8 Νοεμβρίου

Μαρία

Λεβονοργεστρέλη

Ένα χάπι των 1500 μg και δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. 

Αν και η κοπέλα στο φαρμακείο μου πρότεινε να συμβουλευτώ τον γυναικολόγο μου μετά από τρεις εβδομάδες περίπου, για να βεβαιωθώ ότι το χάπι έπιασε. 

Αναστενάζω βαριά.

Δεν έχω γυναικολόγο. Και δεν καίγομαι να βρω κιόλας. Πώς θα πάω στο ιατρείο του για εξέταση? Θα με βάλει να ξαπλώσω με τα πόδια ανοιχτά και θα κοκκινίσω ολόκληρη από πάνω μέχρι κάτω. 

Όχι όχι όχι

Ντρέπομαι

Εκτός και αν...

Κοιτάω την κλειστή πόρτα του δωματίου του Μιχάλη. 

Αν του πω να έρθει μαζί μου, λες να το δεχτεί?

Εξάλλου χτες, αυτό που έγινε ήταν με δική του πρωτοβουλία. Έξι φορές τελείωσε μέσα μου. Έξι, όχι μία. Ασυγκράτητος ήταν όλο το βράδυ. Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες μου έκανε γλυκό και τρυφερό έρωτα. Διότι μπορεί στην αρχή να ήταν λιγάκι άγριος, αλλά με το που του εκμυστηρεύτηκα τι νιώθω, επέστρεψε κοντά μου ο παλιός καλός Μιχάλης. 

Το γλυκό μου το αγόρι.

Το τρυφερό μου το πιγκάκι.

Χαμογελάω διάπλατα. 

Έτσι θα τον λέω, πιγκάκι. Από το pig που είναι γουρούνι στα αγγλικά, αλλά επειδή είναι και γλυκός, είναι πιγκάκι. Είναι βέβαια και λίγο αναίσθητος, απότομος και άγριος μερικές φορές, ή μάλλον σπάνια, για αυτό και το γουρούνι εξαρχής.

"Τι καλό μυρίζει?" από τις σκέψεις μου με βγάζει η σπαστική φωνή που απεχθάνομαι. 

Βγάζω το τηγάνι από το μάτι και γυρνάω να τον κοιτάξω. Είναι όρθιος κάτω από την κάσα της κουζίνας φορώντας μόνο ένα μαύρο μποξεράκι.

"Φτιάχνω πρωινό στο αγόρι μου" τον ενημερώνω και κοιτάω πίσω του. Από το δωμάτιο του εκείνη την στιγμή βγαίνει μια ψηλή, μελαχρινή, όμορφη κοπέλα που φοράει-

Παγώνω

Με τα εσώρουχα κυκλοφορούν οι κατακτήσεις τους εδώ μέσα? 

Τις βλέπει και ο Μιχάλης έτσι ημίγυμνες τώρα που είμαστε μαζί?

Αχ τα νεύρα μου!

"Πες στην κοπέλα σου να ντυθεί!" του ψιθυρίζω φωναχτά. Έλεος πια με τα φακμποις του Βιολογικού.

"Βανεσάκι ντύσου μωρό μου!" της φωνάζει παιχνιδιάρικα ο Δημήτρης και ταυτόχρονα με κοιτάει έντονα στα μάτια.

"Δεν βρίσκω τα ρούχα μου ρε Μητσάκο" του απαντάει εκείνη και αν βλέπω καλά πάνω από τον ώμο του γαλανομάτη, η μελαχρινή κοπέλα ψάχνει για τα ρούχα της στο σαλόνι. Σιγά μην τα βρει, εκεί μέσα επικρατεί το χάος. 

"Αχ αυτή η γυναίκα!" μονολογεί ο Δημήτρης και με πλησιάζει. "Τι καλό μας έφτιαξες?" με ρωτάει και ταυτόχρονα βουτάει ένα pancake από το τηγάνι. 

"Τίποτα για εσένα!" του λέω και παίρνω το pancake μου πίσω. "Αυτά είναι όλα για τον Μιχάλη" 

Ο Δημήτρης με μπανίζει από πάνω μέχρι κάτω τελείως απροκάλυπτα. 

"Τυχερός ο Μίκυ" μου απαντάει και μου κλείνει το μάτι. 

Δεν του λέω τίποτα και του γυρνάω αμέσως την πλάτη για να συνεχίσω το μαγείρεμα. Εκτός από pancakes με μερέντα και φράουλες, έφτιαξα και μερικές αυγοφέτες και τηγάνισα και δυο μικρά λουκανικάκια. Δεν είχε και τίποτα άλλο το ψυγείο τους, οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες. 

"Πάω να βοηθήσω την Βανέσα να βρει τα ρούχα της" ακούω τον Δημήτρη να λέει από πίσω μου. "Α και που'σαι.. αν ο Μίκυ αποφασίσει να μοιραστεί το.. φαγητό του.. ευχαρίστως να δοκιμάσω και εγώ Μαράκι!" η γλοιώδης φωνή του που προκαλεί μια ανακατωσούρα στο στομάχι μου.

Μαλάκα

Εξακολουθώ να αδιαφορώ για το άτομο του και ξεκινάω να στύβω τον χυμό πορτοκάλι. 

Πρέπει να ανακτήσει τις δυνάμεις του το αγόρι μου. Με το που ετοιμαστεί και ο γαλλικός καφές θα του πάω πρωινό στο κρεβάτι. Το αξίζει άλλωστε. 

"Καλημέρα" ακούω μια γνώριμη, μια πολύ γνώριμη φωνή από πίσω μου και παγώνω στην στιγμή.

Δεν μπορεί.

Όχι κάποιος μου κάνει πλάκα.

"Λία?"

Γυρνάω απότομα το σώμα μου και έρχομαι αντιμέτωπη με ένα πολύ γνωστό κεφάλι με κόκκινες τρίχες. 

"Τι κάνεις εσύ εδώ?" την ρωτάω και γουρλώνω τα μάτια μου. "Και μάλιστα μέσα σε αυτό το.. ω Θεέ μου! Το κάνατε με τον Νίκο? Το δικό του μπλουζάκι φοράς?" 

Η κολλητή μου μου κάνει νόημα να μιλάω πιο σιγά και μπαίνει μέσα στην κουζίνα. "Ναι, και ήταν τέλεια!" μου λέει και κλείνει την πόρτα πίσω της. "Είναι Θεός, Μαρία, είναι φωτιά στο κρεβάτι! Δεν μπορείς να φανταστείς" προσθέτει και κοιτάει τον μισοτελειωμένο μου δίσκο. "Μπορώ να φάω? Πεινάω σαν λύκος!" 

