26 Ιουλίου / 6 εβδομάδες αργότερα

Τοποθεσία: Μύκονος

Άρης

"Παιδί μου.. έλα σε παρακαλώ Θεσσαλονίκη.. θέλω να σου μιλήσω.. από κοντά.. τι κάνεις τόσο καιρό στην Μύκονο?"

Κοιτάω την ξανθιά μπροστά μου που μου παίρνει πίπα.

"Ζωάρα κάνω Στέλλα.. τα λέμε και από το τηλέφωνο.. τι θες?" την ρωτάω και αναστενάζω βαριά. Κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω στην καρέκλα.

"Άρη.. έχουν γίνει τόσα.. ο πατέρας σου είναι εδώ και-"

"Τώρα εσύ προσπαθείς να με πείσεις με λογικά επιχειρήματα να έρθω?" την ρωτάω και ανοίγω τα μάτια μου και πάλι. "Πιο γρήγορα εσύ" λέω στην ξανθιά μπροστά μου. Παίρνω από το τραπεζάκι δίπλα τα τσιγάρα και και ανάβω ένα.

"Παιδί μου.. θέλεις να πεθάνω από την στεναχώρια μου? Ε? Αυτό θέλεις? Άσε την παρέα σου στην Μύκονο και έλα Θεσσαλονίκη.. να κάτσουμε κάτω όλοι μαζί σαν οικογένεια να βρούμε μια λύση... Άρη είμαι η μάνα σου.. έλα αγόρι μου.. έλα να μιλήσουμε" 

Σαν οικογένεια είπε? 

Γελάω

"Στέλλα άδικος κόπος. Δεν έρχομαι. Το μόνο που θέλω είναι να ξεκινήσεις να ψάχνεις για καινούριο σπίτι στην- ΑΟΥΤΣ! ΜΗΝ ΒΑΖΕΙΣ ΔΟΝΤΙ ΓΑΜΩ!" Άχρηστη.. την πληρώνω κιόλας. 

"Άρη.. τι κάνεις παιδί μου? Με ακούς?" 

"Μάνα ξεκίνα να ψάχνεις για καινούριο σπίτι στην Αθήνα.. ο Κομνηνός βρήκε το παλιό. Δεν θέλω να έχω δυσάρεστες συναντήσεις από Σεπτέμβρη. Θεσσαλονίκη δεν έρχομαι. Χώνεψε το" της λέω αγανακτισμένος. Τι να πούμε και οι τρεις? Πώς κεράτωνε την γυναίκα του με την μάνα μου?

"Κάνεις λάθος.. κάνεις μεγάλο λάθος αγόρι μου.. και όταν το καταλάβεις θα είναι αργά.." κάνει μια παύση και συνεχίζει "Άρη θα πεθάνω από την στεναχώρια μου" 

"Μια χαρά θα είσαι. Πάρε λεφτά, πάρε και καμιά φίλη σου και πηγαίνετε Χαλκιδική για μπανάκια.. Και μην με ενοχλήσεις για ασήμαντες λεπτομέρειες ξανά. Αντίο μάνα" της λέω και της το κλείνω.

Σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι. Βλέπω την ξανθιά μπροστά μου να προσπαθεί με τα χίλια ζόρια να με κάνει να τελειώσω. 

Άστο κουκλίτσα μου. Και άλλες το προσπάθησαν, αλλά καμία δεν τα κατάφερε ενάμισι μήνα τώρα. Ανοίγω το κινητό μου στις φωτογραφίες. Φάκελος Άννα. Πάλι έτσι θα τελειώσω. 

Μα τι μου έχει κάνει? Τόσες πουτάνες πήδηξα όλον αυτόν τον καιρό. Γιατί δεν μπορεί καμία μα καμία να με κάνει να τελειώσω? Γιατί γαμώ πρέπει να την σκέφτομαι για να χύσω? Γιατί? Γιατί? Γιατί?

"Κουράστηκα" ακούω την ξανθιά να λέει. "Μισή ώρα είμαστε έτσι.. πόνεσαν τα γόνατά μου.. αργείς?"

Πιάνω το κεφάλι της και την καθοδηγώ να συνεχίσει να με τσιμπουκώνει. "Είμαι κοντά. Σκάσε και συνέχισε" της λέω και κοιτάω τις φωτογραφίες της Άννας.

Αυτήν είναι η αγαπημένη μου. Είναι γυμνή, ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι μου και διαβάζει ανατομία. 

Νιώθω την ευχαρίστηση να μαζεύεται χαμηλά στην σπονδυλική μου στήλη.

Με το ένα της χέρι στηρίζει το πρόσωπο της και με το άλλο υπογραμμίζει στο βιβλίο. 

Το στομάχι μου σφίγγεται και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.

Τα πόδια της από το γόνατο και κάτω είναι λυγισμένα και ψηλά στον αέρα. Ο κώλος της φαίνεται τόσο γαμάτος.. Γαμώτο.. μόνο μια φορά πρόλαβα να της τον σκίσω.

Το μόριο μου συσπάται.

Κλείνω τα μάτια μου και την σκέφτομαι στα 4. Και εμένα από πίσω να της τον χώνω. Έλα μωρό μου.. έλα Άννα μου.. Σφίξε με και άλλο μωρό μου.. με καυλώνει.. έλα.. είμαι κοντά.. είμαι πολύ κοντά μωρό μου...και..

