Αφιέρωση Κεφαλαίου

DespoinaKout

Antonia0810200__0

_el___

*********************

η επόμενη μέρα

Άρης

Κοιτάζω μπροστά μου τις σκάλες. 1..2..3..13..14..15.. ναι.. 18 σκαλοπάτια στο σύνολο. 

Κοιτάζω το αριστερό μου χέρι και το αριστερό μου πόδι. Γύψος.

Κοιτάζω το δεξί μου χέρι. Πατερίτσα.

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά.

Αυτό θα είναι δύσκολο.

"ΓΙΑΤΊ ΣΗΚΩΘΗΚΕΣ ΑΠΌ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΟΥ?" 

Ανοίγω και πάλι τα μάτια μου και το βλέμμα μου πέφτει απευθείας πάνω στην εξοργισμένη Στέλλα. Η μάνα μου στέκεται όρθια στο τέλος της σκάλας και τα μάτια της είναι δυο σχισμές.

"Παιδί μου.. σταμάτα με τις επιπολαιότητες" προσθέτει και ξεκινάει να ανεβαίνει τις σκάλες. "Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να μείνεις ακίνητος στο κρεβάτι σου για δύο εβδομάδες.. γιατί δεν τον ακούς?" 

Ρολλάρω τα μάτια μου και της δίνω την πατερίτσα. "Αρχίδια" της απαντώ και τοποθετώ το δεξί μου χέρι στο κάγκελο. Ρίχνω όλο μου το βάρος εκεί και ξεκινάω σιγά σιγά να κατεβαίνω τα σκαλιά. 

"Θα σταματήσεις ποτέ να βρίζεις?" με ρωτάει αγανακτισμένη και τοποθετεί το χέρι της γύρω από την μέση μου. 

Αμέσως σταματάω να κινούμαι και την κοιτάω με απορία στα μάτια της. "Ότι τι?" την ρωτάω. "Λες να υπάρχει περίπτωση.. εσύ.. 57 κιλά.. να στηρίξεις εμένα που είμαι 92,7?" καλά ηλίθια είναι?

"Η μητέρα σου μάλλον όχι, αλλά εγώ μπορώ να τα καταφέρω" από πίσω μου ακούγεται η βαριά φωνή του Κομνηνού. "Καλημέρα αγόρι μου" μου λέει χαρούμενα. "Άστον σε εμένα αγάπη μου" Ο Βύρωνας δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα της Στέλλας και την απομακρύνει με μια απαλή κίνηση από πάνω μου. Η μάνα μου αμέσως κοκκινίζει και στρέφει το βλέμμα της στο πάτωμα.

Αναστενάζω βαριά. 

Ναι τώρα την έπιασαν οι ντροπές. Χτες το βράδυ που μας έπιασε με την Άννα να πηδιόμαστε, καθόταν παγωμένη στην θέση της να μας κοιτάει λες και είναι Κινέζα τουρίστρια και εμείς ήμασταν η Ακρόπολη. 

Με έκπληξη, δηλαδή.

"Αυτό καλό είναι να μην ξαναγίνει" μου λέει με αυστηρότητα ο Βύρωνας με το που φτάσουμε στο τέλος της σκάλας. "Τι ήθελες και κατέβαινες? Θα στο έφερνα εγώ το πρωινό στο δωμάτιο σου.. θέλω να συζητήσουμε και κάτι" 

Τι να συζητήσουμε?

Τον κοιτάω λοξά και παίρνω και πάλι την πατερίτσα από το χέρι της μάνας μου. "Πες ότι είναι να πεις γρήγορα. Έχω ένα ραντεβού σε μια ώρα και δεν θέλω να το χάσω" του απαντώ και ξεκινάω να περπατάω με τα χίλια ζόρια προς την κουζίνα.

"Τι ραντεβού?" η Στέλλα ακούγεται τρομοκρατημένη. "Πού θα πας παιδί μου έτσι όπως είσαι?" με ρωτάει και με βοηθάει να κάτσω στο σκαμπό πίσω από το πάσο της κουζίνας. 

Ο Βύρωνας μου κάνει νόημα να σηκώσω το χτυπημένο πόδι μου ψηλά. Του κάνω κωλοδάχτυλο και τοποθετώ το ανάπηρο, αριστερό μου πόδι πάνω στο διπλανό σκαμπό.

"Δουλειά σου" της απαντώ κοφτά και τρώω μια κουταλιά γιαουρτιού με βρώμη και μέλι. Γιατί θέλει να χώνει την μύτη της παντού?

"Θα σε πάω εγώ" μου λέει ο πατέρας μου. "Δεν σε αφήνω μόνο σου σε αυτήν την κατάσταση.. εξάλλου.. σου είπα ότι θέλουμε να συζητήσουμε και κάτι"

Τον κοιτάω με καχυποψία. "Έχω καλέσει ταξί" του απαντώ και πίνω μια γουλιά από τον φρέσκο χυμό πορτοκαλιού. "Πες ότι είναι να πεις, να τελειώνουμε.. βιάζομαι" Του κάνω νόημα με το χέρι μου να ξεκινήσει να μιλάει. Δεν έχω όλη μέρα στην διάθεση μου.

Ο Κομνηνός κοιτάει συνωμοτικά την μάνα μου και αναστενάζει βαριά. "Πρέπει να μου πεις πότε θέλεις να σου κλείσω εισιτήριο για Άμστερνταμ" η φωνή του βγαίνει με αποφασιστηκότητα από μέσα του. "Η πρακτική σου ξεκινάει στις 25 Ιουνίου.. σε 17 μέρες δηλαδή" προσθέτει.

