15 μέρες μετά

Μαρία

Αφαιρώ το βραχιόλι της μαμάς μου από τον καρπό μου και το αφήνω στο λευκό μάρμαρο μπροστά μου. Τραβάω τα μανίκια της μαύρης μου μπλούζας πάνω από τους αγκώνες μου και ρυθμίζω την θερμοκρασία του νερού της βρύσης. 

Κρύο.. κρύο.. και πάλι κρύο. 

Μα σε τι Πανεπιστήμιο βρίσκομαι στην τελική? Της Uganda?

Μα να μην έχουν όχι ζεστό, έστω χλιαρό νερό οι γυναικείες τουαλέτες?

Πώς θα πλύνω τα χέρια μου?

Αναστενάζω βαριά και ξεκινάω να βρέχω το δέρμα μου μέχρι και πέντε εκατοστά πάνω από τους αγκώνες μου. Τοποθετώ μια γενναιόδωρη ποσότητα σαπουνιού στις παλάμες μου και τις τρίβω με μανία. Φροντίζω να εξοντώσω και τα μικρόβια που βρίσκονται στα μεσοδαχτύλια διαστήματα, αλλά και αυτά που βρίσκονται στο αντίστροφο των παλαμών μου. 

Σταυρώνω λοιπόν τα χέρια μου και με την μία μου παλάμη τρίβω την ραχιαία επιφάνεια του αντίθετου χεριού μου. Έπειτα, σειρά έχουν οι αντίχειρες τους οποίους και καθαρίζω με περιστροφικές κινήσεις για να φύγει μέχρι και το τελευταίο βακτήριο από το μικροβίωμα του δέρματος μου. Στην συνέχεια τοποθετώ τα δάχτυλά μου μες στην αντίθετη παλάμη και-

"Εδώ είσαι?"

Στρέφω το βλέμμα μου προς τα δεξιά και ξεροκαταπίνω. 

Γαμώτο, κάθε μέρα μου φαίνεται όλο και πιο κούκλος. Όλο και πιο γοητευτικός. Όλο και πιο τέλειος. Ακόμη και σήμερα, με τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του είναι ένας θεός!

"Σε έψαχνα" μου λέει και μπαίνει μέσα στις τουαλέτες. Κλείνει την πόρτα πίσω του και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη με πιάνει από το βρεγμένο μου αγκώνα και με καθοδηγεί μέσα σε μια άδεια τουαλέτα. 

Για μισό.. γιατί με έψαχνε? Πριν λίγο ήμασταν μαζί στο μάθημα του Χαραλαμπόπουλου, δεν μου ανέφερε ότι με ήθελε κάτι.

"Μου έλειψες" μου λέει και τοποθετεί τα χέρια του δεξιά και αριστερά χαμηλά στην μέση μου. "Μου έλειψες πολύ" 

"Πότε πρόλαβα? Πριν λίγο ήμασταν μαζί στο μάθημα" του ψιθυρίζω και προσπαθώ να τον απομακρύνω ελάχιστα από πάνω μου. 

Αλλά μάταια. Διότι ο μελαχρινός γόης, αντί να με αφήσει, πιέζει το σώμα του πάνω στο δικό μου και αυτό κολλάει με δύναμη στον τοίχο πίσω μου. 

"Ναι αλλά μες στο μάθημα δεν μπορούσα να κάνω αυτό" μου εξηγεί και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο συνθλίβει τα σαρκώδη χείλη του πάνω στα δικά μου. 

Ω Θεέ μου!

Με φιλάει.

Με φιλάει και πάλι.

Και εγώ για ακόμη μια φορά δεν μπορώ να του πω όχι, δεν μπορώ να τον σταματήσω. 

Αλλά ποιον κοροϊδεύω?

Δεν θέλω να τον σταματήσω. 

Θέλω να με φιλάει συνέχεια, όλη μέρα αν γίνεται, το θέλω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Παρόλο που γνωρίζω ότι αυτό που συμβαίνει μεταξύ μας τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες είναι ανάρμοστο, εγώ εξακολουθώ να υποκύπτω σε κάθε του φιλί και σε κάθε του χάδι. 

Κάθε φορά που έρχεται για μάθημα στο σπίτι μου, πρώτα φιλιόμαστε για μισή ώρα και μετά παραδίδω κεφάλαιο. Και με το που τελειώσουμε το διάβασμα, ο Μιχάλης αντί να φύγει και να πάει σπιτάκι του, κάθεται στο δικό μου και με κυνηγάει ανάμεσα στα δωμάτια για να μου κλέβει φιλιά. 

Και τα καταφέρνει.

