https://youtu.be/ITKTRnqjDpk

αρχές Ιανουαρίου

Μαρία

"Ρε Μιχάλη" του λέω και προσπαθώ να τον απομακρύνω από πάνω μου. "Ρε Μιχάλη, σταμάτα βρε μωρό μου! Δεν κάνει!" 

Μα σεξ στις τουαλέτες της σχολής?

Με τόσα μικρόβια τριγύρω μας?

Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα!

"Μαράκι μου.." νιώθω τα χέρια του να γλιστρούν κάτω από το λευκό ζιβάγκο μου. "Μου έλειψες μωρό μου.. πολύπολύπολύπολύ. Έχουμε και μια εβδομάδα να κάνουμε έρωτα.. δεν αντέχω άλλο.. μην με βασανίζεις.." η φωνή του ακούγεται παραπονιάρικη και τα χείλη του βρίσκουν με ευκολία τα δικά μου. "Σε παρακαλώ.. άσε με να.. μπω μέσα σου.. και.. στο υπόσχομαι.. θα είμαι γρήγορος"

Χαμογελάω αχνά στο φιλί μας. 

Και εμένα μου έλειψε πολύ. 

Σήμερα το κατάλαβα, σήμερα που τον είδα μετά από δύο εβδομάδες διακοπών. 

"Δεν θέλω να είναι γρήγορο" του λέω με απαλή φωνή και ταυτόχρονα προσπαθώ να τον διώξω από κοντά μου. "Μιχάλη μου, κάνε λίγη υπομονή ακόμη και στο υπόσχομαι ότι θα επανορθώσω σήμερα το απόγευμα σπίτι μου. Μετά το μάθημα θα-"

Παγώνω

Άκουσα καλά?

Είπε ότι έχουμε μια εβδομάδα να κάνουμε έρωτα?

"Πήγες με άλλη?" τον ρωτάω χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά. Διότι αν έκανε για τελευταία φορά σεξ πριν εφτά μέρες.. τότε..

Αποκλείεται

Ο Μιχάλης σταματάει ξαφνικά όλες του τις προσπάθειες για να μου σηκώσει την μπλούζα. "Τι λες?" με ρωτάει και τραβιέται απότομα από πάνω μου. "Πώς σου ήρθε αυτό τώρα?" προσθέτει και καρφώνει το βλέμμα του στο δικό μου. 

Απορία απέναντι στην καχυποψία. 

"Μα εσύ είπες ότι έχεις να το κάνεις μία εβδομάδα και από το χωριό έφυγες πριν δύο εβδομάδες και-"

"Ηλίθια γυναίκα" με διακόπτει το αγόρι μου με ένα ρουφηχτό φιλί στα χείλη μου. "Απλά μπερδεύτηκα μωρό μου! Πάνω στο πάθος της στιγμής μπέρδεψα τις μέρες, μην με καταδικάζεις τόσο εύκολα!" λέει και προσπαθεί και πάλι να με στριμώξει μέσα στην γυναικεία τουαλέτα. 

Αχ έλεος

Σε πέντε λεπτά ξεκινάει και το μάθημα ο Χαραλαμπόπουλος. Είναι το τελευταίο πριν την εξεταστική και είναι και επαναληπτικό.

Την πιο χρήσιμη διάλεξη θα χάσουμε!

"Πρέπει να πάμε στο αμφιθέατρο!" του υπενθυμίζω τον λόγο που ήρθαμε σήμερα στην σχολή και με μια απότομη κίνηση ξεφεύγω από την πολιορκία του. "Και εγώ σε θέλω, αλλά όχι τώρα, το απόγευμα, σπίτι μου" του το ξεκαθαρίζω. Είπαμε είμαι ερωτευμένη, αλλά υπάρχει και ένα όριο.

"Μάλλον εσύ δεν με θέλεις τόσο όσο σε θέλω εγώ" παραπονιέται και πάλι το αγόρι μου και τρίβει το πρόσωπο του με μανία. 