"Όχι!" της λέω και χτυπάω το χέρι της που πάει να αρπάξει μια αυγόφετα. "Πας καλά? Κοιμήθηκες μαζί του? Το ξέρεις ότι είναι ένας ηλίθιος που δεν κάνει για σχέσεις?" την ρωτάω με έναν αυστηρό τόνο. 

"Ηρέμησε!" μου λέει και βάζει σε δυο κούπες λίγο γαλλικό καφέ. "Δεν τον ερωτεύτηκα, απλά σεξ κάναμε, κουλ" 

Απλά σεξ, λέει.

Τόσο απλά.

"Σε εκμεταλλεύτηκε" της αποκαλύπτω. 

"Δεν θεωρείται εκμετάλλευση αν γίνεται με την θέληση και των δύο και αν ξέρει ο καθένας την θέση του το επόμενο πρωί" με πληροφορεί και ανοίγει και πάλι την πόρτα της κουζίνας. "Πάω να τον ξυπνήσω, να κάνω για ακόμη μια φορά σεξ μαζί του και ύστερα να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να πάω σπιτάκι μου. Η ώρα πήγε 4 το απόγευμα και στις 6 έχω σάουνα και χαμάμ στο γυμναστήριο! Δεν θα προλάβω! Τρέχω!"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου όσο παρακολουθώ την φίλη μου να απομακρύνεται από το οπτικό μου πεδίο. 

Μα πως μπορεί μια κοπέλα να κάνει σεξ με κάποιον για τον οποίο δεν τρέφει κανένα απολύτως συναίσθημα?

Πώς μπορεί να μοιράζεται κάτι τόσο ξεχωριστό με κάποιον εντελώς άγνωστο?

Ειλικρινά ώρες ώρες τις κολλητές μου δεν τις καταλαβαίνω καθόλου.

Παίρνω στα χέρια μου τον γεμάτο δίσκο και ξεκινάω να περπατάω προς το δωμάτιο του Μιχάλη. Ανοίγω την πόρτα σιγά σιγά για να εισέλθω στον ιδιωτικό του χώρο και-

"Ξύπνησες?" τον ρωτάω και αφήνω το πρωινό στο κομοδίνο. 

Ο Μιχάλης είναι όρθιος μπροστά στην ορθάνοιχτη μπαλκονόπορτα και κοιτάει το κινητό του φορώντας μόνο μια φαρδιά μαύρη φόρμα πάνω του. 

"Ναι" μου λέει και στρέφει φευγαλέα το μάτι του προς το μέρος μου. "Νόμιζα ότι έφυγες να σου πω την αλήθεια" συμπληρώνει και βάζει το κινητό του στην τσέπη. Αμέσως μετά αρπάζει τον καπνό, τα φιλτράκια και τα χαρτάκια πάνω από το γραφείο του και ξεκινάει να στρίβει τσιγάρο. 

"Να φύγω να πάω που?" με διστακτικό βήμα τον πλησιάζω. "Σήμερα είναι η γιορτή σου" τον αγκαλιάζω δειλά δειλά γύρω από τον γυμνό κορμό του. Παρατηρώ τον θάνατο να παίρνει μορφή στα χέρια του. "Τσιγάρο με άδειο στομάχι?" τον μαλώνω με νάζι. "Θα σε πειράξει" προσθέτω και του δίνω ένα γλυκό φιλί στο στήθος του. 

"Δεν παθαίνω τίποτα εγώ" μου λέει και ανάβει το στριφτό τσιγάρο του με τον κόκκινο αναπτήρα του. 

Και μετά σιωπή

Εγώ μένω στην αγκαλιά του να κοιτάω τον πολυσύχναστο δρόμο που περνάει μπροστά από την πολυκατοικία του και ο Μιχάλης μένει να καπνίζει και να φυσάει τον καπνό έξω από το παράθυρο. 

Άβολη σιωπή

"Χτες μαλώσαμε" Νιώθω το χέρι του να ανεβοκατεβαίνει με απαλές κινήσεις στην πλάτη μου κάτω από το μαύρο μακό που δανείστηκα σήμερα το πρωί από την ντουλάπα του. 

"Ο πρώτος μας καυγάς" του απαντώ με απαλή φωνή. 

Και μετά ξανά σιωπή.

Και πάλι άβολη σιωπή.

Αναστενάζω βαθιά και απομακρύνω ελάχιστα το πρόσωπο μου από το στήθος του. 

Δεν μπορώ, με καίει. Με τσουρουφλίζει για την ακρίβεια. Το σκέφτομαι από χτες, μετά την τελευταία μας φορά στις 5 το πρωί. Ναι μαλώσαμε και ναι υπήρχε λόγος.

"Πες το" με προτρέπει και ταυτόχρονα με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο καλά με ξέρει. "Νιώθω ότι θέλεις να μου πεις κάτι, πες το μου"

Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά για να συναντήσω το δικό του. 

"Ήσουν με κάποια άλλη εδώ μέσα χτες το βράδυ?" τον ρωτάω και τα μάτια μου τον εκλιπαρούν για μια ειλικρινή απάντηση. 

Αν μου πει ναι, θα τον χωρίσω. Και μετά θα κλειστώ στο δωμάτιο μου στο χωριό και δεν θα βγω ποτέ ξανά από εκεί μέσα. Ποτέ μα ποτέ.

Ο Μιχάλης ξεφυσάει βαριά και πιέζει το κεφάλι μου και πάλι στο στήθος του. "Όχι" μου απαντάει και κάνει ακόμη μια τζούρα από το τσιγάρο του. Το καταλαβαίνω από το σύννεφο καπνού που απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα. Διότι το αγόρι μου έχει στραμμένο το βλέμμα του έξω από το παράθυρο στερώντας μου το βαθύ πράσινο των ματιών του. 

Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγαίνει από τα χείλη μου. 

Το σώμα μου χαλαρώνει στην στιγμή.

Το άγγιγμα του σφίγγει ακόμη περισσότερο γύρω από την μέση μου. 

"Δεν ήμουν με καμία άλλη εδώ μέσα χτες, παρεξήγησες" η φωνή του ακούγεται σταθερή. Σταθερή και σίγουρη. 

Δεν έχω κανέναν λόγο να μην τον πιστέψω. 

