Άννα

"Τι καιρό λες να κάνει στο Αμβούργο?" Γυρνάω και κοιτάω με απορία τον Μάνο. Είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και στα χέρια του κρατάει το tablet του. "Είναι πολύ βόρια το μέρος. Σίγουρα θα κάνει κρύο.. ακόμη και Οκτώβρη μήνα"

Ξεφυσάω βαριά και συνεχίζω να βγάζω τα ρούχα μου από την βαλίτσα. Πριν δυο ώρες φτάσαμε Αθήνα... Κυριακή σήμερα.. Αύριο είναι η πρώτη μέρα της σχολής. 5ο έτος πλέον.

"Ξέρεις θέλω να πάμε για ψώνια μες στην εβδομάδα. Πώς θα πάω Γερμανία? Πρέπει να ανανεωθώ" προσθέτει ύστερα από μερικά λεπτά σιωπής.

Γυρνάω πάλι και τον κοιτάω. Τον θεωρώ κολλητό μου πλέον. Και στεναχωριέμαι πολύ που φεύγει. Το Σάββατο που μας έρχεται πετάει. Θα πάει δύο μήνες για πρακτική σε νοσοκομείο στην Γερμανία. Όταν κάναμε τις αιτήσεις αρχές Αυγούστου, είχαμε την ελπίδα να μας πάρουν και τους δύο, μαζί. 

Αλλά όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει. 

Τον Μάνο τον πήραν Οκτώβριο-Νοέμβριο και εμένα Μάρτιο-Απρίλιο. Τον Μάνο τον δέχτηκαν σε μια γυναικολογική κλινική στο Αμβούργο και εμένα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Αννοβέρου. 

Θα μου λείψει. 

Χαίρομαι που ξεκαθάρισαν τα πράγματα μεταξύ μας. Είμαστε πολύ καλύτερα έτσι, ως φίλοι. Βασικά κολλητοί. Θα μου φανεί περίεργο που από την στιγμή που για τέσσερις μήνες ήμασταν όλη μέρα μαζί, τώρα θα κάνω δυο μήνες να τον δω από κοντά. 

Κλείνω την βαλίτσα και την βάζω πάνω στην ντουλάπα. Στην νέα μου ντουλάπα. Κοιτάω το καινούριο μου δωμάτιο γύρω μου. Έχει ένα διπλό κρεβάτι, μια βιβλιοθήκη, ένα γραφείο με μια καρέκλα και μια μεγάλη ντουλάπα. Χαμογελάω διάπλατα. Ο Γιώργος έκανε καταπληκτική δουλειά! Επίσης έκανε και ολόκληρη την μετακόμιση μόνος του.. Πρέπει να τον ευχαριστήσω.

Κοιτάω το ρολόι μου. Του έστειλα πριν μια ώρα ότι γύρισα. Μα πού είναι και δεν έχει έρθει ακόμη σπίτι μας? 

"Γιατί ξεφυσάς?" από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του Μάνου. "Άννα έλα εδώ" μου κάνει νόημα με το χέρι του να πάω και να ξαπλώσω δίπλα του. Με ένα μεγάλο πήδημα βρίσκομαι πάνω στο νέο μου στρώμα. "Τι έχεις? Από την στιγμή που ανεβήκαμε στο καράβι είσαι κάπως.."

Μα φυσικά και είμαι κάπως. 

Μου λείπει.

Τέσσερις μήνες έχω να τον δω. Τέσσερις μήνες έχω να ακούσω νέα του. Ο οποιοσδήποτε θα περίμενε να τον είχα ξεχάσει, να είχα προχωρήσει. Η αλήθεια είναι ότι.. όχι μόνο δεν τον ξέχασα.. αντιθέτως. Η αγάπη μου για αυτόν έχει δυναμώσει πιο πολύ. 

"Μάνο.." η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Με τα χέρια μου παίζω με μια κλωστή που υπάρχει στην άκρη της μπλούζας μου. "Τι να κάνω? Να πάω να τον βρω? Να τον πάρω τηλέφωνο?" αναστενάζω βαριά. "Μου έλειψε πάρα πολύ.. Δεν αντέχω άλλο.. Θέλω να τον δω.."

Ακούω τον Μάνο να γελάει. "Και τι κάνεις ακόμη εδώ? Οι βαλίτσες και τα ρούχα μπορούσαν να περιμένουν!" Σηκώνεται από το κρεβάτι και πηγαίνει στην ντουλάπα μου. Τον βλέπω να ανοίγει τα συρτάρια και να ανακατεύει τα ρούχα μου.

"Τι νομίζεις ότι κάνεις?" Πλέον ακούγομαι εκνευρισμένη. "Ρε Μάνο! Δυο ώρες έκανα να τα τακτοποιήσω! Άσε κάτω τα βρακιά μου!" του λέω και κάθομαι οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι μου. Ο Μάνος παίρνει ένα ροζ στρινγκάκι στα χέρια του, ένα ροζ φόρεμα, μια τζιν φούστα και ένα λευκό τοπάκι. "Γίνεται να αφήσεις τα ρούχα μου στην ησυχία τους?"

