την επόμενη μέρα, Κυριακή πρωί

τοποθεσία: Άγιος Αιμιλιανός

Άννα

"Θα μου βάλεις λίγο λάδι ακόμη στην πλάτη?" 

Ακούω τον Άρη να ξεφυσάει βαριά. "Θες και άλλο? Φυλή προσπαθείς να αλλάξεις?" ο τόνος του είναι κοφτός. Παρόλα αυτά νιώθω δυο χέρια να απλώνουν στην πλάτη μου το θαυματουργό υγρό. 

Μα τι ωραία αίσθηση..

"Μου αρέσει το ομοιόμορφο έντονο σοκολατένιο δέρμα. Εσένα όχι?" σε όλους αρέσει. Αποκλείεται ο Άρης να έχει αντίθετη άποψη. 

"Ειλικρινά θα σου απαντήσω πως όχι. Διότι για να είναι ομοιόμορφο σημαίνει ότι κάποιες κάποιες ΔΕΝ φοράνε μαγιό στην παραλία" Α.. για αυτό είναι εκνευρισμένος από την στιγμή που ήρθαμε στην θάλασσα. "Στο άπλωσα" Το επόμενο δευτερόλεπτο νιώθω ένα ελαφρύ χαστούκι στα οπίσθια μου. 

Σιωπή

"Άννα από πότε κάνεις γυμνισμό?" κλαψουρίζει το αγόρι μου. Που να μην του το έλεγα.. Μα γιατί το έχει πάρει τόσο βαριά στην τελική? Εγώ είμαι γυμνίστρια.. όχι αυτός.

"Από το Λύκειο"

Σιωπή

"Μόνη σου πήγαινες για μπάνιο τότε?"

"Με τις φίλες μου και μετά με τον Μιχάλη" Φίλες.. που λέει ο λόγος. Μιχάλης.. με τον μαλάκα δηλαδή. 

Σιωπή

"Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανες και με τον Μάνο?"

Ανοίγω τα μάτια μου απότομα. Ώστε εδώ ήθελε να το πάει από την αρχή... από την στιγμή που είδε ότι το πάνω μέρος του σώματος μου δεν έχει σημάδι από μαγιό σε αντίθεση με το κάτω.

Σηκώνομαι από την ξαπλωμένη θέση στην οποία βρισκόμουν και κάθομαι οκλαδόν πάνω στην πετσέτα θαλάσσης μου. Κοιτάζω γύρω μου.. μόνοι μας είμαστε στην παραλία.. η οποία λέγεται μπουρλότο. Δεν υπάρχει καν στο google και είναι τελείως απομονωμένη. Μας την αποκάλυψε η κυρία από τον φούρνο σήμερα το πρωί. Μας είπε ότι είναι η καταλληλότερη για ένα ζευγαράκι.. και πως σπάνια πατάει ψυχή ακόμη και το καλοκαίρι.

Στρέφω το βλέμμα μου στον Άρη.. έχει κάτσει πάνω στην δική του πετσέτα και κοιτάει την θάλασσα. Στο ένα του χέρι κρατάει ένα τσιγάρο και το άλλο το έχει περασμένο γύρω από τα γόνατα του. Φαίνεται να είναι χαμένος στις σκέψεις του.

"Άννα.. απάντησε μου.. το καλοκαίρι που ήσουν με τον Μάνο και πηγαίνατε στις παραλίες.. έβαζες μαγιό.. ναι ή όχι?" με ρωτάει με ηρεμία χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.

Μάλιστα. 

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε σοβαρά.

Αναστενάζω βαριά και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου. "Θες να αναδιατυπώσεις την ερώτηση σου? Διότι δεν νομίζω να σε νοιάζει πώς πήγαινα στις παραλίες της Σαντορίνης" Άλλο τον καίει.. είμαι σίγουρη.

Ο Άρης γυρνάει και με κοιτάει αμέσως με ένα κενό βλέμμα. "Θέλω να μου πεις τι κάνατε ακριβώς" η φωνή του δεν προδίδει κανένα συναίσθημα.

Ξεροκαταπίνω. 

"Μην.. μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου μωρό μου.. δεν σου φτάνει το γεγονός ότι δεν ολοκλήρωσα μαζί του?" Πρέπει να του φτάνει.. τι θέλει να ακούσει? Πώς με έγλειφε ο Μάνος? Εγώ δεν έχω σκοπό να τον ρωτήσω πόσες πήδηξε.. ούτε πόσο τις πλήρωσε..

"Του πήρες όντως πίπα έτσι?" τα μάτια του με κοιτούν με πόνο.

Ω Θεέ μου αυτό είναι άβολο.

Στρέφω το βλέμμα μου στην άμμο και του γνέφω θετικά. 

"Σε έκανε και αυτός να τελειώσεις?"

Η μία ερώτηση είναι χειρότερη από την άλλη. 

Του γνέφω και πάλι θετικά. "Περίπου δηλαδή"

Ο Άρης τοποθετεί το χέρι του στο πιγούνι μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω. "Τι εννοείς?" απορεί και σμίγει τα φρύδια του.

