Αφιέρωση κεφαλαίου

user70254091

user38769999

vouli21

****************

Άρης

Διψάω

Γαμώ διψάω πολύ

Από πότε έχω να πιω νερό?

Προσπαθώ να ανοίξω τα χείλη μου για να μπορέσω να ζητήσω νερό, χυμό.. κάτι υγρό τέλος πάντων αλλά δεν τα καταφέρνω.

Είναι.. είναι.. είναι κολλημένα μεταξύ τους?

Τι στον πούτσο?

Αφήνω ένα μουγκρητό να βγει από το στόμα μου και-

"ΆΡΗ ΞΎΠΝΗΣΕΣ?" 

Ρε Στέλλα! Τα τύμπανα μου γαμώ την πουτάνα μου γαμώ. Τι στον πέοντα φωνάζεις?

"Άρη αν με ακούς κούνα το χέρι σου ή άνοιξε τα μάτια σου" αυτήν την φορά ακούγεται η ήρεμη φωνή του Βύρωνα.

Είναι και αυτός εδώ? Ακόμη δεν παντρεύτηκαν και την παίρνει από πίσω? Να θυμηθώ μόνο να του κάνω μια διάλεξη για την ορθή τοποθέτηση του προφυλακτικού.. ώρα είναι να αποκτήσω και άλλα αδέρφια.. δεν θέλω.. πρόκοψα με τα προηγούμενα.

Προσπαθώ να κουνήσω τα δάχτυλα των χεριών μου αλλά αποτυγχάνω. Στο ένα νιώθω κάτι σκληρό και στο άλλο κάτι μυτερό.

Τι φάση?

Ας πάω με την επιλογή των ματιών.

Κάνω μια προσπάθεια...

Κάνω και μια δεύτερη...

Κάνω και μια τρίτη.. λίγο πιο τολμηρή.. και-

Ξεροκαταπίνω

ΤΙ ΒΥΖΑΡΕΣ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΒΛΈΠΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΜΟΥ?

Ω Θεέ μου

Ας γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά.. διότι από τα αριστερά υπάρχουν καυτοί πειρασμοί. 

Κουνάω ελάχιστα τον λαιμό μου προς τα δεξιά και-

ΚΑΙ ΆΛΛΑ ΒΥΖΙΑ ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΏ?

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ?

ΠΕΘΑΝΑ ΚΑΙ ΕΊΜΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ?

Ω Θεέ μου.. αυτό είναι.. πέθανα και ήρθα στον παράδεισο.. περίεργο.. με τόσες γκόμενες που με έχουν διαολοστείλει στο παρελθόν εγώ ήρθα στον παράδεισο?

"Μετρήστε θερμοκρασία, σφύξεις, αναπνοές, πίεση και κορεσμό. Αμέσως!" ο Βύρωνας δίνει οδηγίες? Σε ποιες? Στις βυζάρες? 

Αλλά τώρα που είπα βυζάρες.. θυμήθηκα ότι..

"Ά.. Ά.. Άννα?" η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία από το στόμα μου. Γαμώ το στανιό μου γαμώ. Ο λαιμός μου είναι ξερός. Θέλω επειγόντως νερό. 

Ναι.. νερό και Άννα.. αυτά χρειάζομαι. 

Επειγόντως

"Άρη αγόρι μου κοίτα με λίγο" λέει ο Κομνηνός και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο. Για να το κάνει αυτό έδιωξε τα δύο βυζιά βέβαια.. αλλά χαλάλι του. 

Αμέσως βλέπω τον πατέρα μου να με κοιτάει με αγωνία μες στα μάτια. "Θυμάσαι ποιος είσαι? Ξέρεις ποιος είμαι εγώ?"

Τι μαλακίες λέει?

"Έχεις πιει?" τον ρωτάω χωρίς δεύτερη σκέψη.

"Κοίτα τον μαλάκα που πουλάει και πνεύμα" ακούγεται η φωνή του Πάνου από το βάθος. 

Είναι και αυτός εδώ?

Τι φάση?

Αλλά να μου πεις.. από την στιγμή που υπάρχουν βυζιά σε κοινή θέα στο δωμάτιο, πού αλλού θα ήταν ο παπάρας?

"Σύρε και γαμήσου Πανούλη" του απαντώ και κλείνω τα μάτια μου. Κουράστηκα να τα κρατάω ανοιχτά.

"Εντάξει μια χαρά είναι" απαντάει ο ψηλός. 

Και αυτός εδώ? 

Πάρτι έχουμε ρε παιδιά?

"Άρη ξέρεις που βρίσκεσαι?" επιμένει ο πατέρας μου.

Ανοίγω το ένα μου μάτι, το αριστερό. Και ναι.. τα βυζιά από εκείνη την μεριά είναι ακόμη στην θέση τους. "Στον παράδεισο" απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη.

"Άρη με δουλεύεις? Μόλις ξύπνησες από ένα βαρύ χειρουργείο και έχεις όρεξη για πλάκα?" ο Κομνηνός πλέον ακούγεται εξαγριωμένος.

Αλλά για μισό..

Από πού είπε ότι ξύπνησα?

Ανοίγω αμέσως και τα δύο μου μάτια και κοιτάζω τον πατέρα μου έντρομος. "ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΟ ΕΊΜΑΙ?" 

Ο Βύρωνας αναστενάζει βαριά. "Πάλι καλά που δεν έπαθες καμία διάσειση!" λέει και παίρνει την μάνα μου στην αγκαλιά του. "Είναι καλά κορίτσι μου.. είναι καλά! Σταμάτα να κλαις!" 

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου πάνω της. Τα μπλε μάτια της είναι πρησμένα από το κλάμα και κατακόκκινα. "Τι έπαθες?" την ρωτάω αμέσως. Δεν θέλω να την βλέπω έτσι γαμώ.. είναι η μάνα μου στην τελική, η μάνα μου!

Το βλέμμα της Στέλλας κρύβει πόνο. Πόνο και... αϋπνία? Τι φάση? "Άρη χτες το βράδυ τράκαρες παιδί μου.. έτρεχες και έπεσες με το αμάξι πάνω σε ένα άλλο αμάξι! " εγώ? "Έχασα την μισή ζωή μου Άρη!" κάνει μια παύση και συνεχίζει. "Θυμάσαι τίποτα από ότι έγινε πριγκιπάκο μου?" 

Γιατί με λέει έτσι γαμώ μπροστά στα ρεμάλια?

Αναστενάζω βαριά και κλείνω τα μάτια μου.. προσπαθώ να επαναφέρω στην μνήμη μου τα χθεσινά γεγονότα.. 

