η επόμενη μέρα

Μαρία

Παύλος Παπαδόπουλος 2,8 και με πολύ μεγάλη επιείκεια στην βαθμολόγηση. 

Καλά, που πάει με τέτοια εργασία να διεκδικήσει μια θέση στο εργαστήριο του Χαραλαμπόπουλου?

Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. 

"Μαρία θέλεις να σταματήσεις λίγο αυτό που κάνεις να μιλήσουμε?" 

Κοιτάω φευγαλέα την Κέλλυ.

"Όχι" της απαντάω κοφτά και παίρνω την επόμενη εργασία στα χέρια μου.

Μιχάλης Στεργίου

Ξεροκαταπίνω

"Ρε Μαράκι, χτες έγιναν κάποια πράγματα.. πώς να το πω.. αναπάντεχα?" επιμένει η ξανθιά φίλη μου. "Άσε κάτω τις κωλοεργασίες και έλα να μιλήσουμε.. θα σε βοηθήσει αν μας πεις το πως νιώθεις.. θα δεις"

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στις δύο κολλητές μου. Κάθονται η μία δίπλα στην άλλη στο κρεβάτι μου, πάνω στο οποίο χτες.. τέλος πάντων.. και με κοιτούν με μάτια ανήσυχα. 

"Δεν νιώθω" η φωνή μου ακούγεται ήρεμη, σταθερή και σίγουρη. 

Ναι, είμαι σίγουρη. 

Δεν νιώθω.

"Ρε Μαράκι" σειρά έχει η Λία. "Μας πήρες τηλέφωνο στις 5 το πρωί και έκλαιγες. Αν δεν ένιωθες δεν θα-"

"Ήταν μια στιγμή αδυναμίας" την διακόπτω και στρέφω και πάλι το βλέμμα μου στην εργασία. Στην εργασία του. "Αν ήξερα ότι πίσω από την πόρτα ήταν ο Μιχάλης, δεν θα την άνοιγα. Νόμισα ότι ήταν ο Δημήτρης και πως είχε ξεχάσει κάτι"

Στην πρώτη παράγραφο βρίσκω δύο λάθη στις ορολογίες. Τραγικότατα μάλιστα. Μου αρέσει που κάναμε και μάθημα, τι σκατά? Τίποτα δεν έμαθε?

"Ωραία, την άνοιξες όμως και τον είδες μπροστά σου" παρεμβαίνει η Κέλλυ. "Μετά τι έγινε? Τι το τόσο τραγικό έγινε και μας πήρες τηλέφωνο σε αυτήν την κατάσταση?"

"Απλά τον είδα και ταράχτηκα" Δεν θέλω να μιλήσω με λεπτομέρειες για την χτεσινή βραδιά. Θέλω να την ξεχάσω. Αυτή όπως και τις υπόλοιπες που πέρασα μαζί του στο παρελθόν.

"Ρε κοριτσάκι μου, και άλλες φορές τον έχεις δει, αλλά ήσουν ψύχραιμη" μου απαντάει η Λία. "Πες μας τι έγινε χτες, γιατί μπορεί να μην τρελαθήκαμε έναν μήνα τώρα με αυτά που κάνεις, αλλά το βλέπω να γίνεται σήμερα"

Χαμογελάω πικραμένα.

Τι έχουν τραβήξει και αυτές έναν μήνα τώρα?

Την μέρα που έπιασα τον Μιχάλη με την Κάτια, τα κορίτσια με είδαν να σπαράζω στο κλάμα για πρώτη φορά στον ενάμισι χρόνο που με ξέρουν. Τρόμαξαν. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και με πήγαν στο νοσοκομείο. Κρίση πανικού μου είπαν, τίποτα το ανησυχητικό. 