Γουρλώνω τα μάτια μου.

Εγώ δεν τον θέλω?

Εγώ που του λέω συνέχεια πόσο ερωτευμένη είμαι?

Εγώ που θα πέθαινα για αυτόν?

"Πήγαινε και θα έρθω σε ένα τέταρτο" ο τόνος του ακούγεται προστακτικός και τα μάτια του δεν με κοιτούν καν. Ο Μιχάλης ανοίγει την πόρτα της τουαλέτας και μου κάνει νόημα να περάσω πρώτη έξω.

Και ξαφνικά αισθάνομαι κάπως.. κάπως..

Απογοητευμένη να το πω?

"Δεν θα έρθεις μαζί μου?" τον ρωτάω διστακτικά.

Παρατηρώ τα μάτια του, δεν με κοιτάζουν καν. Όλη του η προσοχή είναι στραμμένη στο κινητό στο χέρι του.

"Όχι τώρα, θέλω να φροντίσω κάτι πρώτα" μου απαντάει με αδιάφορο τόνο.

Τον παρατηρώ καλύτερα. 

Έχει μουτρώσει.

Έχει μουτρώσει πολύ.

Μάλιστα

Κάθε φορά που του λέω όχι, πάντα έτσι αντιδράει. Σαν καλομαθημένο πεντάχρονο κάνει που οι γονείς του δεν του παίρνουν το παιχνίδι που θέλει.

"Πάω στο αμφιθέατρο, θα σε περιμένω" του ανακοινώνω και χωρίς να περιμένω απάντηση εξέρχομαι από τις γυναικείες τουαλέτες. 

Θλιμμένη, αυτό αισθάνομαι. 

Θλιμμένη και λυπημένη.

Κατανοώ την ανάγκη του για να ολοκληρωθεί για ακόμη μια φορά ο έρωτας μας, αλλά το ίδιο περιμένω να κάνει και αυτός. Οι διαλέξεις είναι σημαντικές για εμένα, καλά προφανώς όχι πιο σημαντικές από τον Μιχάλη, αλλά δεν μπορώ να τις χάνω. Πρέπει στο τέλος να γράψω δέκα. 

Εξάλλου και η μαμά μου αυτό θα ήθελε, αυτό έκανε και η ίδια στα φοιτητικά της χρόνια. Έβαζε πρώτα τα μαθήματα της και την καριέρα της και μετά τον μπαμπά μου. Όχι ότι δεν τον αγαπούσε, αντιθέτως, έκανε πάρα πολλές υποχωρήσεις στην σχέση τους, αλλά ταυτόχρονα κρατούσε χαρακτήρα. 

Έμεινε έγκυος σε εμένα πριν ακόμη πάρει το πτυχίο της και με κράτησε για χάρη του. Επειδή ο Πέτρος με αγάπησε πριν ακόμη με δει στον υπέρηχο. Αλλά η Βέττα δεν πτοήθηκε, γύρισε μετά από δύο χρόνια να τελειώσει το Βιολογικό και εν τέλη δίδαξε σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας. Σκοπός της βέβαια ήταν να διδάξει στο Πανεπιστήμιο, για αυτό και τα δύο διδακτορικά αλλά..

Χαμογελάω λυπημένα και προσπαθώ να βγάλω το βραχιόλι από το χέρι μου για να το σφίξω γερά στην παλάμη μου. Είναι ένας τρόπος να την νιώθω κοντά μου όταν μου λείπει.

Αχ μαμά

Εγώ θα ολοκληρώσω το όνειρο σου, εγώ θα πετύχω τον στόχο που δεν πρόλαβες εσύ, εγώ θα-

Παγώνω

Πού είναι?

Κοιτάω τον ελεύθερο καρπό μου.

Δεν μπορεί να το έχασα! 

Όχι!

Ξεκινάω να ψάχνω πανικόβλητη στις τσέπες μου μήπως και μετά το πλύσιμο των χεριών μου το έκρυψα βιαστικά, μόνο που.. τώρα που το σκέφτομαι..

