Άννα

Νιώθω τον ήλιο να καίει το δέρμα μου.

"Την άφησες έγκυο?"

Μήπως πρέπει να βάλω αντηλιακό?

"Παίρνει αντισυλληπτικά, δεν μπορεί να είναι έγκυος"

Ναι, αλλά αν βάλω.. δεν πρόκειται να μαυρίσω ποτέ.

"ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ? Για αυτό της στέλνω εγώ λεφτά? Για να μην βάζεις εσύ προφυλακτικό?"

Ας βάλω μόνο λίγο λάδι.

"Ζωίτσα, ηρέμησε. Αν έχεις οικονομικό θέμα, θα σε βοηθήσω εγώ. Ειδικά τώρα που έχω ελεύθερη πρόσβαση στην κληρονομιά μου"

Γαμώτο. Δεν φτάνω να βάλω σε όλη μου την πλάτη. "Άρη, μπορείς να μου το βάλεις?"

"Τώρα? Μπροστά σε όλους? Ρε μωρό μου.. σύνελθε πρώτα.. και στο υπόσχομαι εγώ ότι σήμερα το βράδυ θα κάνουμε ότι θέλεις" ακούγεται η φωνή του Άρη. Νιώθω δύο χέρια να τυλίγονται γύρω από το σώμα μου.

Το βράδυ τι να το κάνω? Τώρα θέλω να κάνω ηλιοθεραπεία.

"Όσο θα είμαι και εγώ στο σπίτι, σου απαγορεύω να την ακουμπήσεις... Άννα παιδί μου.. ξύπνησες?" Νιώθω δύο ζεστά χέρια πάνω στα μάγουλά μου. "Άνοιξε τα πράσινα ματάκια σου, ομορφιά μου" Η μάνα μου είναι αυτή? Τι κάνει στην παραλία? Την πήραμε μαζί μας?

"Δική μου ομορφιά είναι!" Φωνάζει ο Άρης.

Τι σκατά?

Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι δύο μαύρα μάτια. Δύο μαύρα μάτια που λατρεύω. Είναι κούκλος. Το πρόσωπο του φαίνεται πανέμορφο. Αν και.. γιατί είναι κουρασμένος? Ή μάλλον όχι. Ταλαιπωρημένος φαίνεται.

"Μωράκι μου. Πριγκίπισσα μου.. ξύπνησες?" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. Μου χαμογελάει και του χαμογελάω και εγώ.

"Άρη.. είχα έναν τρομερό εφιάλτη, μωρό μου ήταν απαίσιος" του λέω και τοποθετώ τον εαυτό μου καλύτερα στην αγκαλιά του. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του.

"Δυστυχώς παιδί μου.. όσο επιμένεις να είσαι μαζί του, ο εφιάλτης σου δεν θα έχει τέλος" ακούγεται η Ζωίτσα.

Τι λέει?

Γυρνάω το κεφάλι μου και την βλέπω. Κάθεται στην καρέκλα που υπάρχει στο δωμάτιο μου. Φαίνεται και αυτήν ταλαιπωρημένη. Δίπλα της είναι ο Γιώργος, αυτός κάθεται πάνω στο γραφείο και με κοιτάει με ένα ανήσυχο βλέμμα.

"Τι κάνετε εσείς εδώ?" γυρνάω και κοιτάω τον Άρη. Στο πρόσωπο του υπάρχει ένα χαζό χαμόγελο. "Τι έγινε?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

"Μωρό μου.. λιποθύμησες στην σχολή καρδιά μου.. μετά την εξέταση σου, σήμερα το πρωί. Σε βρήκε ο μαλάκας ο Μάνος και σε έφερε εδώ. Ήταν όλοι σου οι φίλοι μαζί μας.. έφυγαν πριν λίγο μωρό μου. Έχει πάει 10 το βράδυ.. κοιμάσαι πάνω από οχτώ ώρες"

"Θα βρικολακιάσει σήμερα" πετάγεται ο Γιώργος.

"Μην ανησυχείς ψηλέ. Θα της κρατήσω εγώ συντροφιά. Θα τον αξιοποιήσουμε παραγωγικά τον χρόνο μας" του απαντάει ο Άρης και του κλείνει το μάτι. Αυτόματα νιώθω το χέρι του στον γλουτό μου.

"Γιώργο τα υπογλώσσια. Είναι στην τσάντα μου στο σαλόνι. Πήγαινε φέρ'τα παιδί μου. Δεν αισθάνομαι καλά" λέει η μάνα μου και πιάνει το κεφάλι της.

Και τότε μου έρχεται η συνειδητοποίηση.

