Άννα

"Έχετε 40 λεπτά. Αν δω κανέναν να κοιτάει δεξιά ή αριστερά, δεν θα τον μηδενίσω απλά τώρα στην πρόοδο. Αλλά θα κοπεί και τον Ιούνιο. Επίσης, όποιον πιάσω με κινητό στο χέρι, θα μπορέσει να δώσει το μάθημα μετά από δύο εξεταστικές. Δεν θα απαντήσω σε καμία σας απορία σχετικά με τα θέματα. Είναι όλα μέσα από την ύλη σας" φωνάζει ο Κομνηνός. "Μοιράστε τα θέματα" διατάζει τους ειδικευόμενους του. 

"Πιο μαλάκας πεθαίνεις" ψιθυρίζει ο Μάνος από πίσω μου. "Άντε να τελειώνουμε να πάμε για καφέ μετά.. θα έρθεις? Ή έχεις κανονίσει με τον Άρη?" 

Αμέσως γυρνάω να τον κοιτάξω. Με κοιτάει έντονα στα μάτια. "Θα έρθω" του λέω και του χαμογελάω αχνά. "Πού θα-"

"Μήπως θέλεις να μην σου δώσω καν κόλλα για να γράψεις? Γύρνα μπροστά σου κοπέλα μου!" ακούγεται η φωνή του Κομνηνού. Αμέσως γυρνάω μπροστά μου. Ο καθηγητής μου αφήνει μια κόλλα με τα θέματα μπροστά μου, αλλά δεν φεύγει. Αντιθέτως σκύβει στο αυτί μου και μου ψιθυρίζει... "Με το που τελειώσεις, στο γραφείο μου.. και χωρίς καθυστερήσεις" λέει και φεύγει.

Αμέσως παγώνω.

Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που δεν ερχόμουν τόσες μέρες στα μαθήματα του. Για να μην τον βλέπω.

"Και εσείς νεαρέ.. η συμφοιτήτρια σας έχει αγόρι. Να μην την ενοχλείτε" τον ακούω να λέει από πίσω μου.

Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου, αλλά δεν γυρνάω να τους κοιτάξω. Τι σκατά λέει ο Κομνηνός στον Μάνο? Και στην τελική, γιατί συνεχίζει να ανακατεύεται στην ζωή μου ο ηλίθιος?

Αναστενάζω βαριά.

Άννα δίνεις μάθημα, συγκεντρώσου. Μετά θα ασχοληθείς με τον Κομνηνό. 

Κοιτάζω τα θέματα.

Με κοιτάνε και αυτά.

Τι σκατά? Εγώ άλλο μάθημα διάβαζα τόσες μέρες?

Δεν μπορώ να απαντήσω τίποτα. Σε καμία ερώτηση. 

"Ξέρεις τίποτα?" ψιθυρίζει ο Μάνος από πίσω μου. 

Ακουμπάω την πλάτη μου στην καρέκλα και ανοίγω το στόμα μου να του μιλήσω. 

"Νεαρέ μηδενίζεστε. Φέρτε μου την κόλλα σας" ακούω την φωνή του Κομνηνού. "Τα λέμε τον Σεπτέμβρη. Μην κάνετε καν τον κόπο να έρθετε τον Ιούνιο" τι λέει?

Αμέσως γυρίζω να τους κοιτάξω. Ο Μάνος έχει μείνει στήλη άλατος στην θέση του και ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά πάνω από το κεφάλι του. 

"Μπορείτε να φύγετε. Μόλις μηδενιστήκατε. Καλή σας μέρα σας εύχομαι!" επαναλαμβάνει. Τώρα ακούγεται ακόμη πιο αυστηρός από πριν. Ο Μάνος σφίγγει το σαγόνι του και τα χέρια του σε γροθιές. Αμέσως μετά σηκώνεται και φεύγει από το αμφιθέατρο.

"Και εσείς δεσποινίς Ιακώβου, δεν έχετε απεριόριστο χρόνο. Τα θέματα είναι πολλά. Θα σας συμβούλευα να ξεκινήσετε να γράφετε άμεσα" 

Τι να γράψω άνθρωπε μου με αυτά που μου έβαλες? 

Εισπνοή

Εκπνοή

Πολλαπλής επιλογής είναι. 

Ας κυκλώσω και τίποτα στην τύχη.

Αν και.. όλα στην τύχη θα τα βάλω έτσι όπως το βλέπω.

"Ο χρόνος σας τελείωσε!" Κοιτάζω το ρολόι στο χέρι μου. Πότε πέρασαν κιόλας 40 λεπτά?  Ούτε που το κατάλαβα. "Αφήστε κάτω τα στυλό σας όλοι. Θα περάσουν τα παιδιά να μαζέψουν τις κόλλες σας" ακούγεται η σπαστική φωνή του ηλίθιου.

