τέλη Απριλίου / 6 μέρες μετά / Παρασκευή 

Άννα

"Έτοιμη για σήμερα?" 

Παίρνω το βλέμμα μου πάνω από τον Κομνηνό και κοιτάζω έντρομη την Δώρα δίπλα μου. "Θα μας σκοτώσει αν καταλάβει ότι μιλάμε την ώρα της επίσκεψης" τι νομίζει ότι κάνει? Αν ο Κομνηνός ακούσει σουξου μούξου την ώρα που εξετάζει ασθενείς, θα μας λιθοβολήσει. 

Η ξανθιά φίλη μου, μου κάνει νόημα να κοιτάξω προς το μέρος του. Έχει βάλει τα ακουστικά του και μαζί με τον Μάνο ακροάζονται έναν ασθενή. "Δεν θα το καταλάβει.. έλα πες.. έτοιμη για σήμερα?" 

"Με ρωτάς αν είμαι διαβασμένη?" απορώ. Ο κάθε φοιτητής πρέπει σήμερα να παρουσιάσει αναλυτικά το ιστορικό του ασθενούς του. Κοιτάω τον φάκελο που κρατάω στα χέρια μου. Αχ κύριε Τζίμα, ρεζίλι θα γίνουμε! Αν σας πω ότι προετοιμάστηκα και διάβασα για το περιστατικό, αυτό θα ήταν ψέμα. 

Όχι ότι δεν ήθελα. Απλά δεν πρόλαβα.

Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι την εβδομάδα που μας πέρασε. Από το Σάββατο μέχρι και χτες ο Άρης δεν με άφησε στιγμή μόνη μου. Κάθε βράδυ κοιμόμαστε μαζί, δηλαδή δεν κοιμόμαστε ακριβώς.. χαμογελάω στην ανάμνηση. Όλη την έρωτα είναι μέσα μου και.. σεξ να το πω? Έρωτα να το πω? Ότι και αν κάνουμε, αυτό είναι τέλειο! 

Τα πρωινά σηκώνεται πρώτος και μου φτιάχνει πρωινό.. και τι πρωινό.. η μερέντα και τα κρουασάν δεν λείπουν από το τραπέζι.. σε σημείο που.. τα έχω βαρεθεί πια.. νομίζω ότι έχει αρχίσει να μου λείπει το ταχίνι.. κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά.. 

Άννα σύνελθε...

Ο Άρης με φέρνει κάθε μέρα στην σχολή, και έρχεται να με πάρει κιόλας. Τα απογεύματα τα περνάμε κυρίως σπίτι μου, μαγειρεύουμε, βλέπουμε ταινίες, παίζουμε επιτραπέζια.. είμαστε όλη την ώρα μαζί. Όλη όμως. Μέχρι και μπάνιο μαζί κάνουμε. Όπου και αν πάω μέσα στο σπίτι, με ακολουθεί. Στο δικό του δεν ξέρω αν πάει καν.. μάλιστα έχει φέρει ακόμη περισσότερα ρούχα στην ντουλάπα μου και απλά..

Είμαι χαρούμενη! Όλο αυτό το διάστημα μου είχε λείψει πολύ αυτή η καθημερινή επαφή μας και τώρα, αυτό είναι ότι ακριβώς χρειαζόμουν. Είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη δίπλα του! Μακάρι να μπορούσα βέβαια να πω και το ίδιο για το αγόρι μου... 

Η καρδιά μου σφίγγεται στην στιγμή. 

Τον ρώτησα αρκετές φορές τι έχει, τι του συμβαίνει, αλλά η μόνη απάντηση που παίρνω είναι ότι απλά του έλειψα πολύ και πως με αγαπάει ακόμη πιο πολύ. Δεν τον πίστεψα ούτε στιγμή. Δεν λέω.. του έλειψα και μου έλειψε, με αγαπάει με τον αγαπάω, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. 

Κάτι έχει, δεν με ξεγελάει, κάτι έχει. Τα μάτια του με κοιτάνε συνέχεια με πόνο. Η θλίψη είναι ξεκάθαρη στο πρόσωπο του. Τουλάχιστον έχουν περιοριστεί κάπως οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του και μοιάζει λίγο πιο ζωντανός σε σχέση με το περασμένο Σάββατο. Κάτι είναι και αυτό.. ελπίζω σήμερα που θα φύγουμε για Άγιο Αιμιλιανό, να μου πει τι τον βασανίζει.. ή τουλάχιστον να ανέβει λίγο η διάθεση του.

