η επόμενη μέρα, Παρασκευή πρωί

Μαρία

Κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου.

08:32

Εντάξει, μόνο δύο λεπτά και 20 δεύτερα καθυστέρησα σήμερα. Καμία σχέση με χτες το πρωί! Ελπίζω από Δευτέρα να μπω και πάλι στους ρυθμούς μου.

Καλά, όχι ότι σήμερα έφταιξα εγώ, αλλά ο οδηγός του λεωφορείου. Σταμάτησε σε ένα φανάρι και συνομιλούσε με έναν άλλον συνάδελφο του μέσω του ανοιχτού παραθύρου και παρόλο που μετά άναψε το πράσινο φως, εκείνος αδιαφόρησε και συνέχισε να συζητάει για το που θα πηγαίνανε το βράδυ για μπύρες. 

Τώρα θα φταίω εγώ αν τον αναφέρω στην υπηρεσία του?

Όχι πείτε μου!

Ανοίγω την πόρτα του αμφιθεάτρου και-

Παναγία μου

Τι κοσμοσυρροή είναι αυτή?

Θα πει ο Χαραλαμπόπουλος τα θέματα του Ιανουαρίου και έχει μαζευτεί τόσος κόσμος?

Με μια πρώτη ματιά.. πρέπει να είναι γύρω στα 200.. 220 άτομα στην αίθουσα και, παραδόξως, οι πλειοψηφία είναι κοπέλες!

Τι φάση?

Μπας και μπέρδεψαν την σχολή με το Zara σε περίοδο εκπτώσεων?

Ή λες να μπήκα σε λάθος αίθουσα?

Κοιτάζω τον αριθμό στην πόρτα. 

18

Όχι, στην σωστή είμαι.

Αναστενάζω ελαφρά και ξεκινάω να κατεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά για να πάω στην συνηθισμένη μου θέ-

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Τι βλέπουν τα μυωπικά ματάκια μου?

Είναι πιασμένη ΌΛΗ η πρώτη σειρά?

Μαζί και η θέση μου.. η θεσούλα μου.. 

Πλησιάζω ακόμη περισσότερο με σκοπό να πω στον σημερινό, άγνωστο καταληψία θέσεων ότι η θέση νούμερο δύο είναι δική μου και επιβάλλεται να σηκωθεί όρθιος. 

Μόνο που αν δεν με γελούν τα μάτια μου... όχι.. δυστυχώς δεν είναι άγνωστος ο φοιτητής που αποφάσισε να σφετεριστεί την συνηθισμένη μου θέση.

Τα νεύρα μου

"Πάλι εδώ εσύ?" απευθύνομαι στον πρασινομάτη γόη της σχολής. 

Το μελαχρινό αγόρι σταματάει να μιλάει με την ξανθιά κοπέλα που κάθεται στα αριστερά του, ονόματι Έρση, και μου σκάει ένα γλυκό χαμόγελο. "Καλημέρα και σε εσένα, όμορφη" η φωνή του είναι απαλή. 

Για μισό.. αυτή δεν είναι ένα έτος μικρότερο? 

"Κάθεσαι στην θέση μου!" του υπενθυμίζω και πάλι σήμερα. 

Τέρμα, από την επόμενη εβδομάδα θα έρχομαι από τις 8 ακριβώς να πιάνω την θέση μου. 

Επίσης.. τον κοιτάω δύσπιστη. 

Με αποκάλεσε όμορφη?

"Το θυμάμαι" μου λέει τέρμα χαρούμενος και μου κλείνει το μάτι του. "Στην κράτησα, μην ανησυχείς. Η δική μου θέση είναι αυτή δίπλα σου" με ενημερώνει και μου δείχνει την θέση της ξανθιάς κόρης του καθηγητή της Ζωολογίας. "Η Έρση θα φύγει σε λιγάκι, έχει μάθημα στην απέναντι αίθουσα"

Και τι ήρθε να κάνει τότε στην δική μας?

Μου έχει μπει μια υποψία στο νου μου..

Κοιτάω και πάλι την γεμάτη από φοιτήτριες αίθουσα μας.

Όλος αυτός ο χαμός για την πάρτη του?

Σιγά τον άνδρα!