"ΆΝΝΑΑΑΑΑΑΑΑ" φωνάζω και χύνω. Επιτέλους χύνω. Επιτέλους έρχεται η ανακούφιση. "Τι μου κάνεις μωρό μου?" αναρωτιέμαι δυνατά και αφήνω τον εαυτό μου να πέσει με φόρα στην καρέκλα πίσω. 

Γαμώτο σου για γυναίκα.

"Τυχερή η Άννα" ακούω την σπαστική φωνή της ξανθιάς. 

Ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάω. Έχει σηκωθεί όρθια και φτιάχνει το μαγιό της. Μαγιό.. που λέει ο λόγος. Δυο κορδόνια φοράει. Μόνο κάτω. Το πλαστικό της στήθος είναι εκτεθειμένο.

Της Άννας είναι απείραχτο.. και στητό.. και μεγάλο.. και- 

"Κοίτα.. ωραία περνάω μαζί σου.. αλλά μπορώ να ανέβω πάνω? Ο Νίκος και η Πόπη μου πρότειναν να τους ακολουθήσω στην κρεβατοκάμαρα. Και... τουλάχιστον αυτός φωνάζει το όνομα μου όταν τελειώνει" 

Ρολλάρω τα μάτια μου και φοράω και πάλι το μαγιό μου. "Πήγαινε" της κάνω νόημα με το χέρι μου να φύγει.

"Ξέρεις.. πού θα πάει αυτή η κατάσταση?" ακούω τον Πάνο να λέει από πίσω μου. Ακούω τα βήματα του. Έρχεται και κάθεται στην διπλανή πολυθρόνα. 

Είμαστε στο μπαλκόνι στην βίλα και έχουμε θέα όλη την Μύκονο. 

"Ρε μαλάκα ακούγεσαι σε όλο το νησί κάθε φορά που τελειώνεις. Έχω βαρεθεί να ακούω το όνομα της Άννας ξανά και ξανά"

Γυρνάω και τον κοιτάω. "Άμα δεν σου αρέσει, πάρε το πλοίο και γύρνα στην Αθήνα" Σηκώνομαι όρθιος και πάω στο μπαρ που είναι δίπλα στην πισίνα. 

Σε ένα πράγμα θα τον παραδεχτώ τον Κομνηνό. Έχει γούστο.. και ξέρει να περνάει καλά.

Ο Πάνος με ακολουθεί. "Αυτό νομίζεις ότι είναι το θέμα μου? Σε βλέπω τόσο καιρό Άρη.. είσαι χάλια" λέει και μου κάνει νόημα να του φτιάξω και αυτουνού ένα coctail. 

Έχω γίνει και δούλα τους. Μάλιστα. 

"Μια χαρά είμαι" Του κάνω νόημα να φέρει τα τσιγάρα από το τραπέζι. "Βότκα ή Ρούμι?" 

Ο φίλος μου αναστενάζει βαριά. Βγάζει από την τσέπη του κάτι πούρα και μου προσφέρει ένα. "Πάρ'την ένα τηλέφωνο να τα βρείτε.. Δεν μου έχεις πει τι έγινε και χωρίσατε.. αλλά αποκλείεται να είναι κάτι ανεπανόρθωτο" 

Χαμογελάω λοξά. Δεν τον πρόδωσε η δική του γκόμενα για αυτό μιλάει. "Η Άννα με πρόδωσε. Δεν θα την πάρω τηλέφωνο"

Ειδικά σήμερα. 

Κοιτάω το κινητό μου. 

26/07

Έχει γενέθλια.

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. "Έχεις μπάφο?" τον ρωτάω. 

"Έκπληξηηηηη!!!!!!" ακούω μια πολύ γνωστή γυναικεία φωνή.

Αμέσως με τον Πάνο γυρνάμε και κοιτάμε προς την μπαλκονόπορτα. 

Δεν το πιστεύω.

"ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΎΤΣΟ ΈΧΕΙΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΌ ΣΟΥ ΓΑΜΩ? ΓΙΑΤΊ ΤΗΝ ΈΦΕΡΕΣ ΜΑΖΊ ΣΟΥ?" ωρύομαι.

Στο τηλέφωνο ήμουνα ξεκάθαρος. Του είπα να έρθει μόνος του. 

Αναστενάζω βαριά.

"Δεν θα είσαι με τα καλά σου Άρη.. που θα στον έστελνα μόνο του σε βίλα στην Μύκονο με εσένα, τον Πάνο και τον Νίκο. Δεν τρελάθηκα ακόμη" λέει η ξανθούλα. "Γιώργο μωρό μου.. πάμε τις βαλίτσες πάνω στην κρεβατοκάμαρα?" 

"ΌΧΙ" φωνάζουμε ταυτόχρονα με τον Πάνο.

Η Δώρα γυρνάει και μας κοιτάει. "Γιατί όχι?" λέει και στενεύει τα μάτια της. 

Ξεροκαταπίνω. 

Δεν θέλω γαμώ να δει τι γίνεται αυτήν την στιγμή στην κρεβατοκάμαρα. 

"Άρη υπάρχουν και κοπέλες στο σπίτι?" με ρωτάει μετά από μια στιγμή σιωπής. 

"Τι ρωτάς μωρό μου και εσύ? Τρεις άνδρες στην Μύκονο σε βίλα.. λες να είναι μόνοι τους?" την ρωτάει ο ψηλός και την πιάνει από την μέση. Της δίνει ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο και την καθοδηγεί προς το μέρος μας. "Μόλις τελειώσουν αυτοί που είναι πάνω θα πάμε τις βαλίτσες μας. Στο υπόσχομαι καρδιά μου" 

Κάποτε έτσι ήμασταν εμείς με την Άννα. 