Το επόμενο δευτερόλεπτο νιώθω τα υφάσματα να προσγειώνονται πάνω στο κεφάλι μου. "Προτιμώ το φόρεμα να σου πω την αλήθεια, αλλά αν σκάσεις μύτη στο σπίτι του με τη φούστα και αυτό το ... ο Θεός να το κάνει.. μπλουζάκι.. πίστεψε με.. σε μισή ώρα θα είστε στο κρεβάτι!" μου απαντάει χαρούμενα ο φίλος μου.

Παίρνω την φούστα στα χέρια μου και την κοιτάω. Είναι από τις αγαπημένες του Άρη, θεωρεί ότι κολακεύει απίστευτα πολύ τα πόδια μου.

"Μάνο.. αυτό είναι το πρόβλημα μας με τον Άρη.. ότι πέφτουμε στο κρεβάτι σε μισή ώρα από την στιγμή που θα βρεθούμε. Όλα μας τα προβλήματα.. εκεί τα λύνουμε" του λέω και πραγματικά λυπάμαι. Λυπάμαι που ενώ κάναμε τα πάντα για να έχουμε επικοινωνία και εμπιστοσύνη στην σχέση μας.. αποτύχαμε. Παταγωδώς. 

Ο Μάνος αναστενάζει και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι. "Ξέρεις τι σου προτείνω εγώ?" Με το χέρι του με αναγκάζει να τον κοιτάξω. Τα καφέ μάτια του έχουν μια παιχνιδιάρικη όψη. "Εγώ λέω να σηκωθείς, να ντυθείς, να στολιστείς.. να ανέβεις στο αμάξι μου.. να σε αφήσω σπίτι του.. να του χτυπήσεις την πόρτα.. να τον πιάσεις, να τον φιλήσεις, να το κάνεις μαζί του γιατί τα νεύρα σου από την έλλειψη σεξ δεν είναι και πολύ καλά.. και μετά... εκεί που θα κάνετε το τσιγάρο σας να ανοίξεις συζήτηση μαζί του. Να τα βάλετε κάτω, και εσύ και αυτός. Να του εξηγήσεις τι έγινε τότε.. να σου πει και αυτός τι τον ενόχλησε ακριβώς και να τα βρείτε. Τι στοίχημα πας ότι μέχρι να φύγω για Αμβούργο το Σάββατο θα είστε και πάλι μαζί?"

Αμέσως τα μάτια μου αστράφτουν. "Πραγματικά πιστεύεις ότι θα τα βρούμε ξανά?" ακούγομαι ενθουσιασμένη. Το πιο λογικό είναι να μου έχει ξεθυμώσει. Τόσοι μήνες πέρασαν, αν μη τι άλλο.. θα δεχτεί να κάνουμε μια ήρεμη συζήτηση.

Ναι αυτό χρειαζόμαστε. Μια ήρεμη συζήτηση. Ένα ξεκαθάρισμα χωρίς φωνές και φασαρίες.

Ο Μάνος ρολλάρει τα μάτια του. "Και ένας τυφλός μπορεί να δει τον έρωτα σας.. για αυτό σου λέω. Άσε τον βολιώτικο τον εγωισμό σου στην άκρη και πήγαινε βρες τον να μιλήσετε.. Κάνε εσύ το πρώτο βήμα, για να κάνει αυτός το επόμενο!"

Αναστενάζω ελαφρά.

Σκέφτομαι ότι.. το βράδυ που χωρίσαμε.. με άφησε μόνη μου ενώ στην αγκαλιά του είχε δυο τσούλες.. 

Ήταν θυμωμένος, Άννα.. πολύ θυμωμένος.

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και σηκώνομαι όρθια από το κρεβάτι. "Κλείσε τα μάτια σου!" λέω στον φίλο μου και του πετάω το ροζ φόρεμα στα μούτρα. "Θέλω να αλλάξω!" Παίρνω το τοπάκι και την φούστα στα χέρια μου και τα φοράω.

Θα πάω. Θα πάω σπίτι του και θα τον βρω. Ναι θα τον βρω. Ακόμη και να μην θέλει να μου μιλήσει θα τον αναγκάσω να το κάνει. Τι στο διάολο. Τέσσερις μήνες πέρασαν. Αποκλείεται να είναι θυμωμένος ακόμη μαζί μου. Θα του εξηγήσω τι έγινε τότε με τον Κομνηνό και θα με πιστέψει. Ξέρει πότε λέω ψέματα και πότε όχι. 

Ο Κομνηνός.. μας έκανε τόσο μεγάλο κακό.. και στους δυο μας. Στον Άρη έκανε περισσότερο εννοείται.. αλλά και εμένα με έμπλεξε με τον χειρότερο τρόπο σε αυτήν την ιστορία. Λογικό ο Άρης να αντιδράει έτσι. Λογικό να μην θέλει να δει τον πατέρα του ούτε ζωγραφιστό. Παράλογο να με πιάνει από τον λαιμό και να με σπρώχνει στο πάτωμα κάθε φορά που θυμώνει.. αλλά.. θα το λύσουμε! Όλα μαζί θα τα λύσουμε. Εξάλλου αυτό κάνουν τα ζευγάρια. Μαλώνουν και τα βρίσκουν και πάλι.

Ποτέ σε έναν χωρισμό δεν φταίει μόνο ο ένας. 

Έχω κάνει πράγματα που τον πλήγωσαν, έχει κάνει πράγματα που με διέλυσαν. Αλλά τον αγαπάω. Και με αγαπάει και αυτός. Άσχετα που δεν μου το είπε ποτέ νηφάλιος. Το νιώθω. Με αγαπάει. Το νιώθω.