"Θα μου απαντήσεις? Έφτιαξες βαλίτσες?" Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω την φίλη μου. "Τι ώρα φεύγετε?" 

"Τι βαλίτσες? Τρεις μέρες θα μείνουμε.. σε έναν σάκο τα έβαλα όλα" της ψιθυρίζω με νεύρο. Κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου. 12 και τέταρτο. "Θα με περιμένει στις δύο έξω από το νοσοκομείο.. θα φύγουμε αμέσως"

"Φαίνεσαι υπερβολικά χαρούμενη!" μου λέει η φίλη μου και με το χέρι της μου φτιάχνει καλύτερα τον γιακά της άσπρης ποδιάς μου. Μα είμαι.. υπερβολικά πολύ! "Ο Γιώργος λέει ότι ο Άρης δεν είναι καλά" η Δώρα αναστενάζει ελαφρά. "Ξέρεις μήπως τι-"

"Θα παρακαλούσα τις δύο όμορφες φοιτήτριες που έχουν στήσει πηγαδάκι στο βάθος, να το διαλύσουν αμέσως" την φίλη μου την διακόπτει η βαριά φωνή του Κομνηνού. 

Γαμώτο σου Δώρα, την έχουμε πατήσει άσχημα! Τώρα είμαι σίγουρη ότι ο κύριος Βύρωνας θα αρχίσει να φωνάζει, θα μας βάλει καμία έξτρα εφημερία, θα ξεκινήσει να μας προσβάλλει μπροστά σε όλους.. θα.. θα.. σμίγω τα φρύδια μου και τον κοιτάω με περιέργεια. Με το που τελείωσε με την παρατήρηση, συνέχισε να εξετάζει τον ασθενή του. Μα γιατί δεν μας έβαλε τις φωνές?

Νιώθω το κινητό μου να δονείται μέσα στην τσέπη της ποδιάς μου.

"Είπε ότι μας παρακαλάει να σταματήσουμε να μιλάμε? Από πότε παρακαλάει?" με ρωτάει έντρομη η Δώρα. "Άννα, ο Κομνηνός δεν είναι καλά.. λες να έπαθε εγκεφαλικό?"

Ρολλάρω τα μάτια μου και βγάζω το κινητό από την τσέπη μου. Πάντα υπερβολική η φίλη μου.. πάντα.. απλά ο Κομνηνός είναι και κυκλοθυμικός πέρα από όλα τα άλλα.. σιγά να μην-

Παγώνω

Η καρδιά μου σταματάει η χτυπάει. 

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

"Τι είναι αυτό?" αναρωτιέμαι φωναχτά.

Απλά, δεν μπορεί..

Απλά, δεν το δέχομαι..

Αυτός... αυτός.. αυτός είναι ο Άρης?

"Άννα, πρόσεχε γαμώτο! Σου έπεσε ο φάκελος από τα χέρια!"

Όχι, δεν μπορεί..

Όχι, δεν το δέχομαι.. 

Δεν είναι ο Άρης αυτός, όχι.. δεν είναι.

"Θα με βοηθήσεις να μαζέψουμε τις εξετάσεις του ασθενούς σου από το πάτωμα?"

Στην οθόνη του κινητού μου βλέπω καμία εικοσαριά φωτογραφίες με ένα ζευγάρι που είναι γυμνό πάνω σε ένα κρεβάτι και.. 

Νιώθω τα μάγουλά μου να είναι υγρά..

Απλά είναι κάποιος που του μοιάζει.. 

Του μοιάζει πολύ, αυτό μπορώ να το παραδεχτώ.. 

Αλλά όχι, αυτός δεν είναι ο Άρης. 

Ο Άρης μου ποτέ δεν θα-

Ξεροκαταπίνω

"Γιατί κλαις?"

Είμαι η βασίλισσα του, και είναι ο βασιλιάς μου.

Και ως γνωστόν, ποτέ κανένας βασιλιάς δεν απάτησε την βασίλισσα του.

"Άννα έχω αρχίσει να τρομάζω.. πες μου τι έπαθες.. έχεις χάσει το χρώμα σου, που να πάρει!"

Κοιτάζω το μήνυμα που συνοδεύει τις φωτογραφίες. Από Κατίνα << Είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να στο πει.. αύριο πετάω για Αννόβερο, θα συνεχίσω εκεί την ειδικότητα μου. Αυτό δες το σαν ένα αποχαιρετιστήριο δώρο από εμένα, καλά να περνάτε!>>

"Θα μου πεις τι έχεις ή θα σου πάρω το κινητό μέσα από τα χέρια και θα μάθω μόνη μου?"