Δυο μέρες μετά με είδαν να φιλάω τον Δημήτρη μπροστά σε όλους στο κυλικείο. Μπροστά του. Δεν το πίστευαν όταν τους είπα ότι το ίδιο απόγευμα ολοκλήρωσα με τον κολλητό του πρώην μου. Νόμισαν ότι τους έλεγα ψέματα και, πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Εύκολο ήταν, μόνο τις πρώτες δύο φορές που το κάναμε έκλαψα, μετά το συνήθισα. Συνήθισα το γεγονός ότι στο κρεβάτι δίπλα μου δεν ξάπλωνε πλέον ο Μιχάλης.

Ο Μιχάλης.

Ο περιβόητος Μιχάλης Στεργίου.

Ο άνδρας για τον οποίο θα έκανα τα πάντα. 

Ο άνδρας που είχα ερωτευτεί τόσο βαθιά, τόσο αληθινά.

Ο άνδρας που αγαπούσα.

Ο άνδρας χωρίς τον οποίο δεν ζούσα, δεν ανέπνεα. 

Ο άνδρας που τον κοιτούσα και έλιωνα.

Ο άνδρας που με αγκάλιαζε και έτρεμα.

Δαγκώνω αμέσως το εσωτερικό από το μάγουλο μου για να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Ο άνδρας που με πρόδωσε. 

Ο άνδρας που με απατούσε με την κολλητή μου.

Ο άνδρας που δεν με ερωτεύτηκε ποτέ.

Ο άνδρας που δεν με αγάπησε ποτέ.

Ο άνδρας που ήρθε μεθυσμένος χτες στο σπίτι μου και πήδηξε για ακόμη μια φορά την καρδιά μου.

Ο άνδρας που με κατέστρεψε και δεν μου ζήτησε ένα συγγνώμη. 

Δεν μου ζήτησε ποτέ ούτε ένα συγγνώμη.

Ποτέ

"Μαλώσατε?" η φωνή της Κέλλυς με βγάζει από τις σκέψεις μου. "Σου είπε κάτι για τον Δημήτρη? Τον παρατηρούσα που σας κοιτούσε όλο το βράδυ"

Και μαλώσαμε.

Και για τον Δημήτρη μου είπε.

Και ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου μου είπε.

Ερωτευμένος.. γελάω!

Έτσι είναι ο έρωτας? Να με βρίζεις? Να απαιτείς να σου δώσω το σώμα μου με το έτσι θέλω? Να έχεις κάνει τόσα και να μην ζητάς ούτε ένα συγγνώμη? Να θεωρείς δεδομένα τα αισθήματα μου? Να ζητάς με θράσος να γυρίσω πίσω σε εσένα?

Γελάω πολύ

Μου ζήτησε να αφήσω τον Δημήτρη και να επιστρέψω σε εκείνον.

Σε τι ακριβώς να επιστρέψω?

Στα ψέματα? Στην κοροϊδία? Στις δικαιολογίες? Στις μεγάλες υποσχέσεις? Στα λόγια του αέρα? 

Ο Μιχάλης δεν είναι ερωτευμένος, εγωιστής είναι. 

Εγωιστής και ζηλιάρης. 

Δεν θέλει πίσω εμένα, αλλά τον έρωτα μου. 

Θέλει να αποτελεί το κέντρο του κόσμου μου, μου το είπε και στα ίσα άλλωστε. 

Χαμογελάω λοξά.

Αυτό ήταν κάποτε, ακριβώς αυτό. 

Και δεν το εκτίμησε ποτέ του. 

"Το κάναμε" παραδέχομαι στις φίλες μου τον λόγο που πυροδότησε το χτεσινοβραδινό μου ξέσπασμα. "Την μια στιγμή ήταν μέσα μου ο Δημήτρης και την αμέσως επόμενη εκείνος" 

Η λέξη φτηνή είναι λίγη για να περιγράψω αυτό που ένιωσα.

Ο Μιχάλης με δυο γλυκόλογα κατάφερε να με κάνει και πάλι να αφεθώ στην αγκαλιά του. 