"Τελείωσες?" με ρωτάει ο Μάνος. 

"Ναι" του λέω και βάζω μια στρώση από το κραγιόν μου σε σάπιο μήλο. Είναι το αγαπημένο του. 

"ΕΊΣΑΙ ΑΠΑΡΆΔΕΚΤΗ!"

Ξαφνικά ακούω την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει. Στρέφω το βλέμμα μου και μπροστά μου βλέπω τον Γιώργο. 

"ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΕΊΣΑΙ ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΜΉΝΕΣ ΤΏΡΑ? ΞΈΡΕΙΣ ΤΙ ΈΧΕΙ ΓΙΝΕΙ?????" Ο Γιώργος παγώνει μόλις βλέπει τον Μάνο στο δωμάτιο μου. Αμέσως γουρλώνει τα μάτια του και με μια αστραπιαία κίνηση κλείνει την πόρτα του δωματίου μου πίσω του. "Τι στον πούτσο κάνεις εσύ εδώ?" ψιθυρίζει στον Μάνο. Αμέσως μετά κοιτάει φευγαλέα την κλειστή πόρτα δίπλα του. 

Συγγνώμη.. πριν γκάριζε και τώρα ψιθυρίζει? Είναι καλά?

Ο Μάνος ανοίγει το στόμα του για να του απαντήσει αλλά ο αδερφός μου του κάνει νόημα να μην μιλήσει. 

Τι φάση?

Ο Γιώργος τοποθετεί την παλάμη του στο μέτωπό του και ξεφυσάει βαριά. "Μαζί ήσασταν όλον αυτόν τον καιρό?" συνεχίζει να ψιθυρίζει.

Μα γιατί δεν μιλάει κανονικά? Τι φοβάται? 

Μόνοι μας είμαστε στο σπίτι.

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και τρέχω στην αγκαλιά του. "Αδερφούλη μου.. αδερφούλη μου!" του φωνάζω ενθουσιαμένα και του δίνω ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο. "Μου έλειψες τόσο μα τόσο-"

"Ναι για αυτό με έπαιρνες κάθε μέρα τηλέφωνο! Επειδή σου έλειψα!" συνεχίζει να ψιθυρίζει. "Άννα είσαι-"

"Είμαι πολύ μα πολύ βιαστική!" τον διακόπτω. Ο Άρης δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Θέλω να τον δω. Στρέφω την πλάτη μου στον Γιώργο και παίρνω την τσάντα μου πάνω από το γραφείο μου. "Γιώργο θέλω πολύ να τα πούμε.. πίστεψε με.. έχουμε πολλά.. πάρα πολλά να πούμε.. αλλά πρέπει να πάω σπίτι του Άρη. Θέλω να του μιλήσω.. Θέλω να του εξηγήσω.. θέλω να-"

"Μην πας" με διακόπτει ο Γιώργος. 

Αμέσως γυρνάω και τον κοιτάω με απορία. "Γιατί? Κοίτα Γιώργο.. δεν ξέρεις τι έχει γίνει και-"

"Ξέρω τι έχει γίνει" με διακόπτει και κάθεται στο κρεβάτι μου. Κοιτάει τον Μάνο δίπλα του και αναστενάζει βαριά. Του κάνει νόημα να μην μιλήσει, και πάλι. 

Γιατί συμπεριφέρεται τόσο περίεργα?

"Ο Άρης στην αρχή δεν ήθελε να μου πει.. αλλά μετά αναγκάστηκε" η φωνή του ίσα που ακούγεται. Γυρνάει και με κοιτάει και πάλι. Είναι ανήσυχος... και πολύ αγχωμένος. Το πόδι του κουνιέται νευρικά. Μα γιατί κάνει έτσι?

"Κοίτα Γιώργο.. θέλω πολύ να τα πούμε.. αλλά, πραγματικά σου μιλάω.. θέλω να πάω σπίτι του να τον βρω και να μιλήσουμε οι δυο μας. Αυτό είναι κάτι που-"

"Μετακόμισε" με διακόπτει ο αδερφός μου. Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου. "Δεν μένει στο παλιό του σπίτι. Πήγε σε ένα άλλο στην Κηφισιά" συνεχίζει και ψιθυρίζει. 

"Γιατί μιλάς τόσο χαμηλόφωνα? Δυσκολεύομαι να σε ακούσω!" τον ρωτάω και κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου. "Και γιατί μετακόμισε στην Κηφισιά?" 

Θυμάμαι την μέρα που μαλώσαμε ότι τον ενόχλησε το γεγονός ότι ο Κομνηνός έμαθε που μένει. Εντάξει.. λογικό να θέλει να μετακομίσει μετά. Δεν γουστάρει να βλέπει τον πατέρα του ούτε σε φωτογραφία. Αλλά έπρεπε να πάει τόσο μακριά? Επίσης.. δεν ήξερα ότι του άρεσε η Κηφισιά.. Νόμιζα ότι την μισούσε για την ακρίβεια.

Ο Γιώργος με κοιτάει και σμίγει τα φρύδια του. "Άννα.. δεν.. γαμώτο!" κομπιάζει. Από πότε δυσκολεύεται να μιλήσει?

Κοιτάω τον Μάνο που κάθεται δίπλα στον αδερφό μου. Με κοιτάει με απορία. 