"Έρση μπορείς να σηκωθείς για να κάτσει ο Μιχάλης στην θέση του, να κάτσω και εγώ στην δική μου?" Θέλω να προετοιμαστώ για το μάθημα. Πρέπει να βγάλω τα τετράδια μου, τα στυλό μου. Δεν θέλω να τα αφήσω όλα για την τελευταία στιγμή.

Η ξανθιά κοπέλα με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω με ένα βλέμμα αφ' υψηλού. Μήπως δεν εγκρίνει το απλό μαύρο τζιν μου και το απλό μαύρο ζιβάγκο που φοράω? 

Αντιπαθέστατη είναι. 

"Δεν μπορώ να αποχωριστώ τον Μίκυ μου από τώρα" με ενημερώνει νιαουρίζοντας και τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον Μιχάλη. 

Μίκυ της? 

Σοβαρά?

"Μωρό μου πήγαινε στο μάθημά σου και εμείς θα τα πούμε το βράδυ" της λέει και με απαλές κινήσεις απεγκλωβίζεται από το κράτημα της. Μάλλον δεν θα του αρέσουν οι δημόσιες εκδηλώσεις τρυφερότητας. Καημένη Έρση. 

"Φιλάκι δεν έχει?" η γάτα συνεχίζει να νιαουρίζει. 

Ο Μιχάλης της χαμογελάει τρυφερά. "Ας μην δώσουμε αφορμές για σχόλια, ναι?" της απαντάει και σηκώνεται όρθιος για να φύγει η κοπέλα του από την πρώτη σειρά. 

Επιτέλους! Ξεκουμπίστηκε!

Όχι ότι έχω κάτι μαζί της, απλά.. 

Η αγαπημένη μου θεσούλα είναι και πάλι δική μου!

"Παρακαλώ" λέει ο Μιχάλης μετά από κανένα δίλεπτο. 

Γυρνάω και τον κοιτάω. Έχει μείνει να με καρφώνει έντονα με τα πράσινα μάτια του. Το βλέμμα του είναι.. έτσι.. τέρμα διαπεραστικό και.. νιώθω ότι.. 

Γιατί με κοιτάει έτσι?

"Τι λες?" τον ρωτάω και τοποθετώ το κινητό μου πάνω στην ξύλινη επιφάνεια, αφού πατήσω έναρξη ηχογράφησης. 

Αρκετά με την έντονη οπτική επαφή. 

Είχα αρχίσει να αγχώνομαι. 

Με έπιασε ταχυκαρδία βασικά.

"Σου κράτησα την θέση.. παρόλο που δεν σε ξέρω καν.. μου είπες ευχαριστώ.. σου είπα παρακαλώ" μου επεξηγεί και ξεκουράζει το χέρι του και πάλι στην πλάτη της καρέκλας μου. Σε αυτήν την μικρή κίνηση, τα δάχτυλά του αγγίζουν στιγμιαία τον ώμο μου και...

Το δέρμα μου καίγεται κάτω από το μαύρο βαμβακερό ύφασμα.

Αυτό πρώτη φορά το παθαίνω.

Αυτό δεν μου έχει συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν. 

Αυτό σε συνδυασμό με την ταχυκαρδία που δεν λέει να με αφήσει..

Ξεροκαταπίνω

Λες να έχω κάτι σοβαρό? 

Να αρρώστησα?

Ω Θεέ μου!

Έπρεπε ήδη να είχα κάνει το εμβόλιο κατά της γρίπης.

"Δεν σου είπα ευχαριστώ" του λέω και γυρνάω να τον κοιτάξω. 

"Στα λόγια μου έρχεσαι" μου απαντάει ευθύς αμέσως.

Χαμογελάω λοξά. "Μιχάλη στο εξήγησα και χτες" ο τόνος μου παραμένει ήρεμος. "Η θέση αυτή μου ανήκει. Εντάξει, λογικό να μην το ξέρεις, είσαι και από μεγαλύτερο έτος αλλά όποιον και αν ρωτήσεις από εδώ μέσα, θα σου πει ότι όλη την χρονιά πέρυσι καθόμουν σε αυτήν την συγκεκριμένη θέση. Και το ίδιο θέλω να συμβεί και φέτος" του εξηγώ ήρεμα και ωραία και του χαμογελάω γλυκά. 

Αν και δεν υπάρχει λόγος.

Κανένας απολύτως λόγος, για την ακρίβεια.