Αναστενάζω βαριά.

Δεν έπλυνα τα χέρια μου!

Διότι αυτός ο αγγελικός δαίμονας ήρθε για ακόμη μια φορά με το έτσι θέλω και με στρίμωξε στην τουαλέτα.

Ξεφυσάω βαριά και ξεκινάω να τρέχω προς το μπάνιο.

Όχι μόνο έχω άπειρα μικρόβια στις βρώμικες παλάμες μου αλλά για ακόμη μια φορά έχω χάσει το τελευταίο δώρο των γονιών μου. 

Μα τι μου κάνει αυτός ο άνδρας πια?

"Αχ τι μου κάνεις?"

Τι επίδραση έχει πάνω μου και δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά όταν είμαι κοντά του?

"Έλα πιο κοντά μου"

Εντοπίζω το ασημένιο μου βραχιόλι δίπλα στον νιπτήρα και ξεφυσάω από ανακούφιση.

"Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ!" 

Ακούω τις φωνές και τους αναστεναγμούς μέσα από την τουαλέτα και κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. Υπάρχουν και σπίτια με δωμάτια για τις δουλειές αυτές! 

Κάπου έλεος δηλαδή! 

Γυρνάω το σώμα μου και πάω να περάσω έξω από την πόρτα όταν..

Μένω ακίνητη στην θέση μου.

Η φωνή του Μιχάλη ήταν αυτή? 

Η ανδρική φωνή που πριν λίγο έβρισε.. μοιάζει πολύ στην φωνή του..

"Έτσι.. έτσι μωρό μου.. έτσι"

Η καρδιά μου

"Θα.. θα.. τελειώσω.. πιο.. πιο.. γρήγορα.." 

Αποκλείεται

Όχι, αποκλείεται.

"Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ!" 

Και άλλες βρισιές.

Και άλλα βογκητά.

Και άλλοι αναστεναγμοί.

Δεν μπορεί..

"Και γαμώ τις πίπες" 

Απλά η φωνή αυτή μοιάζει πολύ με του.. 

Δεν είναι η ίδια, όχι δεν είναι. 

"Μαρία?" 

Κοιτάζω την μελαχρινή κολλητή μου που μόλις βγήκε από την τουαλέτα. Τα μάτια της είναι καρφωμένα πάνω μου όλο έκπληξη. Και τα δικά μου το ίδιο, κοιτάζουν το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο της Κάτιας και πιο συγκεκριμένα..

"Έχεις λερώσει" της λέω και της κάνω νόημα να σκουπίσει την άκρη του στόματος της. Είναι γεμάτο με ένα λευκό υγρό. 

Ξεροκαταπίνω

Δεν θα μου το έκανε ποτέ αυτό.

Ο Μιχάλης νιώθει. 

Δεν θα με απατούσε, όχι.

"Να σου κάνω μια ερώτηση?" η φωνή μου ακούγεται διστακτική. 

Διστάζω 

Διστάζω να έρθω αντιμέτωπη με τα δυο πράσινα μάτια που λατρεύω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

"Πες μου" μου λέει η φίλη μου και χαμηλώνει αμέσως το βλέμμα της.

Παρατηρώ τα χέρια της. 

Τρέμουν

Φοβάται, την ξέρω καλά. Ξέρω να την διαβάζω, αλλά το θέμα είναι γιατί. Γιατί φοβάται?

"Με ποιον ήσουνα εκεί?" την ρωτάω και της δείχνω την τουαλέτα μέσα από την οποία βγήκε πριν λίγο. 

Δεν είναι ο Μιχάλης εκεί μέσα, κάποιος άλλος είναι με παρόμοια φωνή. 

Είμαι σίγουρη.

"Μαράκι" πλέον εκτός από το σώμα της τρέμει και η φωνή της. "Ά.. Άστο καλύτερα.. πάμε στο κυλικείο να πιούμε έναν καφέ και να σου εξηγήσω τι ακριβώς έχει γίνει" 

Τι να μου εξηγήσει?

