3 μήνες μετά

Μαρία

"Πάντως προλαβαίνουμε να γυρίσουμε πίσω" μου λέει ο Μιχάλης και αλλάζει ταχύτητα. 

Κοιτάζω την φουσκωμένη κοιλιά μου και αναστενάζω βαριά.

"Αν κάτσω ακόμη μια μέρα μες στο σπίτι.. θα τρελαθώ" βασικά αν δεν γεννήσω άμεσα θα τρελαθώ αλλά τέλος πάντων. "Εξάλλου είναι η επέτειος των γονιών σου.. δεν νομίζεις ότι πρέπει να δώσουμε το παρόν?"

"Στα παπάρια μου τις γράφω τις δεξιώσεις τους και το ξέρεις. Εγώ απλά συμφώνησα να πάμε γιατί εσύ το ήθελες, τώρα αν είσαι κουρασμένη και μου ζητήσεις να γυρίσουμε πίσω στο σπιτάκι μας, εγώ θα-"

"Υπάρχει κάποιος λόγος που δεν θέλεις να πάμε?" τον διακόπτω και γυρνάω να τον κοιτάξω. Και στην τελική.. από το τι να είναι κουρασμένη? Όλη μέρα κάθομαι και περιμένω την μπέμπα να ζητήσει να βγει από την κοιλίτσα μου. Τον δέκατο μήνα κοντεύω να κλείσω.

Τοποθετώ τα χέρια μου στο φουσκωματάκι και το χαϊδεύω απαλά.

Σαν να βολευτήκαμε εκεί μέσα ε?

"Από στιγμή σε στιγμή γεννάς ρε μωρό μου" μου απαντάει και ξεκουράζει το χέρι του στο γυμνό μου μπούτι. "Εγώ για εσένα το λέω.. για να μην κουράζεστε με το σποράκι μας"

Χαμογελάω τρυφερά.

Είναι πολύ γλυκούλης όταν ανησυχεί για τα κορίτσια του. 

Εντάξει είναι και λίγο σπαστικός, αλλά το γλυκούλης υπερισχύει.

"Είμαστε μια χαρά εμείς.. μην ανησυχείς" Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου. Θεέ μου.. όχι πάλι.. όχι! "Αγάπη μου φτάνουμε?" τον ρωτάω όσο πιο ήρεμη μπορώ.

"Σε πέντε είμαστε εκεί" ο Μιχάλης με κοιτάει φανερά ταραγμένος. "Συμβαίνει κάτι? Γιατί είσαι σφιγμένη?"

Γιατί αν δεν σφιχτώ θα κατουρηθώ πάνω μου.

Γαμώτο

"Απλά θέλω τουαλέτα" του απαντώ και κοιτάω μπροστά.

Νομίζω κοκκίνισα.

"Πάλι?" αναρωτιέται ο Μιχάλης και επιταχύνει. "Πριν φύγουμε πήγες.. μήπως σημαίνει κάτι αυτό? Μήπως να πάρουμε τον γιατρό τηλέφωνο να του το πούμε? Μπορεί το σποράκι μας να έπαθε κάτι και να-"

"Όλα καλά" τον διακόπτω και πιάνω με δύναμη το τσαντάκι στο χέρι μου. 

Αν δεν μου φύγουν σήμερα.. 

Τι το ήθελα και εγώ το ροζ το φόρεμα?

"Έλα Μαράκι φτάσαμε" μου λέει και παρκάρει μπροστά στο σπίτι των γονιών του. "Περίμενε μωρό μου να έρθω να σε βοηθήσω να βγεις"

Ξεφυσάω βαριά.

Και να ήθελα να βγω μόνη μου δεν μπορώ. Γενικά από τότε που μπήκα στον ένατο μήνα δεν μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως.. ούτε να σηκωθώ χωρίς βοήθεια.. ούτε να κάτσω χωρίς βοήθεια.. ούτε να φάω χωρίς βοήθεια.. ούτε τίποτα.

"Σε ευχαριστώ" του λέω και ακούω την πόρτα του αυτοκινήτου να κλείνει πίσω μου. Ελπίζω μόνο να μην είναι κατειλημμένη η τουαλέτα του ισογείου. Πού να ανεβαίνω τώρα τις σκάλες?

"Απλά θυμήσου ότι δεν θέλω να στέκεται καθόλου όρθια" μου ψιθυρίζει ο Μιχάλης και με φιλάει τρυφερά στο μέτωπο. "Θα πάμε μέσα, θα βρούμε δυο υπέροχες θεσούλες και θα κάτσουμε μαζί μωρό μου ναι?"

Σφίγγω δόντια.

Αυτό θα γίνει πριν ή μετά την τουαλέτα?

"Καλώς ήρθατε!" στην πόρτα εμφανίζεται η κυρία Αναστασία. "Μαρία μου.. κοριτσάκι μου όμορφο.." η μαμά του Μιχάλη με κλείνει με δύναμη στην αγκαλιά της. 

Αυτό ήταν.

Θα μου φύγουν.

"Ρε μάνα γαμώ.." ο Μιχάλης από δίπλα μου γρυλίζει. "Μην την πιέζεις τόσο πολύ.. θέλεις να πάθει τίποτα το μωρό?"