Αμέσως βγαίνω από τον λήθαργο στον οποίο βρισκόμουν. Γυρνάω και κοιτάω την φίλη μου. Έχει μείνει να με καρφώνει με ένα άκρως ανησυχητικό βλέμμα. "Τι σου συμβαίνει?"

Τι μου συμβαίνει?

Νιώθω την καρδιά μου να παγώνει.. να παγώνει και να ραγίζει αμέσως μετά, είναι σαν να ακούω τον χαρακτηριστικό αυτό ήχο στα αυτιά μου τόσο μα τόσο καθαρά. Και πονάω, πονάω πολύ.. αυτές οι παρασχίδες προκαλούν αφόρητο πόνο, γαμώτο!

"Πάλι?" Δεν ξέρω αν ρωτάω την φίλη μου ή εμένα. Δεν ξέρω καν πως βρήκα την δύναμη να αναρωτηθώ. 

Απλά, όχι πάλι..

Όχι

"Τι λες?" με ρωτάει η φίλη μου και κοιτάει κάπου στο βάθος. "Πάμε έξω τώρα που δεν μας βλέπει ο Κομνηνός" το επόμενο πράγμα που νιώθω είναι το χέρι της Δώρας πάνω στο δικό μου. Με βιαστικές κινήσεις βγαίνουμε έξω από τον θάλαμο των ασθενών. "Θα μου πεις τι έπαθες?" 

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω της. Τα μάτια της με κοιτούν με αγωνία. "Απλά δεν είναι αυτός, δεν μπορεί να είναι αυτός" της εξομολογούμαι.

Όλο αυτό είναι ένα κακόγουστο αστείο.. 

Από τα χειρότερα δυνατά.

Απλά ο Αχιλλέας δεν έχει την αίσθηση του χιούμορ.

"Φεύγω" της λέω και αμέσως ξεκινάω να πληκτρολογώ στο κινητό μου. <<Σε δέκα στην καφετέρια πίσω από το νοσοκομείο>> γράφω και αμέσως πατάω αποστολή.

"ΠΟΎ ΠΑΣ?" 

"Απλά θα τον ρωτήσω, θα μου το αρνηθεί και θα επιστρέψω" της λέω και ξεκινάω να περπατάω προς την έξοδο της κλινικής. 

Ναι, θα μου το αρνηθεί.

Είμαι σίγουρη.

"ΠΑΣ ΚΑΛΆ ΚΟΠΈΛΑ ΜΟΥ? Ο ΑΣΘΕΝΉΣ ΣΟΥ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙ!"

Ναι αλλά το άλλο, δεν μπορεί να περιμένει.

Θέλω να φύγει αυτή η ιδέα από το μυαλό μου.  

"ΠΟΥ ΝΟΜΊΖΕΙΣ ΌΤΙ ΠΑΣ? ΓΥΡΝΑ ΠΊΣΩ... ΑΧ ΆΝΝΑ ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ? ΜΟΥ ΛΕΣ? ΑΝ Ο ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΌΤΙ ΛΕΙΠΕΙΣ ΘΑ.. ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΤΡΈΧΕΙΣ ΓΑΜΏΤΟ!"

"Σε ένα τέταρτο θα είμαι πίσω.. έτσι και αλλιώς η σειρά μου αργεί ακόμη" της λέω και ξεκινάω να κατεβαίνω με γρήγορο βήμα τα σκαλιά. 

"ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΏΣΕΙ!" η φωνή της φίλης μου ακούγεται στο βάθος από πίσω μου. Ευτυχώς που δεν με ακολουθεί.

Θα μας σκοτώσει?

Ο Κομνηνός? Αποκλείεται.

Η απιστία? Μπορεί.

Αλλά τι λέω?

Ο Άρης?

Ο δικός μου ο Άρης να με απατήσει?

Απλά γελάω.

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, δεν γίνονται. 

"Έναν νες σκέτο" λέω στην σερβιτόρα και κάθομαι στο τραπεζάκι δίπλα από το παράθυρο. Αυτή αντί να φύγει αμέσως κάθεται και με κοιτάει επίμονα. Γυρνάω και την καρφώνω με το πιο δολοφονικό βλέμμα που διαθέτω. "Τρέχει κάτι?" 