Δίνω την κόλλα μου και βγαίνω έξω από το αμφιθέατρο. Σε ένα πηγαδάκι είναι μαζεμένα τα παιδιά. Τους πλησιάζω. "Πώς τα πήγατε?" τους ρωτάω αλλά δεν απαντάει κανείς. Κατάλαβα. Όλοι χάλια τα πήγαμε. 

"Πάμε για καφέ και θα τα πούμε εκεί" σπάει τη σιωπή ο Χάρης. 

"Εγώ πρέπει να πάω κάπου πρώτα. Θα έρθω να σας βρω εκεί που θα κάτσετε" τους λέω και πάω να φύγω. 

Πριν απομακρυνθώ τελείως νιώθω ένα χέρι πάνω στο μπράτσο μου. "Θα σε περιμένω να πάμε με το αμάξι μου" μου λέει ο Μάνος. Του νεύω θετικά. Πάω να φύγω και πάλι αλλά δεν με αφήνει. "Τρέχει κάτι με τον Κομνηνό?" ψιθυρίζει στο αυτί μου.

Αμέσως παγώνω. 

Γιατί με ρωτάει κάτι τέτοιο?

Γυρνάω και τον κοιτάω μες στα μάτια. "Τίποτα δεν τρέχει μαζί του" του λέω και τραβάω το χέρι μου από το κράτημα του. "Θα με περιμένεις στο αυτοκίνητο?" τον ρωτάω.

Ο Μάνος στενεύει τα μάτια του και μου νεύει θετικά. 

Μετά από δέκα λεπτά χτυπάω την πόρτα του γραφείου του Κομνηνού. 

Εισπνοή

Εκπνοή

Ποιο είναι το χειρότερο σενάριο που μπορεί να συμβεί?

"ΝΑΙ" τον ακούω να γκαρίζει. Κάποιος έχει νεύρα, μάλλον.

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Ο Κομνηνός μου κάνει νόημα να κάτσω στην καρέκλα. Ο ίδιος είναι όρθιος και μιλάει στο κινητό του. Περπατάει πάνω κάτω στο γραφείο του και από την έκφραση του προσώπου του βλέπω πως είναι νευριασμένος. 

"Αχιλλέα δεν θα είσαι με τα καλά σου...... Τι είναι αυτά που μου λες παιδί μου?...... Επιλογή σου δεν ήταν? Κάτσε τώρα εκεί που είσαι...... Μόλις τελειώσεις το γενικό κομμάτι θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και με το ειδικό..... Τι σου είπε η μάνα σου?...... Νομίζεις με νοιάζει?" Βλέπω τον καθηγητή μου να ξεφυσάει βαριά. Αμέσως μετά κάθεται με φόρα στην πολυθρόνα που είναι πίσω από το γραφείο του. 

"Δεν με απασχολεί, εγώ άλλα λεφτά δεν στέλνω... Και για να τελειώνει εδώ αυτή η συζήτηση, ούτε ένας χρόνος δεν έμεινε.. Κάνε λίγη υπομονή...... Τι πράγμα????....... Στείλε μου τα εργαστηριακά να σου πω τι έχει.. Και με προσοχή το νυστέρι!" λέει και το κλείνει. Αμέσως μετά πετάει το κινητό του με φόρα πάνω στο γραφείο του.

Σιωπή

Ωραία

Και πάλι σιωπή

"Μερικοί άνθρωποι είναι άπληστοι" λέει ο Κομνηνός. Ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάει. "Σου έχω μιλήσει για την οικογένεια μου?"

"Όχι" του απαντάω και κάθομαι καλύτερα στην καρέκλα μου. Σήμερα θα του τον κόψω τον αέρα. Το πήρα απόφαση. "Και δεν βρίσκω και τον λόγο να το κάνετε. Δεν είμαι ψυχολόγος. Ούτε φίλη σας. Και η σχέση ενός καθηγητή με μιας φοιτήτριας δεν πρέπει να περιλαμβάνει-"

"Πώς και μιλάς τόσο πολύ σήμερα?" με διακόπτει. Ανοίγει το συρτάρι του, βγάζει μια φωτογραφία και μου την δίνει.

Τι σκατά?

Μπροστά μου βλέπω έναν άνδρα με μαύρα μαλλιά γύρω στα 25 με 30. Κοιτάζω τον Κομνηνό και ξανά την φωτογραφία. Μοιάζουν. Δίπλα στον άντρα στέκεται μια όμορφη κυρία, γύρω στα 50. 

Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι στον Κομνηνό. Τον κοιτάω με απορία. "Είναι ο γιος μου και η πρώην γυναίκα μου. Το διαζύγιο μόλις βγήκε, αλλά ήμασταν σε διάσταση από πέρυσι το καλοκαίρι" 

Συγχαρητήρια. Εγώ τι να κάνω?

Του δίνω την φωτογραφία και πάλι πίσω. "Με θέλετε κάτι άλλο? Διότι με περιμένουν" του λέω όσο πιο αδιάφορα μπορώ. 

Ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά. "Πες στον Αναγνώστου να περιμένει λίγο ακόμη, δεν θα πάθει τίποτα" Πλέον είμαι 100% σίγουρη. Με παρακολουθεί. 

"Σε έχασα αυτές τις μέρες.. καιρό είχαμε να τα πούμε" λέει και σηκώνεται από την πολυθρόνα του. Πάει στην βιβλιοθήκη και παίρνει έναν φάκελο. "Ούτε τηλέφωνο δεν με πήρες" προσθέτει και κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου. Ανοίγει τον φάκελο και βγάζει κάτι χαρτιά από μέσα.

Ψυχραιμία, Άννα. Ψυχραιμία.

Απάντησε όσο πιο αδιάφορα μπορείς.. πρέπει να φύγεις το συντομότερο δυνατόν από εδώ μέσα.

"Είχα διάβασμα για την πρόοδο και-"

"Μην ανησυχείς, θα περάσεις" λέει και με καρφώνει έντονα στα μάτια μου. "Ξέρεις Άννα, όσοι επιλέγουν να με έχουν απέναντι τους, αργά ή γρήγορα το μετανιώνουν" η φωνή του ακούγεται βαριά. Αμέσως σηκώνεται όρθιος με τα χαρτιά στα χέρια του και έρχεται από πίσω μου. 

Τι εννοεί?

Ξεροκαταπίνω. 

Δεν μου αρέσει που δεν βλέπω τι κάνει. Που δεν βλέπω πως με κοιτάει. Δεν είμαι προετοιμασμένη για αυτό που θα ακολουθήσει. Και φοβάμαι..

Φοβάμαι πολύ

"Όσοι όμως επιλέγουν να με έχουν δίπλα τους.. απολαμβάνουν πολλά προνόμια" Νιώθω το ένα χέρι του στον ώμο μου. 

Το στομάχι μου σφίγγεται.

"Ένα για παράδειγμα είναι κάποιοι χαριστικοί βαθμοί στις εξετάσεις.. αλλά αυτό, πίστεψε με, είναι αμελητέας σημασίας μπροστά στα άλλα" Βλέπω το άλλο του χέρι να μου δίνει τα χαρτιά που κρατούσε πριν. 

Τα παίρνω και τα κοιτάω. 

Είναι τίτλοι.. τίτλοι εργασιών.. μερικές είναι ήδη δημοσιευμένες σε επιστημονικά περιοδικά.. ενώ άλλες γράφει ότι είναι σε εξέλιξη... αλλά.. για μισό...

Το όνομα μου είναι αυτό?

Αμέσως γυρνάω να τον κοιτάξω. Στο πρόσωπο του υπάρχει ένα πονηρό χαμόγελο.

"Τι είναι αυτά?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Αμέσως ο Κομνηνός πηγαίνει με αργό βήμα και κλειδώνει την πόρτα του γραφείου του. Μετά βγάζει το κλειδί και το τοποθετεί στην τσέπη του. 

Σηκώνομαι με ταχύτητα φωτός όρθια από την καρέκλα. "Γιατί κλειδώσατε?" τον ρωτάω και ξεροκαταπίνω.

Τι έχει στο μυαλό του?

Τι γαμώτο? Τι?

"Κάτσε και πάλι κάτω" με προστάζει. "Θέλω να κάνουμε μια συζήτηση.. θα είμαι όσο πιο ξεκάθαρος μπορώ μαζί σου" λέει και κάθεται και πάλι στην πολυθρόνα του.

Εγώ πάλι είμαι κοκαλωμένη στην θέση μου. Ούτε να αναπνεύσω δεν μπορώ.

"Κάτσε κάτω Άννα. Και σε συμβουλεύω να χαλαρώσεις. Δεν θα σου κάνω κακό..." αμέσως με καρφώνει με τα μάτια του. "ΑΝ δεχτείς την πρότασή μου, δεν θα σου κάνω κακό. Αντιθέτως.. θα επωφεληθείς πολύ από την συμφωνία μας"

Νιώθω να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου.

Την συμφωνία μας?

Ο Κομνηνός μου κάνει νόημα να κάτσω. Τον υπακούω. Τουλάχιστον τώρα μας χωρίζει ένα γραφείο. Πόσο κακό μπορεί να μου κάνει με το έπιπλο να υπάρχει ανάμεσα μας?

"Θα με ακούσεις πολύ πολύ προσεκτικά. Δεν θα επαναλάβω τίποτα από αυτά που θα σου πω. Για αυτό άνοιξε τα αυτιά σου και άκου με" αμέσως μετά τοποθετεί την πλάτη του στην πολυθρόνα πίσω.

Ξεροκαταπίνω και τον κοιτάζω μες στα μάτια.