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

Σε πρόδωσε Άρη, σε πρόδωσε.

Σύνελθε.

"Θα το αλείψουμε με betadine" του απαντάει η ξανθούλα και κάθεται σε ένα σκαμπό στο μπαρ. "Ναι μωρό μου?" Δίνει στον ψηλό ένα φιλί στο μάγουλο.

"Ότι θέλει η αγάπη μου" της απαντάει με νάζι ο ψηλός και την φιλάει με πάθος.

"ΈΕΕΕ ΕΕΕΕΕ" τους φωνάζω. "Κόψτε!" Άλλη όρεξη δεν είχα να τους βλέπω να σαλιαρίζουν. Εγώ ήρθα στην Μύκονο να περάσω καλά. Όχι για να βλέπω τον ψηλό να φασώνεται με την ξανθούλα.

"Ναι.. όταν τα κάνατε εσείς αυτά με την Άννα, ήταν καλά ε?" με ρωτάει η Δώρα.

Και αυτός ήταν ο λόγος που δεν την ήθελα στη Μύκονο. 

"Δώρα σκάσε μην-"

"Μαλάκα βούλωσ'το" λέει ο ψηλός και με κοιτάει με θυμό. "Κάνω πολλή υπομονή μαζί σου. Μην με εξωθείς στα άκρα" Αφήνει την ξανθούλα και κάθεται στο σκαμπό δίπλα της. "Και τώρα πες. Τι έγινε?"

Γυρνάω και τον κοιτάω στα μάτια. Είμαι θυμωμένος. Λες και από εμένα περιμένει να του πω. "Δεν σου είπε η αδερφούλα σου?" ο τόνος μου ξεχειλίζει ειρωνεία. Βάζω ένα πούρο στο στόμα μου και το ανάβω.

"Η αδερφούλα μου έχει εξαφανιστεί από τον χάρτη"

Παγώνω

"Έχω να ακούσω νέα της από το βράδυ που χωρίσατε. Τελευταία φορά την είδα τότε στο σπίτι μου που είχε έρθει επειδή σε έψαχνε"

Παγώνω

"Μαλάκα ούτε η Ζωίτσα μου λέει που είναι. Ποιος? Η μάνα της.. που μου έχει αδυναμία. Τόσο καιρό την παρακαλάω και τίποτα. Το μόνο που μου λέει είναι ότι το παιδί της είναι καλά εκεί που είναι"

Τι είπε?

Το παιδί της είναι καλά εκεί που είναι?

Εγώ δεν υπάρχω μακριά της.. ξυπνάω και την σκέφτομαι... τρώω και την σκέφτομαι.. πίνω και την σκέφτομαι.. καπνίζω και την σκέφτομαι.. πηδάω και την σκέφτομαι.. κοιμάμαι και την σκέφτομαι.. και αυτή είναι καλά εκεί που είναι?

Καριόλα

"Να φανταστείς ούτε στα δικά μου τηλέφωνα δεν απαντάει" παρεμβαίνει η ξανθούλα. "Με έχει βγάλει τελείως από την ζωή της Άρη.. Μόνο σε ένα μήνυμα μου απάντησε και μου είπε ότι θα τα πούμε στην Αθήνα τον Οκτώβριο" παραπονιέται. 

Κοιτάζω τα γαλάζια μάτια της. Έχει βουρκώσει.

Πού μπορεί να είναι?

"Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.." λέει διστακτικά η ξανθούλα.

Σηκώνω το φρύδι μου και την κοιτάω έντονα στα μάτια της. "Σε ακούω"

"Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα έτσι?" με ρωτάει και σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια της. "Γίνεται να την πάρεις ένα τηλέφωνο και-"

"ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΊΡΝΩ ΚΑΝΈΝΑ ΤΗΛΈΦΩΝΟ" της το ξεκαθαρίζω.

Ο ψηλός δίπλα της ξεφυσάει βαριά. "Ρε μαλάκα ανησυχούμε.. Μέχρι και σήμερα που έχει τα γενέθλιά της.. της έχουμε κάνει 25 κλήσεις και δεν απάντησε σε καμία.. Δεν μπορεί σε εσένα θα απαντήσει" μου λέει και ανάβει τσιγάρο. 

"Πάω στοίχημα ότι περιμένει πάνω από το κινητό της να την πάρεις" η φωνή της ξανθούλας ίσα που ακούγεται. "Την ξέρω την φίλη μου καλά Άρη.. Δεν ξέρω τι έχει γίνει.. Δεν μιλάς ούτε εσύ.. και ούτε η Άννα προφανώς.. αλλά.. ένα χρόνια πολλά της αξίζει.. Δεν της αξίζει?" με ρωτάει και με κοιτάει με πόνο στα μάτια.

Όχι, δεν της αξίζει.

Με πρόδωσε.

Έκανε συμφωνία πίσω από την πλάτη μου με τον Κομνηνό. Μου την έστησε κανονικότατα. Και δεν ντράπηκε κιόλας. Θα της συγχωρούσα τα πάντα.. ΤΑ ΠΑΝΤΑ.. αλλά αυτό.. όχι..

Με πλήγωσε.

Όχι, δεν της αξίζει.

"Πάνο πας να δεις αν τελείωσε ο Νίκος από πάνω? Θέλω να πάρω εγώ σειρά" ρωτάω τον φίλο μου. 

Ο Πάνος κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι και φεύγει από το μπαλκόνι.

