μία εβδομάδα μετά

"Ναι.. εκεί.. ναι.. ναι.. ναι.. Μιχάλη το βρήκες! Μιχάλη συνέχισε.. αχχχ Μιχάλη.. ναι.. ναι.. ναι.. αχ.. αχ.. αααααχχχχχχ"

Τοποθετώ το χέρι μου στο πίσω μέρος το κεφαλιού της και το πιέζω με δύναμη στο στρώμα. Δεν μπορώ να την ακούω άλλο. Πολύ υπερβολική μου βγήκε. Και ναι και αχ και βαχ.. τι της κάνω πια και δεν μπορεί να κρατήσει το volume λίγο πιο χαμηλά?

Εντάξει, είμαι καλός στο σεξ, δεν λέω, αλλά γαμώτο τι παθαίνουν οι γκόμενες και φωνάζουν τόσο πολύ όταν τις πηδάω? Τους έχει πει κάποιος ότι όταν γκαρίζουν το ευχαριστιέμαι περισσότερο?

Εγώ την γυναίκα την θέλω αληθινή. Θέλω οι αναστεναγμοί της να μην είναι υπερβολικοί ούτε σε ένταση ούτε σε συχνότητα. Πώς ήταν το Μαράκι δηλαδή? Ακριβώς αυτό! Την έπιανα στα χέρια μου και έλιωνε στην στιγμή, αναστέναζε αληθινά, βογκούσε απαλά. Έτρεμε όταν τελείωνε γύρω μου, έτρεμε ολόκληρη, έτρεμε στην αγκαλιά μου.

Και εγώ το ευχαριστιόμουν τόσο γαμημένα πολύ.

Αχ ρε Μαρία

ΑΧ ΡΕ ΜΑΡΙΑ

Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο στην σκέψη της και με δυο απότομες ωθήσεις τελειώνω μέσα της.

"Ήσουν θεός" μου λέει η Βίκυ με το που βγω από τον κόλπο της. Με μια απαλή κίνηση την γυρνάω και την αναγκάζω να με κοιτάξει.

"Και εσύ ήσουν απίστευτη μωρό μου" της λέω με αισθησιακή φωνή και της δίνω ένα ρουφηχτό φιλί στα χείλη. "Ο τρόπος που με έσφιξες.. οι φωνούλες που έβγαζες.. ήσουν τρομερή!" Με κάτι τέτοια πέφτουν οι γυναίκες, τις ξέρω καλά.

"Πόσο τυχερή είμαι που με πρόσεξες" Η Βίκυ ξαπλώνει κάτω από το πάπλωμα και μου κάνει νόημα να κουλουριαστώ δίπλα της. "Μαζί σου θυμάμαι τα νιάτα μου, τότε που ήμουνα 20 χρονών και ζούσα την στιγμή, ζούσα ευτυχισμένη"

Της χαμογελάω γλυκά και χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, χώνομαι κάτω από τα σκεπάσματα και την κλείνω στην αγκαλιά μου.

"Γιατί να τις ζηλέψεις τις  εικοσάχρονες εσύ μωρό μου?" την ρωτάω και της δίνω ένα φιλί στο μέτωπο. "Τις βάζεις κάτω όλες" προσθέτω και το βλέμμα μου σκοτεινιάζει στην στιγμή.

Όλες εκτός από μία.

Εκτός από μια πολύ συγκεκριμένη, την οποία έχω ερωτευτεί βαθύτατα, την οποία δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, αλλά κυρίως δεν βγαίνει από την καρδιά μου.

Όσο και αν το προσπάθησα τις τελευταίες μέρες, και πιστέψτε με το προσπάθησα πολύ, δεν τα κατάφερα, δεν την ξέχασα ούτε για μισό λεπτό, ούτε για μια πούστικη στιγμή.

"Τι ώρα επιστρέφει ο άνδρας σου?" ρωτάω την Βίκυ και ταυτόχρονα παίρνω τον καπνό και τα φιλτράκια από το κομοδίνο. "Προλαβαίνω να στρίψω ένα?"

