Άρης

Πήρα πίπα στον Μάνο.

Μπουνιά

Πήρα πίπα στον Μάνο.

Κλωτσιά

Πήρα πίπα στον Μάνο.

Μπουνιά

Πήρα πίπα στον Μάνο.

Μπουνιά

Πήρα πίπα στον Μάνο.

Μπουνιά

Πήρα πίπα στον Μάνο.

Κλωτσιά και μπουνιά 

Πήρα πίπα στον Μάνο.

Κλωτσιά 

Πήρα πίπα στον Μάνο.

Κλωτσιά

Πήρα πίπα-

Σταματάω να βαράω τον σάκο του μποξ. 

Και αυτός δεν με άφησε ανικανοποίητη.. μου ανταπέδωσε την ευχαρίστηση που-

Κλωτσιά, μπουνιά, κλωτσιά, μπουνιά, μπουνιά, κλωτσιά..

ΓΙΑΤΊ ΓΑΜΏ? ΓΙΑΤΊ? ΓΙΑΤΊ? ΓΙΑΤΊ? ΓΙΑΤΊ ΤΟΝ ΆΦΗΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΓΊΞΕΙ? ΓΙΑΤΊ ΡΕ ΠΟΎΣΤΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΊ?

ΜΌΝΟ ΕΓΏ ΤΗΝ ΆΓΓΙΖΑ ΓΑΜΏ! ΜΌΝΟ ΕΓΏ! ΓΙΑΤΊ ΠΡΟΧΏΡΗΣΑΝ? ΓΙΑΤΊ? ΓΙΑΤΊ ΓΕΎΤΗΚΕ Ο ΜΑΛΆΚΑΣ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΆΚΙ ΜΟΥ? ΓΙΑΤΊ? ΓΙΑΤΊ? ΓΙΑΤΊ?

Αμέσως σταματάω να χτυπάω τον σάκο. Παγώνω.

Λες να το έκαναν? Λες να μπήκε ο Μάνος μέσα της? Λες να μπήκε εκεί που έμπαινα μόνο εγώ?

"ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΏ!" 

Μπουνιά, μπουνιά, μπουνιά

"Ξέρεις, μπορείς να εκτονώσεις τα νεύρα σου αλλού" Την προπόνηση μου διακόπτει η γνωστή ηλίθια φωνή. Σταματάω τον σάκο με τα χέρια μου και γυρνάω να την κοιτάξω. Τα ξανθά μαλλιά της είναι πιασμένα σε κότσο και τα ρούχα της αηδιαστικά αποκαλυπτικά. Πώς έρχεται έτσι στο γυμναστήριο?

Ο Κομνηνός μου είχε πει ότι σε αυτήν την λέσχη έρχεται ο καλός ο κόσμος. Για αυτό με έγραψε και εμένα. Για να με γνωρίσει στους φίλους και στους εχθρούς του. Για να με περιφέρει σαν τρόπαιο δεξιά και αριστερά. Αυτήν την τσούλα εννοούσε καλό κόσμο? 

Α ρε Στέλλα.. α ρε Στέλλα τι κάνω για την πάρτη σου γαμώ!

"Ένα μήνα έρχεσαι εδώ και ακόμη να βγούμε για εκείνο το ποτάκι που λέγαμε" επιμένει η ξανθιά. Το όνομα της μου διαφεύγει. "Τι λες? Πάμε σήμερα? Μετά από εδώ? Ξέρω ένα ωραίο μπαράκι στην παραλιακή.. θα-"

"Δεν σε γαμάω" της λέω και ξεκινάω και πάλι να εκτονώνω τα νεύρα μου στον σάκο του μποξ. Από τότε που ανακάλυψα αυτό το άθλημα έχω βρει την υγειά μου. "Ένα μήνα στο λέω τώρα, δεν μπορείς να με κάνεις να τελειώσω"

"Μα δεν το δοκιμάσαμε.. πού το ξέρεις?" 

"Είμαι ερωτευμένος... με άλλη" Χαμογελάω πικραμένα στην σκέψη. 

Με μια άλλη που για τέσσερις μήνες δεν έδωσε σημεία ζωής. Με μια άλλη που εμφανίστηκε πριν τρεις ώρες στην Αθήνα. Και εγώ ο μαλάκας με το που έστειλε μήνυμα στον ψηλό, πήγα απευθείας σπίτι τους. Για να βρω τι? ΤΙ?

"ΤΟΝ ΠΟΥΣΤΗ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ!" μπουνιά "ΉΤΑΝΕ ΜΑΖΊ ΌΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ!" κλωτσιά "ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΉΡΕ ΚΑΙ ΠΙΠΑ!" φωνάζω και λογικά ακούγομαι σε όλη την Κηφισιά.

"Μπορώ και εγώ να σου πάρω πίπα αν θέλεις" πετάγεται η ξανθιά. 

Σταματάω να χτυπάω τον σάκο και γυρνάω να την κοιτάξω. Έχει σουφρώσει τα χείλη της και με κοιτάει με ένα πρόστυχο βλέμμα. Σαν πάπια είναι.

Κουνάω το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά. "Όσες πίπες και αν μου πάρεις δεν θα τελειώσω κουκλίτσα μου, χώνεψε το και άσε με στην ησυχία μου" της λέω και βγάζω τα γάντια από τα χέρια μου. 

"Στην θέση σου δεν θα απέρριπτα μια τέτοια καλλονή" ακούω την φωνή που μισώ περισσότερο στον κόσμο. Γυρνάω και τον κοιτάω.

"Πήδα την εσύ τότε" του λέω και ανοίγω το μπουκαλάκι με το νερό. 

Ο Κομνηνός ξεκινάει να γελάει δυνατά. "Αγγελική μας αφήνεις λίγο μόνους?" η φωνή του ακούγεται γλυκιά. Ώστε Αγγελική.. Μάλιστα.

