Μιχάλης

"Εσείς είστε η κυρία προϊσταμένη?" ρωτάει ο πατέρας μου την μεσήλικη γυναίκα πίσω από τον γκισέ. 

Κλείνω την πόρτα του δωματίου πίσω μου και ξεκινάω να περπατάω προς το μέρος του. 

Επιτέλους.. τον εντόπισα! 

Μια ώρα τον ψάχνω σε όλο το νοσοκομείο.. πού στον πούτσο ήταν?

"Η ίδια" του απαντάει εκείνη και τον κοιτάει με μισό μάτι. "Πώς μπορώ να σας βοηθήσω?"

"Με στέλνει ο διοικητής του νοσοκομείου να σας πω να μεταφέρεται την Στεργίου στον θάλαμο 216" 

Παγώνω στην θέση μου.

Ο ποιος?

"Δεν έχω λάβει καμία τέτοια εντολή" του απαντάει εκείνη και τον κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. "Και συγγνώμη τι έχει ο θάλαμος 208 και σας προβληματίζει?"

"ΤΙ ΈΧΕΙ? ΤΙ ΕΧΕΙ?" ο Σπύρος ξεκίνησε να φωνάζει. "ΠΟΥ ΣΤΟ 207 ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΈΝΑ ΠΑΙΔΊ ΜΕ ΑΝΕΜΕΥΛΟΓΙΆ ΚΑΙ ΣΤΟ 209 ΈΝΑ ΜΩΡΟ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ ΌΛΗ ΜΈΡΑ ΣΉΜΕΡΑ? ΠΏΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΊ ΜΕΤΆ ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΤΟ ΕΓΓΌΝΙ? ΠΏΣ ΝΑ ΤΟΛΜΉΣΟΥΜΕ ΝΑ ΒΓΟΎΜΕ ΟΙ ΥΠΌΛΟΙΠΟΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΌΝΙ ΧΩΡΊΣ ΝΑ-"

"Σας παρακαλώ μην φωνάζετε εδώ είναι νοσοκομείο" τον διακόπτει εκείνη και τοποθετεί το τηλέφωνο στο αυτί της. "Ναι.. τον διοικητή παρακαλώ.. ναι.. ναι.. κύριε Παπαμιχαήλ είναι εδώ πέρα ένας κύριος Στεργίου και.. εμ.. ναι.. ναι.. καταλαβαίνω.. ναι.. εντάξει.. την καλημέρα μου" 

Παρατηρώ τον πατέρα μου να κοιτάει ψηλά και να κάνει κίνηση να βγάλει το πορτοφόλι από το σακάκι του.

Σφίγγω δόντια. 

Θα τον σκοτώσω.

"Πρώτον ο διοικητής δεν σας γνωρίζει προσωπικά και δεύτερον έχει ήδη ειδοποιηθεί για τον χαμό που έχετε κάνει χτες και σήμερα" τον ενημερώνει η νοσοκόμα και τον κοιτάει με ένα σκληρό ύφος. "Και σας συμβουλεύω να ηρεμήσετε για να μην αναγκαστώ να καλέσω την ασφάλεια και σας απομακρύνει οριστικά και αμετάκλητα από τον χώρο του- Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΌΤΙ ΚΆΝΕΤΕ ΑΚΡΙΒΏΣ?" 

Κοιτάω τα δύο πορτοκαλί χαρτονομίσματα που μόλις άφησε ο Σπύρος στον πράσινο γκισέ και γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. Τελικά η μάνα μου είχε δίκιο.. ρεζίλι θα μας κάνει!

"Τα πάντα έχουν μια τιμή σε αυτήν την ζωή κυρία.. Ζαφειριάδου.. πόσο θα μου στοιχίσει να μας μεταφέρετε στο δωμάτιο 216 που είναι γωνιακό, δεν έχει άλλον ασθενή μέσα και είναι το διπλάσιο σε μέγεθος σε σχέση με τους υπόλοιπους θαλάμους?"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου και σπεύδω να τον σταματήσω από το να συνεχίσει να μας εκθέτει με αυτόν τον τρόπο. Στην τελική άμα ήθελε να κάνει τέτοια ας την πήγαινε σε μια ιδιωτική κλινική εξαρχής.. τι μου την έφερε εδώ μέσα την πριγκίπισσα μου?

"Εσύ έλα μαζί μου" του λέω με τον που τον φτάσω. "Έχουμε να πούμε πολλά, ακολούθησε με" 

Ο Σπύρος με κοιτάει όλο έκπληξη. 

"Φτάσατε κιόλας?" με ρωτάει και αφού ρίξει μια τελευταία ματιά στην προϊσταμένη ξεκινάει να περπατάει πίσω μου. 

Χαμογελάω λοξά και ανοίγω την πόρτα που βγαίνει στο κεντρικό μπαλκόνι. 

"Ναι και αν κάποιοι κάποιοι ονόματα δεν λέμε μαλάκες δεν θίγουμε μας είχαν ενημερώσει από την αρχή για την κατάσταση της μπέμπας, θα ήμασταν εδώ νωρίτερα, αλλά πού? Αγαπάς εσύ κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό σου για να καταλάβεις ότι ένας γονιός θα ήθελε να είναι δίπλα στο παιδί του κάτι τέτοιες στιγμές?" Του μιλάω κοφτά. Βασικά όχι, του επιτίθεμαι χωρίς καθόλου να με νοιάζει. 

"Θα ήθελα να προσέξεις λίγο τον τόνο σου και το λεξιλόγιο σου.. δεν μιλάς σε φίλους σου αλλά σε εμένα" μου απαντάει ο πατέρας μου και στέκεται όρθιος μπροστά μου. "Και τι ήθελες να κάνω ακριβώς? Να σε έπαιρνα τηλέφωνο στις 3 το βράδυ να σου πω ότι η μικρή δεν είναι καλά και πώς την πάμε στο νοσοκομείο?"

Εμ..

ΝΑΙ?

"Δεν νομίζεις ότι αυτό θα ήταν το πιο σωστό?" απορώ και τον κοιτάω σαν να είναι εξωγήινος. 

Τι στον πέοντα? 

Βόλτα νομίζει ότι ήρθαν στο πούστικο αυτό το κτίριο? 

Τα πράγματα είναι σοβαρά!