Γυρνάω και κοιτάω την Δώρα. Έχει παγώσει. Δεν είμαι σίγουρος αν αναπνέει. Με κοιτάει και με κάτι γουρλωμένα μάτια... "Τι?" την ρωτάω.

Γιατί με κοιτάει έτσι?

"Άρη... θα το μετανιώσεις" η φωνής της ίσα που ακούγεται. 

"Δώρα... στα αρχίδια μου για την Άννα" ο τόνος μου είναι κοφτός.

"Μαλάκα πρόσεχε πως της μιλάς.. γιατί έχω καιρό να παίξω ξύλο" ακούγεται και ο άλλος ο παπάρας. 

Ανοίγω το στόμα μου για να του απαντήσω, αλλά δεν προλαβαίνω. Το dream on ακούγεται σε όλο το σπίτι. Κοιτάω το κινητό μου. 

Άγνωστο

Υποψιάζομαι ποιος μπορεί να είναι.. ένας παπάρας που τώρα θυμήθηκε πως έχει και δεύτερο γιο. "Ψηλέ σήκωσε το και πες μου ποιος είναι" Του δίνω το κινητό στο χέρι.

Ο Γιώργος ρολλάρει τα μάτια του και απαντάει στην κλήση. "Ναι... ποιος είναι??... ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ?" Αμέσως γυρνάει και με κοιτάει έντρομος. "Ναι θα του το πω" λέει και το κλείνει στα τυφλά. Έχει χλωμιάσει.. και τρέμει.. 

"Τι έγινε ρε?" τον ρωτάω και στενεύω τα μάτια μου. Κάτι μου λέει ότι αυτό που θα ακούσω δεν θα μου αρέσει καθόλου, μα καθόλου όμως. 

"Άρη.. ψυχραιμία" η φωνή του ίσα που ακούγεται.

"ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ?" του φωνάζω. Τι το τόσο τραγικό μπορεί να έγινε?

"Άρη... η.... μαμά σου"

Παγώνω

"Έπαθε έμφραγμα"

Την ίδια μέρα, 26 Ιουλίου

Τοποθεσία: Σαντορίνη

Άννα

Νιώθω τον ήλιο να καίει το δέρμα μου. Μμμμμ.. αυτή είναι ζωή. 

Γενέθλια? τσεκ

Ήλιος? τσεκ

Διακοπές? τσεκ

Πισίνα στο ένα μέτρο? τσεκ

Θάλασσα στον ορίζοντα? τσεκ

Μα κάτι λείπει όμως.. κάτι λείπει.. Για να σκεφτώ.. για να σκεφτώ... ωωπ. Το βρήκα.

"Μπορείς να μου βάλεις λίγο λάδι στην πλάτη? Θέλω φέτος το καλοκαίρι να αποκτήσω ένα ομοιόμορφο, έντονο σοκολατί μαύρισμα" του λέω και χωρίς να σηκωθώ από την ξαπλώστρα, χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου του δίνω το μπουκαλάκι. 

Άλλωστε αν σηκωθώ έτσι όπως είμαι τώρα, θα είναι καταστροφή.

Ναι. Μου αρέσει ο γυμνισμός. Κάνω κάθε καλοκαίρι σε κάτι απομονωμένες παραλίες στο χωριό. Βέβαια.. τώρα, δυστυχώς, φοράω το κάτω μέρος από το μαγιό μου... αλλά το πάνω λείπει. Δεν θέλω να προκαλέσω και άλλο τον Μάνο. Φτάνει που βλέπει γυμνή την πλάτη μου. Ας μην δει και το στήθος μου χωρίς σουτιέν. 

"Μόνο στην πλάτη θέλεις να σου βάλω?" τον ακούω να λέει με βαριά φωνή. "Άννα... γκχ γκχ.. στον.. ποπό σου.. έβαλες? Στα πόδια σου?" 

Γιατί τραυλίζει?

"Ναι έβαλα πριν.. πάρε το μπουκαλάκι και άπλωσε μια γενναιόδωρη ποσότητα" πέντε μπουκάλια πήρα για φέτος. Τα είχε μισή τιμή το σουπερμάρκετ.. Μήπως έπρεπε να πάρω κανά δυο ακόμη?

Νιώθω το στρώμα της ξαπλώστρας δίπλα μου να βουλιάζει και αμέσως μετά δύο ανδρικά χέρια να απλώνουν το υγρό στην πλάτη μου. 

Είμαι ευτυχισμένη.

"Άννα.. δεν.. δεν θέλω να μου θυμώσεις αλλά... έκανα κάτι που μπορεί να μην σου αρέσει.."

Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου. "Τι έκανες?" του λέω με ηρεμία. Βέβαια μέσα μου βράζω. Τι έκανε?

"Δεν στο είπα πιο πριν.. γιατί.. γιατί νόμιζα ότι σήμερα που είναι τα γενέθλια σου θα της απαντούσες και θα στο έλεγε..."

"Μάνο μπες στο ψητό" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός.

"Πριν δυο μέρες πήρα την Δώρα τηλέφωνο" 

"Της είπες ότι είμαι μαζί σου στην Σαντορίνη?" η φωνή μου τρέμει. Ήμουνα ξεκάθαρη. Θα τον ακολουθούσα μόνο αν δεν έλεγε σε κανέναν ότι είμαι μαζί του στο εξοχικό του.