"Εσένα σκεφτόμουν" του απαντώ και τον κοιτάω έντονα μες στα μάτια. "Ακούγεται χυδαίο.. το ξέρω.. ήμουνα με κάποιον άλλον και-"

"Και εγώ" μου χαμογελάει γλυκά. "Μην αισθάνεσαι άσχημα για τον εαυτό σου.. και εγώ που .. εμ.. που.. που έκανα ότι έκανα.. αφού χωρίσαμε.. να σημειωθεί αυτό.. σκεφτόμουν εσένα και τελείωνα"

Του χαμογελάω πικραμένα. Για κάποιο λόγο το γεγονός ότι σκεφτόταν εμένα όταν πηδούσε άλλες μου περνάει αδιάφορο. Και μόνο που πήγε με όλες τις βίζιτες της Μυκόνου με πληγώνει. Πολύ.

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάω την θάλασσα. Αν και μέσα φθινοπώρου είναι ζεστή. Όσο μπορεί να είναι δηλαδή αυτήν την εποχή. Θα ρίξω ακόμη μια βουτιά μετά.

"Δεν αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου.. αλλά για τον φίλο μου.. και σε παρακαλώ πολύ να μην αναφερθούμε ξανά στο γεγονός ότι πηδούσες άλλες όλον αυτό τον καιρό. Με πληγώνει" του παραδέχομαι. Το ξεκαθάρισμα θέλει και ξεκάθαρες κουβέντες.

"Και εμένα με πληγώνει ότι ακόμη και τώρα σκέφτεσαι τον Μάνο.. σκέφτεσαι το πόσο πληγώνεται που μας βλέπει μαζί.. σκέφτεσαι το σ'αγαπώ του.." κάνει μια παύση και συνεχίζει "ξέρεις πώς ένιωσα όταν κατάλαβα ότι πέρασες τέσσερις μήνες μαζί του?"

Αμέσως γυρνάω το κεφάλι μου και τον καρφώνω στα μάτια. "Με τον Μάνο τα ξεκαθαρίσαμε.. είμαστε μόνο φίλοι. Η αγάπη που υπάρχει ανάμεσα μας βασίζεται στην φιλία μας και στην ευγνωμοσύνη που νιώθω για το πρόσωπο του" 

Ο Άρης κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του δεξιά και αριστερά. "Πώς γίνεται μετά από τέτοια διεκδίκηση.. μετά από πίπες και γλειφομούνια.. να είστε μόνο φίλοι?" 

"Γίνεται" του απαντώ με σιγουριά. 

Αναστενάζω ελαφρά.

Πρέπει να βγάλω τον Μάνο από το κεφάλι του. Πρέπει να σταματήσει να τον βλέπει σαν απειλή.

Σηκώνομαι από την πετσέτα μου και πάω να κάτσω στην δική του. Με τα χέρια μου ανοίγω τα πόδια του και τοποθετώ τον εαυτό μου ανάμεσα τους, με τέτοιον τρόπο ώστε να είμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον. Παίρνω το τσιγάρο από τα χέρια του και το σβήνω σε ένα βότσαλο.

Τοποθετώ τα χέρια μου στα μάγουλά του και αναζητώ το βλέμμα του. "Άρη μου.. για να ξεπεράσουμε τον χωρισμό μας μωρό μου και να τα βρούμε.. θα πρέπει να καταλάβεις ότι τα αισθήματα μου για τον Μάνο είναι μόνο φιλικά" η φωνή μου ακούγεται όσο πιο γλυκιά γίνεται. 

Με τα δάχτυλά μου, απομακρύνω κάποιες υγρές τούφες μαλλιών που πέφτουν στο μέτωπο του. "Ο Μάνος κατάλαβε ότι αγαπάω μόνο εσένα" του λέω και τον κοιτάω έντονα στα μαύρα του μάτια. "Μόνο εσένα μωρό μου.. και έκανε πίσω. Δεν σταμάτησε απλά να με διεκδικεί.. όχι.. σταμάτησε να με βλέπει ερωτικά" τον διαβεβαιώνω. "Τον θεωρώ κολλητό μου Άρη.. και θα πρέπει να το αποδεχτείς"

"Ποτέ" γρυλίζει. Τα μάτια του είναι δυο σχισμές. "Ποτέ δεν θα το αποδεχτώ να το ξέρεις" αναστενάζει βαριά και απομακρύνει τα χέρια μου από το πρόσωπο του. "Αλλά θα μάθω να ζω με αυτό.. κάποια στιγμή.. θα.. θα το συνηθίσω" μου λέει και ανάβει τσιγάρο. Προσπαθώ να κάνω οπτική επαφή μαζί του αλλά αποφεύγει το βλέμμα μου. 

Μάλιστα.

Σηκώνομαι από την πετσέτα του και πάω στην δική μου. Ξαπλώνω και πάλι, αλλά ανάσκελα αυτήν την φορά. "Ο Μάνος με βοήθησε πολύ με το θέμα του Κομνηνού.. να ξέρεις.. του οφείλω πολλά.. θα-"

"Αν μου είχες μιλήσει θα βρίσκαμε την λύση μαζί και δεν θα ανακατεύονταν ο πούστης στις ζωές μας" με διακόπτει.