"Εννοείται κύριε Βύρωνα!" του απαντάει το τσουλί και ξεκινάει να περπατάει προς την έξοδο. Παρατηρώ τον Κομνηνό. Έχει καρφώσει το βλέμμα του στον πειραγμένο κώλο της ξανθιάς.

Μαλάκας

"Ξέρεις, γιε μου, εγώ δεν θα την απέρριπτα στην θέση σου" μου λέει και βγάζει την μπλούζα του.

Αμέσως φτύνω το νερό που είχα στο στόμα μου. "ΔΕΝ ΣΟΥ ΈΧΩ ΠΕΙ ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΛΕΣ ΈΤΣΙ ΌΤΑΝ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΆ Η ΣΤΈΛΛΑ?" Τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά. Μπροστά στην μάνα μου είμαστε φίλοι, και πίσω της εχθροί.

Ο Κομνηνός γελάει. "Δεν συνηθίζω να κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι. Πάντα περνάει το δικό μου" Βάζει τα γάντια του box. "Τι λες? Πάμε έναν αγώνα στα γρήγορα?"

Τον κοιτάζω με απορία. "Πάλι θες να τις φας?" Αναστενάζω βαριά. Δεν έχω όρεξη να τον πλακώσω πάλι στο ξύλο. Τώρα θέλω να πλακώσω τον Μάνο. "Άστο γέρο.. δεν έχω καύλες" Ξεφυσάω και βάζω το μπλουζάκι μου.

"Κάτι κατάλαβα" μου απαντάει και βγάζει τα γάντια του. "Μπορώ να μάθω γιατί δεν ήρθες στο γήπεδο του γκολφ? Η μάνα σου ήθελε να σε δει να παίζεις... μαζί μου.. γκολφ" 

Ξεκινάω να περπατάω προς την έξοδο. "Η μάνα μου καλά θα κάνει να επιστρέψει γρήγορα Θεσσαλονίκη γιατί μου έχει πρήξει τα αρχίδια δυο μήνες στην Αθήνα" Ανοίγω την πόρτα του γυμναστηρίου και βγαίνω έξω. Ο Κομνηνός με ακολουθεί.

"Θα φύγει σε τρεις μέρες. Βγήκαν και οι τελευταίες εξετάσεις της. Αύριο θα τις έχουμε στα χέρια μας" μου ανακοινώνει και ανοίγει την πόρτα από τα αποδυτήρια.

"Εκεί είναι τα γυναικεία" του επισημαίνω.

"Ωχ συγγνώμη.. η δύναμη της συνήθειας" μου λέει και ανοίγει την πόρτα από τα ανδρικά. 

Πορνόγερος.

Ανοίγω το νερό στις ντουζιέρες. Ο Κομνηνός έρχεται δίπλα μου. Μέχρι και ντουζ δεν μπορούμε να κάνουμε πια μόνοι μας. Εκεί καταντήσαμε.

Α ΡΕ ΣΤΕΛΛΑ... Α ΡΕ ΣΤΕΛΛΑ..

Αυτήν σκέφτομαι.. Και την υπόσχεση που της έδωσα ότι θα κάτσω να τον γνωρίσω. Για αυτό δεν τον σκοτώνω.. Αν και.. έχω μπει πολλές φορές στον πειρασμό τον τελευταίο μήνα που μετακόμισα σπίτι του.. 

Γαμώτο.. 

Αυτός έσωσε την μάνα μου όταν έπαθε το έμφραγμα. Ήταν μαζί εκείνη την ημέρα. Η Στέλλα είχε στεναχωρηθεί και το έπαθε. Ο Κομνηνός της έδωσε τις πρώτες βοήθειες και την πήγε στο νοσοκομείο. Ότι μέσο είχε, το χρησιμοποίησε. Τίποτα δεν της έλειψε στο νοσοκομείο. Και μόλις ξεπεράστηκε το πρώτο σοκ την έφερε στην Αθήνα για εξετάσεις.

Δεν είναι λογικό μια γυναίκα στα 43 της, 57 κιλά με 1,75 ύψος και καθημερινή γυμναστική να παθαίνει έμφραγμα. Αυτό μου είπε και την ανέλαβε. Τουλάχιστον είναι καλός γιατρός. Σε δύο μέρες της έβγαλε την διάγνωση. Κάτσε να δεις πως το είπε? 

Καραβάκι? όχι όχι

Καβαράκι? ούτε

Καβασάκι! α να γεια σου

"Είναι επικίνδυνο αυτό?" τον ρωτάω. 

"Ποιο?" 

"Αυτό που έχει η μάνα μου και έπαθε έμφραγμα.. είναι επικίνδυνο?" αν είναι επικίνδυνο, θα την πάω σε άλλον γιατρό.. να της βγάλει άλλη διάγνωση.

"Όχι.. στο έχω πει χίλιες φορές.. δεν είναι κάτι που πρέπει να σε ανησυχεί. Απλά είναι πιο επιρρεπής στο να πάθει έμφραγμα.. αν παίρνει τα φάρμακα της και αποφεύγει το στρες και τις στεναχώριες θα είναι μια χαρά!" μου λέει και κλείνει το ντουζ στην ντουζιέρα. 

"Αν σε σκοτώσω λες να στεναχωρηθεί?" τον ρωτάω διότι πραγματικά θέλω να μάθω. Αν είναι να χαρεί.. να κάνω την φαντασία μου πραγματικότητα. 

Ο Κομνηνός γελάει. "Είμαι πολύ περήφανος για εσένα! Να ξέρεις!" 

Μαλάκα

"Τι λες? Πάμε να πάρουμε την Στέλλα και να πάμε έξω για φαγητό? Ξέρω ένα πολύ καλό εστιατόριο εδώ κοντά" Ξεκλειδώνει  το αυτοκίνητο του. Μου κάνει νόημα να μπω μέσα.