Χαμογελάω λοξά.

Πότε είπε ότι ξεκινάει η πρακτική μου?

Παίρνω αμέσως το βλέμμα μου από πάνω του και βγάζω από την τσέπη της φόρμας μου το γνωστό μαύρο τετράγωνο κουτάκι. Το τοποθετώ πάνω στον μαρμάρινο πάγκο και με το χέρι μου παίζω μαζί του. "Συνέχισε" του λέω και δεν τον κοιτάω καν. 

Ακούω την μάνα μου να ξεφυσάει βαριά.

"Καλό θα ήταν να πας μία εβδομάδα νωρίτερα.. σου έχω βρει ήδη σπίτι στο Eindhoven.. το έχω επιπλώσει κιόλας.. είναι δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο από το campus" προσθέτει με σταθερή φωνή. "Αλλά για εμένα θα ήταν προτιμότερο να πας νωρίτερα.. να μάθεις λίγο και την πόλη.. να δεις και τα μέρη λίγο πριν ξεκινήσεις να δουλεύεις"

Μάλιστα. 

"Κάτι άλλο?" τον ρωτάω με έναν ειρωνικό τόνο στην φωνή μου και συνεχίζω να παίζω με το μαύρο κουτάκι στο χέρι μου.

"Άρη.. κοίτα με λίγο αγόρι μου" ο Κομνηνός με παρακαλάει. Στα αρχίδια μου. Το βλέμμα μου συνεχίζει να είναι στραμμένο στον πάγκο. 

Σιωπή

"Μια εξάμηνη πρακτική στο High Tech Campus στο Eindhoven θα εκτοξεύσει την καριέρα σου στα ύψη. Θα γυρίσεις Ελλάδα τέλη Δεκεμβρίου, θα ορκιστείς τον επόμενο μήνα και με το που πάρεις το πτυχίο στο χέρι θα σε παρακαλάνε όλες οι εταιρείες τηλεπικοινωνίας για μια συνεργασία μαζί τους"

Θα με παρακαλάνε ε?

Με μια πρακτική στην Ολλανδία?

Αναστενάζω βαριά.

"Κάτι άλλο?" τον ρωτάω και πίνω μονορούφι τον υπόλοιπο χυμό μου.

"Παιδί μου.. άκου τον πατέρα σου" επεμβαίνει η μάνα μου. "Η Άννα εδώ είναι.. δεν φεύγει.. μπορείτε να έχετε σχέση από απόσταση για λίγο καιρό.. θα έρχεται στην Ολλανδία να σε βλέπει κιόλας.. θα έρχεσαι και εσύ Αθήνα.. και στο ενδιάμεσο θα μιλάτε στο skype.. δεν είναι τίποτα η απόσταση.. δεν θα σας κάνει κακό" Ναι όπως δεν μας έκανε και την τελευταία φορά.

"Κάτι άλλο?" συνεχίζω να ρωτάω. Απλά θέλω να πουν ότι έχουν να πουν και να σηκωθώ να φύγω από εδώ μέσα. 

Και το ξαναλέω. Έχω και ένα ραντεβού να προλάβω.

"Άρη θα πας" η σπαζαρχίδικη φωνή του Κομνηνού φτάνει πιο ενοχλητική από ποτέ στα αυτιά μου. "Δεν το διαπραγματεύομαι"

Ώστε δεν το διαπραγματεύεσαι ε?

Σηκώνω αργά αργά το βλέμμα μου και τον κοιτάω έντονα στα μάτια.

Μαύρο στο μαύρο.

Κομνηνός έναντι Ιωάννου.

"Θέλω να πας" επαναλαμβάνει και με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα. 

"Στα αρχίδια μου τι θέλεις" του απαντώ κοφτά και σηκώνομαι αμέσως από την καρέκλα. Παίρνω στο χέρι μου το μαύρο κουτάκι και τους το δείχνω. "Θα πει το ναι.. σήμερα θα το πει" τους ανακοινώνω και το βάζω και πάλι στην τσέπη της μαύρης μου φόρμας. "Οπότε αντί να κλείσεις αεροπορικά.. κλείσε κανένα κτήμα για τον γάμο" κάνω μια παύση και συνεχίζω. "Θα γίνει 26 Ιουλίου στα γενέθλιά της" επιμένω.

Τοποθετώ την πατερίτσα κάτω από την μασχάλη μου και ξεκινάω να περπατάω προς την εξώπορτα του σπιτιού μου.

Είμαι σίγουρος!

Σήμερα θα πει το ναι!

Σήμερα θα δεχτεί να γίνει γυναίκα μου!

Μετά τα χτεσινά θα είναι πιο γλυκιά και πιο δεκτική απέναντι μου!

Εξάλλου μου είπε ότι με αγαπάει!

Μου είπε ότι με συγχωρεί!

Ναι.. από σήμερα θα είμαστε και πάλι μαζί!

Θα δει και το άλλο και θα λιώσει σαν το κεράκι!

Θα καταλάβει ότι δεν αστειεύομαι.. ότι την αγαπάω!

Ότι είναι η μοναδική γυναίκα στην καρδιά μου!

Ότι είναι η μοναδική αγάπη της ζωής μου!

Και θέλω να το ξέρει!

Όλοι τους θέλω να το ξέρουν!

Όλοι!

Άννα

"Είσαι σίγουρη?" με ρωτάει η Δώρα την ώρα που τοποθετώ το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού μου. 