"Αν στο έλεγα από το τηλέφωνο εκείνη την ώρα τι θα έκανες?" με ρωτάει με μια εκνευριστική ειρωνεία χαραγμένη στο πούστικο το βλέμμα του και βάζει χαλαρά τα χέρια στις τσέπες του.

Θα μαδούσα μαργαρίτες.

Μετά ίσως να τις κάπνιζα κιόλας.  

"Θα ερχόμουν τρέχοντας στην Αθήνα προφανώς" του απαντώ και ξεκινάω να στρίβω τσιγάρο. Μόνο αυτό θα με ηρεμήσει τώρα.. μόνο. 

"Ακριβώς αυτό" μου απαντάει ο Σπύρος και καρφώνει το βλέμμα του στον καπνό που κρατάω στο χέρι μου. "Θα οδηγούσες σαν μανιακός σε όλη την διαδρομή από την Θεσσαλονίκη μέχρι εδώ.. και σε πληροφορώ ότι αγαπάω πολύ τα παιδιά μου για να θάψω το οποιοδήποτε από τα δύο.. και σε παρακαλώ μην καπνίζεις μπροστά μου το ξέρεις ότι το απεχθάνομαι" 

Κοιτάω σαστισμένος το πρόσωπο του πατέρα μου. 

Κοιτάω σαστισμένος το αναμμένο τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα μου.

Κοιτάω σαστισμένος και πάλι τον πατέρα μου.

Είναι η πρώτη φορά που μου λέει ότι μας αγαπάει.

 "Ήθελα να είμαι κοντά στο παιδί μου" του λέω και αφού κάνω μια βαθιά τζούρα πετάω το τσιγάρο από κάτω. Δεν σχολιάζω καν την παραδοχή της αγάπης του. Μπορεί και να μην το εννοεί στην τελική.. το πιο πιθανό αυτό είναι μάλλον.

"Μην ανησυχείς, η μικρή ήταν σε καλά χέρια όλο το βράδυ. Η Αναστασία δεν την άφησε ούτε μια στιγμή από την αγκαλιά της. Και εγώ έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να έχει την καλύτερη περίθαλψη εδώ μέσα" Τον κοιτάω που παρατηρεί το κτίριο γύρω μας με ένα αηδιασμένο βλέμμα στο πρόσωπο του. "Θα πηγαίναμε στον παιδίατρο σας στην κλινική αλλά τον πήραμε τηλέφωνο και λείπει για ένα συνέδριο στην Ελβετία, δυστυχώς, αυτή ήταν η μόνη μας λύση"

Ξεροκαταπίνω

Το σκέφτηκε δηλαδή.. τον απασχόλησε η υγεία της εγγονής του.. δεν τον άφησε παντελώς αδιάφορο.. βέβαια και παλιότερα είχε δείξει σημάδια ότι η μικρή μου πριγκίπισσα τον έχει αγγίξει.. όπως.. να.. τα Χριστούγεννα που της πήρε μια ολόκληρη ντουλάπα με φορμάκια και ένα μεγάλο πάρκο με παιχνίδια.. αλλά μέχρι στιγμής πίστευα ότι εκτελούσε εντολές της Αναστασίας.. τώρα όμως..

Τον κοιτάω που τόση ώρα μιλάει στο κινητό του και ενημερώνει τον γραμματέα του στο φροντιστήριο πως ούτε εγώ ούτε εκείνος θα πάμε για δουλειά το απόγευμα και πως πρέπει να αναβληθούν τα μαθήματα μας. 

Μήπως τελικά ο άνθρωπος αλλάζει?

"Δεν μου είπες" ο Σπύρος τερματίζει την κλήση και απευθύνεται σε εμένα. "Πώς τον είδες τον χώρο πάνω? Καλός?"

"Ναι καλός" του απαντώ και στρέφω το βλέμμα μου στον συννεφιασμένο ουρανό. Να δεις που τζάμπα με έστειλε Θεσσαλονίκη, για σπάσιμο νεύρων. Έτσι και αλλιώς θα ζητήσει να πάει και ο ίδιος για να ελέγξει με τα μάτια του το μέρος. Ευκαιρία είναι να πάρει την γκόμενα και να πάνε εκδρομή. Πρώτη φορά θα είναι άλλωστε?

"Η περιοχή κεντρική? Αξίζει να προχωρήσουμε στην ενοικίαση? Ο εξοπλισμός καινούριος? Ο ιδιοκτήτης συννενοήσιμος? Μίλα παιδί μου.. με το τσιγκέλι θα στα βγάζω? Για την δουλειά μας πρόκειται άλλωστε"

Τον κοιτάω φευγαλέα.

Ας πήγαινε από την αρχή μόνος του. 

Τι ήθελε και έστειλε εμένα?

Δυο μέρες εκτός Αθηνών και μαλώσαμε άγρια με το Μαράκι, είπαμε πολύ άσχημες κουβέντες, της την έπεσε και ο παπάρας και η μικρή μου πριγκίπισσα αρρώστησε κιόλας. Τελικά η Θεσσαλονίκη ήταν άσχημη ιδέα, καθόλου γαμάτη. Εκτός από το σημείο με το ξεπαρθένιασμα από πίσω.. εκείνο είπαμε.. ήταν υπερκαυλωτικά τέλειο.

"Εγώ θα το προχωρούσα" ενημερώνω τον πατέρα μου και κοιτάω τον διάδρομο μέσα από το τζάμι. Η Αναστασία μόλις βγήκε έξω από το δωμάτιο και ένας με άσπρη ποδιά και στηθοσκόπιο μπήκε μέσα. "Είναι καλή περίπτωση ο συγκεκριμένος  χώρος, μην το αφήσεις, νοίκιασε το. Και τώρα με συγχωρείς αλλά μάλλον ο γιατρός πάει να εξετάσει την μικρή, θέλω να του κάνω δυο ερωτήσεις"

"Καλά πήγαινε" μου απαντάει ο πατέρας μου και τοποθετεί και πάλι το κινητό στο αυτί του. "Εγώ θα πάρω τον ιδιοκτήτη να μιλήσουμε για την προκαταβολή. Και ίσως μετά πεταχτώ και μέχρι το ATM κάτω στο κυλικείο να βάλω τα χρήματα" 

Παγώνω στην θέση μου λίγο πριν ανοίξω την μπαλκονόπορτα και μπω πάλι μέσα. 

Θα το νοικιάσει δηλαδή?

Χωρίς να πάει να το δει ο ίδιος?