"Έχουμε τουλάχιστον μια ώρα ακόμη, μπορείς να μείνεις να μου κάνεις παρέα κιόλας" μου απαντάει η Βίκυ και παίρνει και εκείνη το πακέτο με τα τσιγάρα της στο χέρι.

"Νόμιζα ότι είχες δουλειά το απόγευμα" πάω στο θέμα που με καίει. "Σίγουρα θες να μείνω? Δεν έχεις να διορθώσεις γραπτά?"

"Τα γραπτά τα τελείωσα χτες, έδωσα και τις βαθμολογίες στην Λένα, θα τις περάσει στο σύστημα σήμερα το βράδυ" η Βίκυ τραβάει μια τζούρα από το τσιγάρο της και φυσάει τον καπνό αργά αργά. "Μιχάλη, συγγνώμη μωρό μου που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι καλύτερο, κάθε γραπτό το διόρθωναν δύο άτομα, αν σου έβαζα παραπάνω θα το καταλάβαινε ο Χαραλαμπόπουλος. Το 7 το πήρες με την αξία σου πάντως, συγχαρητήρια"

Καρφώνω αμέσως το βλέμμα μου στον λευκό τοίχο απέναντι.

Καλά ηλίθια είναι?

Δεν αναφέρομαι στα γραπτά της εξέτασης, το φελέκι μου μέσα, αλλά σε αυτά των εργασιών από τα άτομα που έκαναν αίτηση για την διπλωματική.

"Το περίμενα ότι θα το περνούσα" της λέω και φυσάω τον καπνό ψηλά. "Είχα προετοιμαστεί καλά, έκανα ιδιαίτερα όλο το εξάμηνο"

Και τι ιδιαίτερα.. στον έρωτα.

"Ελπίζω να τα καταφέρεις και με την διπλωματική" μου απαντάει η Βίκυ και ξεκινάει να με φιλάει στον λαιμό μου. "Αν τελικά σε διαλέξει ο Χαραλαμπόπουλος, το γραφείο σου θα είναι ακριβώς απέναντι από το δικό μου, θα σε έχω πέντε φορές την εβδομάδα, οχτώ ώρες την ημέρα κοντά μου μωρό μου"

Χαμογελάω λοξά.

Καλύτερη πάσα δεν θα μπορούσε να μου δώσει το Βικάκι.

"Αν είσαι λίγο επιεικής στην βαθμολογία της εργασίας μου.." της λέω με αισθησιακή φωνή και ταυτόχρονα γλιστράω το χέρι μου ανάμεσα στα μπούτια της. "..θα τα καταφέρω και τότε θα το κάνουμε κάθε μέρα στο εργαστήριο μωρό μου" το στόμα μου αφήνει υγρά φιλιά στο στήθος της.

Η Βίκυ αναστενάζει βαριά. "Αχ μακάρι να τα διόρθωνα εγώ" μου απαντάει και περνάει τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά μου. "Αν ήταν στο χέρι μου, η θέση θα ήταν δική σου"

Όχι ρε πούστη μου γαμώ!

Όχι την πουτάνα μου γαμώ!

Όχι την γαμημένη την τύχη μου γαμώ!

Δεν θα τις διορθώσει αυτή τις εργασίες?

Το δεξί χέρι του Χαραλαμπόπουλου είναι στην τελική, τι στον πούτσο?

"Και σε ποιον τις ανέθεσε?" την ρωτάω γλιστρώντας δυο δάχτυλα στον κόλπο της. Πολύ χαλαρή είναι μετά την γέννα, για το καλό του άνδρα της ελπίζω να σφίξει.

"Σε μια μικρή, νεοφερμένη" οι λέξεις φεύγουν μαζί με κάτι βογκητά από το στόμα της. "Ο Χαραλαμπόπουλος την προορίζει για την επόμενη καθηγήτρια.. να δεις πως την λένε.. Μαρία.. Μαρία Οικονόμου νομίζω"

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Μου πέφτει και αυτό που έχω ανάμεσα τους.