Δεν ήταν εφιάλτης.

Όχι

Ο Κομνηνός είναι ο πατέρας του Άρη.

Ο Κομνηνός είναι ο καθηγητής μου.

Ο Κομνηνός με απείλησε.

Αμέσως φεύγω από την αγκαλιά του Άρη και σηκώνομαι από το κρεβάτι. "Τι συμβαίνει?" με ρωτάει ανήσυχος. "Μωρό μου τι έπαθες?"

Κοιτάζω τριγύρω μου. Η μάνα μου, ο αδερφός μου και το αγόρι μου είναι πλέον και οι τρεις όρθιοι μπροστά μου και στα πρόσωπα τους υπάρχει ένα τρομοκρατημένο βλέμμα.

"Παιδί μου τι σου συμβαίνει?" με ρωτάει η Ζωίτσα και έρχεται να με αγκαλιάσει. "Άννα ανησυχώ. Πες μου τι έχεις πάθει" ψιθυρίζει στο αυτί μου.

Αμέσως νιώθω τα πρώτα δάκρυα να κάνουν την εμφάνιση τους. Η απειλή του ήταν ξεκάθαρη. Ή πάω με τα νερά του και σώζω την καριέρα μου, ή του εναντιώνομαι και δεν ξεκινάει καν η καριέρα μου.

"Φύγε από πάνω της, εμένα θέλει. Εγώ θα την ηρεμήσω" Ακούγεται η φωνή του Άρη.

"Γιώργο πάρε το κακομαθημένο από το δωμάτιο της κόρης μου" γκρινιάζει η μάνα μου. Αμέσως ακούω τον πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει και να κλείνει.

Η Ζωίτσα με βγάζει από την αγκαλιά της και με κοιτάζει μες στα μάτια. "Ψυχή μου, μονάκριβη μου. Ότι και αν έχει γίνει, θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Μαζί μωρό μου. Μην ξεχνάς οι δυο μας είμαστε. Πες μου" λέει και σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια μου. "Πες μου μπουμπουκάκι μου. Τι σου συμβαίνει και κλαις? Με σκοτώνει να βλέπω το παιδί μου να κλαίει" η φωνή της τρέμει.

"Μαμά" της λέω και την αγκαλιάζω σφιχτά. Πλέον κλαίω με αναφιλητά στην αγκαλιά της.

"Σσσσςςςς.. Ηρέμησε.." λέει και με χαϊδεύει στην πλάτη. "Εμείς οι δυο μωρό μου έχουμε αντιμετωπίσει τόσα προβλήματα μαζί. Όλα δεν τα λύσαμε? Όλα αγάπη μου! Όλα!" Την νιώθω να μας μετακινεί προς το κρεβάτι. "Έλα να κάτσουμε... σταμάτα να κλαις μωρό μου. Σταμάτα"

Μετά από μερικά λεπτά και πολύ κλάμα, ηρεμώ. Τα δάκρυα μου πλέον έχουν τελειώσει. Κοιτάζω τριγύρω στο δωμάτιο, τα αγόρια δεν είναι πουθενά.

"Κοριτσάκι μου.. κοίταξε με" λέει η Ζωίτσα και με το χέρι της με αναγκάζει να την κοιτάξω. "Εγώ θα στο μεγαλώσω" Ποιο?

"Εσύ μωρό μου θα συνεχίσεις με την σχολή σου, θα αναγκαστείς μόνο να διακόψεις τα μαθήματα σου για έναν χρόνο. Και θα έρθω και εγώ στην Αθήνα να σε βοηθήσω. Δεν θα εγκαταλείψεις τα όνειρα σου επειδή το κακομαθημένο δεν ξέρει να βάζει προφυλακτικό"

Ε?

"Μαμά δεν είμαι έγκυος" της λέω και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτήν μου μιλάει για εγκυμοσύνες?

"Πώς είσαι τόσο σίγουρη? Έστειλα στην Νεφέλη στο φαρμακείο να πάρει ένα τεστ.. όταν γυρίσει θα το κάνεις.. αλλά και να είσαι, στο λέω.. εσύ την καριέρα σου δεν θα την αφήσεις"

Μα θα με αφήσει αυτή. Δύο.. το πολύ τρία τηλέφωνα να κάνει ο Κομνηνός, και δεν θα υπάρξει καριέρα, ούτε σαν ιδέα.

Ξεφυσάω βαριά.

Θέλω τσιγάρο για να μπορέσω να σκεφτώ ήρεμα.

Κοιτάζω την Ζωίτσα. Αν με δει να καπνίζω, θα με κουρέψει γουλί.