Ή μάλλον..

Γιατί να μου εξηγήσει?

"Αυτή μου την έπεσε" 

Παγώνω

Το βραχιόλι πέφτει από το κράτημα μου.

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

"Τι μαλακίες λες?" η Κάτια βρίσκει και πάλι τον δυναμισμό της. Στρέφει το πρόσωπο της πάνω στον Μιχάλη που εκείνη την στιγμή βγαίνει μέσα από την τουαλέτα και τον κοιτάζει με ένα δολοφονικό βλέμμα. "Τολμάς και τα ρίχνεις όλα σε εμένα?" 

"Ναι γιατί εσύ φταις!" της υψώνει ελάχιστα τον τόνο της φωνής του. "Εσύ ήσουν που με παρακαλούσες να σε πηδήξω ξανά και ξανά και ξανά ενώ εγώ-"

"-ενώ εσύ είχες προτίμηση στις πίπες, το έχω εμπεδώσει πια!" τον διακόπτει η Κάτια και γυρνάει να με κοιτάξει και πάλι. "Απλά δώσε μου μια ευκαιρία να σου εξηγήσω" μου λέει και τα μάτια της με παρακαλούν για κάτι. 

Τολμάει?

Τολμάει και με κοιτάει?

Μες στα μάτια?

Η κολλητή μου?

Η φίλη μου?

"Δεν ακούω τίποτα" της απαντώ ψυχρά και γυρνάω να κοιτάξω τον αγγελικό δαίμονα που βρίσκεται στο πλάι της. 

Δεν με κοιτάει, όχι. 

Έχει στραμμένο το βλέμμα του στο πάτωμα και με το ένα του χέρι τρίβει με δύναμη το μέτωπο του.

Ποιος είναι?

Ποια είναι?

Ποια είμαι?

Τι έγινε μόλις?

Το κεφάλι μου πονάει.

Το σώμα μου πονάει.

Τα άκρα μου πονάνε.

Πόνος

Μια λέξη, ένα έντονο συναίσθημα.

Δεν τον νιώθω για πρώτη φορά, έχω πονέσει ξανά στο παρελθόν.

Έχω πονέσει πολύ. 

Αλλά δεν έχω πονέσει πιο πολύ..

.

.

.

"..και μετά που είπε ότι με αγαπάει!" αναφωνεί η Κέλλυ μες στην τρελή χαρά καθώς παίρνω θέση δίπλα της στο γνωστό τραπέζι μας στο κυλικείο. "Θα την χωρίσει, την Σοφία, μια για πάντα, μου το υποσχέθηκε χτες, μου είπε ότι μένει μαζί της γιατί την λυπάται, είναι μαζί από το Λύκειο και δεν-"

"Και δεν έβρισκε καμία καλύτερη δικαιολογία να σου αραδιάσει!" την διακόπτει η Λία. "Αφού κάθε φορά τα ίδια σου λέει ρε Κέλλυ! Γιατί δεν τον αφήνεις στην ήδη κατεστραμμένη του σχέση? Και να ψάξεις εσύ να βρεις κάποιον άλλον.. ο οποίος.."

Δικαιολογίες

Αμέτρητες δικαιολογίες

Αλλά γιατί?

Για να μας έχει και τις δυο?

Ταυτόχρονα?

Μαζί?

Δεν μπορεί.. κάτι άλλο συμβαίνει.. 

Κάτι μου διαφεύγει.

".. απλά χτες ήταν διαφορετικά.. ο ίδιος ήταν πολύ τρυφερός και η υπόσχεση του με άγγιξε ρε Λία! Το να σου λέει κάποιος ότι σε αγαπάει είναι σαν-"

"Εδώ είσαι?" την διακόπτει η Κάτια και κάθεται ακριβώς απέναντι μου. "Γιατί έφυγες τρέχοντας από τις τουαλέτες?"

Εμένα ποτέ δεν μου είπε ότι με αγαπάει. 

Ποτέ μα ποτέ. 

