Μαρία

Κοιτάζω το ρολόι στο χέρι μου.

08:37

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Θα αργήσω, ω Θεέ μου, θα αργήσω!

Δεν ξέρω πως το έπαθα εγώ αυτό, πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να πέσω τόσο χαμηλά! Μα να πατήσω αναβολή στο ξυπνητήρι? Τι είμαι? Καμία κουρασμένη κορασίδα που έπινε χτες μέχρι το πρωί και σήμερα αποφάσισε να πάει στην σχολή της για να μην χάσει τις διαλέξεις?

Αν είναι δυνατόν!

Δεν ξέρω τι φταίει.

Ή μάλλον γράψε λάθος. 

Ξέρω τι φταίει. 

Η Κέλλυ και η ερωτική της απογοήτευση. Η δεύτερη ερωτική της απογοήτευση σε διάστημα μιας εβδομάδας και μάλιστα από το ίδιο άτομο. Αν και από τότε που ξεκινήσαμε το δεύτερο έτος το ματάκι της δεν σταμάτησε να παίζει. 

Και σας ρωτάω..

Γιατί οι φοιτητές έρχονται στις πρωινές διαλέξεις? 

Για να παρακολουθήσουν την παράδοση ή για να βρουν γκόμενο?

Η Κέλλυ σίγουρα για το δεύτερο. 

Και εγώ?

Μαντέψτε!

"Καλημέρα!" ακούω την Λία να λέει με το που βγαίνω από το αστικό. "Πώς και τόσο αργά εσύ? Δεν τα συνηθίζεις αυτά!" 

Κοιτάζω το ρολόι στο χέρι μου. 

08:47

Αναστενάζω βαριά. 

Από σήμερα το βράδυ θα απενεργοποιώ το κινητό μου από τις 21:27.

"Καλημέρα Λία!" της λέω και της κάνω νόημα να πάμε πιο γρήγορα στο αμφιθέατρο. "Άργησα να κοιμηθώ χτες, για αυτό!" 

Η μία από τις τέσσερις φίλες μου με πιάνει αγκαζέ και-

Ξεροκαταπίνω

Να θυμηθώ να τρίψω περισσότερες φορές στο ντουζ το σημείο στο οποίο με αγγίζει. Όχι ότι έχει κάτι η Λία. Αλίμονο! Απλά, να.. τόσα μικρόβια κυκλοφορούν! Πρέπει να προσέχουμε! Διότι δεν είναι εποχή τώρα για αρρώστιες και μύξες! Οι διαλέξεις ξεκίνησαν! Οι καθηγητές παραδίδουν νέα κεφάλαια. Δεν έχω τα περιθώρια να λείψω από την σχολή. Πώς θα γράψω δέκα στο τέλος?

"Έπρεπε να είχες έρθει χτες το βράδυ μαζί μας!" μου λέει η Λία και ανοίγει την πόρτα της αίθουσας όπου κάνουμε τα μαθήματα μας οι δευτεροετείς φοιτητές του Βιολογικού τμήματος. "Πήγαμε σε ένα καινούριο μπαράκι με την Κάτια.. ένα σου λέω" η κοκκινομάλλα φίλη μου με αναγκάζει να σταματήσω να περπατάω και να την κοιτάξω στα μάτια. "Δεν έχεις δει περισσότερους ωραίους γκόμενους μαζεμένους σε ένα μαγαζί!" ο ενθουσιασμός είναι ξεκάθαρος στην φωνή της. "Γνωρίσαμε και μια παρέα αγοριών... μούρλια! Ο ένας μου ζήτησε να βγούμε το Σάββατο! Και μου είπε να πάρω και μια φίλη μαζί μου, γιατί και αυτός θα φέρει-"

"Ξέρεις ότι δεν ενδιαφέρομαι να γνωρίσω γκόμενους" την διακόπτω και ξεκινάω να κατεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά.

Πάλι η ίδια συζήτηση?

Αφού τους το έχω ξεκαθαρίσει!

Εγώ είμαι αφοσιωμένη στην επιστήμη μου. 