Αναστενάζω βαριά και κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου. Τρεις ώρες με την Δώρα και τον Μάνο αυτό συζητούσαμε. Και κάθε πέντε λεπτά με ρωτούσε αυτό το πράγμα.. πότε θα σταματήσει να το κάνει? Με εκνευρίζει. Και δεν πρέπει να μπω με νεύρα μες στο σπίτι.. διότι ξέρω τι θα συναντήσω πίσω από αυτήν την πόρτα. Ή μάλλον ποιον.. και η συζήτηση που θα ακολουθήσει θέλει ηρεμία, διαύγεια και καθαρό μυαλό. 

Ναι αυτά θέλει.

Και ναι. "Είμαι σίγουρη" την διαβεβαιώνω για χιλιοστή φορά σήμερα. Γυρνάω το κλειδί στην πόρτα και την ανοίγω. Μπαίνω μέσα και η ξανθιά φίλη μου με ακολουθεί.

"Αργήσατε!" αναφωνεί ο Γιώργος πριν καν κλείσουμε την πόρτα πίσω μας. "Πού ήσασταν τόσες ώρες?" μας ρωτάει.

Στρέφω το βλέμμα μου προς το σαλόνι και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι δύο μαύρα μάτια να με κοιτάνε έντονα. 

Παγώνω

"Και εγώ τον αγαπάω. Πολύ" του είπα και αμέσως ένιωσα το πρώτο δάκρυ να τρέχει από τον μάγουλο μου.

"Ανησυχήσαμε" λέει ο Άρης με γλυκιά φωνή. "Πού ήσασταν?" απορεί και μου κάνει νόημα να κάτσω δίπλα του στον καναπέ. 

Χαμογελώ αχνά και τοποθετώ την τσάντα μου στον καλόγερο δίπλα από την πόρτα. "Για καφέ με τον Μάνο" του λέω την αλήθεια. Αν και ξέρω ότι τον πληγώνει όταν το ακούει.. αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.. αφού μαζί του ήμουνα.. με τον Μάνο και με την Δώρα. 

"Τόσες ώρες?" απορεί ο αδερφός μου και σηκώνεται από τον καναπέ. Τοποθετεί την κολλητή μου στην αγκαλιά του και της δίνει ένα γλυκό και παρατεταμένο φιλί. "Μου έλειψες" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη της.

Παγώνω και πάλι.

"Το ξέρω ότι θα σου λείψει. Και σε αυτόν θα λείψεις. Να είσαι σίγουρη"

"Μωρό μου.. είχαμε πολλά να πούμε" του απαντάει η φίλη μου όλο νάζι. "Μας άργησε και ο Κομνηνός στο νοσοκομείο.. πολύ θέλει?" τον ρωτάει και με κοιτάει φευγαλέα. "Το ξέρω ότι είχαμε πει να πάμε για τρέξιμο στις 4 και ότι η ώρα είναι 9 το βράδυ.. αλλά.. πάμε τώρα?" η φωνή της ακούγεται πολύ γλυκιά. Με το που τελειώσει την πρόταση της, τρίβει το πρόσωπο της στο στήθος του αδερφού μου.

Χαμογελάω πικραμένα

Με την άκρη του ματιού μου κοιτάω τον Άρη. 

Ξέρει τι κάνει η φίλη μου.

Είναι έξυπνη.

"Ο κόσμος στις 9 το βράδυ ετοιμάζεται για ποτό ή για σεξ" της απαντάει ο Γιώργος και τοποθετεί τα χέρια του στους γλουτούς της φίλης μου. "Όχι για τρέξιμο" προσθέτει και την χουφτώνει με δύναμη.

Ξεροκαταπίνω

Παίρνω αμέσως το βλέμμα μου από πάνω τους και κοιτάω το σύνθετο που υπάρχει στο σαλόνι. Και πιο συγκεκριμένα τα αμέτρητα μπουκάλια με αλκοόλ που υπάρχουν μέσα σε αυτό. "Ποιος θέλει?" ρωτάω αόριστα και ξεκινάω να περπατάω προς τα εκεί. 

Ένα ποτήρι βότκας θα καθαρίσει το μυαλό μου. 

Σίγουρα

"Εμείς θα φύγουμε" η φωνή της Δώρας ακούγεται από πίσω μου. "Μην μας βάλεις" συμπληρώνει.

"Ναι να φύγετε" της απαντάει ο Άρης και αμέσως παγώνω.

"Δεν σου λέω να τον αφήσεις να φύγει για το καλό της καριέρας του. Ναι είναι και αυτός ένας σημαντικός λόγος.. αλλά δεν είναι ο κύριος" κάνει μια παύση και συνεχίζει "Άννα πρέπει να φύγει για να βρει τον εαυτό του και πάλι.. τον δυναμισμό του.. την αυτοπεποίθηση του.. το μυαλό του" 

Κατεβάζω μονορούφι την βότκα και αφήνω το κρυστάλλινο ποτήρι πάνω στην τραπεζαρία. Παίρνω στα χέρια μου το μπουκάλι και στρέφω το σώμα μου προς τον ενιαίο χώρο. Στο οπτικό μου πεδίο πλέον δεν υπάρχει ούτε ο Γιώργος ούτε η Δώρα. 

Μάλιστα

Έφτασε η στιγμή λοιπόν.