"Σου είπα ότι θέλω να σου μιλήσω!" η Κάτια επιμένει. "Μαρία άκουσε με, και βγάλε μετά τα συμπεράσματα σου, απλά άκουσε με πρώτα!"

Στρέφω το πρόσωπο μου πάνω στην μελαχρινή κολλητή μου.

Αυτή μου την έπεσε.

"Είσαι χυδαία" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Αυτή μου την έπεσε.

"Τι έγινε?" επεμβαίνει η Κέλλυ. "Μαράκι εσύ έχεις χάσει το χρώμα σου, τι σου συνέβη?"

"Όλη η σχολή τρέχει από πίσω σου! Όλη!" της λέω αγανακτισμένα. Με το δικό μου το αγόρι έπρεπε να ασχοληθεί? Τόσα έχει να κάνει το κομμάτι της.

"Είμαι ερωτευμένη μαζί του" μου απαντάει η Κάτια και με κοιτάει με ένα βλέμμα ενοχής. "Από την πρώτη στιγμή που τον είδα, πέρυσι, στο πάρτι υποδοχής των πρωτοετών. Τον ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά και τον άφησα να είναι ο πρώτος μου το ίδιο βράδυ"

"Για τον τύπο με τον οποίο το έκανες πέρυσι και το επόμενο πρωί δεν θυμόταν τίποτα λες?" ρωτάει η Λία και γουρλώνει τα μάτια της. "Θα μας πεις επιτέλους το όνομα του?"

Αυτή μου την έπεσε.

"Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι τον είδα πρώτη" η Κάτια αδιαφορεί για τις ερωτήσεις των κολλητών μας και συνεχίζει να απευθύνεται σε εμένα. "Φέτος με πλησίασε για να μάθει πληροφορίες για εσένα και άρπαξα την ευκαιρία. Το ίδιο βράδυ ήταν στο κρεβάτι μου και από τότε συναντιόμαστε συχνά πυκνά.. ξέρεις.." 

Αυτή μου την έπεσε.

"Είναι ένας μαλάκας και μισός Μαράκι" η Κάτια προσπαθεί να πιάσει το χέρι μου πάνω στο τραπέζι. "Είναι ένας τύπος που δεν αξίζει, ένας άθλιος, ένας αχρείος. Σε κοροϊδεύει από την πρώτη στιγμή, δεν σε θέλει, μου το έχει πει. Απλά είναι μαζί σου για να-"

Χαστούκι

Το χέρι της Κέλλυς προσγειώνεται με δύναμη στο μάγουλο της μελαχρινής μας φίλης και την διακόπτει από το να ολοκληρώσει την πρότασή της. 

"Είσαι με τα καλά σου?" της φωνάζει ψιθυριστά η ξανθιά κολλητή μας. "Τόσο καιρό πηδιέσαι με το αγόρι της? Τόσο καιρό που εμείς προσπαθούμε να της ανοίξουμε τα μάτια εσύ βγάζεις τα δικά σου με τον Μιχάλη?" κάνει την μια ερώτηση μετά την άλλη.

Η Κάτια όμως δεν της απαντά. Έχει μείνει παγωμένη στην θέση της με μάτια ερμητικά κλειστά να προσπαθεί να ελέγξει τις ανάσες της.

 "Η λέξη αξιοπρέπεια σου λέει κάτι?" η Κέλλυ επιμένει. Επιμένει και καλά κάνει στην τελική.

Αυτή μου την έπεσε

"Ότι λέει και σε εσένα!" πλέον η Κάτια φωνάζει και σηκώνεται απότομα όρθια από την καρέκλα. "Που πηδιέσαι με τον Χρήστο εδώ και ένα χρόνο ενώ ταυτόχρονα γνωρίζεις ότι είναι σε σχέση!" 

Φωνάζει

Φωνάζει δυνατά.

Φωνάζει δυνατά για να την ακούσει όλο το κυλικείο.

"Ποιον Χρήστο εννοείς?" την ρωτάει η Σοφία από την άλλη μεριά του κυλικείου.