Εξάλλου είπε και μια αλήθεια χτες το βράδυ, ότι τα κορίτσια μου βάζουν ιδέες στο κεφάλι και πως τον υποπτεύομαι άδικα. Ναι, από εδώ και πέρα πρέπει απλά να αδιαφορώ για τις ανυπόστατες κατηγορίες που του εκτοξεύουν και να τον εμπιστευτώ ολοκληρωτικά.

"Συγγνώμη" του λέω και σφίγγω το σώμα του πιο πολύ στα χέρια μου. "Συγγνώμη που σε υποπτεύθηκα, συγγνώμη που σου φώναξα, συγγνώμη που σε χαστούκισα" όλα τα εννοώ. Όλα. Κάθε λέξη, κάθε συγγνώμη.

"Εγώ συγγνώμη που σου φέρθηκα απότομα" η φωνή του εξακολουθεί να είναι σταθερή. "Δεν έπρεπε να σε πιάσω με αυτόν τον τρόπο από τον λαιμό.. ούτε να σε πηδήξω τόσο άγρια στην αρχή.. Μαρία.. εσύ είσαι.." ο Μιχάλης ξεροβήχει. "Είσαι πολύ ευαίσθητη Μαράκι και δεν το άξιζες αυτό" προσθέτει και με κολλάει με δύναμη πάνω στο σώμα του. "Είμαστε εντάξει τώρα?" με ρωτάει και με το χέρι του με αναγκάζει να σηκώσω το βλέμμα μου πάνω του. 

"Ναι" του απαντώ και καρφώνω έντονα τα μάτια μου στα δικά του. "Είμαστε εντάξει. Εξάλλου.." ξεροκαταπίνω. Είναι η δεύτερη φορά που θα του το πω και η αλήθεια είναι ότι.. θα ήθελα μια ανάλογη απάντηση. "Είμαι ερωτευμένη μαζί σου, πως είναι δυνατόν να σου κρατήσω κακία?" 

Ο Μιχάλης απομακρύνει αμέσως το βλέμμα του από πάνω μου και στο καπάκι απελευθερώνει το σώμα μου από το δικό του. 

"Μάλιστα" μου λέει και τραβάει την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο του. 

Άουτς

Δεν περίμενα ακριβώς αυτήν την απάντηση.

"Δεν θα πεις κάτι?" επιμένω. Επιμένω γιατί τον αγαπάω.

"Τι έφτιαξες για πρωινό?" με ρωτάει και ξαπλώνει πάνω στο κρεβάτι του. "Ότι και να είναι μυρίζει υπέροχα πάντως!" 

"Μιχάλη!" του γκρινιάζω και κάθομαι στο στρώμα δίπλα του. "Άσε τις αυγόφετες και κοίτα με!" τον παρακαλάω από την στιγμή που το βλέμμα του είναι στραμμένο στον δίσκο με τα φαγητά. 

Μάταια όμως, ούτε βλέφαρο δεν μου ρίχνει. 

"Χτες που σου το είπα αντέδρασες πιο γλυκά. Από άγριο σεξ μου έκανες τρυφερό έρωτα και μου ψιθύριζες γλυκόλογα όλο το βράδυ" κάνω μια παύση και συνεχίζω. "Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι δεν έβαλες προφυλακτικό καμία από τις έξι φορές που το κάναμε συνολικά και όχι μόνο τελείωσες μέσα μου, αλλά αμέσως μετά με πήρες και αγκαλιά και όλο το βράδυ δεν με άφησες ούτε πλευρό να αλλάξω"

Πρώτη φορά κοιμηθήκαμε με αυτόν τον τρόπο. 

Όλες τις προηγούμενες απλά ξάπλωνε δίπλα μου και λίγο πριν κλείσει τα μάτια του μου έδινε ένα φιλί στον ώμο.

Αυτό

Ενώ χτες ήταν άλλο.

Ήταν διαφορετικό, ήταν τέλειο! 

"Δεν θα μου πεις κάτι για όλα αυτά?" τον ρωτάω και πάλι διστακτικά. 

Αν και.. απλά μπορεί να μην νιώθει για εμένα με τον ίδιο τρόπο που νιώθω εγώ για αυτόν και-

Παγώνω

Όχι δεν μπορεί να μην είναι ερωτευμένος μαζί μου. Αφού με θέλει! Επιδιώκει συνέχεια να βρεθεί ερωτικά μαζί μου και χτες με πήρε και αγκαλιά. Και είμαι και η πρώτη κοπέλα που το έκανε μαζί της χωρίς προφυλακτικό και τελείωσε και πόσες φορές μέσα μου.

Απλά φοβάται να το παραδεχτεί.

Αυτό είναι.

Φοβάται να παραδεχτεί τα συναισθήματα του πρωτίστως στον εαυτό του και ύστερα σε εμένα. 

Αλλά εγώ θα επιμείνω.

Θα μείνω πλάι του μέχρι να το συνειδητοποιήσει. 

Και μετά θα μου λέει όλη μέρα πόσο πολύ με αγαπάει και πόσο ερωτευμένος είναι μαζί μου. 

Όλη μέρα, κάθε μέρα.

"Μαράκι.." η φωνή του Μιχάλη με βγάζει από τις σκέψεις μου. "Αν φοβάσαι για κάτι.. να ξέρεις.." τα πράσινα μάτια του με κοιτούν με δισταγμό. "Είμαι καθαρός, δεν το είχα ξανακάνει ποτέ πριν χωρίς προφυλακτικό, δεν ξέρω τι με έπιασε χτες και μπήκα μέσα σου χωρίς προστασία" ξεφυσάει βαριά και συνεχίζει. "Τώρα για το άλλο.." το αγόρι μου αδυνατεί να ολοκληρώσει την πρόταση του και τρίβει με μανία το μέτωπό του. "Είναι πολύ να σου ζητήσω να πεταχτείς μέχρι το φαρμακείο στην γωνία και να-"

"Το έχω ήδη κάνει" τον καθησυχάζω και του χαμογελώ πικραμένα. Δεν εννοούσα να σχολιάσει ακριβώς αυτό το κομμάτι της εξομολόγησης μου, αλλά ένα άλλο. "Το πήρα το χάπι της επόμενης μέρας, μην ανησυχείς" του λέω και στρέφω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο. 

Ξαφνικά νιώθω ένα ψυχοπλάκωμα μέσα μου, έναν κόμπο στο στομάχι μου. 

Η διάθεση μου συννεφιάζει και τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από το σώμα μου. 

Σαν να θέλω να με προστατέψω. 