Βλέπω την ξανθιά μπροστά μου να ξεροκαταπίνει. "Όχι όχι, σας φέρνω αμέσως την παραγγελία σας" λέει σαν βρεγμένη γάτα και αμέσως εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο. 

Τι σκατά πάει λάθος μαζί της?

Από έξω ακούγονται μπουμπουνητά. Στρέφω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο και κοιτάω τους περαστικούς που περπατάνε. Άλλοι βιάζονται να πάνε κάπου και τρέχουν, άλλοι απολαμβάνουν την βόλτα στην βροχή, μερικοί κρατάνε ομπρέλες, άλλοι όχι. 

Αναστενάζω βαριά και κοιτάω τα ρούχα μου. Δύο λεπτά έκανα μέχρι να έρθω εδώ. Πότε πρόλαβα να βραχώ τόσο πολύ? Η ποδιά μου, το τζιν μου και το πουκάμισό μου είναι μες στο νερό. Βγάζω τα ακουστικά μου από τον λαιμό μου και τα τοποθετώ πάνω στο τραπέζι. 

"Να ξέρετε πως δεν επιτρέπεται το κάπνισμα εντός της καφετέριας" μου λέει η σερβιτόρα και αφήνει μπροστά μου τον καφέ μου. 

Ρολλάρω τα μάτια μου και τραβώ την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο μου. "Θέλεις να βγω να καπνίσω έξω με τέτοια βροχή?" καλά ηλίθια είναι? 

"Απλά σβήστε το" μου λέει και αφήνει ένα τασάκι πάνω στο ξύλινο τραπέζι μπροστά μου. 

Πιέζω το την γόπα στο γυάλινο υλικό και βγάζω το κινητό μου από την τσέπη του τζιν μου. Κοιτάζω τις φωτογραφίες ξανά και ξανά. 

Χαμογελάω πικραμένα.

Απλά δεν γίνεται, απλά είναι κάποιος που του μοιάζει πολύ.

Ο Άρης μου ποτέ δεν θα με απατούσε.

Ποτέ.

Ξέρει τι έχω περάσει στο παρελθόν. 

Ξέρει πόσο πολύ με πόνεσε ο Μιχάλης.. το έχουμε συζητήσει άπειρες φορές.. 

Δεν θα με άφηνε για ένα πήδημα της μιας βραδιάς.. και δη με την συγκεκριμένη..

Απλά, όχι.. απλά-

Παγώνω.

Και αν δεν είναι της μιας βραδιάς?

https://youtu.be/ga94wVeFBac

"Μωρό μου! Καρδούλα μου!" ακούω την φωνή του άνδρα που εμπιστεύομαι όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. "Αγάπη μου.. τι συνέβη πριγκίπισσα μου? Τελειώσατε νωρίτερα? Για αυτό μου είπες να έρθω? Θέλεις να φύγουμε τώρα για Άγιο Αιμιλιανό?"

Νιώθω τα μάγουλα μου να είναι υγρά. 

Η όρασή μου θολώνει και.. γαμώτο.. 

Απλά ηρέμησε Άννα.. ηρέμησε κορίτσι μου. 

Θα δεις.. θα στο αρνηθεί. 

Ναι θα στο αρνηθεί.

Σίγουρα.

"Θα σου κάνω μια ερώτηση" η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία από μέσα μου. Το βλέμμα μου είναι στραμμένο πάνω στην αχνιστή κούπα με τον καφέ μπροστά μου. "Θα είναι εύκολη.. πολύ εύκολη για την ακρίβεια" 

"Γιατί δεν με κοιτάς μικρή μου?"νιώθω το χέρι του Άρη πάνω στο δικό μου. "Και γιατί είσαι  βρεγμένη? Τα μάτια σου γιατί είναι μαύρα? Έκλαιγες? Ή μήπως βγήκες στην βροχή και- Ω Θεέ μου.. μωρό μου! Εσύ θα αρρωστήσεις.. να σε πάρω μια αγκαλιά?"

Ξεροκαταπίνω και σπάω αμέσως την απτική μας επαφή. 

Όχι αγκαλιές και φιλιά πριν μου πει αυτό που θέλω να ακούσω. 

Μετά θα είμαι δική του.. 

Μετά..

"Θα σου κάνω μια απλή ερώτηση. Θέλω να μου απαντήσεις με ένα ναι ή με ένα όχι"

Σιωπή

"Με.. με.." 

Ξεροκαταπίνω.

Γαμώτο

Γιατί δεν μπορώ να ολοκληρώσω την ερώτησή μου? 