"Πάντως όχι εμένα!" τρέχει να δικαιολογηθεί το αγόρι της και προσπαθεί να την ηρεμήσει στην αγκαλιά του. 

"Φυσικά και εννοώ το αγόρι σου!" της απαντάει η Κάτια και στρέφει και πάλι την προσοχή της στην Κέλλυ. "Αυτό για το χαστούκι που μου έδωσες" της λέει και την κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα.

Χαμογελάω αχνά.

Έχει θράσος.

Έχει πολύ μεγάλο θράσος.

"Αυτό και άλλα τόσα αξίζεις" αποφασίζω να επέμβω. Ναι, αυτό και άλλα τόσα. 

Αυτή ήταν που την έπεσε στον Μιχάλη.

Αυτή ήταν που τον εκβίαζε τόσο καιρό. 

Έγινε ότι έγινε μεταξύ τους πριν τα φτιάξουμε, και μετά επειδή ο Μιχάλης προτίμησε εμένα, και επειδή εγώ αποκλείεται να έκανα μια σχέση μαζί του αν ήξερα ότι είχε κάνει κάτι με την κολλητή μου, η Κάτια γνωρίζοντας το αυτό, τον απειλούσε ότι αν δεν βρισκόντουσαν για σεξ θα μου το έλεγε. 

Είναι ερωτευμένη μαζί του, μου το είπε ξεκάθαρα.

Και μια ερωτευμένη γυναίκα είναι ικανή για το οτιδήποτε. 

"Είσαι μια πουτάνα" της λέω και την κοιτάω με ένα θυμωμένο βλέμμα. "Μια ερωτευμένη, αλλά μια πουτάνα"

Ναι αυτό είναι. 

Πρώτη φορά την λέω αυτήν την λέξη φωναχτά.

Πρώτη φορά την εννοώ.

"Κορίτσια πάμε να φύγουμε" ο τόνος της φωνής της Λίας ακούγεται επιτακτικός. "Έχουμε γίνει θέαμα, μας κοιτάει η μισή σχολή, σηκωθείτε να πάμε κάπου αλλού να μιλήσουμε με την ησυχία μας και να-"

"Και εσύ είσαι ένα κωλόφυτο, που πίστεψε με αν δεν είχες καλές σημειώσεις δεν θα σε πλησίαζα ποτέ για να σε βάλω στην παρέα μας!" η Κάτια με κοιτάει με ένα μνησίκακο βλέμμα.

Ώστε κωλόφυτο με θεωρεί.

Ώστε για τις σημειώσεις μου με έκανε παρέα. 

"Ζηλεύεις!" της λέω και σηκώνομαι και εγώ όρθια για να είμαστε στο ίδιο ύψος. "Ζηλεύεις την απόδοση μου στα μαθήματα, ζηλεύεις την σχέση μου με τον Μιχάλη, ζηλεύεις τον αέρα που αναπνέω!"

"Δεν θα είσαι με τα καλά σου!" μου απαντάει και ξεκινάει να γελάει δυνατά. "Ειδικά από την υποτιθέμενη σχέση σου με τον Μιχάλη, τι ακριβώς να ζηλέψω?"

"Ότι με αγαπάει ίσως?" την ρωτάω με ένα υπεροπτικό ύφος και της σηκώνω τα φρύδια μου. "Πάω στοίχημα και τι δεν θα έδινες για να ήσουνα στην θέση μου" προσθέτω όλο σιγουριά και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. 

Και εγώ που νόμιζα ότι δεν υπήρχε ζήλια στην παρέα μας.