"Ο Άρης μετακόμισε στην Κηφισιά γιατί πλέον μένει μαζί με τον πατέρα του.. στο σπίτι του Κομνηνού"

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Τι είπε?

Νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει πολύ ψηλά με ταχύτητα φωτός.

Τι έκανε λέει? Ο Άρης? Ο Άρης που άκουγε το όνομα Κομνηνός και έβγαζε καπνούς από τα αυτιά μένει μαζί με τον πατέρα του? 

Ο Άρης που όταν του είπα να πάει να τον συναντήσει με έπιασε από τον λαιμό και κόντεψε να με πνίξει? Πού δεν έκατσε να κάνουμε μια συζήτηση να βρούμε μια λύση?

Ο Άρης που μετά την αποκάλυψη κόντεψε να με σκοτώσει? Που με έβρισε? Που θεώρησε ότι τον πρόδωσα? Που με κατηγόρησε για χίλια δυο πράγματα? Που το ίδιο βράδυ με χώρισε γιατί τον έστειλα στο στόμα του λύκου?

Τώρα πάει και μένει σπίτι του λύκου? 

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΜΝΗΝΟ?

Ο Μάνος σηκώνεται απότομα από το κρεβάτι μου. "ΤΙ ΕΊΠΕΣ?"φωνάζει. "Ο ΆΡΗΣ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ-"

"Σκάσε ρε μαλάκα!" του ψιθυρίζει ο αδερφός μου με νεύρο. "Δεν σου είπα να μην μιλάς?" 

Ανοίγω το στόμα μου να του απαντήσω, αλλά δεν προλαβαίνω να αρθρώσω λέξη. Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει διάπλατα και μπροστά μου αντικρίζω τον Άρη.

Ο Άρης.

Ο άνδρας που μου έμαθε τι πάει να πει έρωτας.

Ο άνδρας που αγάπησα.

Ο άνδρας που σκέφτομαι όλη μέρα κάθε μέρα τους τελευταίους τέσσερις μήνες.

Ο άνδρας που όταν θυμώνει ξεσπάει πάνω μου και εγώ τον συγχωρώ ξανά και ξανά.

Ο άνδρας που παραλίγο να με πνίξει.. που με έσπρωξε.. που με παράτησε.. που μου πρότεινε να με ρίξει στο ίδιο κρεβάτι με τις τσούλες του.. και όλα αυτά γιατί? 

Γιατί του κανόνισα συνάντηση με τον Κομνηνό. 

Τον Κομνηνό που δεν ήθελε να δει ούτε ζωγραφιστό.

Και τώρα.. σηκώνομαι όρθια από την καρέκλα.. τώρα ο άνδρας αυτός.. ΜΈΝΕΙ ΜΑΖΊ ΤΟΥ! ΜΈΝΟΥΝ ΣΤΟ ΊΔΙΟ ΣΠΊΤΙ!

Καρφώνω το βλέμμα μου στα μαύρα του μάτια.

Με κοιτάει με μίσος. Τολμάει και με κοιτάει με μίσος... αν ήθελε τόσο πολύ να γνωρίσει τον πατέρα του στην τελική.. εμένα γιατί μου φέρθηκε έτσι? Θα έπρεπε να με κοιτάει με ευγνωμοσύνη που τους έφερα κοντά..

"ΕΊΣΑΙ ΓΕΛΟΊΟΣ" του φωνάζω. Κάνω ένα βήμα πιο κοντά του και σκουπίζω τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μου.

Ο Άρης χαμογελάει λοξά. "ΚΑΙ ΕΣΎ ΑΠΑΡΆΔΕΚΤΗ" κάνει και αυτός ένα βήμα πιο κοντά μου. Σπάει την οπτική μας επαφή και κοιτάει φευγαλέα τον Μάνο. Μετά ξεκινάει να χτυπάει παλαμάκια στον αέρα και γυρνάει να με κοιτάξει και πάλι. "ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ... ΌΧΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ!!" Χαμογελάει πικραμένα. 

Σε εμένα απευθύνεται?

Ο Άρης σαν να άκουσε την σκέψη μου μου απαντάει.. "τα συγχαρητήρια πάνε στον φίλο μου τον Μάνο!" ειρωνεύεται και σταματάει να χτυπάει τα χέρια του στον αέρα. "Μάνο τι λες? Πάμε για έναν καφέ? Τόσες κοινές εμπειρίες έχουμε.. πάμε να μου πεις πως τα πάτε στην σχέση σας? ΜΑΖΊ ΔΕΝ ΉΣΑΣΤΑΝ ΌΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ?" τον ρωτάει αλλά δεν σταματάει στιγμή να κοιτάει εμένα.

Παρατηρώ το πρόσωπο του Άρη. Με κοιτάει με μίσος. Τα μαύρα του μάτια είναι δυο σχισμές και προσπαθεί να με σκοτώσει με το βλέμμα του. Στο μέτωπο του πάλλεται η γνωστή φλέβα.. αυτή που εμφανίζεται όταν είναι πολύ.. πολύ θυμωμένος. Το σαγόνι του είναι σφιγμένο.

Τολμάει και είναι θυμωμένος? Έχει τόσο μεγάλο θράσος? 

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Είχε δίκιο η μάνα μου. Ένα κακομαθημένο είναι που τα θέλει όλα δικά του. Τσούλες θέλει? Τσούλες έχει! Άννα θέλει? Άννα έχει! Σεξ θέλει? Σεξ έχει! Λεφτά θέλει? Λεφτά έχει!