"Αν ήθελες θα μπορούσες να πας και εσύ στην Θεσσαλονίκη να-"

"Όχι εμπιστεύομαι την γνώμη σου" με διακόπτει ο Σπύρος και μου γυρνάει αμέσως την πλάτη του. "Ναι.. έλα Γιάννη.. ναι.. ναι.. τον γνώρισες τον γιο μου?.. Ε μα.. είδες τι παιδί έχω.. ναι.. ναι.."

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και προσπαθώ να καταλάβω τι άκουσα μόλις.

Με εμπιστεύεται είπε?

Μίλησε για εμένα με καλά λόγια σε συνεργάτη του?

Είναι με τα καλά του?

"Μόλις μπήκε ο γιατρός μέσα αγόρι μου" μου λέει η μάνα μου λίγο πριν ανοίξω την πόρτα του θαλάμου μέσα στον οποίο βρίσκονται οι δύο γυναίκες της ζωής μου. "Ζήτησε να πάρει ένα λεπτομερές ιστορικό από την μαμά της μικρής.. πήγαινε και εσύ.. να είναι όλη η οικογένεια μαζί" 

Της γνέφω θετικά και ανοίγω την πόρτα του 208.

Μπαμπάς, μαμά, σποράκι. 

Το δικό μου σποράκι.

Η δική μου οικογένεια.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και κλείνω την πόρτα πίσω μου. 

"Και εσύ.. αν μου επιτρέπεις τον ενικό.. πόσο χρονών είσαι?" ρωτάει ο γιατρός την Μαρία μου.

Τον παρατηρώ που κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι, πάνω στο οποίο είναι μισοξαπλωμένη η γυναίκα μου με την πριγκίπισσα μας να κοιμάται ήρεμα στην αγκαλιά της. 

Αμέσως νιώθω έναν εκνευρισμό να χτίζεται μέσα μου. 

Αυτός καθιστός κάνει την δουλειά του?

Τι στον πούτσο?

"Ναι εννοείται.. μπορείτε να μου απευθύνεστε στον ενικό" του απαντάει το κορίτσι μου και μου κάνει νόημα να κάτσω στην άκρη του κρεβατιού. "21 χρονών είμαι"

Αμέσως ο γιατρός γουρλώνει τα μάτια του. 

"Σοβαρά τώρα?" ρωτάει και κοιτάει το κορίτσι μου από πάνω μέχρι κάτω. "Υποψιάστηκα ότι είσαι μικρή αλλά εσύ είσαι πολύ μικρή.. και όμορφη.. αλλά και μικρή"

Παγώνω στην θέση μου λίγο πριν κάτσω στο κρεβάτι. 

Την αποκάλεσε όμορφη μόλις?

Μπροστά μου?

"Εμ συγγνώμη κύριε αλλά παίρνω ιστορικό αυτήν την στιγμή, οι λοιποί συγγενείς περιμένουν έξω, θα μπορούσατε να μας αφήσετε μόνους μας να συνεχίσουμε?" 

Κοιτάω τον μαλάκα.

Με κοιτάει και αυτός.

Εμένα είπε λοιπό συγγενή?

"Βασικά ο Μιχάλης είναι ο πατέρας" επεμβαίνει το Μαράκι μου και μου χαμογελάει γλυκά. "Θα ήθελα να μείνει αν δεν υπάρχει πρόβλημα"

Καγχάζω

Και πρόβλημα να υπήρχε εγώ εδώ θα καθόμουν.

"Νόμισα ότι ήταν ο αδερφός σου" της απαντάει ο παπάρας και με κοιτάει φευγαλέα με ένα υποτιμητικό βλέμμα. "Δεν φοράς και βέρα και δεν γνώριζα ότι είσαι παντρεμένη Μαρία"

Σφίγγω τα δόντια μου και τον τσεκάρω μια στα γρήγορα. Ψηλός, μελαχρινός, με μπλε μάτια, μούσι τριών ημερών και αν διακρίνω καλά είναι και γυμνασμένος. Με μια λέξη.. 

Χάλια

"Δεν είμαστε παντρεμένοι με τον Μιχάλη" τον ενημερώνει το κορίτσι μου και ταυτόχρονα δίνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο της ζουζούνας μας που μόλις άνοιξε τα ματάκια της. 

Συγγνώμη.. και αυτό στα πλαίσια του ιστορικού είναι ή ο παπάρας την πέφτει στην μαμά της ασθενούς του? 

Και στην τελική γιατί του λέει τα προσωπικά μας? 

Νομίζω έχω ξεκινήσει να κοκκινίζω από τα νεύρα μου.

Δεν θα τα πάμε καλά, καθόλου καλά.

"Κατάλαβα" της απαντάει ο γιατρός και με κοιτάει με ένα ξινισμένο υφάκι. 

Τι σκατά κατάλαβες μωρέ χλεμπονιάρη και εσύ? 

"Και δεν μου είπες, γέννησες με φυσιολογικό τοκετό ή με καισαρική?" 

"Με φυσιολογικό"

"Στις πόσες εβδομάδες"

"40 και δύο μέρες" 

"Και από κιλά?"

"Πήρα πέντε αλλά τα έχασα αμέσως ευτυχώς" του απαντάει το Μαράκι μου και ταυτόχρονα προσπαθεί να ηρεμήσει την μικρή που ξεκίνησε να κλαίει στην αγκαλιά της. 

Σαν να μου έλειψε αυτός ο ήχος..

"Δεν εννοούσα για τα δικά σου κιλά, αλλά για της μικρής" την ενημερώνει ο παπάρας και προσπαθεί να κρύψει ένα γελάκι. "Και αν ανησυχείς για το σώμα σου σε πληροφορώ είναι τέλειο, μακάρι όλες οι μαμάδες να είχαν τις δικές σου αναλογίες"

Νομίζω βλέπω κόκκινα φωτάκια να αναβοσβήνουν έντονα στο οπτικό μου πεδίο. 

Νομίζω τα νεύρα μου βγαίνουν πάνω από το κεφάλι μου.

Νομίζω η πίεση μου φτάνει στον Θεό.

ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΕΦΤΕΙ Ο ΠΑΠΑΡΑΣ ΜΕΣ ΣΤΑ ΜΆΤΙΑ ΜΟΥ?

"3.300" του απαντάει το Μαράκι και χαμηλώνει το βλέμμα της στην πριγκίπισσα μας.

Την παρατηρώ λίγο καλύτερα.