"Γιατί πίνεις?" με ρωτάει ο άνδρας που αγαπώ. Αμέσως τον καρφώνω έντονα στα μάτια. Έχει μείνει να με κοιτάει με ένα κουταβίσιο βλέμμα. "Σου συνέβη κάτι καρδούλα μου?" με ρωτάει και μου κάνει νόημα να κάτσω δίπλα του στον καναπέ. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Αν μου συνέβη λέει?

"Θέλεις να σου βάλω και εσένα ένα?" τον ρωτάω και κάνω δυο βήματα πιο κοντά του.

Αμέσως ο Άρης σμίγει τα φρύδια του και με κοιτάει με απορία. "Είμαι χαπακωμένος με παυσίπονα" μου απαντάει αμέσως. "Δεν κάνει" μου λέει κάτι που ξέρω ήδη.

Γαμώτο

Άννα συγκεντρώσου κορίτσι μου. 

Αυτό θα είναι δύσκολο.

"Ελπίζω το χτεσινό συμβάν να μην σου προκάλεσε κανένα πρόβλημα" Παίρνω θέση δίπλα του στον καναπέ και τοποθετώ το μπουκάλι με την βότκα πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι μπροστά μου. 

"Για τον έρωτα που κάναμε λες?"

Παγώνω

"Είναι τόσο ερωτευμένος μαζί σου που εθελοτυφλεί. Δεν θέλει να δει το καλό της σχέσης σας.. και ξέρεις ποιο είναι αυτό?" στρέφω το βλέμμα μου πάνω του και τον κοιτάω με βουρκωμένα μάτια. "Η απόσταση" 

Ο Άρης τοποθετεί το δεξί χέρι του γύρω από τους ώμους μου. "Ήταν ότι καλύτερο έχω νιώσει τελευταία μωρό μου" Τα χείλη του αφήνουν ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο μου. "Ότι καλύτερο για το σώμα μου, για την ψυχή μου και για την καρδιά μου" η φωνή του ακούγεται τόσο μα τόσο γλυκιά. 

Που πονάει.

Πονάει πολύ.

"Μου είπες ότι με αγαπάς κιόλας" συμπληρώνει ο Άρης. "Ότι με συγχωρείς" Νιώθω τα δάχτυλα του στο πιγούνι μου. "Τα εννοούσες?" με ρωτάει και με αναγκάζει να γυρίσω να τον κοιτάξω. "Ή τα είπες πάνω στην ένταση της στιγμής?"

Αμέσως η ανάσα μου κόβεται.

Αμέσως το στομάχι μου σφίγγεται. 

Αμέσως η καρδιά μου σταματάει να χτυπά.

"Τα εννοούσα" του απαντώ με ειλικρίνεια και τον καρφώνω έντονα στα μάτια του. Αυτά με κοιτάνε με χαρά. Υπέρμετρη χαρά. Το χαμόγελο του δεν έχει προηγούμενο. Είναι τόσο διάπλατο που εμφανίζονται αυτές οι δύο ρυτίδες στην άκρη του στόματος του.. κάτι που γίνεται σπάνια. Διότι σπάνια χαμογελάει με τόση ευτυχία. 

"Σε αγαπάω" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

"Αν τον αγαπάς άσ'τον να φύγει" μου λέει και μου κόβονται τα πόδια. "Και δεν θα κάνει καλό μόνο σε αυτόν, μην νομίζεις" η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο γρήγορη. "Η απόσταση θα κάνει μεγαλύτερο καλό σε εσένα, κόρη μου" 

"Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό" προσθέτω και αμέσως νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

Βλέπω τον Άρη να παγώνει απέναντι μου. "Τι εννοείς?" απορεί με τον δυναμισμό να είναι ξεκάθαρος στην φωνή του. Βλέπω τα μαύρα μάτια που αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να με κοιτούν με περιέργεια. 

Του χαμογελάω αχνά και του δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη του. "Σε αγαπάω τόσο γαμημένα πολύ" επαναλαμβάνω και καρφώνω έντονα το βλέμμα μου στο δικό του. "Και το κατάλαβα χτες.. που κάναμε έρωτα.. με συνδέει μαζί σου κάτι το ανυπέρβλητο.. αγάπη πες το.. έρωτα πες το.. πόθο πες το.. όλα αυτά.. μαζί.. υπέρμετρα.. τα νιώθω εγώ για εσένα" του εξομολογούμαι.

Αμέσως τα μάτια του αγοριού απέναντι μου αστράφτουν. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενο με κάνεις με αυτά που λες μωρό μου.. πόσο ευτυχισμένο με κάνεις" αναφωνεί ενθουσιασμένος και με φιλάει πεταχτά στο μάγουλο. "Θα με παντρευτείς?" με ρωτάει όλο νάζι και από την τσέπη της μαύρης φόρμας του βγάζει το γνωστό μαύρο κουτάκι. 

Ξεροκαταπίνω

Τα πόδια μου κόβονται.

Η ανάσα μου κόβεται.

Η μιλιά μου κόβεται.

Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι πάνω του. 

Τα μαύρα μάτια του με κοιτούν με αγάπη. Αγάπη και τρυφερότητα. 

"Πες το ναι ομορφιά μου" παρακαλάει και αφήνει το κουτί πάνω στα χέρια μου. Το δέρμα μου έρχεται σε επαφή με την δερματίνη και αμέσως ανατριχιάζω ολόκληρη.

