μέσα Απριλίου / 3 μήνες μετά / 6 εβδομάδες που η Άννα βρίσκεται στο εξωτερικό

Άρης

"Μα κύριε Αναστασιάδη, τι συζητάμε τώρα.. με την παρούσα πολιτική και οικονομική κατάσταση στην χώρα μας έχουν πληγεί πολλοί τομείς.. και δεν αναφέρομαι μόνο στον δικό μου!" ο Βύρωνας κάνει μια μικρή παύση και συνεχίζει. "Διότι στην Ελλάδα τη σήμερον ημέρα δεν λειτουργεί τίποτα σωστά" 

Αναστενάζω βαριά και κάνω νόημα στην σερβιτόρα να μας φέρει ακόμη ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.. αυτή η συζήτηση δεν έχει τέλος. Τρεις ώρες κάθομαι σε αυτήν την πούστικη την καρέκλα. Στα αριστερά μου κάθεται ο Βύρωνας και απέναντι μου ο καθηγητής μου. Πρέπει να κάνω κεφάλι για να αντέξω και να μην αυτοπυρποληθώ από την βαρεμάρα. 

"Κύριε Κομνηνέ δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο" ο μαλάκας πίνει μια γουλιά από το νερό του και συνεχίζει. "Και οι πληγές δεν αφορούν μόνο τους τομείς μας.. της υγείας και των τηλεπικοινωνιών εννοώ.. αλλά η έκπτωση είναι κυρίως ηθική"

Χαμογελάω λοξά και γυρνάω να κοιτάξω τον πατέρα μου. 

Αυτό θα έχει ενδιαφέρον. 

Θα μιλήσει ο Βύρωνας για ηθική? 

Γελάω ήδη.

"Τι εννοείτε ακριβώς?" Ο Κομνηνός σμίγει τα φρύδια του και κοιτάει με απορία τον καθηγητή μου. Είναι απίστευτος ηθοποιός. Του το αναγνωρίζω. Κάνει λες και δεν ξέρει τι πάει να πει ανηθικότητα. Λες και σήμερα το πρωί δεν τον πέτυχα να πηδάει μια ξανθιά 20 το πολύ 25 ετών μες στην κουζίνα μας.

"Για παράδειγμα" λέει ο Αναστασιάδης και ανακάθεται στην καρέκλα του. "Πόσοι νέοι κυνηγούν την δόξα και το εύκολο χρήμα? Πόσα κοριτσάκια αναγκάζονται να βρουν ένα χαρτζιλίκι πουλώντας το κορμί τους? Και βρίσκουν! Διότι υπάρχουν κάποιοι έκφυλοι μεσήλικες που αντί να μείνουν πιστοί στους γάμους τους και να υπηρετούν τις γυναίκες τους, αυτοί αναζητούν το σεξ σε ξένα κρεβάτια!" Με το που τελειώνει ο καθηγητής μου την τελευταία του πρόταση κατεβάζει ολόκληρο το ποτήρι με το νερό του. 

Φαίνεται ξεκάθαρα η ενόχληση στο πρόσωπο του. Που αμφιβάλλω ότι υπάρχουν προσωπικοί λόγοι πίσω από το ξέσπασμα του. Ο τύπος είναι ηθικός μέχρι αηδίας. Πώς είναι δηλαδή ο Κομνηνός? Ε καμία σχέση!

Ακούω τον Βύρωνα από δίπλα μου να αναστενάζει βαριά. "Έχετε απόλυτο δίκιο! Δυστυχώς.. και το τονίζω το δυστυχώς.. υπάρχουν κάποιοι άτιμοι άνδρες που δεν αξίζουν τα παντελόνια που φοράνε! Δεν φταίει το γυναικείο φύλλο αν ο ανδρικός πληθυσμός δεν σέβεται το στεφάνι του" η φωνή του ακούγεται τόσο ήρεμη.. πάω στοίχημα ότι αυτοί που δεν τον ξέρουν πραγματικά τον θεωρούν σίγουρα τέρας ηθικής και πιστό υπήκοο της ειλικρίνειας.

Γελάω, απλά γελάω.

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.. νόμιζα ότι απλά ήρθαμε να φάμε με τον παπάρα για να βγάλει μια υποχρέωση ο Βύρωνας. Δεν ήξερα ότι θα βλέπαμε ένα κακόγουστο θέατρο. Αν και τώρα που το σκέφτομαι.. εγώ τι δουλειά έχω εδώ? Δεν φτάνει που τον βλέπω από Δευτέρα πρωί μέχρι Παρασκευή βράδυ? Δεν φτάνει που τον παρακαλούσα τρεις μήνες να μου δώσει μια μέρα άδεια για να πάω να δω το κοριτσάκι μου στην ξενιτιά και αυτός μου έδωσε τα αρχίδια του? Τώρα.. γιατί πρέπει να τρώω μαζί του?

Γαμώτο σου Κομνηνέ, τι έχεις βάλει πάλι στο ύπουλο μυαλό σου?

"Αριστείδη παιδί μου.. εσύ να τα ακούς αυτά και να μην κάνεις το λάθος να απατήσεις την κοπέλα σου" ο Αναστασιάδης απευθύνεται σε εμένα. Ναι, Αριστείδη με αποκαλεί. Έλεος αυτός ο άνθρωπος. 

Ακούω τον Βύρωνα να γελάει από δίπλα μου. "Ο τελευταίος άνδρας που θα απατούσε την κοπέλα του είναι το παλικάρι μου!" Νιώθω το χέρι του στον ώμο μου. "Είναι απίστευτα ερωτευμένος με την Άννα μας.. και ξέρετε.. λένε να παντρευτούν τα παιδιά μόλις ο Άρης γυρίσει από το Eindhoven και ορκιστεί. Είμαι τόσο μα τόσο περήφανος για τον γιο μου κύριε Αναστασιάδη!"

Παγώνω

Τι είπε?

