25 Δεκεμβρίου / ένας μήνας μετά

Μαρία

"Τι είναι μπουμπού μου..? Τι είναι ζουζούνα μου..? Τι είναι μικράκι μου..?" Τα δυο μικρά καφέ ματάκια που λατρεύω με κοιτάζουν με υπέρμετρη χαρά. "Τι είναι κοριτσάκι μου..? Αλλάξαμε πάνα και είμαστε καθαρές τώρα..? Αλλάξαμε πάνα και σταματήσαμε να γκρινιάζουμε..? Αλλάξαμε πάνα και είμαστε έτοιμες να κατουρήσουμε την επόμενη..?"

Η κόρη μου ανασηκώνει ελάχιστα τις άκρες των χειλιών της σε ένα αμυδρό χαμόγελο.

Ύπουλη πριγκίπισσα.

"Για αυτό έκλαιγες?" την ρωτάω και της βάζω το κόκκινο φορμάκι του Άη Βασίλη που της πήρε η γιαγιά Αναστασία για τα πρώτα της Χριστούγεννα. "Γκρίνιαζες που ήσουν βρωμιαρούλα? Γκρίνιαζες που δεν ήσουν καθαρούλα?"

Κοιτάω το μικρό της σωματάκι που καλύπτεται από το κόκκινο ύφασμα και η καρδιά μου φτερουγίζει από ευτυχία.

Αυτό το πλασματάκι είναι δικό μου?

"Έλα εδώ μικράκι μου.." της λέω με απαλή φωνή και την σηκώνω στην αγκαλιά μου. "Έλα στην μαμά.." Ξεκουράζω την πλάτη μου στο ξύλο του κρεβατιού, σηκώνω τα πόδια μου και στηρίζω την μικρή μου ζουζούνα έτσι ώστε η πλατούλα της να ακουμπά στους μηρούς μου. "Η μαμά σε αγαπάει.." της ψιθυρίζω και την φιλάω τρυφερά στην μυτούλα της. "Η μαμά σε αγαπάει πάρα μα πάρα πολύ.." 

Αλήθεια της λέω.. την αγαπάω πολύ.

Ποτέ μου δεν πίστευα πόση χαρά μπορεί να σου δώσει ένα τόσο δα μικροσκοπικό μωράκι.. πόση ευτυχία μπορείς να νιώσεις όταν σε κοιτάζουν δυο μικρά ματάκια. Το κοριτσάκι μου κουνάει τα χεράκια της και το μέσα μου λιώνει.. κουνάει τα ποδαράκια της και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. 

Της δίνω ακόμη ένα πεταχτό φιλάκι στα κόκκινα χειλάκια της. 

"Είσαι η ζωή μου.." παραδέχομαι και την χαϊδεύω στην φουσκωμένη κοιλίτσα της. "Είσαι όλη μου η ζωή.."

Και αυτό είναι αλήθεια.. από την στιγμή που γεννήθηκε η ζουζούνα μου νιώθω ότι δεν ζω πλέον σε ένα σώμα.. ότι η καρδιά μου έχει μοιραστεί σε δύο.. ότι ένα κομμάτι της χτυπάει στο δικό μου.. και ένα άλλο σε αυτό της μπουμπούς μου..

Την κοιτάω όπως δεν έχω κοιτάξει ποτέ ξανά στην ζωή μου οποιονδήποτε άλλον. 

Μα πώς είναι δυνατόν αυτό το πανέμορφο πλασματάκι να είναι η κόρη μου?

"Και εσείς οι δύο είστε η δική μου ζωή" 

Ακούω την βραχνή φωνή που αγαπώ να μας λέει για ακόμη μια φορά ότι το μικράκι μας και εγώ είμαστε η ζωή του και χαμογελάω διάπλατα. 

"Καλημέρα μπαμπά" του λέω με απαλή φωνή και γυρνάω να τον κοιτάξω. Κάθεται όρθιος στην είσοδο του παιδικού δωματίου και μας καρφώνει με το πιο ζεστό βλέμμα που έχω δει στην ζωή μου. "Πόση ώρα είσαι εκεί?" τον ρωτάω και του κάνω νόημα να έρθει και αυτός στο κρεβάτι για μια πρωινή αγκαλιά. 

"Αρκετή για να σας αγαπήσω λίγο παραπάνω" μου απαντάει και κάθεται στο στρώμα δίπλα μου. "Αν αυτό είναι δυνατόν" προσθέτει ψιθυρίζοντας.

Γυρνάω απότομα το πρόσωπο μου στο πλάι και τον κοιτάω. 

Να κάτι τέτοια λέει και θέλω να του ορμίσω και να τον φιλάω σαν να μην υπάρχει αύριο.

"Τι κάνει η μικρή μου πριγκίπισσα?" ρωτάει το κοριτσάκι μας και μου το παίρνει από την αγκαλιά μου. "Τι κάνει το πιο όμορφο και ταυτόχρονα το πιο κλαψιάρικο μωρό σε όλον τον κόσμο?"