Τώρα το καταλαβαίνω.. τώρα.. για αυτό τα βρήκε με τον Κομνηνό.. τον απείλησε ότι θα σταματήσει η χρηματοδότηση και φοβήθηκε.. Φοβήθηκε μη δεν έχει φράγκα να πληρώσει τις βίζιτες το επόμενο καλοκαίρι στην Μύκονο! Για αυτό δέχτηκε να τον γνωρίσει..

Είμαι σίγουρη.

"Άρη κοίταξε με λίγο.." την σιωπή που έχει απλωθεί στον χώρο σπάει η φωνή του Μάνου. "Εγώ με την Άννα είμαστε μόνο φίλοι. Αλήθεια σου λέω. Το καλοκαίρι που μας πέρασε-"

"Μάνο μωρό μου" τον διακόπτω. "Δεν χρειάζεται να δώσουμε αναφορά στον Άρη για το τι κάναμε το καλοκαίρι!" απευθύνομαι στον Μάνο αλλά δεν σπάω στιγμή την έντονη οπτική επαφή μας με τον Άρη. 

Με το που ακούει ο Άρης την λέξη μωρό μου, να συνοδεύει το όνομα του Μάνου ξεκινάει να γελάει δυνατά. "ΣΕ ΠΉΔΗΞΕ ΈΤΣΙ? ΣΕ ΚΑΤΆΦΕΡΕ!" ο τόνος του ξεχειλίζει ειρωνεία.

"ΕΊΣΑΙ ΓΕΛΟΊΟΣ! ΕΊΣΑΙ ΤΌΣΟ ΜΑ ΤΌΣΟ ΓΕΛΟΊΟΣ! ΤΟΛΜΆΣ ΚΑΙ ΜΙΛΆΣ ΕΣΎ? ΕΣΎ ΠΟΥ ΤΟ ΊΔΙΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΜΕ ΧΩΡΙΣΕΣ ΠΗΓΕΣ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕ ΑΛΛΕΣ?" του φωνάζω και κάνω ένα βήμα πιο κοντά του. 

"Παιδιά μήπως να-" ο Γιώργος προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα. 

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Μάνο να τον πιάνει από το χέρι και να τον κατευθύνει προς την πόρτα του δωματίου μου. "Εμείς θα σας αφήσουμε μόνους σας να μιλήσετε" λέει ο φίλος μου και κλείνει την πόρτα πίσω του.

Το επόμενο λεπτό στο δωμάτιο είμαστε μόνοι μας με τον Άρη. Στεκόμαστε αντικριστά και προσπαθούμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον με τα βλέμματα μας. Η απόσταση μεταξύ μας δεν ξεπερνάει το ένα μέτρο.

Νιώθω το σώμα μου να τρέμει. Όχι από ηδονή, όπως γίνονταν κάποτε. Από θυμό. Από θυμό και οργή. Ο Άρης από την άλλη προσπαθεί να δείξει ψύχραιμος, αλλά εγώ τον ξέρω καλύτερα.. Μέσα του βράζει. 

"ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ" λέει μετά από μερικές στιγμές σιωπής. "ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΤΙ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΜΉΝΕΣ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ!" τα μάτια του σκούρυναν και άλλο αν αυτό είναι δυνατόν. 

"ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ! ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΤΌΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ! ΧΩΡΊΣΑΜΕ.. ΠΉΓΕΣ ΓΙΑ ΠΑΡΤΟΥΖΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΌΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕΣ ΓΙΑ ΜΥΚΟΝΟ! ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΒΡΉΚΕΣ ΚΑΙ ΆΛΛΕΣ ΤΣΟΥΛΕΣ!" του απαντώ και μέσα μου πονάω. Πονάω στην σκέψη ότι ο άνδρας που αγαπάω πηδούσε τόσο καιρό πουτάνες για να με εκδικηθεί.

"ΝΑΙ ΈΧΕΙΣ ΔΊΚΙΟ ΑΥΤΌ ΈΚΑΝΑ! ΉΜΟΥΝΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΠΡΟΔΟΣΕΣ.. ΠΟΥ ΈΣΤΗΣΕΣ ΤΌΣΟ ΠΟΎΣΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΛΆΤΗ ΜΟΥ.. ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΌΜΕΝΟΥΣ ΔΥΟ ΜΉΝΕΣ ΠΗΔΟΎΣΑ ΠΟΥΤΆΝΕΣ" λέει και κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου.

Κλείνω απευθείας τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά. Μόλις μου το επιβεβαίωσε. Μόλις μου παραδέχτηκε αυτό για το οποίο φοβόμουν. Μια ελπίδα είχα.. μόνο μια.. μόλις εξατμίστηκε και αυτή. 

Θέλω να κλάψω.. το θέλω τόσο πολύ. Αλλά αρκετά. Ως εδώ! 

"Και αυτό μέχρι την ημέρα των γενεθλίων σου, διότι στις 26 Ιουλίου-"

"Α ΜΠΑ" τον διακόπτω και ανοίγω αμέσως τα μάτια μου. "ΘΥΜΆΣΑΙ ΠΌΤΕ ΈΧΩ ΓΕΝΈΘΛΙΑ?" τον ρωτάω με θυμό και κλείνω την απόσταση μεταξύ μας. "ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΣΤΑΜΆΤΗΣΕ ΝΑ ΧΤΥΠΆΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ ΜΟΥ? ΑΠΌ ΤΙΣ ΠΟΛΛΈΣ ΣΟΥ ΚΛΉΣΕΙΣ ΓΙΑ ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ?"