"Τελικά το πήρες απόφαση? Θα πας? Να μιλήσω στον κύριο Peterson για να σε δεχτεί?" με ρωτάει ο καθηγητής μου και χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Γυρνάω και κοιτάω τον μαλάκα δίπλα μου. Ώστε για αυτό έχασα εγώ το skype call με το μπουμπούκι μου και το cyber sex που συνήθως πάει πακέτο με την βίντεο κλήση? Για να κάθομαι να ακούω τις ίδιες μαλακίες ξανά και ξανά για πρακτική στην Ολλανδία?? Αφού του το ξεκαθάρισα. ΔΕΝ ΦΕΎΓΩ ΜΑΚΡΥΆ ΤΗΣ. Τι στον πούτσο δεν καταλαβαίνει?

"Κύριε καθηγητά, εγώ δεν-"

"Γιάννη" με διακόπτει ο Βύρωνας. "Ο Άρης δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο χαρούμενος. Θέλει σαν τρελός μια συστατική επιστολή σου. Και αν μεσολαβήσεις για να κάνουν λίγο πιο εύκολα δεκτή την αίτηση του στο High Tech Campus, εγώ προσωπικά θα σου είμαι υπόχρεος!" Ο Κομνηνός ακούγεται ενθουσιασμένος.

Εγώ από την άλλη έχω νευριάσει. Η πίεση μου έχει ανέβει στα ύψη και νιώθω ότι το κεφάλι μου πάει να σπάσει από την οργή. Οργή και θυμό αισθάνομαι για αυτόν τον μαλάκα που δεν λέει να καταλάβει ότι δεν πρόκειται να κάνω πρακτική εκτός Αττικής. 

Εδώ.. δυο μήνες είμαι μακριά της και δεν αντέχω άλλο, νιώθω ότι θα τρελαθώ από την έλλειψη επαφής μας και ο παπάρας θέλει να την αφήσω για έξι μήνες μόνη της και να φύγω? 

Σε ποιο ουράνιο και τόξο ζει?

"Πες ότι έγινε!" λέει ο Αναστασιάδης και σηκώνει το ποτήρι του με το κρασί στον αέρα. "Στην νέα μας φιλία!" αναφωνεί με ενθουσιασμό και τσουγκρίζει με τον Βύρωνα. "Και στον καλύτερο φοιτητή που είχα τα τελευταία δέκα χρόνια της διδασκαλίας μου!" Με δουλεύει? Άχρηστο με ανεβάζει, άχρηστο με κατεβάζει εδώ και δύο μήνες τώρα. Ο Κομνηνός μου κάνει νόημα κάτω από το τραπέζι να σηκώσω το ποτήρι μου. 

Άντε γαμήσου και εσύ. 

"Μπορείς να μου πεις τι στον πούτσο ήταν όλο αυτό?" ρωτάω τον παπάρα με το που μπω στο σπίτι. 

Τόσο καιρό μια χαρά τα πηγαίναμε. Παίζαμε μποξ στην λέσχη, προσπαθούσε να μου μάθει squash, βγαίναμε για ποτό οι δυο μας για να γνωρίσει γκόμενες.. μέχρι και στον Λύκο τον πήγα. Και μάλιστα το ίδιο βράδυ πήδηξε την Σούλα στην κουζίνα μας. Όταν την είδαμε το πρωί με τον Αχιλλέα πάθαμε σοκ... ήταν γυμνή στο σαλόνι.

Είχα αρχίσει να ανέχομαι την ηλίθια φάτσα του και να συζητάω μαζί του για όλων των ειδών τα θέματα. Τώρα.. τι στον πούτσο τον έπιασε και αποφάσισε να επέμβει και πάλι με αυτόν τον ύπουλο τρόπο στην ζωή μου?

"Τι εννοείς παιδί μου? Δεν σε καταλαβαίνω!" 

Πουτανιές στην πουτάνα?

Τον ακολουθώ στο σαλόνι. "Σου έχω πει ότι Ολλανδία δεν πάω, το μωρό μου δεν το αφήνω μόνο του εδώ" του υπενθυμίζω και κάθομαι φαρδύς πλατύς στον καναπέ.

"Τι φοβάσαι? Μην στην φάμε?" πετάγεται από το πουθενά ο άλλος ο παπάρας και αμέσως παγώνω. Με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να βγαίνει από το γραφείο του Κομνηνού.

"Η Βάσω τι κάνει?" τον ρωτάει αμέσως ο Βύρωνας και χαλαρώνει την γραβάτα του. 

"Χωρίσαμε!" αναφωνεί χαρούμενα ο μπάσταρδος και κάθεται δίπλα στον πατέρα του. "Πάω για άλλα τώρα.. για καλύτερα!" Το πούστικο βλέμμα του καρφώνεται έντονα στο δικό μου. "Και λέω να ξεκινήσω αμέσως κιόλας" Νιώθω το αίμα μου να βράζει. "Να για παράδειγμα την Πέμπτη που πετάω για Γερμανία, λέω να-"

"Εγώ λέω να θυμηθείς την συζήτηση που είχαμε κάνει κάποια στιγμή" τον διακόπτει ο Βύρωνας και τον κοιτάει με νόημα στα μάτια. "Αχιλλέα σε έχω προειδοποιήσει άπειρες φορές" ο τόνος του ακούγεται απειλητικός. "Μην με κάνεις να ξεχάσω ότι είσαι γιος μου" Ο Κομνηνός φτύνει τις λέξεις μία προς μία. 

Γυρνάω και κοιτάω τον Βύρωνα. Για ποιο λόγο τον έχει προειδοποιήσει ακριβώς? Και εγώ γιατί δεν ξέρω τίποτα? Τι παίζεται εδώ?

Ο μαλάκας χαμογελάει λοξά. "Μάλιστα μπαμπά" Προσπαθεί να φανεί αδιάφορος, αλλά εγώ τον έχω μάθει πλέον. Τον ειρωνεύεται.

"Εγώ πάω να κοιμηθώ" λέει ο Βύρωνας και σηκώνεται από τον καναπέ. "Μας ζάλισε ο Αναστασιάδης με τις μαλακίες που έλεγε όλο το βράδυ.. τι βαρετός άνθρωπος Θεέ μου.. τουλάχιστον καταφέραμε αυτό που θέλαμε!" αναφωνεί κουρασμένα ο Κομνηνός και περπατάει με αργό βήμα προς τον διάδρομο. "Καληνύχτα σας παιδιά μου.. και.. ήρεμα!" η φωνή του χάνεται στο βάθος. Λογικά θα ανεβαίνει τις σκάλες.