Αδύναμη, αυτό είμαι κοντά του. 

"Ορίστε?" με ρωτάει η Κέλλυ.

"Τι πράγμα?" πετάγεται ταυτόχρονα η Λία.

Γυρνάω και τις κοιτάω. 

Οι δυο κολλητές μου με κοιτάνε με μάτια γουρλωμένα, με στόματα ορθάνοιχτα. 

Χαμηλώνω αμέσως το βλέμμα μου. "Ντρέπομαι" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό που έγινε" 

Αμέσως στο οπτικό μου πεδίο μπαίνει η Λία, η οποία γονατίζει στο πάτωμα μπροστά μου. "Γιατί ντρέπεσαι ακριβώς? Για όλη την κατάσταση με τον Δημήτρη ή για το γεγονός ότι το ίδιο βράδυ αν και ετεροχρονισμένα βρέθηκες με δύο άνδρες?"

Την κοιτάζω σαν να έχει βγάλει δυο κεφάλια.

Μα καλά, τίποτα δεν έχει καταλάβει τόσο καιρό που της μιλάω?

"Δεν αισθάνομαι άσχημα σε καμία περίπτωση για την σχέση μου με τον Δημήτρη" αν είναι δυνατόν. Με ήθελε από την αρχή για αυτό που μπορώ να του δώσω εγώ στην συγκεκριμένη φάση της ζωής μου. Είναι ειλικρινής από την πρώτη στιγμή που με γνώρισε, δεν με κορόιδεψε ποτέ, δεν με πίεσε ποτέ για τίποτα. Για ποιον λόγο ακριβώς να ντραπώ?

"Τότε ένιωσες άσχημα που λίγο μετά.. ήρθε ο Μιχάλης.. και.. αυτό?" η Λία επιμένει.

Χαμηλώνω και πάλι το βλέμμα μου στα μπούτια μου.

"Δεν είναι μόνο αυτό" της εξομολογούμαι. "Όταν χωρίσαμε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα τον αφήσω ποτέ ξανά να με χειραγωγήσει. Δεν θα του επιτρέψω ποτέ ξανά ούτε να με κάνει ότι θέλει, ούτε να με εκμεταλλευτεί. Και εγώ με το που άκουσα τέσσερις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα του έχασα την δυναμικότητα που τόσο καιρό έχτιζα και αφέθηκα για ακόμη μια φορά στα ψεύτικα λόγια του" 

Ντρέπομαι που λύγισα.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που από χτες δεν βρίσκω ηρεμία, που από χτες το βράδυ είμαι και πάλι μετά από έναν μήνα σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.

"Τι σου είπε?" η φωνή της Λίας ίσα που ακούγεται. 

"Ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου" 

"Έχει τεράστιο θράσος ο τύπος!" φωνάζει η Κέλλυ από την άλλη άκρη του δωματίου. "Δεν πιστεύω να τον πίστεψες! Σε παρακαλώ Μαράκι, πες μου ότι δεν πίστεψες ούτε μια λέξη!" 

Σηκώνω το βλέμμα μου και την κοιτάω. 

Η ξανθιά φίλη μου περπατάει με νεύρο πάνω κάτω στον διάδρομο του δωματίου μου και κουνάει τα χέρια της στον αέρα.

"Εκείνη την στιγμή, για λίγο, ναι" παραδέχομαι. "Σήμερα όμως που το είδα πιο σφαιρικά.." ανασηκώνω ελαφρά τους ώμους μου. "Μπορεί και να έμαθε ότι διορθώνω εγώ τις εργασίες του Χαραλαμπόπουλου, ποιος ξέρει"

"Αχ θα τον σκοτώσω! Δεν θα μου γλιτώσει αυτήν την φορά!" μου απαντάει η Κέλλυ. "Δεν ξέρω αν έμαθε για τις εργασίες Μαράκι μου, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι τον τσούζει που σε βλέπει με τον Δημήτρη. Για εμένα αν θέλεις να τον κάνεις να πονέσει και άλλο, συνέχισε ακριβώς αυτό που κάνεις με τον Μήτσο και θα δεις πως ο Μίκυ θα τρέχει μετά από πίσω σου"

Παγώνω

Δεν μπορεί.