Για μισό.. κοκκίνισε μόλις?

"Τέλεια.. τελειώσαμε και με το περιγεννητικό ιστορικό.. τώρα θα μου επιτρέψετε να εξετάσω την μικρή μου πριγκίπισσα"

Σηκώνομαι αμέσως όρθιος από το κρεβάτι. 

Λέει την δική μου πριγκίπισσα δική του?

Είμαστε σοβαροί?

"Βασικά θα ήθελα να έρθει ένας άλλος γιατρός να εξετάσει την κόρη μου" του το ξεκαθαρίζω ότι δεν πρόκειται να αγγίξει το παιδί μου και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Ακούς εκεί.. μακάρι όλες οι μαμάδες να είχαν τις δικές σου αναλογίες.. παπάρα..

"Γιατί?" με ρωτάει ο μαλάκας και γυρνάει να με κοιτάξει με δυο απορημένα μπλε μάτια. 

Να ένας ακόμη λόγος που τον αντιπαθώ.

Τα μάτια του.

"Είσαι πολύ μικρός και άρα άπειρος, θα ήθελα το καλύτερο για την κόρη μου και εσύ-"

"Μιχάλη τι λες?" με διακόπτει το Μαράκι μου και με κοιτάει με δυο τρομοκρατημένα καφέ ματάκια. 

Τα λατρεύω.

"Υποτίθεται ότι αυτό το πούστικο το νοσοκομείο έχει τους καλύτερους γιατρούς" της απαντώ με νεύρο. "Αυτός ο τριαντάχρονος θεωρείς εσύ ότι μπορεί να αναλάβει την κόρη μας? Γιατί εγώ σου λέω ότι τελείωσε την σχολή πριν πέντε χρόνια. Τι εμπειρία να έχει?"

"Βασικά δεν σας επιτρέπω" μου λέει ο παπάρας και σηκώνεται όρθιος από την καρέκλα. Στα αρχίδια μου. "Σας πληροφορώ ότι είμαι μόλις 25 και πως τελείωσα την σχολή πριν τρεις μήνες. Ωστόσο αυτό-"

"Ακόμη χειρότερα!" τον διακόπτω και κάνω μια απότομη κίνηση και παίρνω την κόρη μου στα χέρια μου. Δεν θα τον αφήσω να την αγγίξει.. ούτε την μικρή μου ζουζούνα αλλά ούτε και την μεγάλη. Άκου εκεί.. το σώμα σου σε πληροφορώ είναι τέλειο.. μαλάκα.

"Γιατρέ μας αφήνετε για λίγο μόνους?" τον ρωτάει το Μαράκι και σηκώνεται και αυτή όρθια από το κρεβάτι. "Θα σας φωνάξω εγώ σε λίγο που θα φύγει ο μπαμπάς μας για να κάνετε την εξέταση με την ησυχία σας"

Γελάω

Γελάω δυνατά

Πρώτον δεν πρόκειται να πάω πουθενά.

Δεύτερον δεν θα τον αφήσω να την εξετάσει.

Τρίτον θα την παντρευτώ τον επόμενο μήνα.

"Τι είναι αυτά που κάνεις μου λες?" με ρωτάει με νεύρο η Μαρία μου με το που μείνουμε οι δυο μας. Επιτέλους, ο παπάρας έφυγε και ξεβρώμισε το δωμάτιο. "Γιατί μίλησες έτσι στον άνθρωπο? Δεν κατάλαβες ότι τον πρόσβαλες?"

"Μια χαρά του μίλησα" της απαντώ χαλαρά και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Τοποθετώ την κόρη μου μπρούμυτα πάνω στο στήθος μου και ξεκινάω να χαϊδεύω απαλά την πλατούλα της. "Και εσύ δεν κατάλαβες ότι σου την έπεφτε?" ρωτάω την μαμά μας. 

Πάντως μικρή ζουζούνα αυτή η βρογχιολίτιδα δεν πρέπει να είναι κάτι σοβαρό.. εγώ μια χαρά σε βλέπω.. σε σημείο που σκέφτομαι μόλις κοιμηθεί η προϊσταμένη το βράδυ να σε πάρω και να φύγουμε από εδώ μέσα.. και το πολύ πολύ αν χειροτερέψεις σε παίρνω και πάμε στην Ελβετία.. στον καλό τον γιατρό μας.. που είναι και 45 χρονών.. που έχει και διδακτορικό.. που έχει και 20 χρόνια εμπειρίας.. που είναι και παντρεμένος με δυο παιδιά..

"Απλά ήταν λίγο περισσότερο διαχυτικός" μου απαντάει κοφτά το κορίτσι μου και σταυρώνει τα χεράκια της κάτω από το στήθος της. 

Την κοιτάω με δυο σχιστά μάτια.

"Απλά ήταν λίγο περισσότερο πέφτουλας" την διορθώνω. "Αλλά εντάξει δεν φταις εσύ είσαι καύλα και αρέσεις"

"Μιχάλη!" η Μαρία μου με τσιμπάει ελαφρά στο μπούτι μου. "Μην μιλάς άσχημα μπροστά στην κόρη μας" προσθέτει και ξεκινάει να περπατάει πάνω κάτω στο δωμάτιο. "Φαντάζομαι τι θα πιστεύει τώρα ο άνθρωπος για την οικογένεια μας. Από την μία ένας τρελός παππούς, από την άλλη ένας τρελός μπαμπάς-"

"Και από την άλλη μια κούκλα μαμά" συμπληρώνω και της στέλνω ένα φιλί στον αέρα. "Μωρό μου εσύ.."

Η Μαρία μου με κοιτάει με δυο θυμωμένα ματάκια.

"Μην πας να με τουμπάρεις.. η συμπεριφορά σου ήταν απαράδεκτη" 

Χαμογελάω λοξά και στρέφω το βλέμμα μου και πάλι στην μικρή ζουζούνα στην αγκαλιά μου.

Κοιμήθηκε το μωρό μου..

Κοιμήθηκε η ζωή μου..

Κοιμήθηκε η ψυχή μου..

"Τον μπαμπά ήθελες για να ηρεμήσεις μικρή μου?" της ψιθυρίζω και φιλάω τρυφερά το κεφαλάκι της. Έχει βγάλει ακόμη περισσότερα καφέ μαλλάκια και είναι μια οπτασία. "Λατρεία μου εσύ" επαναλαμβάνω και την φιλάω ξανά. 