"Θέλω να θυμάσαι ότι απέναντι σου έχεις τον καθηγητή σου. Από εμένα θα εξαρτηθεί το αν θα περάσεις τα μαθήματα σου. Αν το θελήσω εγώ, δεν πρόκειται να πάρεις πτυχίο ποτέ. Το πιο απλό που μπορώ να κάνω είναι να μην σε περνάω ποτέ στις προφορικές εξετάσεις που πρέπει να δώσεις για να πάρεις το πτυχίο σου. Αλλά ακόμη και να καταφέρεις να τις περάσεις κάποια στιγμή, με δύο.. το πολύ τρία τηλέφωνα δεν ξεκινάει καν η καριέρα σου στην Ιατρική. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, που έχω πολλούς.. πολλούς φίλους"

"Με απειλείτε?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

"Στην ψύχρα... Αλλά μην προτρέχεις.. ξέρεις.. αν με κάνεις φίλο σου.. η καριέρα σου θα εκτοξευθεί στα ύψη πριν καν πάρεις το πτυχίο σου. Μπορώ να βάλω το όνομα σου σε πολλές έρευνες και πολλές εργασίες. Μπορώ να κανονίσω να περνάς λίγο πιο εύκολα τα μαθήματα σου από εδώ και στο εξής. Και γιατί όχι.. μπορείς να κάνεις την ειδικότητα σου στο πλάι μου. Ξέρεις πόσες πόρτες θα σου ανοίξει το όνομα μου? Άπειρες"

Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν. 

Το σώμα μου τρέμει. Τρέμει ολόκληρο.

Ο Κομνηνός με κοιτάζει στα μάτια με ένα θανατηφόρο βλέμμα.

Το κεφάλι μου πονάει.

Και ζαλίζομαι.

Παύση

"Γιατί εμένα?" τον ρωτάω με τρεμάμενη φωνή έπειτα από μερικά λεπτά σιωπής. 

Τόσες όμορφες κοπέλες έχει η σχολή. Τι το ιδιαίτερο έχω εγώ, γαμώτο? ΤΙ?

Ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά. Σηκώνεται αργά από την πολυθρόνα και έρχεται και πάλι από πίσω μου. Νιώθω τα χέρια του στους ώμους μου. Κλείνω τα μάτια μου αμέσως.. Το δέρμα μου καίει στα σημεία που με ακουμπάει.

"Στο έχω πει και στο παρελθόν ότι είσαι μια ξεχωριστή κοπέλα. Άννα, σε συμπαθώ πολύ" Πλέον νιώθω την ανάσα του κοντά στο αυτί μου. "Και πώς θα μπορούσα να μην σου έχω αδυναμία άλλωστε? Κοπέλα του γιου μου είσαι" 

Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου. Εγώ τον τύπο της φωτογραφίας πρώτη φορά τον είδα στην ζωή μου σήμερα.

"Μάλλον έχει γίνει κάποια παρεξήγηση. Εγώ τον γιο σας δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά" Ναι.. έχει γίνει σίγουρα παρεξήγηση. Με μπερδεύει με κάποια άλλη.

"Και πριν λίγες μέρες με ποιον φιλιόσουν στο parking του νοσοκομείου?"

Ε?

Αμέσως ο Κομνηνός φεύγει από πίσω μου και κάθεται στην καρέκλα που βρίσκεται απέναντι μου. Σκύβει προς το μέρος μου και με το χέρι του πιάνει το πιγούνι μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω. Τα μάτια του με κοιτάνε με υπεροψία. Στο πρόσωπο του υπάρχει ένα αλαζονικό χαμόγελο.

"Ο Άρης Ιωάννου είναι γιος μου"

.......

.......

.......

Άκουσα καλά?

Τι λέει?

"Αν θέλεις, μπορείς να αναπνεύσεις. Βασικά σε διατάζω" τον ακούω να λέει μετά από μερικά λεπτά σιωπής.

Ούτε που το κατάλαβα ότι τόση ώρα δεν ανέπνεα.

"Δεν λες πάλι καλά που σας είδα τότε στο parking? Λίγο ακόμη και θα στην είχα πέσει στην ψύχρα. Και ξέρεις.. κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό.. Ειδικά τώρα που θέλω να χτίσω μια γερή σχέση με τον γιο μου"

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου. 

Ονειρεύομαι.. δεν μπορεί.. 

Ναι ονειρεύομαι.. σε λίγο θα με ξυπνήσει ο Άρης και θα θέλει σεξ. Είναι απλά ένας εφιάλτης. Ένας πολύ κακός εφιάλτης.

Νιώθω ένα χέρι στο μάγουλο μου. "Άννα, άνοιξε τα πράσινα μάτια σου, κοπέλα μου. Ακόμη δεν άκουσες τι χάρη θέλω από εσένα"

Έχει και άλλο?

Ακόμη δεν τελείωσε ο εφιάλτης μου?

Ανοίγω τα μάτια μου. Ο Κομνηνός βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο μου. Νιώθω την κρύα ανάσα του πάνω μου.

"Είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Θέλω να με φέρεις σε επαφή με τον Άρη. Ο ξεροκέφαλος έχει κληρονομήσει το πείσμα μου. Προσπαθώ εδώ και έξι μήνες να έρθω σε επαφή μαζί του. Αλλά συνέχεια μου κλείνει τις πόρτες. Όλα όσα έχουμε δοκιμάσει με την Στέλλα ήταν ατελέσφορα. Συνεχίζει να αρνείται να με δει. Και θέλω πραγματικά να τον γνωρίσω και από κοντά"

Παύση

"Ξέρεις τι είναι να έχεις παιδί και να το βλέπεις επί 22 χρόνια από τις φωτογραφίες? Πόσο πολύ πονάει? Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί τόσα χρόνια δεν προσπάθησα να τον γνωρίσω.. Η πρώην γυναίκα μου ήταν κάθετη σε αυτό.. και δεν μπορούσα να της φέρω αντίρρηση.. το γιατί είναι μεγάλη κουβέντα. Ας μην επεκταθούμε τόσο πολύ"

Παύση

"Και μετά χώρισα... και έγινα καθηγητής εδώ.. και σας είδα με τον Άρη εκείνο το βράδυ στο parking. Είσαι ακριβώς αυτό που μου χρειάζεται Άννα. Σε έχω ανάγκη. Και επειδή είμαι σίγουρος ότι δεν θα προδώσεις το αγόρι σου.. και ότι δεν θα μπορέσω να σε πείσω με λογικά επιχειρήματα γιατί πρέπει οπωσδήποτε να τον γνωρίσω από κοντά... στο λέω ξεκάθαρα... σε απειλώ.. και μην ανησυχείς... όπως σου είπα πριν.. θα επωφεληθείς και εσύ από αυτήν την συμφωνία..."

Παύση

"Πες ναι, και θα είσαι προστατευόμενη μου"

Παύση

"Πες όχι, και θα είσαι εχθρός μου"

Παύση

"Εσύ αποφασίζεις" 

.....

.....

Γιατί δεν με ξυπνάει ο Άρης? 

Γιατί δεν με βγάζει από τον εφιάλτη που ονειρεύομαι εδώ και ώρα?

"Θα σου δώσω λίγες μέρες για να το σκεφτείς.. όταν αποφασίσεις έλα να με βρεις.. Εδώ θα είμαι.." λέει και σηκώνεται όρθιος. Πάει στην πόρτα και την ξεκλειδώνει. "Απλά μην αργήσεις. Ανυπομονώ να γνωρίσω από κοντά τον γιο μου. Μου μοιάζει από μακριά που τον είδα. Έχουμε και το ίδιο γούστο στις γυναίκες.." προσθέτει και με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω. 

Αμέσως σηκώνομαι όρθια από την καρέκλα.

"Αν δεν ήτανε μαζί σου, το καλοκαίρι θα περνούσαμε πολύ ωραία μπαμπάς και γιος στην Μύκονο.. αλλά εντάξει.. δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα.." ανοίγει την πόρτα και την κρατάει για να περάσω έξω από το γραφείο του. 

Λίγο πριν βγω, νιώθω το χέρι του στο μπράτσο μου. "Αν ξέρεις το καλό σου, θα κάνεις έξυπνη επιλογή" μου ψιθυρίζει. "Και μην χάσεις άλλες πρωινές διαλέξεις. Θέλω η νύφη μου να έχει γερές βάσεις στην Παθολογία" αφήνει το χέρι μου και με κοιτάει στα μάτια. "Την καλημέρα μου κόρη μου" λέει και κλείνει την πόρτα από το γραφείο του.

Τι έγινε τώρα?

Γιατί δεν με ξύπνησε ο Άρης?

"Άννα είσαι καλά?" Ακούω την φωνή του Μάνου? Τι κάνει αυτός στον ύπνο μου? "Άννα εσύ έχεις χλωμιάσει.. τι έπαθες μωρό μου?" 

Νιώθω τα πόδια μου να μην με κρατάνε... το πάτωμα τρέμει... γιατί τρέμει?

"Άννα κρατήσου από πάνω μου αγάπη μου"

Νιώθω δύο χέρια γύρω μου..

Δεν μπορώ να δω ποιος είναι..

Τα μάτια μου είναι βαριά..

"ΆΝΝΑ? ΆΝΝΑ ΜΕ ΑΚΟΎΣ? ΆΝΝΑ Σ'ΑΓΑΠΑΩ.. ΜΕΊΝΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ" 

Και μετά σιωπή... 

Και μετά σκοτάδι...

...

Άρης

"Γίνεται να μου πει κάποιος πώς το έπαθε?" ρωτάω τους φλώρους που βρίσκονται μπροστά μου. Ανάβω ακόμη ένα τσιγάρο. 

Απάντηση καμία. 

"ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΎΤΣΟ ΜΑΘΑΊΝΕΤΕ ΣΕ ΑΥΤΉΝ ΤΗΝ ΣΧΟΛΉ? ΚΑΝΕΊΣ ΔΕΝ ΞΈΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΉΣΕΙ ΓΙΑΤΊ ΛΙΠΟΘΎΜΗΣΕ Η ΆΝΝΑ ΜΟΥ?" ωρύομαι. Μισή ώρα έχω στο σπίτι της και κανείς δεν μου λέει τίποτα. 