"Είσαι ανώριμη Άννα, ανώριμη συναισθηματικά.. λες ότι αγαπάς τον γιο μου και σε πιστεύω.. αλλά ξέρεις και τι άλλο πιστεύω? Ότι δεν αγαπάς εσύ τον εαυτό σου.. δεν εμπιστεύεσαι τα συναισθήματα σου"

"Θέλω να τελειώσουμε" του λέω χωρίς δεύτερη σκέψη. "Οριστικά"

Σιωπή

Ο Άρης έχει μείνει παγωμένος να με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα. Το πρόσωπο του είναι τόσο κοντά στο δικό μου. Τα χείλη μας απέχουν μόλις λίγα εκατοστά. Αν ανέπνεε η ανάσα του θα χτυπούσε πάνω στο δέρμα μου. 

Αλλά δεν αναπνέει.

"Θέλω να βρω τον εαυτό μου" σπάω την σιωπή λίγες στιγμές μετά. Και μαζί με αυτήν, σπάει και η καρδιά μου.

Τα μάτια του έχουν μείνει να κοιτούν ανέκφραστα τα δικά μου. "Θα τον βρούμε μαζί τον εαυτό σου" μου απαντάει χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο.

"Δεν καταλαβαίνεις" του λέω και σκουπίζω τα αμέτρητα δάκρυα που υπάρχουν στα μάγουλα μου. "Πρέπει να το κάνω μόνη μου.. πρέπει να με αγαπήσω περισσότερο από ότι με αγαπώ τώρα.. πρέπει να εμπιστευτώ πρώτα εμένα.. για να μπορέσω μελλοντικά να εμπιστευτώ και πάλι εσένα" του λέω ανάμεσα στα αναφιλητά μου.

Γαμώτο

Γιατί κλαίω?

"Χτες είπες ότι με συγχώρεσες" μου απαντάει ο Άρης και με το χέρι του με αναγκάζει να τον κοιτάξω και πάλι. "Ψέματα έλεγες?" με ρωτάει και η αγωνία είναι ξεκάθαρη στο βλέμμα του.

Κλείνω τα μάτια μου και ρουφάω την μύτη μου.

Γαμώτο αυτό πονάει.

Πονάει άπειρα.

"Σε συγχωρώ" του λέω και καρφώνω τα μάτια μου στα δικά του. Πράσινο στο μαύρο. "Σε συγχωρώ γιατί σε αγαπάω. Άπειρα σε αγαπάω" του το ξεκαθαρίζω. "Αλλά δεν σε εμπιστεύομαι" προσθέτω κάτι για το οποίο είμαι σίγουρη ότι ισχύει.

Ναι.. στην παρούσα φάση δεν τον εμπιστεύομαι. 

"Δεν πρόκειται να σε κερατώσω ξανά. Στο υπόσχομαι" Ο Άρης ανεβάζει επικίνδυνα πολύ τον τόνο της φωνής του. "Και ούτε θα καπνίσω ποτέ ξανά χόρτο" προσθέτει και αμέσως μετά στενεύει τα μάτια του.

Για μισό.. 

Θύμωσε?

"Θέλω να σε πιστέψω" του απαντώ και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Μέχρι και αυτή πόνεσε. "Αλλά δεν μπορώ" προσθέτω ξέπνοη. 

Αμέσως ο Άρης χαμογελάει λοξά. "Δεν μπορείς?" με ρωτάει και ταυτόχρονα ο τόνος του ξεχειλίζει ειρωνεία. "Τι μαλακίες μου λες?" απαιτεί να μάθει και παίρνει αμέσως το χέρι του από τους ώμους μου. 

Το αγόρι δίπλα μου ανακάθεται στον καναπέ και πλέον το σώμα του είναι στραμμένο προς τα μπροστά. Οι αγκώνες του ακουμπούν στα γόνατα του και με τα χέρια του κρύβει το πανέμορφο πρόσωπό του. 

"Αν με αγαπούσες τόσο όσο σε αγαπάω εγώ, μια χαρά θα μπορούσες" η φωνή του φτάνει με δυσκολία στα αυτιά μου. "Όλες αυτές οι παπαριές που ακούω τόση ώρα έχουν αρχίσει να με εκνευρίζουν Άννα" προσθέτει και αμέσως απελευθερώνει το πρόσωπο του από τα χέρια του. Παίρνει από το τραπεζάκι το πακέτο με τα τσιγάρα και ανάβει αμέσως ένα.

"Πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς Άννα.. να κάτσεις να σκεφτείς τι θέλεις.. από την ζωή σου, από την σχέση σου, από τον Άρη.. και κυρίως.. από εσένα"

"Δεν είναι μαλακίες" τον διαβεβαιώνω. "Θέλω όντως λίγο χρόνο και λίγο χώρο για να τα βρω με τον εαυτό μου" τον πληροφορώ. "Μόνη μου" συμπληρώνω μετά από μια μικρή παύση.

Αμέσως βλέπω τον Άρη δίπλα μου να παγώνει. "Τι είπες?" με ρωτάει και το μάτι μου πέφτει πάνω στα δάχτυλα του χεριού, ανάμεσα στο οποία βρίσκεται το αναμμένο τσιγάρο. 

Τρέμουν.

Κοιτάω και το υπόλοιπο χέρι του.

Τρέμει.

Κοιτάω όλο του το σώμα.

Ο Άρης τρέμει ολόκληρος.

Γιατί τρέμει?