Η Βιολογία είναι το παν για εμένα. Δεν χωράνε αγόρια και εφήμερες σχέσεις στην ζωή μου. Όταν με το καλό πάρω το πτυχίο μου, κάνω το μεταπτυχιακό μου, κάνω και ένα δεύτερο μεταπτυχιακό, κάνω το διδακτορικό μου, ξεκινήσω την ακαδημαϊκή μου καριέρα, γίνω λέκτορας, γίνω επίκουρη καθηγήτρια, γίνω αναπληρώτρια καθηγήτρια και εν τέλη γίνω σκέτο καθηγήτρια, τότε ναι.. ευχαρίστως να βρω έναν συνοδοιπόρο στην ζωή!

"Καλά, σκέψου το πάντως. Εξάλλου Πέμπτη είναι σήμερα. Μπορεί σε δύο μέρες να αλλάξεις γνώμη!" μου λέει η Λία και μου κάνει νόημα ότι θα κάτσει στην πέμπτη σειρά. 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. Μα πέμπτη σειρά? Τι να ακούσεις από εκεί πέρα? Τα μισά θα τα χάσεις! 

Ενώ εγώ, κάθομαι πάντα μα πάντα στην πρώτη σειρά και στην θέση νούμερο δύο, εκείνη που είναι στα αριστερά καθώς κατεβαίνουμε τις σκάλες, διότι είναι η θέση ακριβώς μπροστά από το έδρανο του καθηγητή και έχει και την καλύτερη ακουστική στην αίθουσα!

Μια φορά πέρυσι, πριν αρχίσουν τα μαθήματα, είχα έρθει και είχα δοκιμάσει όλες τις θέσεις από τις δύο πρώτες σειρές. Την καλύτερη την ανακάλυψα σχεδόν αμέσως και έκτοτε έρχομαι πάντα μισή ώρα νωρίτερα προτού αρχίσει η διάλεξη για να την πιά-

Παγώνω

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

Η ανάσα μου βαθαίνει.

ΠΟΙΟΣ.ΕΊΝΑΙ.ΑΥΤΟΣ.ΠΟΥ.ΚΑΘΕΤΑΙ.ΣΤΗΝ.ΘΕΣΗ.ΜΟΥ

Κατεβαίνω και το τελευταίο σκαλί και..

Ξεροκαταπίνω

Ένα αγόρι, μελαχρινό, με γένια λίγων ημερών και με ένα μαύρο μακό να καλύπτει τον κορμό του, κάθεται στην θέση που κάθομαι εγώ. Που πάντα κάθομαι εγώ.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, ισιώνω το κορμί μου, φτιάχνω τα ολοστρόγγυλα γυαλιά της μυωπίας μου και πάω να διεκδικήσω αυτό που μου ανήκει. 

"Αυτή είναι η θέση μου" ο τόνος μου ακούγεται αυστηρός. Θέλω να του δώσω να καταλάβει ότι έκανε λάθος, η θέση αυτή μου ανήκει και πρέπει να σηκωθεί αμέσως για να κάτσω εγώ. 

Το άγνωστο αγόρι γυρνάει αργά αργά το κεφάλι του και με κοιτάει μες στα μάτια. "Ορίστε?" με ρωτάει. 

Τι με ρωτάει ακριβώς? Δεν κατάλαβα!

"Σου λέω ότι αυτή εδώ η θέση είναι δική μου!" του εξηγώ καλύτερα. "Πρέπει να σηκωθείς για να κάτσω!" 

Ο μελαχρινός με κοιτάει με απορία. "Γράφει πουθενά το όνομά σου και δεν το είδα?" με ρωτάει και τα πράσινα μάτια του διατρέχουν όλο μου το κορμί. Απροκάλυπτα. Τελείως όμως. Λιγούρη!

"Όλο το έτος γνωρίζει ότι αυτή η θέση είναι δική μου!" τον ενημερώνω για κάτι που προφανώς και δεν ξέρει και αφήνω την γκρι μου τσάντα και το μαύρο δερμάτινο τζάκετ μου στην θέση νούμερο ένα, που είναι δίπλα από την θέση νούμερο δύο. "Πρέπει να σηκωθείς για να κάτσω!" προσθέτω.

Το μελαχρινό αγόρι χαμογελάει λοξά και κοιτάει τις δύο πρώτες σειρές. Όλες οι θέσεις είναι άδειες. Οι ελάχιστοι φοιτητές που έχουν έρθει για να παρακολουθήσουν την πρώτη διάλεξη του καταπληκτικού καθηγητή μας, κυρίου Χαραλαμπόπουλου, είναι διασκορπισμένοι στις πιο πάνω σειρές. 

