η επόμενη μέρα

Μαρία

"Ώστε αυτό ήταν?"

Χαμηλώνω αμέσως τα μάτια μου.

Δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι, δεν μπορώ να βλέπω τα γαλάζια του μάτια στεναχωρημένα. Τι και αν ποτέ δεν ένιωσα κάτι παραπάνω για αυτόν? Πονάει το μέσα μου να τον βλέπω λυπημένο.

"Υποθέτω πως ναι.. αυτό ήταν" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Σιωπή

Αμήχανη σιωπή

"Έκανα κάτι που σε ενόχλησε?" 

Τον κοιτάω φευγαλέα.

Ο Δημήτρης κάθεται στο κρεβάτι του και δεν με κοιτάει, το παραπονεμένο του βλέμμα είναι στραμμένο στο τσιγάρο που στρίβει με τα χέρια του.

"Τα έκανες όλα σωστά, μην το σκέφτεσαι" του απαντώ και ανοίγω το παράθυρο για να μπει καθαρός αέρας. 

Από χτες το κάπνισμα κομμένο. 

"Τότε γιατί?" επιμένει. Επιμένει και με κάνει να αισθάνομαι αμέτρητες τύψεις.

"Γιατί πολύ απλά δεν ήμουνα εγώ" παραδέχομαι. "Έχασα τον εαυτό μου, έκανα πράγματα που ποτέ δεν φανταζόμουν, όμως χτες ξύπνησα. Ξύπνησα και είπα τέλος. Ως εδώ"

Ο Δημήτρης χαμογελάει πικραμένα.

"Εγώ αυτόν τον χαμένο σου εαυτό τον ερωτεύτηκα" μου λέει και απελευθερώνει ένα σύννεφο καπνού από το στόμα του.

Καρφώνω αμέσως τα καφέ μου μάτια στα καταγάλανα δικά του.

Δεν μπορεί να είπε κάτι τέτοιο. 

Όχι αποκλείεται.

"Είχαμε πει ότι θα ήταν ένα απλό σεξ" 

Όταν το λέω φωναχτά, ντρέπομαι ακόμη περισσότερο. Όχι γιατί θεωρώ ότι μια γυναίκα που επιλέγει να κάνει αυτού του είδους σχέσεις είναι ελαφρών ηθών, αλίμονο. Σε ελεύθερη χώρα ζούμε άλλωστε και μάλιστα τον 21ο αιώνα. Απλά ντρέπομαι διότι αυτή η γυναίκα δεν είμαι εγώ.

"Τα θέλω αλλάζουν" η φωνή του Δημήτρη ίσα που ακούγεται.

"Ακριβώς" του απαντώ και κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα του. "Είσαι ο άνθρωπος που μου στάθηκες σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Είσαι ο άνθρωπος που από την αρχή της σχέσης μας υπήρξες αφοπλιστικά ειλικρινής. Είσαι ο άνθρωπος που με παρηγόρησε με τον πιο απολαυστικό τρόπο" Τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο δικό του και μπλέκω τα δάχτυλά μας. "Πονάω που στο λέω, αλλά η σχέση μας δεν μπορεί να συνεχιστεί, ακόμη και αν.. αν εσύ.. ένιωσες κάτι.." η φωνή μου τρέμει. Πλέον τρέμει και το χέρι μου.

Ο Δημήτρης χαμογελάει λοξά.

"Επιλέγεις τον Μιχάλη λοιπόν?" με ρωτάει και αμέσως το βλέμμα του σκοτεινιάζει.

"Επιλέγω εμένα" η απάντηση έρχεται ευθύς αμέσως. 

Ναι επιλέγω εμένα. Και απλά ο Μιχάλης πάει πακέτο με την καρδιά μου, πάει πακέτο με την ψυχή μου. Γιατί να το αρνούμαι πια? Ποιος ο λόγος? Δεν σταμάτησα στιγμή να τον αγαπάω, δεν σταμάτησα στιγμή να τον νοιάζομαι. Και εκείνος είναι ερωτευμένος μαζί μου, μου το είπε. Θα του δώσω μια ευκαιρία ακόμη, μια τελευταία ευκαιρία να μου το αποδείξει. Και εγώ το υπόσχομαι, θα σταθώ δίπλα του, θα του μάθω να με αγαπάει.

Όλα από εδώ και πέρα θα τα κάνουμε μαζί.