"Μαμά, πες στον Άρη να έρθει μέσα. Και μην μας ενοχλήσει κανείς"

Θα του μιλήσω. Θα του το φέρω δια της πλαγίας οδού. Την απόφαση αυτή θα την πάρουμε μαζί.

"Δεν το θέλει το παιδί. Μου το είπε ο Γιώργος. Είναι ανώριμος Άννα, μακάρι να ήσουνα με τον Μάνο" ρολλάρω τα μάτια μου. "Ο Μάνος ποτέ-"

"Φύγε" της λέω και ανοίγω την πόρτα. "Μαμά δεν είμαι καλά, και δεν με βοηθάς" Αμέσως βλέπω τον Άρη, τον Γιώργο και την Νεφέλη να σηκώνονται όρθιοι. "Εσύ" λέω και με το χέρι μου δείχνω τον Άρη.. "έλα μέσα"

Ο Άρης παίρνει μια σακούλα πάνω από το τραπέζι και μπαίνει στο δωμάτιο μου.

Κοιτάζω την μάνα μου. Ακόμη κάθεται στο κρεβάτι. "Δεν νομίζεις ότι από την στιγμή που εγώ θα στο μεγαλώσω πρέπει να είμαι παρούσα στην συζήτηση?"

Στον τοίχο μιλούσα τόση ώρα.

Πάω πάνω της και την αναγκάζω να σηκωθεί από το κρεβάτι. "Θα κλειδώσω την πόρτα.. και αν πάρω πρέφα ότι κρυφακούς, θα ξεχάσω ότι είσαι μάνα μου" της λέω και την βγάζω έξω από το δωμάτιο μου. "Θα τα πούμε το πρωί, καληνύχτα σας!" λέω στους υπόλοιπους.

Αμέσως κλείνω την πόρτα και την κλειδώνω.

Ξεφυσάω βαριά και ακουμπάω το μέτωπό μου στο ξύλο.

"Βασίλισσα μου?" ακούω την φωνή του Άρη. Αμέσως νιώθω δύο χέρια να αγκαλιάζουν τη μέση μου. "Είσαι καλά? Σε άκουγα που έκλαιγες.." ψιθυρίζει.

Γυρνάω και τον κοιτάω. Τα μάτια του είναι βουρκωμένα.

Εισπνοή

Εκπνοή

Πρέπει.. πρέπει να με καταλάβει.

Θα του εξηγήσω την όλη κατάσταση. Και θα δεχτεί να δει τον πατέρα του. Δεν μπορώ να αφήσω την καριέρα μου, αλλά ούτε και τον Άρη. Θα το συζητήσουμε και θα βρούμε μαζί την λύση.

Είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα συμφωνήσει.

Πρέπει όμως να ηρεμήσω πρώτα. Και να σκεφτώ πως θα του το φέρω. Δεν έχουμε συζητήσει ποτέ ξανά για την οικογένεια του. Και τώρα που το σκέφτομαι πολύ κακώς.

"Άρη μου.. μου δίνεις σε παρακαλώ πολύ τα τσιγάρα σου? Θέλω ένα και εμένα μου τελειώσαν" του λέω σε ήρεμο τόνο.

Ο Άρης στενεύει τα μάτια του και κάνει δυο βήματα πίσω. "Ξέρεις, μωρό μου, να στο ξεκαθαρίσω.. εγώ παιδί δεν θέλω.. αλλά... αν.. λέμε τώρα.. σε περίπτωση που είσαι έγκυος.. και το κρατήσεις μωρό μου.. ίσως θα ήταν καλό να το σταματήσεις μέχρι να γεννήσεις" η φωνή του φτάνει μετά βίας στα αυτιά μου. Τα μαύρα του μάτια με κοιτάνε με αγωνία.

Το βλέπω στα μάτια του. Περιμένει να τον επιβεβαιώσω ή να τον διαψεύσω.

Αναστενάζω ελαφρά και κάθομαι στο κρεβάτι μου. "Δεν είμαι έγκυος" του λέω και τείνω το χέρι μου για να μου δώσει το πακέτο και τον αναπτήρα του.

Αμέσως εμφανίζεται ένα διάπλατο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ο Άρης κάνει ένα μεγάλο βήμα και έρχεται κατά πάνω μου. Με μία απότομη κίνηση με ρίχνει πίσω στο κρεβάτι μου και το σώμα του καλύπτει το δικό μου.

"Ευτυχώς μωρό μου, ευτυχώς!" λέει χαρούμενα. Τοποθετεί τα δύο του χέρια στα μάγουλά μου και με τα δάχτυλά του χαϊδεύει το δέρμα μου εκεί. Το πρόσωπο του απέχει χιλιοστά από το δικό μου.