Μα είναι πράγματα αυτά? 400 άτομα είμαστε στο έτος, 25 έρχονται να τον παρακολουθήσουν. Ίσως φταίει βέβαια που και αυτός έκοψε τους 375 στην Κυτταρική Βιολογία 1, που διδαχτήκαμε στο προηγούμενο εξάμηνο. 

Αλλά αυτά εμένα δεν με αφορούν.. εγώ παρακολούθησα όλες του τις διαλέξεις, διάβαζα καθημερινά για τουλάχιστον 4 ώρες το μάθημά του και στο τέλος πήρα 10. Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα άλλωστε. Εκτός από ένα στο οποίο πήρα 8 και προφανώς το έκοψα για να πάω τον Σεπτέμβρη και να πάρω 10.

"Θα μπορούσες να κάτσεις σε μια από τις πολλές, άδειες θέσεις που υπάρχουν τριγύρω μας" μου λέει το άγνωστο και εκνευριστικό πλέον αγόρι και με κοιτάει με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο. 

Τον κοιτάω με απορία. 

Γιατί έχει αυτό το σκανταλιάρικο βλέμμα?

Και γιατί μου χαμογελάει?

Βέβαια με αυτόν τον τρόπο φαίνονται τα δύο του λακκάκια και τα τρομερά λευκά του δόντια.

Αλλά για μισό.. για να κοιτάξω καλύτερα.. 

"Έχεις σουσάμι στα δόντια σου" τον ενημερώνω.

Ο άγνωστος καταληψίας κλείνει αμέσως το στόμα του και αν καταλαβαίνω καλά πρέπει να περνάει την γλώσσα του πάνω από την κάτασπρη οδοντοστοιχία του. "Μάλλον έφυγε" μου λέει και χωρίς να σπάσει την οπτική μας επαφή, την έντονη οπτική μας επαφή, ανοίγει το σημειωματάριο του. 

"Το σουσάμι ναι" τον επιβεβαιώνω. "Εσύ όχι" 

Ο μελαχρινός μου χαμογελάει και πάλι διάπλατα. "Πλάκα έχεις" μου λέει και κοιτάει τον Χαραλαμπόπουλο που ξεκίνησε να στήνει τον προτζέκτορα. "Καλημέρα σας!" του φωνάζει και ο καθηγητής μας με το που το ακούει, στρέφει το βλέμμα του πάνω του, του ρίχνει μια αδιάφορη ματιά και συνεχίζει την δουλειά του. 

"Συγγνώμη!" του φωνάζω αγανακτισμένη. "Με την θέση μου τι θα γίνει? Θα με αφήσεις να κάτσω επιτέλους? Σε λίγη ώρα ξεκινάει το μάθημα και εσύ αδιαφορείς πλήρως για την επιτακτική μου ανάγκη να κάτσω στην θέση που έχω διεκδικήσει με τόσο σθένος το προηγούμενο έτος και-"

"Πόσο καιρό έχεις να κάνεις σεξ?" με ρωτάει ο μελαχρινός και με κοιτάει και πάλι με το ίδιο σκανταλιάρικο βλέμμα. 

Του στενεύω αμέσως τα μάτια μου. "Αν σου πω θα με αφήσεις να κάτσω στην θέση μου?" ερώτηση στην ερώτηση. 

Ο άγνωστος καταληψίας κάθεται αμέσως στην πιο μέσα θέση, την θέση νούμερο τρία. "Όλη δική σου!" μου λέει και μου δείχνει την θέση νούμερο δύο. 

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Παίρνω την συνηθισμένη μου θέση και νιώθω ότι ανασαίνω ξανά!

"Από προχτές το βράδυ" του λέω και πατάω την έναρξη της ηχογράφησης στο κινητό μου. Το αφήνω πάνω στην ξύλινη επιφάνεια και βγάζω το τετράδιο μου, δυο μπλε στυλό, έναν κόκκινο, έναν πράσινο, ένα κίτρινο φωσφοριζέ μαρκαδοράκι και το μπλάνκο μου. 

"Ενδιαφέρον" μου απαντάει και νιώθω το χέρι του να ξεκουράζεται στην πλάτη της καρέκλας μου. 

Παγώνω

Τι νομίζει ότι κάνει? 