Τότε γιατί το κάνω?

Είμαι και επίσημα άρρωστη.

"Βλέπω ξέρεις και το όνομα μου" μου λέει και συνεχίζει να χαϊδεύει τον ώμο μου. "Έμαθες και από ποιο έτος είμαι.. τόσο μεγάλη εντύπωση σου έκανα χτες και ρώτησες για εμένα?" με ρωτάει και πλησιάζει το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου. 

Αρκετά κοντά.

Πολύ κοντά για την ακρίβεια.

"Δεν ρώτησα κανέναν για εσένα" του λέω την αλήθεια και απομακρύνω το πρόσωπο μου μακριά από το δικό του. Δεν μου άρεσε η στενή αυτή επαφή, καθόλου όμως. "Απλά οι φίλες μου-"

"Καλημέρα κορίτσι!" με διακόπτει η φωνή της Κάτιας. 

Στρέφω αμέσως το κεφάλι μου προς τα δεξιά. Η φίλη μου έχει αφήσει την τσάντα της στην θέση νούμερο ένα και έχει κάτσει δίπλα μου, από την άλλη μεριά.

"Τι κάνεις εσύ εδώ?" την ρωτάω όλο έκπληξη. 

Δεν τα συνηθίζει αυτά η Κάτια. Δεν έρχεται σχεδόν ποτέ από την πρώτη ώρα για μάθημα και σε καμία περίπτωση δεν κάθεται δίπλα μου στην πρώτη σειρά. Προτιμάει την πέμπτη σειρά, δίπλα στην Λία και την Κέλλυ. Τι την έπιασε σήμερα?

"Ήρθα να παρακολουθήσω το μάθημα προφανώς!" μου απαντάει και μου χαρίζει ένα από τα πιο λαμπερά χαμόγελα της. "Και είπα να έρθω να σου κάνω παρέα, εδώ κάτω σήμερα, να μην είσαι μόνη σου!" μου εξηγεί και με φιλάει στο μάγουλο.

Εντάξει, είναι ή δεν είναι η καλύτερη φίλη του κόσμου? 

"Έχει εμένα για να της κρατάω παρέα" λέει ο Μιχάλης και τείνει το χέρι του προς την κολλητή μου. "Μιχάλης, χάρηκα" 

Η Κάτια τον κοιτάει έντονα στα μάτια του. "Κάτια, έχουμε γνωριστεί ξανά" τον ενημερώνει.

Παρατηρώ τα δεμένα χέρια τους που αιωρούνται μπροστά μου.

Σαν πολύ δεν κρατάει αυτή η χειραψία?

"Αποκλείεται, θα το θυμόμουν" της λέει ο Μιχάλης και τον κοιτάζω φευγαλέα. Τα πράσινα μάτια του αστράφτουν. Λογικό, η Κάτια είναι μια θεά. Τα αγόρια από το έτος μου λένε ότι είναι σκέτο δεκάρι. Έχει ένα υπέροχο σώμα και ένα πανέμορφο πρόσωπο. Λογικό να καθήλωσε και τον Μιχάλη.

"Πέρυσι, στο πάρτι υποδοχής των πρωτοετών" του απαντάει η κολλητή μου και επιτέλους σπάει η απτική τους επαφή. "Φορούσα ένα κόκκινο, κοντό φόρεμα-"

"Ησυχία!" η βαριά φωνή του Χαραλαμπόπουλου επιφέρει την απόλυτη σιωπή στην αίθουσα. "Το μάθημα ξεκινάει!" φωνάζει και εγώ μένω να τον κοιτάω με το στόμα μισάνοιχτο. 

Αχ πόσο τον λατρεύω!

Πόσο τον θαυμάζω!

Είναι ένας εξαίρετος καθηγητής!

Και ο τρόπος με τον οποίο εξηγεί, ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδει την πληροφορία.. είναι καθηλωτικός! Είναι μοναδικός! Είναι ανεπανάληπτος!