Δεν μπορεί να είπε κάτι τέτοιο.

Δεν μπορεί να πιστεύει ότι είμαι με τον Δημήτρη για να τραβήξω την προσοχή του Μιχάλη.

Μα για ποια με περνάει στην τελική?

"Δεν είμαι με τον Δημήτρη για να την μπω στον Μιχάλη" Δεν θα το έκανα αυτό στο εαυτό μου, ποτέ. "Αλλά γιατί ο άνθρωπος αυτός με βγάζει από την μίζερη καθημερινότητα μου χωρίς τον Μιχάλη"

Η Κέλλυ με κοιτάει με δυσπιστία. 

Μα γιατί? 

Αφού τους το έχω πει και πάλι στο παρελθόν ότι το κάνω γιατί μαζί του περνάω καλά, γιατί μαζί του ξεχνιέμαι.

"Αν δεν έχεις ξεπεράσει ακόμη τον Μιχάλη, τότε ίσως-"

"Τότε ίσως τι?" την ρωτάω και την καρφώνω έντονα στα μάτια. "Να αφήσω τον Δημήτρη?" 

"Δεν ξέρω ρε Μαρία" μου απαντάει η Κέλλυ και ανασηκώνει τους ώμους της. "Όλο αυτό είναι πολύ μπερδεμένο"

"Καθόλου μπερδεμένο δεν είναι. Τον Μιχάλη τον αγαπάω ακόμη το παραδέχομαι, αλλά πίσω σε αυτόν δεν γυρνάω, όχι μετά από ότι μου έκανε. Θα μάθω να ζω με αυτό, με την αγάπη μου για το άτομο του, αλλά με την ζωή μου θα προχωρήσω. Σήμερα είναι ο Δημήτρης, αύριο θα είναι κάποιος άλλος"

Και η ζωή συνεχίζεται.

Σωστά?

"Είναι άδικο για τον Δημήτρη αυτό" παρεμβαίνει η Λία μετά από ώρα.

Ρολλάρω τα μάτια μου και της κάνω νόημα να σηκωθεί από το πάτωμα. 

"Δεν έχουμε σχέση.. απλά το κάνουμε.. απλά περνάμε καλά.. δεν του έταξα τίποτα.. δεν μου υποσχέθηκε τίποτα και όλα κομπλέ"

"Τον έχω δει πως σε κοιτάζει" επιμένει η κοκκινομάλλα φίλη μου. 

"Με πόθο ελπίζω" της απαντώ κοφτά και στρέφω και πάλι την προσοχή μου στην εργασία του Μιχάλη. Στην εργασία του.

Ξεροκαταπίνω

"Αν νιώσει κάτι παραπάνω για εσένα-"

"Δεν θα νιώσει, τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά" διακόπτω και πάλι την Λία.

"Καλά, κάνε ότι νομίζεις" Σήμερα παραιτείται σχετικά νωρίς. Τις προηγούμενες φορές επέμενε πιο πολύ. "Τι θέλετε να κάνουμε? Πάμε καμία βόλτα? Ίσως για μια ζεστή σοκολάτα?" 

Στην λέξη ζεστή σοκολάτα ανακατεύεται το στομάχι μου.

Δεν θέλω να βλέπω ούτε φαγητό, ούτε γλυκό, ούτε τίποτα. 

Εδώ και έναν μήνα τώρα δεν τρώω σχεδόν τίποτα.

"Εγώ θα περιμένω τον Δημήτρη, έχουμε κανονίσει" τις ενημερώνω για τα απογευματινά μου σχέδια την ώρα που ακούω το κουδούνι να χτυπάει. "Και μάλλον ήρθε"

Διαβάζω και την τελευταία παράγραφο από την εργασία του Μιχάλη.