Ήμουνα στο εστιατόριο.. της έκανα πρόταση γάμου.. αρνήθηκε.. η καρδιά μου έκανε κρακ.. μου είπε μια μαλακία ότι θεωρεί πως δεν με κάνει ευτυχισμένο.. σηκώθηκε και έφυγε.. εγώ έμεινα και άδειασα τον Γιαννάκη.. και μετά από μια ώρα σκέψης και ανάλυσης των γεγονότων αποφάσισα να πάω σπίτι της.. μπήκα στο αμάξι.. πάτησα τέρμα το γκάζι και... 

Ανοίγω και πάλι τα μάτια μου.

"ΣΚΌΤΩΣΑ ΚΑΝΈΝΑΝ?" πανικοβάλλομαι. 

Γαμώ την μαύρη την τύχη μου γαμώ.. έπεσα πάνω σε μια μαύρη mercedes. Ήταν σταματημένη βέβαια.. αλλά.. λες να ήταν κανένας μέσα?

"Δυστυχώς όχι" Στα αυτιά μου φτάνει μια άγνωστη γυναικεία φωνή. 

"Ήθελες να πεθάνω κακούργα γυναίκα ε?" της απαντάει μια άγνωστη ανδρική φωνή.

Τι στον πούτσο?

"Τα 100 έκλεισες την προηγούμενη εβδομάδα, δεν νομίζεις ότι έφτασε η ώρα να σε πάρει ο Χάρος?" του απαντάει και πάλι η άγνωστη γυναίκα.

"Πρώτα θα πεθάνεις εσύ, και μετά εγώ.. πάρ'το χαμπάρι.. την περιουσία μου δεν την αγγίζεις!" 

"Ποιος νοιάζεται για την περιουσία σου?" πλέον η άγνωστη κυρία ακούγεται ενοχλημένη. "Απλά βαρέθηκα να σου αλλάζω τις πάνες ακράτειας" 

Τι ακούω ο ταλαίπωρος?

"Πού είναι η Άννα?" ρωτάω και στρέφω τα μάτια μου πάνω στον Κομνηνό. 

"Αν μιλήσεις ακόμη μια φορά για αυτήν την πουτάνα, θα σε γαμήσω ανάποδα" ακούγεται ο Πάνος.

Αμέσως στρέφω το βλέμμα μου στο αντίθετο πλάι.. μόνο για να δω και πάλι τα δύο βυζιά. Γαμώ! Πρέπει να βάλω όση δύναμη διαθέτω για να καταφέρω να σηκώσω το κεφάλι μου από το στρώμα.. μόνο έτσι θα καταλάβω ποιοι άλλοι υπάρχουν μέσα στο δωμάτιο.

"Μην το κάνεις αυτό αγόρι μου.. σε παρακαλώ μη!" ακούγεται ο Βύρωνας. Αμέσως μετά έρχεται και πιέζει το κεφάλι μου με το χέρι του για να μείνει πάνω στο μαξιλάρι. "Για τις επόμενες 24 ώρες δεν πρέπει να κάνεις την παραμικρή κίνηση" προσθέτει. "Αν θέλεις να σε σηκώσω γίνεται.. θα ρυθμίσει εδώ η νοσοκόμα το κρεβάτι σου και θα το βάλει στις 30 μοίρες.. ούτε μία παραπάνω Έλενα!" ο τόνος του είναι κοφτός.

Νιώθω την κοπέλα με τις δύο βυζάρες -που λογικά είναι η Έλενα και βρίσκεται στα αριστερά μου- να σηκώνει το κρεβάτι μου. Το επόμενο δευτερόλεπτο το μάτι μου πέφτει πάνω στο σώμα μου.

Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου.

ΑΜΑΝ

"ΓΙΑΤΊ ΕΊΜΑΙ ΈΤΣΙ?" αναρωτιέμαι φωναχτά. Το αριστερό μου χέρι από τον αγκώνα και κάτω είναι στον γύψο. Το αριστερό μου πόδι από το γόνατο και κάτω είναι και αυτό στον γύψο. Η κοιλιά μου είναι τυλιγμένη με γάζες μερικές από τις οποίες είναι κόκκινες. "ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΎΤΣΟ ΈΠΑΘΑ?"

Εν τω μεταξύ αυτά με μια πρώτη ματιά πονάνε πολύ.. εγώ όμως γιατί δεν νιώθω τίποτα?

"Θα σου πω εγώ τι έπαθες! Κάταγμα κερκίδας και ωλένης, κάταγμα κνήμης και περόνης, τραυματική ρήξη ήπατος δεύτερου βαθμού και μερικές εκδορές στο κεφάλι σου" λέει ο Κομνηνός και αμέσως η Στέλλα ξεσπάει σε αναφιλητά. "Α! Και στο σώμα σου υπάρχουν μερικοί μώλωπες.. αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στα προηγούμενα"

Αν δεν απατώμαι, η φωνή του Βύρωνα είναι κάπως περίεργη. 

Ακούγεται θυμωμένος?

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του.

Λάθος.

Εξαγριωμένος είναι.

Αυτός?

Γιατί?

"Πού πήγαινες αγόρι μου στις 12 τα μεσάνυχτα με 240 km/h και έχοντας πάνω από 1,10 γραμμάρια αλκοόλης ανά λίτρο αίματος στο σώμα σου?" με ρωτάει ο πατέρας μου και με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα.

Μάλιστα.. 

Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό με τα γραμμάρια αλκοόλης στο αίμα που μου είπε, αλλά ένα κατάλαβα από το ύφος που έχει στο πρόσωπο του..

Την πούτσισα.

"Σπίτι της" του απαντώ και παίρνω αμέσως το βλέμμα μου από πάνω του. Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι και βλέπω τους υπόλοιπους που είναι μέσα στο δωμάτιο. Η Μαίρη.. η Νάντια.. ο Νίκος.. ο Μάριος.. ο Γιώργος.. η Δώρα στην αγκαλιά του.. ο Πάνος..

"Πού είναι η Άννα?" ρωτάω. Γενικά.. όχι κάποιον συγκεκριμένα.. απλά δεν την βλέπω στο οπτικό μου πεδίο και ανησυχώ.

Σιωπή

Στρέφω το βλέμμα μου στο διπλανό κρεβάτι που υπάρχει στον θάλαμο και τα μάτια μου πέφτουν πάνω σε έναν παππού. Είναι όντως μεγάλης ηλικίας.. τα μάτια του με κοιτούν με συμπόνια.. και.. για μισό.. αυτόν χτύπησα με το αμάξι? Και αν τον χτύπησα.. γιατί δεν έπαθε τίποτα? Ούτε μισή γάζα δεν έχει πάνω του. 

Δίπλα του είναι μια γιαγιά.. λογικά η γυναίκα του και έχει μείνει να με καρφώνει έντονα στα μάτια. Το βλέμμα της κρύβει μίσος.. εμένα μισεί? Τι της έκανα? Και για ένα λεπτό.. εγώ αυτήν κάπου την έχω ξαναδεί.. κάτι μου θυμίζει.. αλλά τι?