Γιατί? Γιατί? Γιατί?

"Τι είναι ψυχή μου?" η φωνή του ακούγεται τόσο μα τόσο γλυκιά. "Ρώτα με"

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Ξεφυσάω βαριά.

Ή τώρα ή ποτέ.

"Με κεράτωσες?"

Σιωπή

Ξεροκαταπίνω

Γιατί δεν απαντάει? 

Δεν με άκουσε?

"Σε ρώτησα κάτι.. με κεράτωσες?" 

Σιωπή

Τα μάτια μου θολώνουν και πάλι. 

Γιατί δεν απαντάει? 

Παίρνω στα χέρια μου το πακέτο με τα τσιγάρα μου.

Τα χέρια μου τρέμουν.

Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτήν την στιγμή να ανάψω τον αναπτήρα, αλλά μετά από τρεις προσπάθειες τα καταφέρνω. 

Φυσάω τον καπνό στο πλάι.

"Απάντησε μου σε παρακαλώ πολύ.. δεν είναι δύσκολο.. θέλω ένα ναι ή ένα όχι.. Με κεράτωσες?" το βλέμμα μου εξακολουθεί να είναι στραμμένο πάνω στην κούπα του καφέ μπροστά μου.

Σιωπή

Χαμογελάω πικραμένα.

Πλέον τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια μου.

Γιατί δεν μου απαντάει?

Γιατί δεν μου λέει αυτό το γαμημένο το όχι που έχω τόσο μα τόσο ανάγκη να ακούσω?

Γιατί γαμώτο γιατί?

"Σας είπα και πριν ότι το κάπνισμα δεν επιτρέπεται μέσα στην καφετέρια, μπορείτε απλά-"

Σηκώνομαι απότομα όρθια και χτυπάω το χέρι μου στο τραπέζι με δύναμη. 

"ΜΊΛΑ ΓΑΜΏ ΜΊΛΑ! ΜΕ ΚΕΡΆΤΩΣΕΣ?" τον ρωτάω και πάλι. 

Μόνο που αυτήν.. αυτήν την φορά.. 

Πλέον κλαίω με αναφιλητά. 

Τον βλέμμα μου πέφτει πάνω του για πρώτη φορά από την στιγμή που ήρθα σε αυτήν την γαμημένη την καφετέρια σήμερα. Ο Άρης κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου, οι αγκώνες του είναι πάνω στο τραπέζι και με τα χέρια του κρύβει το πρόσωπό του. Δεν μπορώ να δω τα μάτια του. Δεν μπορώ να δω αυτά τα δύο μαύρα μάτια που τόσο πολύ αγαπώ. 

Γιατί δεν με κοιτάει?

Γιατί δεν μου απαντάει?

Γιατί πονάω?

"Απλά πες μου.. πες μου ένα ναι ή ένα όχι.. δεν ζητάω πολλά.. μια απάντηση θέλω μόνο.. μόνο αυτό.. μόνο.. και μετά.. μετά.." η φωνή μου ίσα που ακούγεται πια. 

Τα αναφιλητά μου δεν έχουν προηγούμενο.

Το σώμα μου τρέμει.

Νιώθω το τσιγάρο να πέφτει από τα χέρια μου.

Και..

Γιατί πονάω?

Σιωπή

Ο Άρης δεν μιλάει. 

Γυρνάω και κοιτάω γύρω μου. Όλοι στην καφετέρια έχουν στραμμένο το βλέμμα τους πάνω μας. Δεν μιλάει κανένας τους. Μέχρι και η μουσική σταμάτησε να παίζει. Με το μάτι μου μπορώ να διακρίνω κάποιους συμφοιτητές μου, κάποιους υπάλληλους του νοσοκομείου... όλοι με κοιτάνε με συμπόνια.

Χαμογελάω πικραμένα. 

Το μισώ.

Το μισώ να με κοιτάνε οι άλλοι με λύπη.

Δεν θέλω τον οίκτο τους. 

Το μόνο που θέλω είναι μια γαμημένη απάντηση. 

Μόνο αυτό.

Σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου και στρέφω και πάλι το βλέμμα μου στον Άρη. 

"Με κεράτωσες?" τον ρωτάω ξέπνοη.

Σιωπή

Και πάλι σιωπή

Και πάλι αυτή η γαμημένη η σιωπή

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά.

Πονάει

Πονάει η συνειδητοποίηση ότι ο άνδρας που αγαπάω με πρόδωσε..