Καλύτερη πάσα δεν θα μπορούσε να μου δώσει.

"Άρη μου.." η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

"Τι είναι πριγκίπισσα μου?" με ρωτάει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί.

"Άρη.. γιατί δεν σου αρέσουν τα παιδιά? Γιατί έχεις τόσο μεγάλο θέμα με το να γίνεις πατέρας?"

Αμέσως ο Άρης παγώνει. Το χαμόγελο σβήνει αστραπιαία από το πρόσωπο του. Απομακρύνει το κεφάλι του ελάχιστα από πάνω μου και ξεροκαταπίνει.

"Τι ερώτηση είναι αυτή τώρα? Είσαι σίγουρη ότι δεν είσαι έγκυος? Στην σακούλα έχω ένα τεστ.. μήπως να το κάνεις?"

Αναστενάζω ελαφρά. "Όχι δεν είμαι έγκυος, και είμαι σίγουρη για αυτό. Λιποθύμησα λόγω του στρες της ημέρας" κοιτάζω φευγαλέα τον τοίχο δίπλα μου. Λόγω του πατέρα του λιποθύμησα, αλλά ας μην του το πω. Όχι ακόμη τουλάχιστον.

"Ξέρεις ότι πήγα στον άλλον κόσμο και ξαναήρθα? Με τρόμαξες ηλίθια γυναίκα! Από αύριο θα αναλάβω εγώ προσωπικά την διατροφή σου και την γυμναστική σου. Τέρμα τα κρουασάν, οι σοκολάτες, τα-"

"Κάτι σε ρώτησα πριν" Δεν μου αρέσει που αλλάζει θέμα. Σαν χέλι ξεγλιστράει και το κάνει όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση. "Γιατί δεν θέλεις να γίνεις πατέρας? Έχει να κάνει σχέση με το γεγονός ότι.. εσύ.. ξέρεις.. δεν .. δεν γνώρισες ποτέ τον δικό σου?" η φωνή μου κομπιάζει στο τέλος.

Από την συζήτηση μας θα εξαρτηθούν πολλά. Θέλω να καταλάβω αν σε αυτό θα είναι μαζί μου ή απέναντι μου.

Αλλά τι λέω.. ο Άρης πάντα δίπλα μου θα είναι.

Άρης

Γιατί με ρωτάει για τον πατέρα μου γαμώ? Γιατί?

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξαπλώνω ανάσκελα δίπλα της. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να ηρεμήσω. Δεν θέλω να της φωνάξω. Δεν μου φταίει σε τίποτα. Και σήμερα είχε δύσκολη μέρα.

"Δεν θέλω να μιλήσω για αυτόν τον μπάσταρδο" της λέω. Μόλις ηρέμησα με το θέμα του Μάνου και της πιθανής εγκυμοσύνης. Γιατί θέλει να με νευριάσει πάλι?

Την νιώθω να κουνιέται δίπλα μου. "Ξέρεις μωρό μου.. ίσως.. ίσως θα ήταν καλό να μου μιλήσεις.. Να ανοιχτείς σε κάποιον για αυτό το θέμα.. και εγώ.. εγώ θέλω να σε ακούσω" νιώθω το ζεστό χεράκι της στο μάγουλο μου. "Είμαστε μαζί Άρη μου, μαζί. Για πάντα. Και .. και θέλω να ξέρω τα πάντα για εσένα... όπως εσύ ξέρεις τα πάντα για εμένα μωρό μου"

Νιώθω τα χείλη της πάνω στα δικά μου να αφήνουν ένα τρυφερό φιλί. "Είσαι το αγόρι μου, Άρη. Και εγώ είμαι το κορίτσι σου... μίλησε μου μωρό μου. Θέλω να σε ακούσω" η φωνή της ακούγεται πολύ γλυκιά.

Παίρνω ακόμη μια βαθιά ανάσα και ανοίγω τα μάτια μου.

Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι τα πράσινα ματάκια της. Με κοιτάνε με αγωνία. Γυαλίζουν κιόλας. Μα γιατί βούρκωσε πάλι? Αφού έγκυος δεν είναι. Τι της συμβαίνει?

"Θέλω να μου μιλήσεις" λέει με νάζι. Και να ήθελα να της πω όχι δεν μπορώ. Δεν μπορώ να της αρνηθώ τίποτα όταν με κοιτάει με αυτόν τον τρόπο.

Λιώνω για την πάρτη της γαμώ. Είμαι ερωτευμένος μέχρι εκεί που δεν πάει.