Γελάω

Γελάω ευτυχισμένη.

"Μας κάνει χαρούλες" του απαντώ και κλείνω το μικροσκοπικό χεράκι στο τεράστιο δικό μου. "Ξύπνησε ορεξάτη και μας κάνει ζουζουνίσματα" προσθέτω και φιλάω το αγόρι μου στο μάγουλο του. Είναι ο πιο τέλειος άνδρας σε όλον τον κόσμο.

"Ναι τώρα είναι μες στην γλύκα.." ο Μιχάλης χαμογελάει διάπλατα και γυρνάει να με κοιτάξει. "Χτες το βράδυ όμως η δεσποινίδα σήκωσε όλη την πολυκατοικία στο πόδι με το κλάμα της. Αρκεί να σου πω ότι στις τρεις που σηκώθηκα για να την ηρεμήσω, οι απέναντι άνοιξαν το φως της κουζίνας. Και επίσης πριν λίγο βρήκα ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα με tips για να καθησυχάζουμε ένα νεογέννητο μωρό από την γιαγιά του κάτω ορόφου. Α! Και ο φοιτητής από πάνω μας άφησε έναν φάκελο με τρία στριφτά τσιγάρα.. και από την μυρωδιά μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι δεν είναι από τα κανονικά"

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Καπνίζουν χόρτο μέσα στην ίδια πολυκατοικία που κοιμάται και η κόρη μου?

"Νομίζω ότι πρέπει να ψάξουμε για άλλο σπίτι" ανακοινώνω με αποφασιστικότητα στον Μιχάλη και σηκώνομαι όρθια από το κρεβάτι. "Να πάμε κάπου αλλού.. δεν ξέρω.. σε καμία μονοκατοικία με ηλεκτρικό φράχτη γύρω γύρω.. να είναι προστατευμένο το μωρό μας από παντού" Ναι αυτό πρέπει να κάνουμε.. να φύγουμε το συντομότερο δυνατόν από εδώ μέσα.

"Χαλάρωσε" μου απαντάει με ηρεμία το αγόρι μου και ξεκινάει να κάνει ασκήσεις γυμναστικής στην ζουζούνα μας. 

Άντε πάλι.

Από τότε που την φέραμε από το μαιευτήριο κάθε μέρα της κάνει μία ώρα ασκήσεις. Διάβασε στο olagiatinmama.gr που ένας arislovesanna ακολουθεί την ίδια τακτική και από τότε ξεκίνησε και ο Μιχάλης να τεντώνει την μικρή μας ζουζούνα σε καθημερινή βάση. Θα μου το αφήσει χωρίς χέρια και χωρίς πόδια το παιδί καμία μέρα και θα τον σκοτώσω. 

"Το κοριτσάκι μας είναι μια χαρά και εδώ" προσθέτει το αγόρι μου με απαλή φωνή. "Δεν παθαίνει τίποτα.. δεν θα επιτρέψω εγώ να πάθει τίποτα.. ούτε εκείνη.. αλλά ούτε και η μαμά της.."

Η καρδιά μου μόλις έχασε έναν χτύπο.

Ασφάλεια.. μαζί του νιώθω και πάλι ασφάλεια.. νιώθω και πάλι σιγουριά. Είμαι δίπλα του.. κοιμάμαι δίπλα του.. ξυπνάω δίπλα του.. και αισθάνομαι βεβαιότητα.. έχω αυτοπεποίθηση.. ότι ναι.. οτιδήποτε και αν μας τύχει θα το αντιμετωπίσουμε μαζί.. θα το χειριστούμε μαζί.. θα το ξεπεράσουμε μαζί..

Τον κοιτάω όσο πιο τρυφερά μπορώ.

Ο Μιχάλης μου και εγώ μαζί, για πάντα μαζί.

"Κοιμήθηκε" το αγόρι μου σπάει την σιωπή λίγα λεπτά μετά. "Χασμουρήθηκε και έκλεισε τα ματάκια της όσο της έκανα ασκήσεις για να δυναμώσουν οι τετρακέφαλοι της" προσθέτει με ξεκάθαρη πικρία στην φωνή του. Παρατηρώ το πανέμορφο πρόσωπο του.. και ναι.. μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα. 

"Μπορεί πολύ απλά να βαριέται την γυμναστική όπως η μαμά της" του απαντώ με παιχνιδιάρικη φωνή μόνο και μόνο για να κερδίσω ένα δολοφονικό βλέμμα. 

"Ναι αλλά ο μπαμπάς της τρελαίνεται" Ο Μιχάλης μου υπενθυμίζει το πάθος του για την γυμναστική και σηκώνεται όρθιος από το κρεβάτι για να αφήσει το μωρό μας μέσα στην κούνια του. "Και εννοείται πως και η Έλλη μας θα εντάξει από νωρίς την άσκηση στην καθημερινότητα της. Γιατί αν μοιάσει στην μαμά της, θα κάθεται όλη μέρα στον καναπέ με ένα βιβλίο Βιολογίας στο χέρι. Και δεν το θέλουμε αυτό σωστά?"