Μαζί και αγαπημένοι.

"Θα γυρίσεις όμως πίσω σε αυτόν, έτσι δεν είναι?" ο Δημήτρης επιμένει. Επιμένει και καρφώνει τα καταγάλανα μάτια του στα καφέ δικά μου.

Ξεροκαταπίνω

Προσπαθεί να με διαβάσει.

Προσπαθεί να με αποκωδικοποιήσει.

Γαμώτο.. γιατί μου το κάνει τόσο δύσκολο?

"Έτσι είναι" του ψιθυρίζω. 

Έχω τύψεις, πολλές τύψεις.

"Δεν του αξίζεις, είναι μαλάκας. Αλλά είναι και απίστευτα τυχερός ο πούστης, είσαι το πιο δοτικό πλάσμα που έχω γνωρίσει" Ο Δημήτρης σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι του. "Απλά εύχομαι να μην το μετανιώσεις" προσθέτει κάπως πικρόχολα.

Τώρα γιατί βγάζει κακία?

"Πιστεύω σε αυτόν" του απαντώ με σιγουριά. Αν μη τι άλλο το βλέμμα του ήταν απόλυτα ειλικρινές χτες που μου ζητούσε συγγνώμη. Έκατσα και το σκέφτηκα πολύ καλά, θα του δώσω μια ακόμη ευκαιρία. Μια τελευταία ευκαιρία. 

"Όπως νομίζεις" μου λέει ο Δημήτρης και σηκώνεται από το κρεβάτι του. "Δίπλα είναι, αν θες πήγαινε να τον ξυπνήσεις και να τα βρείτε"

Παγώνω

Πού δίπλα?

Στο δωμάτιο του?

"Εδώ κοιμήθηκε χτες τον βράδυ?" απορώ. 

Μα γιατί να το κάνει αυτό?

"Ναι, αν και δεν τον είδα εγώ ο ίδιος, ο Νίκος μου είπε ότι τον άκουσε να μπαίνει τα ξημερώματα" 

Η καρδιά μου σφίγγεται. 

Δεν είχε που αλλού να πάει, είμαι σίγουρη. Για να ήρθε να κοιμηθεί στο σπίτι από το οποίο τον έδιωξαν, αυτό σημαίνει ότι απέκλεισε κάθε εναλλακτική, απέρριψε κάθε άλλη πιθανή λύση.

Κοιτάω ξανά τα τελευταία του μηνύματα.

Η ψυχή μου ματώνει.

Όλο το βράδυ μου έστελνε μηνύματα. Όλο το βράδυ μου ζητούσε να τον συγχωρήσω και να τον δεχτώ πίσω. <<Σ'αγαπάω>>  Αυτό ήταν το τελευταίο του μήνυμα στις 3 το πρωί. Φυσικά και δεν του απάντησα σε κανένα, παρόλο που τα διάβαζα. Καθόμουν όλο το βράδυ κουκουλωμένη κάτω από το παπλωματάκι μου να σκέφτομαι τι θα κάνω. Και κάποια στιγμή γύρω στις 6 το πρωί το πήρα απόφαση.

Θα τον συγχωρήσω.

Μια ακόμη ευκαιρία.

Μόνο μία.

"Δημήτρη.." η φωνή μου ακούγεται απαλή.

"Τι?"

Μπλέκω τα χέρια μας μεταξύ τους.

"Σε παρακαλώ, βρείτε τα" του ζητάω μια τελευταία χάρη και κρύβω το πρόσωπο μου στο στήθος του. "Είστε τέσσερα χρόνια κολλητοί.. μένετε μαζί από το πρώτο έτος.. δεν αξίζει να χαλάσει η φιλία σας.. όχι τουλάχιστον για εμένα.."

Ο Δημήτρης τυλίγει τα χέρια του γύρω μου και με κλείνει στην αγκαλιά του. 

"Δεν τα σπάσαμε για εσένα.. μπορεί να ήσουν εσύ η αφορμή.. αλλά έχουμε και άλλα θέματα.."

Απομακρύνω ελάχιστα το κεφάλι μου από το στήθος του και σηκώνω το βλέμμα μου πάνω του.

"Τι θέματα?" απορώ. 

Μόνο να μην μου πει για την Έρση ξανά.