"Νομίζεις ότι σε αγαπάει?" Η Κάτια απαντάει με ερώτηση και συνεχίζει να γελάει δυνατά. "Ξύπνα Μαράκι! Για τα μαθήματα σε πλησίασε! Για να έχει σίγουρο το δεκάρι στο τέλος! Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να περάσει την Κυτταρική Βιολογία! Τον ξενερώνεις απίστευτα πολύ ως γυναίκα. Ή μάλλον λάθος, δεν σε θεωρεί καν γυναίκα. Ένα κοριτσάκι είσαι για αυτόν που-"

"Σκάσε επιτέλους!" την διακόπτει η Κέλλυ και ξεκινάει να μαζεύει τα πράγματα μας από το τραπέζι. "Πάμε να φύγουμε τώρα! Λία πάρε το μπουφάν της Μαρίας και εγώ θα πάρω-"

"Μια ψεύτρα" απευθύνομαι στην Κάτια και πάλι. "Μια ανήθικη ψεύτρα, αυτό είσαι" 

Και θα της το αποδείξω τώρα.

Στρέφω το βλέμμα μου και κοιτάω γύρω μου στην καφετέρια της σχολής. Δεν περνάει ένα λεπτό και τον εντοπίζω. 

Τον άνδρα με τον οποίο είμαι ερωτευμένη.

Τον άνδρα που αγαπώ.

Τον άνδρα που εμπιστεύομαι.

"Πες της" του ζητάω καθώς πλησιάζω το τραπέζι που κάθεται. Είμαι σίγουρη ότι τόση ώρα άκουγε τον καβγά μας, πρέπει να της το πει.

"Τι να της πω?" με ρωτάει ο Μιχάλης και δεν με κοιτάει καν. Το βλέμμα του είναι στραμμένο στο τσιγάρο που στρίβει στα χέρια του. 

Και τώρα το συνειδητοποιώ.

Δεν έχουν διασταυρωθεί τα βλέμματα μας από την στιγμή που τους έπιασα στην τουαλέτα. 

Έχω ώρα να δω το πράσινο που τόσο λατρεύω. 

Έχω ώρα να νιώσω και πάλι ασφάλεια.

Ασφάλεια κοντά του.

"Κοίταξε με" τον παρακαλάω με τρεμάμενη φωνή. 

Νιώθω μόνη.

Νιώθω απροστάτευτη. 

Νιώθω προδομένη.

"Θα σε συγχωρήσω, κοίταξε με" συνεχίζω να τον παρακαλάω από την στιγμή που δεν σηκώνει το βλέμμα του πάνω μου. 

Ναι θα τον συγχωρήσω. 

Τον αγαπάω υπερβολικά πολύ, λιώνω για αυτόν, καίγομαι. 

Δεν έφταιξε, το ξέρω. 

Υπήρξε πιόνι της Κάτιας, όπως ήμουνα και εγώ άλλωστε ένα χρόνο τώρα.

"Θα με συγχωρέσεις?" ο Μιχάλης παγώνει για μερικά δευτερόλεπτα. "Μετά από ότι έγινε θα με συγχωρέσεις?" με ρωτάει και πάλι δύσπιστος.

Χαμογελάω αχνά. 

"Ναι" του λέω και αγκαλιάζω το πρόσωπό του με τα χέρια μου. 

Και τότε τα βλέπω. 

Τα δυο πράσινα μάτια που αγαπώ όσο τίποτε άλλον στον κόσμο καρφώνονται στα δικά μου με έναν έντονο, γυμνό τρόπο. 

Γυμνή

Έτσι νιώθω απέναντι του.

Γυμνή και ευάλωτη

"Απλά πες της ότι με αγαπάς" τον παρακαλάω. 

Τον παρακαλάω με δυο μάτια βουρκωμένα, με μια καρδιά γεμάτη αγάπη. 

"Πες της ότι τα μαθήματα ήταν η αφορμή για να γνωριστούμε, πες της ότι στην συνέχεια με ερωτεύτηκες, πες της ότι μετέπειτα δεθήκαμε"

Σιωπή

Όχι μόνο στην καρδιά μου, αλλά και τριγύρω μου.

Κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν απαντάει. 

Κανείς.

Ούτε ο Μιχάλης.

Το μελαχρινό αγόρι μένει ακίνητο, αμίλητο, αγέλαστο μπροστά μου να με κοιτάει με ένα κενό, αδιάφορο βλέμμα.

