Άννα

Όχι αυτή.. ούτε εκείνη.. όχι η άλλη.. μήπως είναι εκείνη η μαύρη? Κοιτάζω καλύτερα για να δω αν υπάρχει το γνωστό κόκκινο κορδελάκι στο πάνω χερούλι και- τζίφος. Μα που στο διάολο είναι η βαλίτσα μου επιτέλους? Τελευταία θα την βγάλουν?

Το ρολόι στο χέρι μου λέει ότι η ώρα είναι 5 και δέκα. Αν έχει έρθει το μωρό μου.. αν έχει έρθει ο άνδρας της ζωής μου θα με περιμένει και.. γαμώτο δεν θέλω να με περιμένει.

Λες να μην ήρθε?

Έχουμε να μιλήσουμε από το προηγούμενο Σάββατο που μαλώσαμε. Από την στιγμή που μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα, ξεκίνησα να κλαίω. Ναι.. ήμουν στο συνέδριο και έκλαιγα. Δεν ειδοποίησα καν ότι δεν θα πήγαινα στο δείπνο. Απλά σηκώθηκα και έφυγα. Πήγα σπίτι μου. Τα αναφιλητά μου σταμάτησαν τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής.

Μα γιατί δεν μπορεί να με εμπιστευτεί επιτέλους? Γιατί? Του έχω δώσει δικαιώματα για να με αμφισβητεί με αυτόν τον τρόπο? ΌΧΙ. Τι σκατά λοιπόν πρέπει να κάνω για να βγάλω αυτές τις παράλογες ιδέες από το μυαλό του?

"Ε συγγνώμη.. μήπως έχετε ώρα?" με ρωτάει ένας άγνωστος κύριος.

"5 και 20" του λέω και τρομοκρατούμαι.

Αν ήρθε και έφυγε?

Το διάβασε σίγουρα το τελευταίο μήνυμα που του έστειλα χτες. Και αυτό και όλα τα προηγούμενα που του έστελνα μες στην εβδομάδα. Μα τι στο καλό έχει συμβεί? Η αλήθεια είναι ότι το μόνο που μου περνάει από το μυαλό είναι ότι θύμωσε τόσο πολύ διότι δεν απάντησα σε εκείνες τις δύο τελευταίες κλήσεις που μου έκανε για να διαπιστώσει αν είχα πάει στο δείπνο.

Ξεφυσάω βαριά. Αυτό είναι. Σίγουρα. Σταμάτησε να απαντάει στα τηλέφωνα και στα μηνύματα επειδή είναι άπειρα θυμωμένος. Είμαι σίγουρη!

Σέρνω την βαλίτσα μου στους διαδρόμους του Ελευθέριου Βενιζέλου. Μα πού να πάω? Δεξιά? Αριστερά? Ευθεία? Στο μήνυμα που του έστειλα του είπα απλά τι ώρα φτάνω.. όχι που να με περιμένει. Και του είπα για τις 5 και η ώρα έχει πάει 6 παρά με τις καθυστερήσεις. Λες να έφυγε? Λες να-

"Άννα μου?" στα αυτιά μου φτάνει η φωνή που λατρεύω. Η φωνή του άνδρα που αγαπάω. Του αγοριού μου, του Άρη μου.

Παγώνω στην θέση μου. Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει τόσο μα τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα σπάσει. Το στομάχι μου σφίγγεται και.. το κορμί μου τρέμει. Τρέμει ολόκληρο.

Θα τον δω.. αν γυρίσω την πλάτη μου θα τον δω. Είναι πίσω μου. Τον νιώθω. Νιώθω την παρουσία του. Θεέ μου.. θα.. θα τον δω από κοντά μετά από δύο μήνες!

Ξεροκαταπίνω και αφήνω το χερούλι της βαλίτσας μου από το χέρι μου. Γυρνάω αργά αργά το σώμα μου και...

Η ανάσα μου κόβεται.

Ο Άρης μου στέκεται στα πέντε μέτρα. Επιτέλους! Είναι απέναντί μου. Στο χέρι του κρατάει μια ανθοδέσμη με κόκκινες τουλίπες. Ο γλυκός μου. Είναι τόσο όμορφος.. τα ρούχα του του πάνε πολύ και φοράει και αυτό το δερμάτινο τζάκετ που... Θεέ μου είναι ένας κούκλος! Είναι Θεός.. είναι.. είναι... είναι κουρασμένος?

Τι σκατά?

Τα γένια του δεν τα έχει ξυρίσει και αυτά έχουν μεγαλώσει αρκετά.. αν κρίνω καλά.. είναι 7 ημερών σίγουρα.. ίσως και παραπάνω. Το χαμόγελό του ίσα που φαίνεται και.. κάτω από τα μάτια του υπάρχουν μαύροι κύκλοι.

Ξεροκαταπίνω.

Πόσες μέρες έχει να κοιμηθεί?

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στα μαύρα του μάτια. Με κοιτούν κάπως περίεργα.. είναι σαν.. να πονάει? Σαν να λυπάται? Σαν να έχει φύγει η ζωή από μέσα τους! Ναι έτσι νιώθω. Ότι πονάει τόσο που ουσιαστικά δεν ζει πια..

Αναστενάζω βαριά και σκουπίζω τα δάκρυα που τρέχουν τόση ώρα από τα μάτια μου. "Βλάκα" του λέω. "Μαλώσαμε, και? Γιατί είσαι έτσι μωρό μου? Γιατί πονάς?" τον ρωτάω χωρίς να σπάσω στιγμή την οπτική μας επαφή. "Γιατί θύμωσες τόσο αγάπη μου? Εμείς συνέχεια μαλώνουμε και συνέχεια τα βρίσκουμε!"