"Κάτι μου λέει ότι θα γίνει ο πιο υπερπροστατευτικός μπαμπάς του κόσμου.. να κάνεις υπομονή" μου ψιθυρίζει η μητέρα του στο αυτί μου και απομακρύνεται από κοντά μου. "Την άφησα μπουμπουκάκι μου.. την άφησα.. ευχαριστημένος?"

Ψάχνω με τα μάτια μου την πόρτα του μπάνιου. Το βλέμμα μου μαλακώνει αμέσως μόλις δω μια ψηλή ξανθιά να βγαίνει από εκεί μέσα και κανέναν άλλον να μην μπαίνει. 

"Κυρία Στεργίου να ζήσετε" της εύχομαι κάπως βιαστικά και κάνω νόημα στον Μιχάλη. "Εγώ επιστρέφω σε λιγάκι" 

Το αγόρι μου απομακρύνει την μαμά του από την αγκαλιά του και δίνει τα παλτό μας στην κυρία Φλώρα. 

"Ερχόμαστε σε λίγο" την ενημερώνει και ξεκουράζει το χέρι του στην μέση μου. 

"Μέχρι και στην τουαλέτα μαζί πάτε?" του ψιθυρίζει κάπως έντονα η κυρία Αναστασία. 

Χαμογελάω γλυκά.

Πάντα και παντού μαζί.

Τρεις μήνες τώρα δεν με αφήνει να πάω πουθενά μόνη μου και το ίδιο ισχύει και για αυτόν. Θέλει να τον συνοδεύω σε όλες του τις υποχρεώσεις, επαγγελματικές και μη. Θέλει να περνάμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο γίνεται οι δυο μας. 

Η καρδιά μου φτερουγίζει από ευτυχία. 

Είναι ή δεν είναι ο πιο τέλειος σύντροφος του κόσμου?

"Με την ησυχία σου" μου λέει και κλείνει την πόρτα του μπάνιου πίσω μου. Ρολλάρω τα μάτια μου και τρέχω γρήγορα να ανακουφίσω τον εαυτό μου. "Πάντως να ξέρεις.. ζήτησα από την Αναστασία να σερβίρει και χυμό ροδιού που σου αρέσει" τον ακούω να λέει πίσω από την ξύλινη πόρτα. Χαμογελάω γλυκά. Τρελαίνομαι που με φροντίζει με αυτόν τον τρόπο.. με την καλή έννοια πάντα. "Και μόλις πέρασε από δίπλα μου ένας συνάδελφος από το φροντιστήριο με μια τούρτα σοκολατίνα στο χέρι" 

Ισιώνω αμέσως το κορμί μου. 

Σοκολατίνα είπε? 

"ΈΡΧΟΜΑΙ" του απαντώ και προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να σηκωθώ όρθια. Γαμώτο.. γιατί να έχω τόσο μεγάλη κοιλιά? Ούτε να αναπνεύσω δεν μπορώ.. νιώθω τα πόδια της μικρής πριγκίπισσας να πιέζουν με δύναμη τους πνεύμονες μου. 

Μωρό μου με ακούς? 

Η μαμά θέλει να βγεις! 

"Άντε άργησες" μου λέει ο Μιχάλης μου με το που ανοίξω την πόρτα. "Θα την φάνε την τούρτα και μετά θα με αναγκάσεις να πάω μέχρι το ζαχαροπλαστείο στο Ψυχικό να σου πάρω μια δικιά σου"

Χαμογελάω ύπουλα.

Με ξέρει τόσο μα τόσο καλά.

"Ωχ" παγώνω στην θέση μου.

"Μωρό μου είσαι καλά?" το αγόρι μου με κοιτάει τρομοκρατημένος.

"Απλά με κλώτσησε δυνατά" του λέω και αγκαλιάζω προστατευτικά την κοιλιά μου. Με πέθανε βασικά. Τέτοια κλωτσιά δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά μέχρι στιγμής. 

Αμέσως το βλέμμα του Μιχάλη μαλακώνει.

"Χαιρετάει τον μπαμπά η μικρή πριγκίπισσα?" ρωτάει με παιχνιδιάρικη φωνή και σκύβει για να φιλήσει το φουσκωματάκι. 

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές.

"Αν θέλει να χαιρετήσει τον μπαμπά να μας κάνει την τιμή να βγει από εκεί μέσα και να σε χαιρετήσει αυτοπροσώπως" του απαντώ μες στα νεύρα και ξεκινάω να περπατάω προς το μεγάλο σαλόνι. 

Έλεος πια.. βολεύτηκε εκεί μέσα και δεν λέει να βγει με τίποτα.

"Μωρό μου μην ταράζεσαι.." ο Μιχάλης προσπαθεί να με καθησυχάσει και με βοηθάει να κάτσω στον καναπέ. "Και μην θυμώνεις με το σποράκι μας.. όταν θελήσει να βγει μέσα από την κοιλίτσα σου θα μας το πει.. ναι ψυχή μου?" 

Τον κοιτάω που μιλάει και φιλάει και πάλι την κοιλιά μου. 

Μα καλά δεν βαριέται όλη μέρα να ασχολείται μαζί της? 