"Στα έχω μαζεμένα νεαρέ" μου λέει η γιαγιά με έναν αυστηρό τόνο στην φωνή της. "Όχι μόνο δεν τον σκότωσες για να απελευθερωθώ και εγώ από τα δεσμά μου επιτέλους και να πάω το καλοκαίρι που μας έρχεται διακοπές με τις φίλες μου στην Αιδηψό σαν άνθρωπος.. αλλά σε συναντώ ξανά μετά από έναν χρόνο.. και μαθαίνω ότι ακόμη να το παντρευτείς το κορίτσι!"

Και μόλις μου έρχεται φλασιά.. είναι η γιαγιά με το βιονικό αυτί! Εκείνη που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι πέρυσι.. στο εστιατόριο που είδα για πρώτη φορά τον Κομνηνό. Γαμώτο! Από όλες τις γιαγιάδες στον κόσμο πάνω σε αυτήν βρήκα να πέσω το κέρατο μου μέσα? 

"Και για να συνυπάρξουμε αρμονικά τις επόμενες μέρες μέσα στο δωμάτιο.. εσύ" λέει και με το χέρι της δείχνει εμένα "ξέχνα το κάπνισμα και την συνουσία εντός του χώρου του θαλάμου" και εσύ" λέει και δείχνει τον άνδρα της "ξέχνα τις ερυγές και προς Θεού.. μην σε ακούσω να αερίζεσαι εντός του χώρου του θαλάμου! Θα ζητήσω διαζύγιο!" γκρινιάζει.

Έχει φτάσει τα 100 και γκρινιάζει? 

Ακόμη? 

Πώς την αντέχει ο κακομοίρης?

"Τι το λες και δεν το κάνεις?" της απαντάει με νεύρο ο γεράκος και της γυρνάει την πλάτη. Αμέσως μετά τα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου. "Κάνε ότι θες αγόρι μου το βράδυ.. εγώ κοιμάμαι βαριά.. δεν ακούω τίποτα! Και αν θες μπλε χαπάκια.. εδώ είμαι εγώ" μου λέει και μου κλείνει το μάτι του. 

Αμέσως χαμογελάω λοξά. 

Είναι ωραίος τύπος αυτός, τον συμπάθησα.

Την γυναίκα του πάλι.. καθόλου!

Αλλά για να κάνω ότι θέλω το βράδυ.. πρέπει να.. 

Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι στους υπόλοιπους. "Πού είναι?" τους ρωτάω όλους αλλά κοιτάω τον ψηλό και την ξανθούλα. Μια τον έναν μια τον άλλον. Δεν μπορεί.. ένας από τους δύο θα ξέρει.. 

Αμέσως η Δώρα κλείνει τα μάτια της και ξεφυσάει βαριά. "Πες του το εσύ" λέει στον ψηλό και τοποθετεί το κεφάλι της στο στήθος του.

Το επόμενο δευτερόλεπτο τα μάτια μου κλειδώνουν με του κολλητού μου. Έχει μείνει να με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα. "Άρη.." η φωνή του τρέμει. "Μπορεί να είναι αδερφή μου, αλλά.. είναι απαράδεκτη.. είναι αναίσθητη.. είναι-"

"ΕΊΝΑΙ ΠΟΥΤΆΝΑ" τον διακόπτει ο Πάνος.

Αμέσως στρέφω το βλέμμα μου πάνω του και τον κοιτάω δολοφονικά. Πώς τολμάει ο παπάρας να μιλάει έτσι για το κοριτσάκι μου?

"Ρε μαλάκα άσ'την.. άσ'την να πάει στο διάολο.. μην την κυνηγάς άλλο. Παράτα την" συμπληρώνει και ξεφυσάει βαριά. Κάνει ακόμη δύο βήματα πιο κοντά στο κρεβάτι μου και τοποθετεί τα χέρια του στα κάγκελα που υπάρχουν στο τέλος αυτού. "Τα παιδιά την έπαιρναν όλο το βράδυ τηλέφωνο... δεν το σήκωσε ποτέ.. εσύ ήσουν στο χειρουργείο και αυτή έκοβε βόλτες στην Αθήνα"

Τι λέει ο μαλάκας?

Η βασίλισσα μου?

Αποκλείεται!

Αποκλείεται να έκοβε βόλτες στην Αθήνα. 

Είναι απλά στεναχωρημένη.. 

Είμαι σίγουρος ότι μετά τα χτεσινοβραδινά γεγονότα πήγε κάπου για να σκεφτεί και να κλάψει με την ησυχία της!

Ναι είμαι σίγουρος!

"Σήμερα το πρωί στις 10 που βγήκες από το χειρουργείο και μάθαμε ότι είσαι καλά, πήγα αμέσως σπίτι μας να την βρω" τον λόγο παίρνει και πάλι ο ψηλός. "Άρη, ήταν κλειδωμένη μέσα στο δωμάτιο της και δεν μου άνοιγε για κανέναν πούστη λόγο.. της είπα να έρθει μαζί μου εδώ και αρνήθηκε" προσθέτει και περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. "Η ώρα έχει πάει έξι το απόγευμα και δεν μου έχει στείλει ούτε ένα μήνυμα για να δει αν ζεις ή αν πέθανες" μου απαντάει με μια απογοήτευση. "Μπορεί να είναι αδερφή μου, ναι.. αλλά.. Άρη" ο ψηλός με καρφώνει έντονα στα μάτια. "Δεν καταλαβαίνει.. έχει δίκιο ο Πάνος.. άσ'την"

Τι είπε?

Τι να κάνω?

Να την αφήσω?

Γελάω

Δεν θα είναι με τα καλά του.

Αυτός την ξανθούλα θα την άφηνε?

Ούτε καν. 

Εγώ γιατί να αφήσω την πριγκίπισσα μου?

Κουνάω δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου και στρέφω το βλέμμα μου στον Κομνηνό. "Το κινητό μου πού είναι?" τον ρωτάω και κοιτάω το ελεύθερο από τον γύψο χέρι μου. Στο αντίστροφο της παλάμης υπάρχει μια βελόνα μες στο δέρμα μου και με αυτήν συνδέονται πολλά σωληνάκια. 

Τέλεια!

Ούτε τηλέφωνο μπορώ να την πάρω, αλλά ούτε και να τραβήξω μαλακία το βράδυ!

Πώς τα κατάφερα έτσι?

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Ακούω τον Κομνηνό να ξεφυσάει βαριά. "Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να την πάρεις εσύ" ο τόνος της φωνής του ακούγεται αυστηρός.

Παγώνω

Τι λέει?

Σηκώνω αργά αργά το πρόσωπό μου και αντικρίζω το δικό του. "Βυρωνάκο δεν ρώτησα την γνώμη σου.. πες μου απλά που είναι το γαμημένο.. θέλω να την πάρω τηλέφωνο" του απαντώ με νεύρο. 