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και τον κοιτάω. Τα μάτια του με καίνε. "Με απείλησε Άρη.. με απείλησε με την σχολή μου με την καριέρα μου.. με τα πάντα" οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα μου. Σε αυτό πρέπει να με καταλάβει. "Δεν είχα άλλη επιλογή.. Το πάλεψα.. πίστεψε με το πάλεψα μέχρι και την τελευταία στιγμή, αλλά έχασα" η φωνή μου κομπιάζει στο τέλος. "Αν θέλει κάτι ο Κομνηνός, το παίρνει.. με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε αναγκάζει να τον υπακούσεις" 

Ο Άρης χαμογελάει πικραμένα. "Αυτό το ξέρω.. το ζω κάθε μέρα τον τελευταίο καιρό" ρουφάει το τσιγάρο του και φυσάει τον καπνό στο πλάι. "Αλλά εγώ δεν σου μίλησα για την απειλή.. ξέρω πως σε κατάφερε.. μου το είπε" ώστε πατέρας και γιος μιλάνε για μένα? "Εγώ σου λέω ότι έπρεπε να μου μιλήσεις.. κάτι θα σκεφτόμασταν.. ΜΑΖΙ" τονίζει την τελευταία λέξη.

Χαμογελάω λοξά. "Όταν πήγα να σου ανοίξω συζήτηση Άρη.. εκείνο το βράδυ μετά την λιποθυμία μου εννοώ.. με έπιασες από τον λαιμό.. δεν ξέρω αν το θυμάσαι.. έγινες Τούρκος και μόνο στο άκουσμα των λέξεων συνάντηση και πατέρας" ο τόνος μου είναι πολύ απότομος. "Σου μιλούσα Άρη.. αλλά εσύ δεν άκουγες"

"ΑΣ ΉΣΟΥΝ ΠΙΟ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΤΟΤΕ!" υψώνει επικίνδυνα τον τόνο της φωνής του. "ΑΣ ΜΙΛΟΎΣΕΣ ΠΙΟ ΑΝΟΙΧΤΑ!"

"ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΜΕ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΓΥΡΩ ΑΠΌ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΜΟΥ ΝΑ ΑΡΘΡΩΣΩ ΛΕΞΗ! ΠΑΛΕΥΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΝΑΣΑ!" του αντιλέγω. 

Γαμώτο.. γιατί ξεκινήσαμε να φωνάζουμε?

Ο Άρης ξεφυσάει βαριά και παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου. Περνάει νευρικά το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. "Δεν θα στο ξανακάνω αυτό.. στο υπόσχομαι" η φωνή του φτάνει με τα βίας στα αυτιά μου. "Όχι.. όταν είμαι θυμωμένος.. δεν θα ξεσπάω πάνω σου με αυτόν τον τρόπο"

"Δηλαδή θα ξεσπάς με άλλον?" τον ρωτάω και σηκώνω τα φρύδια μου. 

Ο Άρης γυρνάει και με κοιτάει με βουρκωμένα μάτια. "Ξέρεις ότι όταν θυμώνω χάνω τον έλεγχο.. αλλά.. αλλά μωρό μου θα το φτιάξω.. ήδη έχω κάνει μεγάλη πρόοδο.. από την μέρα των γενεθλίων σου και μετά.. Άννα.. κάθε φορά που έχω νεύρα το ρίχνω στο μποξ" ώστε το μποξ ευθύνεται για το περισσότερο γυμνασμένο του σώμα. "Δεν θα σε πονέσω ποτέ ξανά με αυτόν τον τρόπο αγάπη μου.. θέλω να με πιστέψεις" Τα μαύρα του μάτια με κοιτούν με πόνο.

Ας είναι. 

Ας τον πιστέψουμε. 

Του γνέφω θετικά και αμέσως ο Άρης αφήνει έναν αναστεναγμό ανακούφισης. "Να έρθω εκεί μωράκι μου?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή. Κάνω χώρο στην πετσέτα μου και για τον ίδιο. Σε λιγότερο από ένα λεπτό βρισκόμαστε ξαπλωμένοι, ο ένας δίπλα στον άλλον. Εγώ εξακολουθώ να είμαι ανάσκελα, ενώ ο Άρης είναι γυρισμένος στο πλάι. Στηρίζει το βάρος του στον έναν του αγκώνα. Το άλλο χέρι κρατάει ένα τσιγάρο ενώ ταυτόχρονα κάνει κύκλους γύρω από την θηλή μου. "Ξέρεις.. είμαστε μόνοι μας στην παραλία μωρό μου.. και.. σε βλέπω τόση ώρα έτσι γυμνή.." κατευθύνει το χέρι του προς την κοιλιά μου. Τα μάτια του με κοιτούν με πόθο.

Ξέρω τι θέλει.

Του χαμογελάω γλυκά. Και εγώ τον θέλω. Έχω την ανάγκη να του πω ότι τον αγαπάω.. έχω την ανάγκη να τον ρίξω πάνω στα βότσαλα και να τον καβαλήσω.. έχω την ανάγκη να τον νιώσω μέσα μου.. 

Αλλά όχι.

Αυτή η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί. Πρέπει να λυθούν όλα σήμερα.