"ΌΧΙ" απαντάει αμέσως ο Μάνος. "Αφού μου ζήτησες να μην το πω σε κανέναν... Άννα.. έχουμε να κάνουμε την εργασία με την Δώρα για τις Λευχαιμίες και-"

"Μάνο δεν μπορώ να σας βοηθήσω.. ξέρεις ότι δεν τα πάω καλά με την αιματολογία. Άσχετη είμαι. Σε οτιδήποτε άλλο-"

"Την κάλεσα να έρθει εδώ με τον Γιώργο" ΤΙ? "Αυτήν την στιγμή είναι στην Μύκονο.. θα πάρουν το πλοίο και σε δέκα μέρες θα είναι εδώ!" 

ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ?

Αμέσως σηκώνομαι όρθια. Ο Μάνος γουρλώνει τα μάτια του και σηκώνεται και αυτός όρθιος. 

"ΤΙ ΕΙΠΕΣ? ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΩΡΑ ΚΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ? ΣΤΗΝ ΜΥΚΟΝΟ?"

Τον ρωτάω και γελάω... 

Είναι εκεί... Είναι μαζί του.. Εντάξει.. ούτε ο Γιώργος ούτε η Δώρα πεινάνε.. αλλά ξενοδοχείο στην Μύκονο δεν μπορούν να πληρώσουν.. Σίγουρα!

Γελάω..

Ο Άρης δέχτηκε το δώρο του Κομνηνού για τα γενέθλια του... Και παρτάρει στην Μύκονο με τους φίλους του από τότε που χωρίσαμε.. είμαι σίγουρη! Εμένα δεν με άφηνε να του κάνω μια ήρεμη κουβέντα χωρίς εντάσεις για τον πατέρα του.. Κόντεψε να με σκοτώσει όταν έμαθε ότι εγώ τον πήγα στο στόμα του λύκου.. με έβρισε.. με έριξε στο πάτωμα.. αλλά την βίλα την δέχτηκε! Τον συνάντησε.. τον πλάκωσε στο ξύλο.. αλλά τα δωράκια δωράκια!

Είναι τόσο φτηνός!

"Άννα.. θέλεις να βάλεις λίγο το μαγιό σου?" η φωνή του Μάνου τρέμει.

Χέσε με και εσύ τώρα!

Περπατάω με νεύρο πάνω κάτω δίπλα στην ξαπλώστρα.

Εμένα με έβγαλε από την ζωή του.. με πέταξε έξω σαν σκουπίδι για την ακρίβεια.. Δεν έκατσε καν να του εξηγήσω.. υποτίμησε το σ'αγαπάω μου! Δεν είναι ότι δεν μου το είπε και αυτός.. το χλεύασε! Χλεύασε τα συναισθήματα μου για αυτόν! Με εξευτέλισε όταν μου πρότεινε να κάνουμε παρτούζα και..

Είμαι σίγουρη ότι τόσο καιρό πηδιέται με άλλες! 

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"ΆΝΝΑ ΓΑΜΩΤΟ ΒΆΛΕ ΤΟ ΜΑΓΙΟ ΣΟΥ. ΆΝΔΡΑΣ ΕΙΜΑΙ.. ΠΟΣΟ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΠΙΑ?" 

Σταματάω να κινούμαι και τον κοιτάζω. Έχει μείνει να κοιτάει το στήθος μου επίμονα. Μόλις καταλαβαίνει ότι τον έπιασα να με καρφώνει, αμέσως κλείνει τα μάτια του και μου γυρνάει την πλάτη του. 

"Συγγνώμη που σου φώναξα.. Άννα χίλια συγγνώμη.. αλλά.. κατάλαβε με γαμώτο.. 6 εβδομάδες τώρα σε βλέπω όλη μέρα με το μαγιό.. και δεν είναι ότι βλέπω μια οποιαδήποτε γυναίκα σχεδόν γυμνή. Βλέπω εσένα σχεδόν γυμνή.. κάθε μέρα.. όλη μέρα.. απλά... βάλε το μαγιό σου" η φωνή του ίσα που ακούγεται.

Κάθομαι και παρατηρώ την γυμνασμένη πλάτη του. 

Ο Μάνος

Ο Μάνος είναι ερωτευμένος μαζί μου από το πρώτο έτος.. με διεκδικεί από τότε.. όσα όχι και αν έχει ακούσει, αυτός είναι δίπλα μου κάθε μέρα, όλη μέρα.

Το βράδυ που με έπιασε στο σπίτι του Άρη, αντί να σηκωθεί και να φύγει, πήρε τον αντίζηλο του και τον πήγε στο νοσοκομείο. Έβαλε τα μεγάλα μέσα.. τον πατέρα του.. μεγαλογιατρό.. για να έχει ο Άρης ότι θελήσει μέσα στο νοσοκομείο. Κλειδιά του γραφείου του γιατρού ήθελε ο Άρης? Τα είχε! Ήθελε να καπνίζει μες στο δωμάτιο ο Άρης? Κάπνιζε! Μόνο αέρα δεν του έκαναν οι νοσοκόμες. Και όλα αυτά χάρη στο τηλεφώνημα που έκανα ο πατέρας του Μάνου. 

Ο Μάνος μου είπε ότι με αγαπάει. Το ίδιο βράδυ μου είπε ότι με αγαπάει. Με είδε να κλαίω για άλλον άνδρα και μου άνοιξε την καρδιά του. Τρία άτομα νιώθω ότι με αγάπησαν πραγματικά στην ζωή μου. Η Ζωίτσα, ο Γιώργος και ο Μάνος. Ας μην μιλήσω για τον Άρη καλύτερα.. 

