Άννα

"Δεκατρία και εξήντα, κοπελιά" ακούω την τιμή που μου λέει ο μεσήλικας οδηγός και παθαίνω σοκ. Σε φαρμακείο μπήκα ή σε ταξί?

Ανοίγω το πορτοφόλι μου και βγάζω ένα δεκάευρω και δύο δίευρα κέρματα. "Κρατήστε και τα ρέστα" Δεν έχω χρόνο να ψάχνει για εικοσάλεπτα τώρα. 

Βιάζομαι..

Την τελευταία φορά που δεν μου απαντούσε στο τηλέφωνο τον βρήκα αγκαλιά με μια ξανθιά και μια μελαχρινή.. ήταν το βράδυ που είχαμε χωρίσει. Ελπίζω τώρα να μην παιχτεί και πάλι το ίδιο σκηνικό μπροστά στα μάτια μου. Δεν θα το αντέξω, είμαι σίγουρη.

Βγαίνω από το ταξί και κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου. 11 και τέταρτο. Δεν είναι ότι από το μεσημέρι δεν μου απαντάει μόνο ο Άρης στα μηνύματα και στα τηλέφωνα.. το ίδιο κάνει και ο Γιώργος. Την Δώρα έβαλα να μάθει που είναι τα αγόρια μας. Τουλάχιστον στα δικά της μηνύματα ο αδερφός μου απάντησε.

Κάτι έχει συμβεί, είμαι σίγουρη.

Ανοίγω την πόρτα από τον Λύκο και μπαίνω μέσα. Δεν αργώ να τους εντοπίσω. Το μέρος σήμερα δεν έχει ιδιαίτερα πολύ κόσμο. Τρεις παρέες υπάρχουν όλες και όλες. Ξεκινάω με γοργό βήμα να περπατάω προς το μέρος τους. 

"Γεια σας" λέω στα πέντε αγόρια που κάθονται γύρω από το ψηλό ξύλινο τραπέζι. "Όλα καλά?" ας είμαι ευγενική. Ο Πάνος, ο Μάριος και ο Νίκος δεν μου φταίνε σε τίποτα. Με τον Γιώργο θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή, τώρα προέχει να δω τι τρέχει με τον Άρη.

Περνάνε μερικά λεπτά σιωπής. Το μόνο που ακούγεται είναι το te bote να παίζει στα ηχεία. Δεν μου λέει κανείς τους τίποτα. Ούτε καν ο Άρης. Γυρνάω και τον κοιτάω. Κάθεται σε ένα ψηλό σκαμπό και πίνει το γνωστό καφέ υγρό που του αρέσει απευθείας από το μπουκάλι. Το βλέμμα του είναι στραμμένο πάνω στο τραπέζι μπροστά του και στο χέρι του κρατάει ένα αναμμένο τσι-

Για μισό..

Ο φωτισμός είναι αρκετά χαμηλός, αλλά.. ναι είμαι σίγουρη.. τα χέρια του είναι ματωμένα? Όλες οι αρθρώσεις των δαχτύλων του είναι γεμάτες πληγές και από πάνω υπάρχει μια κόκκινη κρούστα. Αίμα είναι?

Έπαιξε ξύλο? 

Κοιτάω και τους υπόλοιπους εξονυχιστικά. Δεν έχει κανένας τους κάποιο αντίστοιχο σημάδι. 

Τι φάση?

Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι πάνω στο αγόρι μου. "Μπορούμε να μιλήσουμε?" τον ρωτάω με ένα τόνο ανησυχίας στην φωνή μου.. μόνο για να μην πάρω καμία απολύτως απάντηση. 

Σιωπή

Ο Άρης αδιαφορεί πλήρως για την ερώτησή μου. Συνεχίζει να πίνει whiskey και να καπνίζει με μανία. 

"Έχει συμβεί κάτι?" κάνω ακόμη μια προσπάθεια.

Σιωπή

Αναστενάζω βαριά και αποφασίζω να αλλάξω τακτική. Τοποθετώ το χέρι μου στο μπράτσο του αγοριού μου και το χαϊδεύω απαλά πάνω από το λεπτό λευκό μπλουζάκι του. "Μωρό μου.. μίλησε μου.. κοίτα με.." συνεχίζω να τον παρακαλάω με γλυκιά φωνή. 

Ότι και αν έχει συμβεί, οφείλει να κάτσει να το συζητήσουμε. Τι σκατά ζευγάρι είμαστε? Εμείς πάντα στο τέλος της ημέρας τα βρίσκουμε.. Οποιοδήποτε πρόβλημα και αν έχει προκύψει, το λύνουμε.

Με το που το χέρι μου έρθει σε επαφή με το δικό του, το αγόρι μου παγώνει και με μια απότομη κίνηση το τραβάει από το κράτημα μου. "Σήκω και φύγε" μου λέει με βαριά φωνή. 

Ε?

Τι λέει?

Έχει ιδέα τι ξεστόμισε μόλις? 

Στενεύω τα μάτια μου και γυρνάω να κοιτάξω τους υπόλοιπους.. θα τους πω να μας αφήσουν μόνους μας.. με αυτούς μπροστά τι συζήτηση να κάνουμε? Αμέσως συνειδητοποιώ ότι τέσσερα ζευγάρια μάτια με κοιτούν με απέχθεια. 

Πάνε καλά?