"Τι έγινε την ημέρα των γενεθλίων μου?" τον ρωτάω και αμέσως παγώνει. "Γιατί από αυτά που μου λες, καταλαβαίνω ότι κάτι συνταρακτικό σου συνέβη και άλλαξες.. Άλλαξες συμπεριφορά.. σπίτι.. μόνο η όρεξη για σεξ σου έμεινε" αστειεύομαι στο τέλος. Θέλω να τον κάνω να νιώσει πιο άνετα. Από το βλέμμα του καταλαβαίνω ότι τον πονάνε τα γεγονότα της 26ης Ιουλίου.

Ο Άρης απομακρύνει το χέρι του από την κοιλιά μου και τοποθετεί το τσιγάρο στο στόμα. Παίρνει μια μεγάλη ρουφηξιά και φυσάει τον καπνό ψηλά. "Η Στέλλα έπαθε έμφραγμα" μου λέει και δεν με κοιτάει καν. Το βλέμμα του είναι στραμμένο προς τα πίσω.. σε κάτι βράχια λογικά διότι η παραλία δεν έχει και τίποτα άλλο. Μόνο βράχια και πέτρες.

Παγώνω

"Είναι καλά?" τον ρωτάω με τρεμάμενη φωνή. Ξέρω τι γίνεται με τα εμφράγματα. Έρχονται καθημερινά τέτοια περιστατικά στο νοσοκομείο. Και δεν έχουν όλοι την επιθυμητή κατάληξη. Λες η μαμά του να..

Άρης

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Έφτασε η στιγμή να της πω τι έχω περάσει τους τελευταίους δυο μήνες. Δεν θέλω να ξαναφέρω στην μνήμη μου τις άθλιες εικόνες από το νοσοκομείο.. αλλά.. θέλω να ξέρει.. Θέλω να ξέρει τι πέρασα... μακριά της. 

"Την ημέρα των γενεθλίων σου η μάνα μου με πήρε τηλέφωνο για να με παρακαλέσει να πάω Θεσσαλονίκη" το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. "Ήταν μαζί με τον Κομνηνό, στο σπίτι μας, και ήθελε να τον συναντήσω για να μιλήσουμε" 

"Και τι έκανες?" από την φωνή της καταλαβαίνω ότι ανησυχεί για την συνέχεια.. για το τι θα της πω. 

"Αρνήθηκα εννοείται. Περίμενες κάτι διαφορετικό από εμένα?" στρέφω το βλέμμα μου πάνω της. Το κορίτσι μου με κοιτούσε ήδη με αυτά τα γλυκά πράσινα ματάκια της. 

"Όχι"

"Μου το 'χε πει ότι θα πέθαινε από την στεναχώρια της Άννα.. μου το είχε πει" αναστενάζω βαριά και σηκώνομαι όρθιος. "Εγώ φταίω που έπαθε έμφραγμα" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Αυτήν είναι η αλήθεια.. αν δεν την στεναχωρούσα.. δεν θα το πάθαινε. 

"Άρη.. δεν πρέπει να κατηγορείς τον εαυτό σου" η γλυκιά φωνή της με κάνει να χαμογελάσω αχνά. Και ας έχει άδικο. Όλοι αυτό λένε για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα. Ότι δεν έφταιξα εγώ και πως φταίει αυτό το καραβάκι που έχει. Αν δεν την στεναχωρούσα, δεν θα το πάθαινε. Τελεία και παύλα. (σημείωση: kawasaki γράφεται και προφέρεται ως καβασάκι, για τις αναγνώστριες που επιθυμούν να το γκουγκλάρουν)

"Άσε με να συνεχίσω.. θέλω να ξέρεις ακριβώς τι έγινε" Το βλέμμα μου είναι στραμμένο προς το απέραντο γαλάζιο. "Ευτυχώς την ώρα που το έπαθε ήταν ο Βύρωνας μαζί της. Το κατάλαβε αμέσως και κάλεσε ασθενοφόρο.. μέχρι να έρθει τις έδωσε τις πρώτες βοήθειες και ουσιαστικά.. αυτός την κράτησε στην ζωή" Εγώ την έστειλα ένα βήμα πιο κοντά στα κυπαρίσσια και ο παπάρας την έσωσε. 

Γυρνάω και κοιτάω την Άννα. Κάθεται οκλαδόν πάνω στην πετσέτα και με ακούει με προσήλωση. "Μπορείς να μου πετάξεις τα τσιγάρα και τον αναπτήρα?" της ζητάω και το επόμενο δευτερόλεπτο πιάνω στον αέρα το γνωστό πακέτο. Ανάβω ένα και φυσάω τον καπνό ψηλά.

"Στο νοσοκομείο την πήραν αμέσως για εξετάσεις" πληροφορώ το κορίτσι μου και την κοιτάω στα μάτια. "Όση ώρα η Στέλλα χαροπάλευε, ο Κομνηνός προσπαθούσε να με βρει στο τηλέφωνο για να μου πει τι είχε συμβεί" αμέσως το πρόσωπο της Άννας μου σκοτεινιάζει. Τι στον πούτσο είπα τώρα που την πείραξε τόσο πολύ?