Βλέπω το αγόρι μου να χαμογελάει γλυκά. Τα μάτια του μαλακώνουν και με κοιτούν πολύ τρυφερά. "Μου έλειψες" η φωνή του φτάνει με μεγάλη δυσκολία στα αυτιά μου. Ανοίγει διάπλατα τα χέρια του και μου κάνει νόημα να πάω προς το μέρος του. "Θα με αγκαλιάσεις, πριγκίπισσα?" με ρωτάει κάπως παιχνιδιάρικα.

Χαμογελάω διάπλατα. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανάγκη το έχω" του απαντώ και χωρίς να χάσω άλλο χρόνο τρέχω κατά πάνω του. Παίρνω φόρα και πηδάω με δύναμη στην αγκαλιά του. "Μου έλειψες άπειρα μωρό μου" ψιθυρίζω και τυλίγω τα πόδια μου γύρω από την μέση του και τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Τοποθετώ το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού του και εισπνέω βαθιά. Μέχρι και αυτό μου έλειψε, είναι τόσο μεθυστικό που.. ζαλίζομαι. Ζαλίζομαι και χάνομαι.. μια αγκαλιά του έχει αυτήν την επίδραση στο σώμα μου.

Ω Θεέ μου.. είμαι χαμένη από χέρι!

"Μωρό μου.. ψυχή μου.. καρδιά μου" η φωνή του Άρη τρέμει. Ω ναι, έχω την ίδια επίδραση πάνω του, ακόμη. Η απόσταση και ο χρόνος δεν στάθηκαν εμπόδια στην σχέση μας. Και είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενη για αυτό. "Μου έλειψες πολύ πολύ πριγκίπισσα!" Νιώθω τα χέρια του να βρίσκουν τους γλουτούς μου και να πιέζουν το σώμα μου ακόμη περισσότερο πάνω του.

Τρελαίνομαι.. το άγγιγμα του είναι βάλσαμο για την ψυχή μου, φωτιά για το σώμα μου. Έχω να τον αισθανθώ πάνω μου τόσο καιρό που.. γαμώτο. Γιατί τρέμω?

"Συγγνώμη" Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και δαγκώνω ελαφρά τον λοβό του αυτιού του. "Συγγνώμη μωρό μου που δεν σου απάντησα σε εκείνες τις κλήσεις το προηγούμενο Σάββατο" Σφίγγω το κράτημα μου γύρω από τον λαιμό του ακόμη περισσότερο. "Το ξέρω, ήμουν απαράδεκτη, αλλά θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω πολύ Άρη μου.. σε αγαπάω πάρα πολύ.. και σε εκείνο το δείπνο εγώ δεν-"

"Σσσσςςς" με διακόπτει το αγόρι μου. "Μην ζητάς συγγνώμη μωράκι μου, δεν χρειάζεται.. εγώ.. θα έπρεπε να το κάνω που δεν σε εμπιστεύτηκα και.." η φωνή του κομπιάζει στο τέλος.

Σηκώνω αργά αργά το κεφάλι μου από τον λαιμό του και φέρνω το πρόσωπο μου απέναντι από το δικό του. Ο Άρης μου έχει τα μάτια του ερμητικά κλειστά και από τις γωνίες τρέχουν ανεξέλεγκτα δάκρυα. Μα γιατί κλαίει? Αφού είμαστε μαζί τώρα. Είμαστε μαζί και καλά. Δεν υπάρχει χώρος για δάκρυα και στεναχώριες.. εκτός και αν..

"Δάκρυα χαράς είναι μωρό μου?" του λέω και με το στόμα μου φιλώ τα κλειστά ματάκια του. Ω Θεέ μου. Τα χείλη μου καίνε...

Ο Άρης χαμογελάει πικραμένα. "Ξανά" μου λέει χωρίς να ανοίξει τα μάτια του. Χαμογελάω γλυκά και πλησιάζω και πάλι τα χείλη μου στα μάτια του. "Λίγο πιο κάτω?" παρακαλάει και αμέσως τα χείλη μου βρίσκουν τα μάγουλά του. "Λίγο ακόμη πιο κάτω?" συνεχίζει να ζητάει και άλλο φιλί.

Χαμογελάω διάπλατα. Παίρνω τα χέρια μου και τα τοποθετώ στα μάγουλά του. Με τα ακροδάχτυλα μου σκουπίζω τα δάκρυα που εξακολουθούν να τρέχουν. "Σ'αγαπάω" ψιθυρίζω και αμέσως μετά πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά του.

Το φιλί μας είναι τόσο τρυφερό, τόσο γλυκό. Έχει περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που είχαμε αυτήν την στενή επαφή που.. που νιώθω ότι τον φιλάω και πάλι για πρώτη φορά. Όπως τότε, που με φίλησε με το έτσι θέλω στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, όταν έκανε πάρτι γενεθλίων ο Γιώργος. Χαμογελάω στην ανάμνηση και σπάω ελάχιστα το φιλί μας.

"Έιιι, γιατί σταμάτησες?" παραπονιέται το αγόρι μου και ανοίγει τα ματάκια του. Με κοιτάει σαν υπνωτισμένος και στο στόμα του σχηματίζεται ένα χαζό χαμόγελο. Σαν εθισμένος φαίνεται που πήρε την δόση του μετά από πολύ πολύ καιρό. "Θέλω και άλλο" μου λέει και συνθλίβει τα χείλη του στα δικά μου.