"Αφήστε μας μόνους" η φωνή μου ακούγεται λίγο παραπάνω απαιτητική από όσο θα ήθελα, αλλά ειλικρινά είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει αυτήν την στιγμή.

Βλέπω τον Πάνο να χαμογελάει λοξά. "Από πουτάνες διαταγές δεν δεχόμαστε" 

Αμέσως παγώνω.

Εμένα αποκάλεσε πουτάνα?

"Ρε μαλάκα βούλωσ'το, μην στο βουλώσω εγώ" του απαντάει με νεύρο ο Γιώργος και σβήνει το δικό του τσιγάρο στο τασάκι. "Ότι και αν έγινε, είναι αδερφή μου" 

Παγώνω για δεύτερη φορά.

Ότι και αν έγινε? 

Τι στο διάολο έγινε?

Γυρνάω και κοιτάω με απορία τον Άρη. Συνεχίζει να αδιαφορεί για τα γεγονότα και το μόνο που κάνει είναι να φυσάει τον καπνό ψηλά σε κυκλάκια.

Μάλιστα

"Δεν θα πεις τίποτα στον Πάνο? Θα τον αφήσεις να με προσβάλλει με αυτόν τον τρόπο?" Δεν είχα κανένα θέμα να βάλω εγώ τον μαλάκα στην θέση του, αλλά θα χάσω πολύτιμο χρόνο. Το μόνο που θέλω είναι να μάθω τι στο διάολο έχει συμβεί και εκλαμβάνω αυτήν την συμπεριφορά. 

Το αγόρι μου χαμογελάει λοξά και τοποθετεί το τσιγάρο και πάλι στο στόμα του. "Την αλήθεια λέει ο φίλος μου. Γιατί να τον.. μαλώσω?" ο τόνος του ξεχειλίζει ειρωνεία. Αν προσθέσεις και το γεγονός ότι εξακολουθεί να μην με κοιτάει, το όλο σκηνικό μου ανεβάζει την πίεση στα ύψη.

"Άρη το παρατραβάς" φτύνω τις λέξεις μία προς μία.

"ΕΓΏ ΤΟ ΠΑΡΑΤΡΑΒΆΩ, Ή ΕΣΎ?" 

Τοποθετώ το χέρι μου στο πιγούνι του και τον αναγκάζω να με κοιτάξει. "ΤΙ ΣΟΥ ΈΚΑΝΑ ΓΑΜΏΤΟ, ΤΊ?" 

Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται αμέσως. Τα μαύρα του μάτια πετάνε σπίθες και γυαλίζουν.. Το βλέμμα του αν μπορούσε να σκοτώσει, θα ήμουνα ήδη νεκρή. Το σαγόνι του είναι σφιγμένο και στο μέτωπό του πάλλεται η γνωστή φλέβα. Είναι εξοργισμένος, ξεκάθαρα. Αλλά.. γιατί? Τι του έκανα?

"Με ρωτάς?" απορεί φωναχτά. "'ΕΧΕΙΣ ΤΌΣΟ ΜΕΓΆΛΟ ΘΡΆΣΟΣ ΠΙΑ?"

Στενεύω τα μάτια μου και σφίγγω περισσότερο το κράτημα μου στο πιγούνι του. "Άκου να δεις" του λέω και ο Άρης προσπαθεί να ξεφύγει από κοντά μου. Βάζω ακόμη περισσότερη δύναμη. "Θράσος δεν έχω, απορίες έχω.. γίνεται να μου πεις τι έχει συμβεί και από το μεσημέρι σήμερα δεν απαντάς στο κινητό?" Τον ρωτάω και πλησιάζω το πρόσωπο μου στο δικό του. Τα χείλη μας είναι τόσο κοντά που νιώθω την άρρυθμη ανάσα του πάνω μου.

Σιωπή

"Και γιατί τα χέρια σου είναι μες στα αίματα?" Από την στιγμή που δεν απαντάει συνεχίζω να τον ρωτάω με κοφτό τόνο. "Πού έμπλεξες πάλι?"

Βλέπω το πρόσωπο του αγοριού μου να σφίγγεται ακόμη περισσότερο. Τα μάτια του πλέον είναι δυο σχισμές. 

Δεν του άρεσε η ερώτηση? Τι έπαθε τώρα?

Αποφασίζω να απομακρύνω το χέρι μου από το πιγούνι του. 

"Ξέρεις... έχω και εγώ μια απορία" η φωνή του ακούγεται αρκετά απειλητική. Αφήνει το μπουκάλι από το χέρι του και σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι μπροστά του. "Ποιο από τα δύο αδέρφια σε πηδάει καλύτερα?" Το δολοφονικό βλέμμα του είναι στραμμένο αλλού. "Ο Αχιλλέας ή εγώ?" 

Ε?

Τι μαλακίες λέει.. ειδικά μπροστά στους άλλους?

Στρέφω το βλέμμα μου φευγαλέα στην υπόλοιπη παρέα του... όλοι συνεχίζουν να με κοιτάνε με απέχθεια. 

Μάλιστα.

"Έχεις καπνίσει χόρτο?" Κοιτάω και πάλι τον Άρη. "Τι μαλακίες λες?" Έχω αρχίσει και φορτώνω άσχημα.. αν αυτό το ξέσπασμα του είναι εξαιτίας της μαστούρας.. θα γίνει μεγάλος χαμός.