"Με το που το έμαθα, ο Πάνος, ο Νίκος, ο Γιώργος, η ξανθούλα και εγώ μπήκαμε στο πρώτο αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη" Γυρνάω το σώμα μου ξανά και πλέον βλέπω και πάλι το απέραντο γαλάζιο. "Με το που μπήκα στο δωμάτιο της στο νοσοκομείο, τον είδα να της κρατάει το χέρι. Η Στέλλα είχε ξεπεράσει το πρώτο σοκ και ήταν ξύπνια" Κλείνω τα μάτια μου και επαναφέρω στην  μνήμη μου την εικόνα. 

Πονάει ακόμη το ίδιο. Πονάει πολύ.

Σιωπή

"Η Στέλλα με το που με είδε μου χαμογέλασε διάπλατα και μου είπε ότι μαύρισα" Χαμογελάω στην σκέψη και ανοίγω τα μάτια μου και πάλι. Η μάνα μου μόλις είχε πάθει έμφραγμα και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν αυτό. Δεν με κατηγόρησε ούτε στιγμή ότι εγώ την έφερα σε αυτήν την θέση. Ούτε για μια γαμημένη στιγμή. "Ο Βύρωνας με ρώτησε αν είχα πρόβλημα με την παρουσία του στον χώρο. Και τότε το σκέφτηκα Άννα.. το σκέφτηκα.. ποιον χρειαζόταν δίπλα της? Τον άνδρα που την έσωσε ή εμένα? Που της προκάλεσα ότι είχε πάθει.."

Χαμογελάω πικραμένα. "Η μάνα μου είπε ότι μας ήθελε και τους δυο.. μαζί.. δίπλα δίπλα. Δεν της έφερα αντίρρηση. Από εκείνη την μέρα και μέχρι σήμερα δεν έχει ακούσει κανένα όχι από το στόμα μου. Κανένα" Ξεροκαταπίνω. "Ούτε όταν μου ζήτησε να μετακομίσω με τον Βύρωνα στο σπίτι του στην Κηφισιά. Ούτε τότε της είπα όχι" 

Νιώθω δυο λεπτά χέρια να με αγκαλιάζουν από πίσω. Αμέσως το σώμα μου χαλαρώνει. Αυτό είναι που χρειάζομαι. Την Άννα μου. Κάθε μέρα, όλη μέρα. Δίπλα μου. 

"Δεν δέχτηκα να τον γνωρίσω για τα λεφτά του" της το ξεκαθαρίζω. Πριν λίγες μέρες με κατηγόρησε για αυτό. Δεν θέλω να έχει τέτοια άποψη για εμένα. Αν υπήρχε το δίλημμα λεφτά και Κομνηνός ή ταπί χωρίς Κομνηνό, θα επέλεγα την δεύτερη επιλογή, χωρίς δεύτερη σκέψη. 

"Συγγνώμη που σε κατηγόρησα για αυτό" μου ψιθυρίζει και με σφίγγει περισσότερο. Νιώθω το στόμα της να αφήνει υγρά φιλιά στην πλάτη μου. "Και συγγνώμη που δεν ήμουνα δίπλα σου όλο αυτό το διάστημα.. αν ήξερα τι πέρασε η μαμά σου, άσχετα με το πως ήταν τα πράγματα μεταξύ μας, θα ερχόμουν να σου συμπαρασταθώ" η φωνή της ακούγεται πολύ γλυκιά. 

Τοποθετώ τα χέρια μου πάνω στα δικά της και τα μετακινώ στα χείλη μου. Της αφήνω μικρά πεταχτά φιλάκια και η Άννα αμέσως αναστενάζει. Τώρα θα έπρεπε κανονικά να της την πω που αντί να σηκώσει τα άπειρα τηλεφωνήματα των παιδιών εκείνη έκανε ηλιοθεραπεία με τον Μάνο, αλλά δεν θέλω να χαλάσουμε την στιγμή μας. 

"Δεν μπορείς να φανταστείς πως είμαι από την στιγμή που μετακόμισα σπίτι του" της ψιθυρίζω. "Έχω νεύρα, το μόνο που σκέφτομαι είναι το πως θα τον σκοτώσω και δεν θα το πάρει πρέφα η Στέλλα, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να βγαίνω μαζί του σε εστιατόρια, στην λέσχη.. να πάω να παίζω γκολφ... ποιος.. εγώ.. γκολφ.. για να με βλέπει η Στέλλα και να χαίρεται" της λέω και ξεφυσάω βαριά. 

Απομακρύνω τα χέρια της από πάνω μου και γυρνάω αργά αργά να την κοιτάξω. "Άννα μου.. αν προσθέσεις σε όλα αυτά και το γεγονός ότι εμείς χωρίσαμε, καταλαβαίνεις γιατί-" αμέσως παγώνω. "Γιατί κλαις μικρή μου?"