Μόνο που αυτήν την φορά το φιλί μας δεν είναι ήρεμο. Καμία σχέση. Ο Άρης παίρνει τα χέρια του από τους γλουτούς μου και τοποθετεί το ένα στο κεφάλι μου και το άλλο χαμηλά στην μέση μου. Με φιλάει με πάθος. Το στόμα μου ανοίγει αμέσως και υποδέχεται την γλώσσα του. Τα χέρια του πιέζουν το σώμα μου πιο πολύ πάνω του και.. ω Θεέ μου.. είχα πολύ καιρό να νιώσω την στύση του χαμηλά στην κοιλιά μου.

Όλο το σώμα μου έχει πάρει φωτιά. Το φιλί μας έχει γεύση τσιγάρου και.. μου είχε λείψει τόσο απίστευτα πολύ το στόμα του πάνω στο δικό μου. Το κορμί μου συνεχίζει να τρέμει.. η καρδιά μου πάει να σπάσει και.. γαμώτο.. θέλω και άλλο. Θέλω κάτι παραπάνω. Δεν μου αρκεί αυτό.. Θέλω να τον νιώσω μέσα μου. Θέλω να γίνουμε και πάλι ένα.. έχει περάσει τόσος καιρός και για τους δυο μας που..

"Πάμε σπίτι μου?" του προτείνω αμέσως μόλις σταματήσει το φιλί μας.

Ο Άρης μου ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάει με απορία. "Ακόμη δεν έφτασες Αθήνα και αντί να πάμε κάπου ρομαντικά να κάτσουμε οι δυο μας.. να τα πούμε.. εσύ σκέφτεσαι το σεξ?" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου παιχνιδιάρικα. Μου έλειψε αυτό. Μου έλειψε ο παιχνιδιάρης Άρης.

Χαμογελάω λοξά και πιέζω την λεκάνη μου ακόμη περισσότερο πάνω του. Τρίβω την περιοχή μου ελάχιστα στην στύση του και το αγόρι μου ξεροκαταπίνει. "Θα έχουμε όλο το σπίτι δικό μας μέχρι αύριο το πρωί.. είπα στον Γιώργο να κοιμηθεί στην Δώρα για να μείνουμε μόνοι μας.. τι λες μωρό μου?" τον ρωτάω με νάζι και του δίνω ένα πεταχτό φιλί στην μύτη του. "Θα την εκμεταλλευτούμε αυτήν την ευκαιρία?"

Ο Άρης με μια απότομη κίνηση με αφήνει να σταθώ στα πόδια μου όρθια. "Ότι θέλει το κοριτσάκι μου, το μικρό μου κοριτσάκι" η φωνή του ακούγεται γλυκιά. Τοποθετεί το χέρι του γύρω από την μέση μου και σκύβει να πάρει τα λουλούδια, που λογικά του είχαν πέσει από τα χέρια όσο με είχε στην αγκαλιά του.

"Αυτά είναι για εσένα καρδούλα μου" τα μάτια του με κοιτούν έτσι όπως δε με έχουν ξανακοιτάξει ποτέ.. για κάποιο περίεργο λόγο βλέπω ταυτόχρονα πολλή αγάπη και πολύ πόνο στο βλέμμα του.

Τι σου συμβαίνει μωρό μου?

Επιλέγω να μην τον ρωτήσω τώρα. Εξάλλου το πιο πιθανό είναι να έχει τύψεις από την στιγμή που όλη την εβδομάδα δεν μιλήσαμε.. απλά.. δεν θέλω να αναφερθώ και πάλι στα γεγονότα που προφανώς μας πόνεσαν και τους δυο.

"Είναι υπέροχα" του λέω και αμέσως μυρίζω τις κόκκινες τουλίπες.

Ο Άρης τοποθετεί μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου. "Σαν εσένα καρδούλα μου" μου απαντάει και σφίγγει ακόμη περισσότερο το χέρι του γύρω από την μέση μου. "Πάμε?" προτείνει και χωρίς να περιμένει την απάντηση μου με καθοδηγεί προς το μέρος που άφησα την βαλίτσα μου.

Κοιτάω γύρω μου τον κόσμο καθώς προχωράμε προς την έξοδο του αεροδρομίου. Οι περισσότεροι μας κοιτάνε με ένα πονηρό βλέμμα, άλλοι με ένα τρυφερό και άλλοι χαμογελάνε διάπλατα. "Μάλλον προσφέραμε λίγο θέαμα στους υπόλοιπους ταξιδιώτες" λέω στο αγόρι μου με το που κάτσω στην θέση του συνοδηγού. "Μας κοιτούσαν περίεργα"

Ο Άρης βάζει μπρος το αμάξι και βγαίνει από τον χώρο του parking. "Μερικοί Κινέζοι μας έβγαζαν και φωτογραφίες όσο φιλιόμασταν" μου απαντάει και τοποθετεί το χέρι του πάνω στο μπούτι μου. "Δεν είχα συνηθίσει στο να φοράς τόσο φαρδιά ρούχα μωρό μου" με κοιτάει φευγαλέα και σμίγει τα φρύδια του. "Τι έγινε πριγκίπισσα? Που πήγαν οι κοντές και στενές φούστες που με άναβαν?"