Ποια Μαρία?

Η δική μου Μαρία?

Το δικό μου το Μαράκι?

Η γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος?

Η κοπέλα που πηδάει ο κολλητός μου?

Αυτή θα τις διορθώσει τις εργασίες?

"Γιατί εκείνη?" ρωτάω την Βίκυ και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Δεν πρέπει να υποψιαστεί ότι την πλησίασα με έναν απώτερο σκοπό. Όχι, πρέπει να συγκεντρωθώ και να την γαμήσω για μια ακόμη φορά πριν έρθει ο άνδρας της.

"Για να αποκλείσει το ενδεχόμενο να βάλετε μέσο.. ξέρεις.. δευτεροετής είναι.. με στενό κύκλο.. δεν έχει ιδιαίτερες γνωριμίες.. θέλει να ευχαριστήσει τον καθηγητή της.. θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του.. ποιος θα την πλησιάσει? Δεν την ξέρει και κανένας"

Ξεροκαταπίνω

Εγώ όμως την ξέρω και πολύ καλά μάλιστα.

Και αυτή εμένα επίσης.

Και τα γεγονότα του παρελθόντος δεν με ευνοούν και πολύ.

Πιάνω ένα προφυλακτικό από το συρτάρι και το τοποθετώ με αργές κινήσεις πάνω μου.

Γαμώ την γαμημένη την τύχη μου γαμώ

Γαμώ

Γαμώ

Γαμώ

Την πούτσισα γαμώ.

.

.

.

Τοποθετώ το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού μου μόνο που δεν το γυρνάω.

Ξέρω τι θα βρω από πίσω, τι θα συναντήσω και γαμώ την τύχη μου γαμώ δεν είμαι καθόλου έτοιμος για αυτό.

Έχω να την δω μια εβδομάδα, από εκείνη την μέρα που μου είπε ότι ο Δημήτρης την πηδάει καλύτερα. Και από τότε δεν ζω, με σκότωσαν τα λόγια της. Και δεν αναφέρομαι σε αυτά συγκεκριμένα, αλλά στα άλλα.. σύμφωνα με τα οποία δεν αποτελώ πια το κέντρο του κόσμου της.

Γιατί αυτό θέλω να είμαι.

Θέλω να αποτελώ τα πάντα για εκείνη, την πρώτη της σκέψη με το που ξυπνήσει, την τελευταία της πριν κοιμηθεί. Θέλω να μην μπορεί να αναπνέει μακρυά μου, να μην ζει χωρίς εμένα. Την θέλω δική μου, και μόνο δική μου να με κοιτάει και να λιώνει, να μου λέει συνέχεια πόσο πολύ με θέλει, πόσο πολύ με έχει ερωτευτεί.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και γυρνάω το κλειδί στην πόρτα.

"Καλώς τα μάτια μας τα δυο!" φωνάζει ο Μήτσος με το που μπω στο σπίτι. "Πού ήσουν, ρε παπάρα όλη μέρα? Αφού σε ειδοποίησα ότι θα έρθουν τα κορίτσια, πού στον πούτσο χάθηκες?"

Πετάω το τζάκετ μου στην τραπεζαρία και στρέφω αργά αργά το σώμα μου προς το μέρος τους.

Και τότε η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Το σώμα μου παγώνει.

Το αίμα δεν ρέει πια στις φλέβες μου.

Η εικόνα που βλέπω μπροστά μου.. η εικόνα αυτή.

"Με γκόμενα θα ήταν λογικά. Τι ρωτάς και εσύ?" χαχανίζει ο Νίκος και πετάει τα ζάρια στο ταμπλό μπροστά τους. "Μωρό μου έξι τύχαμε, οδός Πραξιτέλους, την αγοράζουμε? Τι λες?" ρωτάει την Λία η οποία κάθεται πάνω στα πόδια του στο πάτωμα.