Με το που κοιτάζω τα δακρυσμένα πράσινα ματάκια της η Άννα τα κλείνει και χώνει το κεφαλάκι της στο στήθος μου. Τυλίγει τα χέρια της γύρω από την μέση μου και με κρατάει σφιχτά. "Συγγνώμη.. συγγνώμη Άρη μου για όλα.. για όλα μωρό μου συγγνώμη.. Συγγνώμη που δεν σου μίλησα για τον Κομνηνό.. συγγνώμη που σε έσυρα στο ραντεβού εν αγνοία σου.. συγγνώμη που δεν ήμουνα μαζί σου.. δίπλα σου τον τελευταίο καιρό.. απλά συγγνώμη"

Κλείνω τα μάτια μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το γυμνό κορμάκι της. "Σσσς ηρέμησε μικρή μου.. ηρέμησε αγάπη μου.. αφού τα ξεκαθαρίσαμε όλα τώρα.. είμαστε καλά" σέρνω τα χέρια πάνω κάτω στο απαλό δέρμα της πλάτη της. "Έχουμε κάνει και οι δυο λάθη μωράκι μου.. και οι δύο.. αλλά κοίτα που είμαστε μετά από όλα αυτά" η φωνή μου ακούγεται παιχνιδιάρικη.

Παίρνω τα χέρια της από το σώμα μου και τα τοποθετώ γύρω από τον λαιμό μου. Την κοιτάω έντονα στα μάτια και η Άννα μου δαγκώνει το κάτω χείλος της. "Άστο αυτό σε εμένα" της ψιθυρίζω και με το στόμα μου παίρνω το χειλάκι της και το εγκλωβίζω ανάμεσα στα δικά μου. Αμέσως νιώθω όλο μου το σώμα να παίρνει φωτιά.

Με μια απαλή κίνηση την πιάνω από τα μπούτια της και την σηκώνω στην αγκαλιά μου. "Μου έχεις λείψει πάρα πολύ.. όλο αυτό το διάστημα που δεν ήμασταν μαζί.. δεν ζούσα Άννα.. δεν ζούσα" 

Το μωρό μου χαμογελάει διάπλατα πάνω στα χείλη μου. "Και εμένα μου έλειψες πάρα πολύ" Ξεκινάω να περπατάω και να μας μετακινώ προς την θάλασσα. "Περίμενα όλη μέρα πάνω από το τηλέφωνο να χτυπήσει, Άρη... γιατί δεν με πήρες ποτέ?"

Το νερό πλέον φτάνει μέχρι τα γόνατα μου.. Λιγάκι κρύο είναι.. ελπίζω μόνο να μην μου πέσει. Θέλω να μπω μέσα της, ενώ είμαστε στο νερό. 

"Γιατί μωρό μου σου ήμουνα πολύ θυμωμένος στην αρχή.. και μετά είχα τα τρεχάματα με την Στέλλα.. εσύ γιατί δεν με πήρες εγωίστρια γυναίκα?" την ρωτάω όταν πλέον είμαστε και οι δύο μες στο νερό. 

Η Άννα μου κολλάει περισσότερο το σώμα της πάνω στο δικό μου. "Σου ήμουνα θυμωμένη για την τελευταία μας συνάντηση στα.. ε... στα.. μωράκια?" από τον τόνο της φωνής της καταλαβαίνω ότι είναι στεναχωρημένη. 

Ξεροκαταπίνω.

Τι σκεφτόμουν ο μαλάκας και της πρότεινα παρτούζα?

"Άννα μου" η φωνή μου τρέμει. "Μωράκι μου.. καταλαβαίνεις ότι σου ήμουνα θυμωμένος, έτσι?" Την κοιτάω έντονα μες στις πράσινες ματάρες της. Αυτές γυαλίζουν και οι κόρες της έχουν διασταλεί. Το στοματάκι της είναι μια ευθεία. Γαμώτο.. φαίνεται να πονάει.

Δεν θέλω να πονάει. 

Πονάω όταν πονάει.

"Ψυχή μου" της λέω και ενώνω τα μέτωπα μας. "Στο υπόσχομαι ότι δεν θα με ξαναδείς να έχω στην αγκαλιά μου άλλες γυναίκες" Όταν το λέω φωναχτά, καταλαβαίνω τι ξεφτίλας που ήμουνα. "Επίσης, στο ορκίζομαι ότι δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ, όσο θυμωμένος και να είμαι να σου προτείνω ξανά κάτι το τόσο ανήθικο" 

Τα πρόσωπά μας είναι τόσο κοντά το ένα με το άλλο. Η φωνή μου ίσα που ακούγεται και τα μάτια μου την παρακαλάνε να με συγχωρήσει. Εντάξει, μπορεί συγγνώμη να μην της ζήτησα.. αλλά αντιλαμβάνεται τι εννοώ. Το μωράκι μου είναι πανέξυπνο.

Η Άννα μου γνέφει καταφατικά και μου χαμογελάει πικραμένα. "Άρη σε ξέρω.. σε ξέρω πολύ καλά μωρό μου.. όταν είσαι θυμωμένος χάνεις τον έλεγχο" μου δίνει ένα πεταχτό φιλί. "Δεν σου κρατάω κακία" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου.

"Αλήθεια?" την ρωτάω μαγεμένος. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να το ξεπεράσει τόσο εύκολα αυτό.

Η Άννα μου γνέφει θετικά. 

Αυτήν την γυναίκα την αγαπάω.

"Σε ευχαριστώ" φιλί. "Σε ευχαριστώ" φιλί. "Σε ευχαριστώ" φιλί. Έχω το πιο γλυκό κοριτσάκι του κόσμου.