"Καθάρισε για εσένα ο μπαμπάκας?" με ρωτάει το μαλακισμένο και βάζει ένα ποτήρι με whiskey στον εαυτό του. "Θέλεις ένα?" 

Με τα χέρια μου του δείχνω τα αρχίδια μου. "Θέλεις δύο?" 

Ο Αχιλλέας χαμογελάει λοξά και πίνει μια γουλιά από το ποτό του. "Έτσι, κάνει.. να ξέρεις.. πάντα περνάει το δικό του" Ρίχνει το σώμα του πίσω στον καναπέ. 

Ανάβω τσιγάρο και τον κοιτάω με ένα δύσπιστο βλέμμα. 

Χέσε το γεγονός για την Ολλανδία. Δεν θα πάω. Ας κάνει ότι του καπνίσει ο Κομνηνός. Εγώ στο αεροπλάνο δεν ανεβαίνω με την καμία.

Αυτός ο μαλάκας απέναντι μου όμως.. τι προσπαθεί να κάνει ακριβώς? Τα πρωινά μου λέει ότι θέλει να πηδήξει την Άννα μου και ταυτόχρονα τα βράδια κάθεται και μιλάμε σαν δυο φυσιολογικά αδέρφια? 

"Εγώ μεγάλωσα μαζί του και τον ξέρω καλύτερα από τον καθένα" Στενεύω τα μάτια μου και τον κοιτάω ακόμη πιο προσεκτικά. Το βλέμμα του είναι στραμμένο προς τον τοίχο πάνω από το τζάκι. Κοιτάζει τις φωτογραφίες μας και.. τι φάση? Είναι βουρκωμένος?

Πάω στοίχημα ότι το ποτό που πίνει τώρα δεν είναι το πρώτο της βραδιάς. Ψιλομεθυσμένος μου φαίνεται.

"Από τα πέντε μου ξέρω για εσένα" η φωνή του ίσα που ακούγεται. 

Αυτό αποκτά ενδιαφέρον.. 

"Ξέρεις τι άκουγα όλη μέρα σπίτι για τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής μου? Φωνές.. φωνές και απειλές.. 20 χρόνια σχεδίαζε κάθε του κίνηση για να ανέβει επαγγελματικά, να αποκτήσει ισχυρές γνωριμίες, να κερδίσει την μισή περιουσία της μητέρας μου μέσα από το διαζύγιο και ταυτόχρονα.. να γνωρίσει εσένα"

Είναι και επίσημα λιώμα.

Τι μαλακίες λέει?

Ο Αχιλλέας αφήνει κάτω το άδειο ποτήρι που κρατούσε και παίρνει το μπουκάλι στα χέρια του. Πίνει απευθείας από αυτό μια γενναιόδωρη ποσότητα αλκοόλ. "Την παγίδευσε.. έβαλε τον προσωπικό γυμναστή της να της την πέσει και το κατέγραψε σε βίντεο. Όπως καταλαβαίνεις το συναινετικό διαζύγιο βγήκε σε χρόνο dt, και απαίτησε και την μισή περιουσία. Και όλα αυτά, γιατί?" Χαμογελάει πικραμένα και γυρνάει να με κοιτάξει. "Για να μπορέσει να γνωρίσει από κοντά το εξώγαμο του και να το εξασφαλίσει οικονομικά"

Ξεροκαταπίνω.

Το βλέμμα του με καίει. Αν σας έλεγα ότι με κοιτάει με οργή θα ήταν ψέμα. Τα μάτια του κρύβουν κάτι παραπάνω από αυτό.

Με μισεί.

Ο τύπος με μισεί.

Να γιατί θέλει να με διαλύσει... να για ποιο λόγο ήρθε Αθήνα. Για να εκδικηθεί εμένα.. 

Χαμογελάω λοξά. 

"Αυτός φταίει, όχι εγώ" του απαντάω με ηρεμία. Αν προσπαθήσω να τον πείσω με λογικά επιχειρήματα λέτε να πιάσει? "Αυτός την έπεσε στην μάνα μου"

"Και όχι μόνο στην μάνα σου.. οι γκόμενες ήταν καθημερινότητα στο σπίτι μας" μου απαντάει αμέσως και πίνει ακόμη μια γουλιά από το καφέ υγρό. "Στον κύκλο μας, Άρη, υπάρχει ένας βασικός κανόνας.. μπορείς να έχεις όσες γκόμενες θες και ας είσαι παντρεμένος.. αρκεί να μην γκαστρωθεί καμιά τους.. τέτοια σκάνδαλα μηδενίζουν καριέρες πολιτικών στο δευτερόλεπτο.. και η δική σου μάνα.. δεν δέχτηκε να σε ρίξει" 

Και εγώ που φταίω?

Ξεφυσάω βαριά. 

Το παιδί έχει θέματα. 

"Η συμφωνία ήταν να σε βλέπει από φωτογραφίες.. και μόνο από εκεί" Χαμογελάει πικραμένα και ξαπλώνει στον καναπέ. Τοποθετεί τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια του. "Δεν του αρκούσε βλέπεις.. ήθελε και άλλο.. ήθελε τα πάντα" 

"Άργησε λίγο να τα αποκτήσει" λέω φωναχτά αυτό που σκέφτομαι. Ξαπλώνω και εγώ πίσω στον καναπέ και παίρνω την ίδια στάση σώματος που έχει και αυτός. "Του πήρε 22 χρόνια για να με γνωρίσει" Αν το ήθελε από την αρχή τι τον εμπόδιζε ακριβώς? Δεν λέω ότι με ενοχλεί, αλλά... Γαμώ! Ναι με ενοχλεί.. με ενοχλεί που θυμήθηκε ότι υπάρχω στα 22 μου.