"Να την αφήσετε ήσυχη ρε μαλάκα, να μείνει τίποτα να πάρουμε και εμείς" του απαντάει ο Μήτσος και κλείνει ακόμη περισσότερο την Μαρία στην αγκαλιά του. "Μωρό μου θα ρίξεις εσύ στον επόμενο γύρο τα ζάρια?" την ρωτάει με νάζι και αφήνει ένα φιλί στον ώμο της.

Και τότε την παρατηρώ. Την βλέπω να του χαμογελά διάπλατα και να ανακάθεται ανάμεσα στα πόδια του για να γυρίσει ελάχιστα το κεφάλι της προς το μέρος του και να-

Άουτς

Αυτό πόνεσε

Ποτέ δεν πίστευα ότι ένα πεταχτό φιλί θα πονούσε τόσο, ποτέ γαμώ ποτέ.

"Ναι θα τα ρίξω εγώ μπας και αλλάξει η τύχη μας και δεν πάμε φυλακή για τρίτη συνεχόμενη φορά" η Μαρία μου του μιλάει πάνω στα χείλη του και με το που τελειώσει την πρόταση της-

Άουτς

Και πάλι άουτς.

Και πάλι πόνεσε.

"Ρε παπάρα τι στέκεσαι όρθιος?" με ρωτάει ο Νίκος. "Πάρε ένα ποτήρι και ένα πιάτο και έλα κάτσε μαζί μας, οι πίτσες ήρθαν πριν λίγο και τα κορίτσια έφεραν και κρασί"

Εγώ?

Εγώ να κάτσω μαζί τους?

Να κάνω τι ακριβώς?

Να τους βλέπω να παίζουν monopoly?

Ή να παρατηρώ τον κολλητό μου να αγκαλιάζει και να φιλάει την κοπέλα με την οποία είμαι ερωτευμένος?

"Σιγά μην κάτσει" πετάγεται ο παπάρας. "Θα πάει να κάνει μπάνιο να ξεβρωμίσει από την προηγούμενη και θα βγει να πηδήξει την επόμενη. Λες και δεν τον ξέρεις τον Μίκυ μας"

Στο λόγια του η Μαρία παγώνει.

Μόνο για μια στιγμή, μόνο για ένα δευτερόλεπτο.

Την παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου που προσπαθεί να το κρύψει και χαμογελάω λοξά.

Ακόμη σε νοιάζω μωρό μου, ακόμη.

"Βασικά δεν έχω κανονίσει τίποτα για το βράδυ" τους ενημερώνω και παίρνω θέση ανάμεσά τους στο πάτωμα. Στα δεξιά μου έχω το ένα ζευγαράκι και στα αριστερά μου έχω-

Κοιτάω καλύτερα την Μαρία στην αγκαλιά του Μήτσου.

Ότι είναι αυτό τέλος πάντων.

Σχέση?

Περιστασιακό σεξ?

Και τα δύο με πονάνε το ίδιο, και τα δύο με διαλύουν.

"Μπορείς να έρθεις μαζί μας τότε" μου λέει ο Νίκος. "Σε λιγάκι θα πάμε για ταινία και μετά για μπύρες"

"Τι να έρθω να κάνω με εσάς τους δυο ρε μαλάκα?" Πιάνω το τελευταίο κομμάτι πίτσας με τυρί στο χέρι μου. "Να σας κρατάω το φανάρι?" τον ρωτάω και στρέφω το πρόσωπο μου προς το Μαράκι. "Φάε, έχεις αδυνατίσει" της λέω με απαλή φωνή και τείνω την πίτσα προς το μέρος της.

Και τότε το κάνει.

Το κάνει.

Θεέ μου το κάνει.

Σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτάει.

Με κοιτάει με αυτά τα δυο συνηθισμένα για τον κόσμο καφέ μάτια, μοναδικά όμως για εμένα.

Το Μαράκι καρφώνει το παγωμένο βλέμμα της στο δικό μου και νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στην γη.

Τι και αν με κοιτάει με ψυχρότητα?

Το μέσα μου φλέγεται.