Χαμογελάω λοξά και στρέφω ολοκληρωτικά το βλέμμα μου πάνω του. Φαίνεται πολύ κουρασμένος. Οι κινήσεις του είναι άτονες και το σώμα του καμπουριάζει ελαφρά. Δεν έχει καμία σχέση με τον άνδρα που άφησα πριν δύο μήνες πίσω μου. Σίγουρα ούτε κοιμάται καλά, ούτε τρώει καλά. Φαίνεται.

Αναστενάζω ελαφρά και κοιτάω τον δρόμο μπροστά μου. Και εμένα μου έλειπε αρκετά, αλλά κοιμόμουν πολύ και έτρωγα ακόμη πιο πολύ. 1 κιλάκι πήρα και δεν το σχολίασε καν. Θα είναι πολύ χάλια το μωρό μου. Αλλά δεν πειράζει.. από σήμερα που επέστρεψα κοντά του, θα μπούμε και πάλι στους παλιούς, υπέροχους ρυθμούς μας.

"Δεν ήθελα να ανησυχείς και για αυτό" του παραδέχομαι. "Κατανοώ την ζήλια σου, δεν την δικαιολογώ σε καμία περίπτωση όμως. Και απλά.. ήθελα να ντύνομαι όσο πιο αδιάφορα μπορώ" τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο δικό του και το κρατώ σφιχτά. "Για εσένα ντύνομαι προκλητικά, αλλά κυρίως" στρέφω το κεφάλι μου προς το μέρος του. "Για εσένα γδύνομαι" του λέω με πρόστυχη φωνή.

Ο Άρης αμέσως παγώνει. Ωστόσο συνέρχεται κατευθείαν και σηκώνει το χέρι του μαζί με το δικό μου από το μπούτι μου. "Από σήμερα κομμένες οι ζήλιες καρδιά μου" η φωνή του ακούγεται γλυκιά. Τοποθετεί το αντίστροφο της παλάμης μου στο στόμα του και αφήνει ένα υγρό φιλί. "Σε εμπιστεύομαι μωρό μου.. άργησα να το κάνω αλλά πλέον σε εμπιστεύομαι"

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πιστεύω ότι πραγματικά εννοεί αυτό που λέει. Ναι.. έφτασε επιτέλους η μέρα και η ώρα που του βγήκαν αυτές οι παράλογες ζήλιες μέσα από το κεφάλι του και.. ναι! Με εμπιστεύεται. Επιτέλους!

Θεέ μου είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενη!

Αναστενάζω ελαφρά και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι.

"Τελικά η απόσταση και ο χρόνος έκαναν καλό στην σχέση μας" λέω φωναχτά τις σκέψεις μου.

Σιωπή

"Με εμπιστεύεσαι πια και έτσι θα γλιτώσουμε πολλούς καβγάδες από την καθημερινότητα μας!"

Σιωπή

Μα γιατί δεν απαντάει?

Εγώ νιώθω ότι πλέον ξεκινάει κάτι καλό στην σχέση μας.. αυτός όχι?

Ανοίγω το ένα μου μάτι και τον κοιτάω φευγαλέα. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα.

Άντε πάλι.

Μα καλά, τόσο πολύ στεναχωρήθηκε με τον τελευταίο καβγά μας?

Εγώ είμαι διατεθειμένη να το αφήσω πίσω, αυτός όχι?

"Φτάσαμε" σπάει την σιωπή μετά από αρκετή ώρα.

"Σπίτι μου σπιτάκι μου!" αναφωνώ χαρούμενη, όσο ο Άρης βγάζει τα κλειδιά του σπιτιού μου μέσα από την τσέπη του παντελονιού του και ανοίγει την πόρτα.

"Σου έλειψε?" με ρωτάει και σέρνει την βαλίτσα. Την αφήνει στο σαλόνι και κλείνει την πόρτα πίσω του.

Κάνω δύο βήματα και χώνομαι στην αγκαλιά του. "Εσύ περισσότερο αγάπη μου" του δίνω ένα φιλί στο στήθος πάνω από το μπλουζάκι του.

"Άννα μου, κοίτα με μωρό μου" Ο Άρης και με το χέρι του με αναγκάζει να τον κοιτάξω. Τα μάτια του με κοιτούν με αγωνία. "Με αγαπάς?"

Χαμογελάω λοξά. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο" του απαντώ και του βγάζω το τζάκετ. Αυτό πέφτει στο πάτωμα.

"Πες το μου.. θέλω να το ακούσω"

Από πότε έχει ανασφάλειες?

Αναστενάζω ελαφρά και κάνω ένα βήμα πιο πίσω.

Καρφώνω τα μάτια μου στα δικά του και τον κοιτάω με πόθο. Αφήνω το τζιν μπουφάν μου να πέσει στο πάτωμα. "Άρη μου" η φωνή μου ακούγεται δυναμική. Ναι είμαι σίγουρη ότι τον αγαπάω και θέλω να είναι σίγουρο και το μωρό μου. Πιάνω την άκρη από το μπλουζάκι μου και το περνώ πάνω από το κεφάλι μου. "Σ'αγαπάω" Τα χέρια μου ξεκουμπώνουν το φερμουάρ από το τζιν μου. "Πάρα μα πάρα πολύ" του λέω και πλέον είμαι μόνο με το εσώρουχα μπροστά του.

Αμέσως ο Άρης μου ξεροκαταπίνει. Τα μαύρα του μάτια σκουραίνουν ακόμη περισσότερο και το βλέμμα του ταξιδεύει στο γυμνό κορμί μου. Ο ρυθμός της ανάσας του αυξάνεται και.. γαμώτο! Από το βλέμμα του βλέπω ότι διστάζει. Διστάζει να έρθει κοντά μου, να με πάρει στην αγκαλιά του και να μου κάνει έρωτα.