"Ήθελε να εξασφαλίσει την καριέρα του πρώτα. Τα πολλά χρήματα δεν είναι τίποτα αν δεν συνδυάζονται από μια υψηλά υφιστάμενη θέση. Όλοι το ξέρουν αυτό.. και ο Βύρωνας δεν αποτελεί εξαίρεση.. Με το που έγινε καθηγητής στην Θεσσαλονίκη, έβαλε μπροστά το σχέδιο του. Ξεφορτώθηκε εύκολα την μάνα μου και έβγαλε από την μέση τον καθηγητή Παθολογίας που ήταν στην Αθήνα.. Παπαδόπουλο νομίζω τον έλεγαν? Ο καημένος.. του ήρθε η μετάθεση μέσα σε μια νύχτα.. στην Αλεξανδρούπολη τον έστειλε και αυτόν και όλη του την οικογένεια"

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και κοιτάω το ταβάνι.

Δηλαδή.. ο Βύρωνας.. όλα αυτά τα χρόνια... 

Νοιάζονταν?

Για εμένα?

"Κοίτα με Άρη" η φωνή του Αχιλλέα ακούγεται απίστευτα ψυχρή. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του, τα μάτια του εξακολουθούν να με κοιτούν με μίσος. 

Ξεροκαταπίνω.

"Είσαι η αιτία που διαλύθηκε η οικογένεια μου.. η αιτία που η μάνα μου ξεφτιλίστηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο" Ο Αχιλλέας σηκώνει την πλάτη του από τον καναπέ και κάθεται κανονικά πλέον. Τον μιμούμαι. "Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια είναι η αδυναμία σου"

Παγώνω

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές και τα τοποθετώ πάνω στα γόνατα μου.. αν το πάει εκεί που φαντάζομαι..

"Θα την πηδήξω.. να είσαι σίγουρος για αυτό.. έχω μάθει από τον καλύτερο να παίρνω πάντα αυτό που θέλω.. και στην προκειμένη περίπτωση θέλω να πονέσεις όσο πόνεσα εγώ"

Ξαφνικά η ανάσα μου κόβεται και η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει απίστευτα δυνατά. 

"Σε μια εβδομάδα, θα είμαι μέσα της και εσύ, αγαπημένε μου αδερφέ, θα είσαι 1941 χιλιόμετρα μακριά.. και ανήμπορος να την προστατέψεις"

"Δεν θα ενδώσει" γρυλίζω. Αποκλείεται.. αποκλείεται να με κερατώσει.. με αγαπάει και την αγαπάω. 

Βλέπω τον μπάσταρδο να γελάει δυνατά. Νιώθω το αίμα μου να παγώνει μες στις φλέβες του. Είναι τρελός.. είναι ψυχικά άρρωστος. 

"Μάλλον ξεχνάς ποιος με μεγάλωσε" ο τόνος του ξεχειλίζει ειρωνεία. "Δεν παίρνει μόνο ο Κομνηνός ότι θέλει" προσθέτει και σηκώνεται όρθιος. Ξεκινάει να περπατάει προς το μέρος μου με αργό βήμα χωρίς να σπάσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο την οπτική μας επαφή. 

Σηκώνομαι και εγώ όρθιος. Πλέον είμαστε ο ένας μπροστά από τον άλλον και κοιτιόμαστε έντονα μες στα μάτια. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιος έχει το πιο δολοφονικό βλέμμα, αλλά ένα είναι σίγουρο.. με μισεί και τον μισώ.. με απεχθάνεται και τον απεχθάνομαι. 

"Από την στιγμή που η Άννα είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στην ζωή σου, εγώ προσωπικά, θα διασφαλίσω το γεγονός ότι θα απομακρυνθεί από εσένα"

Αυτόματα τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον λαιμό του. 

Ο Αχιλλέας χαμογελάει λοξά και με μια απότομη κίνηση τα απομακρύνει στο δευτερόλεπτο από πάνω του. Πότε απέκτησε τόση δύναμη ο μαλάκας?

"Άστο Άρη.. άστο.. μην παλεύεις άλλο.. έτσι και αλλιώς.. έχασες"

Κάνω τρομερή προσπάθεια για να χαμογελάσω αλαζονικά, ενώ το μόνο που θέλω είναι να του σπάσω τα μούτρα.. τελικά τα καταφέρνω. "Κάνε όνειρα" 

"Μα κάνω" απαντάει αμέσως ο μπάσταρδος και ξεκινάει να περπατάει προς τις σκάλες. 

"Μια τελευταία ερώτηση μόνο.. προτιμάει τα προφυλακτικά με ραβδώσεις ή χωρίς?"

Το βλέμμα του είναι τόσο κρύο.. όλο μου το κορμί παγώνει.

Αναστενάζω βαριά.

Δεν θα ενδώσει.. 

Είμαι σίγουρος.

Θέλω μπάφο. 

Είμαι σίγουρος?

Θέλω μπάφο.

Μία εβδομάδα μετά 

"Να ζήσεις Αρούλη και Χρόνια Πολλά.. μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά" Πιάνω το ξυρισμένο μου κεφάλι. Οι πέντε τρίχες που έχω θα γίνουν και άσπρες? Τέλεια. "Παντού να σκορπίζεις της νιότης το φως και όλοι να λένε να ένα σοφός!"

Κοιτάω την συνομιλία μας στο viber. Ενεργός πριν από τρία λεπτά λέει. 

Γαμώ το στανιό μου γαμώ. 

"Έλα πριγκιπάκο μου, κάνε μια ευχή και σβήσε τα κεράκια!" Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στην Στέλλα, μετά κοιτάζω τον Κομνηνό και στο τέλος την γαλάζια τούρτα με το καραβάκι και τα δυο κεριά που είναι αναμμένα πάνω της. 

"Για πέντε χρονών με περνάς?" Την ρωτάω και αμέσως ανάβω τσιγάρο. 

Τι ξεφτιλίκια είναι αυτά.. γαμώ την πουτάνα μου γαμώ? 

Κοιτάω και πάλι την οθόνη του κινητού μου. Ενεργός πριν από πέντε λεπτά.

ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΓΑΜΩ

ΑΦΟΥ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΈΛΕΓΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ. ΟΣΟ ΘΑ ΕΊΝΑΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΣΤΟ ΑΝΝΟΒΕΡΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΣΑ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΌΜΩΣ. ΓΙΑΤΙ ΤΗΣ ΕΊΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΜΕ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΖΩΉ ΤΗΣ? 