Δεν χορταίνω.

Δεν χορταίνω να την φιλάω.

"Είστε πολύ ωραίοι και οι δυο.. έτσι.. μαζί.." στα αυτιά μου φτάνει μια γλυκιά φωνούλα. "Είσαι όμορφος.. και με την κόρη μας στο στήθος σου.. να ξέρεις..  είσαι ακόμη πιο όμορφος"

Στρέφω το ευτυχισμένο μου βλέμμα πάνω της και της κλείνω το μάτι. 

Δεν μου λέει συχνά ότι της αρέσω.

Θέλω να της κάνω έρωτα.

"Θα με παντρευτείς?" την ρωτάω αυτό που με καίει το τελευταίο μισάωρο.

"Το είπαμε αυτό, θα σε παντρευτώ" μου απαντάει το κορίτσι μου και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού. 

Γαμώ

Δεν κατάλαβε γαμώ

"Δεν εννοώ γενικά" επιμένω και της κάνω νόημα να πάρει το παιδί από την αγκαλιά μου. 

"Αλλά?" 

Η Μαρία τοποθετεί την μικρή μας πριγκίπισσα στην κούνια της.

"Τον επόμενο μήνα, γουστάρεις να παντρευτούμε?" 

Το κορίτσι μου γυρνάει αμέσως και με κοιτάει με ανοιχτό το στόμα.

"Τόσο γρήγορα?" αναρωτιέται φωναχτά. "Πρώτον δεν προλαβαίνουμε, δεύτερον δεν έχουμε χρήματα και τρίτον γιατί να βιαστούμε?"

"Γιατί αρέσεις και χωρίς βέρα δείχνεις διαθέσιμη" της απαντώ αμέσως και σηκώνομαι και εγώ όρθιος από το κρεβάτι. "Και εγώ δεν γουστάρω να ανεβάζω πίεση κάθε φορά που ένας μαλάκας στην πέφτει, θέλω να βλέπουν το δαχτυλίδι στο δάχτυλο σου και να αποθαρρύνονται"

Η Μαρία παγώνει στην θέση της.

"Αλήθεια λες?" με ρωτάει και με κοιτάει με δυο γουρλωμένα καφέ ματάκια. 

"Ναι" της απαντώ παιχνιδιάρικα και της γνέφω πολλές φορές θετικά. "Θέλω να ξέρουν όλοι ότι είσαι δική μου" 

Και η Μαρία μου, αλλά και η πριγκίπισσα μου, είναι δικές μου.

"Αχ Μιχάλη" το κορίτσι μου αναστενάζει βαριά και χώνεται στην αγκαλιά μου. Αμέσως όλο μου το κορμί παίρνει φωτιά, αμέσως η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά. Λες να δεχτεί? "Είμαι δικιά σου έτσι και αλλιώς.. δεν χρειάζομαι βέρα για να αποθαρρύνω τους άλλους.. τους το λέω.. έχω αγόρι.. τον μπαμπά της κόρης μου.. μια και έξω"

Χαμογελάω γλυκά και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το μικρό κορμάκι της.

"Το είπες και στον γιατρό?" την ρωτάω με απαλή φωνή. Πάντως άσχετα με αυτό, αυτός ο άπειρος αγάμητος γιατρουδάκος δεν θα πλησιάσει ποτέ ξανά την κόρη μου. 

"Ναι του το είπα" μου λέει το κορίτσι μου και με φιλάει πεταχτά στο στήθος μου. 

Την σφίγγω πιο δυνατά πάνω μου.

"Και στον Πέτρο χτες?" 

"Ποιον Πέτρο?" με ρωτάει το Μαράκι και σηκώνει το βλέμμα της πάνω μου.

Κοντούλα είναι πάντως.. το κεφαλάκι της φτάνει μέχρι το ύψος την καρδιάς μου.

Άραγε θα γίνει και το σποράκι κοντό?

"Μην κάνεις πως δεν θυμάσαι" της απαντώ και σηκώνω τα φρύδια μου. "Στον μαλάκα με τον οποίο έπινες χτες ποτά στο μπαρ του ξενοδοχείου αναφέρομαι" 

"Νόμιζα ότι το λύσαμε χτες αυτό"

Η Μαρία βγαίνει απρόθυμα από την αγκαλιά μου.

Τώρα αυτό γιατί?

Πού πάει?

"Κάνεις λάθος" της απαντώ και την τραβάω και πάλι πάνω μου. "Απλά βριστήκαμε και ξεσκιστήκαμε στο πήδημα, δεν μιλήσαμε για τα γεγονότα στο μπαρ"

Το προσωπάκι της Μαρίας μου αμέσως σκυθρωπιάζει.

"Μην μου θυμίζεις ότι σε είδα μαζί με μια άλλη να χαρείς" μου λέει και κρύβει το αγγελικό προσωπάκι της και πάλι στο στήθος μου. 

Τοποθετώ τα χέρια μου στα μπούτια της και με μια απαλή κίνηση την σηκώνω αμέσως στην αγκαλιά μου. Εκτός από κοντούλα είναι και λεπτούλα.. ζήτημα να ζυγίζει 50 κιλά.

"Πίστεψες ότι θα πήγαινα μαζί της?" την ρωτάω και κάθομαι στο κρεβάτι. 

"Μου πέρασε μια στιγμή από το μυαλό" παραδέχεται το κορίτσι μου και τοποθετεί τα λεπτά ποδαράκια της δεξιά και αριστερά από το σώμα μου. 

Τοποθετώ τα χέρια μου στην πλατούλα της και την κολλάω όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται πάνω μου. 

"Θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη" της ζητάω με γλυκιά φωνή. "Εγώ έχω εσένα και το σποράκι μας, τι να τις κάνω τις άλλες?"

Η Μαρία μου χαμηλώνει το βλέμμα της στο στήθος μου.

"Και αν με βαρεθείς?" με ρωτάει και ξεκινάει να παίζει με τα κορδόνια του φούτερ μου. 

"Γιατί να σε βαρεθώ?" της απαντώ με ερώτηση. "Ειδικά τώρα που μου έδωσες και κώλο και πηδηχτήκαμε και πιο άγρια γιατί να-"

"Θα σε δαγκώσω" με διακόπτει και με φιλάει πεταχτά στο στόμα. "Αν συνεχίσεις να μιλάς πρόστυχα ειδικά μπροστά στην κόρη μας δεν θα μου την γλιτώσεις"

Της χαμογελάω παιχνιδιάρικα.