Τι τον κρατάει πίσω?

Αποφασίζω να μείνω τελείως γυμνή μπροστά του. Αφαιρώ το σουτιέν μου και πετάω το εσώρουχο μου στο πάτωμα. "Δεν νομίζεις ότι εσύ φοράς πολλά ρούχα? τον ρωτάω με νάζι.

Αμέσως μετά ο Άρης στρέφει το βλέμμα του πάνω στο δικό μου. Τα πράσινα μάτια του με κοιτούν με πόθο. Μαύρο στο πράσινο. "Γαμώτο σου για γυναίκα" λέει και χωρίς να καταλάβω το πότε, έρχεται κατά πάνω μου. Τα χέρια του σηκώνουν το κορμί μου στον αέρα σε στυλ νύφης και σε λιγότερο από ένα λεπτό η πλάτη μου έρχεται σε επαφή με το στρώμα του κρεβατιού μου.

"Το περίμενα τόσο καιρό μωρό μου αυτό.. τόσο καιρό" λέει ο Άρης και αφαιρεί το μπλουζάκι του. "Το σώμα μου σε ζητούσε, ψυχή μου.. πονούσε μακριά σου" με μια απότομη κίνηση αφαιρεί το τζιν του μαζί με το εσώρουχό του.

Κοιτάζω την σκληρή του στύση και ξεροκαταπίνω. Θα είμαι αρκετά στενή και.. ω Θεέ μου. Έχουμε και οι δύο να το κάνουμε δυο μήνες και... αυτό θα είναι έντονο.

"Θα με αφήσεις να σου κάνω έρωτα καρδούλα μου?" κοιτάζω τα μάτια του. Περιμένουν να του δώσω την άδεια για να μπει μέσα μου. Μα γιατί? Είμαι δική του έτσι και αλλιώς.

"Θέλω να σε νιώσω" του λέω με αισθησιακή φωνή και ξαπλώνω στο στρώμα πίσω. Ο Άρης είναι ακόμη όρθιος δίπλα στο κρεβάτι. Σηκώνω το χέρι μου στον αέρα και του κάνω νόημα να έρθει κοντά μου. "Ανυπομονώ να με κάνεις και πάλι να αναστενάζω το όνομά σου"

Ο Άρης δαγκώνει τα χείλη του και ανεβαίνει πάνω στο κρεβάτι. Τα μάτια του είναι καρφωμένα στα δικά μου. Το βλέμμα του είναι τόσο σκοτεινό. "Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω μωρό μου" μου λέει και καλύπτει το σώμα του με το δικό μου. "Έχω να σε νιώσω τόσο καιρό και.." η φωνή του κομπιάζει στο τέλος. Στρέφει το βλέμμα του από πάνω μου και κοιτάει το στήθος μου. "Έχω να την παίξω και μια εβδομάδα... μπορεί.. μπορεί.. να είναι λιγάκι γρήγορο" παραδέχεται και παίρνει την μια μου ρώγα στο στόμα του.

Γελάω δυνατά. Νιώθω ότι μπροστά μου έχω ένα μικρό παιδί που μόλις παραδέχτηκε ότι έκανε ζαβολιά. Τα μάγουλά του είναι κόκκινα και τα μάτια του πλέον κλειστά. "Μην γελάς" απαιτεί και συνεχίζει να πιπιλάει την ρώγα μου. Με το χέρι του μαλάσσει το άλλο στήθος μου.

"Χαίρομαι που επιστρέψαμε στους παλιούς καλούς ρυθμούς μας" του παραδέχομαι και με τα χέρια μου χαϊδεύω το κεφάλι του. "Όπως επίσης χαίρομαι που συνεχίζεις να ξυρίζεις το κεφάλι σου, με ανάβει μωρό μου"

Ο Άρης αφήνει ένα μουγκρητό να βγει από μέσα του. Με το χέρι του ανοίγει ακόμη περισσότερο τα πόδια μου και αμέσως μετά τον νιώθω να τρίβει την περιοχή μου. Κλείνω τα μάτια μου και απολαμβάνω τα χάδια του, απολαμβάνω τον τρόπο με τον οποίο αποφασίζει να ικανοποιήσει το κορμί μου και-

"Άνοιξε τα όμορφα ματάκια σου ψυχή μου" ακούω το αγόρι μου να λέει και αμέσως υπακούω. Το πρόσωπό του βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου και τα μάτια του με κοιτούν με έρωτα, έρωτα και αγάπη. "Θέλω να με κοιτάς όταν θα γλιστράω μέσα σου"

Του νεύω θετικά και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το κορμί του. Ο Άρης απομακρύνει το χέρι του από την περιοχή μου και τοποθετεί τον εαυτό του καλύτερα ανάμεσά τους. "Είσαι τα πάντα μου Άννα μου, τα πάντα μου.. μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό κορίτσι μου, ναι?" με ρωτάει και αμέσως νιώθω μια ενόχληση στην είσοδο του κόλπου μου. "Απλά.. άσε με να χαθώ μέσα σου" Με μια αργή ώθηση τον νιώθω να με γεμίζει. "Και εγώ σου υπόσχομαι ότι θα σε αγαπάω μέχρι να κλείσω τα μάτ- ω Θεέ μου! Είσαι.. είσαι.. πολύ στενή"

Του χαμογελάω γλυκά και κλείνω τα πόδια μου γύρω από την μέση του. "Δείξε μου πόσο σου έλειψα, αγάπη μου" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του και ενώνω τα μέτωπα μας.