Δεν αγαπάς μια κοπέλα και την πιάνεις από τον λαιμό κάθε φορά που έχεις νεύρα για διάφορους λόγους. Δεν της φωνάζεις.. δεν την βρίζεις..

Όταν με απείλησε ο Κομνηνός ο Μάνος ήταν δίπλα μου. Ολόκληρη συμφωνία έκανε με τον πατέρα του για να εξασφαλίσει το δικό μου το μέλλον. Που στην τελική.. υπάρχουν τουλάχιστον 500 καλύτεροι απόφοιτοι ιατρικής από εμένα που παρακαλάνε για μια θέση ειδικότητας στην ιδιωτική κλινική του Αναγνώστου. 

Όσο καιρό δεν πήγαινα στην σχολή, ο Μάνος με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο.. με ρωτούσε αν είμαι καλά. Όχι δεν ήμουν. Όχι.. λόγω του Άρη και του μαλάκα του πατέρα του. Το βράδυ που χωρίσαμε ήταν ο μόνος που απάντησε απευθείας στο τηλέφωνο μου. Ο Γιώργος και η Δώρα δεν τον σήκωναν.. και όπως έμαθα αργότερα είχαν επέτειο και το είχαν στο αθόρυβο. Η Νεφέλη ήταν στην Πάτρα. 

Ο Μάνος τόσο καιρό στην Σαντορίνη, είναι κύριος. Δεν με έχει αγγίξει ούτε μια φορά χωρίς να του το πω. Δεν μου την έχει πέσει τόσες εβδομάδες. Μόνο με κοιτάει στα μάτια και λιώνει. Μου λέει σ'αγαπάω με το βλέμμα του, όχι με το στόμα του.

"Μάνο με την Ρεβέκκα είστε σε σχέση?"  

"Τι? Όχι.. Άννα δεν θα σου πω ψέμματα.. στην Αθήνα βρισκόμαστε.. αλλά της το έχω ξεκαθαρίσει. Μόνο σεξ" 

Βγάζω το κάτω μέρος από το μαγιό μου.

"Με την κόρη του συνεργάτη του πατέρα σου? Είστε μαζί?" Το πιάνω στα χέρια μου και το πετάω δίπλα στα πόδια του Μάνου. 

"Ό...ό....όχι. Θα... θα.. θα την βγάλω από.. από Οκτώβριο.. να .. να την γνωρίσω" Τραυλίζει.. το είδε.

Τον πλησιάζω με αργό βήμα. Τοποθετώ τα χέρια μου στα μπράτσα του. "Μάνο δεν ξέρω τι νιώθω για εσένα" του δίνω ένα φιλί στην πλάτη του. "Θα με βοηθήσεις να ξεκαθαρίσω το μέσα μου? Δεν θα σου πω ψέμματα.. στο μυαλό μου τριγυρνάει ακόμη ο Άρης αλλά.. αν εμείς οι δυο έρθουμε πιο κοντά και φύγει έστω για ένα δευτερόλεπτο από το μυαλό μου.. ίσως μας δώσω μια ευκαιρία" ακούγομαι αποφασιστική. Θέλω να καταλάβει ότι δεν τον κοροϊδεύω.

Θέλω να κάνω σεξ με τον Μάνο.

"Άννα αν γυρίσω και σε κοιτάξω.. επιστροφή δεν θα υπάρξει. Είσαι σίγουρη ότι το θες?" 

Είμαι?

"Κοίτα με Μάνο.. γύρνα και κοίτα με" ξεροκαταπίνω.

Ο Μάνος γυρνάει και με κοιτάει. Στα μάτια του διακρίνω τον πόθο. Σηκώνομαι ψηλά στις μύτες των ποδιών μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Το επόμενο δευτερόλεπτο τα χείλη μας ενώνονται. 

Ξεροκαταπίνω ανάμεσα στο φιλί. Δεν.. δεν είναι τα χείλη που έχω συνηθίσει να φιλάω αλλά.. θα τα συνηθίσω!

Κολλάω το γυμνό μου σώμα πιο πολύ πάνω στου Μάνου. Νιώθω τα δυο του χέρια να με σηκώνουν από το πάτωμα και να με ξαπλώνουν στο στρώμα της ξαπλώστρας. Τα χέρια του Άρη χαϊδεύουν όλο μου το σώμα. Νιώθω τα χέρια του να μαλάσσουν τα στήθη μου και.. ωωω Θεέ μου! Μου έχει λείψει! Μου έχει λείψει το μωρό μου τόσο μα τόσο πολύ! Έχουμε να το κάνουμε από την επέτειο μας.. 

Αμέσως μετά τον νιώθω να σταματάει το φιλί μας και ανοίγω τα μάτια μου. "Γιατί-" 

Ξεροκαταπίνω.

Άννα συγκεντρώσου. Είναι ο Μάνος. Όχι ο Άρης.

Ο Μάνος Ο Μάνος Ο Μάνος

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Τον διώχνω από πάνω μου και στηρίζομαι στα γόνατα μου πάνω στο στρώμα. Ο Μάνος με κοιτάει με απορία. Τοποθετώ τα χέρια μου στην άκρη από το μαγιό του και του το κατεβάζω. 

Ξεροκαταπίνει. "Μάλλον θα ονειρεύομαι" ψιθυρίζει. Στηρίζει το βάρος του σώματος του στους αγκώνες του και μετά ρίχνει το κεφάλι του πίσω. Σκύβω και τον παίρνω όλον στο στόμα μου.

Κλείνω τα μάτια μου. Δεν είναι ο Άρης. Ο Άρης είναι μεγαλύτερος και.. και σε μήκος και σε πάχος και.. 