"Ξέρετε παιδιά μου, ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των ογκοκυττάρων μπορεί να παρατηρηθεί και σε μια κυτταροκαλλιέργεια" Ο Χαραλαμπόπουλος εξηγεί εδώ και μισή ώρα την καρκινογένεση και δεν έχω χάσει ούτε μια λέξη. "Ποια είναι όμως μια βασική διαφορά ανάμεσα στα καρκινικά και στα φυσιολογικά κύτταρα σε μια τέτοια καλλιέργεια? Μπορεί να το φανταστεί κανείς? Αυτό που σας ρωτάω τώρα είναι εκτός ύλης, αλλά με λίγη φαντασία.. κάποιος που έχει καταλάβει εις βάθος τα περσινά μαθήματα, είναι σε θέση να απαντήσει" λέει και εγώ έχω ήδη σηκώσει το χέρι μου. "Μόνο ένα άτομο στους 200?" ρωτάει και κοιτάει το πλήθος. Αχ ας με διαλέξει.. σε παρακαλώ! Είμαι σίγουρη για την απάντηση! "Πολύ καλά λοιπόν" μου δίνει την άδεια να απαντήσω.

"Η βασική διαφορά είναι ότι τα φυσιολογικά κύτταρα εμφανίζουν αναστολή του πολλαπλασιασμού εξαρτώμενη από την πυκνότητα της καλλιέργειας" του λέω και καθαρίζω λίγο τον λαιμό μου. 

"Μπορείς να μας το εξηγήσεις λίγο περισσότερο?" με ρωτάει ο καθηγητής μου. "Το γνωρίζω ότι τώρα ρωτάω λεπτομέρειες, αν δεν ξέρεις την απάντηση-"

"Το φαινόμενο αυτό, γνωστό και ως density-dependent inhibition στην ξένη βιβλιογραφία, μας εξηγεί ότι τα φυσιολογικά κύτταρα πολλαπλασιάζονται μέχρι να φτάσουν στη μέγιστη δυνατή πυκνότητα κυττάρων, η οποία καθορίζεται, εν μέρει από τη διαθεσιμότητα των αυξητικών παραγόντων στο θρεπτικό μέσο της καλλιέργειας. Στη συνέχεια τα κύτταρα σταματούν τον πολλαπλασιασμό και παραμένουν σε ηρεμία στην φάση G0 του κύκλου. Όμως-"

"Ποιου κύκλου?" ο Χαραλαμπόπουλος με κοιτάει με δυσπιστία.

"Του κυτταρικού" Μα γιατί με διέκοψε? Τώρα έχασα τον ειρμό μου. Μα που ήμουνα.. που ήμουνα.. Α! Ναι! "Όμως ο πολλαπλασιασμός των περισσότερων καρκινικών κυττάρων δεν υπόκειται στην εξαρτώμενη από την πυκνότητα της καλλιέργειας αναστολή του πολλαπλασιασμού. Τα ογκοκύτταρα αντί να ανταποκριθούν στα σήματα που προκαλούν την καταστολή του πολλαπλασιασμού των φυσιολογικών κυττάρων και την εισαγωγή του στην φάση G0, συνεχίζουν να αναπτύσσονται σε υψηλή πυκνότητα" του λέω και του χαμογελώ περήφανα. 

Την καρκινογένεση την ξέρω καλά. 

"Πού?" με ρωτάει στο καπάκι ο καθηγητής μου. "Συνεχίζουν να αναπτύσσονται που?"

"Στην καλλιέργεια προφανώς" του εξηγώ.

Ο Χαραλαμπόπουλος με κοιτάει περίεργα. "Μήπως γνωρίζεις και πώς λέγεται ο πολλαπλασιασμός του οποίου τα χαρακτηριστικά μιμείται το φαινό-?" 

"In vivo" του απαντώ πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτηση του.

Και μετά σιωπή.

Άβολη σιωπή.

Ο καθηγητής μου έχει παγώσει στην θέση του και με κοιτάει με ένα δύσπιστο βλέμμα. "Το όνομά σου?" με ρωτάει έπειτα από λίγη ώρα.

"Μαρία Οικονόμου" του λέω με τρεμάμενη φωνή. 

Κάτι στο βλέμμα του.. με φοβίζει.. με τρομάζει.. πολύ.

Λες να μην του άρεσε η απάντηση? 

Για αυτό δεν μου είπε μπράβο? 

"Μόλις τελειώσει το μάθημα σε θέλω στο γραφείο μου" μου ανακοινώνει και παγώνω.

Τι να κάνω στο γραφείο του?

Τόσο χάλια τα πήγα?

Στρέφω το βλέμμα μου στο τετράδιο μου και με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ τον Μιχάλη που έχει μείνει να με κοιτάει έντονα. 