"Θέλω μια απόσταση" του λέω και αναστενάζω βαριά. "Θέλω να μείνουμε χώρια για να μπορέσω να ωριμάσω συναισθηματικά και να είμαι σε θέση στο μέλλον να σου προσφέρω την ευτυχία που αξίζεις.. διότι αξίζεις πραγματικά να είσαι χαρούμενος.. είσαι ο πιο δοτικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στην ζωή μου και-"

"Ώστε με θες ευτυχισμένο?" με διακόπτει και γυρνάει αμέσως το πρόσωπο του προς εμένα.

Ξεροκαταπίνω

Τα μαύρα μάτια του με κοιτάνε με πόνο. 

Με πολύ πόνο και στεναχώρια. 

Και από το πλάι τους τρέχουν δάκρυα. 

Αμέτρητα μικρά δάκρυα. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Τα δάκρυα μου είναι περισσότερα αυτήν την στιγμή.

Εγώ πονάω περισσότερο αυτήν την στιγμή.

Εγώ τον αγαπάω περισσότερο αυτήν την στιγμή.

"Το αξίζεις" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Με το αντίστροφο της παλάμης μου σκουπίζω και πάλι τα υγρά μου μάγουλα.

"Παντρέψου με τότε" επιμένει. Επιμένει ακόμη. 

Αναστενάζω βαριά και κλείνω τα μάτια μου.

Δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι. 

Όχι δεν αντέχω. 

Πονάω

Πονάει το σώμα μου.

Πονάει το κεφάλι μου.

Πονάει η καρδιά μου.

"Δεν μπορώ, όχι ακόμη τουλάχιστον" οι λέξεις βγαίνουν μαζί με ένα αναφιλητό από μέσα μου.

"Δεν μπορείς?" τον ακούω να με ειρωνεύεται. "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ?" ωρύεται.

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Το στομάχι μου σφίγγεται.

Τα πόδια μου κόβονται.

"Θέλω λίγο χρόνο πρώτα να σκεφτώ και λίγο χώρο για να αναπνεύσω, και μετά-"

"ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΆΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ!" με διακόπτει και νιώθω ένα χέρι να απομακρύνει το μικρό μαύρο κουτί από το κράτημα μου. 

Τι φάση?

Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτάω έντρομη. 

Ο Άρης έχει σηκωθεί από τον καναπέ και όρθιος πλέον μαζεύει τα πράγματα του από το σαλόνι. Παίρνει τα κλειδιά, τα τσιγάρα, το κινητό και το δαχτυλίδι και τα βάζει στις τσέπες του. 

"Χρόνο θέλεις?" ρωτάει. "Χρόνο θα έχεις!" απαντάει μόνος του. "Χώρο θέλεις?" ρωτάει και πάλι. "Χώρο θα έχεις!" απαντάει και πάλι μόνος του αλλά με περισσότερο νεύρο αυτήν την φορά.

Δεν το σκέφτομαι άλλο.

Αμέσως σηκώνομαι και εγώ όρθια από τον καναπέ και στρέφω το πρόσωπο μου πάνω του. Τα πράσινα μάτια μου διασταυρώνονται απευθείας με τα μαύρα δικά του. Έχει μείνει να με κοιτάει με ένα ψυχρό βλέμμα. Τα μαύρα κουμπιά του με κοιτάνε με έναν πάγο. Έχει καιρό να με κοιτάξει με αυτόν τον τρόπο.. με αυτήν την αδιαφορία. Με αυτό το κενό βλέμμα. 

Πονάει

Πονάει πολύ

"Σε έχω αγαπήσει όσο δεν αγαπάνε όλοι άντρες του πλανήτη μαζί" μου λέει και από τον τόνο της φωνής του καταλαβαίνω ότι και αυτός πονάει. "Σε έχω ερωτευτεί τόσο που ο νους σου.. το ανύπαρκτο μυαλουδάκι σου δεν μπορεί να φανταστεί" η φωνή του βγαίνει με δυσκολία από μέσα του. "Αλλά ως εδώ" μου λέει. "Ως εδώ"

Ως εδώ?

"Και εγώ σε αγαπάω" του απαντώ και συνεχίζω να κλαίω. "Τόσο, όσο δεν έχω αγαπήσει κανέναν άλλον στην ζωή μου.. ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό" τον διαβεβαιώνω.

Αμέσως ο Άρης γελάει. "Δεν μπορείς να αγαπήσεις" λέει ανάμεσα στα χαχανητά του. "Είσαι εγωίστρια" 

Τι λέει?

Εγωίστρια εγώ?

Εγώ που τον αγαπάω?

Πληγωμένη ναι, εγωίστρια όχι!

"Εγώ λιώνω για εσένα!" οι λέξεις βγαίνουν χωρίς να το καταλάβω από μέσα μου..

Αμέσως ο Άρης σπάει την οπτική επαφή μας και κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. "Αν κάποιος λιώνει σε αυτήν την σχέση.. αν κάποιος αγαπάει.. αυτός είμαι εγώ.. ΚΑΙ ΜΌΝΟ ΕΓΏ" τονίζει τις τελευταίες λέξεις και ξεκινάει να περπατάει με δυσκολία προς την εξώπορτα. "Και τώρα με συγχωρείς.. αλλά θα πάρω όση αξιοπρέπεια μου έμεινε και θα φύγω" η φωνή του ίσα που ακούγεται πια. 

Χωρίς να καταλάβω τι κάνω τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο δικό του και τον σταματάω από το να απομακρυνθεί τελείως από κοντά μου. Με ένα βήμα κλείνω την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα μας και πλησιάζω το στόμα μου στο αυτί του. "Θέλω απλά λίγο χρόνο και λίγο χώρο" του υπενθυμίζω και αφήνω και άλλα δάκρυα να πέσουν από τα μάτια μου. 