"Τον μισώ" της λέω και αμέσως παγώνει. "Τον μισώ όσο δεν φαντάζεσαι. Τον μισώ όσο δεν μπορεί να μισήσει ο κόσμος όλος. Τον μισώ τόσο πολύ, που αν δεν είχα μάνα θα τον είχα σκοτώσει εγώ ο ίδιος. Την Στέλλα σκέφτομαι τόσα χρόνια και δεν κάνω τίποτα. Την μάνα μου που ζει και αναπνέει για εμένα"

Με το που τελειώσω την πρότασή μου, διώχνω την Άννα από πάνω μου και ανάβω αμέσως τσιγάρο. Σηκώνομαι όρθιος και ανοίγω το παράθυρό της. Η θέα από το σπίτι της είναι χάλια.. στην απέναντι πολυκατοικία υπάρχει ένας μαύρος σκύλος. Με κοιτάει περίεργα.

"Δεν γουστάρω το συνάφι σας.. στο έχω ξαναπεί" σπάω την σιωπή μετά από λίγα λεπτά. "Η μάνα μου ήταν ακόμη φοιτήτρια, όταν τον γνώρισε. Νοσοκόμα αυτή, ειδικευόμενος αυτός. Και κάπου εκεί στο νοσοκομείο τον ερωτεύτηκε. Μόνο η Στέλλα. Αυτός ήθελε απλά να περνάνε ευχάριστα τα βράδια του στο νοσοκομείο"

Ο σκύλος συνεχίζει να με κοιτάει. Μάλιστα τώρα ξεκίνησε να κουνάει και την ουρίτσα του.

"Όταν του είπε ότι είναι έγκυος αυτός τα έχασε. Δεν το περίμενε. Την ίδια μέρα της πρότεινε να με ρίξει" γυρνάω και την κοιτάω. Έχει κάτσει οκλαδόν στο κρεβάτι και με ακούει με προσήλωση.

Τόσο πολύ νοιάζεται για το παρελθόν μου?

"Η μάνα μου του είπε ότι θα με κρατήσει και ότι τον θέλει δίπλα της. Και τότε της το είπε... Είχε οικογένεια ο μπάσταρδος. Ήταν παντρεμένος με παιδί. Πριν μπει στο νοσοκομείο έβγαζε την βέρα, και μόλις τελείωνε την βάρδια του την έβαζε και πάλι. Στο νοσοκομείο πηδούσε την γκόμενα και στο σπίτι τον περίμεναν παιδιά, σκυλιά, γατιά.."

Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι έξω από το παράθυρο. Ο σκύλος είναι ακόμη στην ίδια θέση.

"Με αναγνώρισε. Μόλις γεννήθηκα πήρα το επίθετό του. Κομνηνός. Άρης Κομνηνός" το σκέφτομαι και αηδιάζω. "Ευτυχώς το ξεφορτώθηκα στα 18 μου. Έχω το επίθετο της μάνας μου από τότε"

"Αλλά δεν με γνώρισε ποτέ" Χαμογελάω πικραμένα και στρέφω το βλέμμα μου στο κορίτσι μου.

Η Άννα μόλις με βλέπει σηκώνεται αμέσως όρθια και με πλησιάζει. "Άρη μωρό μου..." ψιθυρίζει και τυλίγει τα χεράκια της γύρω από την μέση μου. "Μην κλαις μωρό μου ... μη" βάζει το κεφαλάκι της στο στήθος μου και με σφίγγει ακόμη περισσότερο.

Πλέον νιώθω και εγώ τα μάγουλά μου υγρά. Σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το κορμάκι της. Της δίνω ένα φιλί στα μαλλιά και κλείνω τα μάτια μου.

"Η γυναίκα του δεν ήθελε να με γνωρίσει.... ούτε να με αναγνωρίσει, αλλά η Στέλλα έβαλε δικηγόρο. Δεν χρειάστηκε καν να πάνε σε δίκη. Φοβήθηκαν το σκάνδαλο.. η γυναίκα του δηλαδή, που είναι κόρη πολιτικού. Τα βρήκαν στο δικηγορικό γραφείο. Κάθε μήνα από τότε που γεννήθηκα, στον τραπεζικό μου λογαριασμό μπαίνει ένα ευκαταφρόνητο ποσό. Κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου στέλνει εξωπραγματικά δώρα"

Ο παπάρας

"Μόλις έκλεισα τα 17 μου έκανε δώρο το αμάξι. Μόλις πέρασα στη σχολή μου έκανε δώρο το σπίτι που μένω. Μόλις έκλεισα τα 21 μου πήρε την μηχανή. Μόλις έκλεισα τα 23 την βίλα στην Μύκονο..."