"ΕΓΏ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕ ΠΆΡΩ? Ή ΕΣΎ?" Πλέον τα πρόσωπα μας απέχουν μερικά εκατοστά. "ΑΛΛΆ ΦΥΣΙΚΆ.. ΓΙΑΤΊ ΝΑ ΜΕ ΠΆΡΕΙΣ? ΠΕΡΝΟΎΣΕΣ ΤΌΣΟ ΚΑΛΆ ΜΕ ΤΟΝ ΜΆΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΉΚΕΣ ΧΡΌΝΟ ΟΎΤΕ ΓΙΑ ΈΝΑ ΤΗΛΈΦΩΝΟ! ΟΎΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΆΡΕΙΣ.. ΑΛΛΆ ΟΎΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΉΣΕΙΣ! ΤΌΣΕΣ ΚΛΉΣΕΙΣ ΣΟΥ ΈΚΑΝΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΚΑΙ ΕΣΎ ΈΔΩΣΕΣ ΣΗΜΕΊΑ ΖΩΉΣ ΣΉΜΕΡΑ!" φτύνει τις λέξεις μια προς μια. Νιώθω την άρρυθμη ανάσα του πάνω στο πρόσωπο μου.

Δεν μου αρέσει αυτή η στενή επαφή. Καθόλου. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Με επηρεάζει η παρουσία του πολύ. 

Αναστενάζω βαριά και κάνω ένα βήμα πίσω. Θέλω να του απαντήσω χωρίς περισπασμούς. "ΤΈΛΕΙΑ ΠΕΡΝΟΎΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΆΝΟ! ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΆ! ΠΕΡΊΦΗΜΑ! ΚΑΙ ΝΑΙ.. ΑΥΤΌΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΛΌΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΉΚΩΝΑ ΤΑ ΤΗΛΈΦΩΝΑ!" 

Κοιτάζω τον Άρη. Με κοιτάει με θυμό. Αλλά δεν μου φτάνει. Θέλω να τον προκαλέσω και άλλο. 

Του χαμογελάω λοξά και τον κοιτάω πιο έντονα στα μαύρα του μάτια. "Δεν με άφηνε να φύγω από το κρεβάτι ούτε λεπτό μες στην μέρα.. και την νύχτα. Για αυτό δεν μπορούσα να απαντήσω στις κλήσεις των παιδιών" και στην τελική.. τα παιδιά θα έπρεπε να μου ζητάν τον λόγο γιατί δεν τους απάντησα. Γιατί κάθομαι και απολογούμαι στον Άρη?

Με το χέρι του αγγίζει το μπράτσο μου. Και τότε χάνομαι. Χάνομαι και σβήνω.  Το δέρμα μου καίει στο σημείο που τα δάχτυλα του με αγγίζουν. Ένα ρίγος εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα.

Γαμώτο

Έχει ακόμη την ίδια επίδραση πάνω μου. Νιώθω ακριβώς ότι ένιωθα και πριν από τέσσερις μήνες. Τα πόδια μου τρέμουν και το στομάχι μου σφίγγεται στην επαφή μας.

Γαμώτο

"Σε άγγιξε? Θέλω την αλήθεια" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. Τα μαύρα του μάτια με κοιτάνε με αγωνία. 

Ξεροκαταπίνω

Λίγο ακόμη και τα χείλη μας θα ακουμπήσουν.. Λίγο ακόμη και..

Άννα, όχι.. Θυμήσου. Μένει με τον Κομνηνό.

Με μια απότομη κίνηση απελευθερώνομαι από το κράτημα του και του γυρνάω την πλάτη μου. 

"Δεν σε αφορά" του λέω με ηρεμία και κλείνω τα μάτια μου με τα χέρια μου.

Σιωπή

"Κι όμως" νιώθω τα χέρια του στην μέση μου. "Εγώ με το που έμαθα ότι είσαι Αθήνα έτρεξα αμέσως να σε δω" ψιθυρίζει στο αυτί μου. 

Ξεροκαταπίνω

"Με αφορά το τι κάνεις.. πάντα με αφορούσε.. από την πρώτη στιγμή που σε είδα" Τα χέρια του κατηφορίζουν στο σώμα μου και σταματούν στο σημείο που τελειώνει η τζιν φούστα μου. Τα δάχτυλά του αγγίζουν τα γυμνά μου μπούτια και..

Η ανάσα μου κόβεται. Νιώθω το εσώρουχο μου να έχει βραχεί.

Τι μου προκαλεί αυτός ο άνδρας?

"Δεν ξέρεις τι έχω περάσει τους τελευταίους δύο μήνες" η φωνή του ακούγεται μετά βίας στα αυτιά μου. "Μωρό μου.. έχω περάσει τόσο δύσκολα.. την ημέρα των γενεθλίων σου.."

Πώς είναι δυνατόν να είμαι θυμωμένη μαζί του και ταυτόχρονα να θέλω να τον ρίξω στο κρεβάτι? Γαμώτο!

Άννα, σύνελθε.. Μένει με τον Κομνηνό.