Με πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο...

Του έδωσα τα πάντα..

Τα πάντα μου.

Όλη την ψυχή μου.. όλο το σώμα μου..

Και αυτός.. αυτός..

Ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτάω. Παραμένει στην ίδια θέση. Ακόμη δε με κοίταξε.

"Με κεράτωσες" Αυτή την φορά δεν τον ρωτάω. 

Αυτή τη φορά το παραδέχομαι στον εαυτό μου. 

"Με κεράτωσες" επαναλαμβάνω και τον βλέπω να απομακρύνει τα χέρια του από το πρόσωπό του. Τα μάτια του ανοίγουν αργά. Στρέφει το βλέμμα του πάνω μου και-

Ξεροκαταπίνω. Μαύρο στο πράσινο.

"Απλά άσε με να σου εξηγήσω" η φωνή του ίσα που ακούγεται. Τα μαύρα μάτια του με κοιτούν με θλίψη και λύπη. Τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια του και το σώμα του τρέμει. Η όλη εικόνα φωνάζει πόνο.

Πονάει περισσότερο από εμένα?

Αποκλείεται.

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Βγάζω από την τσέπη μου κάποια κέρματα και τα αφήνω πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι. 

"Δεν έχεις να μου εξηγήσεις τίποτα" Παίρνω τα ακουστικά και το κινητό και τα βάζω στις τσέπες της βρεγμένης μου ποδιάς. "Τελειώσαμε" του δηλώνω το αυτονόητο και ξεκινάω να περπατάω με γοργό βήμα προς την έξοδο της καφετέριας.

"ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ?" τον ακούω να φωνάζει από πίσω μου. 

Αμέσως επιταχύνω το βήμα μου. Πλέον είμαι έξω από την καφετέρια και περπατάω.. αν και δεν ξέρω που πάω. Απλά περπατάω. Νιώθω τις σταγόνες της βροχής να προσγειώνονται με δύναμη πάνω μου, και.. γαμώτο. 

Πονάω

"Απλά άσε με να σου μιλήσω" 

Γιατί με ακολουθεί?

"Θα σου εξηγήσω τι συνέβη και θα καταλάβεις"

Τι θα κάνει? Θα μου εξηγήσει τι συνέβη? Δηλαδή τι θα μου πει ακριβώς? Πώς τον έχωνε στην Σούλα και αυτήν αναστέναζε το όνομα του?

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και ανοίγω την πόρτα του νοσοκομείου. 

"ΠΑΡΆΤΑ ΜΕ" του φωνάζω και ξεκινάω να ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά για την κλινική. 

Η ηλίθια.. νόμιζα ότι.. 

Γελάω..

Νόμιζα ότι είχα βρει τον άνθρωπο μου. Το αγόρι μου. Τον άνδρα που θα περνούσα όλη την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του. Και αυτός τι έκανε? Προτίμησε μια άλλη.. μια.. μια..

"Σε παρακαλώ ομορφιά μου" νιώθω το χέρι του στο μπράτσο μου. "Απλά δώσε μου την ευκαιρία να σου εξηγήσω.. δεν ζητάω πολλά.. μόνο αυτό θέλω.. μόνο να σου μιλήσω" Αμέσως παγώνω την θέση μου. Στρέφω αργά το σώμα μου προς το μέρος του και τον κοιτάω έντονα στα μάτια. "Μην κλαις μωρό μου, μην κλαις.. με σκοτώνεις! Δεν το καταλαβαίνεις?" η φωνή του ακούγεται σαν ψίθυρος στα αυτιά μου. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Το χέρι του με κρατάει με δύναμη και κολλάει το σώμα μου πάνω στο δικό του. 

Χαμογελάω πικραμένα και τον κοιτάω με απορία. "Εγώ? Εγώ? Εγώ σκοτώνω εσένα?" γελάω. "Πώς ακριβώς? Που δεν σε αφήνω να μου πεις όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της φλογερής νύχτας πάθους που πέρασες μαζί της?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Αν κάποιος σκότωσε τον άλλον σε αυτήν την σχέση, αυτός είσαι εσύ, και μόνο εσύ"

"ΠΟΝΑΩ ΚΑΙ ΕΓΏ! ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?" φωνάζει. 

Τολμάει να φωνάζει?

"ΠΟΝΆΩ ΤΌΣΟ ΠΟΛΎ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ!" 