Ο πατέρας μου κοιτάει συνωμοτικά την μάνα μου και εκείνη του γνέφει αρνητικά.

ΟΡΊΣΤΕ?

ΚΑΙ ΕΣΎ ΤΈΚΝΟΝ ΒΡΟΎΤΕ?

"ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΓΑΜΏ ΤΟ ΣΤΑΝΙΌ ΜΟΥ?" ξεκινάω να φωνάζω και κλείνω με δύναμη τα μάτια μου.

Θέλω να την πάρω τηλέφωνο.. θέλω να της μιλήσω! Το μόνο που θέλω να της πω είναι ότι με κάνει ευτυχισμένο.. η ίδια με κάνει πολύ, πολύ χαρούμενο! Δεν αναζητούσα την ευφορία από τον μπάφο επειδή δεν μου την έδινε η Άννα μου.. 

Τι μαλακίες έβαλε πάλι στο κεφάλι της γαμώ? 

Το μαύρο ήταν απλά μια συνήθεια.. μια απαράδεκτη.. μια άθλια.. μια ανώριμη συνήθεια.. αλλά την έκοψα.. και θέλω να το ξέρει γαμώτο! Θέλω να της το πω!

Ανοίγω τα μάτια μου και πάλι και κοιτάω αμέσως την Στέλλα. Είναι ο πιο αδύναμος κρίκος εδώ μέσα.. η περισσότερο ευαίσθητη. Αν την πιέσω λίγο, θα μου πει που είναι το γαμημένο το κινητό μου. Ναι.. η μάνα μου θα μου πει.

Ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω, αλλά δεν προλαβαίνω να αρθρώσω λέξη. Η πόρτα του δωματίου ανοίγει σιγά σιγά και από πίσω της προβάλει-

Ξεροκαταπίνω

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή..

Η ανάσα μου βαθαίνει..

Το σώμα μου τρέμει..

Και τα πόδια μου κόβονται..

"Είσαι όμορφη" της λέω με γλυκιά φωνή. Και είναι αλήθεια. Είναι πολύ όμορφη.. σαν πριγκίπισσα είναι! Η δική μου πριγκίπισσα! Το δικό μου κοριτσάκι! Το δικό μου μωράκι!

Φοράει απλά ένα κοντό μαύρο τζιν σορτσάκι και ένα λευκό φανελάκι και είναι θεά! Πώς στον πούτσο τα καταφέρνει? Πώς φοράει κάτι τόσο απλό και ταυτόχρονα είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει στην ζωή μου?

Στρέφω το βλέμμα μου στο προσωπάκι της. Τα χειλάκια της είναι ροζ και τα μαγουλάκια της επίσης. Το κοριτσάκι μου δεν με κοιτάει.. τα μάτια της είναι καρφωμένα κάτω στο πάτωμα και..

ΓΑΜΏ!

Τι το ενδιαφέρον έχει αυτό το πούστικο και αξίζει την προσοχή της? Εμένα γιατί δεν με κοιτάει με αυτές τις πράσινες χάντρες που έχω ερωτευτεί? 

Γιατί? 

Γιατί? 

Γιατί?

"Μπα, θυμήθηκες να έρθεις?" την ειρωνεύεται ο ψηλός και την κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα.

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. 

Τι νομίζει ότι λέει?

"ΣΚΆΣΕ ΡΕ ΜΑΛΆΚΑ!" του φωνάζω με νεύρο.

"ΌΧΙ ΜΊΛΑ ΡΕ ΜΑΛΆΚΑ!" επεμβαίνει ο Πάνος. 

Παγώνω

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΎΤΣΟ ΛΈΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ?

Κοιτάω αμέσως και τους υπόλοιπους που υπάρχουν στο θάλαμο μαζί μου. Η Δώρα, ο Νίκος, ο Μάριος, η Νάντια και η Μαίρη κοιτάνε όλοι τους με το ίδιο δολοφονικό βλέμμα την Άννα μου.

Αμέσως η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά. 

Τι νομίζουν ότι κάνουν οι γαμημένοι? 

Αν το καταλάβει αυτό η Άννα, θα νιώσει άσχημα και θα φύγει.

Θέλουν να με διαλύσουν τελείως?

Αυτό θέλουν?

Γιατί αν φύγει αυτήν την στιγμή από εδώ, θα καταρρεύσω.. δεν θα αντέξω.. θα καταρρεύσω και πάλι.

"Έλα μέσα" της λέω με τρυφερή φωνή. "Είμαστε όλοι εδώ.. έλα.. κάτσε μαζί μας" 

"Ναι κορίτσι μου.. έλα μέσα γιατί τα νεύρα του δεν είναι καθόλου καλά!" επεμβαίνει η γιαγιά από δίπλα. "Από την ώρα που ξύπνησε εσένα ζητάει!"

Η Άννα αμέσως παγώνει. Βλέπω τα μαγουλάκια της να κοκκινίζουν και.. 

Ξεφυσάω βαριά.

Γιατί γαμώ δεν με κοιτάει ακόμη?

"Εμείς μήπως είναι καλύτερα να πάμε για λίγο έξω?" την κατάσταση αποφασίζει να σώσει η μάνα μου. "Να πάρουμε και καθαρό αέρα.. 8 ώρες έχουμε κλείσει σε αυτόν τον θάλαμο! Είναι αποπνικτικά εδώ μέσα!" 

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου πάνω της και της κλείνω το μάτι. Είσαι θεά, της λέω άηχα. 

Η Στέλλα διαβάζει τα χείλη μου και μου χαμογελάει διάπλατα. Τοποθετεί το κεφάλι της στο στήθος του Βύρωνα και τρίβει ελαφρά το πρόσωπο της εκεί. "Θα πάμε να πάρουμε φαγητό από το εστιατόριο απέναντι... τι θέλεις να σου φέρουμε αγόρι μου?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή.

"Τίποτα" της απαντώ κοφτά και γυρνάω να κοιτάξω και πάλι της Άννα μου. 

Με κοιτούσε ήδη.

Με το που διασταυρωθούν τα βλέμματα μας, η μικρή μου παίρνει αμέσως τα ματάκια της από πάνω μου και κοιτάει και πάλι το γαμημένο το πάτωμα.

ΓΑΜΏ ΤΟ ΠΟΎΣΤΙΚΟ ΤΟ ΔΆΠΕΔΟ ΓΑΜΏ

"Από την στιγμή που βγήκε από το χειρουργείο, πρέπει να φάει δέκα ώρες μετά κάτι ελαφρύ και ξηρό.. θα του πάρουμε κίτρινο τυρί και φρυγανιές Στέλλα μου" Ο πατέρας μου τοποθετεί το χέρι του γύρω από την μέση της. "Παιδιά κερνάω καφέ, γλυκό, φαγητό.. ότι θέλετε!" αναφωνεί χαρούμενος και ξεκινάει να περπατάει προς την πόρτα του δωματίου. 