Με τα χέρια μου απομακρύνω τα δικά του από το σώμα μου. Γυρνάω απότομα και τον κοιτάω. Σίγουρα τα μάτια μου πετάνε σπίθες. 

Του χαμογελάω αλαζονικά και χωρίς να κλείσω καθόλου τα βλέφαρα μου, του το ξεστομίζω. "ΆΡΗ ΤΗΝ ΗΜΈΡΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΊΩΝ ΜΟΥ ΠΉΡΑ ΠΊΠΑ ΣΤΟΝ ΜΆΝΟ" 

Και.. μπαμ.. 

Ο Άρης αμέσως παγώνει.

Τον βλέπω να ξεροκαταπίνει και οπισθοχωρεί μερικά βήματα. "Τι λες?" διαβάζω τα χείλη του. Η φωνή του δεν ακούγεται πια. 

"ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ! ΑΛΛΆ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ .. ΚΑΙ ΑΥΤΌΣ ΔΕΝ ΜΕ ΆΦΗΣΕ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΊΗΤΗ! ΜΟΥ ΑΝΤΑΠΈΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΊΣΤΗΣΗ ΠΟΥ-"

Δεν ολοκληρώνω την φράση μου. Σταματάω μόλις τον βλέπω να σηκώνει το χέρι του. Δεν με χτυπάει όχι. Το χέρι του παγώνει λίγα εκατοστά πριν με πιάσει από τον λαιμό μου. Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι στα μάτια του. 

Έχει βουρκώσει. 

"Γιατί σταμάτησες?" τον ρωτάω. "Έλα! Άντε! Πιάσε με από τον λαιμό.. Ρίξε με στον τοίχο.. ρίξε με στο πάτωμα! Έλα! Ξέσπασε πάνω μου! Τι σε εμποδίζει από το να το κάνεις?" τον προκαλώ και με το χέρι μου τοποθετώ το δικό του γύρω από τον λαιμό μου. "Σφίξε με.. και μην ανησυχείς για εμένα.. εγώ θα επιβιώσω.. όπως το έκανα τόσο καιρό.. θα το κάνω και τώρα"

Αμέσως ο Άρης κλείνει τα μάτια του και παίρνει το χέρι του από τον λαιμό μου. "Λες αλήθεια" ψιθυρίζει. 

Δεν με ρωτάει. Μου το δηλώνει. "Όντως σε άγγιξε"

Μόνο αυτό συγκράτησε. Μάλιστα.

Χαμογελάω με πικρία και απομακρύνομαι από κοντά του. "...λέει ο άνθρωπος που δεν σταμάτησε να πηδάει άλλες τέσσερις μήνες τώρα" προσθέτω και κάθομαι στο κρεβάτι μου.

"Έχω να γαμήσω από τα γενέθλια σου" μου λέει και αμέσως μετά ανοίγει τα μάτια του. Βλέπω τον πόνο στο βλέμμα του. 

Πονάει περισσότερο από εμένα? Αποκλείεται!

Ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου. "Δεν σε πιστεύω!" τον ειρωνεύομαι. "Τι έγινε Άρη? Γιατί τέτοιος ξεπεσμός?" Πάει να ανοίξει το στόμα του να μου μιλήσει αλλά του κάνω νόημα να σταματήσει. "Άσε μην κάνεις τον κόπο! Μπορώ να υποθέσω" του λέω και σηκώνομαι όρθια.

Τον πλησιάζω με αργό αλλά σίγουρο βήμα και τον αναγκάζω να ακουμπήσει στο γραφείο μου. Τοποθετώ το σώμα μου μπροστά από το δικό του και τα χέρια μου δεξιά και αριστερά από τον κορμό του. Πλέον τον έχω εγκλωβίσει. 

Τα πρόσωπά μας είναι πολύ κοντά. Νιώθω την ανάσα του πάνω στα χείλη μου.. απέχουν χιλιοστά μεταξύ τους. Τον κοιτάω μες στα μάτια.. έντονα.. πράσινο στο μαύρο. Το βλέμμα του προδίδει απορία και αγωνία.. αγωνία για το τι θα πω.

"Τι έγινε Άρη? Τα βρήκαμε με τον μπαμπάκα και δεν έχουμε χρόνο ούτε για πήδημα? Αφιερώνεις όλη την μέρα σου για να τον γνωρίσεις και δεν προλαβαίνεις να ρίξεις ούτε ένα στα γρήγορα?" ο τόνος μου ξεχειλίζει ειρωνεία. 

"Δεν είναι μπαμπάκας" γρυλίζει ο Άρης. Τον κοιτάω καλύτερα. Βγάζει καπνούς από τα αυτιά του.

Είναι τόσο μα τόσο καλός ηθοποιός τελικά. 

Απορώ πλέον για το αν με αγάπησε ποτέ.

"Είσαι φτηνός" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του. Το βλέμμα μου είναι στραμμένο εκεί πλέον. Σε αυτά τα δύο σαρκώδη χείλη που μου έχουν λείψει τρομερά. "Εμένα με πέταξες έξω από την ζωή σου σαν να είμαι σκουπίδι.. με εξευτέλισες.. αλλά τον μπαμπάκα σου τον δέχτηκες μια χαρά πίσω στην ζωή σου" Αναστενάζω και πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά του. Πλέον αγγίζονται ελαφρά. Νιώθω τον Άρη να ξεροκαταπίνει. "Τελείωσαν τα λεφτά Άρη? Με αυτό σε κατάφερε?"