Ο Άρης ξεκινάει να μπαινοβγαίνει αργά μέσα μου. "Άπειρα μωρό μου, άπειρα.. τρελαινόμουν μακριά σου.. έχανα τα λογικά μου" Η ανάσα του φτάνει άρρυθμη πάνω στο πρόσωπο μου. "Μην με αφήσεις ξανά ψυχή μου, μην με αφήσεις ξανά.. θα χαθώ.. αν με αφήσεις, δεν ξέρω ούτε εγώ ο ίδιος για το είμαι ικανός να κάνω μακριά σου"

Τα λόγια του βάζουν φωτιά στο κορμί μου. Η ανάσα μου βαθαίνει και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. "Δεν θα σε αφήσω μωρό μου.. ποτέ ξανά δεν θα σε αφήσω.. από εδώ και πέρα όλες τις αποφάσεις θα τις παίρνουμε μαζί και.. ΑΧ ΆΡΗ" νιώθω το μόριο του πιο βαθιά μέσα μου. Κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω στο μαξιλάρι.

"Αν... Αν... γαμώ.. αν μωρό μου... μαλώσουμε ξανά.. θα.. τα βρούμε?" η φωνή του βγαίνει με δυσκολία από μέσα του. "Πες μου μωρό μου ότι ποτέ δεν θα με εγκαταλείψεις.. πες μου ότι.. ότι.. γαμώ είσαι πολύ στενή... είσαι τόσο.. ω Θεέ μου! Άννα μωρό μου.. είσαι απίστευτη!"

Νιώθω την ευχαρίστηση να χτίζεται χαμηλά στην κοιλιά μου. "Άρη μου.. στο υπόσχομαι μωρό μου.. ότι.. ότι και να γίνει.. όσες φορές και αν μαλώσουμε.. εμείς οι δύο μωρό μου.. πάντα στο τέλος θα.. ΑΑΑΡΗΗΗΗ, συνέχισε! Μην.. μην στα.. ω Θεέ μου!" Αυτό που μου κάνει.. αυτό που νιώθω όταν είναι μέσα μου, είναι εξωπραγματικό. Είναι τέλειο, απλά στέλνει φωτιά σε όλο μου το κορμί και-

"Πες το πάλι μωρό μου.. θέλω να.. γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.. πες το πάλι" τα λόγια του παρεμβάλλονται από τους αναστεναγμούς του και ... το στομάχι μου σφίγγεται, τα πόδια μου τρέμουν και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Οι ωθήσεις του γίνονται απίστευτα γρήγορες και.. αυτό είναι έντονο.

"Θα.. είμαστε... μαζί" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του καθώς τελειώνω. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω το πρόσωπό του. "Για πάντα.... μαζί.... μωρό μου... ω Θεέ μου... για πάντα"

Τα μάτια του αγοριού μου είναι κλειστά και το στόμα του μισάνοιχτο. Τον νιώθω να συσπάται μέσα μου. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα.. η όλη εικόνα φωνάζει ηδονή. Ηδονή που του προσφέρω εγώ. "Σ'αγαπάω" του παραδέχομαι για χιλιοστή φορά και δαγκώνω το κάτω χείλος του. Τα χέρια μου μαζεύουν τα δάκρυα από τα μάγουλά του. Είναι τόσο μα τόσο όμορφος.

"Καρδιά μου.. ψυχή μου.. και.. και εγώ μωρό μου.. και εγώ" νιώθω τα πρώτα του υγρά να χύνονται μέσα μου. Ο Άρης ανοίγει τα μάτια του και αυτά καρφώνονται αμέσως στα δικά μου. "Μην... μην με αφήσεις" ψιθυρίζει και αδειάζει τον εαυτό του μέσα μου με άλλες δύο ωθήσεις. "Ποτέ" προσθέτει και αφήνει το βάρος του σώματός του να πέσει πάνω μου.

Χαμογελάω αχνά και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την πλάτη του. Τα δάχτυλά μου χαρίζουν χάδια σε όλο του το δέρμα. Νιώθω τις ώσεις της καρδιάς του πάνω στην κοιλιά μου. "Χτυπάει σαν τρελή η καρδιά σου" ψιθυρίζω και αφήνω ένα τρυφερό φιλί στο κεφάλι του. Ο Άρης βγάζει το πρόσωπο του από το στήθος μου και με κοιτάει λυπημένα. Μα τι στο καλό του συμβαίνει τέλος πάντων? "Γιατί κλαις μωρό μου?" τον ρωτάω. Από τα μάτια του τρέχουν συνέχεια δάκρυα. Δεν γίνεται, κάτι του συμβαίνει. Το αγόρι μου δεν είναι καλά.

Ο Άρης μου χαμογελάει τρυφερά. "Από την ένταση των συναισθημάτων που νιώθω για εσένα" μου αποκαλύπτει και αφήνει ένα γλυκό φιλί στα χείλη μου.

"Εντάξει, τότε" επιλέγω να τον πιστέψω. Απλά με αγαπάει πολύ.. και του έλειψα και.. και εγώ τον αγαπάω.. και σε εμένα έλειψε..

Σιωπή

"Άρη μου.. μπορείς να βγεις μωρό μου από μέσα μου?"