"ΌΤΙ ΜΟΥ ΚΑΥΛΩΝΕΙ ΈΧΩ ΚΑΠΝΙΣΕΙ" ωρύεται. Τα μαύρα του μάτια βρίσκουν τα δικά μου.. και καλύτερα να μην το έκαναν.. με κοιτάει και πάλι με μίσος. 

Γιατί γαμώτο?

Η καρδιά μου σφίγγεται. Δεν είναι οι λέξεις που με πληγώνουν, όχι. Αλλά το βλέμμα του. Ο τρόπος που με κοιτάει είναι τόσο μα τόσο απαξιωτικός.. σαν να τον έχω προδώσει.. 

"ΚΑΙ ΑΠΆΝΤΗΣΕ ΜΟΥ ΓΑΜΏ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΜΈΣΑ. ΠΗΔΙΈΣΤΕ? ΣΕ ΓΑΜΑΕΙ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ?"

Αυτό ήταν.

Δεν καταλαβαίνω ούτε το πότε, ούτε το πως. Αλλά η παλάμη μου εκτοξεύεται με δύναμη πάνω στο μάγουλό του. Δεν πρόλαβα ούτε να το σκεφτώ, ούτε να σταματήσω τον εαυτό μου από  την βίαιη αυτή πράξη.. απλά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ. Είναι η δεύτερη φορά που σηκώνω το χέρι μου πάνω του και νιώθω απαίσια.. γαμώτο.. 

Αυτό.. αυτό δεν έπρεπε να το είχα κάνει..

Αναστενάζω βαριά και μαλακώνω τον τρόπο με τον οποίο τον κοιτάω. "Με προσβάλλεις και μόνο που το σκέφτεσαι" του απαντώ με ηρεμία. 

Βλέπω το αγόρι μου να τρίβει το μάγουλο του. Με το βλέμμα μου αναζητώ το δικό του, αλλά μάταιος κόπος.. αποφεύγει κάθε οπτική επαφή. 

Την τύχη μου μέσα! Λες να πόνεσε πολύ? 

"Άρη... συ.. συγγνώμη για το χαστούκι" τραυλίζω. Ω Θεέ μου. Δεν αντέχω την όλη κατάσταση. Τοποθετώ το χέρι μου στο μέτωπό μου και το τρίβω απαλά. "Πονάς?" τον ρωτάω με γνήσιο ενδιαφέρον. 

Το αγόρι μου εξακολουθεί να μην με κοιτάει. "Το κέρατο πονάει περισσότερο" η φωνή του ίσα που ακούγεται πλέον. Αμέσως κάνει νόημα στους άλλους να φύγουν από το τραπέζι.

Άντε πάλι. "Με πληγώνει να πιστεύεις ότι θα σε απατούσα... Δεν το καταλαβαίνεις?" Τώρα ακούγομαι πιο δυναμική. Ήθελα να ήξερα ποιος του έβαλε αυτήν την ουτοπική ιδέα στο μυαλό. 

Ο Άρης στρέφει το βλέμμα του πάνω μου... γαμώτο.. με κοιτάει και πονάει. "Τότε απάντησε μου σε αυτήν την ερώτηση" μου λέει με το που μείνουμε μόνοι μας στο τραπέζι. "Πώς ξέρει ο αδερφός μου για το σημάδι που έχεις στο στήθος σου?" οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία μέσα από το στόμα του. Με το που τελειώσει την ερώτηση του παίρνει και πάλι το μπουκάλι στο χέρι του και πίνει μια γενναιόδωρη ποσότητα από το καφέ υγρό. "Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ" 

Ξεροκαταπίνω.

Ώστε αυτή η κατίνα φταίει για την όλη κατάσταση. 

Γιατί χώνεται εκεί που δεν τον σπέρνουν? 

Ξεφυσάω αργά και παίρνω το μπουκάλι από το χέρι του Άρη. Το αφήνω στο τραπέζι και τοποθετώ και τα δύο μου χέρια στα μάγουλά του. "Κοίτα με μωρό μου" τον παρακαλάω. 

Το αγόρι μου όμως κρατάει αντίσταση. Τοποθετεί τα χέρια του στους καρπούς μου και προσπαθεί να με απομακρύνει από πάνω του. Γαμώτο.. γιατί δεν θέλει το άγγιγμα μου? Εγώ πεθαίνω για ένα του χάδι.

"Πάρε τα βρωμόχερα σου από πάνω μου" λέει ενώ δεν με κοιτάει καν. Συνεχίζει να προσπαθεί να απελευθερωθεί από το κράτημα μου. "Πάνε βάλτα πάνω στον πούτσο του Αχιλλέα"

Άουτς

"Με πονάς με αυτά που μου λες" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του χωρίς να απομακρυνθώ ούτε εκατοστό από κοντά του. "Κοίταξέ με που να πάρει" απαιτώ με νεύρο.

"Ωραία σε κοιτάω" απαντάει και σταματάει κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης του. "Θες να μου εξηγήσεις πρώτα ή θα το προσπεράσουμε αυτό το κομμάτι και θα χωρίσουμε χωρίς περιττές και φτηνές δικαιολογίες?" το βλέμμα του είναι κενό και ο τόνος της φωνής του αδιάφορος.

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. "Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ και για κανέναν λόγο. Το 'πιασες? Ή θέλεις να το επαναλάβω?" 