"Λίγο πιο κόσμια.. σας βλέπει ο κόσμος" ακούω μια βαριά και δυστυχώς για εμένα γνώριμη φωνή να λέει. "Και Μιχάλη μην ξεχνάς ότι οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι συνεργάτες μας.. να συμπεριφερθείς όπως αρμόζει σε έναν Στεργίου.. μην με ρεζιλεύεις με αυτές τις γλύκες να χαρείς"

Νιώθω το αγόρι δίπλα μου να τσιτώνεται.

"Ναι μπαμπά" του απαντάει μέσα από τα δόντια και τον κοιτάει με ένα απαθές βλέμμα. "Θα είμαστε λιγότερο διαχυτικοί στο υπόσχομαι"

Χαμηλώνω αμέσως τα μάτια μου.

Η καρδιά μου σφίγγεται στην στιγμή.

Δεν μου αρέσει που υποχωρεί. Δεν μου αρέσει που δεν υψώνει φωνή στον πατέρα του.. που δέχεται ότι του λέει και σκύβει το κεφάλι. Του το έχω πει μάλιστα και κάθε φορά μου απαντάει το ίδιο.. ότι τον έχουμε ανάγκη.. και αυτόν.. και την δουλειά του.. και τα λεφτά του. 

Αγγίζω το βραχιόλι στον καρπό μου. 

Μόνο και να ήταν οι γονείς μου εδώ.. μόνο και να ζούσε η μαμά μου.. όλα θα ήταν διαφορετικά. 

Όλα όμως.

"Να ζήσετε" επιστρατεύω κάθε ευγενικό νευρικό κύτταρο του εγκεφάλου μου και σηκώνω το κεφάλι μου να του ευχηθώ. "Πάντα μαζί και πάντα αγαπημένοι" 

"Σε ευχαριστούμε" μου απαντάει μες στην ξινίλα ο κύριος Σπύρος και γυρνάει να κοιτάξει και πάλι τον Μιχάλη. "Εσύ σήκω και έλα μαζί μου.. θέλω να σε γνωρίσω στον υπεύθυνο του νέου φροντιστηρίου που θα ανοίξουμε του χρόνου στην Θεσσαλονίκη"

Κοιτάω συμπονετικά τον Μιχάλη. 

Θα πλήξει το αγόρι μου, το ξέρω. 

"Μισό λεπτό μόνο να φέρω στην αγάπη μου λίγη τούρτα" του λέει και με φιλάει τρυφερά στα χείλη. 

Η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά. 

Δεν το ξέχασε?

"Τώρα πρέπει?" τον ρωτάει ο πατέρας του μες στα νεύρα. "Δεν μπορεί να περιμένει?"

"Της μύρισε" του απαντάει αδιάφορα και ανασηκώνει απαλά τους ώμους του. 

Τον κοιτάω μαγεμένη να απομακρύνεται από κοντά μας. 

Αυτόν τον άνδρα τον αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. 

"Ελπίζω μόνο να είσαι χαρούμενη με αυτό που έκανες" μου λέει ο κύριος Στεργίου με το πιο ειρωνικό υφάκι που διαθέτει.

Κάνω αμέσως μια γκριμάτσα πόνου. 

Πάλι με κλώτσησες μικρή μου? 

"Για ποιο πράγμα μιλάτε?" απορώ. 

Μα τι μύγα τον τσίμπησε πάλι? 

Έχω τους πόνους μου.. έχω και τον μαλάκα να με εκνευρίζει.

"Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Εσύ δεν τον έπεισες να αρνηθεί την θέση στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης?"

Τον κοιτάω με ανοιχτό το στόμα.

Ποια θέση?

Ποια Οξφόρδη?

"Μην μου το παίζεις ανήξερη να χαρείς" προσθέτει ο κύριος Σπύρος και πίνει μια γουλιά από το ποτό του. "Αν δεν ήσουνα εσύ και.. αυτό.. τώρα ο γιος μου θα ετοίμαζε βαλίτσες για Αγγλία"

Κοιτάω αποκαρδιωμένη την κοιλίτσα μου.

Το σποράκι είπε αυτό?

"Ειλικρινά σας μιλάω εγώ δεν-"

"Δεν φταις εσύ μην ανησυχείς" με διακόπτει και με κοιτάει με ένα υποτιμητικό βλέμμα. "Αλλά ο Μιχάλης που ενώ θα μπορούσε να έχει την οποιαδήποτε επέλεξε να πηδήξει μια σαν εσένα. Και ξέχασε να βάλει και προφυλακτικό από πάνω" 

Σφίγγω δόντια και κλείνω απευθείας τα μάτια μου.

Τον άκουσες μωρό μου? Για αυτό παραπονιέσαι? Τον άκουσες πως μιλάει για την μαμά και τον μπαμπά και για αυτό με κλωτσάς? Είναι ένας βλάκας.. ο παππούς Σπύρος είναι ένας βλάκας. Αλλά εμείς δεν θα του δίνουμε σημασία ναι? Θα αδιαφορούμε.. τουλάχιστον προς το παρόν. 

"Είσαι καλά μωρό μου?" με ρωτάει ο Μιχάλης με έναν τόνο τρυφερότητας. "Πονάς?"

Ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτάω με το πιο γλυκό τρόπο που διαθέτω.

"Η κόρη σου από όλες τις μέρες αποφάσισε να με πεθάνει σήμερα με τις κλωτσιές της" του απαντώ και κοιτάω φευγαλέα τον κύριο Στεργίου. "Μπορώ να σου πω λίγο?" ψιθυρίζω στον Μιχάλη. 

"Όχι τώρα προηγούνται οι δημόσιες σχέσεις" πετάγεται από πίσω ο παπά-.. αυτός τέλος πάντων.

Παρατηρώ τα πανέμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του αγοριού μου να σκληραίνουν στο δευτερόλεπτο. 

"Αν μου πεις να μείνω, θα μείνω" μου λέει με έναν αποφασιστικό τόνο. 

Απλά τον αγαπώ.

"Αν δεν έρθεις τώρα μαζί μου ξέχνα το μπόνους των Χριστουγέννων"

Απλά τον μισώ.

"Πήγαινε" φιλάω πεταχτά τα σαρκώδη χείλη του αγοριού μου. "Και μόλις τελειώσεις θέλω να σου πω" 

Ο Μιχάλης με φιλάει ακόμη μια φορά. 

"Σε αγαπώ πολύ" μου λέει λίγο πριν φύγει από κοντά μου. 

Αναστενάζω βαριά. 

Και τώρα οι τρεις μας.

Το σποράκι, εγώ και η σοκολατίνα.

Παίρνω το πιάτο από το τραπεζάκι δίπλα μου, τοποθετώ το κουταλάκι ανάμεσα στα δάχτυλά μου και..

Κλείνω τα μάτια μου και μουγκρίζω ελαφρά.

Η συγκεκριμένη τούρτα είναι πολύ καλύτερη και από οργασμό που μου προσφέρει ο Μιχάλης μου.

Ανοίγω τα μάτια μου και πάλι και κοιτάω το φουσκωματάκι. 

Εσύ σποράκι μου μην τα ακούς αυτά.. αυτές είναι συζητήσεις των μεγάλων και πιο συγκεκριμένα-

Παγώνω

Μου πέφτει το κουτάλι από το χέρι.

ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΤΙΝΑ ΜΑΤΙΝΑ ΠΩΣ ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΜΟΥ?

Βουρκώνω στο δευτερόλεπτο.

Και του πιάνει και το μπράτσο.. και του χαμογελάει και γλυκά.. και με κοιτάει φευγαλέα με ένα υποτιμητικό υφάκι.. και γυρνάει και πάλι το βλέμμα της στο αγόρι μου.. και κολλάει το σώμα της όλο και περισσότερο πάνω του.. και περνάει και το χέρι της γύρω από την μέση μου και-

Θέλω να κλάψω.

Ο Μιχάλης περνάει και το δικό του χέρι πίσω από τους ώμους της και την φέρνει όλο και πιο κοντά του. 

Αφήνω το πιάτο με την τούρτα πάνω στην κοιλιά μου. 

Τι στο διάολο? 

Δεν μπορούν να κάνουν δημόσιες σχέσεις από απόσταση? 

Πρέπει να είναι κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον?

Σηκώνομαι απευθείας όρθια. 

Θα πάω.

Θα πάω να συστηθώ και να την απομακρύνω το ξέκωλο από πάνω του. 

Μα καλά.. όλες οι γυναίκες φιλόλογοι ντύνονται με κοντό μαύρο φόρεμα και δερμάτινες μπότες μέχρι το μπούτι για να πάνε στην επέτειο του αφεντικού τους?

"Καλησπέρα σας" η φωνή μου βγαίνει με δυναμισμό από μέσα μου. 

Αμέσως γυρνάνε τέσσερα κεφάλια και με κοιτάνε. 

"Καλώς την αγάπη μου" αναφωνεί χαρούμενα ο Μιχάλης και απομακρύνει την Τίνα από πάνω του. "Γιατί σηκώθηκες? Όλα καλά? Μήπως ένιωσες κάποια αδιαθεσία?" κάνει την μια ερώτηση μετά την άλλη και περνάει τα χέρια του γύρω από τους ώμους μου. 

Δεν θα το έλεγα αδιαθεσία.

Δυσφορία όμως σίγουρα.

"Λεωνίδα να σου συστήσω την φίλη του γιου μου" τον λόγο παίρνει ο κύριος Στεργίου. "Από εδώ η Μαρία Οικονόμου, φοιτήτρια του Βιολογικού τμήματος, μπήκε πρώτη στο έτος της και πήρε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά την υποτροφία του Μποδοσάκειου Ιδρύματος. Μαράκι από εδώ ο κύριος Παναγιώτου, στενός φίλος και συνεργάτης μου, θα είναι ο υπεύθυνος στο φροντιστήριο που θα ανοίξουμε του χρόνου στην Θεσσαλονίκη"

Χαμογελάω αμήχανα και δίνω το χέρι μου ακόμη πιο αμήχανα.

Μα καλά μόνο την υποτροφία αναφέρει? 

Το σποράκι όχι?

"Χαίρω πολύ κοπέλα μου" ο κύριος Παναγιώτου ανταποδίδει την χειραψία. "Μιχάλη παιδί μου.. δεν μου είχες πει ότι είσαι παντρεμένος.. πόσο μάλλον ότι περιμένεις και παιδί"

Α συνεχίζει να μην το λέει?