Τα πρόσωπά μας είναι τόσο κοντά. Νιώθω την άρρυθμη ανάσα του πάνω μου. Το άρωμά του με ζαλίζει και τα πόδια μου τρέμουν. Και γαμώτο.. γιατί είναι τόσο κοντά μου? 

"ΚΑΙ ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ? ΌΤΙ ΕΓΏ ΧΑΊΡΟΜΑΙ? ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ Ο ΜΌΝΟΣ ΆΝΔΡΑΣ ΠΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΟΥΝ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΆ ΜΆΤΙΑ ΜΕ ΠΡΌΔΩΣΕ?" Βάζω όση σωματική δύναμη μου έχει απομείνει και προσπαθώ να απελευθερωθώ από το κράτημα του. 

Μάταιος κόπος όμως.. ο Άρης το μόνο που κάνει είναι να σφίγγει περισσότερο το κράτημα του γύρω μου. "ΉΤΑΝ ΈΝΑ ΛΆΘΟΣ, ΜΌΝΟ ΈΝΑ ΓΑΜΗΜΈΝΟ ΛΆΘΟΣ!" συνεχίζει να φωνάζει. "ΑΝ ΜΕ ΑΦΉΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΉΣΩ ΤΙ ΜΕ ΏΘΗΣΕ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΩ, ΘΑ ΔΕΙΣ ΌΤΙ-"

"ΕΊΣΑΙ ΦΤΗΝΟΣ!" τον διακόπτω. "ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙΣ ΕΜΈΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΌΣ ΌΤΙ ΕΊΧΕΣ ΠΑΡΆΛΛΗΛΗ ΣΧΈΣΗ ΜΑΖΙ ΤΗΣ?" Τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Ο θυμός έχει καταβάλει όλο μου το σώμα και... γιατί τρέμω?

"ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΣΧΈΣΗ?" με ρωτάει ο Άρης και αμέσως γουρλώνει τα μάτια του. "ΤΙ ΛΕΣ ΜΩΡΌ ΜΟΥ? ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΛΕΣ?" με ρωτάει και με ταρακουνάει με δύναμη. "ΉΤΑΝ ΑΠΛΆ ΈΝΑ ΠΉΔΗΜΑ" 

Το επόμενο δευτερόλεπτο το ελεύθερο χέρι μου βρίσκει με δύναμη το μάγουλο του. 

Και μετά σιωπή.

Ο χρόνος παγώνει. 

Η καρδιά μου παγώνει.

Πονάει. 

Ήταν απλά ένα πήδημα?

Το παραδέχεται λοιπόν.

Τα νέα δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους και..

Πονάει πολύ γαμώτο.

"Τι γίνεται εδώ πέρα? Τι φωνές είναι αυτές?"

Το βλέμμα μου δεν έχει αφήσει στιγμή το πρόσωπο του αγοριού απέναντί μου. Ο Άρης έχει κλείσει τα μάτια του και τρίβει το μάγουλό του. 

Ήταν απλά ένα πήδημα.

Αυτή η πρόταση.. αυτή.. δεν ράγισε απλά την καρδιά μου.. διέλυσε την ψυχή μου. 

Ναι.. την διέλυσε.. ο Άρης ήρθε στην ζωή μου, ένωσε τα κομμάτια της ψυχής μου, με έκανε να νιώσω ξανά, μόνο και μόνο για να τα πάρει όλα πίσω. 

Όλα.

"Παιδί μου?" από πίσω ακούγεται η φωνή του Κομνηνού. "Τι κάνεις εσύ εδώ?" 

Ήταν απλά ένα πήδημα.

Όλο το σώμα μου τρέμει. Τρέμει και πονάει. 

Νιώθω ακόμη και το πάτωμα να τρέμει από κάτω μου.

Τα πόδια μου δεν με κρατάνε.

Το μόνο που με κρατάει όρθια είναι το κράτημα του Άρη γύρω από το μπράτσο μου.

"Άννα, κοπέλα μου.. γιατί είσαι βρεγμένη? Μαρίααα! Φέρε μια πετσέτα! Και εσείς! Μέσα στον θάλαμο όλοι! Και μην ακούσω κιχ!"

"Σε εμπιστεύτηκα" του ψιθυρίζω. 

Μέχρι και η σκέψη με πονάει αυτήν την στιγμή. 

Ούτε αυτό δεν αντέχει το σώμα μου, ούτε αυτό. 

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.

Αμέσως ο Άρης ανοίγει τα μάτια του και αυτά καρφώνονται έντονα στα δικά μου. Το βλέμμα του με καίει. 

