ούτε καν.