Ο Άρης μου χαμογελάει λοξά. "Νομίζεις ότι θα με απατάς και εγώ θα κάθομαι σαν μαλάκας να τρώω το κέρατο?" Στο πρόσωπο του πλέον υπάρχει το γνωστό αλαζονικό υφάκι που μου την δίνει. 

"Άκου να δεις" του απαντώ αμέσως και κάνω μια μικρή παύση για να πάρω ανάσα. "Δεν ξέρω τι σου είπε αυτός ο μαλάκας που έχεις για αδερφό.. αλλά δεν σε κεράτωσα. Ούτε μαζί του, ούτε με κανέναν άλλον. Ναι, το παραδέχομαι. Με είδε γυμνή το βράδυ μετά την Πρωτοχρονιά. Δεν είχα πάρει πετσέτα και βγαίνοντας από το ντουζ έπεσα πάνω του. Αν είχα την παραμικρή ιδέα ότι δεν ήμασταν μόνοι μας στο σπίτι σου, ούτε που θα το σκεφτόμουν να κάνω βόλτες στους διαδρόμους χωρίς ρούχα. Αλλά.. έγινε. Και τώρα δεν αλλάζει.. Ναι ο Αχιλλέας με είδε γυμνή. Το ξέρω ότι δεν είναι το ιδανικό σενάριο στο μυαλό σου.. αλλά αυτήν είναι η αλήθεια, όπως ακριβώς έχει"

Με το που τελειώνω την εξομολόγηση μου τον κοιτάω απευθείας μέσα στα μαύρα του μάτια. Θέλω να ξέρει ότι του λέω την αλήθεια, και μόνο την αλήθεια. Μου έχει πει ότι καταλαβαίνει πότε ψεύδομαι και πότε όχι. Τι στο καλό.. θα με πιστέψει.. Δεν μπορεί, θα με πιστέψει.

Σιωπή

Ο Άρης για πολλά λεπτά δεν σπάει την οπτική μας επαφή ούτε στο ελάχιστο. Δεν πεταρίζει ούτε καν τα βλέφαρά του. Το βλέμμα του κρύβει πόνο. 

Πόνο για τι ακριβώς? Που υπήρξε αυτή η άτυχη στιγμή? Θα προτιμούσε να τον είχα απατήσει?

"Με πιστεύεις?" τον ρωτάω με αγωνία. 

Το αγόρι μου κλείνει στιγμιαία τα μάτια του και τοποθετεί τα χέρια του πάνω στα δικά μου. Με μια απαλή κίνηση τα απομακρύνει από το πρόσωπο του και όταν πλέον δεν τον αγγίζω στρέφει το σώμα του στο πλάι και ανάβει τσιγάρο.

"Θα μου το έλεγες?" με ρωτάει αφού εκπνεύσει τον καπνό από το στόμα του. Το βλέμμα του είναι στραμμένο προς το βάθος του μαγαζιού. 

"Ναι"

"Πότε ακριβώς?"

Ξεροκαταπίνω. Γαμώτο.. δεν έπρεπε να το είχα καθυστερήσει τόσο. Και αυτός ο Αχιλλέας? Τι ήθελε να του το πει? 

Αυτός φταίει! Που μπλέκεται στις ξένες υποθέσεις.

"Θα το έκανα από στιγμή σε στιγμή" παραδέχομαι. Δεν χωρούσε άλλη αναβολή. Θα του το έλεγα μέσα στις επόμενες μέρες.

"Αρχίδια" Και μόλις ξεκίνησε να βρίζει και πάλι. Τέλεια. "Το ψέμα είναι στοιχείο του χαρακτήρα σου, μωρό μου" ο τόνος του ακούγεται τόσο ψυχρός. Στρέφει το κεφάλι του προς το μέρος μου. Τα μάτια του με κοιτούν ακριβώς με την ίδια ψυχρότητα που χαρακτηρίζει και την φωνή του. Όλο μου το κορμί παγώνει. "Νόμιζα ότι στην σχέση μας τα λέγαμε όλα μα όλα. Νόμιζα ότι δίναμε εξηγήσεις για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.. νόμιζα ότι υπήρχε εμπιστοσύνη ανάμεσά μας"

Υπήρχε εμπιστοσύνη? 

Παρελθοντικός χρόνος? 

Δεν υπάρχει πια?

"Μου γαμάς την καρδιά" το βλέμμα του πλέον είναι κενό. Τοποθετεί το τσιγάρο και πάλι στο στόμα του και τραβάει μια τζούρα. "Μετά την περσινή, βαριά προδοσία σου παλεύω καθημερινά για να βάλω και πάλι γερά θεμέλια στην σχέση μας. Και εσύ μωρό μου, δίνεις μια και τα γκρεμίζεις όλα" 

"Συγγνώμη" είναι το μόνο που μπορώ να πω. "Το ξέρω ότι έπρεπε να στο είχα πει νωρίτερα και-"

"Από τότε που βγήκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο. Έχω βαρεθεί, πραγματικά να λες αυτήν την λέξη συνέχεια. Με έχει κουράσει να την ακούω από το θαυματουργό στοματάκι σου, πριγκίπισσα" 

Ξεροκαταπίνω.

Μα το εννοώ το συγγνώμη, όλες τις φορές που του το ζητάω, το εννοώ. 