Ο Άρης στρέφει αργά αργά το πρόσωπο του προς το μέρος μου και με κοιτάει με βουρκωμένα μάτια. "Θα τον έχεις και τον χώρο και τον χρόνο" με διαβεβαιώνει.

Η καρδιά μου ραγίζει.

Το εννοεί.

Ναι το εννοεί.

"Αλλά μην περιμένεις κάτι άλλο από εμένα" στην φωνή του διακρίνω ότι και στα μάτια του. 

Κούραση

Ξεροκαταπίνω

Γιατί νιώθω ότι μόλις χωρίσαμε?

"Κουράστηκα Άννα" μου το επιβεβαιώνει και λεκτικά. "Η αγάπη που λες ότι νιώθεις για εμένα κουράζει.. είναι ψυχοφθόρα, όλη αυτή η κατάσταση με διέλυσε.. με ισοπέδωσε"

Μα και εμένα με διέλυσε.

Και εμένα με ισοπέδωσε.

Και εμένα με πλήγωσε.

Ο Άρης συνεχίζει να με κοιτάει έντονα στα μάτια. "Δεν ξέρω τι άλλο να πω πια, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να σου αλλάξω γνώμη" μου λέει και αμέσως ένα νέο κύμα αναφιλητών ξεσπάει από μέρους μου. 

Η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια.

Και αυτό πονάει, γαμώτο.

Πονάει πολύ.

"Όλα τα έκανα.. όλα τα δοκίμασα.. όλα!" η φωνή του κομπιάζει στο τέλος. "Από εδώ και πέρα όμως, είσαι μόνη σου ομορφιά μου, μόνη σου"

Μόνη μου?

"Το ξέρω το παιδί μου, Άννα, δεν σημαίνει ότι επειδή θα φύγει για έξι μήνες σε άλλη χώρα θα σταματήσει να σε αγαπάει.. απλά θέλει χρόνο.. θέλεις χρόνο.. για να έχετε μια ευκαιρία στο μέλλον.. χρειάζεστε απόσταση.. σωματική απόσταση.. διότι οι καρδιές σας θα είναι πάντα κοντά"

Ξεροκαταπίνω.

Τα μάτια του Άρη μου λένε ξεκάθαρα αυτό που εννοούν τα λόγια του.

Τέλος

Δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι.. να με κοιτάζει με αυτόν τον τρόπο.

Όχι δεν αντέχω.

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τα αναφιλητά να βγουν από μέσα μου.

Πονάω

Πονάω πολύ, γαμώτο.

Πολύ

Τα πόδια μου δεν με κρατάν.

Αφήνω το σώμα μου να πέσει κάτω και αυτό έρχεται σε επαφή με το κρύο πάτωμα.

Θα φύγει

"Του έχω βγάλει εισιτήριο για αύριο βράδυ.. πετάει στις 10.. αν θέλεις, είσαι ευπρόσδεκτη να έρθεις να τον αποχαιρετήσεις"

"Δεν θα το αντέξω" του απαντώ και σηκώνομαι από την καρέκλα του γραφείου του. Σκουπίζω τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μου και τον κοιτάω με πόνο. "Θα τον αποχαιρετήσω σήμερα το βράδυ, στο σπίτι μου" διαβεβαιώνω τον Κομνηνό και αναστενάζω βαριά.

"Είναι για το καλό της σχέσης σας" μου απαντάει με σιγουριά.

Και σας ρωτάω..

Είναι?

Είναι για καλό?

Και αν ναι.. γιατί πονάει τόσο πολύ?

Γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω?

Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω?

"Σ'αγαπάω" του λέω ανάμεσα στα αναφιλητά μου. "Μην το ξεχάσεις, ποτέ" προσθέτω και ανοίγω αμέσως τα μάτια μου.. μόνο για να μην δω κανέναν στο οπτικό μου πεδίο. 

Έφυγε

Έφυγε, γαμώτο. 

Έφυγε

Και τώρα?

Άρης

"ΧΩΡΟ, ΘΈΛΕΙ ΧΩΡΟ! ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ! ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΧΡΌΝΟ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ!" φωνάζω και χτυπάω το χέρι μου με τον γύψο πάνω στον άσπρο τοίχο. Κανονικά αυτό δεν θα έπρεπε να πονάει?

Εγώ γιατί δεν νιώθω τίποτα?

"ΣΚΆΣΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!" μου απαντάει ο Πάνος με τον ίδιο εκνευρισμό στην φωνή του. "Θα σηκώσεις όλη την πολυκατοικία στο πόδι! Και επίσης.. λίγα θεωρείς ότι έπαθες με το ατύχημα? Βάλε τον κώλο σου κάτω στον καναπέ και σταμάτα να κοπανιέσαι!" απαιτεί.

"ΆΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ!" συνεχίζω να φωνάζω. "ΠΕΣ ΓΑΜΏ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ ΠΕΣ! ΤΙ ΆΛΛΟ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ?"

ΤΙ?

ΤΙ?

ΤΙ?

"ΆΡΗ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ" ωρύεται ο Πάνος. Αμέσως μετά σηκώνεται από τον καναπέ και έρχεται κατά πάνω μου. Προσπαθεί να με ακινητοποιήσει για να σταματήσω να χώνω μπουνιές και κλωτσιές στον τοίχο του και τα καταφέρνει. Δεν είναι και δύσκολο εξάλλου.. εγώ με ένα πόδι και ένα χέρι τι μπορώ να κάνω?