Οι φίλοι μου ξεκινάνε να περπατάνε άκεφα προς την έξοδο και βγαίνουν ένας ένας από τον θάλαμο. Ακολουθούν η Στέλλα, οι δύο νοσοκόμες με τα ωραία τα βυζιά από πριν, και λίγο πριν περάσει και ο Κομνηνός την πόρτα γυρνάει να κοιτάξει εμένα και την Άννα φευγαλέα. "Άννα κοπέλα μου θέλεις να σου φέρω κάτι?" την ρωτάει και αμέσως το κορίτσι μου του κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.

Ξεφυσάω βαριά και στρέφω το βλέμμα μου πάνω στον πατέρα μου. "Θέλει ένα κρουασάν σοκολάτας και έναν διπλό cappuccino μέτριο προς γλυκό" του παραγγέλνω. 

Είμαι σίγουρος ότι όλη μέρα σήμερα δεν έφαγε τίποτα. Φαίνεται.. αλλά κυρίως ακούγεται.. το στομάχι της γουργουρίζει και γίνεται αντιληπτό και στους δίπλα θαλάμους. Επίσης, χτες το βράδυ έβαλε μόνο τρεις μπουκιές με μακαρόνια στο στόμα της. Και δεν άγγιξε ούτε το ψωμάκι της. Τι σκατά πάει λάθος με αυτήν την γυναίκα τώρα τελευταία και δεν τρώει τίποτα?

Μισή έχει μείνει!

Και εντάξει δεν λέω.. τις γκόμενες τις ήθελα πάντα με αναλογίες μοντέλων.. 90-60-90.. χωρίς κυτταρίτιδα και χωρίς περιττά κιλάκια.. αλλά η Άννα μου κοντεύει να χάσει όλες τις καλλίγραμμες καμπύλες της από τότε που χωρίσαμε.. πού στον πούτσο θα βάζω τα χέρια μου όταν θα την πηδάω στο μέλλον? Από πού θα κρατιέμαι?

"Έγινε!" αναφωνεί χαρούμενα ο Κομνηνός. "Α! Και Άρη! Το κινητό σου είναι στο τραπέζι.. μέσα στο δεύτερο συρτάρι.. ακριβώς δίπλα από το δαχτυλίδι" μου λέει και αμέσως μετά βγαίνει έξω από το δωμάτιο.

Δίπλα από το δαχτυλίδι

Χαμογελάω λοξά

Παπάρα

"Ποιο δαχτυλίδι?" ρωτάει η γιαγιά από δίπλα.

"Γίνεται να σταματήσεις να είσαι κουτσομπόλα για λίγα μόνο λεπτά?" την επιπλήττει ο άνδρας της.

Αδιαφορώ πλήρως και το υπερήλικο ζεύγος και στρέφω το βλέμμα μου πάνω στο κοριτσάκι μου. Τα μάτια της εξακολουθούν να είναι καρφωμένα στο πάτωμα. Αναστενάζω βαριά και μένω να την κοιτάω έντονα από πάνω μέχρι κάτω. Θέλω να αποτυπώσω αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου. Θέλω να έχω κάτι στο νου μου για να ξεκινήσω να ελπίζω. Και τι καλύτερο από αυτό?

Το κορίτσι μου ήρθε! Ήρθε να με επισκεφτεί στο νοσοκομείο! Έμαθε για το ατύχημα μου και ήρθε να δει αν είμαι καλά! Άργησε λίγο.. αλλά επιλέγω να το προσπεράσω αυτό το γεγονός.. και μόνο που ήρθε να δει πως είμαι.. στέλνει ζωή στο νεκρό κορμί μου... δίνει ανάσα στην πνοή μου.

"Ολόκληρος τραυματίας είναι κορίτσι μου! Με άδεια χέρια ήρθες να τον επισκεφτείς?" την σιωπή σπάει η γριά από δίπλα.

Ρολλάρω τα μάτια μου.

Θα μας πρήξει τα αρχίδια και σε αυτό το κεφάλαιο.

"Και εσένα τι σε νοιάζει πως ήρθε η κοπέλα? Μάνα της είσαι?" την βάζει στην θέση της ο γέρος. "Μην την ακούς κορίτσι μου.. είναι στα τελευταία της και τα έχει χαμένα!" ο άνδρας απευθύνεται πλέον στην Άννα μου.

Το κορίτσι μου κάνει δυο βήματα πιο κοντά μου και.. επιτέλους! Η Άννα μου σηκώνει το βλέμμα της πάνω μου αργά αργά.. και-

Παγώνω

"Τι έπαθες μωρό μου?" ανησυχώ.

Τι στον πούτσο της συνέβη?

Τα πράσινα ματάκια της που τόσο λατρεύω με κοιτούν με παράπονο.. Το βλέμμα της φαίνεται κουρασμένο και είναι σαν να έχει χαθεί η ζωντάνια, το νεύρο και ο δυναμισμός από μέσα της. Επίσης τα βλέφαρα της είναι πρησμένα και έχει και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της.

Αυτό ένα πράγμα σημαίνει..

Έκλαιγε

Και αυτό ένα άλλο πράγμα σημαίνει..

 Αμέσως χαμογελάω διάπλατα

"Με αγαπάς?" την ρωτάω χωρίς να καταλάβω πως βγαίνουν οι λέξεις από μέσα μου.

"Ναι" επεμβαίνει η γριά από δίπλα. "Τυφλός είσαι? Δεν βλέπεις πώς είναι?"

"Δεν σε αγαπάω, απλά ανησύχησα" λέει και αμέσως η Άννα μου κοιτάει κάτω δεξιά και το κάτω χείλος της κάνει έναν μικρό σπασμό.

Μ Α Λ Α Κ Ι Ε Σ

Η μικρή μου πριγκίπισσα παίρνει αυτήν την έκφραση όταν λέει ψεματάκια.

Ω μωρό μου! Δεν μπορείς να κρυφτείς από εμένα!

Το ερώτημα όμως είναι άλλο.. λέει ψέματα σε εμένα? Ή στον εαυτό της?

Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο..

"Πριγκίπισσα μου.. έλα εδώ.. έλα κοντά μου.." η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Δεν θέλω να επέμβει η γιαγιά από δίπλα. Αυτή είναι η στιγμή μας.. ας το βουλώσει για λίγη ώρα!

Η Άννα μου προς μεγάλη μου έκπληξη με υπακούει και έρχεται και στέκεται στο κρεβάτι δίπλα μου από τα δεξιά μου. Τα μάτια της είναι συνέχεια καρφωμένα στο σώμα μου και αν δεν κάνω λάθος.. γαμώτο.. όχι δεν κάνω λάθος! Δάκρυα είναι αυτά? 

Χαμογελάω λοξά.

Νοιάζεται.. νοιάζεται για εμένα!