3,9 με άριστα το 10

Αναστενάζω βαριά

Τι στο διάολο να κάνω τώρα?

Είναι ο έκτος σε βαθμολογία στην σειρά. 

Τρίβω με μανία το πρόσωπο μου με τα χέρια μου. 

Οφείλω να είμαι αντικειμενική.

3,9 λοιπόν

"Εδώ είναι το μωρό μου?" αναφωνεί χαρούμενα ο Δημήτρης με το που μπει στο δωμάτιο μου.

Στρέφω το πρόσωπο μου και τον παρατηρώ που ξεκουράζει το κορμί του στην κάσα της πόρτας. Φοράει ένα μαύρο τζιν, ένα μαύρο μακό και ένα μαύρο τζάκετ. 

Είναι όμορφος.

Όχι όμως πιο όμορφος.

"Γεια" του λέω άψυχα και στρέφω και πάλι το βλέμμα μου στην εργασία μπροστά μου. 

Μιχάλης Στεργίου. 

Κάποτε ήταν ο Μιχάλης μου.

Χαμογελάω πικραμένα. 

Ποτέ δεν ήταν μου, πάντα τον μοιραζόμουν και με την Κάτια. 

Και τότε παγώνω στην συνειδητοποίηση.

Μήπως δεν ήταν μόνο η Κάτια?

Μήπως υπήρχαν και άλλες?

"Κορίτσια όλα καλά?" ρωτάει ο Δημήτρης με γνήσιο ενδιαφέρον στην φωνή του. 

"Ναι όλα καλά" του απαντάει η Κέλλυ. "Εμείς Μαράκι φεύγουμε, αν θέλεις πάρε με το βράδυ τηλέφωνο να μιλήσουμε, ναι μωρό μου?"

Κοιτάω την ξανθιά μου φίλη και της χαμογελάω διάπλατα. "Ναι μωρό μου" 

Γελάω

Όταν θέλουν έχουν πολύ πλάκα.

"Σου πάει να χαμογελάς" μου λέει ο Δημήτρης με το που μείνουμε οι δυο μας. "Να το κάνεις πιο συχνά, είσαι πολύ όμορφη" 

Ξεροκαταπίνω

"Σε ευχαριστώ" του απαντώ και σοβαρεύω απότομα. Δεν μου άρεσε ο τόνος της φωνής του, ούτε το βλέμμα του. Ήταν πολύ.. διαπεραστικό.

"Δεν θα με ρωτήσεις πώς τα πήγα σήμερα?" με ρωτάει και ξαπλώνει φαρδύς πλατύς στο κρεβάτι μου. 

Τον παρατηρώ καλύτερα.

Γιατί τι ήταν σήμερα?

"Έδινα Φυσιολογία, το ξέχασες?" με ρωτάει και σμίγει τα φρύδια του σε απορία.

"Α.. ε.. ναι.. δηλαδή.. όχι" ω Θεέ μου το ξέχασα. "Πώς τα πήγες?" τον ρωτάω και πληκτρολογώ και την τελευταία βαθμολογία στο excel. 

Αυτή του Μιχάλη. 

"Χάλια" μου απαντάει ο Δημήτρης. "Δεν ήμουνα συγκεντρωμένος, νύσταζα. Ο άλλος ο παπάρας γύρισε το ξημέρωμα τέρμα μεθυσμένος και ξερνοβολούσε σε κάθε γωνία του σπιτιού. Τον νταντεύαμε με τον Νίκο μέχρι να συνέλθει"

Στρέφω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του.

Ο Μιχάλης?

Ο Μιχάλης μου?

Ήταν ήδη πολύ μεθυσμένος όταν ήρθε στο σπίτι μου χτες το βράδυ. 

Ήπιε και άλλο μετά από εδώ?