Το αίμα παγώνει στις φλέβες μου.

Η ανάσα μου κόβεται.

Άκουσα καλά?

Η Έλλη είπε?

"Δεν ήξερα ότι διάλεξες όνομα" του απαντώ με τρεμάμενη φωνή και χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα.

Βέτα.. Ελισάβετ.. Έλλη..

Τώρα τρέμει και το σώμα μου.

"Δεν σου αρέσει?" Νιώθω δυο μεγάλα χέρια να τυλίγονται γύρω από το κορμί μου. "Νόμιζα ότι θα ήθελες το πρώτο σποράκι μας να πάρει το όνομα της" μου ψιθυρίζει και με φιλάει τρυφερά στο μέτωπο.

"Και το όνομα της δικής σου μαμάς?" απορώ και και σηκώνω τα βουρκωμένα μου μάτια για να τον κοιτάξω. Αχ Θεέ μου.. τον αγαπώ αυτόν τον άνδρα. 

"Θα κάνουμε και άλλα σποράκια" μου απαντάει ο Μιχάλης μου και ανασηκώνει απαλά τους ώμους του. "Έχουμε όλη την ζωή μπροστά μας να κάνουμε πολλά πολλά μωράκια και να τα ονομάσουμε όπως αγαπάμε. Γιατί το πρώτο μας να μην πάρει το όνομα της μαμάς σου?"

Παίρνω φόρα και πηδάω πάνω του.

"Σε αγαπώ" Κλείνω τα πόδια μου γύρω από την μέση του. "Σε αγαπώ πολύ" επαναλαμβάνω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. "Σε αγαπώ πάρα πολύ" του λέω για ακόμη μια φορά και συνθλίβω τα χείλη μου στα σαρκώδη δικά του. 

"Μαράκι γαμώ" ο Μιχάλης μου με σφίγγει πάνω του. "Όχι εδώ μέσα γαμώ" ψιθυρίζει ανάμεσα στο φιλί μας και ξεκινάει να  περπατάει έξω από το παιδικό δωμάτιο. "Ποτέ μπροστά στην κόρη μας ναι?" με ρωτάει και με κολλάει με δύναμη πάνω στην ντουλάπα που υπάρχει στο χολ.. εδώ που δώσαμε το πρώτο μας φιλί.. το καταπληκτικό εκείνο φιλί. 

"Μιλάς πολύ" του υπενθυμίζω και χώνω την γλώσσα μου μέσα στο στόμα του. Δεν θέλω να μιλάει.. θέλω να με αγκαλιάζει.. να με χαϊδεύει.. να με φιλάει.. όχι όμως να μιλάει.. τον ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ.. σε σημείο που να με κάνει να απορώ..

Γίνεται να τον αγαπήσω και άλλο? 

Και αν ναι.. πόσο ακόμη?

"Δεν περνάνε οι γαμημένες οι μέρες γαμώ την πουτάνα μου γαμώ" ο Μιχάλης βρίζει πάνω στα χείλη μου και γλιστράει το χέρι του κάτω από το μπλουζάκι μου. "Θέλω να μπω μέσα σου.. Μαράκι θέλω να σε νιώσω.." μου λέει και κλείνει το ένα μου στήθος μέσα στην παλάμη του. 

Αναστενάζω βαριά.

Και εγώ θέλω να τον νιώσω.

Και εγώ τον θέλω πολύ.

"Δέκα μέρες ακόμη" του υπενθυμίζω το μικρό χρονικό διάστημα που απέμεινε και ξεκινάω να τον χαϊδεύω πάνω από το τζιν του. "Κάναμε τόσο καιρό υπομονή.. τι είναι οι δέκα μέρες που απέμειναν?" 

Ο Μιχάλης σπάει αμέσως το φιλί μας. 

"Τι είναι οι δέκα μέρες ε?" με ρωτάει και καρφώνει το έντονο βλέμμα του στο διψασμένο δικό μου. "Γονάτισε" με προστάζει και με αναγκάζει να σταθώ και πάλι στα πόδια μου.

Κοιτάω τα καταπράσινα μάτια του.

Πόθο

Λαγνεία

Ανυπομονησία

Αυτά διακρίνω, αυτά νιώθει.

Και διάολε, αυτά αισθάνομαι και εγώ.

"Μαράκι αργείς μωρό μου" μου λέει το αγόρι μου και χωρίς να σπάσει την οπτική επαφή μας κατεβάζει το φερμουάρ του τζιν του. "Αργείς πολύ και η υπομονή μου εξαντλείται" προσθέτει και απελευθερώνει την στύση του.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου στον ανδρισμό του. 

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως όλο αυτό χωράει μέσα μου.

Και δεν εννοώ μόνο στον κόλπο μου.

"Σε λίγο θα έρθουν τα παιδιά" του λέω έμμεσα ότι δεν πρέπει να αργήσουμε και γονατίζω μπροστά του. Για ακόμη μια φορά, γονατίζω μπροστά του. 