Τώρα αυτός τι έπαθε?

.

.

.

Είμαι χαρούμενη!

Είμαι ευτυχισμένη!

Είμαι τρισευτιχισμένη βασικά!

Η συζήτηση που είχα με τον Χαραλαμπόπουλο, μέσα στο γραφείο του.. ω Θεέ μου!

Τι άκουσα μόλις?

"Μαρία να σου πω λίγο?" μια πολύ γνωστή φωνή με βγάζει από τις σκέψεις μου.

"Βιάζομαι τώρα" του απαντώ και τον κοιτάω φευγαλέα. Στέκεται στο πλάι της πόρτας με ένα αναμμένο τσιγάρο ανάμεσα στα μακριά δάχτυλά του. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι καπνίζουν. Ποιος ο λόγος να πληρώνεις για να σκοτώνεις κάθε μέρα και από λίγο τον εαυτό σου? 

"Μισό λεπτό μόνο" μου λέει και με το ελεύθερο χέρι του με αναγκάζει να σταματήσω να περπατάω προς την έξοδο της σχολής. 

"Κανένα" του δείχνω το ρολόι στο χέρι μου. "Σε τρία λεπτά περνάει το αστικό, θα το χάσω!" του εξηγώ και με μια απότομη κίνηση απελευθερώνομαι από το κράτημα του. 

Εν τω μεταξύ, πάλι με το που με ακούμπησε με έπιασε ταχυκαρδία.

Τι φάση?

"Μπορώ να σε πάω εγώ με το αμάξι" μου λέει και τραβάει την τελευταία του τζούρα από τον θάνατο στο χέρι του. 

"Δεν μπαίνω σε ξένα αυτοκίνητα" του απαντώ και με το χέρι μου διώχνω τον καπνό από μπροστά μου. Με ενοχλεί. Ο καπνός από το τσιγάρο με ενοχλεί, αφάνταστα. 

"Μα εγώ δεν είμαι ξένος" η φωνή του ακούγεται παιχνιδιάρικη. Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι προς το πρόσωπο του. Τα καταπράσινα μάτια του με κοιτούν με έναν εξίσου παιχνιδιάρικο τρόπο. Τι του συμβαίνει?  "Είμαστε μαζί στην Κυτταρική Βιολογία" λέει και με πλησιάζει. "Καθόμαστε δίπλα δίπλα" το πρόσωπο του είναι υπερβολικά κοντά στο δικό μου. "Έρχομαι νωρίτερα από εσένα το πρωί και σου κρατάω και θέση" Η καυτή του ανάσα χαϊδεύει το δέρμα μου.

Τα μάγουλά μου παίρνουν φωτιά.

Η ανάσα μου βαθαίνει.

"Δεν σου ζήτησε κανείς να το κάνεις" τον ενημερώνω και ξεκινάω να περπατάω προς τα πίσω. "Από την επόμενη φορά μπορείς απλά να έρχεσαι, να πιάνεις μια θέση και-"

"Θέλω την θέση δίπλα σου" μου λέει και ξεκινάει να περπατάει προς το μέρος μου. Σε κάθε βήμα που κάνω μακριά του, κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου. Τα μάτια του είναι καρφωμένα στα δικά μου και με κοιτούν έντονα, έντονα και.. περίεργα. "Μην μου στερήσεις την καλλίγραμμη παρουσία σου" οι λέξεις φεύγουν με έναν αισθησιακό τόνο από το στόμα του.

Κοιτάω τα σαρκώδη χείλη του και- 

Ξεροκαταπίνω

"Τι θέλεις?" τον ρωτάω και νιώθω την πλάτη μου να ακουμπάει στον κρύο τοίχο. "Μέχρι χτες δεν ήξερες καν την ύπαρξη μου" τα μάτια μου στρέφονται και πάλι στα δικά του. "Μέχρι σήμερα δεν ήξερες καν το όνομα-"