"Λυπάμαι" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. 

Και όντως το εννοώ, λυπάμαι πολύ, και για όλα.

"Μην ανησυχείς, θα το περάσω τον Σεπτέμβριο" μου λέει με παιχνιδιάρικη φωνή. "Έλα" προσθέτει και μου κάνει νόημα να πάω δίπλα του. "Έλα να σε αγκαλιάσω"

Χαμογελάω αχνά.

Πάντα αυτό μου λέει. 

Και εγώ πάντα πηγαίνω. 

Και εκείνος πάντα με αγκαλιάζει.

"Έτσι μπράβο" Ο Δημήτρης με κλείνει στην αγκαλιά του και τυλίγει τα χέρια του γύρω από την πλάτη μου. "Πέρασα ωραία χτες μαζί σου" 

Κρύβω το πρόσωπο μου στο στήθος του.

"Είναι η πρώτη φορά που βρεθήκαμε εκτός σπιτιού, η πρώτη μας κοινή έξοδος έστω και με τα παιδιά και θέλω να ξέρεις ότι ήταν γαμάτα. Είχα καιρό να περάσω με κοπέλα τόσο ωραία εκτός κρεβατιού" η φωνή του ακούγεται απαλή, το χέρι του ανεβοκατεβαίνει σταθερά στην πλάτη μου.

Γιατί μου το κάνει τόσο δύσκολο?

Η σχέση μου μαζί του έπρεπε να ήταν εύκολη, έπρεπε να ήταν απλή.

"Εσύ?" με ρωτάει από την στιγμή που δεν μιλάω. "Πώς πέρασες χτες?" 

Σηκώνω το κεφάλι μου δειλά δειλά και τον κοιτάω. 

Τον κοιτάω με τύψεις.

"Όχι και τόσο καλά" παραδέχομαι.

Αμέσως το πρόσωπο του Δημήτρη συννεφιάζει. "Σε πείραξε κάτι που κάναμε?"

Του κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

Αν μη τι άλλο, μαζί του ανακαλύπτω μια πλευρά της σεξουαλικής μου ζωής που δεν είχα ιδέα ότι κρύβονταν μέσα μου.

"Μήπως σε ενόχλησε που στην παρέα ήταν ο.. Μιχάλης?" ο γαλανομάτης προφέρει το όνομα του κολλητού του με δισταγμό.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου.

Όχι ακριβώς.

"Δημήτρη.." η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Εγώ χτες-"

"Μόνο μην μου πεις να σταματήσουμε να βρισκόμαστε" με διακόπτει και με αναγκάζει να σηκώσω τα μάτια μου πάνω του. "Θα σε βοηθήσω να τον ξεπεράσεις, θα δεις"

Παρατηρώ το βλέμμα του.

Κρύβει αυτοπεποίθηση, κρύβει σιγουριά.

"Και μην μου πεις ότι τον έχεις ξεχάσει, στην αρχή της σχέσης μας είπαμε ότι θα είμαστε ειλικρινείς ο ένας με τον άλλον, σωστά μωρό μου?" 

Τον κοιτάω σαν να τον βλέπω πρώτη φορά.

"Σωστά" συμφωνώ μαζί του. "Απλά χτες έγινε κάτι και οφείλω να στο πω"

Χαμηλώνω και πάλι το βλέμμα μου.

"Αν σε πείραξε που ανέφερα ότι πηδάει την μια μετά την άλλη, να ξέρεις έτσι ήταν πάντα ο Μιχάλης, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος"

Χαμογελάω πικραμένα. 

"Τον έζησα σε όλο του το μεγαλείο. Πίστεψε με τον ξέρω. Με την κολλητή μου με κεράτωνε άλλωστε" του παραδέχομαι.

Και μετά σιωπή.

Για ώρα, ο Δημήτρης δεν μιλάει, δεν μου απαντάει.