Αμέσως το αγόρι μου γουρλώνει τα μάτια του. "Γιατί? Δεν σου αρέσει που είμαστε ένα? Που μπορεί ο έρωτας μας να τελείωσε.. αλλά.. εμείς εξακολουθούμε να είμαστε ένα σώμα μωράκι μου. Δεν σου αρέσει? Γιατί θέλεις να βγω? Εγώ δεν θέλω ομορφιά μου.. δεν θέλω.."

Χαμογελάω διάπλατα. "Μην τρομάζεις.. εννοείται ότι μου αρέσει που είσαι ακόμη μέσα μου αλλά... εμμ.. διψάω λίγο.. πεινάω κιόλας" η φωνή μου ακούγεται διστακτική.

Αμέσως ο Άρης φιλάει το μέτωπο μου και ξεγλιστράει από μέσα μου. Όλο μου το σώμα παραπονιέται στην απώλεια της επαφής. Όλο εκτός από το στομάχι μου.

"Θέλεις να μαγειρέψουμε μαζί κάτι? Καμία καρμπονάρα που σου αρέσει?" Αμέσως παγώνω "Ή θέλεις να παραγγείλουμε? Μπορούμε να πάρουμε πίτσα, special κιόλας.. που σου αρέσει πολύ και-"

"Άρη έχεις πυρετό?" τον διακόπτω και τοποθετώ το χέρι μου στο μέτωπο του. Όχι μια χαρά είναι, τίποτα δεν έχει.

Το αγόρι μου γελάει δυνατά. Μου έλειψε το γέλιο του. Μου έλειψε πολύ. Ρίχνει το σώμα του στο στρώμα δίπλα μου και με αναγκάζει να μπω στην αγκαλιά του. "Απλά ξέρω ότι σου αρέσουν και εγώ έχω μέρες να φάω κανονικό φαγητό και-"

"Γιατί δεν έτρωγες?" τον διακόπτω και τυλίγω το πόδι μου γύρω από την κοιλιά του. Τοποθετώ το κεφάλι μου στο στήθος του και με το χέρι μου παίζω με τις τρίχες του στέρνου του.

Ακούω τον Άρη μου να αναστενάζει βαριά. Δεν μου απαντάει. Το μόνο που ακούγεται είναι ο χαρακτηριστικός ήχος του κλικ από τον αναπτήρα και αμέσως μετά εισπνέω την μυρωδιά του τσιγάρου. "Θέλω να πάμε κάπου οι δυο μας Άννα μου, τι λες? Για λίγες μέρες μωρό μου.. μου έλειψες και.. και θέλω να σε χορτάσω" πού να πάμε?

"Δεν μπορούμε να περιοριστούμε στην Αθήνα για να αναπληρώσουμε τον χρόνο που ήμασταν μακριά?"

Νιώθω το χέρι του Άρη να παίζει με τα μαλλιά μου. "Ας πάμε κάπου αλλού αγάπη μου, μόνο για λίγες μέρες.. μπορούμε να φύγουμε και τώρα αν θέλεις, ή αύριο το πρωί.. έχω πάνω μου τα κλειδιά από το εξοχικό στον Άγιο Αιμιλιανό, μπορούμε να πάμε εκεί.. θυμάσαι πόσο ωραία είχαμε περάσει την πρώτη φορά που πήγαμε?"

"Εννοείται πως θυμάμαι" σηκώνω το κεφάλι μου από το στήθος του και τον κοιτάω στα μαύρα του μάτια. Φαίνεται σκεπτικός. "Στην επιστροφή σου είχα πάρει πίπα ενώ οδηγούσες, αν θέλεις να το επαναλάβουμε μπορούμε να πάμε και κάπου πιο κοντά. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε μέχρι την Αργολίδα" του επισημαίνω και παίρνω το τσιγάρο μέσα από το στόμα του. "Δόξα τω Θεώ, τόσοι δρόμοι υπάρχουν στην Αττική"

Αμέσως ο Άρης ξεκινάει να γελάει δυνατά. "Πώς.. μα πώς το κάνεις αυτό?" με ρωτάει ανάμεσα στα χαχανητά του. Τι κάνω? "Πώς μπορείς να με κάνεις να γελάω σήμερα?" Γιατί τι είναι σήμερα?

Εκπνέω τον καπνό στο πλάι και τον κοιτάω περίεργα. Δεν με ξεγελάει το γεγονός ότι γελάει. Τα μάτια του εξακολουθούν να κρύβουν πόνο. Μα τι του συμβαίνει τέλος πάντων?

Αναστενάζω βαριά και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι. "Πάω τουαλέτα" τον πληροφορώ και κάνω κίνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Αμέσως ο Άρης με κοιτάει έντρομος και μιμείται τις κινήσεις μου. "Θα έρθω μαζί σου"

Παγώνω

"Πού?" τον ρωτάω με γουρλωμένα μάτια. Παίρνω με βιαστικές κινήσεις το μακό του που ήταν στο πάτωμα και το φοράω.

"Στην τουαλέτα προφανώς" Α προφανώς κιόλας. "Από σήμερα θέλω να είμαστε όλη την μέρα μαζί, όλη την ώρα μαζί, πάντα και παντού"

Τον κοιτάω σαν να έχει βγάλει δεύτερο κεφάλι. Μα τόσο πολύ του έλειψα πια? "Στην τουαλέτα μέχρι και ο βασιλιάς-"

"Δεν με νοιάζει τι κάνει ο κάθε τυχάρπαστος βασιλιάς" μου λέει και τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Τα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου, με κοιτάει και πάλι με πόνο. "Εγώ θέλω να πάω παντού με την πριγκίπισσα μου" μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στην μύτη. "Ναι?"