"Εκεί πας τις γκόμενες και τις ρίχνεις?" τον ειρωνεύομαι.

"Δεν έχω χρόνο να τις βγάζω έξω" μου απαντάει και βάζει το κλειδί στην μίζα. "Έχω τόση δουλειά που όλη μέρα είμαι στο νοσοκομείο.. αναγκαστικά τις ρίχνω στο γραφείο μου" Κάτι έχουμε καταλάβει.. κάπως έτσι δεν προέκυψα πριν 23 χρόνια? "Αν δεν τις πηδήξω εκεί, το πολύ πολύ να τις φέρω και στο σπίτι.. αλλά αυτό δεν πρέπει να σε ανησυχεί. Πάντα θα σε ειδοποιώ πριν έχουμε επισκέψεις" 

Άμα ο άνθρωπος ζει χαρούμενες οικογενειακές στιγμές...

Α ρε Στέλλα.. α ρε Στέλλα..

"Κάνε ότι θες, στα αρχίδια μου" του απαντάω και ανάβω τσιγάρο. Ο Κομνηνός με κοιτάει λοξά. Δεν του αρέσει λέει που καπνίζω. Και αυτό στα αρχίδια μου. 

Σιωπή

"Εσύ γιατί δεν φέρνεις καμιά κοπέλα στο σπίτι?" με ρωτάει μετά από ώρα. 

Μάλιστα.. θέλει να συζητήσουμε πάλι για την Άννα?

Ας συζητήσουμε λοιπόν!

"Διότι Βυρωνάκο, κάποιος απείλησε την κοπέλα με την οποία είμαι ερωτευμένος με την καριέρα της.. Της είπε να με προδώσει για να τα πάει καλά με τον καθηγητή της" Γυρνάω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο. 

Και αυτή αντί να κάτσει να το συζητήσει μαζί μου, με έστειλε χωρίς καμία προειδοποίηση για σφαγή. Έπρεπε να μου είχε μιλήσει. Θα την βρίσκαμε την λύση. Μαζί.

"Δεν είχε επιλογή" λέει ο Κομνηνός και βάζει την porsche στο γκαράζ. Την παρκάρει δίπλα στην μαύρη bmw. Πόσα λεφτά έχει πια? "Δεν της άφησα τα περιθώρια να επιλέξει"

"Τώρα εσύ αυτό μου το λες στα πλαίσια βελτίωσης της σχέσης μας?" Έχω ξεκινήσει και φορτώνω άσχημα. Βγαίνω από το αμάξι και κλείνω με δύναμη την πόρτα.

"Στο λέω για να πας να την βρεις. Δεν έκανε τίποτα κακό" 

"Δεν είναι μόνο αυτό" αναστενάζω. Βγάζω τα κλειδιά από την τσέπη μου και ανοίγω την είσοδο της πόρτας από το νέο μου σπίτι. Μπλιαχ

"Τι άλλο είναι?" Ο Κομνηνός μπαίνει και αυτός στο σπίτι και κλείνει την πόρτα πίσω του. Μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω στην κουζίνα. Για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει... υπακούω. Τον κοιτάω λοξά. Όντως περνάει πάντα το δικό του. 

ΓΑΜΩΤΟ

"Τους τελευταίους δύο μήνες που εγώ ήμουνα χάλια με το θέμα στης Στέλλας, δίπλα μου ήταν όλοι.. μα όλοι όμως.. εκτός από εκείνη" ξεφυσάω βαριά και ανάβω και πάλι τσιγάρο. Όλη μου η παρέα ήταν εκεί. Μέχρι και η ξανθούλα ήρθε στην Θεσσαλονίκη μαζί με τον ψηλό. 

Ήτανε όλοι δίπλα μου εκτός από εκείνη.

Ο Κομνηνός βγάζει τον χυμό πορτοκάλι από το ψυγείο και μου κάνει νόημα να σβήσω το τσιγάρο. Δεν θέλει λέει να καπνίζω μες στο σπίτι.

Τοποθετώ το τσιγάρο στο στόμα μου και του κάνω την αγαπημένη μου χειρονομία. Του δείχνω τα αρχίδια μου.

Κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. "Δεν το ήξερε" λέει. "Πώς να σου συμπαραστεκόταν αν δεν ήξερε για την μάνα σου?" Την δικαιολογεί?

"Ας σήκωνε το τηλέφωνο να μάθαινε.. αλλά δεν μπορούσε.. ήταν απασχολημένη με το να-" Αμέσως σταματάω να μιλάω και κλείνω τα μάτια μου. 

Πονάει γαμώ. Πονάει. 

"Πέρασε το καλοκαίρι της με έναν φίλο της... περίπου φίλο της δηλαδή.." του λέω και πίνω μια γουλιά από τον χυμό μου. 

Μα γιατί του λέω τα προσωπικά μου? 

"Και περνούσε τόσο καλά, που δεν μπόρεσε να σηκώσει το γαμημένο το τηλέφωνό της ούτε μια φορά! ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΊΣ? ΕΓΏ ΉΜΟΥΝΑ ΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΈΚΑΝΕ ΗΛΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥΤΣΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΝΟ!" ωρύομαι. 

Ανάβω και άλλο τσιγάρο.

"Τον Αναγνώστου?" με ρωτάει ο Βύρωνας.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. "Τον ξέρεις?" 

Αυτός ο πούστης γιατί είναι τόσο γνωστός?

"Και τον γιο και τον πατέρα. Τον γιο επειδή τον έχω φοιτητή... τον πατέρα επειδή τον έχω φίλο"

ΣΟΚ

"Ένα πράγμα θέλω μόνο.. φέρε όσες γκόμενες θες στο σπίτι. Αλλά αν δω Αναγνώστου εδώ μέσα θα σε σκοτώσω" του το ξεκαθαρίζω. 