"Φέρ'το εδώ" παρεμβαίνει ο Μητσάκος και αρπάζει την πίτσα από το χέρι μου. Τι κάνει ο πούστης? "Θα την ταΐσω εγώ την μικρή μου"

Παγώνω

Ότι δεν κατάφερε η Μαρία με το βλέμμα της, το έκανε ο Μήτσος με τα λόγια του.

Μικρή του?

Την λέει μικρή του?

"Φτάνει τόσο" του λέει η Μαρία με την πίτσα στο στόμα. "Δημήτρη δεν θέλω άλλο, θα σκάσω" προσθέτει με νάζι και προσπαθεί να απομακρύνει το χέρι του μπροστά από το πρόσωπό της.

"Μια μπουκιά ακόμη μωρό μου" της ψιθυρίζει ο Μήτσος και την δαγκώνει απαλά στο μάγουλο της. "Έχει δίκιο ο Μίκυ, έχεις αδυνατίσει πολύ τον τελευταίο καιρό"

Στο άκουσμα του υποκοριστικού μου η Μαρία σκυθρωπιάζει αμέσως. "Τελευταία και μετά τσιγάρο" του λέει και δαγκώνει μια μικρή μπουκίτσα από την πίτσα. "Θα μου στρίψεις ένα?" τον ρωτάει αφού καταπιεί.

"Ρε Μαρία..." πετάγεται η Λία και για πρώτη φορά σήμερα ακούω την φωνή της. Είναι προειδοποιητική, είναι αγανακτισμένη. "Τι το θέλεις τώρα αυτό?" ρωτάει την κολλητή της και την κοιτάει με απογοήτευση. Αμέσως το Μαράκι μου της χαρίζει ένα δολοφονικό βλέμμα και η Λία χαμηλώνει το δικό της. "Καλά, κάνε ότι θες" παραιτείται.

Γιατί γαμώ παραιτείται?

Γιατί δεν την πιέζει λίγο ακόμη?

Αφού το ξέρει ότι την Μαρία την ενοχλεί ο καπνός, γιατί την αφήνει να καπνίζει?

"Τελευταίο και πάμε να ετοιμαστούμε" Ο Μήτσος τραβάει την πρώτη τζούρα από το τσιγάρο που μόλις έστριψε και αμέσως μετά το τοποθετεί ανάμεσα στα ροζ χειλάκια της Μαρίας. "Κρίμα να χάσουμε την τελευταία προβολή, θέλω πολύ να πάμε σινεμά" μας λέει με έναν περίεργο τόνο στην φωνή του. Σαν να κρύβουν κάποιο υπονοούμενο τα λόγια του, κάτι πρόστυχο.

Και τότε το συνειδητοποιώ.

Θα πάνε και αυτοί οι δυο στον κινηματογράφο?

Τι σόι έξοδος είναι αυτή?

Ζευγαράκια θα βγούνε?

Ή για να αναδιατυπώσω την ερώτηση μου καλύτερα..

Είναι ζευγαράκια για να βγούνε και ως ζευγαράκια?

"Μίκυ εσύ τι θα κάνεις τελικά?" με ρωτάει ο Νίκος.

Παρατηρώ τον Μήτσο να σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι και αμέσως μετά να κολλάει πάνω του την Μαρία και να την φιλά με πάθος.

Μπροστά μου.

Φιλιούνται μπροστά μου.

"Θα πεθάνω" του λέω χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από πάνω τους.

Πονάει πολύ γαμώ.

Πονάει πάρα πολύ.

"Αν κάτσω μέσα Σάββατο βράδυ θα πεθάνω" συμπληρώνω την προηγούμενη πρότασή μου και σηκώνομαι όρθιος. "Απλά δώστε μου λίγο χρόνο να ετοιμαστώ για να έρθω μαζί σας" Τους αφήνω μόνους τους στο σαλόνι και κλείνω με δύναμη την πόρτα του δωματίου μου πίσω μου.

Εισπνοή, εκπνοή

Θα τα καταφέρεις Μιχάλη, κάποια στιγμή θα την ξεχάσεις.