Στρέφω αργά αργά το κεφάλι μου προς το μέρος του και-

Ξεροκαταπίνω

Με το που τα πρόσωπα μας έρθουν αντικριστά, τα πράσινα μάτια του κλειδώνουν αμέσως στα καφετί δικά μου και τα χείλη του, μεγάλα και σαρκώδη, μου χαρίζουν ένα λοξό, πονηρό χαμόγελο. "Εκτός από ιδιότροπη, υστερική και αγενής" μου λέει και η καυτή του ανάσα χαϊδεύει το πρόσωπο μου "είσαι και ψεύτρα" προσθέτει και με το ελεύθερο του χέρι τοποθετεί μια τούφα από τα καστανά μου μαλλιά πίσω από το αυτί μου.

Τώρα είναι η σειρά μου να χαμογελάσω λοξά. "Το κάπνισμα κάνει κακό στην υγεία" του απαντώ και του σηκώνω τα φρύδια μου. Η ανάσα του μυρίζει τσιγάρο, τσιγάρο και καφέ. Βρωμάει βασικά.

"Και η αγαμία επίσης" μου λέει και μου κλείνει το μάτι.

Στρέφω αμέσως το πρόσωπο μου στον καθηγητή μου. 

Παίρνω μια βαθιά εισπνοή και προσπαθώ να σταματήσω την καρδιά μου από το να χτυπάει σαν τρελή. 

Μα γιατί με έπιασε ταχυκαρδία τώρα?

Μάλλον θα φταίει ο τσακωμός με τον άγνωστο καταληψία. 

"Ηλίθιε" ψιθυρίζω στον εαυτό μου και αποφασίζω να δώσω όλη μου την προσοχή στον κύριο Χαραλαμπόπουλο και στο εξαιρετικό μάθημα του. 

"Το άκουσα αυτό" μου απαντάει ο ηλίθιος δύο λεπτά μετά. 

Αποφασίζω να μην δώσω συνέχεια και ξεκινάω να κρατάω σημειώσεις. 

Γράφω στην πρώτη, λευκή σελίδα και πάνω πάνω τον τίτλο του μαθήματος.

Κυτταρική Βιολογία 2, λοιπόν.

.

.

.

"Έναν γαλλικό με 15ml γάλα εβαπορέ και τρία τέταρτα μιας κουταλιάς του γλυκού ζάχαρη καστανή" λέω στην κοπέλα που φτιάχνει τους καφέδες στο κυλικείο της σχολής μας. 

Η όμορφη μαυρομάλλα με κοιτάει με απορία. "Μου κάνεις πλάκα?" με ρωτάει και γελάει ελαφρά. 

Σειρά μου να την κοιτάξω με απορία. "Καθόλου" την ενημερώνω. "Δεν κάνω ποτέ πλάκα με ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως είναι ο πρωινός μου καφές" της λέω και της χαμογελάω γλυκά.

"Οκαυ" η μαυρομάλλα μου κάνει νόημα πως σε ένα λεπτό θα είναι έτοιμος. 

Γυρνάω και κοιτάω το κυλικείο της σχολής μας. 

Δεν έχω έρθει σε πιο όμορφο μέρος! Φέτος το ανακαίνισαν και η διακόσμηση είναι τρομερή. Υπάρχουν γύρω στα δέκα τραπέζια με καρέκλες, όλες πολύχρωμες, και από το ταβάνι κρέμονται βιβλία και στρογγυλά λευκά φώτα. Στους τοίχους υπάρχουν ταπετσαρίες με διάσημους βιολόγους που έχουν γράψει ιστορία. Η αγαπημένη μου είναι αυτή που απεικονίζει τον μοναδικό Φρανσουά Ζακόμπ! 

Απλά τον λατρεύω! 

Και αυτόν και το νέο μας κυλικείο!

Η όλη ατμόσφαιρα σου ανοίγει την όρεξη για διάβασμα!

"Έτοιμος!" η όμορφη μαυρομάλλα μου δίνει τον καφέ μου σε ένα χάρτινο κυπελλάκι και με την ηδονή στο χέρι ξεκινάω να περπατάω προς το συνηθισμένο μου τραπέζι. 

"Καλημέρα κορίτσια!" αναφωνώ χαρούμενη και κάθομαι στην αγαπημένη μου θέση, αυτή που είναι δίπλα στο παράθυρο και κοντά στον Φρανσουά. "Τι κάνετε? Πώς σας φάνηκε το μάθημα του Χαραλαμπόπουλου?" τις ρωτάω με γλυκιά φωνή.