Δεν περιμένω απάντηση. Αφήνω τον Βύρωνα με τον χυμό του στην κουζίνα και ανεβαίνω τις σκάλες. Πρώτη πόρτα δεξιά είναι το δωμάτιο του παπάρα. Πρώτη πόρτα αριστερά είναι το δωμάτιο μου. Δεύτερη πόρτα αριστερά ο ξενώνας.. που προς το παρών φιλοξενεί την Στέλλα.

Ανοίγω την πόρτα του ξενώνα χωρίς να την χτυπήσω. Η Στέλλα τρομάζει. "Πώς μπαίνεις έτσι παιδί μου χωρίς να χτυπάς? Καρδιακιά γυναίκα είμαι!" 

Ρολλάρω τα μάτια μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου. "Πώς είσαι σήμερα?" την ρωτάω και ξαπλώνω στο κρεβάτι δίπλα της.

Η Στέλλα ξεκινάει να γελάει. "Με έχεις ρωτήσει 50 φορές από το πρωί. Αν ήξερα ότι έπρεπε να πάθω έμφραγμα για να σε κάνω άνθρωπο.. θα το πάθαινα 20 χρόνια πριν!" μου λέει και συνεχίζει να γελάει δυνατά.

Της στενεύω τα μάτια μου. "Κάνει να γελάς τόσο δυνατά?" Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι. "Γιατί μπορεί να το πάθεις ξανά το έμφραγμα!" Είμαι και επίσημα τρομοκρατημένος. Δεν ρώτησα τον Κομνηνό αν η Στέλλα κάνει να γελάει δυνατά στην κατάσταση της. "Πάω κάτω στον Βύρωνα να-"

"Πατέρας σου είναι" με διακόπτει η Στέλλα. Με το χέρι της μου κάνει νόημα να ξαπλώσω και πάλι δίπλα της. "Μην τον λες Βύρωνα"

"Και πως θες να τον λέω?" 

"Μπαμπάκα?" 

Σφίγγω τα δόντια μου δυνατά. Κάνω υπέρμετρες προσπάθειες για να μην της φωνάξω αυτήν την στιγμή. 

Εισπνοή

Εκπνοή

Πρέπει να πω στον Βύρωνα να πάρουμε έναν σάκο του μποξ και εδώ στο σπίτι. Δεν μπορώ να τρέχω 15 φορές την μέρα μέχρι την λέσχη του κώλου. 

"Γλυκιά μου μανούλα.. ο.. ο..." γαμώτο αυτό είναι πολύ δύσκολο. Αναστενάζω βαριά. "Ο...ο ... ο.. μπα.... ΜΠΑ!" Αναστενάζω και πάλι. "Αυτός που καταλαβαίνεις μου είπε να πάμε όλοι μαζί για φαγητό. Θες?" 

Η Στέλλα ενθουσιάζεται στην ιδέα. Αμέσως τα μάτια της αστράφτουν και με έναν σάλτο σηκώνεται όρθια από το κρεβάτι. 

Α ρε Στέλλα.. όλα για εσένα τα κάνω.. ΌΛΑ!

"Ναι ναι να πάμε!" λέει και με πλησιάζει με γοργό βήμα. Γιατί γαμώ βιάζεται τόσο? Δεν πρέπει να κουράζει τον εαυτό της! Δεν το καταλαβαίνει? "Αλλά Άρη.. θέλω να σου ζητήσω μια χάρη!"

Παγώνω

Τελευταία φορά που μου ζήτησε χάρη, μου είπε να τα βρω με τον Κομνηνό. Τι άλλο θα με βάλει να κάνω ρε πούστη μου?

Το καραβάκι μου μέσα!

"Άρη... να... αύριο ξεκινάνε οι σχολές σας.. και.." Δεν μου αρέσει η εισαγωγή. Καθόλου όμως. "Η Άννα παιδί μου απάντησε στο τηλέφωνο? Ξέρεις θέλω να την δω.. μου έχει λείψει!"

Εμένα να δεις πόσο μου έλειψε.

Αμέσως κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Την πήδηξε ο Μάνος. Άρη σύνελθε!

"Στέλλα στο έχω πει χίλιες φορές. Με την Άννα χωρίσαμε. Δεν μπορεί να έρθει να σε δει" ο τόνος μου είναι κοφτός. Πώς την είδε δηλαδή? 

"Δεν υπάρχει πιθανότητα να τα βρείτε ξανά?" με ρωτάει με νάζι.

Υπάρχει?

Σιωπή

"Αφού σε αγαπάει.." συμπληρώνει.

Με αγαπάει?

Σιωπή

"Και ξέρω.. ότι την αγαπάς και εσύ" Παγώνω.

Την αγαπάω?

Σιωπή

Αναστενάζω βαριά και της κάνω νόημα να κάτσει στο κρεβάτι. Τώρα θέλω τσιγάρο αλλά.. το παθητικό κάπνισμα είναι καλό για τους καρδιακούς? Μάλλον όχι.. 

Α ΡΕ ΣΤΕΛΛΑ.. Α ΡΕ ΣΤΕΛΛΑ..

"Λοιπόν, μάνα.. σήμερα η Άννα έδωσε σημεία ζωής. Έστειλε μήνυμα στον ψηλό ότι ήρθε Αθήνα. Πήγα αμέσως στο σπίτι τους για να την βρω και να μιλήσουμε"

"Μπράβο παλικάρι μου!" παρεμβαίνει η Στέλλα.

"Ναι.. άσε με να μιλήσω τώρα" κάνω μια παύση και συνεχίζω "την βρήκα στο δωμάτιο της με κάποιον άλλον" αμέσως η μάνα μου γουρλώνει τα μάτια της. "Και με αυτόν ήτανε όλο το καλοκαίρι. Τι έχεις να πεις για όλα αυτά?" την ρωτάω και κάθομαι δίπλα της.