Σιωπή

"Έχει τύψεις που δεν με γνώρισε και στέλνει χρήματα και δώρα.. Και εγώ εννοείται πως τα δέχομαι.. Μαλάκας είμαι? Θα τον ξεζουμίσω οικονομικά... Αφού δεν με αφήνει η Στέλλα να τον σκοτώσω.. ας του πάρω όσα περισσότερα μπορώ"

Αμέσως νιώθω το κορίτσι μου να βγαίνει από την αγκαλιά μου. Ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάω. "Ακόμη δεν μου είπες γιατί τον μισείς... Από την στιγμή που δεν τον γνώρισες ποτέ, θα ήταν πιο λογικό να τον σκέφτεσαι σαν έναν μακρινό θείο που στέλνει δώρα που και που.. Δεν είναι ότι τον είχες και τον έχασες" η φωνή της Άννας τρέμει.

Αλλά για μισό.. τι μαλακίες λέει?

Αμέσως απομακρύνομαι από κοντά της και ανάβω τσιγάρο. "Δεν ξέρεις πως είναι να μεγαλώνεις μόνο με ένα άτομο. Δεν είχα κανέναν άλλον. ΚΑΝΕΝΑΝ" της το τονίζω και την κοιτάω στα μάτια.

"Όλοι οι άλλοι έχουν μαμά, μπαμπά, γιαγιά, παππού, θείο, θεία.. Και εμένα ο μπάσταρδος μου τους στέρησε όλους, έναν προς έναν. Η οικογένεια της Στέλλας όταν τους ανακοίνωσε ότι θα με μεγαλώσει μόνη της, την αποκλήρωσαν. Μέχρι και σήμερα δεν έχουν μιλήσει ξανά. Και εσύ με ρωτάς γιατί τον μισώ? Ας πήγαινε να χώσει το πουλί του στην γυναίκα του! Έπρεπε να βρει γκόμενα?" Της λέω και καπνίζω με μανία.

Η Άννα αναστενάζει ελαφρά και με πλησιάζει και πάλι. Τοποθετεί τα χέρια της στο στήθος μου και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Εγώ πιστεύω ότι σου λείπει"

Παγώνω

"Η μητέρα σου έχει δίκιο.. ίσως αν.. ίσως αν τον συναντούσες και μιλούσατε.. θα.. θα σου εξηγούσε.. πρέπει να μάθεις γιατί έκανε ότι έκανε και-" Δεν προλαβαίνει να τελειώσει την πρόταση της. Το χέρι μου πάει απευθείας στον λαιμό της και η μιλιά της κόβεται μαχαίρι. Αμέσως την βλέπω να κλείνει τα μάτια της.

Πλησιάζω το στόμα μου πάνω στο δικό της και της ψιθυρίζω. "Άκουσε με προσεκτικά. Αν θέλεις οι δυο μας να τα πάμε καλά στην συνέχεια, αυτό που μόλις είπες τώρα δεν θα το ξαναπείς" Η Άννα βάζει τα χέρια της πάνω στο δικό μου και προσπαθεί να το απομακρύνει.

Όχι μωρό μου, όχι ακόμη.

Με μια απότομη κίνηση μας πετάω πάνω στο κρεβάτι. Το χέρι μου ακόμη δεν έχει αφήσει τον λαιμό της.. το σώμα μου καλύπτει το δικό της. "Ο μπάσταρδος δεν μου λείπει. Δεν τον θέλω στην ζωή μου. Εύχομαι να ήταν νεκρός" της λέω σε απειλητικό τόνο. "Και δεν πρόκειται να τον δω ποτέ μα ποτέ στην ζωή μου. Δεν γουστάρω να τον συναντήσω"

Η Άννα ανοίγει το στόμα της και προσπαθεί να μιλήσει, αλλά δεν την αφήνω. Σφίγγω ακόμη περισσότερο το κράτημα μου γύρω από τον λαιμό της. "Κάτι τελευταίο και θα σε αφήσω. Πες στην Στέλλα, που σε έβαλε να μου πεις αυτές τις μαλακίες, ότι την επόμενη φορά, θα ξεχάσω ότι είναι μάνα μου" και με αυτό απελευθερώνω τον ωραίο της λαιμουδάκο από το κράτημα μου.

"Και τώρα αν δεν έχεις να με ρωτήσεις κάτι άλλο" της λέω και σηκώνω την φούστα της "θέλω να σε πηδήξω"

Δεν προλαβαίνω να βάλω το χέρι μου στην περιοχή της. Αμέσως η Άννα μου το απομακρύνει. Με διώχνει από πάνω της και σηκώνεται όρθια από το κρεβάτι.