Ο Δημήτρης μου αποκάλυψε από την αρχή ότι με πλησίασε γιατί χρωστούσε ένα μάθημα στον Μιχάλη, βέβαια δεν μου είπε ότι αυτό αφορούσε την ξανθιά καλλονή. 

Δεν τον άφησα να μου πει κιόλας. 

Δεν ήθελα να ξέρω.

Εγώ ήθελα απλά να με κάνει να ξεχαστώ.

"Πολλά και διάφορα μικρή" 

Ο Δημήτρης μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο. 

Ένα αποχαιρετιστήριο φιλί, έτσι το νιώθω.

"Άσε τα δικά μας τώρα και τρέχα να του πεις τα ευχάριστα" μου λέει και με βγάζει από την αγκαλιά του. 

Τον κοιτάω δύσπιστη.

"Αυτό σημαίνει ότι δεν θα τα βρείτε?"

"Θα δούμε" μου απαντάει αμέσως και ανοίγει την πόρτα για να βγω έξω από το δωμάτιο του. 

Παίρνω την τσάντα μου στο χέρι και τον κοιτάω ντροπαλά.

"Φίλοι?" τον ρωτάω λίγο πριν βγω έξω. 

Μου χαμογελάει πικραμένα. 

"Φίλοι" μου απαντάει και χαμηλώνει το βλέμμα του.

Χαμογελάω διάπλατα.

Του δίνω ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και βγαίνω έξω από το δωμάτιο του.

Κάνω δύο βήματα και-

Παγώνω

Το χαμόγελο φεύγει αυτόματα από το πρόσωπο μου.

Η τσάντα μου πέφτει στο πάτωμα.

Η εικόνα αυτή..

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Το έχω ζήσει ξανά.

Ο Μιχάλης αφήνει το χέρι της και κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου.

"Δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι"

Η φωνή του ακούγεται φοβισμένη, με τον ίδιο τρόπο με κοιτούν και τα μάτια του.

Χαμογελάω πικραμένα.

Είναι ακριβώς αυτό που φαντάζομαι.

Μιχάλης

Νιώθω μια απαίσια γεύση στο στόμα μου. 

Είναι πικρή, πολύ πικρή. 

"Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ, θέλω νερό" βρίζω μέσα από τα δόντια μου και σηκώνω την πλάτη μου από το κρεβάτι. 

Τι στον πούτσο?

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.

Με το που τα γυμνά μου πόδια έρθουν σε επαφή με το πάτωμα ανοίγω ελάχιστα τα μάτια μου.

Πού στον πέοντα είμαι?

Κοιτάζω την ντουλάπα μπροστά μου, το γραφείο δίπλα και την θέα έξω από το παράθυρο.

Νιώθω τα νεύρα μου να βγαίνουν πάνω από το κεφάλι μου.

ΓΙΑΤΊ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ ΜΈΣΑ ΉΡΘΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΏ ΣΤΟΥ ΠΑΠΆΡΑ?

Δεν θυμάμαι τίποτα.

Ούτε το πότε, ούτε το γιατί ήρθα εδώ.

Στην μνήμη μου υπάρχει ένα τεράστιο κενό.

"Αν πας στην κουζίνα για νερό, βάλε και σε εμένα!" ακούω μια γνωστή, πολύ γνωστή φωνή να νιαουρίζει από πίσω μου. "Και καφέ! Και καφέ φέρε! Να ανοίξει το μάτι μου!"

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και την κοιτάω.

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

"ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΘΕΣ ΕΣΥ ΕΔΩ?" την ρωτάω έντρομος και σηκώνομαι αμέσως όρθιος.

Κοιτάω το σώμα της.

Σφίγγω δυνατά τα δόντια μου.

Είναι γυμνή, τελείως γυμνή γαμώ.

Τα βυζιά της είναι σε κοινή θέα και τα πόδια της είναι μπλεγμένα με το μαύρο σεντόνι μου.

"ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΚΑΤΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ" συνεχίζω να φωνάζω και πλέον περπατάω σαν μανιακός πάνω κάτω στο δωμάτιο μου.

Στρέφω το βλέμμα μου στο γραφείο και αρπάζω εκνευρισμένος τον καπνό και τα φιλτράκια μου.

Απλά αποκλείεται.

Δεν την γάμησα, όχι δεν το έκανα.