Άννα τώρα έχεις τον Μάνο μπροστά σου. Συγκεντρώσου και μην τους συγκρίνεις.

"Άννα συνέχισε.. θα.. θα .. τελειώσω" ακούω τον Μάνο να λέει και επιταχύνω τον ρυθμό μου. Έπειτα από λίγα λεπτά νιώθω τα υγρά του στον λαιμό μου. "Άννααααααα" τον ακούω να φωνάζει. Τον βγάζω από το στόμα μου και τον γλείφω ξανά και ξανά. Δεν αφήνω ούτε μια σταγόνα να πάει χαμένη. 

Βλέπω το πρόσωπο του Μάνου.. φωνάζει από χιλιόμετρα ηδονή. "Τόσες φορές το ονειρεύτηκα... αλλά η πραγματικότητα..." τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. "Είσαι υπέροχη" ψιθυρίζει. 

Του χαμογελάω όσο πιο αληθινά μπορώ. Βέβαια.. αποτυγχάνω αλλά..

"Σειρά μου" λέει και με βάζει από κάτω του. Το στόμα του αφήνει υγρά φιλιά στην κοιλιά μου και τα χέρια του ανοίγουν τα πόδια μου. 

Κλείνω τα μάτια μου. Νιώθω το κεφάλι του στην περιοχή μου και αναστενάζω βαριά. Η γλώσσα του ρουφάει την κλειτορίδα μου και τα δάχτυλα του εισέρχονται στην σχισμή μου. Πάντα δίνει σημασία στα προκαταρκτικά. Πάντα. Θέλει να με κάνει να στάζω. Τον ανάβει όταν το σώμα μου κατεβάζει υγρά.. θεωρεί ότι έτσι του αποδεικνύω ότι τον έχω ανάγκη. 

Ναι, Άρη.. σε έχω ανάγκη. Σε χρειάζομαι μωρό μου.. σε χρειάζομαι.. νιώθω μισή μακριά σου. Νιώθω ένα μόνιμο κενό στο στήθος μου.. νιώθω.. 

Νιώθω τέλεια! "Μην σταματάς!" του φωνάζω. Του αρέσει να φωνάζω όταν τελειώνω. Θέλει να ακούγομαι σε όλη την πολυκατοικία.. και από την στιγμή που το ζητάει το αγόρι μου εγώ.. "Πιο γρήγορα!" Το στομάχι μου σφίγγεται.. η ευχαρίστηση μαζεύεται χαμηλά στην κοιλιά μου. Περνώ τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά του και τα τραβάω ελαφρά. Και αυτό του αρέσει... πολύ. "Θα...θα.. τελειώσω!" Τα πόδια μου πλέον τρέμουν. Νιώθω τα υγρά μου να χύνονται και αναστενάζω βαριά. "Άρηηη" φωνάζω με όση δύναμη έχω. "Είσαι τέλειος! Άρη μου είσαι-"

Και ξαφνικά παγώνω. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω τον γαλάζιο ουρανό. 

Ξεροκαταπίνω

Τι κάνω η ηλίθια?

Νιώθω τον Μάνο να απομακρύνεται από την περιοχή μου. Σηκώνω το κεφάλι μου και τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Ο φίλος μου με κοιτάει με πόνο μες στα μάτια. Έχει βουρκώσει μάλιστα. 

Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα στην ζωή μου. Ποτέ άλλοτε. 

"Με διέλυσες" μου ψιθυρίζει και ρίχνει το σώμα του πίσω στο στρώμα. 

Κλείνω τα μάτια μου και τοποθετώ τα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Αυτός με αγαπάει και εγώ τον πληγώνω. "Συγγνώμη. Χίλια συγγνώμη. Άπειρα συγγνώμη. Μάνο.. δεν.. δεν ξέρω τι να πω.. ίσως.. ίσως όλο αυτό ήτανε λάθος και-"

"Ήταν το πιο σωστό πράγμα που έχεις κάνει.. για εμένα τουλάχιστον" Απελευθερώνω το πρόσωπο μου από τα χέρια μου και τον κοιτάω με απορία. 

"Τι εννοείς?" 

Ο Μάνος κοιτάει ψηλά τον ουρανό. Τα χέρια του είναι πάνω στην κοιλιά του. "Εννοώ ότι Άννα.. μόλις κατάλαβα ότι του ανήκεις.. όχι σωματικά.. του ανήκεις ψυχικά.. όσο και αν προσπαθήσω να σε κερδίσω δεν θα μπορέσω" Γυρνάει και με κοιτάει μες στα μάτια. "Το μόνο που νιώθεις για εμένα είναι ευγνωμοσύνη. Για όλα όσα έχω κάνει για εσένα"

Ο Μάνος αναστενάζει βαριά και σηκώνεται όρθιος από την ξαπλώστρα. Πάει στο τραπέζι δίπλα και ανοίγει ένα διακοσμητικό κουτί που υπάρχει πάνω του. Βγάζει ένα πακέτο με τσιγάρα και επιστρέφει στην ξαπλώστρα. 

"Σε πειράζει?" με ρωτάει και ξαπλώνει δίπλα μου. 

"Καπνίζεις?" ακούγομαι έκπληκτη. Βασικά είμαι.