"Θα σβήσεις τα κεράκια?" η φωνή της Στέλλας ακούγεται γλυκιά. 

"ΆΝΤΕ ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΣΤΙΚΑ ΤΑ ΚΕΡΙΑ ΣΟΥ" ωρύομαι. Παίρνω το κινητό στα χέρια μου και την παίρνω αμέσως τηλέφωνο μέσω viber. 

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω την Στέλλα να βουρκώνει και τον Κομνηνό να την αγκαλιάζει. Θα τον έβριζα που την ακουμπάει, αλλά έχω άλλη προτεραιότητα αυτήν την στιγμή.

"Ναι?" η φωνή της ακούγεται λαχανιασμένη. 

Σηκώνομαι αμέσως από το σκαμπό και βγαίνω από την κουζίνα. "ΓΙΑΤΊ ΆΡΓΗΣΕΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΉΣΕΙΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΕΡΟ ΣΟΥ ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ ΓΑΜΩ? ΚΑΙ ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΕΊΣΑΙ ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΜΈΣΑ?" φωνάζω μέσα στο ακουστικό και ξεκινάω να ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά. 

"Γίνεται να μην φωνάζεις?" ψιθυρίζει. 

Τα νεύρα μου εκτοξεύονται στον αέρα σε απειροελάχιστο χρόνο. "ΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΩΝΑΖΩ ΓΑΜΏ? ΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΩΝΆΖΩ?" ωρύομαι και κλείνω με δύναμη την πόρτα του δωματίου μου πίσω μου. "ΠΟΥ ΕΊΣΑΙ?" την ρωτάω και το καλό που της θέλω να μου πει ότι είναι στο γαμημένο το σπίτι της. 

"Είμαι ακόμη στο συνέδριο, δεν έχουν τελειώσει οι παρουσιάσεις και ο υπεύθυνος καθηγητής μου θέλει να του κρατήσω σημειώσεις" συνεχίζει να ψιθυρίζει. "Γίνεται να σταματήσεις να κάνεις σαν υστερικός και να μου έχεις εμπιστοσύνη? Και σταμάτα να με παίρνεις κάθε τρεις και λίγο.. αναγκάζομαι να βγω έξω από την αίθουσα για να μιλήσω και ο καθ-"

"Τον είδες?" την ρωτάω με ηρεμία. Κλείνω τα μάτια μου και ανάβω τσιγάρο. Απλά ας μην τον έχει δει.. μόνο αυτό.. μόνο..

Σιωπή

Δεν μου αρέσει που δεν μου απαντάει. Ανοίγω τα μάτια μου και πάλι και κοιτάω την φωτογραφία μας που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου. "ΠΕΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ, ΠΕΣ ΜΟΥ! ΤΟΝ ΕΊΔΕΣ? ΜΙΛΉΣΑΤΕ?" 

Σιωπή

ΑΝ ΈΧΟΥΝ ΜΙΛΉΣΕΙ ΘΑ ΤΗΝ ΣΚΟΤΏΣΩ.. ΝΑΙ, ΘΑ ΤΗΝ ΣΚΟΤΏΣΩ.. ΑΦΟΎ ΤΗΣ ΕΊΠΑ ΌΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΆΣΕΙ ΟΎΤΕ ΣΤΑ ΠΈΝΤΕ ΜΈΤΡΑ.

"Άρη, ήρθε και με χαιρέτησε" παραδέχεται.

Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι μου και ανάβω και δεύτερο τσιγάρο. "ΣΟΥ ΕΊΠΑ Ή ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ?" 

"ΤΙ ΝΑ ΈΚΑΝΑ? ΉΡΘΕ ΌΤΑΝ ΉΜΟΥΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΗΣΕ ΠΡΏΤΑ ΑΥΤΌΝ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΕΜΈΝΑ! ΝΑ ΣΗΚΩΝΌΜΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΈΦΕΥΓΑ?" πλέον φωνάζει και το κορίτσι μου. Που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι δικό μου μετά από αυτό το γαμημένο το Σαββατοκύριακο.

"ΝΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΝΌΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΈΦΕΥΓΕΣ, ΑΦΟΥ ΣΤΟ ΕΙΠΑ.. ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΕΚΔΙΚΗΘΕΊ ΚΑΙ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΕΣΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΕΙ, ΕΊΣΑΙ ΤΌΣΟ ΗΛΊΘΙΑ ΠΟΥ ΑΔΥΝΑΤΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΌΤΙ-"

"ΕΣΎ ΕΊΣΑΙ Ο ΗΛΊΘΙΟΣ! ΠΟΥ ΣΟΥ ΈΧΩ ΠΕΙ ΧΊΛΙΕΣ ΦΟΡΈΣ ΌΤΙ ΔΕΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΕΡΑΤΏΣΩ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙΣ ΝΑ ΑΜΦΙΒΆΛΛΕΙΣ ΓΙΑ ΕΜΈΝΑ! ΛΕΣ ΝΑ ΠΈΣΩ ΣΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΌ ΣΟΥ? ΓΙΑ ΤΌΣΟ ΜΕΓΆΛΗ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΕ ΠΕΡΝΆΣ?"

"ΝΑΙ" της απαντώ χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά. 

ΤΙ ΕΊΠΑ Ο ΜΑΛΆΚΑΣ?

ΓΑΜΏΤΟ

Ξεφυσάω δυνατά και κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου. 

Σιωπή

"Δεν το εννοούσα έτσι όπως ακούστηκε" της λέω με ηρεμία και κλείνω τα μάτια μου. Τοποθετώ το ελεύθερο χέρι στο μέτωπο μου και το τρίβω δυνατά. "Απλά-"

"Απλά το γεγονός ότι δεν μου έχεις εμπιστοσύνη, σκοτώνει την σχέση μας" μου απαντάει με τρεμάμενη φωνή. Γαμώτο.. ακούγεται λυπημένη. 

Τραβάω μια τζούρα από το αναμμένο μου τσιγάρο και εκπνέω τον καπνό ψηλά. "Αν κάποιος σκοτώνει την σχέση μας, αυτός είναι ο Αχιλλέας, όχι εγώ" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός.