Θα τους γαμήσω όλους.. έναν προς έναν...

"Οι φωνές δεν βοηθάνε" λέει η ξανθούλα και κάθεται καλύτερα στην αγκαλιά του ψηλού.

Εκπνέω τον καπνό ψηλά και χαμογελάω λοξά. "Ούτε εσείς όμως" Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη του τζιν μου και πληκτρολογώ τον αριθμό του γιατρού της. Λες να φταίνε τα φάρμακα που παίρνει?

"Τι κάνεις εκεί?" με ρωτάει ο αρχιμαλάκας.

"Παίρνω έναν αληθινό γιατρό. Αφού εσείς είστε κάτι σαν κακές φτηνές απομιμήσεις" του απαντάω αμέσως. 

Ο Μάνος έρχεται κατά πάνω μου, παίρνει το κινητό μου από τα χέρια μου και το κλείνει. "Την εξέτασα ήδη τρεις φορές. Είναι μια απλή λιποθυμία. Κάνε λίγη υπομονή και θα ξυπνήσει" μου λέει και κάθεται και πάλι στον καναπέ.

Αυτό που το πάτε? Πού από όλη της την παρέα έπρεπε να την εξετάσει ο πούστης ο Μάνος! 

Ο ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ

"Γιατί το έκανες εσύ?" τον ρωτάω σε ήρεμο τόνο. Ανάβω ακόμη ένα τσιγάρο.

"Γιατί στα χέρια μου λιποθύμησε!" μου λέει και ανεβάζει επικίνδυνα τον τόνο της φωνής του. 

Προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να του ορμήσει. Η κοπέλα μου είναι λιπόθυμη μέσα στο δωμάτιό της. Οι προτεραιότητες είναι άλλες.

"Και γιατί λιποθύμησε στα χέρια σου? Οι άλλοι που ήσασταν?" ρωτάω το υπόλοιπο στρουμφοχωριό. 

"Για καφέ! Στο έχουμε πει χίλιες φορές! Τελειώσαμε την εξέταση και πήγαμε για καφέ! Ο Μάνος έμεινε πίσω να περιμένει την Άννα για να τελειώσει μια δουλειά που είχε" λέει η ξανθούλα. "Πώς τον αντέχεις τόσα χρόνια?" ρωτάει τον ψηλό.

"Με δυσκολία" της απαντάει και ο άλλος ο παπάρας.

"Συμβαίνει συχνά?" ρωτάω τον αρχιμαλάκα και εκπνέω τον καπνό πάνω του.

Ο Μάνος κλείνει αμέσως τα μάτια του. Τώρα θέλει να μας πει ότι δεν το αντέχει? Τόσες φορές τον έχω δει να καπνίζει. "Ποιο?" 

Με εκνευρίζει που κάνει τον ανήξερο. "Το να την περιμένεις να τελειώσει τις δουλειές της. Το να την παίρνεις με το αυτοκίνητο σου και να κόβεται βόλτες οι δυο σας"

"Κόψε τις ζήλιες ρε μαλάκα! Η Άννα είναι λιπόθυμη μέσα! Συγκεντρώσου λίγο ρε πούστη μου!" επεμβαίνει ο ψηλός και ανάβει τσιγάρο.

"Μην ανησυχείς Άρη" λέει ο Μάνος. "Τo έχω εμπεδώσει ότι η Άννα είναι μαζί σου. Τέσσερις μήνες τώρα φροντίζεις να μου το υπενθυμίζεις συνέχεια. Δεν την διεκδικώ! Χώνεψε το!" Τόλμησε να υψώσει την φωνή του σε εμένα?

Αμέσως τον πιάνω από τον γιακά. "Αυτό έλειπε ρε μαλάκα. Να την διεκδικείς κιόλας! Είναι δική μου!" του φωνάζω μέσα στα μούτρα του. 

Αμέσως νιώθω ένα χέρι να με απομακρύνει από πάνω του. "Μαλάκα ηρέμησε και άσ'τον ήσυχο. Αν δεν έβρισκε αυτός την Άννα-"

"Αυτό είναι το γαμημένο μου πρόβλημα! Ότι αυτός ο παπάρας βρίσκεται συνέχεια γύρω της!" λέω στον Γιώργο. Μα γιατί δεν με αφήνει να του σπάσω την πούστικη την φάτσα του? Έτσι λίγο για εκτόνωση. 

"Την αγαπάω"

Παγώνω.

Τι είπε ο παπάρας?

Γυρνάω να τον κοιτάξω. Το βλέμμα μου εύχομαι να μπορούσε να σκοτώσει. Τώρα ο πούστης θα ήταν ήδη νεκρός. 