"Κοιμήθηκα στο πρώτο πεντάλεπτο" μου λέει η Λία και χασμουριέται. 

"Εγώ δεν μπήκα" παρεμβαίνει η Κάτια και σβήνει το τσιγάρο της στο τασάκι μπροστά μας. Πάλι καλά που σέβεται το γεγονός ότι με ενοχλεί ο καπνός και μπροστά μου τουλάχιστον επιλέγει να μην σκοτώνει τον εαυτό της με αυτόν τον τρόπο. "Άργησα να κοιμηθώ χτες, άργησα να ξυπνήσω σήμερα, άργησα να έρθω και γενικά.. είπα να μην μπω στη μέση της διάλεξης"

Και πολύ καλά έκανε. 

Ο κύριος Χαραλαμπόπουλος θα την πετούσε με τις κλωτσιές έξω από το αμφιθέατρο. Δεν θέλει λέει να τον διακόπτουν από το μάθημα του. Επίσης θεωρεί ότι ο φοιτητής που μπαίνει πιο αργά για μάθημα δεν θα καταλάβει τίποτα από την στιγμή που έχασε την αρχή της διάλεξης. 

Και εγώ συμφωνώ μαζί του.

"Ρε Μαράκι, θα μου δώσεις τις σημειώσεις σου?" η Κάτια με παρακαλάει. "Με έκοψε που με έκοψε ο μαλάκας στην Κυτταρική Βιολογία 1, δεν θέλω να με κόψει και στην 2! Θέλω να το περάσω τώρα!" η φίλη μου είναι απελπισμένη. 

"Μην σκας" της λέω και πίνω μια γουλιά καφέ. "Εννοείται πως θα στις δώσω! Για αυτό είναι οι φίλες άλλωστε!" 

"Είσαι η καλύτερη!" μου λέει η ξανθιά κολλητή μου και με κλείνει στην αγκαλιά της. 

Χαμογελάω διάπλατα. 

Είναι ωραίο να έχεις φίλες στο Πανεπιστήμιο, άτομα που να μπορείς να βασιστείς πάνω τους σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής σου. 

Με την Λία, την Κάτια και την Κέλλυ, είμαστε μαζί από την ημέρα των εγγραφών. Τέσσερις κολλητές και αχώριστες. Μπορεί η κάθε μία να έχει την δική της, ιδιαίτερη προσωπικότητα, ωστόσο όλες μαζί ταιριάζουμε. 

Με τα κορίτσια συναντιόμαστε κυρίως για διάβασμα και σπάνια πηγαίνουμε όλες μαζί για κανέναν καφέ τα Σαββατοκύριακα που δεν έχουμε σχολή. Βέβαια οι υπόλοιπες βγαίνουν και για ποτά σε μπαρ, κλαμπ, πάνε στα μπουζούκια ή πολύ συχνά για ψώνια, αλλά εγώ δεν ακολουθώ. Δεν είναι αυτά για εμένα. Εγώ είμαι ταγμένη στην επιστήμη μου.

Οι καυγάδες και οι φωνές λείπουν από την παρέα μας. Για την ακρίβεια δεν έχουμε μαλώσει ποτέ. Δεν έχουμε να χωρίσουμε και τίποτα κιόλας. Και, ευτυχώς, η λέξη ζήλια είναι άγνωστη σε εμάς. 

"Καλημέρα" λέει και η Κέλλυ και παίρνει θέση δίπλα μου. "Άργησα, λίγο ε?" μας ρωτάει και τοποθετεί καλύτερα τα μεγάλα και μαύρα γυαλιά ηλίου στο πρόσωπο της. 

"Ε λίγο" την πειράζω. "Έχασες την πρώτη ώρα του Χαραλαμπόπουλου" την ενημερώνω.

"Εντάξει, καλύτερα" λέει και πίνει μια γουλιά από τον καφέ της. "Μετά τα χτεσινά δεν είχα όρεξη να δω και την φάτσα του ξινού" 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Είναι ο καλύτερος καθηγητής που υπάρχει, και καθόλου ξινός.

"Τι έγινε?" την ρωτάει η Κάτια.