Η βασίλισσα μου νοιάζεται για εμένα!

Ω αγάπη μου.. και ο βασιλιάς σου νοιάζεται για εσένα!

Και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που..

Ο φίλος μου συσπάται.

"Ά.. Ά.. Άρη" η φωνή της τρέμει. "Πώς είσαι?" με ρωτάει και αμέσως μετά κλειδώνει τα μάτια της στα δικά μου. Από το βλέμμα της καταλαβαίνω ότι ανησυχεί.. πολύ.

"Από την στιγμή που σε είδα είμαι τέλεια μωρό μου" της απαντώ με ειλικρίνεια και προσπαθώ να μετακινήσω το κορμί μου προς το μέρος της. 

"ΌΧΙ" φωνάζει αμέσως η Άννα μου και τοποθετεί το χέρι της πάνω στο σώμα μου. Ο φίλος μου συσπάται για δεύτερη φορά σε αυτήν την μικρή επαφή. "Μετά από ένα τέτοιο χειρουργείο, πρέπει να μείνεις μια μέρα ακίνητος" μου λέει με ένα δασκαλίστικο υφάκι.

Με καυλώνει όταν το παίζει παντογνώστρια.

Αλλά για μισό.. από πού ξέρει τι χειρουργείο έκανα? 

Ανοίγω το στόμα μου να την ρωτήσω, αλλά δεν προλαβαίνω. Η Άννα μου σκύβει απευθείας πάνω μου και-

Ω ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

"Γιατί το μαξιλάρι σου είναι τόσο ψηλά?" με ρωτάει. 

Αλλά δεν μπορώ να της απαντήσω. Το στήθος της είναι στο ύψος του κεφαλιού μου και το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στα βυζάκια της που φαίνονται έτσι στητά και ζουμερά μέσα από το λευκό φανελάκι. 

"Κάτσε λίγο να στο φτιάξω.. πρέπει να είναι πιο χαμηλά για να υποστηρίζει καλύτερα την αυχενική μοίρα της σπονδυλικής σου στήλης" 

Κάτι παπαριές την ακούω να λέει μες στην ζάλη μου και επιλέγω να μην δώσω σημασία. Ας κάνει ότι θέλει με το μαξιλάρι μου.. αν είναι να έχω αυτήν την θέα.. ας το φτιάχνει όλο το βράδυ το πούστικο.. μόνο τα βυζάκια της θέλω να βλέπω.. δεν φοράει και σουτιέν και οι ρώγες της φαίνονται έτσι ορθωμένες και σκληρές.. και..

ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ

ΘΈΛΩ ΝΑ ΤΙΣ ΠΙΠΙΛΊΣΩ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ

'Έτοιμος!" αναφωνεί χαρούμενα η Άννα μου και σηκώνεται από πάνω μου. 

Αμέσως παγώνω. Κιόλας?

Τα μάτια μας διασταυρώνονται. Πλέον το βλέμμα της έχει μαλακώσει κάπως, αλλά οι πράσινες χάντρες της εξακολουθούν να γυαλίζουν. "Μπορώ να κάνω κάτι άλλο για εσένα?" με ρωτάει όλο προθυμία.

Αναστενάζω βαριά.

"Ναι, θέλω να μου τον παίξεις" της απαντώ ευθύς αμέσως και με το βλέμμα μου της δείχνω την στύση μου που μας χαιρετάει σαν την βασίλισσα Ελισάβετ, περίτρανη και περήφανη κάτω από το λευκό σεντόνι. 

"ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ?" φωνάζει η γιαγιά από δίπλα. "ΘΑ ΣΥΝΟΥΣΙΑΣΤΕΙΤΕ ΕΔΏ ΜΈΣΑ?" μας ρωτάει έντρομη. "Ω ΑΓΙΕ ΡΑΦΑΗΛ.. ΝΙΏΘΩ ΤΟ ΈΜΦΡΑΓΜΑ ΝΑ ΈΡΧΕΤΑΙ" 

"ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!" αναφωνεί όλο χαρά ο γεράκος από δίπλα. "Χρόνια ολόκληρα περίμενα αυτήν την στιγμή! Σας παρακαλώ παιδιά μου! ΣΥΝΟΥΣΙΑΣΤΕΙΤΕ!"

Χαμογελάω λοξά και στρέφω και πάλι το βλέμμα μου στην Άννα μου. Έχει μείνει κοκαλωμένη στην θέση της να κοιτάει με γουρλωμένα μάτια την στύση μου. 

Ω μωρό μου.. σου έλειψε και εσένα το σεξάκι? 

Εμένα να δεις!

"Άρη.. εγώ.. εγώ.." ξεροκαταπίνει. "Νομίζω ότι είναι καλύτερα να φύγω" μου λέει και αμέσως παίρνει το βλέμμα της από την στύση μου. Κλείνει με δύναμη τα πόδια της και καρφώνει τα μάτια της στα δικά μου. Τα πράσινα ματάκια που έχω ερωτευτεί όσο τίποτα άλλο στην ζωή μου με κοιτούν με...

Πόθο?

Χαμογελάω λοξά.

Ω μωρό μου.

Και εγώ σε θέλω.. πολύ!

"Μην φύγεις καρδούλα μου" την παρακαλάω με γλυκιά φωνή. "Όχι ακόμη τουλάχιστον" 

Η Άννα μου κλείνει για μια στιγμή τα ματάκια της. "Δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι" ψιθυρίζει με τρεμάμενη φωνή και τα ανοίγει και πάλι. "Ειδικά αν αναλογιστείς ότι εγώ ευθύνομαι για αυτήν την κατάσταση" 

Αυτήν ευθύνεται για αυτήν την κατάσταση?

Τι μαλακίες λέει πάλι?

"Η ποσότητα αλκοόλης που βρέθηκε στον οργανισμό σου ήταν εξωπραγματική. Είμαι σίγουρη ότι ήπιες πολύ χτες μετά τα γεγονότα στο εστιατόριο και έγινε ότι έγινε.. αν δεν σε πλήγωνα, τότε μπορεί-"

"ΣΚΆΣΕ" την διακόπτω και αναστενάζω βαριά. 

Τι λέει γαμώ την πουτάνα μου? 

Τι στον πούτσο λέει? 

Πάλι τον εαυτό της θα κατηγορήσει για ότι έγινε? 

Σε λίγο θα μας πει ότι και τα μνημόνια αυτήν τα υπέγραψε!

Δεν γίνεται να φταίει για όλα όσα γίνονται! 

Απλά δεν γίνεται!

"Φίλα με" απαιτώ χωρίς δεύτερη σκέψη και την καρφώνω έντονα στα μάτια. Μαύρο στο πράσινο. "Απλά σκάσε και φίλα με" 

Δεν γίνεται.. έχει ξεχάσει πόσο μαγικά είναι όταν ακουμπάνε τα σώματα μας.. όταν αγγίζονται τα χείλη μας.. όταν τοποθετεί το χέρι της πάνω στην καρδιά μου και νιώθει πόσο γρήγορα αυτή χτυπάει.. απλά το έχει ξεχάσει.. 