Καλά δεν προσπαθεί και πολύ βασικά. Με το που τα βαθύ πράσινο των ματιών του διασταυρωθεί με το κοινό καφέ των δικών μου, γίνομαι έρμαιο του. Με στριμώχνει στις γωνίες και διεκδικεί τα χείλη μου με τρομερό πάθος. Και εγώ όχι μόνο δεν τον διαολοστέλνω, αλλά ανταποδίδω κιόλας. 

Χάνομαι στην αγκαλιά του, τρέμω στα χέρια του, αφήνομαι στα φιλιά του.

Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου όταν είμαι μαζί του. Γίνομαι αδύναμη, δειλή και ευάλωτη. Τρία επίθετα που ποτέ μα ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα με χαρακτήριζαν.

Αλλά όσο και να με απεχθάνομαι όταν συμβαίνει αυτό, άλλο τόσο θέλω να μην σταματήσει. Ποτέ. 

Δεν θέλω να σταματήσει να με φιλάει ποτέ. Γίνεται?

"Σε θέλω" τον ακούω να λέει ανάμεσα στο φιλί μας. Νιώθω το ένα του χέρι να με πιέζει με απίστευτη δύναμη χαμηλά στην μέση μου. Με τόση που πονάω, αρκετά.

Γαμώτο! Και εγώ τον θέλω, πολύ!

"Μι.. Μιχάλη" αναστενάζω το όνομα του και χάνομαι ακόμη πιο βαθιά στην ζάλη που μου προκαλούν τα χείλη του. 

Το μελαχρινό αγόρι αφήνει ένα βογκητό να βγει από μέσα του και για πρώτη φορά αυτές τις δύο εβδομάδες χαμηλώνει το στόμα του στον λαιμό μου. Αφήνει υγρά φιλιά στο απαλό δέρμα μου εκεί, ενώ ταυτόχρονα το χέρι του ψάχνει να βρει στα τυφλά το δικό μου. 

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. 

Το στομάχι μου δένεται κόμπος. 

Η γνωστή υγρασία κάνει την εμφάνιση της ανάμεσα στα μπούτια μου.. για ακόμη μια φορά.. με φιλάει και πονάω. Πονάω πολύ εκεί κάτω. Και δεν ξέρω καν αν ο πόνος αυτός είναι πραγματικός. Αλλά τι άλλο θα μπορούσε να είναι?

"Θέλω να μπω μέσα σου" μου λέει με αισθησιακή φωνή και καθοδηγεί το χέρι μου πάνω στον καβάλο του που-

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου.

"Μαρία, με νιώθεις?" με ρωτάει ανάμεσα στα φιλιά του και τα χείλη του εξακολουθούν να ρουφούν και να δαγκώνουν το ευαίσθητο δέρμα κάτω από το αυτί μου. "Είμαι σκληρός για εσένα" 

Παγώνω

Τι είπε?

Βάζω όση δύναμη διαθέτω και τον σπρώχνω απότομα από πάνω μου.  Στρέφω το βλέμμα μου στο δικό του και τον κοιτάω με έναν αυστηρό τρόπο.

Ναι, είμαι ερωτευμένη μαζί του.

Όχι, δεν θα υποκύψω στις ορέξεις του. 

"Αυτό δεν θα γίνει ξανά. Το κατάλαβες?" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός. Ανοίγω αμέσως την πόρτα της τουαλέτας και πάω στον απέναντι νιπτήρα. Ε δεν δέχομαι η πρώτη μου φορά να είναι στα όρθια μέσα στις τουαλέτες στην σχολή. Όχι.

"Τι έπαθες τώρα?" η ανησυχία είναι ξεκάθαρη στην φωνή του. "Τόσο καιρό είμαστε μαζί, πρώτη φορά με σταματάς σήμερα" προσθέτει και νιώθω τα χέρια του να ξεκουράζονται χαμηλά στην μέση μου.

Τι εννοεί?

"Όταν λες ότι είμαστε μαζί?" τον ρωτάω για να μου το διευκρινίσει και μαζεύω την τσάντα μου από το πάτωμα. Για να το κάνω αυτό χρειάζεται να σκύψω ελάχιστα και ο ποπός μου έρχεται σε επαφή με κάτι σκληρό. 

Ξεροκαταπίνω

"Διαβάζουμε.. μαζί.. φιλιόμαστε.. μαζί.." μου απαντάει με εκνευριστική χαλαρότητα και γλιστράει τα χέρια του στα οπίσθια μου. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θέλω να δω το κωλαράκι αυτό χωρίς κανένα τζιν ύφασμα να το καλύπτει" 

Παγώνω

Τι είπε πάλι?

Γυρνάω απότομα το σώμα μου προς το μέρος του και προσπαθώ να τον δολοφονήσω με τα μάτια μου. Μόνο εγώ όμως, ο Μιχάλης με κοιτάει με το χαρακτηριστικό σκανταλιάρικο βλέμμα που έχει μόνιμα.