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το σώμα μου να γλιστρήσει πάνω στην ξύλινη πόρτα μέχρι αυτό να φτάσει στο πάτωμα.

Και τότε το νιώθω, και τότε έρχεται.

Λίγα δάκρυα είναι μόνο, μερικές σταγόνες.

Τίποτα το σημαντικό.

Τίποτα το ανησυχητικό.

Τίποτα, δεν είναι τίποτα.

Θα περάσει.

Σωστά?

Κάποια στιγμή θα μου περάσει.

Σωστά?

.

.

.

"Γαμώ το στανιό μου γαμώ!" μιλάω μόνος μου και κλωτσάω δυνατά έναν κάδο μπροστά μου. "Πουτάνα.. αυτό είναι Μιχάλη.. πουτάνα.. θα την ξεπεράσεις.. ηρέμησε.. θα σου περάσει.." προσπαθώ να με καθησυχάσω. Προσπαθώ να με ηρεμήσω.

ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΓΑΜΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ?

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΈΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΔΈΚΑ ΣΕΙΡΕΣ ΠΙΟ ΠΑΝΩ?

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΤΣΑΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΓΑΜΩ?

ΓΙΑΤΙ?

Κλωτσιά

ΓΙΑΤΙ?

Κλωτσιά

ΓΙΑΤΙ?

Κλωτσιά

"Ρε μαλάκα τι σου φταίει ο κάδος και ξεσπάς πάνω του?" από πίσω μου ακούγεται η φωνή του Νίκου. Καλός παπάρας και αυτός. Πέντε φορές τον ρώτησα αν οι άλλοι έχουν σχέση, δεν ξέρω τι στον πούτσο κάνουν μου απάντησε. Και άντε αυτός δεν ξέρει, η Λία, που είναι και κολλητή της, τι διάολο? Ούτε αυτή γνωρίζει?

"Μίλησα με τον πατέρα μου στο κινητό και με εκνεύρισε" λέω το πρώτο ψέμα που μου έρχεται στο μυαλό και γυρνάω να τους κοιτάξω.

Στέκονται και οι τέσσερις μπροστά μου με τον Νίκο να αγκαλιάζει την Λία και με τον Δημήτρη να έχει περάσει το χέρι του πίσω από τους ώμους της Μαρίας και να την τραβάει κτητικά προς το μέρος του.

Την πηδάς Μητσάκο, το έχουμε εμπεδώσει, δεν χρειάζεται να μας το υπενθυμίζεις.

"Όλα καλά με τους γονείς σου?" με ρωτάει το Μαράκι όλο ανησυχία.

Καρφώνω αμέσως το βλέμμα μου στο δικό της.

"Σε νοιάζει να μάθεις?" ο τόνος της φωνής μου βγαίνει λίγο πιο ειρωνικός από ότι θα ήθελα.

Αυτήν στην τελική μέχρι και ένα τέταρτο πριν μπαλαμουτιαζόταν με τον Μήτσο μέσα στο σινεμά. Είμαι σίγουρος!

"Όχι καθόλου" μου απαντάει η Μαρία και παίρνει αμέσως το βλέμμα της από πάνω μου. "Λία, θα περιμένουμε εδώ την Κέλλυ ή θα την βρούμε απευθείας στο μπαράκι?"

Τέλεια, η ξανθιά φίλη τους μου έλειπε για να συμπληρωθεί το καρέ.

"Είναι ήδη στο Circus και μας περιμένει" της απαντάει η κοκκινομάλλα. Έπειτα την πιάνει αγκαζέ και ξεκινάνε να περπατάνε οι δυο τους μπροστά.

"Πες τώρα τι στον πούτσο έπαθες πριν?" με ρωτάει ο Μήτσος από την στιγμή που τα κορίτσια έχουν αποκτήσει μια ασφαλή απόσταση από εμάς.

Τον κοιτάω φευγαλέα.

Το ενδιαφέρον του είναι γνήσιο, μπορώ να το διακρίνω.

"Τίποτα" του απαντώ και κοιτάω και πάλι την φιγούρα της μελαχρινής κοπέλας μπροστά μου.