"Μαρία Οικονόμου" με διακόπτει και ακουμπάει τα χέρια του στον άσπρο τοίχο, δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου. Ξεροκαταπίνω. "Κατάγεσαι από το Περτούλι Τρικάλων, μπήκες πρώτη στην σχολή πέρυσι με 19.705 μόρια, μένεις μόνη σου σε ένα διαμέρισμα στην Ζωγράφου, έχεις τρεις φίλες, την Κάτια, την Λία και την Κέλλυ, δεν μιλάς με άλλα άτομα από το έτος σου, δεν έχεις Facebook, δεν έχεις Instagram, δεν βγαίνεις, διαβάζεις όλη μέρα και..." ο Μιχάλης αναστενάζει ελαφρά. "Έχεις τόσο όμορφα μάτια" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου με αισθησιακή φωνή. "Δεν είναι κρίμα να χάνονται μέσα σε αμέτρητες σελίδες βιβλίων?" με ρωτάει και τοποθετεί το ένα του χέρι πάνω στο μάγουλό μου.

Η καυτή του ανάσα αναμειγνύεται με την ακανόνιστη δική μου. 

Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου.

Δεν νιώθω καλά.

Το άγγιγμα του με καίει και πάλι.

Η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Τα χέρια μου έχουν ιδρώσει.

Τι μου συμβαίνει?

Τι μου προκαλεί αυτό το μελαχρινό αγόρι?

Και όλα αυτά από που τα έμαθε? 

Αλλά κυρίως.. "Γιατί ρώτησες για εμένα?" η φωνή μου ακούγεται δυναμική πια. Ανοίγω τα μάτια μου και αμέσως τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. 

Ο Μιχάλης με κοιτάει έντονα και μου χαμογελάει γοητευτικά. 

Γαμώτο, είναι όμορφος.

"Όποιος ενδιαφέρεται.. ρωτάει.. ρωτάει και μαθαίνει" λέει και τα χείλη του λίγο ακόμη και θα αγγίξουν τα δικά μου.

Ως εδώ.

"Με κοροϊδεύεις?" τον ρωτάω ενοχλημένη και τον σπρώχνω απότομα από κοντά μου. Σιγά μην ενδιαφέρεται ο πιο γνωστός, ο πιο όμορφος και ο πιο γοητευτικός καρδιοκατακτητής της σχολής μου για εμένα. Όχι ότι είμαι άσχημη ή οτιδήποτε τέτοιο, απλά δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο πάνω μου. 

Το μελαχρινό αγόρι με κοιτάει με έκπληξη. 

Τι νόμιζε δηλαδή? 

Ότι θα τον άφηνα να με φιλήσει?

Διότι λίγο ακόμη ήθελε.

"Τι κάνεις σήμερα το βράδυ? Θέλεις να πάμε για ένα ποτό οι δυο μας?"

Του χαμογελάω λοξά. "Δεν πίνω" τον ενημερώνω και ξεκινάω να περπατάω και πάλι προς την έξοδο της σχολής. 

"Μισό λεπτό! Πού πας?" με ρωτάει και αν καταλαβαίνω καλά, ξεκινάει να με ακολουθεί. Άσχημα ξεμπερδέματα θα έχω μαζί του. Είμαι σίγουρη. "Πάμε για ένα φαγητό τουλάχιστον.. αποκλείεται να μην τρως!"

"Τρώω!" του λέω και κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου. Κοντεύω να χάσω και το επόμενο αστικό με τον ηλίθιο που έμπλεξα. "Απλά όχι μαζί με εγωκεντρικούς και επιφανειακούς φοιτητές του Βιολογικού!" αυτό θα τον αποθαρρύνει, χίλια τα εκατό.

"Τέλεια! Ούτε εγώ! Τι ώρα να περάσω να σε πάρω?" με ρωτάει με χαρούμενη φωνή. Εγώ τον προσβάλω και αυτός είναι χαρούμενος? Είναι με τα καλά του? Κάτι ύποπτο συμβαίνει εδώ, κάτι πολύ ύποπτο!

Σταματάω αμέσως το βάδισμά μου και γυρνάω απότομα προς το μέρος του. Το επόμενο δευτερόλεπτο, το σώμα του Μιχάλη συγκρούεται με το δικό μου και παραλίγο να πέσω αλλά.. το χέρι του τυλίγεται γύρω από την μέση μου και με σταθεροποιεί.

"Γιατί δεν μου λες τι πραγματικά θέλεις από εμένα να τελειώνουμε?" τον ρωτάω και τα καφετί μάτια μου καρφώνονται αμέσως στα πράσινα δικά του.

"Εγώ γιατί νομίζω ότι τώρα αρχίζουμε?" 