Πανάθεμα τον!

"Στο έχω ξαναπεί, με προσβάλλεις όταν μου μιλάς με αυτόν τον χυδαίο τρόπο! Δεν μπορείς να το καταλάβεις?" 

Μα γιατί να είμαι ερωτευμένη μαζί του?

Γιατί να χτυπάει η καρδιά μου σαν τρελή κάθε φορά που τον βλέπω?

Γιατί δεν μπορώ να πατήσω έναν διακόπτη και να σταματήσω να τον σκέφτομαι νύχτα μέρα?

"Με καυλώνεις άπειρα όταν θυμώνεις" μου απαντάει και δαγκώνει το κάτω χείλος του. "Θέλω τόσο πολύ να-"

Την επικείμενη πρόστυχη πρόταση του την διακόπτει το ξαφνικό άνοιγμα της πόρτας. Μια άγνωστη μελαχρινή κοπέλα μπαίνει μέσα και για μια στιγμή παγώνει. "Ενοχλώ?" μας ρωτάει και κοιτάει εναλλάξ μια εμένα και μια τον Μιχάλη με έναν πονηρό τρόπο.

Ο Χριστός και η Παναγία!

Υπονοεί αυτό που φαντάζομαι?

Ότι εγώ.. με τον Μιχάλη.. μες στις τουαλέτες.. της σχολής.. με τόσα μικρόβια να..

"Δεν είμαστε μαζί" της λέω και με γοργό βήμα βγαίνω έξω από τις τουαλέτες. Με το που κλείσει η πόρτα πίσω μου ρίχνω το σώμα μου στον κρύο τοίχο και σφαλίζω γερά τα μάτια μου.

ΠΟΙΑ.ΕΙΜΑΙ

Εγώ ποτέ δεν φιλιόμουν μες στις τουαλέτες με αγόρια. 

Εγώ ποτέ δεν άφηνα κανέναν να μου μιλάει με τόσο χυδαίο τρόπο.

Εγώ ποτέ δεν έμενα ξάγρυπνη τα βράδια για να σκέφτομαι τα μάτια κάποιου.

Δεν με αναγνωρίζω πια. Δεν έχω ιδέα ποια είναι αυτή η κοπέλα στο μικροκαμωμένο σώμα μου. Όμως για ένα είμαι σίγουρη. Δεν με θαυμάζω πια, όχι. Αυτήν την καινούρια Μαρία δεν την συμπαθώ. Καθόλου.

"Εδώ!" ακούω την Λία να με φωνάζει με το που μπω στο κυλικείο της σχολής. 

"Γιατί κάτσατε εδώ σήμερα?" την ρωτάω και χαμογελάω γλυκά σε εκείνη και στην Κέλλυ που κάθεται δίπλα της. 

"Μας το πρόλαβαν" μου απαντάει η ξανθιά φίλη μου και μου δείχνει το αγαπημένο μου τραπέζι δίπλα στον Φρανσουά. 

Στρέφω το βλέμμα μου προς τα εκεί και παρατηρώ την παρέα του Μιχάλη που έχει σφετεριστεί την αγαπημένη μου θέση. 

Χαμογελάω λυπημένα. Ο γαλλικός καφές με τα 15ml γάλατος εβαπορέ και τα τρία τέταρτα της κουταλιάς ζάχαρης καστανής δεν θα είναι ο ίδιος σε αυτό το τραπέζι.

"Η Κάτια?" στρέφω και πάλι την προσοχή μου στις δύο φίλες μου. 

"Άργησε να κοιμηθεί χτες" μου απαντάει η Λία. "Μου έστειλε μήνυμα στις 5 το πρωί ότι δεν θα ερχόταν σήμερα, θα κάτσει να ξεκουραστεί. Α! Και μου ζήτησε να της κρατήσεις σημειώσεις.. για να μην χάσει τις παραδόσεις"

"Εννοείται!" της χαμογελάω τρυφερά. "Τα πάντα για τις φίλες μου! Τα πάντα όμως!" τους λέω και η Λία με κλείνει στην αγκαλιά της. Να θυμηθώ να κάνω ντουζ με το που γυρίσω στο σπίτι. 

"Αυτό σημαίνει ότι το Σάββατο το βράδυ θα έρθεις μαζί μας?" με ρωτάει όλο προσμονή η Κέλλυ. "Κλείσαμε στο Καπηλειό για κρασί και φαγητό" με ενημερώνει για τα αυριανά σχέδια τους.

"Όχι" της το ξεκαθαρίζω. "Θα κάτσω να διαβάσω Κέλλυ. Έχω μείνει αρκετά πίσω τον τελευταίο καιρό" Ας είναι καλά ο Μιχάλης και οι καταπράσινες ματάρες του. 