Ο Μάνος με κοιτάει και τα μάτια του είναι δυο σχισμές.

Με προκαλεί. Το βλέπουν όλοι. Δεν θα φταίω εγώ για ότι και αν ακολουθήσει. 

"Μπορείς να το επαναλάβεις σε παρακαλώ πολύ?" τον ρωτάω και τον πλησιάζω απειλητικά. Αλλά δεν προλαβαίνω να τον φτάσω. Ο ψηλός μπαίνει ανάμεσά μας και με σταματάει.

"Μπορούμε να ηρεμήσουμε λίγο?" Ο Γιώργος με πιάνει από την μπλούζα και με αναγκάζει να απομακρυνθώ από το σαλόνι. "Ας γίνει καλά και σκοτωθείτε μετά. Στα αρχίδια μου για τις φάτσες σας. Το μόνο που θέλω είναι να ξυπνήσει η αδερφή μου"

Πλέον βρισκόμαστε στην κουζίνα. "Άρη.." μου ψιθυρίζει ο ψηλός "Υπάρχει περίπτωση να είναι έγκυος?"

Και να τη. 

Η ερώτηση που στροβιλίζει στο μυαλό μου από την ώρα που μου είπαν ότι λιποθύμησε. 

Στρέφω το βλέμμα μου προς τους άλλους στο σαλόνι. Ο Μάνος μας κοιτάζει έντονα. Έχει σταυρώσει μάλιστα και τα χέρια του κάτω από το στήθος. Ποιος στον πούτσο νομίζει ότι είναι?

"Δεν ξέρω" απαντώ στον ψηλό. "Κάνει κάτι ενέσεις. Λογικά δεν θα είναι" 

"Και αν είναι?" με ρωτάει ο ψηλός και τα μάτια του πετάνε σπίθες. Το σαγόνι του είναι σφιγμένο και νιώθω την γροθιά του στην κοιλιά μου. 

"Δεν μου αρέσουν τα παιδιά" του απαντώ όσο πιο ψύχραιμα γίνεται. Αυτός με την ξανθούλα τα ίδια δεν πέρασε? Τα ίδια δεν έκανε? Τι θέλει τώρα από την ζωή μου?

"Παπάρα.. να σου θυμίσω ότι είναι η αδερφή μου έτσι?" γρυλίζει ο ψηλός.

"Μην ανησυχείς Γιώργο" επεμβαίνει ο Μάνος. "Αρέσουν σε εμένα τα παιδιά" 

Η πίεση μου ανεβαίνει στα ύψη σε κλάσματα δευτερολέπτων. Κάνω ένα βήμα πιο κοντά στον μπάσταρδο. Τώρα δεν θα μου γλιτώσει, θα τον πιάσω από τον λαιμό και θα τον σκοτώσω. Έτσι, λίγο, για να ξεσπάσω. 

Αλλά δεν προλαβαίνω να τον φτάσω..

"Ξύπνησε!" ακούω την φωνή της Εβελίνας. "Ελάτε!" Αμέσως τρέχω μέσα στο δωμάτιο της πριγκίπισσας μου. Δυστυχώς με ακολουθεί και όλο το στρουμφοχωριό. 

Με το που μπαίνω μέσα την βλέπω να είναι ξαπλωμένη και να έχει μισάνοιχτα τα πράσινα ματάκια της. Δεν χάνω άλλο χρόνο. Ανεβαίνω στο κρεβάτι της, ξαπλώνω δίπλα της και την βάζω στην αγκαλιά μου. 

"Άρη.." ακούω την υπέροχη φωνούλα της. 

"Τι είναι μωρό μου? Τι είναι καρδιά μου?" την ρωτάω και την σφίγγω ακόμη περισσότερο πάνω μου.

"Θα την πνίξεις!" ψιθυρίζει ο Μάνος. Αυτός ο πούστης γιατί μιλάει ακόμη?

"Άρη γιατί δεν με ξύπνησες? Γιατί μωρό μου? Ήταν ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου!" λέει και βάζει το χεράκι της κάτω από την μπλούζα μου. 

Τι ασυναρτησίες λέει?

"Βρίσκεται σε παραλήρημα. Βγείτε όλοι έξω. Θέλω να την εξετάσω και πάλι" Αμέσως γυρνάω και κοιτάω πάλι τον πούστη. 

"Δεν θα είσαι με τα καλά σου που θα την αφήσω μόνη της τώρα που ξύπνησε" του γρυλίζω. 

"Όχι Άρη.. μην με αφήσεις. Ποτέ μην με αφήσεις. Σε θέλω εδώ. Μαζί μου" λέει το κορίτσι μου και τρίβει το προσωπάκι της στο στήθος μου.

Κοιτάζω τον παπάρα και του κάνω κωλοδάχτυλο. 

Άρης - Μάνος : 1 - 0

Ο ψηλός ρολλάρει τα μάτια του. "Ας βγούμε όλοι έξω" λέει και κρατάει την πόρτα ανοιχτή για να φύγουν τα στρουμφάκια. "Απλά μην σκοτωθείτε" και με αυτό κλείνει την πόρτα πίσω του. 