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

Να θυμηθώ να πάω σε καρδιολόγο.

"Δεν είμαι χαζή" του λέω και με ευγενικό τρόπο αυτή τη φορά και απομακρύνω τα χέρια του από πάνω μου. "Ούτε απεγνωσμένη να βρω αγόρι" του εξηγώ με ηρεμία για να καταλάβει. "Μην προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις την γοητεία σου πάνω μου, δεν θα πιάσει. Καταλαβαίνω ότι έχεις κάποιο απώτερο σκοπό, και για να τον εξυπηρετήσεις έκανες όλον αυτόν τον κακό χαμό σήμερα, αλλά.." ανασηκώνω τους ώμους μου απαλά. "Πες μου απλά τι θέλεις από εμένα για να δω αν μπορώ να σε βοηθήσω" 

Παρατηρώ τον Μιχάλη. Έχει μείνει παγωμένος μπροστά μου να με κοιτάει σαν να με βλέπει πρώτη φορά. Σαν να μην πιστεύει αυτά που του λέω. Σαν να προσπαθεί να τα επεξεργαστεί. Τα μάτια του, μεγάλα και πράσινα, είναι καρφωμένα στα δικά μου και προσπαθούν να με διαβάσουν.. να με διαβάσουν και να με αποκωδικοποιήσουν. 

"Θέλω να με βοηθήσεις με την Κυτταρική Βιολογία 2" σπάει την σιωπή λίγα λεπτά μετά. Τον παρατηρώ που βγάζει από την πίσω τσέπη του παντελονιού του καπνό και φιλτράκια. Τοποθετεί τον μικρό λευκό κύλινδρο ανάμεσα στα χείλη του και με τα ελεύθερα χέρια του στρίβει τσιγάρο. 

"Σαν τι βοήθεια θες δηλαδή?" ζητάω διευκρινίσεις.

"Δεν ξέρω" λέει και κάνει την πρώτη τζούρα. "Ότι νομίζεις εσύ ότι είναι καλύτερο. Θέλεις να μου δώσεις τις σημειώσεις σου? Θέλεις να με αφήσεις να αντιγράψω στην εξέταση στο τέλος? Θέλεις να μου κάνεις ιδιαίτερα μαθήματα? Πρέπει να το περάσω. Οπωσδήποτε πρέπει να το περάσω τον Ιανουάριο και μόνος μου δεν θα τα καταφέρω" μου εξηγεί με ξεκάθαρη λύπη στην φωνή του. "Οπότε ζητάω την βοήθεια σου" 

Τον παρατηρώ με περιέργεια. "Για απευθύνθηκες σε εμένα?" τον ρωτάω και διώχνω το σύννεφο καπνού μπροστά από το πρόσωπο μου. "Υπάρχουν και άλλοι καλοί φοιτητές στην σχολή μας" 

Ο Μιχάλης χαμογελάει λοξά. "Ναι, αλλά μόνο εσύ πήρες 10 στην Κυτταρική Βιολογία 1, στα 25 χρόνια που βάζει θέματα ο Χαραλαμπόπουλος" 

Αναστενάζω βαριά. Ώστε και αυτό το έμαθε πριν πού ρώτησε για εμένα. Μάλιστα. "Δεν διατίθεμαι να σε αφήσω να αντιγράψεις στην εξέταση. Είναι ενάντια στην ηθική μου" του εξηγώ. "Τώρα θα μπορούσα να σου δώσω τις σημειώσεις μου αλλά.. δεν ξέρω.. έτσι και αλλιώς έρχεσαι και εσύ στα μαθήματα.. δεν σημειώνω κάτι παραπάνω από εσένα" 

"Άρα καταλήγουμε στα ιδιαίτερα?" με ρωτάει με ανυπομονησία. 

"Δεν στο κρύβω ότι μου αρέσει να διδάσκω" Άλλωστε θέλω να ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα. Είναι γνωστό. "Όμως το μάθημα αυτό δεν το έχω περάσει για να μπορέσω να σε κατευθύνω. Αν θέλεις, μπορείς να περιμένεις να το δώσω εγώ σε αυτήν την εξεταστική και μετά-"

"Ας διαβάσουμε μαζί για να το περάσουμε και οι δύο τον Ιανουάριο" μου λέει και με πλησιάζει. "Σε παρακαλώ, Μαρία, δεν έχω άλλα περιθώρια. Θέλω να το περάσω τώρα" με παρακαλάει με γλυκιά φωνή και με μια απαλή κίνηση κλείνει τα δυο μου χέρια στα δικά του.