"Απλά-"

"Απλά από εδώ και πέρα τέρμα τα ψέμματα, τέρμα η απόκρυψη της οποιαδήποτε αλήθειας, τέρμα το γαμήσι στην καρδιά μου" κάτι στο βλέμμα του με φοβίζει. Νομίζω ότι όντως κουράστηκε. Δεν το λέει απλά για να με εκφοβίσει. Νιώθω από τον τρόπο μου με κοιτάει ότι πραγματικά τον έχω φέρει στα άκρα του.

Γαμώτο.

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά.

"Υπάρχει κάτι ακόμη που πρέπει να γνωρίζω και εσύ έχεις επιλέξει να με αφήσεις στο σκοτάδι?"

Παγώνω

Γαμώτο.. υπάρχει.. και... 

Σκατά 

Σκατά 

Σκατά

"Άννα μίλα μου μωρό μου, γιατί δεν εκτονώθηκα αρκετά με το ξύλο που έδωσα στον μπάσταρδο τον Αχιλλέα" κάνει μια παύση και συνεχίζει.. "φοβάμαι για το τι μπορώ να προκαλέσω σε εσένα.. για αυτό, αν υπάρχει κάτι που μου κρύβεις.. πες το μου τώρα που είμαστε σε δημόσιο χώρο και στα πέντε μέτρα υπάρχουν τέσσερα ρεμάλια που αν με δουν να σου ορμάω θα με συγκρατήσουν" 

Ή τώρα ή ποτέ

Ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτάω. Στο βλέμμα του διαγράφεται ξεκάθαρα η οργή. Έχει καταλάβει ότι κάτι θα του πω.. και ότι δεν θα του αρέσει, και προσπαθεί να με σκοτώσει με τα μαύρα του μάτια.

Νιώθω τα μάγουλά μου να είναι υγρά. Το αίμα μου ξεκινάει να ρέει με μεγαλύτερη ταχύτητα στις αρτηρίες μου. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. 

Απλά.. απλά ας το αποδεχτεί όσο πιο ανώδυνα γίνεται..

"Μίλα. Τώρα" ο τόνος της φωνής του ακούγεται επιτακτικός.

Ξεροκαταπίνω

"28 Φεβρουαρίου πετάω για Αννόβερο και επιστρέφω 1 Μαΐου" 

Άρης

"Δεν θα πας" της ανακοινώνω και ανοίγω την πόρτα από το σπίτι μου.

Βέβαια κακώς συνεχίζουμε και ερχόμαστε εδώ μέσα. Ο μαλάκας είναι αδίστακτος. Παραμονεύει στην γωνία και χτυπάει με το που βρει την κατάλληλη ευκαιρία. Με το που φύγει η καριόλα η μάνα της από το σπίτι της, θα την βγάζουμε εκεί. Μέχρι και ρούχα μου θα μεταφέρω στην ντουλάπα της για να αποφεύγω τις πολλές βόλτες εδώ μέσα. 

"Δεν σου ζήτησα την άδεια" την ακούω να νιαουρίζει από πίσω μου. 

Χαμογελάω λοξά και κρεμάω το παλτό μου στον καλόγερο. "Άννα μην με εκνευρίζεις και άλλο" της απαντάω με νεύρο. "Μια φορά μιλάω" Στρέφω το σώμα μου προς το μέρος της και την κοιτάω με μίσος. 

Τι νομίζει ότι κάνει? Πώς τολμάει να φεύγει μακριά μου? Εμένα με ρώτησε? 

"Και εγώ μια φορά απαντάω" Με κοιτάζει με το ίδιο βλέμμα και κάνει ακόμη ένα βήμα πιο κοντά μου. Πλέον η απόσταση μεταξύ μας είναι ελάχιστη. "Στο είπα και πριν, δεν πάω για διακοπές. ΕΊΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ" 

"ΑΡΧΙΔΙΑ" 

ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ

ΑΥΤΗ Η ΗΛΙΘΙΑ ΠΡΑΣΙΝΟΜΑΤΑ ΜΕ ΒΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ

"ΤΌΣΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΈΧΕΙ Η ΑΘΗΝΑ! ΕΣΎ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΣΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ ΤΗΝ ΜΑΝΑ?" ωρύομαι. Γαμώτο. "ΕΜΕΝΑ ΡΕ ΠΟΎΣΤΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ?" την ρωτάω και την πιάνω με δύναμη από το μπράτσο.

"ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΌΤΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΝ ΈΚΑΝΑ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ. ΔΕΝ ΉΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΤΕ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΝΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ" μου απαντάει στον ίδιο τόνο και προσπαθεί να απελευθερώσει το χέρι της από το κράτημα μου.

Όχι μωρό μου, όχι. Θα κάτσεις να με ακούσεις.

Σφίγγω ακόμη περισσότερο το χέρι μου γύρω από το δέρμα της. "ΕΓΩ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΉΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ" της ανακοινώνω. Ο Κομνηνός με κυνηγάει να κάνω την πρακτική μου στην Ολλανδία. Του έχω αρνηθεί και τις 14 φορές που μου το πρότεινε. Αυτή γιατί φεύγει γαμώ?

"ΔΕΝ ΠΆΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΉ, ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΉΝΕΣ ΠΆΩ ΜΌΝΟ" Κάνει οτιδήποτε μπορεί για να απομακρυνθεί από κοντά μου. Τοποθετεί το ελεύθερο χέρι της πάνω στο δικό μου και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να φύγει. 