Σιωπή

"Θα πεις τίποτα?" την ρωτάω από την στιγμή που δεν την ακούω να μιλάει για αρκετή ώρα.

"Ναι, αλλά αυτό που θα ακούσεις δεν θα σου αρέσει" 

Παγώνω.

"ΜΊΛΑ. ΤΏΡΑ" απαιτώ και σηκώνομαι αμέσως από την καρέκλα. Το σώμα μου ξεκινάει να τρέμει. 

ΓΑΜΏΤΟ

"Το βράδυ κερνάει ο υπεύθυνος καθηγητής μου δείπνο σε εστιατόριο" 

"Καλή όρεξη.. το κινητό σου να το έχεις συνέχεια ανοιχτό και να είσαι όλη την ώρα στο viber. Θα σε παίρνω κάθε δέκα λεπτά για να σε ελέγχω... δεν μπορώ να καταλάβω όμως.. γιατί μου λες ότι αυτό δεν θα μου αρέσει??"

Σιωπή

"ΘΑ ΜΙΛΉΣΕΙΣ ΓΑΜΏ ΤΟ ΚΈΡΑΤΟ ΜΟΥ?" την πιέζω να μου πει.

"Είναι καλεσμένος και ο αδερφός σου" η φωνή της ίσα που ακούγεται.

Ξεροκαταπίνω. 

"Άκου με προσεκτικά και μην τολμήσεις να μου φέρεις αντίρρηση, γιατί μα το Θεό θα σε γαμήσω ανάποδα όταν σε δω... ΜΗΝ.ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ.ΝΑ.ΠΑΣ"

Ακούω έναν εκκωφαντικό ήχο μέσα από το ακουστικό. Σαν να σπάει κάτι. "ΕΊΣΑΙ ΜΑΛ-" Παύση. "ΕΊΣΑΙ ΜΕΓΆΛΟΣ ΒΛΆΚΑΣ!" 

Στενεύω αμέσως τα μάτια μου και σφίγγω το σαγόνι μου. "ΝΑΙ ΕΓΏ ΕΊΜΑΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ! ΌΧΙ Ο ΑΧΙΛΛΈΑΣ! ΣΕ ΈΧΩ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΉΣΕΙ ΠΌΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙ ΝΑ ΚΆΝΕΙ! ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΣ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΑΙ ΑΠΌ ΧΤΕΣ ΕΊΣΑΙ ΌΛΗ ΤΗΝ ΜΈΡΑ ΕΚΕΊ. ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΎ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΗΣΕΣ!" 

"ΔΕΝ ΈΙΧΑ ΆΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ?" 

"ΠΆΝΤΑ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΆΝΝΑ! ΠΆΝΤΑ! ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΏΡΑ.. ΣΤΟ ΔΗΛΏΝΩ.. ΣΤΟ ΔΕΊΠΝΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΣ. ΠΆΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΊΩΣΕ!" 

"ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ ΘΑ ΠΆΩ, ΣΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΊΖΩ.. ΜΕΓΆΛΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΊΜΑΙ.. ΛΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΜΟΥ?"

"ΗΛΊΘΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟΚΈΦΑΛΗ ΕΊΣΑΙ! ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΆΣ ΔΙΌΤΙ ΑΝ ΜΕ ΑΓΑΠΟΎΣΕΣ ΘΑ-"

"Αυτό λέγεται συναισθηματικός εκβιασμός Άρη" με διακόπτει. Η φωνή της κομπιάζει στο τέλος. 

Χαμογελάω λοξά και κάθομαι με φόρα πάνω στο κρεβάτι. Νιώθω τα μάγουλά μου υγρά. Δεν είναι δάκρυα λύπης. Κλαίω από τα νεύρα μου. Ναι... δεν είχα κλάψει ποτέ στην ζωή μου μέχρι που γνώρισα αυτήν την ηλίθια πρασινομάτα, και από τότε έχω χάσει το μέτρημα. Έχω κλάψει για πάρτη της άπειρες φορές. 

ΓΑΜΏΤΟ

ΩΣ ΕΔΏ

"ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΙΣ? ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΈΞΩ ΑΝ ΣΕ ΠΗΔΉΞΕΙ!" ωρύομαι. 

"ΔΕΝ ΜΟΥ ΈΧΕΙΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΎΝΗ?" φωνάζει πίσω.

"ΌΧΙ" της παραδέχομαι. Δεν υπάρχει γκόμενα που να μην έχει ενδώσει σε Κομνηνό. Ούτε στον senior ούτε στον junior. Και προφανώς ούτε και σε εμένα. Αργά ή γρήγορα όλες πέφτουν. 

"Είσαι άρρωστος Άρη" η φωνή της ίσα που ακούγεται πλέον. "Ζηλεύεις παθολογικά.. Ζηλεύεις παράλογα.. δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να με εμπιστευτείς.. πραγματικά" η απελπισία είναι ξεκάθαρη στην φωνή της.

"Απλά κάτσε κλεισμένη μες στο σπίτι σου και μην πας στο γαμημένο το δείπνο" ναι.. αυτό ίσως με ηρεμήσει κάπως. 

Ακούω την Άννα να ξεφυσάει βαριά μέσα από το ακουστικό. 

Παίρνω το πακέτο με τα τσιγάρα μου. Γαμώτο.. τα κανονικά δεν με ηρεμούν.. θέλω χόρτο.. 

Κοιτάω την κλειστή πόρτα. Λες να στρίψω εδώ μέσα ένα? 

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να πάθει η Στέλλα και άλλο έμφραγμα. 

"Θα πάω" την σιωπή σπάει μετά από πολλή ώρα η φωνή της. 

Χαμογελάω λοξά και βάζω με βιαστικές κινήσεις τα παπούτσια μου. "Τι ώρα είναι το δείπνο?" την ρωτάω και βγαίνω από το δωμάτιό μου. 