Η Κέλλυ ξεφυσάει βαριά. "Βγήκαμε με τον Χρήστο για καφέ και βόλτα, καταλήξαμε σπίτι μου, το κάναμε και μετά από δυο ώρες αχαλίνωτου σεξ γύρισε να μου πει ότι πρέπει να πάει να πάρει την κοπέλα του να βγούνε για φαγητό" ενημερώνει και τις υπόλοιπες για τις νέες εξελίξεις. Εγώ τα άκουσα χτες. Και τις εξελίξεις και τα κλάματα της φίλης μου. 

"Α τον γελοίο!" αναφωνεί η Λία. "Δεν σου είχε πει ότι είχανε χωρίσει με την άλλη?" 

"Ναι" της απαντάει η ξανθιά φίλη μου με θυμό. "Απλά ξέχασε να μου πει ότι τα βρήκαν ξανά!" 

"Είναι μαλάκας" της λέει η Κάτια, η πιο ψυχρή και προσγειωμένη της παρέας. "Πήγαινε για άλλα κοπελιά δεν αξίζει!" 

"Είμαι ερωτευμένη μαζί του" μας υπενθυμίζει κάτι το οποίο μας είναι γνωστό από πέρυσι. Από την πρώτη εβδομάδα των μαθημάτων για την ακρίβεια. Από τότε τον είδε και κόλλησε αμέσως. Και εκείνος το ξέρει. Το ξέρει και το εκμεταλλεύεται. Ο ηλίθιος! Που τολμάει και πληγώνει την κολλητή μου!

Αλλά τον έφτιαξα εγώ. Όταν δίναμε κυτταρική βιολογία 1, τον είδα που είχε κάνει σκονάκι και τον έδωσα στεγνά και διακριτικά στον επιτηρητή μας. Να δούμε τώρα πότε θα την περάσει!

"Θα τον ξεπεράσεις" της λέει η Κάτια.

"Μα πώς? Τον βλέπω κάθε μέρα στις διαλέξεις και στα εργαστήρια, βγαίνουμε πού και πού με την παρέα του, πώς μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου?" 

Η Κάτια χαμογελάει λοξά. "Ο έρωτας με έρωτα περνάει" της λέει και της κάνει νόημα να κοιτάξει γύρω μας στο κυλικείο. "Βρες κάποιον άλλον, βάλτον στο μυαλό σου, στο κρεβάτι σου και να δεις για πότε θα φύγει ο άλλος από την καρδιά σου. Τόσα μανουλομάνουλα έχει το τμήμα μας, βρες ένα και ξέχνα τον Χρηστάκη!" 

Με το που τελειώσει την συμβουλή της η ειδήμων της παρέας όσον αφορά τα ερωτικά, στρέφω το βλέμμα μου πάνω στην Κέλλυ. Η ξανθιά φίλη μου κοιτάει ένα ένα τα αγόρια στο κυλικείο. 

Χαμογελάω αμήχανα.

Δεν νομίζω πως είναι καλή τακτική αυτή.

Αλλά και να ήταν, η Κέλλυ δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει αυτό.

Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

"Και μιας και μιλάμε για μανουλομάνουλα" πετάγεται η Λία από το πουθενά. "Τι λέγατε με τον Μιχάλη το πρωί?" ρωτάει και με κοιτάει. 

Γιατί κοιτάει εμένα?

"Δεν ξέρω κανέναν Μιχάλη" της απαντώ και ανασηκώνω απαλά τους ώμους μου. 

"Έλα τώρα!" επιμένει η κοκκινομάλλα φίλη μου. "Αφού μιλούσατε για τουλάχιστον 20 λεπτά πριν το μάθημα! Και σας είδα που σε κάποια φάση τα πρόσωπά σας ήταν τόσο κοντά, που αν δεν σε ήξερα θα έλεγα ότι φιλιόσασταν!"

Α για τον ηλίθιο καταληψία θέσεων μιλάει. 

"Ποιον Μιχάλη?" ρωτάει η Κέλλυ. "Δεν έχουμε κανέναν Μιχάλη στο έτος μας από όσο ξέρω"

"Για τον Στεργίου λέω" διευκρινίζει η Λία. "Τον τεταρτοετή" 

"Ο Μιχάλης Στεργίου παρακολουθεί την Κυτταρική Βιολογία 2?" η Κάτια έχει γουρλώσει τα μάτια της. "Μου κάνεις πλάκα έτσι?" 