Δεν θα είσαι με τα καλά σου, πριγκίπισσα. Ούτε από το κράτημα μου θα φύγεις, αλλά ούτε και από την Αθήνα. 

"ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΉΝΕΣ ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΩ ΜΑΚΡΙΆ ΣΟΥ?" φωνάζω μες στα πανέμορφα μουτράκια της και με μια απότομη κίνηση την κολλάω πάνω στην εξώπορτα. Το σώμα μου πιέζει το δικό της και τα χέρια μου τυλίγονται με ακόμη περισσότερη δύναμη γύρω από τα μπράτσα της. "ΜΟΥ ΛΕΣ ΓΑΜΩ ΠΩΣ ΘΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΜΌΝΟΣ ΜΟΥ? ΠΩΣ ΘΑ ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΔΊΠΛΑ ΜΟΥ? ΕΙΣΑΙ ΤΌΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥΤ-" παγώνω. Τι λέω ο μαλάκας? "ΕΊΣΑΙ ΤΌΣΟ ΜΕΓΆΛΗ ΕΓΩΊΣΤΡΙΑ? ΔΕΝ ΣΕ ΝΟΙΆΖΩ ΚΑΘΌΛΟΥ?"

Αμέσως η Άννα μου να στενεύει τα μάτια της. Το σαγόνι της σφίγγεται και η αναπνοή της αυξάνεται σε βάθος και συχνότητα. "ΠΑΩ ΜΌΝΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟΥΣ ΜΉΝΕΣ. ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΣΤΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΌΣΟΣ ΚΌΣΜΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΕΙ ΜΌΝΙΜΑ?" Τι λέει? "ΕΓΩ ΠΆΩ ΜΌΝΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΓΑΜΏΤΟ! ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ!"

"ΚΑΙ ΤΙ ΜΕ ΑΥΤΟ? ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ! ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ? ΜΟΥ ΛΕΣ?"

"ΈΛΑ ΜΑΖΊ ΜΟΥ!" Θα αστειεύεται.

Γελάω δυνατά και κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. "Κούνα γαμώ το ξερό σου το κεφάλι.. ξέρεις ότι το τελευταίο εξάμηνο πρέπει να κάνω την διπλωματική μου" κατεβάζω τον τόνο της φωνής μου.. αλλά δεν σταματάω να την κοιτάω στιγμή μες στα πράσινα ματάκια της. 

Γαμώτο σου για γυναίκα. 

Και που μαλώνουμε, δεν μπορώ να της θυμώσω.

Γαμώ γαμώ γαμώ

"Δεν μπορώ να λείψω καμία απολύτως μέρα... για όλο το επόμενο εξάμηνο θα έχω ελεύθερα μόνο τα σαββατοκύριακα. Μου λες πού στον πούτσο θα βρω χρόνο για να έρθω να σε δω?" την ρωτάω με νεύρο και βάζω ακόμη περισσότερη δύναμη στο κράτημα μου.

Βλέπω την Άννα μου να μορφάζει από τον πόνο. 

Ο δικός σου μωρό μου είναι σωματικός, ενώ ο δικός μου ψυχικός.

Μάντεψε ποιος έχει μεγαλύτερη ισχύ.

Ηλίθια πρασινομάτα.

"Θα βλεπόμαστε καθημερινά στο skype.. θα στέλνουμε μηνύματα συνέχεια.. και θα μιλάμε όλη μέρα στο κινητό" η φωνή της ίσα που ακούγεται πια. 

"Μέχρι πρότινος δεν μπορούσα να κάνω σχέση από κοντά, τώρα θα κάνω από απόσταση?" απορώ φωναχτά. Ναι, δεν ρωτάω την Άννα, ρωτάω εμένα. 

Και στην τελική, ας το παραδεχτώ.. στον εαυτό μου τουλάχιστον. Τρέμω.. τρέμω να την αφήσω να φύγει μακριά μου. Αν βρει κάποιον άλλον? Αυτοί οι Γερμανοί είναι άτιμο πράγμα. Μόνο τον Σόιμπλε να δεις και θα καταλάβεις για τι αδίστακτα άτομα μιλάμε. Γιατί οι υπόλοιποι Γερμανοί να αποτελούν εξαίρεση?

Η Άννα μου ξεφυσάει δυνατά και τοποθετεί το κεφάλι της στο στήθος μου. "Είναι μόνο δύο μήνες, οκτώ εβδομάδες, 56 μέρες.. θα είμαστε καλά.. μωρό μου θα είμαστε μια χαρά.. ούτε που θα το καταλάβουμε πόσο γρήγορα θα περάσει ο χρόνος" Νιώθω το στόμα της να αφήνει ένα σύντομο φιλί πάνω από το μπλουζάκι μου.

56 μέρες ίσον 1344 ώρες.. επί 60 λεπτά η μία ώρα.. σύνολο... Ω Θεέ μου.. Πώς θα αντέξω μακριά της 80.640 λεπτά? 

"Δεν μπορώ" της παραδέχομαι και αφήνω τα μπράτσα της από το κράτημα μου. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το κορμάκι της και την αγκαλιάζω σφιχτά. "Δεν θα αντέξω.. θα καταρρεύσω" Ακούγομαι αξιολύπητος. Το ξέρω. Αλλά στα αρχίδια μου. 