"Πού ήθελες να κοιμηθώ?" παραπονιέται και τρίβει τα μάτια της. "Στις πέντε τελειώσαμε, δεν θα έφευγα μες στην άγρια νύχτα"

Η ανάσα μου βαθαίνει.

Το σώμα μου τρέμει.

"Όταν λες ότι τελειώσαμε?" ζητάω διευκρινίσεις και ταυτόχρονα φυσάω τον καπνό ψηλά.

Μόνο να μην την γάμησα.

"Τρεις φορές με πήδηξες μωρό μου και ήσουνα τέλειος.. όπως πάντα άλλωστε"

Παγώνω ολόκληρος.

Την γάμησα.

"Εσύ μου την έπεσες" φτύνω τις λέξεις μία προς μία.

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ. 

Τι το πίνω ρε πούστη μου? 

Αφού πάντα μαλακίες καταλήγω να κάνω. 

"Με είδες μεθυσμένο και μου ρίχτηκες" 

Σίγουρα αυτό έγινε. 

Με είδε τέρμα πιωμένο και με εκμεταλλεύτηκε.

Να φανταστείτε δεν θυμάμαι καν πού τα έπινα. 

Το τελευταίο πράγμα στην μνήμη μου είναι να βαράω το κουδούνι της στις δύο τα μεσάνυχτα. 

Και εκείνη να μην μου ανοίγει.. ποτέ.

"Τι λες ρε μωρό μου?" η Κάτια γελάει και σηκώνει την πλάτη της από το στρώμα. "Σε λίγο θα μας πεις ότι σε βίασα κιόλας"

Της ρίχνω το πιο δολοφονικό βλέμμα που διαθέτω.

Θα την σκοτώσω.

Μα τω Θεώ, αυτήν την φορά δεν θα μου την γλιτώσει.

"Μην με λες μωρό σου" γρυλίζω.

Συνεχίζω να περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο μου και να καπνίζω σαν να μην υπάρχει αύριο.

Δεν πρέπει να το μάθει. 

Όχι.

Αν συμβεί το αντίθετο, πάει, δεν θα μου το συγχωρήσει ποτέ.

Και είμαι τόσο κοντά.. το νιώθω.

"Σε αγαπάω πάρα πολύ" νιαουρίζει η άλλη και με πλησιάζει για να με αγκαλιάσει. 

"Στα παπάρια μου" της το ξεκόβω και κάνω ένα βήμα πίσω. 

Μόνο εκείνη με αγαπάει.

Και εγώ αγαπάω μόνο εκείνη.

"Κάποιος ξύπνησε κατσούφης" επιμένει η Κάτια και τυλίγει τα χέρια της γύρω από το-

Ξεροκαταπίνω

"ΠΑΡΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΠΆΝΩ ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΜΟΥ ΓΑΜΩ" φωνάζω ψιθυριστά και απομακρύνω τα χέρια της από πάνω μου. "ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ"

Μόνο εκείνη θέλω να το κάνει.

Μόνο το Μαράκι μου.

"Χτες πάντως μου έλεγες άλλα" μου απαντάει η άλλη μες στα νεύρα. "Ότι αγαπάς τον τρόπο με τον οποίο σε αγγίζω και ότι θέλεις να το κάνω όλη μέρα, κάθε μέρα"

Την κοιτάω με ένα απειλητικό βλέμμα.

Πάω στοίχημα την μικρή μου σκεφτόμουν.

Τώρα αυτηνής εδώ πώς της το ξεκόβουμε?

Πούστη Δία γαμώ

"Κόψε, λες ψέματα" 

Το αποφάσισα, θα την βγάλω τρελή.

Η Κάτια χαμογελάει πονηρά.

"Μιχαλάκη αυτά όχι σε εμένα μωρό μου" μου λέει και τοποθετεί τα χέρια της στο στήθος μου. "Εγώ δεν είμαι καμιά χαζή γκομενίτσα να με κάνεις ότι θες. Στο είχα πει από την πρώτη στιγμή, σε γουστάρω. Έκανα υπομονή και στο θέμα της χαζής της Έρσης και στο θέμα της μαλακισμένης της Μαρίας, αλλά ως εδώ. Μου είχες πει ότι μετά την εξεταστική θα σε έχω αποκλειστικά"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. Πάω στοίχημα ότι θα μου έπαιρνε την καλύτερη πίπα της ζωής μου, όταν της έταζα την αποκλειστικότητα. Τι θέλω και εγώ και μιλάω στο σεξ?