Η Στέλλα στενεύει τα μάτια της και με κοιτάει έντονα. "Εσένα αγαπάει"

Χαμογελάω πικραμένα. "Δεν είμαι και τόσο σίγουρος πια" 

Η μάνα μου αναστενάζει ελαφρά. Σηκώνει το χέρι της και το τοποθετεί στο μάγουλο μου. "Αγόρι μου.. αποκλείεται να σε άντεχε έξι μήνες αν δεν σε αγαπούσε.. Αφού σου είπε ο πατέρας σου πως την ανάγκασε να κάνει ότι έκανε.. σε παρακαλώ.. άσε τον εγωισμό σου στην άκρη και πήγαινε βρες την και πάλι.. πρέπει να μιλήσετε"

Ξεφυσάω βαριά και την κλείνω στην αγκαλιά μου. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι.

Τι να κάνω?

Άρη την πήδηξε ο Μάνος. 

Ανοίγω τα μάτια μου και πάλι.

"Μάνα δεν είναι τόσο εύκολο" την βγάζω από την αγκαλιά μου και την κοιτάω. "Πάμε οι τρεις μας για φαγητό? Πείνασα!" της χαμογελάω διάπλατα.

Η Στέλλα μου χαμογελάει συνεσταλμένα. "Πάμε!" Σηκώνεται από το κρεβάτι και ανοίγει την ντουλάπα της. 

"Πάω να ετοιμαστώ" της λέω και πιάνω το πόμολο της πόρτας για να το ανοίξω. 

"Άρη!" με σταματάει η φωνή της. 

Γυρνάω και την κοιτάω. "Τι?"

"Την θέλω για νύφη μου" 

...

Την επόμενη μέρα, στο αμφιθέατρο

Άννα

"Πού ήσουνα όλο το καλοκαίρι?" με ρωτάει η Εβελίνα που κάθεται στα αριστερά μου. 

Γυρνάω και την κοιτάω. "Με τον Μάνο στο-"

"Ηλίθια" ακούω την Δώρα να λέει από τα δεξιά μου. 

"Στο εξοχικό του στην Σαντορίνη" τελειώνω την πρόταση μου.

"Τα φτιάξατε?" απορεί η Εβελίνα.

"Λογικά.." συμπληρώνει η Δώρα. 

Εισπνοή. Εκπνοή.

"Όχι δεν τα φτιάξαμε" της απαντώ. "Για την ακρίβεια ξεκαθαρίσαμε την κατάσταση μεταξύ μας και-"

"Ε μα φυσικά και την ξεκαθαρίσατε. Τέσσερις μήνες όλη μέρα μαζί.. να κυκλοφορείτε με τα μαγιό.. την ξεκαθαρίσατε!" με ειρωνεύεται η Δώρα.

Γυρνάω και την κοιτάω έντονα στα γαλάζια της μάτια. "Τρέχει κάτι και μου μιλάς έτσι? Από την στιγμή που σε είδα σήμερα είσαι κάπως" Για την ακρίβεια με αποφεύγει, με ειρωνεύεται και δεν με κοιτάει στα μάτια.

"Άντε καλέ! Τι να τρέχει! Όλα μέλι γάλα Αννούλα! Όλα κομπλέ!" Το υφάκι της ξανθιάς φίλης μου μου την δίνει πολύ.

Δεν είμαι καλά.. από την στιγμή που έφυγε χτες ο Άρης από το σπίτι μου δεν είμαι καλά. Πέρασα όλο το υπόλοιπο της μέρας κλειδωμένη στο δωμάτιο μου. Πλάνταξα στο κλάμα. Ο Γιώργος χτυπούσε με μανία την πόρτα του δωματίου μου, αλλά δεν του άνοιξα ποτέ. Σήμερα το πρωί ξύπνησα, ετοιμάστηκα και έφυγα άρον άρον από το σπίτι για να μην τον συναντήσω. Και από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στην σχολή.. η Δώρα συμπεριφέρεται περίεργα.

Κοιτάζω τον Κομνηνό μπροστά μου. Εδώ και μία ώρα μιλάει για κάτι μικρόβια. Προσπαθώ να παρακολουθήσω το μάθημα του, αλλά αποτυγχάνω. Κάθε φορά που τον κοιτάω θυμάμαι τον Άρη και όλα όσα έχουν συμβεί. Έχουν το ίδιο σκοτεινό βλέμμα.. τις ίδιες γωνίες στο πρόσωπο.. και τώρα που τον παρατηρώ καλύτερα κινούνται και με την ίδια άνεση στον χώρο. 

Ο Άρης.. Άσχετα με ότι έγινε χτες.. Γαμώτο είναι.. είναι τόσο όμορφος.. Ακόμη περισσότερο από πριν! Μα πώς είναι δυνατόν? Γαμώτο πώς? Φορούσε και αυτό το λευκό κολλητό μπλουζάκι και.. Γυμνάζεται περισσότερο τελευταία. Σίγουρα. Γιατί όμως? Τι έγινε άραγε? 

"Γιατί αναστενάζεις?" με ρωτάει η Εβελίνα. 

"Θα της λείπει ο Μάνος" απαντάει η Δώρα.

Αυτό ήταν.

Την πιάνω από το μπράτσο και την αναγκάζω να με κοιτάξει. "Τι έχεις πάθει, μπορείς να μου πεις?"

"Ειλικρινά με ρωτάς? Δεν ξέρεις? Σηκώνεσαι και φεύγεις νύχτα από την Αθήνα! Χωρίζεις και ΕΓΩ Η ΚΟΛΛΗΤΗ ΣΟΥ το μαθαίνω από τον πρώην σου. Εξαφανίζεσαι για τέσσερις μήνες και δεν απαντάς ούτε στα χρόνια πολλά! ΟΎΤΕ ΣΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ!" η φίλη μου ωρύεται. 