"Σε μία ώρα ακριβώς" 

Κατεβαίνω τα σκαλιά με γοργό βήμα. "Σε μία ώρα και δέκα λεπτά θα σε πάρω στο σταθερό στο σπίτι σου.. αν δεν απαντήσεις βρες μέρος να κρυφτείς" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός. Δεν περιμένω απάντηση. Τερματίζω απευθείας την κλήση. 

"Πού πας παιδί μου?" με ρωτάει η Στέλλα όταν με βλέπει να φοράω με βιαστικές κινήσεις το τζάκετ μου. 

"Δουλειά σου εσύ" της απαντώ χωρίς να την κοιτάω και με τα χέρια μου ελέγχω αν τα πήρα όλα. Λεφτά, κλειδιά, κινητό, τσιγάρα, χόρτο.. ναι όλα τα πήρα. 

"Αυτές οι φωνές τι ήταν?" επιμένει η Στέλλα και έρχεται προς το μέρος μου. "Μαλώσατε με την Άννα?"

Αμέσως μένω κοκαλωμένος στην θέση μου.

Αυτοί εδώ μέσα τίποτα άλλο δεν έχουν να κάνουν από το να ασχολούνται με εμένα?

"Σου είπα να κοιτάς την γαμημένη την δουλειά σου" γρυλίζω και την κοιτάω με ένα οργισμένο βλέμμα. 

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Βύρωνα να χτυπάει το χέρι του με δύναμη πάνω στο πάσο της κουζίνας. "ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΚΑΛΎΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΜΆΝΑ ΣΟΥ" φωνάζει και έρχεται προς το μέρος μας. Τοποθετεί τα χέρια του γύρω από τους ώμους της Στέλλας και την τρίβει ελαφρά.

Αμέσως βλέπω κόκκινα λαμπάκια να αναβοσβήνουν στο οπτικό μου πεδίο. Γιατί την ακουμπάει γαμώ?

 "ΆΝΤΕ ΓΑΜΉΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΎ ΚΑΙ ΌΛΟ ΣΟΥ ΤΟ ΣΌΙ" φωνάζω και δεν περιμένω απάντηση του. 

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω από αυτό το γαμημένο το σπίτι. 

Αυτό φταίει για όλα.. αυτό.. αν δεν είχα έρθει να μείνω εδώ.. τώρα όλα θα ήταν διαφορετικά.. όλα..

https://youtu.be/dzNvk80XY9s

"Βάλε ακόμη ένα" της λέω και σέρνω το γυάλινο ποτήρι προς το μέρος της. 

Κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου. Πριν μια ώρα ακριβώς το κλείσαμε. Σε δέκα λεπτά θα την πάρω.. αν δεν το σηκώσει.. μα το Θεό.. 

Δεν ξέρω και εγώ για το τι είμαι ικανός να κάνω.

Η καλλίγραμμη παρουσία μπροστά μου μου χαμογελάει λοξά. "Είσαι σίγουρος? Έχεις πιει ήδη πέντε ποτήρια και είσαι εδώ λιγότερο από μισή ώρα" 

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω της και στενεύω τα μάτια μου υπερβολικά πολύ. "Εγώ πληρώνω, εγώ πίνω.. αν ξεκινήσατε να κάνετε κήρυγμα στους θαμώνες σας.. πες το μου να αλλάξω στέκι" μαλακισμένη.

"Ήρεμα τίγρη!" μου απαντάει αμέσως και τοποθετεί ολόκληρο το μπουκάλι με το αγαπημένο μου καφέ υγρό μπροστά μου. 

Το παίρνω στο χέρι μου και πίνω απευθείας από το μπουκάλι. 

ΓΑΜΏΤΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ... ΓΙΑΤΊ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΛΗΓΏΝΕΙ ΈΤΣΙ? Ε? ΓΙΑΤΊ?

"Θα μου πεις τι έχεις?" η φωνή της ακούγεται σπαστική. "Είσαι κάπως απόμακρος τελευταία.. και ειδικά σήμερα δεν μιλιέσαι καθόλου" Νιώθω το χέρι της πάνω στο μπούτι μου να με χαϊδεύει με έναν αισθησιακό τρόπο. 

Αμέσως παγώνω. 

Γαμώτο. Τι νομίζει ότι κάνει?

"Σούλα πάρε τα χέρια σου μην στα κόψω από τον αστράγαλο" ο τόνος μου ακούγεται απειλητικός. 

Κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου. Πέντε λεπτά ακόμη.

Νιώθω το χέρι της να απομακρύνεται από το πόδι μου και το επόμενο δευτερόλ-

Ξεροκαταπίνω

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω της και κοιτάω τον καβάλο μου. Το χέρι της Σούλας τρίβει το μόριό μου πάνω από το τζιν. 

"Είσαι σκληρός" μου λέει με αισθησιακή φωνή και κολλάει το σώμα της πάνω στο δικό μου. 

Κοιτάω το κινητό μου. Τρία λεπτά ακόμη.

Τοποθετώ το χέρι μου στον λεπτό καρπό της και την απομακρύνω από πάνω μου. "Έχω να πηδήξω πολύ καιρό" της λέω και κατεβάζω πέντε μεγάλες γουλιές whiskey. "Λογικό είναι.. αλλά μην χαίρεσαι.. την Άννα σκέφτομαι και γίνομαι έτσι" της το ξεκαθαρίζω. Δεν θέλω μπλεξίματα μαζί της.

"Γάμησε με και φώναξε με και Βρασίδα" 

Στρέφω απότομα το βλέμμα μου πάνω της. Τα μάτια της με κοιτούν με έναν πρόστυχο τρόπο και η Σούλα δαγκώνει το κάτω κόκκινο χείλος της προκλητικά. Έχει τοποθετήσει τα χέρια της έτσι ώστε να πιέζουν τα βυζιά της και αυτά πετάγονται μέσα από το μαύρο στενό φόρεμά της. 

"Πέρυσι στα γενέθλιά σου, δεν δέχτηκες το δώρο μου" ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Φέτος τι λες? Θα με αφήσεις να σου πάρω πίπα?" Νιώθω την γλώσσα της να γλείφει το αυτί μου.

Κουνάω δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου και την σπρώχνω από πάνω μου.

"Φέρε και το absenty" την διατάζω και παίρνω το κινητό στο χέρι μου. Ήρθε η ώρα να την πάρω τηλέφωνο.. 