Και τώρα μείναμε οι τρεις μας.

"Μπορείς να της βγάλεις την μπλούζα?" λέει ο Μάνος και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Να την εξετάσεις θέλεις ή να την πηδήξεις?" τον ρωτάω με νεύρο. Προσπαθώ να κρατήσω τον τόνο μου σε χαμηλά επίπεδα. Δεν θέλω να τρομάξει η πριγκίπισσα μου. "Και για μισό.. και πριν ημίγυμνη την εξέτασες?"

Ο Μάνος χαμογελάει και ανοίγει ένα μικρό βαλιτσάκι μπροστά του. Ο μπομπ ο μάστορας είναι? "Την έχω δει και χωρίς εσώρουχα, αν θέλεις να ξέρεις" λέει ο παπάρας και αμέσως παγώνω. 

Κάνω μια απότομη κίνηση και σηκώνω την πλάτη μου από το κρεβάτι. Αμέσως η Άννα μου με σφίγγει ακόμη περισσότερο πάνω της. "Μη φύγεις.. εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου.. μείνε μαζί μου" κλαψουρίζει.

Το πρόσωπο του Μάνου σκοτεινιάζει.

Άρης - Μάνος : 2 - 0

"Δεν σε αφήνω μωρό μου. Ποτέ δεν θα σε αφήσω. Ότι και να γίνει, εμείς θα είμαστε μαζί" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της. "Είμαι άπειρα ερωτευμένος μαζί σου" της λέω και την βλέπω να χαμογελάει. 

"Πολύ τρυφερή η στιγμή, αλλά πρέπει να της βγάλεις την μπλούζα" λέει ο μαλάκας.

Κάνω την καρδιά μου πέτρα και της βγάζω την γαμημένη την μπλούζα. 

Αμέσως το μάτι του Μάνου πέφτει πάνω στο στήθος της κοπέλας μου. 

ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ

"Γίνεται να κοιτάς αλλού?" τον ρωτάω με νεύρο, αλλά παραμένω ήρεμος. "Και κάνε την εξέταση να τελειώνουμε" του γρυλίζω. 

"Τώρα που το σκέφτομαι μπορείς να της βάλεις την μπλούζα και πάλι" 

ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΎΕΙ?

"Δεν χρειάζεται να είναι ημίγυμνη για να την εξετάσω"

ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΎΕΙ!

"Άρης - Μάνος : 2 - 1" μου ψιθυρίζει ο πούστης και μου ανταποδίδει την προηγούμενη χειρονομία που του έκανα.

ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ

Κοιτάζω το κορίτσι μου. Έχει τα ματάκια της κλειστά και δεν καταλαβαίνει τίποτα από ότι γίνεται γύρω της. 

Μετά από ένα τέταρτο, ο παπάρας τελειώνει με την εξέταση. "Άννα μου, θα πάρεις ένα ηρεμιστικό και θα κοιμηθείς. Θα ξυπνήσεις το απόγευμα, και θα είσαι μια χαρά" της ψιθυρίζει στο αυτί. 

Η Άννα ΜΟΥ, και όχι ΤΟΥ, χαμογελάει.. τα μάτια της είναι ακόμη κλειστά. "Μόνο αν μείνει ο Άρης μαζί μου" λέει και μου δίνει ένα φιλί στο στήθος. 

"Αυτό εννοείται βασίλισσα μου" της ψιθυρίζω και της δίνω ένα φιλί στο μέτωπο. Περνώ τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά της. "Δεν θα φύγω ούτε λεπτό από κοντά σου" 

Βλέπω τον Μάνο να χαμογελάει πικραμένα. 

Τι.. δεν το περίμενες?

Εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα και μέσα μπαίνει ο ψηλός. "Πάω στα ΚΤΕΛ να πάρω την Ζωίτσα. Οι άλλοι έφυγαν. Θα είσαι εντάξει μόνος σου?" με ρωτάει.

Και έλεγα.. ποια λείπει.. ποια λείπει.. η κακιά πεθερά.

"Μια χαρά θα είμαι" του κάνω νόημα να φύγει. "Πάρε και τον Μάνο μαζί σου, να χαρείς"

"Έτσι και αλλιώς θα έφευγα. Δεν γίνεται να είμαστε και οι δυο στον ίδιο χώρο"

"Πάλι καλά που το κατάλαβες" του λέω.

Μετά από πέντε λεπτά είμαστε μόνοι μας στο σπίτι. 

Γυρνάω και κοιτάω το κορίτσι μου. Κοιμάται τόσο γαλήνια στην αγκαλιά μου. Την σφίγγω όσο περισσότερο μπορώ πάνω μου και κλείνω τα μάτια μου.

Τι έγινε σήμερα μωρό μου? Τι σου συνέβη?

Τι έπαθες ψυχή μου? Τι?