Σαν να νιώθω μόνη παρόλο που έχω τον Μιχάλη δίπλα μου.

"Σε ευχαριστώ" μου απαντάει και νιώθω ένα φιλί στον ώμο μου. "Είσαι απίστευτη πραγματικά"

Του γνέφω θετικά και εξακολουθώ να κοιτάω τον καταγάλανο ουρανό. 

Απίστευτη με αποκάλεσε. 

Νιώθω σαν να το είπε στην μάνα του και όχι στην κοπέλα του. 

"Θέλεις να πάμε έξω για φαγητό?" με ρωτάει ο Μιχάλης λίγα λεπτά μετά. Το χέρι του εξακολουθεί να με χαϊδεύει χαμηλά στην μέση μου και τα χείλη του εξακολουθούν να με φιλούν στον ώμο μου. "Το είχαμε πει χτες, το θυμάσαι? Να σε βγάλω για την γιορτή μου" μου λέει και τα χείλη του όλο και ανεβαίνουν προς τον λαιμό μου. "Πρώτα για φαγητό.. μετά για γλυκό.. και μετά για π-" 

Με μια αστραπιαία κίνηση τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο στόμα του και τον αποτρέπω από το να ολοκληρώσει την φράση του. 

"Μιχάλη!" τον μαλώνω και τον κοιτάω αυστηρά. "Κάτι είπαμε χτες!" του υπενθυμίζω με ένα αγανακτισμένο ύφος. 

"Για ποτό θα έλεγα!" με μια απότομη κίνηση με ρίχνει πίσω στο κρεβάτι. "Πού πήγε το πρόστυχο μυαλό σου πριγκίπισσα?" με ρωτάει με ένα παιχνιδιάρικο ύφος και ξεκινάει να με γαργαλάει σε όλο μου το σώμα. "Πού μωρό μου? Πού?" συνεχίζει να με ενοχλεί.

"Ρε Μιχάλη!" του λέω και γελάω. Γελάω πολύ και δυνατά. "Μη!" με τα χέρια μου προσπαθώ να τον απομακρύνω από πάνω μου. "Στα.. σταμάτα! Με.. με ενοχλείς!" τα χαχανητά μου δεν έχουν προηγούμενο. Έχω κλείσει και τα μάτια μου και όλη η αίσθηση είναι πιο έντονη. 

"Τι να σταματήσω πριγκίπισσα?" με ρωτάει και συνεχίζει να με βασανίζει. "Δεν κάνω κάτι!"

Με κοροϊδεύει. 

Είναι πασιφανές.

"Σου λέω.. δεν... δεν..." γαμώτο! Το γέλιο μου με εμποδίζει από το να ολοκληρώσω την έκφραση μου. "Δεν αντέχω άλλο!" φωνάζω σε μια ύστατη προσπάθεια. "Υποφέρω!" 

"Εγώ να δεις πόσο θα υποφέρω από εδώ και πέρα!" μου λέει και ξαφνικά σταματάει το βασανιστήριο του.

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και τον κοιτάω. "Τι εννοείς?" τον ρωτάω και τυλίγω τα πόδια μου γύρω από την μέση του. "Γιατί θα υποφέρεις?" Ανησυχώ. Τι θα του συμβεί?

"Αχ πριγκίπισσα" ο Μιχάλης κλείνει για μια στιγμή τα μάτια του και τρίβει τον φουσκωμένο του καβάλο πάνω στην γυμνή κοιλιά μου. 

Ξεροκαταπίνω

"Χτες σε ένιωσα χωρίς προφυλακτικό και ήταν ότι καλύτερο μου συνέβη μέχρι στιγμής στην ζωή μου" μου εξομολογείται και τα χείλη του βρίσκουν με μεγάλη ευκολία το δέρμα του λαιμού μου. "Αλλά φαντάζομαι αυτό δεν θα συμβεί ξανά.."τα χέρια του καλύπτουν τα γυμνά μου στήθη κάτω από το μαύρο μακό του. "Πώς θα επιστρέψω στα ηλίθια τα σκουφάκια μετά από ότι έγινε χτες το βράδυ? Ε? Μου λες?" με ρωτάει με φανερή πικρία στην φωνή του. 

"Αχχχχ" αναστενάζω βαριά με το που τα χείλη του έρθουν σε επαφή με την θηλή μου. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και ρίχνω πίσω το κεφάλι μου σε ένδειξη απόλαυσης. 

Ναι απόλαυση και ηδονή. 

Αυτά νιώθω μαζί του.

"Θέλεις να βάλεις ένα σκουφάκι τώρα?" τον ρωτάω και με τα πόδια μου απομακρύνω την μαύρη φόρμα από πάνω του. 

"Αν θέλω λέει? Πεθαίνω μωρό μου!" με μια γρήγορη κίνηση μου αφαιρεί το μακό. "Εσύ το θέλεις?" με ρωτάει και με καρφώνει έντονα στα μάτια. "Με θέλεις πριγκίπισσα?" επιμένει και τρίβει την στύση του στην γυμνή κοιλιά μου.

Χαμογελάω διάπλατα.

"Σαν τρελή!" του απαντώ και συνθλίβω τα χείλη μου στα δικά του. 

Σαν τρελή τον ποθώ.

Σαν στερημένη τον θέλω.

Σαν υπνωτισμένη τον ακολουθώ. 

Παντού.

Πάντα και παντού.

Μαζί του.

Και μόνο μαζί του.

.

.

.

"Ρε Μιχάλη!" του γκρινιάζω και τραβάω το πιάτο μου προς το μέρος μου. "Μου έχεις φάει όλες τις πατάτες, ηρέμησε λίγο!" είναι αδίστακτος. Έχει φάει όλα τα ορεκτικά, όλη την σαλάτα, έγλειψε μέχρι και τον τελευταίο κόκκο ρυζιού από το πιάτο του και τώρα σειρά έχει το δικό μου φαγητό. 

"Αφού το έχεις ζαλίσει το κοτοπουλάκι σου μωρό μου" μου απαντάει και με το πιρούνι του μου κλέβει ακόμη μια τηγανητή πατάτα. "Τίποτα δεν τρως, για αυτό είσαι μισή μερίδα" 

Τον κοιτάω με σηκωμένο το φρύδι μου. 

"Πάω στοίχημα ότι μισό κιλό παραπάνω να είχα δεν θα γυρνούσες καν να με κοιτάξεις!" Με το πιρούνι μου τον εμποδίζω από το να πάρει την προτελευταία μπουκίτσα κοτόπουλου από το πιάτο μου. "Και μην το ρίχνεις σε εμένα! Απλά εσύ είσαι ένα αχόρταγο πιγκάκι!" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός. 