"Τι έγινε? Γιατί σηκώθηκες?" την ρωτάω ενοχλημένος. Αφού της το έχω πει, όχι στο κρεβάτι δεν δέχομαι. Τι σκατά νομίζει ότι κάνει?

"Δεν θέλω να το κάνουμε" μου ψιθυρίζει. Με τρεμάμενα χέρια παίρνει ένα τσιγάρο από το πακέτο μου και το ανάβει. Φυσάει τον καπνό ψηλά και κλείνει τα μάτια της.

Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που είπε. Τι πάει να πει ότι δεν θέλει να το κάνουμε? Θέλω εγώ! Έχω τόσα νεύρα με αυτήν την συζήτηση που κάπως πρέπει να ξεσπάσω.

"Μπορώ να ρωτήσω το γιατί?" Ο τόνος μου παραμένει ήρεμος. Μέσα μου όμως βράζω.

"Δεν είμαι καλά.. από τα γεγονότα σήμερα.. το κεφάλι μου πάει να σπάει" μου λέει και πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στο δωμάτιό της. Καπνίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν την έχω δει ξανά τόσο ταραγμένη.

Μα τι το τόσο σημαντικό έχει συμβεί πια?

"Με ένα καλό πήδημα, θα ηρεμήσουμε και οι δύο" προσπαθώ να την μεταπείσω. Σε εμένα πάντα πιάνει. Το σεξ με ηρεμεί.

Η Άννα σταματάει να κινείται και με κοιτάει στα μάτια. Το βλέμμα της με κοιτάει με πόνο. "Τι είμαι για εσένα?" με ρωτάει χωρίς να σπάσει την οπτική μας επαφή.

Μάλιστα

Αναστενάζω βαριά.

Την έπιασαν πάλι οι ανασφάλειες της.

"Έλα εδώ.." της λέω με γλυκιά φωνή και της κάνω νόημα να κάτσει στα πόδια μου. Το μωρό μου υπακούει αμέσως. Τοποθετώ το ένα μου χέρι γύρω από την μέση της και με το άλλο βάζω μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτάκι της.

"Είσαι τα πάντα για εμένα" της ψιθυρίζω πάνω στα ροζ χειλάκια της. "Είσαι το απόλυτο μου.. είσαι το κορίτσι μου.. είσαι η γυναίκα με την οποία θέλω να περάσω όλη μου τη ζωή. Θέλω κάθε βράδυ να κοιμάμαι μαζί σου... θέλω κάθε βράδυ να είμαι μέσα σου! Γίνεται? Πες μου ναι σε παρακαλώ, γιατί αν σε χάσω δεν θα το αντέξω. Τώρα που έμαθα πως είναι η ευτυχία δεν θέλω να την αφήσω να φύγει μέσα από τα χέρια μου.." της δίνω ένα πεταχτό φιλί.

"Εσύ είσαι η ευτυχία μου μωρό μου, εσύ. Και δεν θέλω να σε αφήσω να φύγεις από την αγκαλιά μου ψυχή μου ποτέ!" της λέω και την σφίγγω ακόμη περισσότερο πάνω μου. Βλέπω τα ματάκια της να έχουν βουρκώσει.

Μα τι έπαθε αυτή η γυναίκα σήμερα τέλος πάντων?

"Μην κλαις μωρό μου, μην κλαις. Πονάω να βλέπω το κοριτσάκι μου να κλαίει" με τα χείλη μου προσπαθώ να μαζέψω τα δάκρυα που έχουν πέσει από τα πράσινα ματάκια της. "Είμαι ερωτευμένος μαζί σου" της ψιθυρίζω και πλέον την ακούω να κλαίει με αναφιλητά.

Μα τι έγινε? Είπα κάτι που δεν έπρεπε?

Γαμώτο γαμώτο γαμώτο

"Φταίω εγώ που είσαι έτσι?" την ρωτάω και περιμένω με αγωνία την απάντηση της.. αλλά δεν έρχεται. "Πες μου μωρό μου" την ξαπλώνω πάνω στο κρεβάτι. "Έκανα κάτι και σε πλήγωσα? Εγώ φταίω που λιποθύμησες? Εγώ φταίω που από την ώρα που ξύπνησες κλαις?"

Τοποθετώ το ένα μου χέρι πίσω από την πλάτης της και με το άλλο χαϊδεύω όλο το κορμάκι της. "Απάντησε μου καρδιά μου. Έχω κάνει κάπου λάθος?"