"Μην μιλάς και ρούφα τον" απαιτεί με μια άκρως ερωτική φωνή και καθοδηγεί το σκληρό μόριο του στο στόμα μου. Κλείνω τα μάτια μου και τυλίγω την παλάμη μου γύρω του. Λίγο όμως πριν τα χείλη μου αγγίξουν το πιο λεπτό δέρμα του σώματος του.. 

Το κουδούνι χτυπάει. 

Αμέσως σταματάω κάθε μου κίνηση και ανοίγω τα μάτια μου να τον κοιτάξω. 

"Γαμώ το φελέκι μου γαμώ" ο Μιχάλης ξεκινάει να βρίζει και πάλι. "Τώρα βρήκαν? Τι στον πούτσο? Έντεκα τους είπαμε να είναι εδώ.. έντεκα και δύο είναι. Δεν μπορούσαν να αργήσουν δέκα λεπτά?"

Προσπαθώ να κρύψω ένα γελάκι και σηκώνομαι και πάλι όρθια μπροστά του.

"Μην γκρινιάζεις ρε μωρό μου" του απαντώ με νάζι και τον φιλάω πεταχτά στα χειλάκια του. "Τα παιδιά δεν θα κάτσουν εδώ για μια ζωή.. θα φάνε.. θα πιούνε.. και θα φύγουν.. και μετά θα έχουμε όλο το βράδυ δικό μας να αγαπηθούμε με τον τρόπο μας" του υπόσχομαι και του κλείνω παιχνιδιάρικα το μάτι. 

"Δεν νομίζω να μας αφήσει η Έλλη να σε αγαπήσω όπως θέλω" ο Μιχάλης συνεχίζει να γκρινιάζει και μου ρίχνει μια-

"ΡΕ ΜΙΧΑΛΗ" παραπονιέμαι και χαϊδεύω απαλά τον ποπό μου. "Σου έχω πει να μην βάζεις τόση δύναμη.. με πονάς" 

Μουτρώνω απευθείας.

Έχω ευαίσθητο δέρμα που δεν αντέχει και πολλά πολλά.. γιατί δεν το καταλαβαίνει?

"Και ακόμη δεν έχεις δει τίποτα" μου λέει με ένα σκανταλιάρικο ύφος και ανοίγει την πόρτα. 

Τον κοιτάω με γνήσια απορία.

Τι εννοεί ακριβώς?

"Χρόνια Πολλά!" αναφωνούν χαρούμενοι με μια φωνή οι φίλοι μας και μας αγκαλιάζουν σφιχτά. 

"Καλά Χριστούγεννα! Καλές γιορτές! Με υγεία, αγάπη και σεξ!" μου λέει η Κέλλυ και αφήνει δέκα σακούλες δίπλα μου στο πάτωμα. 

"Αν αργούσατε δέκα λεπτά, θα είχε και από αυτό" γρυλίζει ο Μιχάλης από δίπλα μου. 

"Τι είναι όλα αυτά?" ρωτάω με δυνατή φωνή και χώνω μια αγκωνιά στο αγόρι μου.

Ελπίζω μόνο να μην άκουσαν τι είπε.

"Με άδεια χέρια θα ερχόμασταν?" αναρωτιέται φωναχτά η Λία και με φιλάει στο μάγουλο. 

"Φέραμε δώρα και για εσάς και για την μικρή" πετάγεται ο Δημήτρης. "Αλήθεια που είναι? Μπορώ να την δω?" Τον παρατηρώ που κοιτάει ανυπόμονος την κλειστή πόρτα του παιδικού δωματίου. 

"Όχι τώρα κοιμάται" του απαντάει κοφτά ο Μιχάλης. "Αλλά και να μην κοιμόταν.. ο παιδίατρος μας είπε να μην έρχεται σε επαφή με τον κάθε άσχετο.. κυκλοφορούν και ιώσεις αυτήν την περίοδο.. δεν θέλω να κολλήσει τίποτα το παιδί μου.. το δικό μου το παιδί"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Πάλι τα ίδια.. πάλι δεν αφήνει κανέναν να δει το μωράκι μας.. από την στιγμή που μας την έφεραν στο μαιευτήριο και την είδαμε για πρώτη φορά.. επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία.. όποιος πάει να την πλησιάσει τον διώχνει αμέσως..

Ειδικά τον Δημήτρη. 

Που εντάξει.. οι σχέσεις τους έχουν ψυχρανθεί εδώ και πολύ καιρό.. αλλά στην τελική είναι μέλος της παρέας μας.. δεν τον άφησε ούτε μια φορά να την αγκαλιάσει.. να την δει θέλει.. όχι να του την πάρει.. δεν μπορεί να ηρεμήσει λίγο?