Είμαι αγανακτισμένη. 

Όταν τρώμε σπίτι μου ή σπίτι του δεν κάνει έτσι. Τις ελάχιστες φορές όμως που έχουμε βγει έξω για φαγητό, κάνει λες και είναι νηστικός έναν αιώνα.

"Πώς με είπες?" με ρωτάει και του φεύγει ένα γελάκι. 

Τον κοιτάω φευγαλέα.

"Πιγκάκι" του απαντώ με το κοτόπουλο στο στόμα.

"Τι... τι είναι αυτό?" με ρωτάει και γελάει δυνατά.

Ξεφυσάω βαριά και τρώω ακόμη μια πατάτα. 

"Από το pig, που σημαίνει γουρούνι το έβγαλα. Είσαι ένα αχόρταγο πιγκάκι"

Πλέον τα χαχανητά του δεν έχουν προηγούμενο.

"Μην γελάς" τον διατάζω με το πιρούνι στον αέρα.

Όμως δεν σταματάει.

"Μιχάλη κόφτο! Μας κοιτάει όλο το μαγαζί! Ρεζίλι έχουμε γίνει!" επιμένω και κοιτάω το πλήθος γύρω μου. Έχουμε γίνει το κέντρο της προσοχής του εστιατορίου. "Ρε Μιχάλη!" του ψιθυρίζω φωναχτά. 

"Μιχάλη?" ακούγεται μια γυναικεία φωνή δίπλα μου. 

Αμέσως το αγόρι μου σταματάει να γελάει. 

"Μωρό μου τι κάνεις εδώ?" 

Στρέφω το βλέμμα μου στο πλάι μόνο για να έρθω αντιμέτωπη με δυο πράσινα μάτια, δυο οικεία πράσινα μάτια. Η μεσήλικη κυρία δίπλα μου είναι δεν είναι 50 ετών, ντυμένη στην πένα και στο χέρι της κρατάει ένα μικρό κοριτσάκι. Και αυτή τα ίδια πράσινα μάτια έχει. 

"Αγόρι μου εσύ δεν μας είπες ότι θα έφευγες με τους φίλους σου για τριήμερο εκτός Αθηνών?" τον ρωτάει και τον αγκαλιάζει σφιχτά. "Άλλαξαν τα σχέδια σου? Γιατί δεν μας πήρες να μας το πεις? Θα περνούσαμε την μέρα της ονομαστικής σου εορτής μαζί μωρό μου!"

"Μάλλον θα ήθελε να μας αποφύγει" η φωνή που πλέον ακούγεται είναι βαριά. Βαριά και ψυχρή, και ανήκει σε έναν γοητευτικό κύριο τουλάχιστον 50 ετών. Ο μελαχρινός κοστουμαρισμένος άνδρας είναι πίσω από την περιποιημένη κυρία και κοιτάει τον Μιχάλη με ένα υποτιμητικό βλέμμα. "Χρόνια πολλά και από κοντά" προσθέτει και με κοιτάει φευγαλέα. "Αν και σου έστειλα μήνυμα το πρωί, δεν ξέρω αν το είδες" 

"Όχι, το διέγραψα" ο τόνος του Μιχάλη ακούγεται κοφτός. 

Στρέφω απότομα το βλέμμα μου πάνω του. Η έκφραση του άλλαξε αμέσως με το που ήρθε το ζευγάρι στο τραπέζι μας. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκλήρυναν και το σώμα του πάγωσε. Το αγόρι μου έχει μείνει να κοιτάει με ένα αδιάφορο βλέμμα τους τρεις γνωστούς του και μόνο όταν η μικρή κυρία τρέχει κατά πάνω του, τα μάτια του μαλακώνουν στην στιγμή. 

"Μιχάληηηηηηη" ζητωκραυγάζει το ξανθό κοριτσάκι και το αγόρι μου με μια απότομη κίνηση την σηκώνει απευθείας και την βάζει να κάτσει στα πόδια του. "Μου έλειψες! Πότε θα έρθεις από το σπίτι? Μου υποσχέθηκες να με πας και στο λούνα παρκ, το ξέχασες?"

"Λίζα αγάπη μου, ο αδερφός σου μάλλον είναι πολύ απασχολημένος με το να τρώει σε καλά εστιατόρια με την κάθε τυχάρπαστη κοπελίτσα. Μην τον πιέζεις, όταν ξεμείνει από χρήματα θα έρθει να μας επισκεφτεί" 

Στρέφω αμέσως το κεφάλι μου προς το μέρος του πατέρα του αγοριού μου. Ναι ο πατέρας του είναι, αφού η μικρή είναι η αδερφή του και η μεγάλη κυρία τον αποκαλεί μωρό της, αυτός ο αγενέστατος άνδρας είναι ο πατέρας του.

"Σπύρο!" τον μαλώνει η γυναίκα του. "Μην αρχίζεις πάλι να χαρείς! Και να σου επισημάνω ότι ο τρόπος σου απέναντι στην κοπέλα είναι απαράδεκτος!" Η ξανθιά κυρία στρέφει το πρόσωπό της προς το μέρος μου. "Και εσύ γλυκιά μου, είσαι η...?" με ρωτάει και με κοιτάει με τρυφερότητα. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνομαι αμέσως όρθια. "Εγώ είμαι η Μαρία, η κοπέλα του Μιχάλη" της λέω και της δίνω το χέρι μου. "Χαίρω πολύ, εσείς θα πρέπει να είστε η μητέρα του και εσείς.." πλέον γυρνάω στον κοστουμαρισμένο μεσήλικα "..πρέπει να είστε ο πατέρας του. Χάρηκα για την γνωριμία"

Είμαι ευγενική.

Αν ο κύριος Σπύρος δεν γνωρίζει από καλούς τρόπους, δεν σημαίνει ότι το ίδιο συμβαίνει και με εμένα. 

"Είσαι μια κουκλίτσα ζωγραφιστή!" μου απαντάει η μαμά του και με κλείνει αμέσως στην αγκαλιά της. "Εγώ είμαι η Αναστασία, η μητέρα του Μιχάλη. Και η Λίζα είναι η αδερφή του. Έλα μωρό μου να χαιρετήσεις την κοπέλα! Είναι το κορίτσι του αδερφού σου!" προτρέπει την μικρή της κόρη να έρθει να με αγκαλιάσει αλλά η Λίζα μόλις διασταυρωθούν τα βλέμματα μας κοκκινίζει ολόκληρη και κρύβει το πρόσωπό της στο στήθος του Μιχάλη. 