Η Άννα μου αμέσως κλείνει τα πανέμορφα ματάκια της. "Άρη..." η φωνή της τρέμει. "θέλω να μου κάνεις έρωτα"

Γαμώτο σου για γυναίκα.

Τι σου συμβαίνει? Γιατί δεν μου λες τι κάνω λάθος?

"Θα μου κάνεις?" με ρωτάει και πάλι.

Αναστενάζω βαριά.

"Χαλάω εγώ χατίρι στην βασίλισσα μου?" της λέω και την βλέπω να χαμογελάει διάπλατα, ενώ ταυτόχρονα τρέχουν δάκρυα από τα ματάκια της.

Δεν το κάνει συχνά... το κορίτσι μου χαμογελάει σπάνια. Αλλά όταν το κάνει και την βλέπω, φωτίζεται ο κόσμος μου όλος. Χαμογελάει η Άννα και νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου.

Νομίζω ότι θα τελειώσω πριν καν μπω μέσα της. Γαμώτο.

Με αργές κινήσεις ξεφορτώνομαι τα ρούχα μας. Την τοποθετώ καλύτερα στο κρεβάτι και καλύπτω το σώμα της με το δικό μου.

"Θέλεις να ανοίξεις τα ματάκια σου καρδούλα μου?" την ρωτάω γλυκά.

Έρωτα θέλει? Έρωτα θα έχει!

Η Άννα μου ανοίγει τα μάτια της και με κοιτάει. Το βλέμμα της κρύβει πόνο, ξεκάθαρα.

Γαμώτο.

Ανοίγω τα πόδια της και τοποθετώ τον εαυτό μου καλύτερα ανάμεσα τους. Σκύβω πάνω της και της δίνω ένα πεταχτό φιλί στο στόμα.

"Αγκάλιασε με ομορφιά μου" της ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της. Αμέσως το κοριτσάκι μου τυλίγει τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό μου. "Είμαι άπειρα ερωτευμένος μαζί σου, μικρή μου" της λέω και με μια απαλή κίνηση γλιστράω μέσα της.

Η Άννα μου αμέσως κλείνει τα μάτια της και ρίχνει το κεφάλι της πίσω στο μαξιλάρι. "Άρη" φωνάζει και αφήνει έναν αναστεναγμό. Τι κάνει γαμώτο? Το σπίτι έχει κόσμο. Και κυρίως την μάνα της. Αμέσως σφραγίζω τα χείλη μου στα δικά της.

Πιέζω το σώμα μου πιο πολύ πάνω στο δικό της. Θέλω να ακουμπάμε ο ένας τον άλλον όσο το δυνατόν πιο πολύ γίνεται. Θέλω να είμαστε ένα. Συνέχεια.

Η Άννα μου κλειδώνει τα πόδια της γύρω από την μέση μου και αυτόματα οι ωθήσεις μου γίνονται πιο βαθιές. Την νιώθω και με νιώθει καλύτερα. Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το κορμάκι της.

Βρίσκομαι στον παράδεισο.

Αυτός είναι ο δικός μου παράδεισος. Το να είμαστε ένα με την Άννα μου. Να είναι ενωμένα τα σώματα μας και οι ψυχές μας.

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Είμαι σίγουρος ότι το αισθάνεται. Αισθάνεται την καρδιά μου που χτυπάει σαν τρελή.

Απομακρύνω λίγο το στόμα μου από το δικό της. Τα χείλη μου παραπονιούνται στην απώλεια επαφής. "Πες μου ομορφιά μου.. πες μου κορίτσι μου.. πήρα καθόλου από τον πόνο σου? Αισθάνεσαι καλύτερα?" της ψιθυρίζω και συνεχίζω με τις βαθιές μου ωθήσεις.

Η Άννα μου αμέσως ανοίγει τα ματάκια της και μου χαμογελάει γλυκά. "Άρη μου.. πονάει ακόμη.. θα με κάνεις να το ξεχάσω? Μόνο για σήμερα.. μόνο για σήμερα το βράδυ.." λέει με τρεμάμενη φωνή.

"Εννοείται ψυχή μου.. όλο το βράδυ θα είμαι μέσα σου καρδούλα μου.." της δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Θα πάρω όλο τον πόνο από πάνω σου.." της ψιθυρίζω.

Ας φύγει από πάνω της, και ας τον πάρω και εγώ.

Δεν με νοιάζει για εμένα.

Αρκεί το κορίτσι μου να είναι καλά.

Η ομορφιά μου να μην πονάει.

Τα πάντα για την Άννα μου, τα πάντα.