"Πού πήγε η απειλή με το πιπέρι?" την ρωτάω και δαγκώνω ελαφρά το ροζ μαγουλάκι της.

"Αφού δεν κάθεσαι να στο βάλω"

"Εσύ θα κάτσεις να στο βάλω?" της ψιθυρίζω στο αυτάκι της και γλιστράω τα χέρια μου στο κωλαράκι της.

Γαμώ το κέρατο μου για νοσοκομείο.

Πού στον πούτσο πάνε να γαμηθούν εδώ μέσα?

"Μιχάλη ντροπή" μου απαντάει το Μαράκι και με χτυπάει ελαφρά στον ώμο.

Να δεις εγώ μωρό μου σφαλιάρες που θα σου ρίξω στο μέλλον.

Στον κώλο πάντα.

"Ναι όταν τραβιόσουν με τον κολλητό μου δεν ήταν ντροπή" της απαντάω με πικρία και κοιτάω φευγαλέα το σποράκι. Ευτυχώς κοιμάται ήσυχη στην κούνια της.

"Τώρα αυτό γιατί το αναφέρεις ξανά?" Η Μαρία μου σηκώνεται αμέσως από πάνω μου. "Σε άκουσα και χτες, κατάλαβα ότι σε ενοχλεί, δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε?" με ρωτάει και πάει δίπλα στην κούνια. 

Την παρατηρώ που βλέπει την μικρή μας πριγκίπισσα και την πλησιάζω.

"Μπορούμε?" την ρωτάω και εγώ και στέκομαι πίσω της. Τοποθετώ τα χέρια μου πάνω στα δικά της στα κάγκελα και ακουμπάω το στήθος μου στην πλατούλα της. "Γιατί αν ξεπεράσουμε αυτό, πρέπει να ξεπεράσουμε και το βεβαρημένο παρελθόν μου" προσθέτω και φιλάω γλυκά τον ώμο της.

Χαίρομαι πάντως που κάνουμε αυτήν την συζήτηση ανοιχτά, χαίρομαι πολύ. Είναι η πρώτη φορά που μιλάμε για αυτό το θέμα και δεν φωνάζουμε ο ένας στον άλλον, είναι πρώτη απόπειρα που γίνεται για μια πολιτισμένη συζήτηση επί των παλαιών γεγονότων.

"Θέλω να τα ξεχάσουμε όλα αυτά" ψιθυρίζει το κορίτσι μου με απαλή φωνή. "Εγώ σε συγχώρεσα πριν καιρό για τις.. παράλληλες.. σχέσεις σου και πλέον σε εμπιστεύομαι και πάλι" Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να κρατηθώ και να μην ουρλιάξω από την χαρά μου. Μαλάκα μου.. έναν χρόνο περίμενα να ακούσω αυτές τις γαμημένες τις λέξεις.. έναν ολόκληρο χρόνο. 

"Και θα ήθελα και εσύ να μην αναφερθείς ξανά στην προηγούμενη σχέση μου με τον Δημήτρη.. δεν ήμουνα ο εαυτός μου μαζί του.. αλλά μια άλλη.. και να σου πω την αλήθεια ντρέπομαι για την φύση της σχέσης μας.. δεν το μετανιώνω όμως.. ένας άνθρωπος πρέπει να έχει εμπειρίες.. καλές κακές.. και να κάνει και λάθη.. γιατί μέσα από αυτά μαθαίνουμε.. και εγώ έμαθα.. όπως και εσύ φαντάζομαι.. πόνεσες και έμαθες"

Την θέλω

Την αγαπώ

Την λατρεύω

Πώς στον πούτσο κατέληξε αυτό το διαμάντι μαζί μου? 

Χαμογελάω πικραμένα.

Θυμάμαι πως.

"Έχεις δίκιο.. έκανα και εγώ λάθη και έμαθα" της απαντώ με σταθερή φωνή και ανοίγω τα μάτια μου. "Πόνεσα πολύ μακριά σου.. πόνεσα πάρα μα πάρα πολύ" παραδέχομαι για χιλιοστή φορά και καρφώνω τα μάτια μου στο σποράκι. "Μην με απομακρύνεις ποτέ ξανά, ναι μωρό μου?" την ρωτάω και την φιλάω ξανά.

"Αν δεν πας με καμία άλλη.." η φωνή της Μαρίας μου ακούγεται παιχνιδιάρικη. 

"Ποτέ και με καμία" της απαντώ αμέσως και την γυρνάω για να με κοιτάξει μες στα μάτια. "Θέλω να είσαι σίγουρη.. από εδώ και πέρα θα είμαστε εγώ.. εσύ.. και η μπέμπα.. κανένας άλλος και καμία άλλη.. στο υπόσχομαι μωρό μου.. μόνο εσύ"

Η Μαρία μου με κοιτάει με δυο καφέ ματάκια να αστράφτουν. 

Από ευτυχία?

Από χαρά?

Από αγάπη?

Ελπίζω όλα αυτά μαζί.

"Μόνο εγώ?" με ρωτάει με νάζι το κορίτσι μου.

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μεσούλα της. 

Με καυλώνει όταν μου το παίζει ναζιάρα.

"Μόνο εσύ" της ψιθυρίζω πάνω στα ροζ χειλάκια της. Α και το σποράκι προφανώς. "Εγώ.. θα είμαι ο μόνος για εσένα?" την ρωτάω και τρίβω την μύτη μου πάνω στην δικιά της. 

Πάντως η μπέμπα μέχρι και την μύτη της από την μαμά της πήρε.. μικρή.. ροζουλί και γαλλική. Η πιο όμορφη μυτούλα.

"Όχι" μου απαντάει κοφτά το Μαράκι.

Παγώνω

Τι όχι?

"Θα είναι και ο γιος μας όταν γεννηθεί" μου λέει και με φιλάει πεταχτά στα χείλη. 

Εμ..?

Κοιτάω φοβισμένα την κοιλιά της. 

Είναι έγκυος?

Πάλι?

"Δεν είμαι έγκυος.. ακόμη.. μην ανησυχείς" η Μαρία απαντάει στην σκέψη μου, ευτυχώς, και τοποθετεί το χεράκι της στο πιγούνι μου για να με αναγκάσει να την κοιτάξω. "Μην κάνεις έτσι.. εσύ έχεις χλωμιάσει.. αν δεν θες δεύτερο παιδί δεν θα-"

"Θέλω" την διακόπτω με ένα φιλί στο στόμα. "Θέλω πολύ αλλά όταν θα είσαι και εσύ έτοιμη" 

Της λέω την αλήθεια.