Η Λία κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και στρέφει και πάλι το βλέμμα της πάνω μου. "Λοιπόν θα μας πεις τι λέγατε με τον πιο γνωστό φοιτητή της σχολής μας?"

Χαμογελάω λοξά. 

"Ώστε είναι ο πιο γνωστός ε?" αναρωτιέμαι φωναχτά και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου. "Γλοιώδης είναι" ενημερώνω τις φίλες μου. "Γλοιώδης, ηλίθιος και γλύφτης! Έπρεπε να δείτε πώς προσπαθούσε να αποκτήσει την προσοχή του Χαραλαμπόπουλου μες στο μάθημα! Συνέχεια του έκανε σαχλές ερωτήσεις, του είπε καλημέρα πέντε φορές και μετά το μάθημα τον ρώτησε αν θέλει να κουβαλήσει και τον προτζέκτορα στο γραφείο του!" 

Η Κάτια χαμογελάει λοξά. "Λογικά θα χρωστάει το μάθημα και θα θέλει να το περάσει πάση θυσία" 

"Ας διαβάσει τότε!" της λέω με λίγο πιο υψηλό τόνο στην φωνή μου. "Πώς καταδέχεται να χρησιμοποιεί άλλα μέσα για να το καταφέρει?" Αν ο Χαραλαμπόπουλος ήταν γυναίκα, πάω στοίχημα θα της την έπεφτε.

"Δεν προλαβαίνει το παιδί!" η Λία κάνει αέρα στον εαυτό της. "Πάει στο γυμναστήριο τρεις ώρες την ημέρα! Κορίτσια έχετε δει τους κοιλιακούς του?" η φίλη μας μας δείχνει το προφίλ του στο Instagram. 

Έλεος

Τέρμα ψωνάρα ο τύπος.

Μα να ανεβάζει βιντεάκια την ώρα που σηκώνει βάρη? 

"Ευχαρίστως θα τον έγλυφα" λέει η Κάτια.

Πνίγομαι αμέσως με τον καφέ που είχα στο στόμα μου. 

Πώς τα πετάει έτσι αυτή η κοπέλα?

"Κορίτσια, μιλάτε πιο σιγά, μόλις μπήκε στο κυλικείο" η Κέλλυ μας κάνει νόημα να κοιτάξουμε προς την πόρτα.

Και τότε τον βλέπω και πάλι.

Αυτή τη φορά είναι όρθιος με έναν τύπο στα αριστερά του και μια ξανθιά κοπέλα στην αγκαλιά του. Είναι ψηλός, αρκετά πιο ψηλός από εμένα και φοράει μαύρο τζιν, μαύρο μακό και μαύρο τζάκετ. 

Λες να πενθεί?

Κοιτάω το διάπλατο χαμόγελο του και τα λακκάκια που κοσμούν το ευτυχισμένο πρόσωπό του.

Μάλλον όχι. 

"Ποια είναι αυτή η ξανθιά? Την ξέρουμε?" ρωτάει η Κάτια που έχει μείνει να καρφώνει έντονα το θέαμα μπροστά μας.

Η Λία της γνέφει θετικά. "Έρση Δημάκη" λέει και παγώνω.

"Του γνωστού Δημάκη? Του καθηγητή της Ζωολογίας?" την ρωτάω όλο έκπληξη. 

"Ναι" με επιβεβαιώνει η φίλη μου. "Φέτος πέρασε, στο πρώτο έτος είναι" 

"Αυτή ακόμη δεν ήρθε στην σχολή, πού τον γνώρισε?" την ρωτάει και πάλι η Κάτια με μια φανερή ενόχληση στο ύφος της. Μα τι την έχει πιάσει πια σήμερα?

Η Λία ανασηκώνει τους ώμους της ως ένδειξη άγνοιας. 

Στρέφω και πάλι το βλέμμα μου πάνω στον ενοχλητικό καταληψία θέσεων. 

Πλέον, αυτός και ο φίλος του από πριν, έχουν κάτσει σε ένα τραπέζι λίγο πιο δίπλα μας. Στα πόδια του έχει βολευτεί η Έρση, η οποία χαχανίζει λες και της καθαρίζουν αυγά.. όπως θα έλεγε και ο παππούς μου.

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Με τέτοιου είδους ανθρώπους δεν θέλω να έχω καμία σχέση. 

Καμία, όμως.