"Λες μαλακίες" μου απαντάει και πιέζει τα χείλη του λίγο περισσότερο πάνω στα δικά μου. Με αγγίζει. Τα χείλη του αγγίζουν τα δικά μου αλλά κανείς μας δεν κάνει κίνηση για να φιλήσει τον άλλον. 

Κλείνω τα μάτια μου αμέσως. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Τα πόδια μου έχουν κοπεί. Αυτή η επαφή μας.. μετά.. μετά από τόσους μήνες.. είναι.. ω Θεέ μου! Γιατί δεν με φιλάει?

Αισθάνομαι τα δάχτυλά του στην μέση μου και αυτόματα όλο μου το σώμα παίρνει φωτιά. Με πιέζει πάνω στο κορμί του και.. ξεροκαταπίνω. Νιώθω την στύση του χαμηλά στην κοιλιά μου. 

Τον θέλω

Τον αγαπάω

Αλλά... αυτό δεν είναι σωστό.. είμαι... είμαι.. είμαι θυμωμένη.. βέβαια στάζω κιόλας, αλλά... είμαι θυμωμένη μαζί του! 

Μένει με τον Κομνηνό! Άννα σύνελθε!

Αμέσως απομακρύνομαι από πάνω του και ανοίγω τα μάτια μου. Ο Άρης έχει ακόμη κλειστά τα δικά του και προσπαθεί να βρει την ανάσα του. Μα γιατί λαχάνιασε? Ούτε καν που φιληθήκαμε.

Ξαφνικά ακούω την πόρτα να ανοίγει απότομα. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον Γιώργο να μας κοιτάει με ένα ανήσυχο βλέμμα. Του σηκώνω τα φρύδια μου και τον κοιτάω με απορία. 

Αυτό θα γίνεται από εδώ και πέρα? Θα ανοίγει την πόρτα μου χωρίς να την χτυπάει? Δεν θα τα πάμε καλά.. καθόλου καλά..

"Απλά.. Άρη.. ο Κομνηνός.. σε παίρνει εδώ και ώρα στο κινητό.. το άφησες μέσα και.. το σήκωσα.. σε περιμένει εδώ και μισή ώρα στο γήπεδο.. του γκολφ.." τραυλίζει ο αδερφός μου.

Μάλιστα

Κομνηνός.. Άρης.. γκολφ..

Γελάω

Γυρνάω και κοιτάω τον Άρη. Με το χέρι του τρίβει το μέτωπο του και κοιτάει το πάτωμα. "Πάρ'τον πίσω και πες του ότι δεν θα πάω.. έχουμε μια συζήτηση με την Άννα" λέει και αμέσως μετά στρέφει τα μάτια του του πάνω μου. Το βλέμμα του δεν προδίδει κανένα συναίσθημα τώρα. Είναι κενό. Τρομακτικά κενό.

"Μην κάνεις τον κόπο" απευθύνομαι στον Γιώργο, ενώ δεν σπάω την οπτική μας επαφή με τον Άρη. "Με τον Άρη δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο... τελειώσαμε.." του λέω και τον κοιτάω με νόημα στα μάτια. 

Αμέσως ο Άρης παγώνει. 

Μετά από μερικά λεπτά χαμογελάει πικραμένα. "Έχεις πολύ μεγάλο θράσος κοπέλα μου!" γρυλίζει και ξεκινάει να κατευθύνεται προς την πόρτα του δωματίου μου. 

"Μισό λεπτό!" τον σταματάω λίγο πριν βγει έξω από το δωμάτιό μου. Πάω πάνω στο γραφείο μου και παίρνω ένα μικρό κουτάκι. "Για να μην νομίζεις ότι αγαπήσαμε τα λεφτά σου" του λέω και του το δίνω. 

Ο Άρης με κοιτάει με απορία. "Είναι το κολιέ και τα σκουλαρίκια.. θα σου έδινα και τα εσώρουχα που μου πήρες αλλά μου τα είχες σκίσει όλα" Καρφώνω τα μάτια μου πάνω στα δικά του. Ο Άρης αμέσως ξεφυσάει βαριά και κοιτάει το πάτωμα. "Εσένα αγάπησα Άρη.. εσένα.." του λέω με τρεμάμενη φωνή.

Αμέσως νιώθω δύο μάτια να με κοιτάνε με πόνο. "Παρελθοντικός χρόνος?" 

Μαύρο στο πράσινο. "Σε νοιάζει?"

Σιωπή

"Άρηηηηηηηη" φωνάζει ο Γιώργος μέσα από το σαλόνι. "Το κινητό σου! Χτυπάει πάλι!" 

Χαμογελάω λοξά. "Πήγαινε Άρη.. πήγαινε στον μπαμπάκα.. μην σε περιμένει"

"Το λες αυτό διότι δεν ξέρεις τι έχει γίνει από-"

"ΆΡΗΗΗΗΗΗΗΗ ΤΗΛΕΦΩΝΟ"

"Την πουτάνα μου μέσα!" βρίζει ο Άρης. Στρέφει το βλέμμα του και πάλι πάνω μου. "Δεν τελειώσαμε" μου ψιθυρίζει και αμέσως μετά φεύγει.

Και όμως, Άρη, τελειώσαμε.