"Σήκω και φύγε από το σπίτι μου γιατί δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει" ο τόνος μου είναι κοφτός και το βλέμμα μου θανατηφόρο.

Η Κάτια μου στενεύει τα μάτια της. 

"Μιχάλη είμαι ερωτευμένη μαζί σου" μου λέει και εγώ ρολλάρω τα δικά μου. Λες και με νοιάζει! "Εδώ γαμώτο! Τα μάτια σου εδώ!" τοποθετεί το χέρι της στο πιγούνι μου και με αναγκάζει να την κοιτάξω. "Από πέρυσι, εδώ και έναν χρόνο με όποιον και αν το κάνω εσένα σκέφτομαι για να τελειώσω. Σε αγαπάω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Ποτέ δεν έχω ερωτευτεί κανέναν άλλον στο παρελθόν, μόνο εσένα. Δώσε μας μια ευκαιρία και θα δεις, θα σου αρκώ μόνο εγώ" η φωνή της είναι γλυκιά. Γλυκιά και απαλή.

Ω Θεέ μου

Να αυτά τα σιρόπια δεν μπορώ. 

Μου έρχεται να ξεράσω.

"Θέλω άλλη, ξεκόλλα" της απαντώ κοφτά και ξεκινάω να ντύνομαι.

Θα πάω και σήμερα σπίτι της να την παρακαλέσω. 

Πρέπει να με συγχωρήσει.

Το έχω ανάγκη να με συγχωρήσει.

Αλλιώς είμαι χαμένος.

"Μου κάνεις πλάκα έτσι?" με ειρωνεύεται η Κάτια γελώντας. "Απλά μετάνιωσες την αποκλειστικότητα. Αυτό δεν είναι? Άλλαξες γνώμη!" επιμένει και αρπάζει το μακό από το χέρι μου.

Τς

Πολύ γκομενίστικο το όλο σκηνικό για τα γούστα μου.

Τι ήθελα και την πήδηξα εξ αρχής?

Α ναι

Ήθελα πληροφορίες για το Μαράκι. 

Το γλυκό μου το Μαράκι.

Την γλυκιά μου την πριγκίπισσα.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή στην σκέψη της.

Θέλω απλά να είμαστε και πάλι μαζί.

Εκείνη και εγώ. 

Μόνο οι δυο μας.

"Έξω" λέω στην Κάτια και ανοίγω την πόρτα από το δωμάτιο μου. 

"Τώρα αλήθεια λες? Είσαι ερωτευμένος με άλλη?" 

Την κοιτάω υποτιμητικά.

Γιατί εξακολουθεί να είναι γυμνή? 

Που στο διάολο είναι τα ρούχα της και δεν τα βάζει να ξεκουμπιστεί μια ώρα αρχύτερα να τελειώνουμε?

Θέλω να πάω στο κορίτσι μου.

"Το βρακί σου" της λέω την στιγμή που εντοπίζω ένα κόκκινο κορδόνι.

Εν το μεταξύ όλες οι γκόμενες που πηδούσα, κάτι μικροσκοπικά βρακιά φορούσαν. 

Όλα ίδια μεταξύ τους.

Μα καλά καμία δεν σκέφτεται ότι μπορεί να μου αρέσουν τα ροζ βρακιά με την hello kitty? 

"Τα ρούχα μου είναι στο σαλόνι, εκεί με ξέντυσες χτες" 

Το υφάκι της Κάτιας με εκνευρίζει. Πολύ θυμωμένη είναι. Στην τελική για ένα πήδημα την είχα από πάντα. Τι θέλει και νευριάζει τώρα?

"Χώνεψε το, δεν σε γουστάρω" Την πιάνω από το μπράτσο και την τραβολογάω στο σαλόνι. "Και κουβέντα σε κανέναν για αυτήν την ατυχή συνάντηση μας" Αν μιλήσει σε κάποιον και μάθει η Μαρία τι έγινε χτες, θα την θάψω δυο μέτρα κάτω από την γη. 

"Πώς θα μου το βουλώσεις?" με ρωτάει προκλητικά η Κάτια. 

Ε θα την γαμήσω, δεν θα μου την γλιτώσει.

Στρέφω το δολοφονικό μου βλέμμα πάνω της και την στιγμή που πάω να ανοίξω το στόμα μου για να την βρίσω ανοίγει η πόρτα από το δωμάτιο του μαλάκα.