"Βασικά δεν είναι παντρεμένοι" πετάγεται η Τίνα από δίπλα και με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω με το πιο περιφρονητικό βλέμμα που έχω δει στην ζωή μου. 

Μάλιστα

Να φανταστώ δεν της αρέσουν ούτε οι ροζ μπαλαρίνες μου ούτε το ροζ φορεματάκι μου με τα λουλούδια. 

Να δω όταν θα μείνει έγκυος αυτή.. αν θα συνεχίσει να φοράει τα δωδεκάποντα. 

Σκρόφα

"Ναι δεν προλάβαμε να παντρευτούμε" τον λόγο παίρνει ο Μιχάλης. "Βλέπετε είχαμε μια έκπληξη, ευχάριστη να το τονίσω αυτό, και αποφασίσαμε να αφήσουμε τον γάμο για αργότερα. Έτσι δεν είναι μωρό μου?" με ρωτάει και με φιλάει πεταχτά στο μάγουλο.

Τον κοιτάω με το πιο τρυφερό βλέμμα που διαθέτω.

Σε αγαπάω, του λέω με τα μάτια μου. 

Σε λατρεύω, του ψιθυρίζω με τα χείλη μου.

"Εμάς μας συγχωρείτε" προσθέτει ο Μιχάλης μου και αφήνει το ποτό του στο τραπεζάκι δίπλα μας. "Έχω υποσχεθεί στην Μαρία μου να δούμε τα πυροτεχνήματα από το μπαλκόνι του πάνω ορόφου. Δεν υπάρχει πρόβλημα.. ε πατέρα?"

Χαμογελάω διάπλατα.

Κατάλαβε ότι νιώθω άβολα και θέλησε να με βγάλει από την δύσκολη θέση.

"Όχι αγόρι μου.. τι πρόβλημα?" τον ρωτάει εύθυμα ο κύριος Σπύρος. "Αλίμονο.. πάρε το κορίτσι σου και πηγαίνετε κάπου ήσυχα τα δυο σας" 

Τον παρατηρώ που γελάει ευτυχισμένα. 

Είναι καλός ηθοποιός πάντως, του το αναγνωρίζω.

"Ερωτευμένα νιάτα.. ε Σπύρο?" ρωτάει ο κύριος Παναγιώτου.

"Αναγκαστικά από την στιγμή που γκαστρώθηκε" ψιθυρίζει η Τίνα από δίπλα μου. 

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και την κοιτάω. 

Ηλίθια

"Πάμε Μιχάλη μου?" στρέφομαι και πάλι προς το αγόρι μου. 

"Ναι μωρό μου" μου λέει και ξεκουράζει το χέρι του στην μέση μου. Χαιρετάει και τους υπόλοιπους με ένα νεύμα και με καθοδηγεί προς τις σκάλες. "Με προσοχή" απαιτεί και με βοηθάει να ανέβω ένα ένα τα σκαλοπάτια. 

"Δεν θα βγει?" αναρωτιέμαι φωναχτά και νιώθω ακόμη μια κλωτσιά στην κοιλιά μου. Μα τι την έπιασε σήμερα? "Μετά για τους επόμενους εννιά μήνες θα την κουβαλάς εσύ" απευθύνομαι στον Μιχάλη.

"Έλα γκρινιάρα μου υπομονή" μου απαντάει το αγόρι μου. "Λίγο έμεινε"

Νιώθω τα νεύρα μου να βγαίνουν πάνω από το κεφάλι μου.

ΠΌΣΟ ΛΊΓΟ ΑΚΌΜΗ?

"Ευτυχώς που εδώ έχει ησυχία" του λέω με το που μπούμε στο παλιό του δωμάτιο. 

"Και στο σπίτι μας θα είχε ησυχία αλλά δεν ήθελες να μείνουμε μέσα σήμερα" 

Ο Μιχάλης κλείνει την πόρτα πίσω του. 

Τώρα ποιος γκρινιάζει?

"Ναι αλλά στο σπίτι μας δεν θα βλέπαμε την Τίνα ούτε τα δίμετρα πόδια της" 

Τον προκαλώ.. το ξέρω.. αλλά ειλικρινά σας μιλάω.. δεν μπορώ να κρατηθώ. 

"Ποιος την γαμάει αυτήν?" με ρωτάει και με βοηθάει να κάτσω στο κρεβάτι του.

Τον κοιτάω φευγαλέα.

"Ελπίζω όχι εσύ" οι λέξεις φεύγουν χωρίς να το σκεφτώ από το στόμα μου. 

Νιώθω τον Μιχάλη να παγώνει απέναντι μου.

"Μαράκι δεν με εμπιστεύεσαι?" με ρωτάει ευθύς αμέσως και γονατίζει μπροστά μου.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου στην τεράστια κοιλιά μου. 

"Δεν είναι αυτό.. σε εμπιστεύομαι και με το παραπάνω πια.. απλά.." κάνω μια παύση και συνεχίζω "να εγώ είμαι έτσι όπως είμαι.. και εσύ είσαι έτσι όπως είσαι.. και εκείνη είναι έτσι όπως είναι και.." τον κοιτάω προβληματισμένη. "Κατάλαβες?" τον ρωτάω με φανερή πικρία στην φωνή μου. 