Κοιτάζω αμέσως τα μπλεγμένα μας άκρα.

Νιώθω μια περίεργη ζεστασιά, μια πρωτοφανή ανακούφιση με την απτική μας επαφή. 

"Πες μου το ναι" μου ψιθυρίζει και αισθάνομαι την βαριά από το τσιγάρο του ανάσα πάνω στο πρόσωπο μου. "Βοήθησε με και στο υπόσχομαι να στο ανταποδώσω όπως μπορώ"

Στρέφω αμέσως τα μάτια μου πάνω στα δικά του και τα βλέμματα μας κλειδώνουν. 

Πώς θα μπορέσει να μου το ανταποδώσει ακριβώς?

Με ποιον τρόπο?

"Δευτέρα στις 8 το βράδυ στο σπίτι μου" του λέω και απομακρύνω τα χέρια μου από τα δικά του για να βγάλω το κινητό μου από την τσάντα μου. "Πες μου τον αριθμό σου να σου στείλω την διεύθυνση και μια υπενθύμιση μια ώρα νωρίτερα για να μην το ξεχάσεις"

Και μετά σιωπή.

Αμήχανη σιωπή.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. Ο Μιχάλης έχει μείνει ακίνητος μπροστά μου να με κοιτάει με ένα διάπλατο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Τα λακκάκια που εμφανίζονται δεξιά και αριστερά στα μάγουλά του, τον κάνουν ακόμη πιο όμορφο.

"Είσαι απίστευτη" μου λέει και με μια απότομη κίνηση, πλησιάζει τα χείλη του στο μάγουλό μου και μου δίνει ένα ζεστό και ρουφηχτό φιλί. "Σε ευχαριστώ" φιλί, "σε ευχαριστώ" φιλί, "σε ευχαριστώ" φιλί, επαναλαμβάνει τόσο τις ευχαριστίες όσο και τα φιλιά στο μάγουλο μου.

Νιώθω τη γη να σείεται κάτω από τα πόδια μου.

Ή τα πόδια μου τρέμουν και δεν με κρατούν καλά?

Να θυμηθώ να πάω και σε έναν ορθοπεδικό.

"Έλα να σε πάω στο σπίτι, για να δω και που μένεις" μου λέει και με πιάνει από το χέρι μου. 

Παγώνω

"Θα πάρω το αστικό" επιμένω στην αρχική μου απόφαση. Δεν αντέχω να μπαίνω σε ξένα αυτοκίνητα. Παθαίνω κρίσεις πανικού. "Θα το βρεις εύκολα την Δευτέρα, μην ανησυχείς" τον ενημερώνω και με μια απαλή κίνηση τραβάω το χέρι μου από το κράτημα του.

Ο Μιχάλης γυρνάει και με κοιτάει ύποπτα. "Ξέρω να οδηγάω καλά" προσπαθεί να πείσει.

Του χαμογελάω συνεσταλμένα. "Είμαι σίγουρη για αυτό" του απαντώ και ξεκινάω να περπατάω προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς την στάση του λεωφορείου. "Καλά να περάσεις με την Έρση σήμερα!" του φωνάζω καθώς απομακρύνομαι. 

Και αμέσως δαγκώνω την γλώσσα μου.

Γιατί το είπα τώρα αυτό?

Επίσης, κοιτάω τα χέρια μου, αγγίζω το μάγουλό μου. 

Γιατί δεν σκέφτηκα να τρίψω αμέτρητες φορές τα σημεία στα οποία με άγγιξε στο ντουζ που θα κάνω με το που πάω στο σπίτι?

Σταματάω να περπατάω.

Τι μου προκαλεί αυτό το αγόρι?

Γυρνάω αργά το σώμα μου προς την κατεύθυνση στην οποία τον άφησα λίγο πιο πριν.

Πλέον δεν είναι πουθενά, έχει φύγει.

Νιώθω μια απώλεια μέσα μου, μια ανεξήγητη απώλεια.

Τώρα τι μου συμβαίνει?

Ποιον γιατρό πρέπει να επισκεφτώ για αυτό?