"Δεν θα είσαι με τα καλά σου που δεν θα με αφήσεις να δω το βαφτιστήρι μου" πετάγεται η Κέλλυ και βγάζει ένα κουτί με προφυλακτικά μέσα από μια κόκκινη σακούλα. "Θέλω να της δώσω και το δώρο που της πήρα για τα πρώτα της Χριστούγεννα"

Κοιτάω με γουρλωμένα μάτια την μπλε συσκευασία της durex στο χέρι της. 

Αυτό της πήρε?

"ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΑ" φωνάζει ο Μιχάλης και αρπάζει απότομα την συσκευασία από το χέρι της ξανθιάς φίλης μου. 

Δίκιο έχει εδώ.. τι να τα κάνει από τώρα η Έλλη μας αυτά? Ας της τα έφερνε είκοσι χρόνια μετά.. φέτος θα βολευόμασταν και με κανένα ροζ αρκουδάκι.

"Η μπουμπού πρέπει να μάθει από πολύ μικρή τι είναι το σεξ και ότι πρέπει να το κάνει με ασφάλεια" του απαντάει η Κέλλυ και παίρνει το κουτί πίσω. "Και επειδή πάω στοίχημα ότι οι γονείς της δεν θα την ενημερώσουν ποτέ.. θα αναλάβω εγώ την σεξουαλική της διαπαιδαγώγηση" 

Ο Μιχάλης σφίγγεται ολόκληρος.

"Λία θες να μου βαφτίσεις εσύ το παιδί?" ρωτάει με σταθερή φωνή και γυρνάει να κοιτάξει την κοκκινομάλλα φίλη μου. 

"Υπάρχουν και άλλοι που θα ήθελαν να βαφτίσουν την μικρή" επεμβαίνει ο Δημήτρης. "Θα μπορούσα και εγώ να γίνω ο πνευματικός της πατέρας.. ο πνευματικός της πάντα"

Κοιτάω καχύποπτη το πρόσωπο του φίλου μας. 

Πετάει κάποιο είδος υπονοούμενου ή μου φαίνεται?

"Εσένα μπορώ να σου πω λιγάκι?" ο Μιχάλης χαρίζει ένα δολοφονικό βλέμμα στον Δημήτρη. 

"Ναι αμέ" του απαντάει εκείνος και σταυρώνει τα χέρια του κάτω από το στήθος του.

Ο Μιχάλης κοιτάει φευγαλέα τους υπόλοιπους.

"Μόνοι μας" προσθέτει.

Παγώνω

Τι θέλουν να πουν οι δυο τους?

"Εμείς πάμε μέσα" ο Νίκος παίρνει την Λία στην αγκαλιά του και ξεκινάνε να περπατάνε προς το σαλόνι. Η Κέλλυ τους ακολουθεί. "Και ρε μαλάκες μην σκοτωθείτε να χαρείτε.. Χριστούγεννα είναι σήμερα.. δεν γουστάρω δράματα" 

Μένω ακίνητη στην θέση μου και κοιτάω τους δύο άνδρες μπροστά μου.

Ούτε εγώ γουστάρω δράματα.. ειδικά με το σποράκι μας στο μέσα δωμάτιο.

"Μωρό μου σε πειράζει?" με ρωτάει διστακτικά ο Μιχάλης μου και μου δείχνει το σαλόνι με το χέρι του.

"Ναι με πειράζει" του απαντώ με ειλικρίνεια και ισιώνω το κορμί μου.

Αυτοί σχεδόν έναν χρόνο τώρα δεν μιλιούνται.. τι θέλουν να πούνε σήμερα.. ανήμερα Χριστουγέννων με εμάς στο ίδιο σπίτι και την ζουζούνα μας να κοιμάται στο δωμάτιο της?

"Μαράκι μου.." ο Μιχάλης κλείνει το πρόσωπο μου μες στις παλάμες του και με φιλάει τρυφερά στα χείλη μου. "Θέλω να του πω κάτι κατ ιδίαν.. κάποιοι παλιοί λογαριασμοί.. τίποτα το ανησυχητικό.. δεν θέλω να αγχώνεσαι.. δεν θα μαλώσουμε"

Κοιτάζω δύσπιστη τα καταπράσινα μάτια του αγοριού μου.

Δεν είμαι και τόσο σίγουρη για αυτό.

"Εντάξει" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Θα πάω μέσα με τα παιδιά"

Ο Μιχάλης με κλείνει στην αγκαλιά του.

"Είσαι η αγάπη μου" μου ψιθυρίζει στο αυτί και με φιλάει για ακόμη μια φορά. "Άντε γυναίκα μέσα" προστάζει και με χτυπάει για ακόμη μια φορά στον γλουτό μου.

Τον κοιτάω βλοσυρά.

"Αυτό θα μου το πληρώσεις" του απαντώ και ξεκινάω να περπατάω προς το σαλόνι. 

Άκου εκεί.. άντε γυναίκα μέσα..