"Εκεί συχνάζει και ο δικός σου, το ήξερες?" πετάγεται η Λία από δίπλα. 

Ξεφυσάω βαριά.

"Σας έχω πει χίλιες φορές ότι δεν τρέχει τίποτα το ερωτικό μεταξύ του Μιχάλη και εμένα!" Γιατί δεν λένε να το καταλάβουν? Εκνευρίστηκα τώρα!

"Βασικά εγώ για τον Χρήστο μιλούσα" η Λία με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα. "Βέβαια όποιος έχει την μύγα-"

"Να την φέρει πίσω!" την διακόπτω και κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου. Την τύχη μου μέσα. Καρφώθηκα. 

"Το κάνατε?" με ρωτάει η Κέλλυ. 

Παραλίγο

"Τι να κάνουμε?" την ρωτάω ξεφυσώντας και στρέφω το βλέμμα μου πάνω της.

"Σεξ! Πήδημα! Έρωτα!" η ξανθιά φίλη μου υψώνει ελάχιστα τον τόνο της φωνής της. "Όπως θες πες το! Ή μήπως μείνατε στα προκαταρκτικά?" 

"Όταν λες προκαταρκτικά?" Θέλω να μάθω αν σε αυτήν την κατηγορία συμπεριλαμβάνεται και το γεγονός ότι με ανάγκασε να τον ακουμπήσω πάνω από το τζιν του ενώ ήταν σκληρός.

"Του πήρες πίπα?" με ρωτάει η Κέλλυ και πνίγομαι με τον καφέ που είχα στο στόμα μου.

"Πώς της τα πετάς έτσι και εσύ ρε Κέλλυ?" η Λία την επιπλήττει και με χτυπάει ελαφρά στην πλάτη. "Είναι άμαθη ακόμη. Δεν το βλέπεις?"

"Και δυο εβδομάδες τώρα τι κάνετε σπίτι σου?" επιμένει η ξανθιά φίλη μου.

"Διαβάζουμε" της λέω την μισή αλήθεια. Διότι η άλλη μισή είναι ότι φιλιόμαστε. "Αυτό και τίποτα άλλο"

"Ο Μιχάλης και να μην σε στριμώχνει?" η Κέλλυ δεν με πιστεύει. Το βλέπω στα μάτια της. "Και δεν τον είχα για τέτοιον! Περίεργο μου φαίνεται!"

"Σταμάτα να την πιέζεις" η Λία μου χαμογελάει τρυφερά. "Πάντως αν έχει γίνει κάτι και δεν θες να μας το πεις, δεν χρειάζεται να πιέζεσαι για να το κάνεις. Θυμήσου όμως ότι εμείς είμαστε εδώ για εσένα, οποιαδήποτε στιγμή. Όταν νιώσεις εσύ άνετα, έλα να μας βρεις και να μας ρωτήσεις ότι θες. Γιατί σίγουρα θα έχεις απορίες. Κόβω το κεφάλι μου!"

Σαν τι απορίες να έχω δηλαδή?

Αν και τώρα που το λέει..

Κοιτάω την Λία μες στα μάτια. Είναι η πιο ρομαντική της παρέας. Αυτή θα με καταλάβει. 

"Πώς σταματάς να είσαι ερωτευμένη με κάποιον?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Η Λία γουρλώνει αμέσως τα μάτια της και η Κέλλυ φτύνει τον καφέ της πάνω στο μαύρο τραπεζάκι μπροστά μας. 

"Τι λες?" με ρωτάει η ξανθιά φίλη μου και βήχει δυνατά. "Πότε πρόλαβες?"

Κατσουφιάζω στην στιγμή. 

Δεν έπρεπε να το παραδεχτώ!

Γαμώτο!

"Μιλάς εσύ που τον Χρήστο τον ερωτεύτηκες με το που τον είδες?" την μαλώνει η Λία. "Τουλάχιστον η Μαρία τον είχε και τρεις εβδομάδες στο σπίτι της!" η κοκκινομάλλα φίλη μου στρέφει την προσοχή της και πάλι πάνω μου. "Όταν σου είπα να με ρωτήσεις ότι θες, πίστευα ότι οι απορίες σου θα αφορούσαν το σεξ" μου εξηγεί. Παρατηρώ το πρόσωπο της. Η κολλητή μου πλέον με κοιτάει με ξεκάθαρη ανησυχία στα μάτια της.

"Μπορείς να γίνεις λίγο πιο ξεκάθαρη?" την παρακαλάω.