"Ναι, σωστά" μου λέει και με βγάζει από την αγκαλιά του.

Τον παρατηρώ που προσπαθεί να στρίψει τσιγάρο με βιαστικές κινήσεις.

"Τι?" απορώ. Αν και κάπου πάει το μυαλό μου. "Δεν ήταν μόνο η Κάτια?" 

Μόνο και πει όχι.

Μόνο και με επιβεβαιώσει.

"Καλύτερα αυτήν την συζήτηση να την κάνεις μαζί του, δεν είναι σωστό να σου μιλήσω εγώ για εκείνον" μου απαντάει και δεν με κοιτάει καν. Η γλώσσα του σαλιώνει το λευκό χαρτάκι.

Αφήνω έναν κοφτό αναστεναγμό να βγει από μέσα μου και χαμογελάω λοξά.

Πόσο δούλεμα έχω φάει?

"Πόσες ακόμη?" τον ρωτάω και αρπάζω το τσιγάρο από το χέρι του. 

Πρέπει να μάθω να στρίβω και εγώ, δεν βγαίνω οικονομικά με τα πακέτα. 

Δυο καπνίζω κάθε μέρα. 

Καλά λένε ότι είναι εθισμός.

"Μαρία.." ο Δημήτρης διστάζει. 

"Μία, δύο, τρεις..?" επιμένω και τραβάω την πρώτη τζούρα. 

Κάθε φορά που εκνευρίζομαι, νιώθω την ανάγκη να καπνίσω.

"Πολλές" η φωνή του ίσα που ακούγεται. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Μου αρέσει που είναι και ερωτευμένος μαζί μου.

"Μια δυο φορές μάλιστα πηδήξαμε και μαζί κάτι γκόμενες" η φωνή του σπάει στο τέλος. "Και δεν στο λέω για να μειώσω τον Μιχάλη στα μάτια σου, αλλά για να ξέρεις ποιον έχεις δίπλα σου αυτήν την στιγμή, θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου"

Καρφώνω το βλέμμα μου στον λευκό τοίχο απέναντι και αφήνω τον καπνό να βγει αργά αργά από μέσα μου.

Συγχαρητήρια Μαράκι, ήσουν και επίσημα τάρανδος.

"Χτες μετά που έφυγες από το σπίτι μου, ήρθε ο Μιχάλης και με πήδηξε" 

Για ακόμη μια φορά.

Λεηλάτησε το σώμα μου.

Γάμησε την ψυχή μου.

"Τι πράγμα?" με ρωτάει ο Δημήτρης και τον νιώθω να παγώνει δίπλα μου.

"Είπαμε ότι θα είμαστε ειλικρινείς, για αυτό στο λέω"

Και μεταξύ μας, αλλά κυρίως με τον εαυτό μου.

"Αν θέλεις να φύγεις.." του λέω με απαλή φωνή και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι. "Θα το καταλάβω να ξέρεις"

Νιώθω το χέρι του Δημήτρη να τραβάει απαλά το δικό μου προς το μέρος του.

"Δεν πάω πουθενά" 

Καρφώνω τα μάτια μου στα δικά του.

Αποφασιστικότητα.

Αυτό διακρίνω μέσα τους.

Ίσως και λίγο θυμό.

"Θα μείνω μαζί σου, δίπλα σου" προσθέτει και με κλείνει και πάλι στην αγκαλιά του.

Κρύβω το πρόσωπο μου στο στήθος του.

Όταν λέει ότι θα μείνει μαζί μου?

Το εννοεί?

"Λέω σήμερα να μην την βγάλουμε μέσα, τι λες?" νιώθω το χέρι του να ανεβοκατεβαίνει στην πλάτη μου. "Πάμε έξω για φαγητό? Εγώ δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα και πάω στοίχημα ούτε και εσύ"

Ξεροκαταπίνω

Μετά από ότι είπαμε θα πάμε να φάμε κιόλας?