"Μωρό μου τι λες?" ο Μιχάλης κλείνει τα χέρια μου στις παλάμες του. "Πώς είσαι εσύ? Τι εννοείς?" επιμένει και με κοιτάει με ένα γλυκύτατο βλέμμα.

"Εγώ είμαι.. έτσι.." του λέω και του δείχνω με τα χέρια μου το σώμα μου.

"Πανέμορφη δηλαδή" μου απαντάει αμέσως. 

Καρφώνω το βλέμμα μου πάνω του.

Γλυκούλης είναι.

"Η Τίνα όμως είναι ψηλή, αδύνατη, με τεράστιο στήθος, πεταχτό κώλο και-"

"Εντελώς αδιάφορη" με διακόπτει και φιλάει ένα ένα τα δάχτυλα των χεριών μου. "Και αυτή και η κάθε Τίνα μου είναι αδιάφορη.. από την στιγμή που δεν είναι καμία τους εσύ.." προσθέτει και ανασηκώνει απαλά τους ώμους του.

Η καρδιά μου μόλις έχασε έναν χτύπο.

Η μπέμπα αντέδρασε και εκείνη με ακόμη μια κλωτσιά.

Τόσο πολύ σου άρεσε μωρό μου αυτό που είπε ο μπαμπάς?

"Ναι αλλά δεν μου είπες πως είμαι εγώ" προσθέτει ο Μιχάλης μου από την στιγμή που δεν απαντάω. "Πώς με βλέπεις μωρό μου?" με ρωτάει και κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου.

"Τέλειο" του απαντώ και χαμηλώνω το βλέμμα μου.

Να το.. πάλι κοκκίνισα.

"Δηλαδή?" η φωνή του ακούγεται παιχνιδιάρικη.

"Ε τι να σου πω?" τον ρωτάω φανερά ενοχλημένη. "Ότι είσαι όμορφος? Ότι είσαι γλυκούλης? Ότι είσαι γοητευτικός? Ότι είσαι ερωτικός? Ότι είσαι αξιαγάπητος? Ότι είσαι-"

"Με θεωρείς γλυκούλη?" με διακόπτει και ξεκινάει να με φιλάει τρυφερά στον λαιμό μου.

Ωχ Θεέ μου

Και έχουμε και έξι εβδομάδες να το κάνουμε.

"Πολύ" παραδέχομαι.

"Και εσύ είσαι πολύ γλυκούλα να ξέρεις" προσθέτει και χώνει το χέρι του κάτω από το φόρεμα μου. Νιώθω τα δάχτυλά του να πιέζουν με δύναμη το γυμνό μου μπούτι. Και συνεχίζει να ρουφάει και το δέρμα του λαιμού μου. Νομίζω θα τελειώσω χωρίς καν να με ακουμπήσει στην hello kitty.

"Μι.. Μιχάλη.." αναστενάζω βαριά το όνομα του. "Δεν.. μην.. το σποράκι.."

Δεν ξέρω τι λέω.. ούτε τι κάνω.. διότι το χέρι μου.. 

Μα πότε πρόλαβε να γίνει τόσο σκληρός?

Εγώ μόλις τον ακούμπησα.

"Μου έχεις λείψει" ψιθυρίζει στο αυτί μου και γλιστράει το χέρι του στην ευαίσθητη περιοχή μου. 

Βογκάω δυνατά.

"Μιχάλη.. ο γιατρός.. είπε.. να.."

"Λίγο μόνο.. να σε αγγίξω και θα-"

"ΆΟΥΤΣ"

Ο Μιχάλης παγώνει. 

Το ίδιο και εγώ.

"Τι έπαθες?" με ρωτάει και απομακρύνεται από δίπλα μου όπως όπως. "Μαράκι εγώ φταίω? Έκανα κάτι που σε πόνεσε?"

Του κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.

"Η μπέμπα με πέθανε σήμερα" του εξηγώ και τοποθετώ τα χέρια μου στην κοιλιά μου. 

"Μήπως δεν κλωτσάει?" επιμένει ο Μιχάλης και σηκώνεται όρθιος από το κρεβάτι. "Μωρό μου μήπως γεννάς και εμείς καθόμαστε εδώ και μπαλαμουτιαζόμαστε?"

Κοιτάω φοβισμένη το φουσκωματάκι. 

Δεν νομίζω να γεννάω.. δεν ξέρω κιόλας.. δεν θα πονούσα πιο πολύ.. ή έστω συνεχόμενα? 

"Εγώ λέω να πάμε σιγά σιγά στην κλινική" μου λέει ο Μιχάλης και βγάζει από την τσέπη του το κινητό του. "Και στην τελική αν πρόκειται για λάθος συναγερμό-"

"Τι είναι αυτό?" τον ρωτάω και του δείχνω ένα χαρτί που έπεσε μόλις από την τσέπη του στο πάτωμα.

"Ποιο?" απορεί και στρέφει το βλέμμα του προς τα κάτω. "Α αυτό? Τίποτα"

Παρατηρώ το πρόσωπο του.. είναι σκληρό. 