Η Λία βγάζει το κινητό της από την τσάντα της και φέρνει την καρέκλα της δίπλα στην δικιά μου. "Δες εδώ" μου δείχνει το προφίλ του Μιχάλη στο instagram. "Χτες το βράδυ ήταν σε ένα club με την Έρση" Ξαφνικά στην οθόνη εμφανίζεται ένα βιντεάκι με το αγόρι που με φιλούσε πριν μισή ώρα στις τουαλέτες της σχολής να έχει στην αγκαλιά του την ξανθιά καλλονή και να χορεύουν απίστευτα κολλητά ο ένας στον άλλον.

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

"Και αυτήν την φωτογραφία την ανέβασε η Έρση το Σάββατο που μας πέρασε" στην οθόνη του κινητού της εμφανίζεται το μελαχρινό αγόρι που μου έχει κλέψει το μυαλό να αγκαλιάζει σφιχτά την κοπέλα και να την φιλάει με πάθος στο μάγουλο. "Με hashtag μόνο εσύ και πέντε καρδούλες στην σειρά" 

Κοιτάζω την φωτογραφία.

Κοιτάζω τις καρδούλες.

Κοιτάζω τον μελαχρινό γόη που πλέον κάθεται λίγο πιο πέρα με την παρέα του.

"Κατάλαβα" λέω στην Λία. "Ο τύπος έχει σχέση" και ταυτόχρονα στριμώχνει εμένα στις γωνίες του σπιτιού μου.

Γουρούνι. Αυτό είναι. Ένα ανήθικο γουρούνι.

"Ακριβώς το αντίθετο" μου απαντάει η φίλη μου και μου χαμογελάει πικραμένα. "Αυτήν εδώ είναι μια κοπέλα από το έτος του, Βανέσα λέγεται. Δες το προφίλ της. Την Κυριακή ανέβασε τέσσερις ιστορίες στην σειρά με εκείνη και τον Μιχάλη. Στην μια πίνουν καφέ, στην άλλη τρώνε, στην άλλη εκείνη τον φιλάει πεταχτά στο μάγουλο και στην τελευταία αυτός σχεδόν την χουφτώνει!" 

Το στομάχι μου γίνεται κόμπος.

Ο αέρας λιγοστεύει μέσα μου.

Το κεφάλι μου πονάει.

Μένω να κοιτάω ξανά και ξανά τις ιστορίες και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει.

Το Σάββατο το βράδυ φιλούσε ρουφηχτά την Έρση στο μάγουλο. Την Κυριακή το πρωί χούφτωνε την Βανέσα και το ίδιο απόγευμα στρίμωχνε εμένα στο μπάνιο του σπιτιού μου.

Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι πάνω του. Τον παρατηρώ να στρίβει τσιγάρο και να χαζογελάει ταυτόχρονα με τους φίλους του. Έχει απορροφηθεί τόσο πολύ στην συζήτηση με την παρέα του που δεν δίνει την ελάχιστη σημασία ούτε σε εμένα προφανώς που τον κοιτάω σαν χαζή τόση ώρα, αλλά ούτε και στην Έρση που έκατσε επίτηδες στο διπλανό τραπέζι και προσπαθεί να του τραβήξει την προσοχή αγκαλιάζοντας έναν πρωτοετή.

Πού έχω μπλέξει?

Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να αφεθώ και να νιώσω?

Πώς στο διάολο ερωτεύτηκα έναν τέτοιον άνδρα?

Πώς γαμώτο? 

Πώς?

"Ο Μιχάλης δεν είναι για κάτι σοβαρό" η απαλή φωνή της Λίας με βγάζει από τις σκέψεις μου. "Καλύτερα να το συνειδητοποιήσεις τώρα πριν να είναι πολύ αργά"

Και αν είναι ήδη αργά?

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά.

"Θα του σταματήσω τα μαθήματα" λέω στα κορίτσια και πίνω μια γουλιά από τον ζεστό καφέ μου. "Σήμερα, που έχουμε μάθημα στις 8 το βράδυ, θα του πω ότι δεν μπορούμε να τα συνεχίσουμε" 

Δεν υπάρχει άλλη λύση, αν θέλω να σώσω ότι σώζεται πρέπει να απομακρυνθώ από κοντά του. Να κόψω χάδια και φιλιά και να σταματήσω να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μόνη μαζί του. Και στο αμφιθέατρο θα αλλάξω θέση. Δεν θα κάθομαι πλέον δίπλα του. 

Ναι, είναι ο μόνος τρόπος. 

Πρέπει να τα καταφέρω.

Αν θέλω να με προστατέψω, πρέπει να απομακρυνθώ από κοντά του.

Οπωσδήποτε

.

.

.

Θέλω να μου πεις για μια τελευταία φορά τον ρόλο των ιντεγκρινών" του λέω και τραβάω την καρέκλα μου λίγο πιο μακριά του. 