Την λάτρεψα.

Είναι ίδια εγώ, ολόιδια όμως. 

Την αγάπησα με την πρώτη ματιά.

"Είναι λιγάκι ντροπαλή" η κυρία Αναστασία δικαιολογεί αμέσως την κόρη της. "Και έχει και μια αδυναμία στον αδερφό της, κάθε φορά που τον βλέπει δεν φεύγει από την αγκαλιά του"

"Καλά μην φανταστείς" επεμβαίνει ο κύριος Στεργίου. "Δεν τον βλέπει και συχνά, για αυτό μάλλον. Ο γιος μας αδιαφορεί για την οικογένεια του, μόνο όταν πεινάει ή όταν θέλει χρήματα πατάει στο σπίτι"

"Αν έλειπες περισσότερες ώρες από το κωλόσπιτο, θα ερχόμουν πιο συχνά πίστεψε με" του απαντάει απότομα ο Μιχάλης και συνεχίζει να παίζει με την αδερφή του. 

Οκ

Δεν έχουν όντως καλές σχέσεις.

"Σταματήστε και οι δύο αμέσως!" φωνάζει ψιθυριστά η κυρία Αναστασία. "Ρεζίλι θα γίνουμε στην  ξένη κοπέλα!" τους επιπλήττει και ταυτόχρονα μου χαμογελάει γλυκά. "Φάγατε? Θα κάτσετε και άλλο? Γιατί εμείς τώρα φεύγαμε και αν θέλατε θα μπορούσαμε να πάμε όλοι μαζί στο Vedema εδώ πιο κάτω για ένα μπουκάλι κρασί, να γνωριστούμε καλύτερα και με την κοπέλα σου μωρό μου, τι λες? Θέλεις?" 

"Δεν θα είσαι με τα καλά σου!" της απαντάει κοφτά ο Μιχάλης. "Ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν θα κάτσουμε εμείς οι πέντε στο ίδιο τραπέζι! Πάρε τον άνδρα σου και φύγετε, εμείς ούτε γλυκό δεν φάγαμε! Θα κάτσουμε και άλλο!"

"Τέλεια!" του απαντάει ο πατέρας του και παίρνει θέση στην κεφαλή του τραπεζιού μας. "Και εμείς δεν φάγαμε γλυκό γιατί η μάνα σου βιάζονταν να προλάβουμε τραπέζι στο Vedema με θέα την Ακρόπολη. Θα κάτσουμε όλοι μαζί εδώ, να μιλήσουμε και να γνωριστούμε. Εξάλλου είναι η γιορτή σου και οφείλεις να περάσεις έστω και δυο ώρες με την οικογένεια σου νεαρέ!" 

Ο Μιχάλης με το που κάτσει ο πατέρας του στην καρέκλα, αφήνει αμέσως την Λίζα στην διπλανή θέση και στρέφει το θυμωμένο βλέμμα του πάνω του. "Σήκω και φύγε αυτήν την στιγμή μην γίνουμε μπίλιες!" του φωνάζει και χτυπάει με δύναμη το χέρι στο τραπέζι. 

"Τι φοβάσαι?" τον χλευάζει ο πατέρας του. "Μην μάθει η κοπέλα σου το πόσο αποτυχημένος είσαι και σε παρατήσει? Μην σκας, θα βρεις άλλη. Άλλωστε αυτό δεν κάνεις? Σαν τα πουκάμισα τις αλλάζεις. Σοβαρότητα μηδέν"

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Τι του λέει?

Τι του ξεστομίζει? Και μάλιστα μπροστά μου?

Μου είχε πει ο Μιχάλης ότι δεν έχει καλές σχέσεις με τους γονείς του, αλλά αυτό ξεπερνάει κάθε φαντασία, κάθε υπόθεση. 

"Σπύρο σε παρακαλώ πολύ! Είναι και η Λίζα μπροστά" πετάγεται η μαμά του και κάνει νόημα στον Μιχάλη να σηκωθεί για να κάτσει εκείνη στην καρέκλα του και με αυτόν τον τρόπο το αγόρι μου βρίσκει θέση δίπλα μου. "Για να μην αναφέρω την Μαρία η οποία δεν φταίει σε τίποτα να κάθεται να ακούει εσάς τους δύο να μαλώνετε σαν τα κοκόρια!"

"Γάμησε τον Τασία, δεν με νοιάζει τι λέει!" της απαντάει ο Μιχάλης και βγάζει από την τσέπη του τον καπνό και τα φιλτράκια.

"Βλέπω τις κακές συνήθειες δεν θα τις κόψεις ποτέ ε?" τον ειρωνεύεται ο πατέρας του. "Έτσι είναι αυτά" πλέον ο κύριος Στεργίου απευθύνεται σε εμένα. "Μια ζωή θα καπνίζει και μια ζωή θα αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα. Να είσαι προετοιμασμένη"

"Σπυράκο το παρατραβάς" του γρυλίζει ο Μιχάλης και φυσάει τον καπνό στο πλάι. 

"Γιατί? Επειδή λέω την αλήθεια? Να μην ξέρει η κοπέλα?" ο κύριος Στεργίου συνεχίζει να ρίχνει λάδι στην φωτιά. 

"Κοπέλα μου για πες μας" η μαμά του προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες. "Με τι ασχολείσαι? Σπουδάζεις και εσύ σαν τον Μιχάλη μας?" με ρωτάει και με κοιτάει τρυφερά.

"Ναι" της απαντώ χαρούμενα και την ευχαριστώ με τα μάτια μου που προσπαθεί να αλλάξει το θέμα της συζήτησης. "Είμαστε στο ίδιο τμήμα με τον Μιχάλη, μόνο που εγώ είμαι δυο χρόνια μικρότερη του, φέτος ξεκίνησα το δεύτερο έτος" 

"Τρία" πετάγεται και πάλι ο μπαμπάς του. "Τρία χρόνια μικρότερη του είσαι, ο Μιχάλης πέρασε με την δεύτερη" 

Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία. "Δεν μου το είχες αναφέρει" του ψιθυρίζω και βρίσκω το χέρι του κάτω από το τραπέζι. Ο Μιχάλης όμως όχι μόνο δεν απαντάει αλλά απομακρύνει και το χέρι του μακριά από το κράτημα μου. 