Η Άννα μου τοποθετεί τις πατούσες της στην άκρη του μαγιό μου και προσπαθεί να μου το κατεβάσει. "Σε αγαπάω" φιλί. "Σε αγαπάω" φιλί. "Σε αγαπάω" φιλί. 

Της χαμογελάω πονηρά. "Έλα μωρό μου να σου δείξω και εγώ πόσο σε αγαπάω" της λέω και τοποθετώ το χέρι μου στην σχισμή της. Εισχωρώ δύο δάχτυλα μέσα της και η Άννα σφίγγεται κατευθείαν. Ξεκινάω να την ευχαριστώ και έπειτα από λίγα λεπτά το μωρό μου χαλαρώνει. 

"Ξέρεις" η φωνή μου ακούγεται βαριά. "Σε παραλία γνωριστήκαμε" τα χείλη μου αφήνουν πεταχτά φιλιά σε όλο το μήκος από το αυτί της μέχρι το πιγούνι της. "Και μέσα στο νερό σε άγγιξα για πρώτη φορά"

Νιώθω το χέρι της Άννας μου να αγκαλιάζει το μόριο μου. Αμέσως εξαπλώνεται ένα ρίγος σε όλο μου το σώμα. "Μου άρεσες πολύ εκείνο το βράδυ" παραδέχεται κάτι που ήδη ήξερα. Σε όλες αρέσω. "Ήθελα να τρελή να γευτώ το φιλί σου" ψιθυρίζει.

Βγάζω το χέρι μου από τον κόλπο της και απομακρύνω το δικό της από στην σκληρή μου στύση. "Και εγώ ήθελα σαν τρελός να γευτώ το κορμάκι σου" Την πιάνω από τα οπίσθια και με μια αργή κίνηση την καθοδηγώ να κάτσει εκεί που θέλω. Η είσοδος του κόλπου της έρχεται σε επαφή με το κεφαλάκι μου.. το κάτω.. και την πιέζω να δεχτεί όλο το μήκος μου.

Αμέσως η Άννα μου ανοίγει τα πανέμορφα ματάκια της και με κοιτάει με πόθο. "Είσαι τα πάντα μου Άννα" της εξομολογούμαι και ξεκινάω να την ανεβοκατεβάζω πάνω μου στον ρυθμό που μου αρέσει.

Είναι υπέροχη η αίσθηση του σεξ στο νερό. Τελευταία φορά το έκανα πέρυσι σε πισίνα. Φέτος στην Μύκονο δεν το δοκίμασα ούτε στην πισίνα ούτε στο τζακούζι. Πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι εκεί θα το κάνω με την καρδούλα μου. 

 Χαμογελάω. Το σεξ.. ο έρωτας.. και γενικά τα πάντα είναι καλύτερα όταν είναι με την Άννα μου. Η αίσθηση είναι μοναδική. Η γυναίκα αυτή και μόνο που την βλέπω βάζει φωτιά πρώτα στο μυαλό μου, μετά στην καρδιά μου και τέλος στο σώμα μου.

"Είναι τέλειο.. μωρό μου.. η αίσθηση του νερού και... ω Θεέ μου" αναστενάζει το μωράκι μου και ρίχνει το κεφαλάκι της προς τα πίσω. Από την απότομη κίνηση που έκανε και τους παφλασμούς του νερού πάνω στα σώματα μας, τα βυζάκια της βγήκαν πάνω στην επιφάνεια.

Γλείφω τα χείλη μου και κοιτάω λαίμαργα τις σκληρές ρώγες της. Πιέζω τα δάχτυλα μου στο δέρμα των γλουτών της και αυξάνω τον ρυθμό με τον οποίο τα σώματα μας γίνονται ένα. Η Άννα μου αμέσως φωνάζει δυνατά το όνομα μου.

Χαμογελάω λοξά και στρέφω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της. Τα μάτια της είναι κλειστά και το στόμα της σχηματίζει ένα τέλειο Ο. Φωνάζει από χιλιόμετρα ότι το ευχαριστιέται. Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ. 

ΘΈΛΩ να το ευχαριστιέται.

ΈΧΩ ΑΝΆΓΚΗ να το ευχαριστιέται. 

Η ηδονή μου όταν τελειώνω διπλασιάζεται αν γνωρίζω ότι αυτό που κάνουμε της αρέσει.

"Είμαι καλός?" την ρωτάω με αισθησιακή φωνή. Θέλω την επιβεβαίωση και με λόγια.

Η Άννα δεν μου απαντάει.. απλά χαμογελάει λοξά και γλείφει τα χείλη της. 

Γιατί δεν μου απαντάει γαμώ? Μήπως.. μήπως δεν της είμαι αρκετός? Μήπως.. μήπως μένει μαζί μου επειδή με αγαπάει αλλά το σεξ μας το βρίσκει χλιαρό?

Γουρλώνω τα μάτια μου.

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή. 

Αυτό είναι. Απλά νιώθει.. δεν με θεωρεί φλογερό εραστή.

Θεέ μου τι θα κάνω?

Αφήνω έναν βαθύ αναστεναγμό να βγει από μέσα μου και ξεκινάω να κουνάω και εγώ τους γοφούς μου. Κάθε φορά που με τα χέρια μου φέρνω την Άννα προς το μέρος μου την καρφώνω ταυτόχρονα με δύναμη. Δεν μπορεί.. αυτό θα της αρέσει πολύ. Πρέπει να της αρέσει.