"Όχι?" Ξεφυσάω βαριά. "Άρη, τι λες? Απλά.. άσε με να πάω τουαλέτα και εσύ παρήγγειλε κάτι.. ότι θες.. ακόμη και σπαράγγια τρώω"

Το αγόρι μου χαμογελάει πικραμένα. "Θα σε περιμένω από έξω να τελειώσεις, και μετά θα πάρουμε τηλέφωνο στο σουβλατζίδικο απέναντι να μας φέρουν 5 πιτόγυρα και μπύρες.. και θα παραγγείλουμε και γλυκιές κρέπες.. ε? Τι λες μωράκι μου?"

Σοκ

Είπε πιτόγυρα?

"Ότι άλλον Άρη άφησα και άλλον βρήκα" τον κοιτάω και σμίγω τα φρύδια μου. "Είσαι σίγουρος ότι δεν θέλεις να παραγγείλουμε φαρφάλες με κοτόπουλο και φρέσκα μανιτάρια?" Αν πει όχι και σε αυτό, τότε θα πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ.

Το αγόρι μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο μου. "Πιτόγυρα μωρό μου, πιτόγυρα, μπύρες και κρέπες έχει το μενού για σήμερα"

Είμαι και επίσημα τρομοκρατημένη.

Ο Άρης τοποθετεί το χέρι του γύρω από την μέση μου και με καθοδηγεί προς την πόρτα του δωματίου μου. "Δεν μου είπες.. πότε θα φύγουμε τελικά?" με ρωτάει και ταυτόχρονα βάζει το εσώρουχο του.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. Τα μάτια του με κοιτούν με έναν τρυφερό τρόπο και.. για να πω την αλήθεια.. λιώνω κάπως.. και.. του χαμογελάω αχνά. "Την επόμενη Παρασκευή μετά το νοσοκομείο?" Δεν μπορώ να του πω με τίποτα όχι. Γαμώτο σου για αρσενικό.

Ο Άρης γουρλώνει τα μάτια του. "Γιατί όχι νωρίτερα?" με ρωτάει και με ακολουθεί στο σαλόνι.

"Αύριο θέλω να δω τον Γιώργο το πρωί, και το βράδυ έχουμε ήδη κανονίσει να βγούμε με τα παιδιά" τον κοιτάω φευγαλέα. Μόνο να μην θυμώσει, μόνο αυτό. "Και Δευτέρα έχω σχολή μωρό μου... δεν μπορώ να λείψω, άσε που εφημερεύω δύο φορές κιόλας μες στην εβδομάδα.. με τίποτα δεν μπορώ να χάσω μαθήματα" αναστενάζω βαριά και πάω προς την κουζίνα. Γαμώτο, διψάω πολύ.

"Την Παρασκευή τότε" μου λέει ο Άρης και μπαίνει και αυτός μέσα. Σαν πολύ εύκολα δεν το δέχτηκε? Τι φάση? Το αγόρι μου δίνει ένα φιλί στον ώμο μου και με αγκαλιάζει σφιχτά από πίσω. "Μπορώ να έρθω και εγώ αύριο το βράδυ μαζί σου?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή.

Κλείνω το μπουκάλι με το νερό και το αφήνω πάνω στον πάγκο της κουζίνας. "Θα είναι και ο Μάνος" προσθέτω και προετοιμάζομαι για την βόμβα μεγατόνων που θα σπάσει.

"Ναι αλλά θα είσαι και εσύ"

Παγώνω

Γυρνάω αργά αργά και τον κοιτάω. Από πότε δέχεται ο Άρης να βρεθεί στον ίδιο χώρο με τον Μάνο? Αυτός με το που ακούει το όνομά του βγάζει σπυράκια.

Κάτι ύποπτο συμβαίνει.. κάτι πολύ ύποπτο συμβαίνει εδώ..

"Λοιπόν?" με ρωτάει με κουταβίσια μάτια. "Μπορώ να σε συνοδεύσω μωράκι μου?"

Αναστενάζω βαριά και τον κοιτάω μέσα στα μαύρα του μάτια.

Τι έπαθες μωρό μου?

Τι σου συμβαίνει?

"Ναι" του απαντώ και τοποθετώ το κεφάλι μου στο στήθος του. "Απλά δεν θέλω φασαρίες"

Την τελευταία φορά που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο αυτοί οι δύο, ο Άρης έριξε στάχτη μέσα στο ποτό του Μάνου. Ευτυχώς που το κατάλαβα και δεν άφησα τον κολλητό μου να το πιει. Όταν ρώτησα τον Άρη γιατί έκανε κάτι τόσο ακραίο, μου απάντησε ότι απλά μπέρδεψε το ποτήρι με το τασάκι.

"Ποτέ μωρό μου, ποτέ ξανά φασαρίες" με καθησυχάζει το αγόρι μου και τα χέρια του χαϊδεύουν την πλάτη μου. "Μόνο αγάπη καρδούλα μου, μόνο αγάπη και έρωτα από εδώ και πέρα.. στο υπόσχομαι ομορφιά μου"

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Από ενθουσιασμό για αυτά τα γλυκά του λόγια είναι?

Από φόβο για το τι μπορεί να έχει προηγηθεί και τα λέει όλα αυτά είναι?

Δεν ξέρω..

Αλλά έχω το προαίσθημα ότι θα μάθω..

Σύντομα..