"Ναι και πρέπει να χρησιμοποιούμε τα ονόματα των γεννητικών οργάνων όπως ακριβώς είναι.. δηλαδή πέος.. αιδοίο.. κλειτορίδα.." η Κέλλυ κρατάει το tablet στα χέρια της και έχει στραμμένο το βλέμμα της στην οθόνη του. "Το άρθρο είναι ξεκάθαρο.. όχι συζητήσεις για μελισσούλες.. λουλουδάκια.. κουτάκια.. κλειδάκια.. Μαρία ακούς.. πρέπει να μιλήσεις στην κόρη σου για το σεξ"

Την κοιτάω σαν να έχει βγάλει δεύτερο κεφάλι.

Ακόμη δεν είπε την λέξη μαμά.. και εγώ θα της μιλήσω για τον έρωτα?

"Σίγουρα πρέπει να της μιλήσω, αλλά όχι για το σεξ" της απαντώ και κλείνω την συσκευή της ενδοεπικοινωνίας που είναι πάνω στο τραπεζάκι. "Την ακούς πώς κλαίει? Νομίζω προηγείται να της κάνω μια συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο μας δηλώνει ότι πεινάει"  προσθέτω παιχνιδιάρικα και ξεκινάω να περπατάω προς το παιδικό δωμάτιο. 

Ναι σίγουρα πρέπει να της πω να είναι πιο ήσυχη.. και κυρίως να μάθουμε μερικές λεξούλες όπως μαμ.. άη.. γιατί το κλάμα της σπάει τύμπανα.. έχει δίκιο ο Μιχάλης που παραπονιέται ότι έχει ένα μήνα να κοιμηθεί ήρεμος και που γκρινιάζει ότι-

"Πάρ'το.. κορνίζωσε το.. βάλ'το στον κώλο σου.. στα παπάρια μου τι θα το κάνεις.. αλλά ένα σου λέω.. μην τολμήσεις να αμφισβητήσεις ξανά το γεγονός ότι εγώ είμαι ο πατέρας της μικρής.. συννενοηθήκαμε?" 

Παγώνω

Η φωνή του Μιχάλη ήταν αυτή?

"Θέλω να το κάνουμε ξανά.. και να δώσω και εγώ δείγμα.. δεν γουστάρω να μεγαλώσει το παιδί μου ένας μαλάκας σαν και του λόγου σου"

Η ανάσα μου κόβεται.

Ο Δημήτρης θεωρεί ότι το σποράκι είναι δικό του?

Αφού δεν το κάναμε ποτέ χωρίς προφυλακτικό.

"ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ TEST DNA ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΠΡΕΦΑ ΌΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ" 

Ζαλίζομαι

Στο άκουσμα της λέξης test DNA.. το οπτικό μου πεδίο θολώνει.

"Και μην ανησυχείς.. ούτε και εγώ θα γούσταρα να μεγαλώσω το μπάσταρδο σου" 

Ξεροκαταπίνω

Δηλαδή αν το παιδί ήταν του Δημήτρη.. ο Μιχάλης.. μαζί μου.. δεν.. δεν θα..

Κοιτάω την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου μας με του Μιχάλη και ξεροκαταπίνω.

"Δεν σου αξίζει" ακούγεται η πικραμένη φωνή του Δημήτρη. "Δεν σου αξίζει καθόλου αυτή η οικογένεια.. ούτε η Μαρία.. ούτε η μπέμπα.. ούτε η ευτυχία.."

"Έχεις κάποιο πρόβλημα ρε μαλάκα? Τι στον πούτσο? Έρχεσαι στο σπίτι μου να μου πεις ότι η οικογένεια μου δεν μου αξίζει? Πας καλά?" ο Μιχάλης είναι πολύ εκνευρισμένος.. το καταλαβαίνω από την χροιά της φωνής του.

Χαμηλώνω το κεφάλι μου.

Ο Δημήτρης είναι πικραμένος.

Ο Μιχάλης εκνευρισμένος.

Και εγώ είμαι αποκαρδιωμένη.

Δεν θα γούσταρε να μεγαλώσει το μπάσταρδο του?

Αλήθεια τώρα?

"Αν δεν γούσταρες να έρθω στο σπίτι σου να μην με καλούσες" του απαντάει εριστικά ο Δημήτρης.

Χαμογελάω λυπημένα.

Αυτοί κάποτε ήταν κολλητοί και αχώριστοι.

"Δεν σε κάλεσα εγώ αλλά η Μαρία. Και πίστεψε με αν ήταν στο χέρι μου δεν θα σε άφηνα ούτε καλημέρα να μας πεις"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Δεν πρόκειται να τα βρουν ποτέ τους.

"Σας παρακαλώ σταματήστε να μαλώνετε" παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω διάπλατα την πόρτα. "Δεν ωφελεί σε τίποτα να χαλάμε τις καρδιές μας.. ειδικά μέρα που είναι.. και ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το ποια κοιμάται στο απέναντι δωμάτιο"

Παρατηρώ τα πρόσωπα τους.. ο Δημήτρης με κοιτάει στεναχωρημένος.. ο Μιχάλης με κοιτάει τρομοκρατημένος.. και εγώ τους κοιτάω αυστηρά.. πληγωμένα αλλά αυστηρά.. 