Αυτό το τζιν της κάνει κωλάρα.

"Τι τίποτα ρε μαλάκα? Εσύ και οι γκόμενες! Πες μας τι έχεις, με εμάς μιλάς, με τους κολλητούς σου!" επιμένει ο Μητσάρας.

Πολύ καλά λοιπόν.

"Γιατί δεν κάτσατε μαζί μας στον κινηματογράφο?" τον ρωτάω και δεν τον κοιτάω καν. "Γιατί πήρες την Μαρία και πήγατε στην τελευταία σειρά πάνω πάνω?"

"Μου κάνεις πλάκα έτσι?"

Τον κοιτάω φευγαλέα.

"Όχι καθόλου, θέλω να μάθω τι κάνατε"

Ξαφνικά νιώθω ένα χέρι στο στήθος μου να με εμποδίζει απότομα από το να κάνω το επόμενο βήμα. "Μίκυ την γουστάρεις?" ο τόνος του Μήτσου είναι κοφτός.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του.

Γαλάζιο στο καφέ.

Καχυποψία στην απόγνωση.

"Σήμερα το πρωί πηδούσα μια τριαντάρα, τι να θέλω από το μωρό?" ακούγομαι όσο πιο αδιάφορος μπορώ.

Ο Δημήτρης μου στενεύει απευθείας τα μάτια του.

"Ωραία, επειδή εγώ θέλω πολλά από το μωρό, κόψε αυτό το υφάκι μην γίνουμε κώλος"

Σειρά μου να τον κοιτάξω καχύποπτα.

"Όταν λες πολλά?" τον ρωτάω και η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Αν μου πει αυτό που φαντάζομαι..

"Το βλέπω πιο σοβαρά μαζί της ρε μαλάκα! Τι δεν καταλαβαίνεις? Την γκόμενα την γουστάρω φουλ, μέχρι τα μπούνια"

Ξεροκαταπίνω

Όταν λέει πιο σοβαρά τι εννοεί?

"Τόσο καλά πηδιέται που την θέλεις και για σχέση?" ρωτάει ο Νίκος από δίπλα μου.

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ?

ΤΙ ΣΧΕΣΗ?

"Το κρυφό της ταλέντο είναι οι πίπες, ρώτα και τον Μίκυ να σου πει" του απαντάει ο Μήτσος και βγάζει από την τσέπη του ένα ήδη στριμμένο τσιγάρο. "Και για να σου απαντήσω Μιχαλάκη στην προηγούμενη ερώτηση σου, πίπα μου έπαιρνε μέσα στον κινηματογράφο πριν, πίπα μωρό μου, πίπα"

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Χάνομαι

Σβήνω

Λιώνω

"Όταν λες πίπα?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Τι εννοείς?"

"Πίπα ρε μαλάκα! Τι με κοιτάς λες και δεν σου έχουν πάρει ποτέ! Αυτό που γονατίζει η γκόμενα μπροστά σου, σου κατεβάζει το παντελόνι με το μποξεράκι, στον παίζει λίγο στην αρχή και μετά στον βάζει στον στόμα της, στον γλείφει και στον ρουφάει!"

Στρέφω απότομα το βλέμμα μου στην μελαχρινή μπροστά μου. Την παρατηρώ να λικνίζει τους γοφούς της καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά που βρίσκονται στην είσοδο του μπαρ.

Θα την γαμήσω.

Δεν θα μου την γλιτώσει.

Σήμερα θα την βάλω κάτω και θα την πηδήξω τόσο μα τόσο άγρια που θα ξεχάσει μέχρι και πως την λένε.

Και να δούμε μετά αν θα συνεχίσει να πηδιέται με τον Μητσάκο.

Γελάω

Θα την κάνω εγώ να ξεχάσει και το δικό του όνομα μαζί με το δικό της.

Μαράκι μου γλυκό.

Σήμερα θα μάθεις τι πάει να πει άγριο γαμήσι.

Ναι, σήμερα.