Παρατηρώ το σώμα του.. είναι σφιγμένο.

"Μιχάλη.." ο τόνος μου είναι προειδοποιητικός. "Αν μου λες ψέματα για κάτι και το μάθω εκ των υστέρων.." αφήνω να εννοηθεί ότι δεν θα έχουμε καθόλου καλή κατάληξη και τον κοιτάω έντονα στα μάτια. 

Αμέσως το αγόρι μου παγώνει. 

"Μαράκι.. δεν.. δεν στο είπα γιατί.."

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει όλο και πιο δυνατά. 

Δεν μου αρέσει η εισαγωγή του.. καθόλου όμως.

"Απλά και να το ήξερες δεν θα άλλαζε κάτι" προσθέτει και μου δίνει το χαρτί.

Το ξεδιπλώνω και ξεκινάω να το διαβάζω προσεκτικά. 

University of Oxford..

Research courses..

Master degree.. 

Application accepted..

"Απλά να ξέρεις ότι την αίτηση την είχα κάνει έναν χρόνο πριν.. όταν εμείς.. δεν.. καταλαβαίνεις"

Σηκώνω το βλέμμα μου πάνω του.

Ο Μιχάλης με κοιτάει λυπημένος.

"Γιατί δεν μου το είπες?" τον ρωτάω φανερά ενοχλημένη. Στην τελική δεν είναι και λίγο.. έγινε δεκτός για μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Δεν θεώρησε ότι έπρεπε να το γνωρίζω?

"Γιατί έτσι και αλλιώς δεν θα πήγαινα" μου απαντάει και κάθεται διστακτικά δίπλα μου. 

Κοιτάω και πάλι το χαρτί. 

Για δύο χρόνια είναι τα μαθήματα. 

"Γιατί να μην πήγαινες?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. 

Αν και κατά βάθος την ξέρω την απάντηση.

"Γιατί η οικογένεια μου είναι εδώ.. στην Αθήνα" μου λέει με γλυκιά φωνή και τοποθετεί την παλάμη του στην φουσκωμένη κοιλίτσα μου. "Και εγώ θέλω να είμαι μαζί της.. μαζί με το σποράκι μου.. μαζί με το κοριτσάκι μου.."

Τα λόγια του στέλνουν ένα ρίγος σε όλο μου το κορμί. 

Όχι κάτι το ανησυχητικό .. αντιθέτως.. 

"Θα μπορούσαμε να σε ακολουθήσουμε" τον ενημερώνω και κοιτάω και πάλι το χαρτί.

Με δυνατότητα παραμονής και για διδακτορικό.. τονίζεται.

"Το ξέρεις ότι αν στην συγκεκριμένη φάση της ζωής μας πηγαίναμε όλοι μαζί στην Αγγλία εσύ θα έχανες τελείως επαφή με το εδώ πανεπιστήμιο.. σωστά?" Ο Μιχάλης παίρνει το χέρι μου και το κλείνει στο μεγάλο δικό του. "Ίσως να μου έδιναν και ένα διδακτορικό.. ίσως να μην γυρνούσαμε και ποτέ.. ίσως να μέναμε και για πάντα εκεί..  που σε αυτήν την περίπτωση.. τι θα γινόταν? Θα έμενες κλεισμένη στο σπίτι με το σποράκι μας χωρίς πτυχίο και χωρίς καμία προοπτική για δουλειά.. σωστά?"

Τρέμει

Ολόκληρο το σώμα μου τρέμει.

Κοιτάω τα καταπράσινα μάτια του. 

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου.

Τι έκανα για να αξίζω αυτόν τον άνδρα?

"Πολύ σωστά" προσθέτει ο Μιχάλης και φιλάει τρυφερά το αντίστροφο της παλάμης μου. "Και αν εσύ δεν τελειώσεις την σχολή.. αν δεν πάρεις το πτυχίο σου θα είσαι ευτυχισμένη?" με ρωτάει και πλησιάζει το ελεύθερο χέρι του στο μάγουλο μου.. καταλαβαίνω ότι σκουπίζει κάποια δάκρυα. 

Γαμώτο

Δεν είχα ιδέα ότι έκλαιγα. 

"Φυσικά και όχι μωρό μου.. φυσικά και δεν θα σου αρκούμε μόνο εμείς.. όχι ότι δεν θα μας αγαπάς.. αλίμονο.. η δικιά σου η καρδιά είναι τόσο μεγάλη που μας χωράει όλους.. και το σποράκι μας.. και εμένα.. και την δουλειά σου.. αλλά σε ξέρω.. την αγαπάς την επιστήμη μας και εκείνη είναι τυχερή που σε έχει.. οπότε.." ο Μιχάλης ανασηκώνει απαλά τους ώμους του. "Καθόμαστε στην Αθήνα.. εγώ στο φροντιστήριο.. εσύ στο Πανεπιστήμιο και είμαστε όλοι ευτυχισμένοι"

Κάνω μια απότομη κίνηση και πέφτω με δύναμη στην αγκαλιά του.

Μα τι άνδρας είναι αυτός? Κάνει στην άκρη τα θέλω του.. κάνει στην άκρη την μεγαλύτερη ευκαιρία στην επαγγελματική του καριέρα για να μην διακινδυνεύσω να μείνω εγώ χωρίς το πτυχίο μου? 