"Μαράκι μου.." ο Μιχάλης τρίβει με μανία το πρόσωπο του. "Τι άκουσες γαμώ?"

Καγχάζω

Ειλικρινά τώρα?

Έκανε test DNA και θα μου το απέκρυπτε?

"Πάω να θηλάσω την μικρή" τους ανακοινώνω και βγαίνω από το δωμάτιο. 

Εντάξει.. στην τελική δεν περίμενα ο οποιοσδήποτε άνδρας να θέλει να μεγαλώσει το παιδί κάποιου άλλου ειδικά από την στιγμή που εκείνος είναι εν ζωή αλλά θα μπορούσε να είναι λίγο πιο προσεκτικός στους χαρακτηρισμούς του. 

Παίρνω στην αγκαλιά μου το σποράκι και κάθομαι πάνω στο κρεβάτι.

Άκου εκεί.. το μπάσταρδο σου..

"Ενοχλώ?" 

Ακούω την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει ξανά. 

Επιλέγω να μην του απαντήσω και αντ'αυτού συνεχίζω να ταΐζω την κόρη μας.

"Μπορώ να περάσω?" επιμένει με ξεκάθαρη ανησυχία στον τόνο της φωνής του.

Αναστενάζω βαριά.

Υπό άλλες συνθήκες θα του το κρατούσα.. ίσως και να τον χώριζα.. αλλά από την στιγμή που υπάρχει το σποράκι..

"Και άλλες φορές με έχεις δει να θηλάζω" του απαντώ χωρίς να πάρω τα μάτια μου από το μικράκι μου. "Δεν με ενοχλεί.. απλά το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι κάθονται οι τέσσερις τους μέσα μόνοι τους"

Νιώθω το στρώμα να βουλιάζει δίπλα μου.

"Ο Δημήτρης έφυγε.. οι υπόλοιποι δεν έχουν θέμα.. τους είπα ότι θέλουμε να συζητήσουμε κάτι που προέκυψε" Νιώθω δυο υγρά χείλη να αγγίζουν τον γυμνό μου ώμο. "Με συγχωρείς?" μου ψιθυρίζει ο Μιχάλης και ταυτόχρονα χαϊδεύει το κεφαλάκι της μικρής μας πριγκίπισσας. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Μπορώ να κάνω και αλλιώς?

"Θα μου το έλεγες?" αναρωτιέμαι φωναχτά. Εν τω μεταξύ ακόμη δεν τον έχω κοιτάξει από την στιγμή που μπήκε.

Σιωπή

Άβολη σιωπή

Σιωπή που προδίδει ότι δεν είχε σκοπό να μου πει ότι έκανε test DNA.. ποτέ.

"Εγώ δεν ήθελα να το κάνουμε" η φωνή του ίσα που ακούγεται. "Ήμουνα σίγουρος ότι το σποράκι είναι δικό μας. Ο Μήτσος όμως από τότε που έμαθε ότι είσαι έγκυος μου έπρηζε συνέχεια τα αρχίδια.. δεν ήθελε να βεβαιωθεί ότι το μωρό είναι δικό του.. δεν τον ένοιαζε.. απλά γούσταρε να μου την σπάσει και εν τέλη τα κατάφερε.. με εκνεύρισε τόσο που την προηγούμενη εβδομάδα έστειλα δείγματα για το test και τα αποτελέσματα βγήκαν προχτές"

Με πληγώνει.

Με πληγώνει που κάνει κάτι το τόσο σημαντικό όσον αφορά το παιδί μας και δεν μου το λέει.

"Από εδώ και πέρα θέλω να λέμε τα πάντα μεταξύ μας" απαιτώ και απομακρύνω την μικρή από το στήθος μου. "Ειδικά σε ότι αφορά το μωρό μας"

"Ναι ματάκια μου" μου απαντάει αμέσως ο Μιχάλης και παίρνει την μικρή μας πριγκίπισσα στην αγκαλιά του. "Ναι Μαράκι μου.. τα πάντα.. τα πάντα για τα πάντα μου" προσθέτει με γλυκιά φωνή και με φιλάει πεταχτά στο μάγουλο. 

Και τότε το κάνω.

Γυρνάω το πρόσωπο μου στο πλάι και τον κοιτάω.

Τα πάντα για τα πάντα του είπε?

Ο Μιχάλης έχει τοποθετήσει το σποράκι μας στον ώμο του και χτυπάει ελαφρά την πλατούλα της για να ρευτεί. Τα καταπράσινα μάτια του ωστόσο δεν κοιτούν το μωρό μας αλλά εμένα.. και αν διακρίνω καλά.. 

Τύψεις είναι αυτές?