"Προσδένονται στα κύτταρα στο εξωκυτταρικό στρώμα" μου απαντάει ο Μιχάλης και κολλάει και πάλι την καρέκλα του στην δική μου.

Άντε πάλι. 

Να θέλω να κρατήσω μια στοιχειώδη απόσταση από τον επικίνδυνο αυτόν άνδρα και να μην μου το επιτρέπει.

"Είναι ακόμη μία" Κλείνω με δύναμη το βιβλίο και σηκώνομαι απότομα όρθια. 

Με ζαλίζει. 

Το άρωμα του με ζαλίζει και δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά.

"Πού πας?" με ρωτάει αμέσως και σηκώνεται και ο ίδιος όρθιος. 

"Πουθενά δεν πάω!" του απαντώ και τον κοιτώ μες στα καταπράσινα μάτια του. Μα τι τον έπιασε?

Ο Μιχάλης με κοιτάει με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο και με μια απότομη κίνηση με εγκλωβίζει ανάμεσα στο σώμα του και στο ξύλινο γραφείο του δωματίου μου. Αυτό είναι το πρόβλημα μαζί του, ότι τα πάντα για εκείνον είναι ένα παιχνίδι.

"Δεν την θυμάμαι" μου λέει με αισθησιακή φωνή και με μια απαλή κίνηση με καθίζει πάνω στο τραπέζι. 

Τοποθετώ τα χέρια μου πάνω στο στήθος του για να κρατήσω μια αποδεκτή απόσταση μεταξύ μας. "Ποια?" τον ρωτάω και ξεροκαταπίνω. Τα χείλη του είναι κοντά... πολύ κοντά στα δικά μου.. και δεν.. δεν κάνει.. δεν μου κάνει καλό.. καθόλου καλό..

"Τέλεια! Τώρα ούτε εσύ την θυμάσαι!" Με το που ολοκληρώσει την πρότασή του, ο Μιχάλης συνθλίβει τα χείλη του στα δικά μου ενώ ταυτόχρονα τα χέρια του τυλίγουν τα πόδια μου γύρω από την μέση του. 

"Μη" προβάλω αντίσταση και δεν τον αφήνω να βαθύνει το φιλί μας. Δεν μου κάνει καλό, καθόλου καλό.

"Γιατί μη? Αφού σε θέλω!" μου απαντάει το μελαχρινό αγόρι και από την στιγμή που δεν βρίσκει πρόσβαση στο στόμα μου, αιχμαλωτίζει το λεπτό δέρμα του λαιμού μου. 

Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου και χάνομαι.. για μια στιγμή αφήνομαι και φαντάζομαι πως θα ήταν αν το αγόρι απέναντι μου ήθελε κάτι σοβαρό, ήθελε μια σχέση μαζί μου. Διότι ναι, θα ήθελα να το κάνω αυτό μαζί του. 

Μόνο μαζί του όμως.

Μόνο για τον Μιχάλη θα έβαζα στην άκρη για λίγο την τελειομανία μου όσον αφορά το διάβασμά μου. 

Μόνο για τον Μιχάλη θα έβγαινα πιο συχνά έξω από το σπίτι.

Για κανέναν άλλον.

Νιώθω το χέρια του να κάνουν βόλτες σε όλο μου το κορμί. Το δέρμα μου ανατριχιάζει κάτω από το επιδέξιο άγγιγμα του, και όταν οι παλάμες του αγκαλιάσουν με τρυφερότητα τα στήθη μου-

Παγώνω

"ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ?" του φωνάζω και τον σπρώχνω αμέσως από πάνω μου. 

Ο Μιχάλης κλείνει για μια στιγμή τα μάτια του και τρίβει με μανία το πρόσωπό του. "Δεν με θες?" με ρωτάει αναστενάζοντας και καρφώνει το παραπονεμένο βλέμμα του πάνω μου. 

"Θέλω να σταματήσουμε τα μαθήματα" αποφεύγω την ερώτηση του και πατάω και πάλι στα πόδια μου. Τον κοιτάζω έντονα στα πράσινα μάτια του και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ώρα να του πω το ποιηματάκι που έμαθα σήμερα από έξω. "Το ξέρω ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να περάσεις την Κυτταρική Βιολογία, αλλά ειλικρινά μου είναι αδύνατο να συνεχίσω να σου παραχωρώ ώρες από το πρόγραμμα μου. Το δεύτερο έτος της σχολής είναι δύσκολο και πρέπει να δώσω όλη μου την προσοχή στο δικό μου διάβασμα αν θέλω να τα πάω καλά στο τέλος. Το ξέρω ότι σε ενημερώνω κάπως αργά, αλλά δεν θα σε αφήσω εντελώς ξεκρέμαστο. Έχω ήδη μιλήσει με μια κοπέλα που έχει ήδη πάρει πτυχίο και μπορεί να σου κάνει κάποιες ώρες μάθημα για να-"

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την πρότασή μου. 