"Αυτό και πόσα ακόμη" παρεμβαίνει και πάλι ο κύριος Σπύρος. "Εσύ κοπέλα μου χρωστάς πολλά? Διότι ο Μιχάλης-"

"Τα έχω μαζέψει, στο είπα χίλιες φορές" τον διακόπτει το αγόρι μου και ετοιμάζεται να στρίψει και άλλο τσιγάρο. "Θα πάρω πτυχίο τον Σεπτέμβριο αν όλα πάνε καλά" 

Ο κύριος Στεργίου ξεκινάει να γελάει δυνατά. "Αγόρι μου, αν όλα πηγαίνανε καλά, θα έμπαινες στην σχολή στην ώρα σου και θα έβγαινες από την σχολή στην ώρα σου. Ο σωστός ο επιστήμονας Μιχαλάκη μπαίνει με την πρώτη στο Πανεπιστήμιο και βγαίνει τον Ιούνιο από αυτό"

Παγώνω

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου για δεύτερη φορά σήμερα. 

Το αίμα μου σταματάει να κινείται στις φλέβες μου. 

Η καρδιά μου δεν χτυπάει πια.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι τον θεωρεί επιπόλαιο όσον αφορά τις σχέσεις του, αλλά τον υποτιμάει και με τον χειρότερο τρόπο όσον αφορά τις σπουδές του. 

Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό, είμαι σίγουρη. 

Μα να σε θεωρεί άχρηστο ο ίδιος σου ο γονιός?

Θέλει και να λέγεται και πατέρας, ο αχρείος!

Τέρας, είναι ένα τέρας!

"Εδώ κάνετε λάθος!" πετάγομαι από το πουθενά και στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. "Δεν ξέρω τι έχει προηγηθεί μεταξύ εσάς και του Μιχάλη, είμαστε λίγο καιρό μαζί και-"

"Μαρία" με διακόπτει το αγόρι μου. "Γάμα το, δεν πειράζει"

"Όχι πειράζει!" του απαντώ κοφτά. "Δεν μπορεί να μιλάει με αυτόν τον τρόπο για εσένα!" προσθέτω και γυρνάω και πάλι το βλέμμα μου προς τον μισητό μεσήλικα. "Δεν ξέρω τι ακριβώς έκανε ο Μιχάλης πριν με γνωρίσει, και ούτε με ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια. Μαζί μου είναι τύπος και υπογραμμός, σας διαβεβαιώνω. Και όσον αφορά την σχολή, όπως μάλλον δεν γνωρίζετε διαβάζουμε μαζί με τον Μιχάλη μερικές ώρες την εβδομάδα και αυτό που έχω να σας πω είναι ότι ο γιος σας είναι πανέξυπνος. Το μυαλό του επεξεργάζεται με τρομερή ταχύτητα τις πληροφορίες, συνδυάζει τις κεκτημένες γνώσεις με έναν πρωτοφανή τρόπο και δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που ούτε οι ίδιοι οι μεταπτυχιακοί δεν μπορούν! Αυτό είναι το επίπεδό του! Μπορεί να χρωστάει μερικά μαθήματα, ναι, αλλά πιστέψτε με αυτό ήταν αποτέλεσμα λανθασμένης καθοδήγησης στα πρώτα εξάμηνα και σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται η εργατικότητα του για αυτό!" τελειώνω την πρόταση μου και παίρνω απευθείας μια βαθιά ανάσα. 

Δεν νομίζω ότι έχω συναντήσει ποτέ ξανά στην ζωή μου χειρότερο άνθρωπο. 

Ναι, ο πατέρας του Μιχάλη είναι ότι χειρότερο υπάρχει, τόσο από άποψη χαρακτήρα όσο και από άποψη πατρικής φιγούρας.

"Εγώ δεν εννοούσα αυτό, με παρεξή-"

"Δεν σας παρεξήγησα καθόλου!" του αντιλέγω. "Θα έπρεπε να είστε περήφανος που έχετε έναν γιο σαν τον Μιχάλη και να μην τον υποτιμάτε. Με την απαράδεκτη συμπεριφορά σας εσείς ο ίδιος τον κάνετε να σας απεχθάνεται και να στρέφεται μακρυά από τον πυρήνα της οικογένειας! Δεν φταίει ο Μιχάλης που δεν έρχεται στο σπίτι σας, αλλά εσείς και ο τρόπος που του μιλάτε"

Ε α μα πια. 

Με έσκασε. 

Του τα είπα και ησύχασα. 

Βέβαια δεν με συμπάθησε, το βλέπω στα μαύρα μάτια του, αλλά δεν με νοιάζει ειλικρινά καθόλου. 

Φτάνει που με συμπαθεί ο Μιχάλης, εμένα αυτό μου αρκεί.

"Σε ευχαριστώ" Νιώθω το χέρι του αγοριού μου κάτω από το τραπέζι να βρίσκει διστακτικά το δικό μου και να μπλέκει τα δάχτυλά μας μεταξύ τους. "Ένας άγγελος" ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Αυτό είσαι, ένας άγγελος. Ο δικός μου άγγελος" 

Στρέφω το πρόσωπο μου προς το μέρος του. Τα πράσινα μάτια του με κοιτούν όπως δεν με έχουν κοιτάξει ποτέ άλλοτε. 

Αγάπη

Αυτό διακρίνω στο βλέμμα του. 

Αγνή, ανιδιοτελή αγάπη. 

Του χαμογελάω γλυκά. 

Και εγώ τον αγαπάω. 

Υπέρμετρα

"Αναστασία πάμε να φύγουμε" από την τρυφερή μας στιγμή μας βγάζει η φωνή του αγενέστατου. "Να αφήσουμε και τον Μιχάλη μόνο του να απολαύσει το γλυκό του με την μικρή γλωσσού" 

Σπόντα για εμένα ήταν αυτή?

Στρέφω το βλέμμα μου προς το μέρος τους. Πλέον έχουν σηκωθεί και οι τρεις τους και ετοιμάζονται να απομακρυνθούν από το τραπέζι μας. 

"Ελπίζω να σε δούμε ξανά γλυκιά μου" μου λέει η κυρία Αναστασία με γνήσια ειλικρίνεια στην φωνή της. "Μωρό μου πάρε την κοπέλα σου και ελάτε όποτε θέλετε από το σπίτι, η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή για εσένα και τους φίλους σου!"

"Ναι μαμά" της απαντάει το αγόρι μου και ταυτόχρονα χαιρετάει την μικρή του αδερφή. "Το επόμενο Σάββατο στις πέντε να είσαι έτοιμη! Θα έρθουμε μαζί με την Μαρία να σε πάρουμε να πάμε στο λούνα παρκ, ναι?" 