Κοιτάω τους συμφοιτητές μας γύρω μας. Έχουν σταματήσει όλοι να παρακολουθούν τον Κομνηνό και τα μικρόβια του και κοιτάνε με προσήλωση την Δώρα.

"ΕΊΣΑΙ ΑΠΑΡΆΔΕΚΤΗ!" Η φίλη μου φωνάζει και σηκώνεται όρθια από την θέση της. "ΞΈΡΕΙΣ ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΔΥΟ ΆΤΟΜΑ ΠΊΣΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΠΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΝΟ?" Γουρλώνω τα μάτια μου. Τι λέει γαμώτο μπροστά σε 500 άτομα?

"Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΙΣ ΠΡΏΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΔΕΝ ΕΊΧΕ ΟΡΕΞΗ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΣΕΞ! ΜΙΛΟΥΣΕ ΌΛΗ ΤΗΝ ΏΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΙΤΣΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙ ΠΟΥ ΉΣΟΥΝΑ! ΚΑΝΑΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΔΥΟ ΆΤΟΜΑ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΥ ΗΣΟΥΝΑ ΠΟΛΥ ΑΠΑΣΧΟΛΗΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΣΟΥ ΒΆΖΕΙ ΛΑΔΙ Ο ΜΑΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ!"

"Δώρα σκάσε και κάτσε κάτω! Έχουμε γίνει θέαμα!" της ψιθυρίζω με νεύρο.

"ΌΧΙ ΝΑ ΓΊΝΟΥΜΕ! ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ! ΠΟΥ ΤΟΝ ΆΛΛΟΝ ΤΟΝ ΈΠΑΙΡΝΑ ΚΆΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΌΤΙ ΔΕΝ ΈΙΧΕ ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝΑ! ΠΆΡΤΑΡΕΣ ΣΤΗΝ ΣΑΝΤΟΡΊΝΗ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΑΜΕ ΜΉΠΩΣ ΈΠΑΘΕΣ ΚΑΤΆΘΛΙΨΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΆΡΗ"

"ΔΏΡΑ ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ!" της φωνάζω και κοιτάω φευγαλέα τον Κομνηνό. Έχει σταματήσει την διάλεξη και κάθεται και μας κοιτάει με ένα λοξό χαμόγελο. Έχει σταυρώσει και τα χέρια κάτω από το στήθος του και.. Γαμώτο γιατί δεν της κάνει παρατήρηση να σταματήσει να μιλάει?

"ΌΧΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΆΩ! ΡΕ ΓΑΜΏΤΟ ΣΕ ΕΊΧΑΜΕ ΑΝΆΓΚΗ! ΣΕ ΕΊΧΑΜΕ ΑΝΆΓΚΗ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ? ΚΑΙ ΕΓΏ ΚΑΙ Ο ΆΡΗΣ! ΕΙΔΙΚΆ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΌ! ΚΟΝΤΕΨΑΜΕ ΝΑ ΤΡΕΛΑΘΟΎΜΕ ΌΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΣΎ ΈΚΑΝΕΣ 4 ΜΉΝΕΣ ΗΛΙΟΘΕΡΑΠΕΊΑ ΣΤΗΝ ΣΑΝΤΟΡΊΝΗ" 

Παύση

Η Δώρα σταματάει να φωνάζει και κοιτάει το πλήθος γύρω μας. Ξεφυσάει βαριά και κλείνει για μια στιγμή τα μάτια της. Το επόμενο λεπτό μαζεύει τα πράγματα της από το ταμπλό μπροστά της. "Συγγνώμη για την αναστάτωση" λέει, λογικά στον καθηγητή, και αποχωρεί από το αμφιθέατρο.

Σιωπή

Κοιτάω τριγύρω μου.

Όλοι οι συμφοιτητές μου με καρφώνουν με τα μάτια τους.

Τέλεια.

"Ιακώβου μετά το μάθημα στο γραφείο μου" ακούγεται μετά από κάποια λεπτά ο Κομνηνός. 

Ακόμη πιο τέλεια.

...

"Ξέρετε αυτήν την περσινή συνήθεια θα ήθελα να την κόψουμε" λέω στον καθηγητή μου με το που μπω στο γραφείο του. 

Ο Κομνηνός μου κάνει νόημα να κλείσω την πόρτα πίσω μου. 

Υπακούω.

"Με θέλετε κάτι συγκεκριμένο?" τον ρωτάω και στέκομαι όρθια μπροστά από το γραφείο του.

Ο ίδιος κάθεται στην γνωστή πολυθρόνα του. "Κόψε το υφάκι σε εμένα. Θυμήσου ότι μιλάς στον καθηγητή σου"

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά σε ένδειξη αποδοκιμασίας. "Τα περσινά τα ξεχάσατε?" περνάω στην επίθεση. Δεν υπάρχει λόγος να κρατήσω τα προσχήματα μαζί του. Όχι, μετά από ότι έγινε πέρυσι.

"Καθόλου. Ειδικά αυτό το άντε γαμήσου, μαλάκα που μου είπες εκείνο το βράδυ κάτω από το σπίτι του Άρη.. το θυμάμαι πολύ καλά. Για τότε που σε σήκωσα από την άσφαλτο μιλάω.. για να μην σε πατήσει κανένα αμάξι..."

Χαμογελάω πικραμένα. "Εσείς με ρίξατε κάτω" του λέω και τον κοιτάω έντονα στα μάτια. "Και δεν εννοώ κάτω στον δρόμο" 

Ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά. "Για αυτό ζήτησα να έρθεις εδώ, σήμερα" μου κάνει νόημα να κάτσω στην καρέκλα. 

Παραμένω όρθια.

Η υποταγμένη Άννα μας τελείωσε.

"Κάτσε κάτω.. θα σε κόψω σε όλα τα μαθήματα του Ιανουαρίου"

Κάθομαι αμέσως κάτω στην καρέκλα.