Ο Μιχάλης με ένα μεγάλο βήμα κλείνει την μικρή απόσταση που υπήρχε ανάμεσα μας και συνθλίβει τα χείλη του στα δικά μου. "Γιατί μου λες ψέματα μικρή μου?" με ρωτάει ανάμεσα στο φιλί μας και με μια απαλή κίνηση με σηκώνει στην αγκαλιά του. "Γιατί θες να σταματήσουμε τα μαθήματα?" ζητάει να μάθει τον πραγματικό λόγο και ξεκινάει να περπατάει προς το κρεβάτι μου με εμένα στα χέρια του. 

Ξεροκαταπίνω

"Α.. αυτός... είναι.. ο λόγος" τραυλίζω και με το που το σώμα μου έρθει σε επαφή με το μαλακό στρώμα του κρεβατιού μου, κλείνω τα μάτια μου. "Ο .. ο.. ο πραγματικός.. ο λόγος.." συνεχίζω να μην μπορώ να αρθρώσω μια σωστή πρόταση.

Γαμώτο!

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει και πάλι σαν τρελή.

Το σώμα μου τρέμει. 

Τρέμει από πόθο για τον αγγελικό αυτόν δαίμονα που την συγκεκριμένη στιγμή καλύπτει το σώμα μου με το δικό του και τα χείλη μου με τα δικά του.

Τυλίγω αυτόματα τα πόδια μου γύρω από την μέση του και με σιχτιρίζω από μέσα μου για την αδυναμία μου.

Τι έχει αυτός ο άνδρας και δεν μπορώ να του πω όχι?

Γιατί τον αφήνω να με φιλάει?

Γιατί γαμώτο γιατί?

"Εγώ προτείνω.. να.." ο Μιχάλης σπάει το φιλί μας και κατεβάζει το πρόσωπο του ανάμεσα στα στήθη μου. Ευτυχώς που φοράω μπλούζα. "Να μου πεις τι ακριβώς νιώθεις" προσθέτει και με το ένα του χέρι κρατάει τους δύο καρπούς μου πάνω από το κεφάλι μου. "Γιατί εγώ στο λέω ξεκάθαρα, σε θέλω! Σε θέλω πολύ! Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε με καύλωνες" 

Ανοίγω και πάλι τα μάτια μου.

"Μην μου μιλάς έτσι, σε παρακαλώ" η φωνή μου είναι απαλή. Τα μάτια μου που είναι καρφωμένα πάνω του παρατηρούν τα σαρκώδη χείλη του να αφήνουν ένα μονοπάτι γλυκών φιλιών στην κοιλιά μου. Την γυμνή κοιλιά μου, διότι ο Μιχάλης.. μου ανέβασε ελάχιστα το λευκό μου μπλουζάκι και.. 

Με γλείφει.

Στον αφαλό μου.

Ω Θεέ μου!

Το σώμα μου παίρνει ολόκληρο φωτιά.

Το δέρμα μου καίγεται στα σημεία που με αγγίζει.

"Ότι θέλει η μικρή μου πριγκίπισσα" ψιθυρίζει ο Μιχάλης και το πρόσωπό του έρχεται και πάλι απέναντι από το δικό μου. "Πες μου μωρό μου" μου λέει και με το χέρι του αφαιρεί τα γυαλιά της μυωπίας μου και τα πετάει στο στρώμα δίπλα μας. "Πες μου τι πραγματικά νιώθεις"

Καρφώνω έντονα τα μάτια μου στα δικά του. 

Οι πράσινες χάντρες που μου έχουν πάρει το μυαλό με κοιτούν με τρυφερότητα, με υπέρμετρη τρυφερότητα βασικά. 

Και εγώ χάνομαι σε αυτές. 

Ζαλίζομαι.

Με ζαλίζει. 

Το άρωμά του μου κάνει ζημιά. 

Ο ίδιος μου κάνει ζημιά.

"Εμένα με κάνεις σκληρό" σπάει την σιωπή λίγα λεπτά μετά. "Δεν στο λέω προσβλητικά, αλλά άνδρας είμαι και η παρουσία σου αναστατώνει το κορμί μου" 

Και η δική του παρουσία αναστατώνει το δικό μου κορμί. Έχει και αυτός τα ίδια συμπτώματα με εμένα. Υποφέρει και αυτός, μου το λέει ξεκάθαρα. 

"Εσύ μικρή μου, όμως, τι νιώθεις?" η ανάσα του καίει το πρόσωπό μου. "Πες μου για να σε βοηθήσω" 

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι. Τι πειράζει να του πω τι νιώθω? Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί?

"Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή" του αποκαλύπτω και αμέσως ο Μιχάλης τοποθετεί το χέρι του πάνω στο αριστερό στήθος μου. "Σταμάτησε το, σε εκλιπαρώ" 

Ναι τον παρακαλάω.

Με υπέρμετρη ντροπή και υπέρμετρο δισταγμό.

"Κάτι άλλο που θες να κάνω?" με ρωτάει και ταυτόχρονα μαλάσσει το στήθος μου. 

Νιώθω τα χείλη του να φιλούν τρυφερά τα δικά μου.

"Το σώμα μου τρέμει" οι λέξεις φεύγουν χωρίς να το σκεφτώ σήμερα από το στόμα μου. "Σταμάτησε το, σε παρακαλώ"

Ο Μιχάλης βαθαίνει το φιλί μας. Τα χέρια του πλέον κάνουν βόλτες σε όλο μου το κορμί. Με χαϊδεύει και παίρνω φωτιά. Ολόκληρη.

"Με νιώθεις?" ψιθυρίζει μέσα στο στόμα μου και τρίβει τον καβάλο του πάνω στην ημίγυμνη κοιλιά μου. 

Αναστενάζω βαριά.

Η γνωστή υγρασία κάνει την εμφάνιση της ανάμεσα στα μπούτια μου.

"Πονάω" του αποκαλύπτω και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

"Που πονάς?" ο Μιχάλης σπάει απότομα το πιο απολαυστικό φιλί μας μέχρι στιγμής και με κοιτάει με ανησυχία. 

Στρέφω το βλέμμα μου στο ταβάνι.

Τι του λες τώρα?

"Μαράκι εγώ φταίω? Σε πόνεσα εγώ?" η φωνή του βγαίνει με παράπονο από μέσα του.

Του γνέφω θετικά και δεν τον κοιτάω καν.

Δεν μπορώ να τον κοιτάξω... ντρέπομαι.

"Πότε γαμώτο? Τι έκανα? Που πονάς?" κάνει την μια ερώτηση μετά την άλλη.

Ξεροκαταπίνω

Είπε ότι θέλει να με βοηθήσει άλλωστε.

"Κάτω" δεν είμαι σίγουρη αν με άκουσε. 

Σιωπή

"Πού? Πού κάτω?"

Κλείνω απότομα τα μάτια μου.

"Κάτω" επαναλαμβάνω. Τα μάγουλά μου έχουν πάρει φωτιά. Καίγομαι. Φλέγομαι.

"Εδώ κάτω?" με ρωτάει και νιώθω το χέρι του στην πατούσα μου. 

"Όχι"

"Μήπως εδώ?" το χέρι του ακουμπάει το μπούτι μου και ο τόνος του τώρα είναι πιο παιχνιδιάρικος. Λες να το κατάλαβε?

"Ούτε" του λέω και θέλω να βάλω τα κλάματα από ντροπή. Αλλά όχι. Έχω σταματήσει να κλαίω πια. Η τελευταία φορά ήταν στην κηδεία των γονιών μου.

"Μήπως..." νιώθω το χέρι του να ακουμπάει την υγρή περιοχή μου πάνω από το τζιν ύφασμα που φοράω. "Μήπως εδώ πονάς πριγκίπισσα?" πλέον η φωνή του ακούγεται αισθησιακή. Αισθησιακή και παραπλανητική. 

Το κατάλαβε.

Του νεύω θετικά.

"Άνοιξε τα όμορφα ματάκια σου" προστάζει και εγώ υπακούω. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του και δαγκώνω με δύναμη το κάτω χείλος μου. "Στο υποσχέθηκα να σε βοηθήσω και θα το κάνω" μου λέει και από την πίσω τσέπη του τζιν του βγάζει μια μικρή ασημένια τετράγωνη συσκευασία. "Αρκεί να με αφήσεις" προσθέτει και με κοιτάει με πόθο.

Πόθος, λαχτάρα, ανυπομονησία. 

Αυτά διακρίνω στα πανέμορφα μάτια του.

Στα πανέμορφα καταπράσινα μάτια του αγγελικού αυτού δαίμονα. 

Κοιτάω την ασημένια συσκευασία που βρίσκεται πάνω στο στρώμα και δίπλα από τα ολοστρόγγυλα γυαλιά της μυωπίας.

Η καρδιά μου πάει να σπάσει.

"Αν με αφήσεις μπορώ να ηρεμήσω την καρδιά σου, να ανακουφίσω το σώμα σου, να απαλύνω τον πόνο σου" ο απαλός τόνος της φωνής του ίσα που ακούγεται. "Αρκεί να με αφήσεις"

Ξεροκαταπίνω

Να τον αφήσω?