"Το καλοκαίρι ήμασταν τέσσερις μήνες χώρια" το θυμάμαι. "Και η αγάπη μας άντεξε.. που τότε.. δεν μιλήσαμε ούτε μια φορά.. και δεν θα αντέξουμε τώρα? Που στο υπόσχομαι... ότι δεν θα περάσει μέρα που δεν θα μιλήσουμε!" Το κοριτσάκι μου τυλίγει τα χέρια της γύρω από την μέση μου και πιέζει τα σώματά μας όσο πιο κοντά γίνεται το ένα πάνω στο άλλο. "Μην μου το κάνεις δύσκολο μωρό μου.. είναι μεγάλο προσόν για το βιογραφικό μου μια πρακτική στο συγκεκριμένο νοσοκομείο.."

Μα στους Γερμανούς? Που έρχονται το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά και μου φοράν την κάλτσα μέσα από το πέδιλο? Που παραγγέλνουν μια χωριάτικη για πέντε άτομα? 

Ξεφυσάω βαριά. "Αν θέλεις να πας να τους γιατρέψεις, πρέπει απαραίτητα να πας στο Αννόβερο? Πήγαινε σε κάποιο νησί το καλοκαίρι.. με τόσα ατυχήματα που γίνονται από μεθυσμένους τουρίστες.. θα σου έρχονται με το κιλό οι Γερμανοί στα επείγοντα"

"Τώρα λες μαλακίες" αποκρίνεται αμέσως η Άννα μου. Εγώ τουλάχιστον τις λέω, το κοριτσάκι μου τις κάνει. 

Την νιώθω να απομακρύνεται από το στήθος μου. Σηκώνει το κεφαλάκι της και με κοιτάει με βουρκωμένα μάτια. "Δεν θέλω να σε έχω απέναντι μου σε αυτό, αλλά δίπλα μου" Κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να μου χαμογελάσει. "Αυτό κάνουν τα ζευγάρια Άρη.. συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλον σε κάτι τέτοιες στιγμές" 

"Επίσης δεν λένε ψέματα" της υπενθυμίζω. "Αν δεν γίνονταν το όλο σκηνικό σήμερα, πάω στοίχημα ότι θα μου το έλεγες από το αεροπλάνο ότι φεύγεις"

Γαμώτο σου για γυναίκα. 

Πώς να της έχω εμπιστοσύνη αν δεν ξέρω τι μέρα μας ξημερώνει με τις μαλακίες που κάνει?

Νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει και πάλι στα ύψη. 

Πούστη Δία, γαμώ.

Και μόλις είχα ηρεμήσει.

Την βγάζω τελείως από την αγκαλιά μου και οπισθοχωρώ δυο βήματα. Την κοιτάω με ένα κενό βλέμμα και.. γαμώτο.. 

Αν κάνει κάτι με κάποιον αυτούς τους δύο μήνες που θα λείπει?

Τουλάχιστον εδώ, εντός Αττικής, μπορώ να την ελέγχω. 

Κλείνω τα μάτια μου και ξεφυσάω βαριά. 

"Στο είπα και πριν.. θα το μάθαινες μέσα στις επόμενες μέρες" η φωνή της φτάνει σαν νιαούρισμα στα αυτιά μου.

Σιωπή

"Τι μπορώ να κάνω για να σου φτιάξω την διάθεση?" Νιώθω τα χέρια της στα μάγουλά μου. Ανοίγω τα μάτια μου και τα βλέμματα μας διασταυρώνονται αμέσως. Μαύρο στο πράσινο. Με κοιτάει με ένα πονηρό χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό της.

Μάλιστα

Σεξ θέλει το μωρό μου?

Ε δεν θα την γαμήσω σήμερα.

Ως εδώ. Πρέπει να δείξω αντίσταση. Δεν θα χορεύω κάθε φορά που η Άννα θα χτυπάει παλαμάκια.

"Δεν μου σηκώνεται από την στεναχώρια μου που θα φύγεις" της λέω απότομα και της γυρνάω την πλάτη. Μωρέ μου έχει ήδη σηκωθεί από την αγκαλιά μας πριν. Αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρει. "Δεν θα σε πηδήξω" της απαντώ κοφτά.

Ξεκινάω να ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά. Ακούω τα βήματα της Άννας μου πίσω μου, λογικά με ακολουθεί. Με το που φτάσω στον πάνω όροφο το μάτι μου πέφτει απευθείας στην κλειστή πόρτα του μαλάκα του Αχιλλέα.

Μαύρο στο ξύλο τον έκανα το απόγευμα. Μόνο που.. ρε γαμώτο.. δεν το ευχαριστήθηκα. Ήρθαν και μας χώρισαν ο Κομνηνός και ο ηλίθιος κολλητός του μπάσταρδου. Κώστα νομίζω τον έλεγαν. Κάτι ακόμη πρέπει να κάνω, γαμώτο.. αλλά τι?

Νιώθω το χέρι της Άννας μου στον ώμο μου. Με σταματάει λίγο πριν ανοίξω την πόρτα του δωματίου μου. "Είσαι σίγουρος? Γιατί αν είναι να λείψω για δυο μήνες, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τώρα να αναπληρώνουμε το σεξ που δεν θα κάνουμε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο" η φωνή της ακούγεται τόσο αισθησιακή που με κάνει ακόμη πιο σκληρό από ότι είμαι.