"Καλά κάνεις και έχεις ενοχές" του απαντώ κοφτά και σηκώνομαι όρθια από το κρεβάτι. "Δεν ήταν και λίγο αυτό που δεν ήθελες να μου πεις"

"Έχεις δίκιο" ο Μιχάλης σηκώνεται και αυτός όρθιος από το κρεβάτι και στέκεται απέναντι μου. "Ότι και να πεις έχεις δίκιο.. έπρεπε να στο πω.. έπρεπε να το ξέρεις"

Τον κοιτάω ικανοποιημένη. 

Τουλάχιστον σημειώσαμε σημαντική πρόοδο, δεν βρίσκετε?

"Εμένα κάτι άλλο όμως με νοιάζει εξίσου" προσθέτει και αφήνει την μπέμπα μες στην κούνια της. "Άκουσες όλη την συζήτηση πριν?" με ρωτάει και καρφώνει το φοβισμένο του βλέμμα πάνω μου. 

Μάλιστα

Χαμογελάω πικραμένα.

"Δεν θέλω να μιλήσω για το γεγονός ότι δεν θα μεγάλωνες ποτέ το μπάσταρδο του Δημήτρη" του ανακοινώνω με αποφασιστικότητα και του γυρνάω την πλάτη μου. Δεν είναι ότι δεν θέλω να τον κοιτάω όσο θα μου το επιβεβαιώνει.. απλά.. τα παιδιά.. είναι πολλή ώρα μέσα μόνοι τους.

"Όταν είδαμε για πρώτη φορά το σποράκι μας στον υπέρηχο θυμάσαι τι σου είπα?" η σταθερή φωνή του δεν είναι ικανή για να με σταματήσει από το να ανοίξω την πόρτα του παιδικού δωματίου. "Και δικό του να ήταν εμένα θα φώναζε μπαμπά" προσθέτει παρόλο που βλέπει ότι απομακρύνομαι από κοντά του. 

Αδιαφορώ

Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Και εγώ αν ήμουνα στην θέση του και έκανα test DNA και επιβεβαίωνα ότι το σποράκι είναι δικό μου, ναι θα μου υπενθύμιζα εκείνα τα λόγια του. Εκείνα τα λόγια που τα είπε στην πιο απόμακρη φάση της σχέσης μας.. τότε.. τότε που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δεν θα του μιλούσα ποτέ ξανά.. τότε που δεν ήθελα να τον βλέπω ούτε ζωγραφιστό.. τότε που ο Μιχάλης θα έκανε τα πάντα.. θα έλεγε τα πάντα προκειμένου να μην με χάσει.

Κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε και προσπαθώ να διώξω τα τελευταία γεγονότα και τις στενάχωρες σκέψεις από το μυαλό μου. 

Είμαι καλά.

Σήμερα είναι Χριστούγεννα, τα πρώτα Χριστούγεννα της κόρης μου. Έχουν έρθει οι φίλοι μου για να γιορτάσουμε όλοι μαζί.. να φάμε.. να πιούμε.. να γελάσουμε.. δεν χωράνε άσχημες σκέψεις.. δεν θέλω τσακωμούς.. δεν θέλω άσχημες καταστάσεις.

Ο Μιχάλης κάθεται δίπλα μου στον καναπέ και περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.

"Είμαστε καλά?" ψιθυρίζει στο αυτί μου και με σφίγγει πάνω στο γεροδεμένο του σώμα.

Τον κοιτάω απευθείας μες στα καταπράσινα μάτια του.

"Είμαστε καλά" τον επιβεβαιώνω και τον φιλάω πεταχτά στα χείλη του.

Τον βλέπω που ξαφνιάζεται.

"Σε ευχαριστώ γαμώ" μου απαντάει και με μια απότομη κίνηση με βάζει να κάτσω πάνω στα πόδια του. "Σε ευχαριστώ και σε αγαπώ.. μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.. ναι πριγκίπισσα?"

Κλείνω το πανέμορφο προσωπάκι του στις παλάμες μου.

"Ναι πρίγκιπα" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του. "Και εγώ σε αγαπάω πολύ" 

Τον φιλάω τρυφερά.

Και τον αγαπάω ακόμη πιο τρυφερά.

Διότι αυτό χρειάζεται το αγόρι μου.

Τρυφερότητα

Αγάπη

Στοργή

Έρωτα

Εμπιστοσύνη

Συγχώρεση

Κατανόηση

Επιείκεια 

Όλα αυτά θέλει να τα νιώθει και εγώ του τα δίνω απλόχερα.

Πάντα θα του τα δίνω.

Ότι μου ζητήσει θα του το δίνω.

Τα πάντα

Τα πάντα για την οικογένεια μου. 

Τα πάντα για τα πάντα μου.

Χαμογελάω ευτυχισμένα και τον φιλάω ξανά στα χείλη.

Γιατί αυτό νιώθω

Ευτυχία

Δίπλα του νιώθω την απόλυτη ευτυχία

Και είναι τόσο έντονο το συναίσθημα

Τόσο δυνατό

Τόσο ακριβό

Να γιατί όλοι την θέλουν

Να γιατί όλοι την κυνηγούν

Την ευτυχία

Το πιο υπέρτατο συναίσθημα