"Μερικές φορές.. Ξέρω ότι στην παρέα είστε όλοι αντικαπνιστές και-"

"Και δεν το λες τόσο καιρό αγόρι μου?" Παίρνω το πακέτο από το χέρι του, βγάζω ένα τσιγάρο και το ανάβω. "Τόσες εβδομάδες καπνίζω στο μπάνιο κρυφά" του λέω και φυσάω τον καπνό ψηλά. Έπειτα ξαπλώνω δίπλα του, αλλά χωρίς να τον ακουμπάω.

Σιωπή

"Άννα αυτό που έγινε μεταξύ μας.. τώρα.. με έκανε να καταλάβω ότι πρέπει να παραιτηθώ" γυρνάω και τον κοιτάω. Το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο άπειρο. "Και δεν εννοώ να σταματήσω να σε διεκδικώ. Εννοώ να σταματήσω να σε αγαπάω"

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. 

"Θέλω να δώσω την καρδιά μου σε κάποια που θα μου το ανταποδώσει"

Τα πρώτα δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους.

"Σε πειράζει να έχω μόνο φιλικά αισθήματα για εσένα?" γυρνάει και με κοιτάει. "Έιιιι γιατί κλαις?" με ρωτάει και με κλείνει στην αγκαλιά του. Τοποθετώ το κεφάλι μου στο στήθος του και νιώθω το χέρι του στην μέση μου. 

"Μάνο.. πόσο κακό σου έχω κάνει?"

"Καθόλου κακό. Ήσουν ότι πιο αληθινό έχω νιώσει"

Σιωπή

"Και τώρα? Τι κάνουμε?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Τον ακούω να αναστενάζει βαριά. "Τώρα απολαμβάνουμε την Σαντορίνη. Τον ήλιο.. την θάλασσα.. τα φαγητά σου.. συνεχίζουμε έτσι όπως ήμασταν.. μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου. Και μετά γυρνάμε Αθήνα"

"Και στην Αθήνα?" Δεν θέλω να τον χάσω από φίλο μου. 

"Στην Αθήνα θα πας να βρεις τον Άρη και θα λύσετε τις διαφορές σας. Θα τα βρείτε και πάλι και θα είναι όλα μέλι γάλα"

Χαμογελάω λοξά. "Δεν είναι τόσο εύκολο αυτό" 

Νιώθω το χέρι του Μάνου να προσγειώνεται με δύναμη στον γλουτό μου. "Αν αφήσετε τους εγωισμούς σας στην άκρη μια χαρά εύκολο θα είναι... Θα δεις.. θυμήσου την ώρα και την στιγμή που στο λέω. Το πολύ σε 5-10 χρόνια θα έρθεις να σε ξεγεννήσω. Και μην πάρω πρέφα ότι θα πας σε άλλον γυναικολόγο.. εγώ θα σε αναλάβω! Και ας μην με συμπαθεί ο πατέρας των παιδιών σου"

Χαμογελάω διάπλατα. "Θα γίνεις ο καλύτερος γυναικολόγος της Αθήνας!" Και αμέσως μετά σμίγω τα φρύδια μου. "Στον Άρη δεν αρέσουν τα παιδιά" προσθέτω.

"Ο Άρης είναι ανώριμος. Δώσ'του λίγο χρόνο... θα σε κυνηγάει για να σε αφήσει έγκυο"

Σχηματίζω την εικόνα στο μυαλό μου και γελάω δυνατά. 

"Λες μαλακίες.. δεν με πήρε καν τηλέφωνο για να μου ευχηθεί για τα γενέθλιά μου!" του λέω με πικρία. Όλοι με έχουν πάρει εκτός από τον Άρη.

"Θα δεις.. μέχρι το βράδυ θα σε έχει πάρει..." μου ψιθυρίζει.

Σιωπή

"Τον αγαπάς πολύ ε?" με ρωτάει ο Μάνος.

"Ως το άπειρο και ακόμη παραπέρα" σκέφτομαι και η καρδιά μου σφίγγεται. "Μάνο, ο Άρης είναι τα πάντα για εμένα" 

Εγώ όμως είμαι τα πάντα για εκείνον?

"Είναι πολύ τυχερός" μου απαντάει και μου κάνει νόημα να σηκωθώ από πάνω του. "Λοιπόν, τσούπρα.. πρέπει να οργανωθούμε. Πάω να πάρω τηλέφωνο την Δώρα να της πω να κάνουμε την εργασία εξ αποστάσεως.. και να τους πω να μην έρθουν στην Σαντορίνη με τον Γιώργο από την στιγμή που δεν θες να τους δεις. Και εσύ πας να μαγειρέψεις! Πείνασα!" λέει χαρούμενα και σηκώνεται όρθιος. Σβήνει το τσιγάρο και βάζει το μαγιό του.

Σηκώνομαι και εγώ και βάζω το δικό μου μαγιό. Πάω στο τραπέζι και παίρνω στα χέρια μου το κινητό μου. Λες να δω κλήση του? Μακάρι!

Κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου και χαμογελάω πικραμένα.

Καμία κλήση από τον Άρη. 

Πέντε κλήσεις από τον μαλάκα. 

Τι θέλει και με ενοχλεί ακόμη ο Κομνηνός? Του έκανα ότι μου ζήτησε. Τον έφερα σε επαφή με τον γιο του. Γεγονός που μου στοίχισε την σχέση μας! Τώρα τι θέλει? Να μου πει τι? Μαλακίες όπως πάντα λογικά.

Κλείνω το κινητό μου και το ρίχνω και πάλι στο τραπέζι.

Θα πάρει.. δεν μπορεί.. θα πάρει.. θα πάρει να μου ευχηθεί.

Δεν με ξέχασε. 

Όχι, δεν με ξέχασε.