"Την αγαπάω" του εξομολογούμαι για χιλιοστή δεύτερη φορά από την ώρα που ήρθα σπίτι του. "Την αγαπώ πολύ" 

Αμέσως βλέπω το πρόσωπο του φίλου μου να σκοτεινιάζει. "Το ξέρω" μου λέει και με βοηθάει να κάτσω στον καναπέ του. "Φαίνεται" προσθέτει και κάθεται απέναντι μου στην πολυθρόνα του.

Σιωπή

Όχι μόνο στον χώρο γύρω μου.

Αλλά και μέσα μου.

Μέσα στην καρδιά μου.

Μέσα στην ψυχή μου.

Απλά.. σιωπή.

"Πουτάνα την ανεβάζω, πουτάνα την κατεβάζω.. αλλά θέλει γερά κότσια αυτό που έκανε" μου λέει μετά από πολλή ώρα. Στρέφω το κεφάλι μου προς το μέρος του και τον κοιτάω με περιέργεια. "Και αυτή σε αγαπάει ρε μαλάκα, τι δεν καταλαβαίνεις?"

Χαμογελάω πικραμένα.

"Δεν είμαι και τόσο σίγουρος πια" τον ενημερώνω για τις τελευταίες εξελίξεις στην καρδιά μου και ανάβω αμέσως τσιγάρο. 

Και σας ρωτάω.. αν με αγαπούσε.. δεν θα έλεγε ναι στην πρόταση μου? Δεν θα τα ξεχνούσε όλα και θα έτρεχε στην αγκαλιά μου?

"Τώρα είσαι πληγωμένος ρε παπάρα και λες μαλακίες.. αν ηρεμήσεις λίγο και ξεκαθαρίσει το τοπίο.. θα δεις ότι είναι η καλύτερη λύση ο χωρισμός σας" 

"Αρχίδια" του απαντώ αμέσως και φυσάω τον καπνό ψηλά σε κυκλάκια. "Όλα αυτά είναι πούτσες μπλε.. αλλά αφού αυτό θέλει.. αυτό θα έχει.. χώρο και χρόνο δεν μου ζήτησε?"

Αμέσως ο Πάνος γουρλώνει τα μάτια του. "ΘΑ ΠΑΣ? ΘΑ ΠΑΣ ΤΕΛΙΚΆ ΣΤΟ EINDHOVEN?" με ρωτάει έντρομος.

Κλείνω τα μάτια μου και του γνέφω θετικά. "Πριν έρθω μίλησα πριν με τον πατέρα μου.. του είπα να μου κλείσει εισιτήριο όσο πιο γρήγορα γίνεται" του ανακοινώνω την απόφαση μου και ρίχνω το σώμα μου πίσω στον καναπέ. 

Χρόνο θέλει? έξι μήνες

Χώρο θέλει? Ολλανδία

"Είσαι σίγουρος?" με ρωτάει ο μαλάκας έπειτα από λίγο.

Είμαι?

"Ναι" όχι

Απλά αν μείνω εδώ δεν θα μπορέσω να της δώσω τον χώρο που θέλει. Ούτε και τον χρόνο. 

Αλλά αν η απόσταση μας απομακρύνει τελείως? 

Αν πάω Ολλανδία και όταν γυρίσω πίσω στην Αθήνα την βρω να είναι ευτυχισμένη με άλλον?

Αν εγώ βρω την ευτυχία σε άλλη γυναίκα εκεί?

Παγώνω

Τι σκέφτηκα ο μαλάκας?

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου.

Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. 

Ποτέ

"Με βοηθάς να βγάλω την μπλούζα μου?" ρωτάω τον παπάρα.

Αμέσως ο Πάνος σηκώνεται από την απέναντι πολθυρόνα και έρχεται πάνω μου. "Μαλάκα δεν λέω.. κολλητοί είμαστε.. έχουμε κάνει και παρτούζες μαζί στον παρελθόν.. αλλά δεν θα ξεπεράσεις την Άννα πηδώντας εμένα.. εγώ είμαι straight, στο ξεκαθαρίζω" μου λέει και τραβάει το μακό πάνω από το κεφάλι μου.

"Μαλάκας είσαι, αλλά τέλος πάντων" του απαντώ και αφαιρώ την μεμβράνη πάνω από το στήθος μου. 

Εγώ την Άννα δεν θα την ξεπεράσω. 

Σωστά?

"Ά.. Ά.. Ά.." ο Πάνος τραυλίζει. "Τι.. τι.. τι.." Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. Έχει μείνει να με κοιτάει τρομοκρατημένος. "ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ ΑΡΧΙΔΙ ΑΓΑΜΗΤΟ?" φωνάζει.

Χαμογελάω λοξά. "Σου αρέσει?" τον ρωτάω και παίρνω την Bepanthol στο χέρι. Την ανοίγω και τοποθετώ μια γενναιόδωρη ποσότητα πάνω στο νέο μου τατουάζ.

"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕΣ?" Ο παπάρας ξεφυσάει βαριά και κάθεται με φόρα δίπλα στον καναπέ. 

Κοιτάζω τα μαύρα καλλιγραφικά γράμματα που κοσμούν πλέον το στήθος μου στην περιοχή πάνω από την καρδιά μου. "Είναι η γυναίκα της ζωής μου" του εξομολογούμαι και τοποθετώ μια νέα μεμβράνη πάνω από τις δύο αυτές λέξεις που αγαπώ.

Άννα μου