Θέλω όσο τίποτε άλλο ένα δεύτερο παιδί από την Μαρία μου.

Και ένα τρίτο.. και ένα τέταρτο.. και ένα πέμπτο.. και ένα έκτο..

Όσα παιδιά θέλει εκείνη, θέλω και εγώ.

Ότι θέλει εκείνη, το θέλω και εγώ.

"Σε αγαπάω" μου λέει το μωρό μου και πηδάει απότομα στην αγκαλιά μου. "Σε αγαπάω σε αγαπάω σε αγαπάω" επαναλαμβάνει και με φιλάει σε όλο μου το πρόσωπο.

Τοποθετώ να χέρια μου στους γλουτούς της και την σφίγγω πάνω μου.

Εγώ να δεις πόσο σε αγαπάω.. μεγάλη μου πριγκίπισσα.

"Θέλεις να πάμε στο μπάνιο?" την ρωτάω και την πιέζω πάνω στην στύση μου. Καλές οι αγκαλιές.. καλά και τα φιλιά.. αλλά μου σηκώθηκε.. θέλω το μωρό μου να με φροντίσει.

"Αν θες να κάνεις την ανάγκη σου να πας στις τουαλέτες των επισκεπτών" μου απαντάει το κορίτσι μου και με κοιτάει προβληματισμένη. "Αυτή εδώ είναι μόνο για-"

"Δεν θέλω να κατουρήσω αλλά να σε πηδήξω" την διακόπτω και της τον τρίβω και πάλι πάνω της. Τι στον πούτσο? Δεν με ένιωσε πριν?

Η Μαρία μου γουρλώνει αμέσως τα ματάκια της.

"Δεν θα είσαι με τα καλά σου που θα αφήσουμε μόνη της την μικρή μας πριγκίπισσα και εμείς θα.. εδώ μέσα.. στο νοσοκομείο" μου λέει και κατεβαίνει όπως όπως από την αγκαλιά μου.

"Θα πω στην Αναστασία να την προσέχει" της δίνω μια υπέροχη λύση και χτυπάω δυνατά το κωλαράκι της. "Δεν το έχουμε κάνει ποτέ ξανά σε νοσοκομείο, δεν σε ερεθίζει ο κίνδυνος να μας δουν?"

Κάνω ακόμη μια κίνηση για να χτυπήσω το αγύμναστο τρυφερό ποπουδάκι της, αλλά τελευταία στιγμή το κορίτσι μου πιάνει τον καρπό μου και με εμποδίζει. 

"Με φοβίζει, δεν με ερεθίζει" μου λέει και στρέφει αμέσως την προσοχή της στην μικρή μπουμπού μας που μόλις ξεκίνησε να κλαίει.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

Στο τσακ ήμουν.. λίγο ακόμη και θα την έπειθα.

"Πείνασε το κορίτσι μου?" ρωτάει η Μαρία μου την μπέμπα μας. "Πείνασε το λουλουδάκι μου το όμορφο? Πείνασε η μικρή μου πριγκίπισσα?" 

Ε δεν κάνει και τίποτα άλλο. 

Όλη μέρα τρώει, χέζει και κοιμάται. 

Τι την εντυπωσιάζει ακριβώς?

Ενώ ένα σεξάκι στον χώρο του νοσοκομείου..

"Μιχάλη μου παίρνεις λίγο την τσάντα μου από το κρεβάτι?" με ρωτάει το κορίτσι μου με την μικρή στην αγκαλιά της.

"Μαράκι μου παίρνεις λίγο μια πίπα?" η σκέψη μου παίρνει λεκτική υπόσταση προτού το καταλάβω. 

Η Μαρία με κοιτά με ένα βλοσυρό βλέμμα.

Χαμηλώνω αμέσως το δικό μου και απομακρύνω την τσάντα της από το κρεβάτι.

Πούστη Δία γαμώ

Δηλαδή όσες μέρες μείνουμε εδώ μέσα δεν θα το κάνουμε καθόλου?

Παρατηρώ το κορίτσι μου που κατεβάζει την μια ράντα από το λευκό φανελάκι της και ταυτόχρονα απομακρύνει το-

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

"Εδώ μέσα θα την θηλάσεις?" την ρωτάω εμβρόντητος και κοιτάω εναλλάξ μια την πόρτα και μια τις γυναίκες μου. 

"Ε ναι?" η Μαρία μου ξεκινάει να ταΐζει την μικρή μας. "Πού θες να πάω δηλαδή?"

"Δεν ξέρω" της απαντώ αγχωμένος. "Και αν μπει κανένας? Και αν σε δει ο μαλάκας που στην έπεφτε πριν? Και αν μπει απροειδοποίητα ο πατέρας μου? Και αν μπει κατά λάθος κάποιος ξένος?"

Νομίζω με έπιασε ταχυκαρδία.

Ελέγχω τον σφυγμό μου.

Ναι, σίγουρα έχω ταχυκαρδία.

"Θα βάλω μια καρέκλα πίσω από την πόρτα" της ανακοινώνω και τρέχω να υλοποιήσω την γαμάτη ιδέα μου. 

Χα.. σιγά μην αφήσω κανέναν άλλον να δει το βυζάκι της γυναίκας μου. 

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω της και το καρφώνω λαίμαργα στο στήθος της. 

Θέλω και εγώ να πιω γάλα. 

Γιατί δηλαδή αφήνει μόνο την μικρή?

"Ούτε να το σκέφτεσαι" μου λέει το Μαράκι και με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα.

Την πούτσα μου μέσα.

Διαβάζει και τις σκέψεις μου τώρα?

"Δεν είναι δίκαιο" της απαντώ και κάθομαι μουτρωμένος στο κρεβάτι δίπλα της. 

Ίσα δικαιώματα δεν έχουμε όλοι μας?

"Έλα χαμογέλα μου λίγο" με παρακαλάει το Μαράκι μου έπειτα από μερικά λεπτά σιωπής.

Σουφρώνω αμέσως τα χείλη μου.

Όχι

Θέλω και εγώ να πιω γάλα.

"Μην κάνεις σαν μωρό και κοίτα με"

Νιώθω ένα πόδι να με σκουντάει ελαφρά στην πλάτη μου. 