Αλλά πρώτα..

"Στρίβεις ένα?" της δίνω μόνο το χόρτο και όχι τον κανονικό καπνό. Δεν θέλω κάτι με προσμίξεις αυτήν την στιγμή. Θέλω κάτι δυνατό για αυτό που θα ακολουθήσει.. και ναι.. τσιγαριλίκι με σκέτο μαύρο. 

Αυτό χρειάζομαι.

Η Σούλα το στρίβει σε λιγότερο από ένα λεπτό. Το τοποθετεί ανάμεσα στα κόκκινα χείλη της και το ανάβει. Κάνει την πρώτη τζούρα και μου το δίνει.

Ρολλάρω τα μάτια μου. "Αυτό είναι μόνο για εμένα" τοποθετώ το τσιγάρο στο στόμα μου και κάνω την δεύτερη τζούρα. "Αν θες να φτιαχτείς, στρίψε άλλο" 

Βρίσκω το σταθερό της στις επαφές μου και πατάω το πράσινο ακουστικό. Τοποθετώ το κινητό στο αυτί μου και περιμένω να χτυπήσει.

Μόνο και δεν είναι σπίτι...

"Δεν μοιράζεσαι?" η σπαστική της φωνή ενοχλεί τα αυτιά μου. Κάνει να πάρει και πάλι το τσιγάρο από το χέρι μου αλλά την αποφεύγω.

Ακούω το χαρακτηριστικό μπιπ να ηχεί μέσα από το ακουστικό.. η ώρα όλο και περνάει αλλά απάντηση καμία..

Κλείνω τα μάτια μου και εκπνέω τον καπνό από την μύτη και το στόμα μου. 

Γαμώ...

Αυτό ήταν δυνατό...

"Από την στιγμή που δεν μοιράζεσαι το τσιγάρο σου, θέλεις να μοιραστείς το κρεβάτι σου?" 

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και την κοιτάω. "Σουλίτσα, άντε και γαμήσου" της απαντώ κοφτά και την παίρνω και πάλι τηλέφωνο, αλλά αυτήν την φορά στο κινητό της.

Όλο το μέσα μου βράζει. Νιώθω τα νεύρα μου να έχουν βγει από το κεφάλι μου και να έχουν φτάσει στα ουράνια. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο μα τόσο δυνατά.

Αν έχει πάει στο γαμημένο το δείπνο..

Γαμώτο.. πονάω..

Αυτήν την φορά δεν απαντάει ούτε στο κινητό της. 

ΓΑΜΩΤΟ

ΛΕΣ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ?

ΛΕΣ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΣΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ ΜΑΖΊ? 

ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ?

ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ ΜΈΣΑ ΤΗΣ?

"ΜΟΥ ΤΟ ΕΊΧΕ ΠΕΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ.. ΜΟΥ ΤΟ ΕΊΧΕ ΠΕΙ!" φωνάζω δυνατά και πετάω το κινητό μου πάνω στον ξύλινο πάγκο του μπαρ. 

Γυρνάω και κοιτάω την τσούλα δίπλα μου. "ΕΙΜΑΙ 2000 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΜΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΑΜΏ ΤΊΠΟΤΑ!" τοποθετώ το τσιγάρο στο στόμα μου και τραβάω μια καλή ποσότητα καπνού.

Δεν την εκπνέω αμέσως.. την αφήνω τα κάτσει μέσα μου. Με αυτόν τον τρόπο θα χαλαρώσω πιο γρήγορα. Ναι.. αυτό χρειάζομαι.. να χαλαρώσω.

"Θες να σε κάνω να την ξεχάσεις?" με ρωτάει η Σούλα. Τοποθετεί το χέρι της πάνω στο μάγουλο μου και μαζεύει κάποια δάκρυα. Δεν είχα ιδέα ότι έκλαιγα. Βάζει το δάχτυλό της στο στόμα της και το πιπιλάει ελάχιστα. Ο φίλος μου συσπάται σε αυτήν την εικόνα.

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τον καπνό να βγει αργά αργά από το στόμα μου.

Θα είναι μέσα της γαμώ... μέσα στο γλυκό και ζεστό μουνάκι της.. εκεί που έχω μπει μόνο εγώ.. μόνο..

"Την αγαπάω" ψιθυρίζω και ανοίγω τα μάτια μου. Μόνο για να δω την μελαχρινή να τρίβει τον καβάλο μου.

Μα πότε έβαλε το χέρι της εκεί?

Για μισό..

Για κάποιο γαμημένο λόγο.. το χάιδεμα της μόνο το βλέπω.. δεν το νιώθω..

Τι μου συμβαίνει?

Αν πιω λογικά θα ξελαμπικάρω. 

Πιάνω το μπουκάλι με το absenty και ...

Γαμώτο.. 

Γιατί γλίστρησε από τα χέρια μου?

Στρέφω αργά το κεφάλι μου προς τα κάτω. Όλο το τζιν μου έχει γίνει μούσκεμα με το γαλάζιο υγρό και.. γυαλιά υπάρχουν παντού στο πάτωμα.

Γιατί δεν μπόρεσα να το κρατήσω?

"Πάμε να φύγουμε? Μια ώρα σε τρίβω" η φωνή της μελαχρινής καύτρας ακούγεται τόσο αισθησιακή στα αυτιά μου. "Έχεις ήδη τελειώσει μέσα στο εσώρουχο σου δυο φορές"

Εγώ?

Πότε?

Κοιτάω τα μαλλιά της.

Πότε πρόλαβαν να μακρύνουν τόσο?

"Άννα μου.. μωρό μου.. πάμε σπίτι μου?" της προτείνω.

Θέλω να την νιώσω.. 

Δεν ξέρω πότε πρόλαβε και έφτασε.. αλλά ναι.. γαμώτο ναι.. 

Είναι δίπλα μου..

Είναι μαζί μου..

Μου έλειψε..

"Σ'αγαπάω καρδούλα μου" ψιθυρίζω πάνω στα χειλάκια της. "Πάμε σπίτι μου? Θέλω να σου κάνω γλυκό και τρυφερό έρωτα"

"Πάμε"