"Έτσι μπράβο.. και τώρα ο λόγος που σου είπα να έρθεις" Χαλαρώνει λίγο την γραβάτα του και με κοιτάει περίεργα. "Ευχαριστώ και συγγνώμη" λέει μέσα από τα δόντια του.

Ε?

"Δεν σας καταλαβαίνω" του απαντώ.

"Ελληνικά δεν μιλάς? Σου είπα.. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΣΥΓΓΝΩΜΗ" τονίζει τις λέξεις μία μία.

Τον κοιτάω με απορία. "Προς τι το ευχαριστώ και προς τι η συγγνώμη?" 

"Συγγνώμη για τον τρόπο με τον οποίο σε έμπλεξα.. ήταν ο μόνος τρόπος δυστυχώς.. Θέλω να ξέρεις ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Σε χρησιμοποίησα και.. πέτυχα τον σκοπό μου. Αυτό κάνω πάντα. Χρησιμοποιώ τους ανθρώπους για έναν απώτερο σκοπό"

Τώρα εγώ θέλει να του δώσω συγχαρητήρια?

Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω αλλά με το χέρι του με σταματάει. "Ήσουνα η καλύτερη επιλογή για να πλησιάσω τον γιο μου.. και.. και τα κατάφερα" μου χαμογελάει αλαζονικά. 

Έχουν το ίδιο αλαζονικό υφάκι με τον Άρη. Το ίδιο όμως.

"Σε ευχαριστώ Άννα.. Έχουμε έρθει κοντά με το παιδί μου.. όσο και αν παλεύει ο Άρης για το αντίθετο, έχουμε έρθει κοντά και-"

"Να περάσω?" ακούω την γνωστή φωνή και παγώνω. 

Τι διάολο κάνει αυτός εδώ? Γιατί δεν χτύπησε την πόρτα? Πώς μπαίνει έτσι στα γραφεία του ξένου κόσμου?

Αλλά τι ρωτάω. Δεν είναι ξένος ο κόσμος.

Αμέσως σηκώνομαι από την καρέκλα μου και γυρνάω να τον κοιτάξω. 

Γαμώτο είναι πιο ωραίος από χτες. Τα μαλλιά του έχουν μακρύνει και άλλο. Οι γωνίες του προσώπου του είναι τόσο έντονες.. πάντα όταν ξυρίζεται είναι πιο έντονες. Φοράει ένα στενό μαύρο τζιν και ένα μαύρο μακό. Και είναι.. ωω Θεέ μου. Κλείνω τα πόδια μου όσο περισσότερο γίνεται.

Τον θέλω

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.

Ο Άρης με κοιτάει μες στα μάτια. Το βλέμμα του κρύβει... νοσταλγία? Οι κόρες του έχουν διασταλεί και.. γαμώτο τον θέλω.

Μου έχει λείψει τόσο μα τόσο πολύ.

Θέλω να τρέξω πάνω του, να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω.. Κοιτάω τα σαρκώδη του χείλη.. Χτες.. χτες άγγιζαν τα δικά μου και.. Γιατί δεν με φίλησε χτες γαμώτο?

"Άννα κορίτσι μου γιατί τρέμεις?" Τις σκέψεις μου διακόπτει η φωνή του Κομνηνού.

Κοιτάω τα χέρια μου. Όντως τρέμω. Γαμώτο! Δεν πρέπει να δείχνω αδυναμία μπροστά σε αυτούς τους δύο άνδρες. 

Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι στον καθηγητή μου. "Με θέλετε κάτι άλλο? Μπορώ να φύγω?"

"Βιάζεσαι να πας στον Μάνο?" με ρωτάει ο Άρης. 

Γυρνάω και τον κοιτάω. Πλέον τα  μαύρα του μάτια πετάνε σπίθες. Έχει θυμώσει. Μα πριν με κοιτούσε έτσι γλυκά και.. 

Άννα μένει με τον Κομνηνό. Σύνελθε!

"Πάρα πολύ! Με περιμένει να πάμε για ψώνια. Ξέρεις.. για εσώρουχα!" του απαντάω και αμέσως ο Άρης γουρλώνει τα μάτια του. 

"Ε τι να σου πω κοπέλα μου!" Στρέφει το βλέμμα του από πάνω μου και κοιτάει τον Κομνηνό. "Μπαμπάκα θέλω χρήματα" 

Γελάω

"Ε άντε και στο διάολο αγόρι μου!" Τον προσπερνάω και κατευθύνομαι προς την έξοδο της πόρτας του γραφείου του Κομνηνού. 

Λίγο πριν την περάσω, η φωνή του Άρη με σταματάει. "Τα φιλιά μου στον Μάνο!" φωνάζει και γυρνάω να τον κοιτάξω. 

Τα μάτια του με κοιτάνε με οργή. Προσπαθώ να τον σκοτώσω και εγώ με το βλέμμα μου. Ή μάλλον όχι.. θα το κάνω με τα λόγια μου. "Πίστεψε με.. θα του δώσω πολλά.. πολλά φιλιά! Και όχι μόνο στο στόμα!" 

Ο Άρης παγώνει.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Κομνηνό να κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. 

Ε άντε στο διάολο πατέρας και γιος. Με διαλύσατε.

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω από το γραφείο. Με το που κάνω δυο βήματα σταματάω. Πετάω την τσάντα μου στο πάτωμα και... γαμώτο.. γιατί δεν μπορώ να πάρω ανάσα? Γιατί?

Προσπαθώ να επιβληθώ στον εαυτό μου. Λίγα λεπτά μετά ηρεμώ.

Με την άκρη του ματιού μου κοιτάω ένα πηγαδάκι φοιτητριών από το έτος μου που έχουν μαζευτεί έξω από το γραφείου του Κομνηνού. 