Δεν λυγίζω.

Θέλω να περάσει το δικό μου.

"Σκάσε μου ένα χαμόγελο και ίσως αργότερα που θα κοιμηθεί η μικρή πάμε μέσα στο μπάνιο να.."

Στρέφω αμέσως το πρόσωπο μου προς το μέρος της και της χαμογελάω διάπλατα. 

Οραματίζομαι πίπα στο άμεσο μέλλον.

".. να πλύνουμε να δόντια μας" προσθέτει το Μαράκι και μου βγάζει την γλωσσίτσα της έξω.

Παγώνω

Με κορόιδεψε?

Τόλμησε και με κορόιδεψε?

"Ακόμη δεν έφαγε η Έλλη?" την ρωτάω και σηκώνομαι απότομα όρθιος. 

Θα την πηδήξω για τιμωρία εδώ και τώρα.

"Ναι μόλις τελείωσε" μου λέει το κορίτσι μου και μου δίνει το άλλο μου κορίτσι για να το βοηθήσω να ρευτεί. 

Παίρνω την μπέμπα στα χέρια μου και αμέσως νιώθω ένα κύμα ζεστασιάς να καταλαμβάνει όλο μου το κορμί. 

"Μικρό μου σποράκι εσύ.. ζουζούνα μου.. πριγκίπισσα μου.. κοράκλα μου.. τι.. τι είναι πεντάμορφη μου.. τι.. χαμογελάμε στον μπαμπά.. κάνουμε ζουζουνιές στον μπαμπά.. κάνουμε ναζάκια στον μπαμπά..?" την ρωτάω και ταυτόχρονα φιλάω τρυφερά την κοιλίτσα της. 

Αχ την λατρεύω.

Αχ την αγαπώ.

"Είστε όλη μου η ζωή" ψιθυρίζει η Μαρία μου και νιώθω δυο υγρά χειλάκια να φιλούν απαλά το μπράτσο μου. "Σας αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ.. δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να χτυπάει τόσο γρήγορα η καρδιά μου κάθε φορά που σας βλέπω μαζί.. αγκαλιά" προσθέτει με γλυκιά φωνή. "Απλά σας λατρεύω"

Χαμογελάω διάπλατα στην μπέμπα.

Εκείνη με κοιτάει με δυο ορθάνοιχτα καφέ ματάκια και μου ανταποδίδει το χαμόγελο.

"Τι λες μωρό μου?" την ρωτάω. "Την αγαπάμε και εμείς την μαμά?" 

Ακούω ένα αγκού να βγαίνει από το μικρό στοματάκι της. 

"Μάλλον αυτό ήταν ναι" λέω στην Μαρία μου και σκύβω για να φιλήσω τρυφερά τα ροζ χειλάκια της. "Σε αγαπάω πολύ, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό ναι ψυχή μου?"

Η Μαρία μου μου χαμογελάει τρυφερά.

"Ναι αγάπη μου" μου λέει και χώνεται στην αγκαλιά μου.

Και ξαφνικά το συνειδητοποιώ.. 

Αυτήν την στιγμή.. 

Μέσα σε ένα άθλιο νοσοκομείο.. 

Έχω στην αγκαλιά μου όλα όσα θέλω.. 

Όλα όσα χρειάζομαι.. 

Μια μικρή πριγκίπισσα και μια μεγάλη.. 

Μια δική μου κόρη και μια δική μου γυναίκα..

Γιατί αυτό είναι η Έλλη μου.. 

Η κόρη μου..

Γιατί αυτό είναι η Μαρία μου..

Η γυναίκα μου..

Είμαστε οι τρεις μας μια υπέροχη οικογένεια..

Είμαστε οι τρεις μας μια φανταστική οικογένεια.. 

Είμαστε η οικογένεια που ποτέ δεν είχα.. 

Είμαστε η οικογένεια που πάντα ήθελα..

Τις έχω εδώ.. μαζί μου.. και είμαι ευτυχισμένος..

Τις έχω εδώ.. κοντά μου.. και δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο..

Τίποτα μα τίποτα άλλο..

Τοποθετώ την μικρή στην κούνια της και φιλάω γλυκά το κεφαλάκι της..

Κοιμήσου αγγελούδι μου.. 

Κοιμήσου πριγκίπισσα μου..

Ο μπαμπάς θα πάει με την μαμά λίγο στο μπάνιο να πούνε ένα μυστικό.. ναι ομορφιά μου?

Βλέπω την κόρη μου να έχει ερμητικά κλειστά τα μικρά της βλέφαρα..

Τέλεια..

"Μαρία πάμε λίγο μέσα?" την ρωτάω με απαλή φωνή. 

Μόνο να μην την ξυπνήσουμε.

"Πού μέσα?" με ρωτάει το κορίτσι μου και ταυτόχρονα τακτοποιεί κάτι πάνες και κάτι μπιμπερό. 

Την πλησιάζω σιγά σιγά από πίσω και της ρίχνω μια ξυλιά στο κωλαράκι της. 

"Να πλύνουμε τα δόντια μας" της ψιθυρίζω όλο νόημα και κολλάω το στήθος μου στην πλατούλα της. 

"ΜΙΧΑΛΗ"

Χαμογελάω λοξά.

"Φώναξε όσα Μιχάλη θες, εγώ σε λίγο θα στον χώνω" της λέω και γλιστράω το χέρι μου στο στήθος της. 

Δηλαδή γιατί αυτός o arislovesanna να πίνει μια χαρά το γάλα του?

Εγώ δεν έχω ψυχή?

Εν τω μεταξύ ωραίος τύπος αυτός.

Μόλις γεννήθηκε και το δεύτερο παιδί του και μου δίνει τις καλύτερες συμβουλές. 

Ελπίζω να τύχει και να τον γνωρίσω και από κοντά καμία μέρα.

Το θέλω πολύ βασικά.

Πάω στοίχημα ότι θα κάνουμε την καλύτερη παρέα οι δυο μας. 

Καλά και τα παιδιά μας θα μπορούσαν να παίξουν. 

Αλλά τι λέω?

Εγώ έχω κόρη. 

Αυτός γιους. 

Ούτε στα πέντε μέτρα δεν θα την πλησιάσουν. 

Ούτε στα πέντε μέτρα.

Ποτέ των ποτών.

Ποτέ μα ποτέ.

Σίγουρα