"Δημήτρη.." του λέω και απομακρύνω ελάχιστα το σώμα μου από πάνω του για να διασταυρώσω τα βλέμματα μας. "Δεν είσαι αναγκασμένος να-"

"Το θέλω" με διακόπτει και καρφώνει τα καταγάλανα μάτια του στα δικά μου. "Δεν κάνω τίποτα επειδή αναγκάζομαι, οι πράξεις μου είναι το αποτέλεσμα των επιλογών μου"

Τον κοιτάω καλύτερα. 

Ποιος είναι αυτός ο άνδρας απέναντί μου?

"Θα με περιμένεις στο σαλόνι να ετοιμαστώ?" τον ρωτάω και σηκώνομαι από πάνω του. "20 λεπτά δώσε μου, θα είμαι γρήγορη" του λέω και ανοίγω την ντουλάπα μου να δω τι θα φορέσω.

Νιώθω το χέρι του Δημήτρη να ζουλάει ελαφρά στον ποπό μου.

Κλείνω τα μάτια μου και δαγκώνω τα χείλη μου.

Αυτό το έκανε και ο Μιχάλης.

"Βάλε την μαύρη την δερμάτινη την φούστα, σου πάει" ψιθυρίζει στο αυτί μου και αμέσως μετά δαγκώνει τον λαιμό μου.

Και αυτό το έκανε ο Μιχάλης.

Φοράω την φούστα και ένα λευκό μακό, βάζω τις μαύρες μου μπότες και πάω στο μπάνιο να βαφτώ.

Θα του άρεσα, αν με έβλεπε έτσι θα του άρεσα πολύ.

Ποιος ξέρει γιατί δεν του ήμουν αρκετή. 

Ίσως να ξενέρωνε με τα ροζ μου εσώρουχα. 

Ίσως να τον αηδίαζαν οι τριχούλες που είχα παλαιότερα στο εφηβαίο μου.

Ίσως να μην με θεωρούσε όμορφη.

Ίσως να μην με θεωρούσε έμπειρη σεξουαλικά και αυτό να τον ξενέρωνε.

Αναστενάζω ελαφρά.

Ή μπορεί πολύ απλά να μην αντέχει τις δεσμεύσεις. 

Να μην μπορεί να αφοσιωθεί σε ένα μόνο άτομο.

Να μην μπορεί να αγαπήσει.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου για να πάρω το παλτό και την τσάντα μου.

Εγώ θα μπορούσα να τον βοηθήσω.

Εγώ που τον αγαπάω τόσο θα μπορούσα να του δείξω τον τρόπο με τον οποίο νοιαζόμαστε. 

Κοιτάω φευγαλέα το laptop μου.

Η οικογένεια του δεν το έκανε ποτέ.

Ποτέ δεν του έδειξε αληθινή, ανιδιοτελή αγάπη για να την μάθει ο Μιχάλης.

Τσεκάρω για μια τελευταία φορά το email με τις βαθμολογίες των εργασιών.

Ειδικά ο πατέρας του που τον θεωρεί άχρηστο, ανίκανο και τεμπέλη.

Μιχάλης Στεργίου 

Εγώ τον αγάπησα.

Εγώ πίστεψα σε αυτόν.

3,9

Εγώ τον αγαπάω ακόμη.

Εγώ πιστεύω ακόμη σε αυτόν.

Σβήνω το 3 και την θέση του παίρνει το 7.

Αλλά τον εγκαταλείπω.

Ως εδώ ήταν.

Μέχρι εδώ έπαιξε μαζί μου.

Φτάνει.

Δεν θα επιτρέψω ποτέ ξανά στον εαυτό μου να γίνω υποχείριο του, να γίνω και πάλι το κορόιδο του.

Αυτή ήταν η τελευταία απόδειξη της αγάπης μου για εκείνον.

Από εδώ και πέρα θα ζω για εμένα.

Από εδώ και πέρα το χάος.