Μουλάρες.. καμία δεν ήρθε να με βοηθήσει. Μαζεύω την τσάντα μου από το πάτωμα και πάω να φύγω.

"Αχ κορίτσια.. είδατε τι κούκλος που είναι? Καλέ ναι... Ρώτησα την κυρία Μαρία! Γιος του Κομνηνού είναι.. ο μικρός.. αχ έχει και μεγάλο.. λες να είναι το ίδιο όμορφος? Εγώ παίρνω τον μικρό πάντως.. ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.. καλέ... αχ.. φωτιά θα είναι στο κρεβάτι.. αχ.."

Παγώνω στην θέση μου. 

Τι λένε οι ηλίθιες? 

Ο Άρης είναι δικός μου! Πώς τολμάνε και τον κοιτάνε? Τα νεύρα μου!

Χαμογελάω λοξά. "Κορίτσια.. για το παιδί μου μόλις μπήκε λέτε?" τις ρωτάω και τις πλησιάζω.

"Ναι, τον ξέρεις?" με ρωτάει μια λυσσάρα. 

Σου γυάλισε το αγόρι μου ε? Τώρα θα δεις!

"Ναι... Βγαίνουμε μαζί για γκόμενους!" 

Οι κοπέλες σταματάνε να αναπνέουν. 

"Είναι gay?" Με ρωτάει μια ηλίθια μετά από λίγη ώρα σιωπής.

"Εντελώς! Τελειωμένη υπόθεση όμως!" της χαμογελάω πικραμένα. "Και είναι κούκλος γαμώτο.. αλλά τι να το κάνεις!" Αναστενάζω βαριά. "Και τώρα με συγχωρείτε αλλά.. πρέπει να φύγω! Καλή συνέχεια κορίτσια!" τους φωνάζω και απομακρύνομαι από τον διάδρομο.

Ε όχι Αρούλη. Δεν θα σε κοιτάνε οι συμφοιτήτριες μου και θα ξεροσταλιάζουν. Όχι. 

...

Άρης

"Γίνεται να μου πεις γιατί κάνετε σαν πεντάχρονα?" με ρωτάει ο Βύρωνας με το που η ξεροκέφαλη γυναίκα κλείσει την πόρτα πίσω της. 

Γαμώτο

Θα πάει για ψώνια με τον Μάνο.. θα πάει να της πάρει εσώρουχα αυτός ο πούστης! Μόνο εγώ το έχω αυτό το δικαίωμα! Μόνο εγώ! Και να της τα αγοράζω και να της τα σκίζω!

Γαμώτο

Βγάζω τα τσιγάρα από το τζάκετ μου και ανάβω ένα. 

Ο Κομνηνός γουρλώνει τα μάτια του. "Τι κάνεις παιδί μου? Σε νοσοκομείο είσαι! Εδώ έρχονται φοιτητές, ασθενείς-"

"Γκόμενες" τον διακόπτω και φυσάω τον καπνό πάνω του. "Το κάπνισμα με ηρεμεί" 

Ο Βύρωνας κλείνει αμέσως τα μάτια του. "Σου κάνει κακό" 

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά.

Δεν με καταλαβαίνει.. "Θα δώσει φιλιά στον Μάνο.. και όχι μόνο στο στόμα.. Κατάλαβες η κυρία?" Αμέσως σηκώνομαι όρθιος από την καρέκλα. 

Με εκνευρίζει. Αυτή η γυναίκα με εκνευρίζει. Θέλω να την πιάσω από το μαλλί.. να την σύρω στο κρεβάτι και να της πω δυο φωνήεντα. 

Έχω να πηδήξω και τόσο καιρό.. και χτες που την είδα.. ήτανε έτσι.. μαυρισμένη.. και.. φορούσε και εκείνη την ωραία φούστα και.. τα πόδια της ήταν τόσο.. ωω Θεέ μου!

Ο φίλος μου συσπάται.

Γαμώτο!

"Εγώ αυτό που κατάλαβα είναι ότι είστε ανώριμοι" 

Τι μαλακίες λέει?

Θέλω μπάφο.

"Κομνηνέ δώσε τις εξετάσεις της Στέλλας να φύγω. Έχω δουλειά" του κάνω νόημα να συντομεύει με τις διαδικασίες. Θέλω να πάω στου Γιώργου να-

ΓΑΜΩΤΟ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟΝ ΨΗΛΟ

Α ρε Πάνο.. σου'φεξε.

"Ορίστε" Ο Βύρωνας μου δίνει κάτι χαρτιά. "Και γύρνα νωρίς στο σπίτι.. θέλω να φάμε παρέα"

Μόνος σου θα φας Βυρωνάκο. Αύριο θα έρθω και πάλι σε επαφή με το περιβάλλον.

Παίρνω τις εξετάσεις και πάω να φύγω από το γραφείο του. 

Λίγο πριν πιάσω το πόμολο.. παγώνω. 

Γυρνάω και κοιτάω τον Κομνηνό. "Γιατί μου είπες να έρθω να πάρω τις εξετάσεις σήμερα στις 12 και 10 από το γραφείο σου? Δεν μπορούσες να τις φέρεις εσύ στο σπίτι μετά?" τον κοιτάω με θυμό. 

Βλέπω τον παπάρα να γελάει δυνατά. "Άργησες.. αλλά το κατάλαβες!" Συνεχίζει και γελάει.

"Είσαι αρχίδι!" του λέω και χωρίς να περιμένω απάντηση, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω από το γραφείο του μαλάκα. 

Μου την έστησε... Μας την έστησε...

Τα νεύρα μου

Με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ ένα τσούρμο από γκόμενες να με κοιτάνε περίεργα. 

Τώρα αυτές τι ζόρι τραβάνε?

Πουτάνες. 

Όλες τους είναι πουτάνες.

Αν και η Άννα...

Άρη σύνελθε.. είναι με τον Μάνο.

ΓΑΜΩΤΟ