Χαμογελάω διάπλατα, όχι μόνο εγώ αλλά και η Λίζα. 

"Παρά την μικρή ένταση στο τραπέζι, χάρηκα πολύ για την γνωριμία" πλέον απευθύνομαι στον κύριο Στεργίου και του δίνω το χέρι μου. "Ελπίζω να τα πούμε ξανά"

Ο πατέρας του Μιχάλης μου χαμογελάει λοξά. "Ελπίζω την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε να μιλήσεις λιγότερο" αστειεύεται αποτυχημένα και σφίγγει την παλάμη μου στην δική του.

Ηλίθιε

"Επιτέλους μόνοι!" λέω στον Μιχάλη με χαρούμενη φωνή και κάθομαι και πάλι πίσω στην θέση μου. "Όχι ότι δεν συμπάθησα τους δικούς σου.. αλίμονο.. η μητέρα σου και η αδερφή σου είναι πολύ γλυκιές αλλά ο πατέρας σου ρε παιδί μου-"

"Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που του αντιμιλά και δεν τον πλακώνει στο ξύλο" με διακόπτει. 

Καρφώνω έντονα τα μάτια μου στα δικά του. 

Τώρα αυτό τι σημαίνει?

Ξεροκαταπίνω

Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει.

"Εσύ.." η φωνή μου πλέον είναι διστακτική. "Εσύ του αντιμίλησες πολλές φορές στο παρελθόν?" τον ρωτάω με φόβο και προσεύχομαι από μέσα μου για μια αρνητική απάντηση. 

Ο Μιχάλης μου χαμογελάει πικραμένα. "Πάρα πολλές" μου λέει και το βλέμμα του χάνεται στο βάθος. Δεν εστιάζει κάπου, απλά νιώθω ότι μπροστά από τα μάτια του περνάνε εικόνες του παρελθόντος. 

Άσχημες εικόνες του παρελθόντος.

"Μιχάλη μου" τοποθετώ τα χέρια μου στο πρόσωπό του και τον αναγκάζω να με κοιτάξει στα μάτια. "Τώρα είσαι μαζί μου, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του. "Όπως μου είπες και πριν, είμαι ο άγγελος σου, θα σε προστατεύω" η φωνή μου βγαίνει με νάζι από μέσα μου. Και τα μάτια μου τον κοιτούν με τον ίδιο τρόπο.. ναζιάρικα.

"Αν δεν ήμασταν σε μέρος με κόσμο θα σε έκανα επιτόπου δική μου" μου λέει με ξεκάθαρο πόθο στην φωνή του. 

"Κοίτα, εγώ δεν έχω πρόβλημα, μπορούμε να φύγουμε αν δεν κρατιέσαι" του προτείνω και ανασηκώνω συνωμοτικά τα φρύδια μου. 

Αμέσως ο Μιχάλης στρέφει το πρόσωπο του στον σερβιτόρο μας και ζητάει λογαριασμό. "Ανυπομονώ να πάμε σπίτι σου" ψιθυρίζει στο αυτί μου και τοποθετεί το χέρι του πάνω στο μπούτι μου. 

Χαμογελάω λοξά. 

"Μισή ώρα δρόμος? Ποιος περιμένει?!" το χέρι μου γλιστράει εύκολα κοντά σε μια πολύ συγκεκριμένη και ευαίσθητη περιοχή του τζιν του. "Στην θέση σου θα βολευόμουν και με τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου" του μιλάω λίγο πιο τολμηρά και αν καταλαβαίνω καλά από τον ρυθμό των αναπνοών του, του αρέσει. Του αρέσει αυτή η πρωτόγνωρη δυναμικότητα μου. 

"Από πότε έγινες τόσο ανυπόμονη?" με ρωτάει ο Μιχάλης και αφήνει ένα μικρό βογκητό να βγει από τα χείλη του. Τον ακούμπησα φευγαλέα πάνω από τον καβάλο του.

Φευγαλέα και κατά λάθος, σας το υπόσχομαι.

"Απλά ο καυγάς με άναψε" του απαντώ με ειλικρίνεια. 

"Μήπως θες να μου πάρεις και μια πίπα τώρα που-"

Παγώνω

"Ρε Μιχάλη!" γκρινιάζω και τραβιέμαι ελάχιστα από πάνω του. "Θα με πεθάνεις! Πώς τα λες έτσι?"

"Και εσύ θα με πεθάνεις αν δεν κατέβεις κάτω, στο υπόσχομαι!" 

Τον κοιτάω φευγαλέα.

Έχει μείνει να με καρφώνει έντονα στο πρόσωπο με ένα σκανταλιάρικο βλέμμα.

Όμως τα δυο πράσινα μάτια που αγαπώ κρύβουν και κάτι ακόμη. 

Πόθο

Έλξη

Έρωτα

Αυτά διακρίνω.

Αυτά νιώθει.

Και είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό.

.

.

.

"Μαράκι?" νιώθω τον Μιχάλη να παγώνει από πάνω μου. "Που πήγε η hello kitty σήμερα?" με ρωτάει και διακόπτει ξέπνοος το φιλί μας. "Που πήγαν τα ροζ, τα κόκκινα και τα μπλε γατάκια μωρό μου?" απορεί.

Και καλά κάνει, δεν βγαίνω και κάθε μέρα χωρίς εσώρουχο έξω από το σπίτι. 

"Η φούστα είναι στενή και τα εσώρουχα που είχα διαγράφονταν όλα και-"

"Γαμώτο σου!" με διακόπτει ο Μιχάλης και συνθλίβει και πάλι τα χείλη του στα δικά μου. "Θα με πεθάνεις! Θα είσαι το τέλος μου! Θα είσαι ο θάνατός μου!" μουρμουρίζει ανάμεσα στο φιλί μας και με γρήγορες κινήσεις φοράει το σκουφάκι και μπαίνει μέσα μου.

Το σώμα μου κυρτώνει στην στιγμή.

Και τα χέρια μου χτυπούν στο κρύο τζάμι του αυτοκινήτου.

Σε αγαπάω, του λέει το σώμα μου. 

Διότι το στόμα μου είναι νωρίς για να το πει αυτό.

Και ας το αισθάνομαι, και ας το νιώθω. 

Θα του το πω και όταν το κάνω θα μου το ανταποδώσει.

Είμαι σίγουρη.

Θα μου το ανταποδώσει.