Είναι αληθινός?

Υπάρχει?

"Εγώ αν μείνουμε εδώ και πάρω το πτυχίο μου και ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα με την βοήθεια του Χαραλαμπόπουλου.. θα είμαι ευτυχισμένη" του λέω και τον σφίγγω όσο περισσότερο γίνεται πάνω μου. "Εσύ? Εσύ αν μείνεις και δουλέψεις στο φροντιστήριο του πατέρα σου.. θα είσαι ευτυχισμένος?" τον ρωτάω φοβισμένη. 

Το ξέρω.

Δεν το θέλει.

Το κάνει μόνο για εμένα.

Το κάνει μόνο για εμάς.

"Όχι" μου απαντάει με σιγουριά και ξεκινάει να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. "Εγώ ευτυχισμένος θα είμαι αν ξυπνάω κάθε πρωί δίπλα σου.. αν κοιμάμαι κάθε βράδυ στην αγκαλιά σου.. και αν είσαι και εσύ ευτυχισμένη"

Νομίζω έλιωσα

Νομίζω έσβησα

Νομίζω χάθηκα

Χάθηκα στα λόγια του.. 

Χάθηκα στα θέλω του.. 

Χάθηκα στην αγκαλιά του.

"Δεν θα σε αφήσω ποτέ" του υπόσχομαι και σηκώνω το βλέμμα μου πάνω του. 

Πράσινο στο καφέ

Αγάπη στην αγάπη

Έρωτας στον έρωτα

"Ναι να μην με αφήσεις ποτέ μα ποτέ" ο Μιχάλης συμφωνεί και συνθλίβει τα χείλη του στα δικά μου σε ένα παθιασμένο φιλί.

Νομίζω θα καταρρεύσω.

Νομίζω θα πεθάνω.

Νομίζω θα-

Παγώνω

"Μιχάλη.." λέω ανάμεσα στο φιλί μας.

"Όχι τώρα" μου λέει και χώνει την γλώσσα του μέσα στο στόμα μου.

Τι όχι τώρα?

"Μα.." προσπαθώ να τον απομακρύνω από πάνω μου. 

Μάταιος κόπος όμως.

"Μα και μου και μη" το αγόρι μου εκνευρίζεται. "Κάτσε να σε αγαπήσω λίγο με τον τρόπο μου γαμώ" προσθέτει και με ξαπλώνει με μια απαλή κίνηση στο κρεβάτι.

"Εμ το σποράκι μας.." κάνω ακόμη μια προσπάθεια.

Νομίζω φοβάμαι.

"Κοιμάται τώρα" μου απαντάει αμέσως και ξεκινάει να μαλάσσει το στήθος μου. 

Και αν δεν κοιμάται?

"Βασικά νομίζω ότι θέλει να βγει" του λέω και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

Νομίζω έχω τρομοκρατηθεί.

"Να βγει να πάει πού μια σταλιά κοριτσάκι?" Ο Μιχάλης ξεκινάει να φιλάει τον λαιμό μου. "Ακόμη δεν γεννήθηκε"

Μα αυτό του λέω.

Τι δεν καταλαβαίνει?

"Μιχάλη γεννάω" το κάνω πιο ξεκάθαρο και δαγκώνω το χειλάκι μου.

Θέλω να βάλω να κλάματα.

"ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ?" με ρωτάει τρομοκρατημένος και σηκώνεται από πάνω μου. "ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ?"

Σηκώνομαι και εγώ όρθια και κοιτάω το κρεβάτι στο σημείο που καθόμουν. 

Το σεντόνι είναι σκούρο γκρι. 

"Νομίζω έσπασαν τα νερά" εξωτερικεύω τις σκέψεις μου και τον κοιτάω πιο φοβισμένη από ποτέ.

"Εμ.." ο Μιχάλης με κοιτάει πανικόβλητος. "Και τώρα.. τι κάνουμε?" με ρωτάει και περνάει νευρικά το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

Τα πόδια μου κόβονται.

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπά.

Δηλαδή..

Ξεροκαταπίνω

Συμβαίνει?

Αλήθεια συμβαίνει?

Τώρα συμβαίνει?

"Πάμε να γνωρίσουμε την κόρη μας μωρό μου?" προσθέτει ο Μιχάλης και τυλίγει τα χέρια του γύρω μου.

Αυτό ήταν.

Κλαίω

Κλαίω από τον φόβο μου.

Κλαίω από τον τρόμο μου.

Κλαίω από τον πανικό μου.

Κλαίω που θα φέρω στον κόσμο ένα παιδί.

Κλαίω που θα φέρω στον κόσμο ένα σποράκι.

Το σποράκι του Μιχάλη μου.

Το δικό μας σποράκι.

Το δικό μας μικράκι.

Αναστενάζω βαριά.

Μόνο να πάνε όλα καλά.

Μόνο αυτό και τίποτα άλλο.

Τίποτα όμως.

εσάς που σχολιάζετε και με αφήνετε να γνωρίζω τις σκέψεις σας.. σας αγαπώ λίγο παραπάνω..

σας φιλώ

~AngryCupcake