"Σε αγαπάω" τα χείλη του ίσα που αγγίζουν τα δικά μου. Σηκώνει και το άλλο του χέρι και πλέον με κρατάει και από τα δυο μου μπράτσα.

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει όλο και λιγότερο δυνατά. 

Τα άκρα μου μουδιάζουν. 

Νιώθω όλο το αίμα μου να μαζεύεται στο κεφάλι μου.. και..

Πονάει, γαμώτο. Πονάει.

"Αν.. αν.." δεν έχω την δύναμη ούτε να μιλήσω. Αν με αγαπούσες, δεν θα το έκανες αυτό, σκέφτομαι.

Παίρνω το βλέμμα μου από τα μάτια του και κοιτάω τα χείλη του. Τον είδα ξεκάθαρα να φιλάει τα χείλη μιας άλλης. Αυτά.. αυτά τα χείλη που την τελευταία εβδομάδα φιλούσαν εμένα, πριν...

"Πώς μπόρεσες?" τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Μαύρο στο πράσινο. Τα μάτια του με κοιτούν με πόνο. Είμαι σίγουρη ότι και το δικό μου βλέμμα κρύβει το ίδιο συναίσθημα. 

Γαμώτο

Γιατί πονάω τόσο?

Τι μου συμβαίνει?

"Εκείνο το βράδυ, μάτια μου, δεν ήμουνα εγώ" Ο Άρης ενώνει τα μέτωπα μας. "Ήταν ένας άλλος αγάπη μου.. ένας άλλος και-"

"Σκάσε"Αμέσως κλείνω τα μάτια μου. Πλέον δεν είναι μουδιασμένα μόνο τα άκρα μου. Αλλά όλο μου το σώμα. Πονάω.. "Δεν θέλω να ακούσω λεπτομέρειες.. θα.. θα.." ω Θεέ μου.. το κεφάλι μου πάει να σπάσει. "Θα καταρρεύσω" 

Νιώθω το σώμα μου να αφήνεται.. δεν ξέρω που.. δεν ξέρω γιατί.. απλά δεν μπορώ να με ελέγξω πια. Ούτε ανάσα δεν μπορώ να πάρω και..

Τι έγινε?

"ΆΝΝΑ? ΜΩΡΌ ΜΟΥ? ΜΕ ΑΚΟΥΣ?" ναι, και δεν θέλω να συνεχίσεις να μου μιλάς.

"ΚΟΡΙΤΣΆΚΙ ΜΟΥ? ΤΙ ΈΠΑΘΕΣ ΜΩΡΌ ΜΟΥ? ΤΙ?" λες και δεν ξέρεις.. εσύ με σκότωσες.

"ΜΠΑΜΠΆ ΛΙΠΟΘΎΜΗΣΕ" εγώ?

"ΘΈΛΩ ΈΝΑ ΦΟΡΕΊΟ ΑΜΈΣΩΣ!... Άννα? Με ακούς? Άρη.. έχει ιδρώσει και ο σφυγμός της είναι αδύναμος! ΑΥΤΌ ΤΟ ΦΟΡΕΊΟ ΑΚΌΜΗ? ΜΑΡΙΑΑΑΑΑΑ! ΟΞΥΓΟΝΟ ΦΕΡΕ! Πρέπει να την ξαπλώσουμε Άρη.. μην.. ανησυχείς γιε μου... είναι απλά ένα λιποθυμικό επεισόδιο" ποιος λιποθύμησε?

"Είναι καλά?" όχι

"Μην ανησυχείς παιδί μου.. και σταμάτα να πανικοβάλλεσαι.. στο νοσοκομείο είσαι που να πάρει.. τίποτα άλλο δεν θα πάθει" τίποτα άλλο? πόσα να αντέξω πια?

"Μαρία θέλω να της πάρεις τα ζωτικά.. ΌΧΙ ΤΩΡΑ, ΧΤΕΣ! Πρέπει να της βγάλουμε και τα ρούχα, Άρη θα-" όχι ο Άρης, όχι αυτός

"Ναι, απλά δώσε μου κάτι για να την ντύσω μετά" θα με αγγίξει?

Σιωπή

.

.

.

"Την αγαπάς πολύ, ε?" καθόλου δεν με αγαπάει 

"Υπομονή, όλα θα φτιάξουν" όλα?

Μα πώς?

Τίποτα δεν θα φτιαχτεί, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.

Με πρόδωσε.. με πρόδωσε και.. 

Όλα χάθηκαν..

Όλα