Την πούστικη την τύχη μου μέσα γαμώ.

Δεν ήθελα να καταλάβει ότι κοιμήθηκα σπίτι του.

Γυρνάω το κεφάλι μου για να του πω ότι ήταν το τελευταίο βράδυ που έμεινα εδώ, όταν-

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Η καρδιά μου σπάει σε χίλια δυο κομμάτια.

"Δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι" ψιθυρίζω και παίρνω το χέρι μου πάνω από το μπράτσο της Κάτιας.

Τα μάτια μου βουρκώνουν.

Όχι γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Όχι το κέρατο μου μέσα.

ΌΧΙ

ΌΧΙ

ΌΧΙ

Την παρατηρώ που κλείνει για μια στιγμή τα μάτια της. 

"Ψυχή μου όμορφη.. αλήθεια σου λέω.. δεν-"

"Με πήδηξε τρεις φορές και ήταν τέλειος" πετάγεται η Κάτια από πίσω μου. 

Τρέμω

Τρέμω ολόκληρος

Τρέμω ολόκληρος σαν ψάρι έξω από το νερό.

Η Μαρία μου ανοίγει τα ματάκια της και αυτά καρφώνονται αμέσως στα δικά μου.

Καφέ στο πράσινο

Παράπονο στον φόβο

Διότι αυτό κάνω.

Φοβάμαι

Φοβάμαι ότι θα την χάσω.

"Δεν χρειάζεται να απολογείσαι, δεν είμαστε μαζί" η φωνή της κοφτή είναι σαν μαχαίρι στην καρδιά μου.

Γαμώ το κέρατο μου γαμώ

Κλαίω

"Απλά άσε με να σου εξηγήσω" την παρακαλάω και με δυο μεγάλα βήματα κλείνω την απόσταση που υπάρχει μεταξύ μας. 

"Απλά μην με αγγίζεις" μου λέει την στιγμή που πάω να κλείσω τα μικρά χεράκια της μέσα στα δικά μου. 

"Όχι όχι όχι όχι όχι όχι" 

Αρνούμαι. 

Αρνούμαι να το δεχτώ.

Είναι δική μου. 

Γιατί να μην την αγγίζω?

"Δημήτρη θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή" μιλάει στον παπάρα και εμένα δεν με κοιτάει καν. Παίρνει την τσάντα της από το πάτωμα και ξεκινάει να περπατάει προς την εξώπορτα. 

"ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΠΕΡΊΜΕΝΕ" φωνάζω ξεφυσώντας και τρέχω από πίσω της στις σκάλες.

Δεν σταματάει.

Γαμώ το στανιό μου γαμώ.

"ΉΜΟΥΝΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ" επιμένω.

Χτες ήμουνα μεθυσμένος και τώρα είμαι αποκαρδιωμένος.

Δεν σταματάει.

"ΓΑΜΏ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ, ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ" συνεχίζω να τρέχω από πίσω της. "ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΧΤΕΣ. ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΠΙΝΩ. ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΜΙΛΑΩ. ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΦΙΛΑΩ"

Δεν σταματάει.

Ανοίγει την πόρτα της πολυκατοικίας και βγαίνει έξω.

"Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΕΙΚΟΝΑ ΕΊΝΑΙ ΜΕ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΣΟΥ ΧΤΥΠΑΩ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ" επιμένω γιατί την αγαπάω. 

Απίστευτα την αγαπάω.

Λιώνω για την πάρτη της.

"ΚΆΤΣΕ ΛΊΓΟ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ, ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΗΣΩ"

Η σιωπή της, ο θάνατος μου.

Γιατί θα πεθάνω.

Αν δεν με καταλάβει, αν δεν με συγχωρήσει θα πεθάνω.

"ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ" φωνάζω και την πιάνω από το μπράτσο. Την αναγκάζω να σταματήσει να περπατάει μακριά μου και να γυρίσει να με κοιτάξει.

Καφέ στο πράσινο

Παραίτηση στον πόνο.

"Μην με κοιτάς έτσι γαμώ" την παρακαλώ και την κολλάω πάνω στο σώμα μου. "Δεν θυμάμαι τίποτα από χτες το βράδυ σου λέω την αλήθεια, με πιστεύεις?" την ρωτάω με ξεκάθαρο το παράπονο στην φωνή μου.