Η Άννα ξεκινάει να φωνάζει ακόμη πιο πολύ. Φώναξε όσο θες μωρό μου.. μόνοι μας είμαστε.. δεν υπάρχει ψυχή στα πέντε χιλιόμετρα, σκέφτομαι. 

"ΆΡΗΗΗ" φωνάζει το όνομα μου και νιώθω το σώμα της να σφίγγεται. Τα πόδια της τρέμουν και μπήγει τα νύχια της στους ώμους μου. Χτυπάει και το νερό στις πληγές και τσούζει.. τσούζει πολύ γαμώτο. Από αύριο θα επιβάλλω τα κοντά νύχια στην σχέση μας. 

Αισθάνομαι την ευχαρίστηση να χτίζεται χαμηλά στην σπονδυλική μου στήλη.. Ω Θεέ μου.. Αυτό θα είναι έντονο.. το προαισθάνομαι. Νιώθω τα τοιχώματα του κόλπου της να με σφίγγουν.

"ΆΝΝΑ ΜΟΥ" ξεκινάω να φωνάζω και εγώ. Κλείνω τα μάτια και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω. "Σφίξε με και άλλο μωρό μου.. το ξέρεις.. με.. με.." αναστενάζω βαριά. Με καυλώνει. Με καυλώνει πολύ το να με σφίγγει.. έτσι.. τόσο..  

Ακούω την Άννα να φωνάζει δυνατά για τελευταία φορά. Μόλις τελείωσε. Τώρα μπορώ να αφήσω και εγώ τον εαυτό μου ελεύθερο. Αναστενάζω βαριά. Το νιώθω.. είμαι πολύ κοντά..

"Άρη μου" η φωνή της ακούγεται σαν ζουζούνισμα στα αυτιά μου. Το επόμενο δευτερόλεπτο η Άννα μου δαγκώνει τον λοβό μου. "Δεν είσαι απλά καλός μωρό μου.. είσαι ο καλύτερος.. ο καλύτερος για εμένα" ψιθυρίζει και..

Αυτό ήταν.

Ώθηση και χύνω. "Άννα μωρό μου.. τι μου προκαλείς?" Ώθηση και χύνω. "Είσαι .. είσαι.. μωρό μου είσαι..." Ώθηση και χύνω. "Άνναααααα" φωνάζω δυνατά.

Όλο μου το κορμί έχει πάρει φωτιά. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και.. ευτυχώς που είμαστε στο νερό.. δεν θα μας κρατούσαν τα πόδια μου υπό άλλες συνθήκες. 

Ανοίγω τα μάτια μου αργά και κοιτάω το μωρό μου. Τα πράσινα ματάκια της με κοιτούν με γλυκύτητα. 

"Μετά από τέτοιο καυτό σεξ, γιατί τόση γλύκα μωρό μου?" την ρωτάω και δεν κάνω κίνηση να βγω από μέσα της. Αντιθέτως την πιέζω ακόμη περισσότερο πάνω στο μόριο μου. 

Η Άννα τοποθετεί τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και φέρνει το πρόσωπο της κοντά στο δικό μου. "Γιατί σ'αγαπάω, Άρη μου.. πάρα πολύ" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου.

Είναι τόσο γαμάτο το όνομά μου δίπλα στο σ'αγαπάω της Άννας μου. Απλά γαμάτο.

Της χαμογελάω αχνά. "Θα με αγαπάς για πάντα? Ότι και αν γίνει? Θα αγαπάς μόνο εμένα καρδούλα μου?" την ρωτάω και ανυπομονώ για την θετική της απάντηση. Το ξέρω, είμαι λιγάκι δύσκολος χαρακτήρας και.. μπορεί μελλοντικά κάτι να συμβεί. Θέλω να ξέρω ότι θα με αγαπάει ότι και να συμβεί.

Η Άννα μου χαμογελάει γλυκά και τοποθετεί το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού της. Δαγκώνω αμέσως το δέρμα πάνω από την κλείδα της. Θέλω να την φάω.. ολόκληρη.

"Άρη σου υπόσχομαι πως ότι και αν γίνει μεταξύ μας, όσες φορές και αν μαλώσουμε, όσες φορές και αν μου σπάσεις τα νεύρα μελλοντικά.. η καρδιά μου δεν θα πάψει στιγμή να χτυπάει για εσένα" ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Θα σε αγαπάω για πάντα"

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή.

Νιώθω σαν έφηβος που ακούει πρώτη φορά το crush του να του λέει σ'αγαπάω.

Το έχω ακούσει τόσες φορές από γκόμενες, αλλά.. η Άννα το λέει διαφορετικά. 

Είναι ο τρόπος που οι φθόγγοι βγαίνουν από το θαυματουργό στοματάκι της?

Είναι η χροιά της φωνής της?

Είναι που την αγαπάω και εγώ?

Δεν ξέρω.

Αλλά ειλικρινά...

Θέλω να μου το λέει συνέχεια..

Θέλω να το νιώθει συνέχεια..

Θέλω την Άννα μου συνέχεια..

Μόνο μαζί μου, μόνο δική μου.