Για αυτό πιστεύει αυτές τις παπαριές που μου έλεγε χτες.. ότι και καλά δεν είναι αρκετή για εμένα.. ότι δεν μου δίνει την ηδονή που αναζητάω.. απλά έχει ξεχάσει πώς τρέμει το σώμα μου όταν τελειώνω μέσα της! Καμία άλλη δεν το έχει καταφέρει αυτό, γαμώ την πουτάνα μου γαμώ! Καμία άλλη! 

Και ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω για να της τα θυμίσω όλα αυτά.. ακριβώς!

Η Άννα γουρλώνει αμέσως τις ματάρες της και με κοιτάει με έκπληξη. "Τι.. τι λες?" τραυλίζει. "Έχουμε χωρίσει και-"

"Φίλα τον κοπέλα μου!" επεμβαίνει το βιονικό αυτί. "Αρκετά σακατεμένος είναι!  Μην τον ταλαιπωρείς εσύ και άλλο!"

Αμέσως χαμογελάω διάπλατα. Δεν ξέρω γιατί.. αλλά είναι γαμάτο να έχεις κάποιον να σε υποστηρίζει σε κάτι τέτοιες στιγμές.. και ειδικά όταν αυτή η βοήθεια έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις. Απλά.. γαμάτο.

Βλέπω την Άννα να ξεφυσάει βαριά. Στρέφει το βλέμμα της στα χείλη μου και ξανά στα μάτια μου. "Ένα τελευταίο φιλί" μου λέει και με κοιτάει με αυστηρότητα. 

Ναι ότι πεις

"Στο ξεκαθαρίζω από τώρα.. δεν.. δεν σημαίνει τίποτα αυτό" με προειδοποιεί και σκύβει ελάχιστα το πρόσωπό της προς το μέρος μου.

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Στρέφω τα μάτια μου πάνω στα ροζ σαρκώδη χειλάκια της και γλείφω τα δικά μου με την γλώσσα μου. 

Η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Γαμώτο.. αυτό.. αυτό όντως θα γίνει!

"Είμαστε σύμφωνοι?" με ρωτάει και φέρνει το πρόσωπό της σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου. 

Ξεροκαταπίνω

Νιώθω την ανάσα της πάνω στο δέρμα μου και.. γαμώ! 

Ο φίλος μου συσπάται.

"Είμαστε σύμφωνοι?" επαναλαμβάνει και το κάτω χειλάκι της αγγίζει τα δικά μου.

Αναστενάζω βαριά και κλειδώνω το χείλος της ανάμεσα στα δικά μου. Κλείνω τα μάτια μου και-

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Τα πόδια μου κόβονται.

Το στομάχι μου σφίγγεται.

Συμβαίνει όντως! 

Με φιλάει! 

Ναι! 

Ναι γαμώ την πουτάνα μου!

Ναι!

Μετά από ότι έχει γίνει, αυτήν την στιγμή είμαι ξαπλωμένος στο άθλιο κρεβάτι ενός νοσοκομείου και ζω την πιο τέλεια στιγμή της ζωής μου. Το μωρό μου είναι από πάνω μου και με φιλάει έτσι τρυφερά.. έτσι απαλά.. έτσι γλυκά..

Ω Θεέ μου.. 

Τι ζω ο πούστης?

Τι μεγαλεία ζω?

Προσπαθώ με το στόμα μου να ανοίξω το δικό της. Θέλω να της χώσω την γλώσσα μου μέσα της.. από την στιγμή που η κατάσταση της υγείας μου και το μέρος που είμαι δεν μου επιτρέπουν να της χώσω κάτι άλλο.. ας συμβιβαστώ με αυτό προς το παρών.

Η μικρή μου στην αρχή διστάζει.. δεν θέλει να μου δώσει πρόσβαση.. αλλά έπειτα υποχωρεί. Ανοίγει τα γλυκά χειλάκια της και αυτά αφήνουν την γλώσσα μου να εισχωρήσει μέσα της. Το φιλί μας πλέον έχει αποκτήσει άλλη διάσταση.. είναι έτσι πιο παθιάρικο.. πιο άγριο.. πιο.. πιο..

Πιο εμείς

Νιώθω την Άννα μου να αφήνει έναν αναστεναγμό να βγει από μέσα της. Μου έλειψε.. μου έλειψε αυτός ο ήχος.. έχω δύο εβδομάδες να την φιλήσω.. δύο εβδομάδες να την πηδήξω και αυτήν την στιγμή νιώθω ότι.. ότι..

Είναι το απόλυτο μου

Είναι η ζωή μου

Είναι η γυναίκα μου

Και ας μην έχει πει ακόμη το ναι, δεν μετράει αυτό. Δεν με νοιάζει αυτό.

Η ελπίδα μόλις ρίζωσε και πάλι στην καρδιά μου. 

Ναι.. θα με συγχωρήσει..

Ναι.. θα γίνει και πάλι δική μου..

Απλά.. λίγο χρόνο θέλει ακόμη.. λίγο χρόνο και κυνηγητό και θα πέσει..

Ναι θα πέσει

"Να'μαστε και εμείς!" 

Ξαφνικά ακούμε την πόρτα να ανοίγει και η φωνή της Στέλλας φτάνει πιο σπαζαρχίδικη από ποτέ στα αυτιά μου.

Αμέσως η Άννα μου απομακρύνεται από κοντά μου και σπάει το φιλί μας. "Φτά.. φτα.. φτα.." τραυλίζει. Τι έπαθε? "Γαμώτο! Φτάνει τόσο!" λέει με νεύρο και αμέσως κλείνει τα πράσινα ματάκια της.

Φτάνει? 

Τι μαλακίες λέει?

Ποτέ το φιλί της δεν θα μου είναι αρκετό!

Ποτέ!

"Θέλω και άλλο" της λέω όσο πιο γλυκά γίνεται. "Λίγο ακόμη καρδούλα μου?" συνεχίζω να την παρακαλάω.

Αμέσως η Άννα μου εκπνέει βαριά και ανοίγει και πάλι τα μάτια της. Ωστόσο δεν με κοιτάει.. το βλέμμα της είναι στραμμένο στο πάτωμα.

Άντε πάλι.

Τι στον πούτσο έχει αυτό που δεν έχω εγώ γαμώ?

"Δεν... δεν... δεν... δεν έπρεπε να γίνει αυτό.. γαμώτο!" τραυλίζει. Αμέσως μετά το σώμα της ξεκινάει να τρέμει. "Ήταν... ήταν... ένα.. ένα.. λά.. λάθος!"

Αναστενάζω βαριά. 