Πρέπει να με πιστέψει.

Θέλω να με πιστέψει.

Σιωπή

Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια και αναστενάζω βαριά.

"Μέθυσα, ότι και αν έκανα ήμουν υπό την επήρεια του αλκοόλ, δεν φταίω, γαμώ δεν φταίω" 

Την κοιτάω με δυο θολωμένα μάτια.

Την κοιτάω με δυο δακρυσμένα μάτια.

Σιωπή

Το κορίτσι μου δεν μου απαντά, δεν αντιδρά.

Και εγώ τρέμω.

Τρέμω από τον φόβο μου.

Και εγώ πεθαίνω.

Πεθαίνω από την απελπισία μου.

"Πες μου ότι με πιστεύεις, σε παρακαλώ μωρό μου πες το μου"

Την παρακαλάω δίχως ντροπή, δίχως δισταγμό.

Είναι η πρώτη γυναίκα που παρακαλάω.

Είναι η πρώτη γυναίκα που αγαπάω.

"Τελείωσες?" με ρωτάει αδιάφορα.

Παρατηρώ τα μάτια της, με κοιτούν ακόμη πιο αδιάφορα.

Με σκοτώνει, το βλέμμα αυτό με σκοτώνει.

"Σε αγαπάω" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της και τα αγγίζω ελαφρά. 

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, πάει να σπάσει.

Και θα σπάσει, αν μου πει όχι, αν φύγει, αν δεν με συγχωρήσει, θα σπάσει.

"Σε αγαπάω τόσο πολύ, σε παρακαλώ, ήταν η τελευταία φορά, στο ορκίζομαι" της λέω ανάμεσα στα αναφιλητά μου.

Δεν μπορεί.. με βλέπει που κλαίω.. νιώθει την καρδιά μου στο στήθος της.. 

Απλά δεν μπορεί..

"Τελείωσες?" με ρωτάει και πάλι.

Παρατηρώ το πρόσωπο της, είναι απαθές.

"ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΕΡΟ ΜΟΥ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΓΑΜΩ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΕΙΡΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ"

Πάω στοίχημα φαίνομαι αξιολύπητος.

Ξυπόλυτος μες στη μέση του πεζοδρομίου να την αγκαλιάζω, να την φιλάω άτσαλα όπου βρω και να κλαίω σαν μικρό παιδί.

Αλλά στα αρχίδια μου.

Για την Μαρία μου θα έκανα τα πάντα.

Για εμάς θα κάνω τα πάντα.

"ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΊΑ, ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΊΑ" 

Φωνάζω και τρέμω. 

Φωνάζω και δακρύζω.

Σιωπή

Θανατηφόρα σιωπή.

"ΣΕ ΑΓΑΠΆΩ" κάνω ακόμη μια προσπάθεια να την πείσω.

Η ανάσα μου γρήγορη και βαθιά χτυπάει το πρόσωπο της.

"ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΜΕ ΑΚΟΥΣ? ΣΕ ΑΓΑΠΆΩ"

Αν με αφήσει, θα πεθάνω.

Αν με αφήσει, θα χαθώ.

"Αν έτσι με αγαπάς εσύ, καλύτερα να με μισούσες"

Παγώνω

Νιώθω την γη να σείεται, τα πόδια μου να τρέμουν.

"Τελείωσα Μιχάλη" μου λέει και ξεκινάει να οπισθοχωρεί, να φεύγει μακριά μου. "Τελείωσα" επαναλαμβάνει.

Και εγώ ανήμπορος να κάνω βήμα, κάθομαι και την βλέπω να χάνεται.

Κάθομαι και την παρατηρώ να εξαφανίζεται.

Από το οπτικό μου πεδίο?

Από την ζωή μου?

Δεν ξέρω.

Αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος.

Τοποθετώ το χέρι μου στο στήθος.

Δεν χτυπάει.

Έσπασε νομίζω.

Πάει, χάθηκε.

Η Μαρία έφυγε.

Και εγώ?

Εγώ δεν ζω πια.

Μόλις πέθανα.

Οι πράξεις μου με σκότωσαν.

Σκουπίζω με τα χέρια μου το πρόσωπο μου και χαμηλώνω το βλέμμα μου στο τσιμέντο.

Και τώρα?

Και τώρα τι?

Τι κάνουμε?