Στρέφω και πάλι το βλέμμα μου στην πόρτα του μαλάκα. Η αλήθεια είναι ότι του χρειάζεται ένα μάθημα του μπάσταρδου για το ποιος την πηδάει στο τέλος της μέρας. Σε ποιανού το κρεβάτι κοιμάται. Ποιανού είναι.. σε ποιον ανήκει.

Χαμογελάω λοξά.

Πιάνω το χέρι της πριγκίπισσας μου και μας βάζω βιαστικά μέσα στο δωμάτιο μου. Με το που κλείσει η πόρτα πίσω μας, κολλάω το σώμα της στο ξύλο και το πιέζω με το δικό μου.

"Θέλει σεξ το μωρό μου?" ψιθυρίζω πάνω στα ροζ χειλάκια της. 

Το κορίτσι μου δαγκώνει το κάτω χείλος της και μου γνέφει θετικά. Τα πράσινα μάτια της με κοιτούν με πόθο. 

Μου δίνει την συγκατάθεσή της. Δεν φταίω εγώ για ότι ακολουθήσει.

"Υπό έναν όρο" της λέω και γλιστράω το χέρι μου κάτω από το γαμημένο το φόρεμά της. Πολύ κοντό είναι.. από αύριο θα κυκλοφορεί με φούστα μέχρι τον αστράγαλο μες στο σπίτι μου. 

"Δεκτός" απαντάει χωρίς να τον ακούσει καν. Τα χέρια της χαϊδεύουν τον καβάλο μου πάνω από το τζιν μου.

Γαμώ είμαι πέτρα.

Αναστενάζω βαριά και σκίζω το μαύρο της καλσόν. "Δίνεις κώλο και φωνάζεις σαν να μην υπάρχει αύριο" απαιτώ.

Η Άννα μου ξεροκαταπίνει. Ανοίγει το στόμα της για να μιλήσει αλλά της το κλείνω με το χέρι μου. Ξέρω τι θέλει να μάθει.

"Μόνοι μας είμαστε στο σπίτι. Οι άλλοι θα γυρίσουν το πρωί" της λέω την μισή αλήθεια. Ο Βύρωνας λείπει, ο μπάσταρδος είναι δίπλα. Και στην τελική.. μια της και μια μου. Τόσο καιρό με είχε φλομώσει στην μπαρούφα. Εξάλλου το δικό μου, μικρό ψεματάκι, είναι για καλό σκοπό. Ο παπάρας θα ξενερώσει που μετά από όλα αυτά που έκανε εμείς είμαστε ακόμη μαζί και θα μας αφήσει στην ησυχία μας.

Νιώθω το φερμουάρ μου να κατεβαίνει με δυσκολία. Ε λογικό, τόσο σκληρός που είμαι, το μωρό μου τα βρίσκει σκούρα. Βάζει το χεράκι της μέσα από το εσώρουχο και χαϊδεύει το μόριο μου. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στην αίσθηση. Γαμώτο.. 

Πώς θα αντέξω δύο μήνες μακριά της? 

Το χέρι μου βρίσκει την υγρή περιοχή της και ξεκινάω να την τρίβω με δύναμη. "Στάζεις μωρό μου" της λέω και παίρνω το άλλο χέρι μου από το στόμα της. 

Η Άννα μου αφήνει έναν βαθύ αναστεναγμό. "Μόνο για εσένα" Τα μάτια της με κοιτούν με έναν πρόστυχο τρόπο. 

Με καυλώνει

Πολύ

Της χαμογελάω λοξά και πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά της. Απέχουν μόλις μερικά χιλιοστά.. 

"Σε ποιον ανήκεις?" της ψιθυρίζω με αισθησιακή φωνή. 

Ναι, θέλω την επιβεβαίωση. Όχι για τον γαμημένο τον εγωισμό μου. Αλλά για την γαμημένη την καρδιά μου.

Το κορίτσι μου πνίγει ένα βογκητό και ακουμπάει τα σαρκώδη χείλη της στα δικά μου, αλλά δεν με φιλάει. "Σε εσένα" μου απαντάει και αμέσως μετά δαγκώνει το κάτω μου χείλος.

Γαμώτο σου για γυναίκα.

Ξεκινάω να την φιλάω με πάθος. Το στόμα της ανοίγει και υποδέχεται με μεγάλη προθυμία την γλώσσα μου. Διεκδικώ το φιλί της σαν να είναι το τελευταίο μας. Όλο το σώμα μου παίρνει φωτιά. Κάθε κύτταρο μου αναζητάει περισσότερη επαφή. Το φιλί μας είναι τέλειο.. το στόμα της έχει φτιαχτεί για να είναι κολλημένο πάνω στο δικό μου. 

Εδώ ανήκεις μωρό μου.. σε εμένα.. πάνω μου, δίπλα μου, κάτω μου.

Αναστενάζω βαριά και με μια απότομη κίνηση μας πετάω στο κρεβάτι μου.

Όλο το βράδυ θα είμαι μέσα της, όλο το βράδυ θα την πηδάω, όλο το βράδυ θα την αγαπάω.

Αυτή η γυναίκα θα είναι ο θάνατος μου. 

Το νιώθω.. το αισθάνομαι..