"Σ'αγαπάω" της λέω χωρίς δεύτερη σκέψη. Απλά ας το εμπεδώσει επιτέλους. Να τελειώνουμε!

Αμέσως η μικρή μου παγώνει. Το βλέμμα της συνεχίζει να είναι στραμμένο προς το πάτωμα. Το επόμενο δευτερόλεπτο την βλέπω να κουνάει δεξιά και αριστερά το κεφάλι της.

Είμαι σίγουρος ότι σκέφτεται μαλακίες.

Η Άννα παίρνει την τσάντα της από το πάτωμα και ξεκινάει να περπατάει προς την πόρτα του δωματίου. Τα μάτια μου την ακολουθούν σε κάθε της κίνηση. Προσπερνάει τους γονείς μου που στέκονται παγωμένοι στην θέση τους μπροστά από το κρεβάτι μου και αγγίζει με το λεπτό χεράκι της το χερούλι της πόρτας.

"Μισό λεπτό" την σταματάει η φωνή μου λίγο πριν φύγει.

Πρέπει να ξέρει.

Η Άννα παγώνει για λίγο στην θέση της και στρέφει αργά αργά το σώμα της προς το μέρος μου. Τα πράσινα μάτια που αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο καρφώνονται στα δικά μου και με κοιτάνε βουρκωμένα.

Ω μωρό μου

Ήταν και για εμένα έντονο.

"Με κάνεις ευτυχισμένο" της εξομολογούμαι. "Εσύ, η ίδια. Με κάνεις άπειρα ευτυχισμένο. Μόνο εσύ" η φωνή μου βγαίνει με δύναμη από μέσα μου. Θέλω να καταλάβει ότι δεν παίζω, είμαι σίγουρος. Χίλια τα εκατό σίγουρος. Με κάνει τρισευτυχισμένο.

Βλέπω την Άννα να ξεροκαταπίνει και να κλείνει στιγμιαία τα μάτια της. "Καλή ανάρρωση" μου λέει και αμέσως μετά βγαίνει από τον θάλαμο.

Αναστενάζω βαριά και κλείνω τα μάτια μου.

Έφυγε

Η ηλίθια πρασινομάτα μετά από το φιλί μας, έφυγε.

Δεν άντεξε την ένταση και τα συναισθήματα που ξύπνησαν μέσα της και το έβαλε στα πόδια.

Γαμώτο σου για γυναίκα

Τουλάχιστον αυτήν την φορά άφησε κάτι πίσω της.

Κάτι που με κάνει να ζω και πάλι, να αναπνέω και πάλι.

Ανοίγω τα μάτια μου και το βλέμμα μου πέφτει αμέσως πάνω στον Βύρωνα και την Στέλλα. Έχουν μείνει να με κοιτούν άναυδοι.

"Τα βρήκατε?" με ρωτάει αμέσως η μάνα μου.

Της χαμογελάω αχνά. "Είμαστε σε καλό δρόμο" παραδέχομαι.

Φεύγοντας σήμερα η Άννα μου άφησε πίσω της την ελπίδα.. την ελπίδα πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα είμαστε και πάλι μαζί.. οπότε ναι.. είμαστε σε καλό δρόμο.

"Το δαχτυλίδι το δέχτηκε?" απορεί ο Κομνηνός.

Αμέσως η Στέλλα γουρλώνει τα μάτια της. "ΠΟΙΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ?" ρωτάει έντρομη.

Ο Κομνηνός την παίρνει στη αγκαλιά του και την σφίγγει γερά με τα χέρια του. "Ο γιος μας αποφάσισε να αφήσει πίσω του την εργένικη ζωή και να αφοσιωθεί σε μια και μόνο γυναίκα" της λέει.

Γελάω

Μα και πριν της κάνω την πρόταση γάμου ήμουνα αποφασισμένος να αφοσιωθώ μόνο στην πριγκίπισσα μου. 

Απλά ένιωσα την ανάγκη να της προτείνω να με παντρευτεί για να καταλάβει ότι δεν αστειεύομαι.. για να εμπεδώσει ότι μπορεί να βασιστεί πάνω σε κάτι δυνατό για να ξεκινήσει και πάλι να με εμπιστεύεται..

Θέλω να βάλω γερά θεμέλια στην σχέση μας.. τόσο γερά που καμία άλλη παρεξήγηση και καμία άλλη δολοπλοκία δεν θα την κλονίσουν στο μέλλον.

Και ποιος καλύτερος τρόπος από το να την ζητήσω για αρχή σε γάμο?

Αν και δεν λέω.. με ανάβει κάπως το να φαντάζομαι την Άννα μου να φοράει το λευκό της φόρεμα.. να κάθεται πάνω στο κρεβάτι της νυφικής σουίτας του Amanzoe με τα πόδια της ανοιχτά.. και εγώ γονατισμένος μπροστά της να έχω το κεφάλι μου ανάμεσα στα μπούτια της, κάτω από το λευκό ύφασμα, και να ρουφάω την κλειτορίδα της ενώ ταυτόχρονα της βάζω δάχτυλο και-

"Μήπως να πω να σου φέρουν κάτι για να σου πέσει?" από την φαντασίωση μου με βγάζει η φωνή του πατέρα μου.

Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου.

Πούστη Δία γαμώ.

Κοιτάω την στύση μου κάτω από το λευκό σεντόνι.

Με κοιτάει και αυτή.

Γαμώ! Είμαι πέτρα.

Κοιτάω τα χέρια μου. Το ένα έχει γύψο και το άλλο βελόνες.

Κοιτάω την πόρτα. Η κοπέλα που θα μπορούσε να μου προσφέρει ανακούφιση, έφυγε. 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

"Ναι, φέρε κάτι για να μου πέσει" λέω στον πατέρα μου και αμέσως η Στέλλα κοκκινίζει.

Για μισό..

Ντρέπεται? 

Αισθάνεται άβολα? 

Τι φάση?

Φυσιολογικό είναι να μου σηκώνεται! Από τα 15 μου της έφερνα κορίτσια στο σπίτι.. τι νόμιζε ότι κάναμε κλειδωμένοι μέσα στο δωμάτιο μου? Ότι διαβάζαμε? Ας γελάσω!

"Ναι να του φέρεις γρήγορα κιόλας! Γυναίκες είμαστε και εμείς! Πόσα να αντέξουμε πια?" ακούγεται η γιαγιά από δίπλα μου να λέει ξέπνοη.

Στρέφω το κεφάλι μου και την κοιτάω. Έχει μείνει παγωμένη και αναψοκοκκινισμένη στην θέση της να καρφώνει με τα μάτια της την στύση μου.

Χαμογελάω λοξά.

Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα ότι θα συνέβαινε στην ζωή μου.

"Γυναίκα?" επεμβαίνει ο γεράκος έπειτα από μερικές στιγμές σιωπής. "Θέλω διαζύγιο!"