Ξεροκαταπίνω

Γιατί δεν μπορώ να διακρίνω κανένα συναίσθημα μέσα του?

Εγώ τον αγαπάω, αυτός όχι?

Νιώθω την καρδιά μου να σπάει σε μικρά μικρά κομματάκια.

"Πες της ότι αυτό που ζήσαμε δεν ήταν στο μυαλό μου, πες της ότι κάθε φορά που ήσουνα μέσα μου δεν ολοκληρώναμε μόνο τον έρωτα μας, αλλά και τις καρδιές μας"

Επιμένω, επιμένω γιατί δεν υπάρχω μακριά του.

Τον έχω ερωτευτεί τόσο μα τόσο πολύ, και δεν ευθύνομαι αποκλειστικά και μόνο εγώ για αυτό, αλλά και ο Μιχάλης. 

Με έκανε να τον ερωτευτώ.

Με έκανε να τον αγαπήσω.

Με έκανε να τον εμπιστευτώ.

Δεν γίνεται να μην νιώθει το ίδιο, απλά δεν γίνεται. 

Σιωπή

Μα γιατί δεν απαντάει?

Μα γιατί δεν της λέει?

Το σώμα μου ξεκινάει να τρέμει.

Ή μήπως γίνεται?

"Πες της ότι με κοιτάς και λιώνεις, πες της πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά σου κάθε φορά που φιλιόμαστε, πες της ότι κοιμόμαστε αγκαλιά, πες της ότι δεν μπορείς μακρυά μου, πες της ότι όταν δεν σου απαντάω στα μηνύματα φοβάσαι" 

Φοβάται, φοβάται ότι κάτι κακό μου συμβαίνει. 

Φοβάται ότι απομακρυνόμαστε.

Φοβάται για την σχέση μας.

Η σχέση μας.

Μα γιατί δεν μιλάει?

Γιατί δεν σπάει την σιωπή?

Διαλύεται.

Το βλέπω στα μάτια του, το βλέπω μέσα του.

Η σχέση μας διαλύεται, ο Μιχάλης με εγκαταλείπει.

Τα άκρα μου μουδιάζουν.

Εγώ τον αγαπάω, αυτός γιατί με αφήνει?

"Πες της, σε παρακαλώ απλά πες της"

Σιωπή

Και πάλι αυτή η μάταιη σιωπή.

Το αγόρι μου δεν της απαντάει.

Δεν την διαψεύδει.

Δεν με επιβεβαιώνει.

Η ανάσα μου εξασθενεί.

Ήταν όλα στο μυαλό μου?

"Και αν δεν θέλεις να το πεις σε εκείνη.. πες το σε εμένα" η φωνή μου πλέον ίσα που ακούγεται. Τα χείλη μου είναι τόσο κοντά στα σαρκώδη δικά του. 

Ας το πει να τον ακούω μόνο εγώ.

Ας το πει να το νιώσω μόνο εγώ.

Ας το πει να το πιστέψω μόνο εγώ.

"Σε παρακαλώ πες το μου, το έχω ανάγκη" επιμένω για μια τελευταία φορά.

Νιώθω τα μάγουλα μου υγρά.

Είχα να κλάψω από την κηδεία των γονιών μου.

"Εγώ σε αγάπησα, εσύ?" οι λέξεις βγαίνουν μαζί με ένα αναφιλητό από το στόμα μου. 

Το απεγνωσμένο βλέμμα μου χάνεται στο παγωμένο δικό του.

Θεέ μου, πόσο πολύ αγάπησα τα μάτια αυτά.

Πόσο πολύ τα ερωτεύτηκα.

Πόσο πολύ αφέθηκα.

"Ήθελα απλά να περάσω το μάθημα" 

Η φωνή του ακούγεται σταθερή. 

Σταθερή, αποφασισμένη, σίγουρη.

Χαμογελάω πικραμένα. 

Αυτό ήταν.

Μόλις πέθανα.